Het gebrek aan "rammelen", wanneer gezinsuitbreiding?

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 17:14 schreef k_i_m het volgende:

[..]

.

Ik wil het eigenlijk gewoon nog lekker 10 jaar uitstellen .

Ja, dan sta je op een dag op met een onbedwingbare craving naar gebroken nachten, spuitluiers en een karavaan met spullen die je mee moet zeulen als je de deur uit gaat. Dat, terwijl je puber je ondertussen toeblaft, "Ach mens, wat weet JIJ er nu van! " .

.

Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken, hè? Ik ging met heel andere gevoelens dan jij nu hebt deze zwangerschap in.

Herkenbaar. Ik heb nooit gerammeld: de keuze voor een kindje was ook hier erg rationeel. Ik heb kinderen nooit echt superleuk gevonden, maar wist wel dat ik die van mezelf natuurlijk eeeenig zou vinden. En zo geschiedde. Gelukkig maar.

Plat gezegd wilde ik een kind omdat het kon; ik wilde het moeder-zijn meemaken en het intense gevoel van onvoorwaardelijk houden-van ervaren. En dat is gelukt.

Ik zou het zou weer doen, maar hou het wel bij 1 kind. Bij twee kinderen zou mijn leven te veel in in het teken van de kinderen staan, en dat past niet bij me.

Op de een of andere onverklaarbare manier rammelde ik gewoon echt héééééél erg. Dus daar kan ik je niet bij helpen. Wel kan ik vertellen over het punt waar ik nu ben. Uitgerammeld. Toen ik vorige week ineens Dolly Parton borsten begon te krijgen heb ik m echt heel even héél erg geknepen. What to do als er onverhoopt nu ineens een kind zich aandient?

Wéér die hormonen, weer hapje, prakje slaapje luiertje onzekerheid en gedoe. Gebroken nachten.... neuh. dank.
Maar nog een keer zo'n versgeperst prul? oh....

Aan de andere kant: ik ben enig kind. Heb wel half zussen en een half broer maar toch, ik ben de enige. En dat vind ik rot. Niet leuk. En daarom heb ik bewust wél meer kinderen. Tuurlijk kan je prima enig kind zijn en tuurlijk kan er veel haat en nijd zijn tussen broers en zussen de uiteindelijke zorg voor je ouders, later is wel prettiger als ie gedeeld kan worden. Ik zie het aan mijn vader, alhoewel ik een deel voor hem opvang, maar ook bij een vriend van ons. Als je ouder ziek is is het fijn als je het kan delen, de zorg.... Vast een heel debiele reden, maar ik deel m toch maar even.

Oh Mefke, deze zwangerschap is voor mij veel zwaarder dan de vorige, maar desondanks gaat het gewoon echt veel sneller. HEt andere kind houdt me ook wel voldoende bezig, en heeft veel mijlpalen, waardoor de zwangerschap niet mijn enige focus is. Sluit me dus geheel bij Claudia aan!

En hier nooit echt gerammeld, ofzo, wij wilden gewoon meer kinderen. Nu wordt dat ook wel een beetje van ons verwacht, de man komt uit een gezin van 7 kinderen, en ik uit een gezin van 4. Dat wij er 'maar' 1 zouden willen, dat kwam eigenlijk nooit bij ons op. Raar eigenlijk, want er is best wat voor te zeggen en dat hele broertjes/zusjes gebeuren gaat natuurlijk niet per defenitie voor elk gezin op. Mio fratello e figlio unico, mijn broer is een enig kind, enzo.
Maar goed, kwaliteit voor kwantiteit. Ik zie 7 kinderen in dat opzicht dus ECHT niet zitten, maar 3 of 4, dat lijkt me wel 'leuk'.

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 20:29 schreef debuurvrouw het volgende:
Als je ouder ziek is is het fijn als je het kan delen, de zorg.... Vast een heel debiele reden, maar ik deel m toch maar even.

En toen dat bij mijn vader gebeurde kon ik ineens voor hem én mijn broertje zorgen. Juist tijdens zulke situaties kunnen broers en zussen van elkaar vervreemden en kan een familie uit elkaar vallen. Nee, je weet gewoon niet hoe die dingen lopen.

Toen mijn moeder ziek was heb ik dat meer gedeeld met mijn partner dan met mijn (half)broer hoor, dus ik vind het persoonlijk geen reden. Ik had het wel gezellig gevonden denk ik, meer broers en zussen en dan van dezelfde leeftijd (mijn halfbroer is 11 jaar jonger) maar dan idd in de ideale setting, en wie zegt dat het ook klikt?

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 20:32 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

En toen dat bij mijn vader gebeurde kon ik ineens voor hem én mijn broertje zorgen. Juist tijdens zulke situaties kunnen broers en zussen van elkaar vervreemden en kan een familie uit elkaar vallen. Nee, je weet gewoon niet hoe die dingen lopen.

Maar ik koester onderbewust die hoop toch wel, dat ze iets aan elkaar hebben. Is geen reden voor mij, maar toch, ik hoop dat Beisan en ander nageslacht van mij/ons toch wel elkaar kunnen steunen 'in goede en slechte tijden'... Al kan het natuurlijk best zijn dat ze later een veel warmere band opbouwen met een buurmeisje ofzo...

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 20:36 schreef Basboussa het volgende:

[..]

Maar ik koester onderbewust die hoop toch wel, dat ze iets aan elkaar hebben. Is geen reden voor mij, maar toch, ik hoop dat Beisan en ander nageslacht van mij/ons toch wel elkaar kunnen steunen 'in goede en slechte tijden'... Al kan het natuurlijk best zijn dat ze later een veel warmere band opbouwen met een buurmeisje ofzo...

Ik ervaar het heel anders omdat ik eigenlijk alleen maar zorgen om mijn broertje heb gehad. Het is heel zuur om te zeggen, maar mijn leven zou makkelijker zijn geweest zonder hem. Nu hij er eenmaal is houd ik van hem, wil ik dat het hem goed gaat, maak ik me zorgen en raak ik vreselijk vaak teleurgesteld. Vooral de geboorte van mijn eigen kind heeft die teleurstelling aangewakkerd omdat hij pijnlijk afwezig is als oom.

Dat neemt niet weg dat het ook heel bijzonder is om iemand te hebben waarmee je je jeugd vanuit eenzelfde perspectief hebt gedeeld. Op de zeldzame momenten dat we het daarover hebben vind ik het heel fijn om een broertje te hebben.

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 20:41 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ik ervaar het heel anders omdat ik eigenlijk alleen maar zorgen om mijn broertje heb gehad. Het is heel zuur om te zeggen, maar mijn leven zou makkelijker zijn geweest zonder hem. Nu hij er eenmaal is houd ik van hem, wil ik dat het hem goed gaat, maak ik me zorgen en raak ik vreselijk vaak teleurgesteld. Vooral de geboorte van mijn eigen kind heeft die teleurstelling aangewakkerd omdat hij pijnlijk afwezig is als oom.

Dat neemt niet weg dat het ook heel bijzonder is om iemand te hebben waarmee je je jeugd vanuit eenzelfde perspectief hebt gedeeld. Op de zeldzame momenten dat we het daarover hebben vind ik het heel fijn om een broertje te hebben.

Psies, als het wel 'klikt' dan lijkt het me fantastisch voor haar/welk kind dan ook. Maar als het niets is, dan is het vaak deste pijnlijker. Heb met 1 zusje ook helemaal niets, het tegengestelde juist denk ik, mijn broertje is eigenlijk heel erg met zijn eigen ding bezig, die neemt nooit contact op (maar is erg jong, en 'dat zal wel komen'), maar met mijn andere zusje heb ik wel heel veel contact en raakvlakken en dat is me heel dierbaar....

En nu met mijn moeder, het daar met haar over kunnen hebben, en zij houdt het voor mij een beetje in de gaten (mijn ouders doen aan erg gekleurde berichtgeving, is wel aardig, maar erg opvallend), en dat vind ik erg prettig... Zou niemand anders kunenn doen denk ik.

Ik vind persoonlijk dat je meer dan 1 kind moet nemen omdat je dat zelf wil, niet vanwege al aanwezige kinderen. Je kunt een goede band tussen je kinderen toch niet dwingen. Je kunt ook een zorgenkindje krijgen, waarmee je juist een last op de schouders van je andere kind(eren) legt.

Als je nog een kind krijgt als je eerste kind al wat ouder is, kan dat ook door het andere kind als neit prettig worden ervaren. Ik was 5,5 toen mijn zusje werd geboren, en ik vond er echt neits aan. Dat gevoel was zo sterk dat ik dat nu nog heel goed weet. Het is echt pas van veel later, toen mijn zusje al in de twintig was, dat wij een beetje een leuke band krgen. Met mijn broertje is dat nooit zo geworden.

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 20:41 schreef Breathtaking het volgende:
Neem nog eentje, als je niet 2,1 kind krijgt dan kunnen we onze populatie niet in stand houden!

Jawel joh, want dan kan ik er mooi 3 nemen!

Mja, vroeger dacht ik altijd dat ik zeker een groot gezin wilde, maar nu heb ik meer zoiets van: eerst maar eens kijken hoe deze bevalt. Ik vond/vind de zwangerschap heel bijzonder, maar ook een hele aanslag. Ik kan me voorstellen dat dat een behoorlijke rammelstopper is. En als ik hier soms lees hoe zwaar moeders het eerste jaar ervaren, en wat er gebeurt als er een tweede kindje bijkomt, dan slaat de schrik me ook wel om het hart.

Maar misschien ben ik me gewoon heel erg aan het indekken zodat het straks alleen maar mee kan vallen. In mijn toekomstdromen zie ik mezelf toch als moeder van meerdere kinderen.

Voor mijn eerste kind heb ik wel gerammeld, als je het zo kan noemen. Dat wilde ik écht heel, heel graag. Het ervaren van een zwangerschap, het moeder worden etc. Ik vond één kind op zich ook wel ok. Maar manlief, die zelf geen broers of zussen heeft, wilde dat absoluut niet. Hij heeft altijd het gevoel gehad iets 'gemist' te hebben. Zijn beleving dus hè, geen oordeel... Ik heb zelf één broer en ben daar echt heel gek op, maar ik ken ook genoeg mensen die hun broer of zus niet kunnen luchten of zien.
Maar goed, aangezien mijn eerste kind enorm leuk is, durfde ik het nog wel een keer aan. En zie, mijn tweede kind is óók geweldig leuk.

En nu ben ik zwanger van nummer drie. Een verassing, dus zeker ongerammeld for. En ondanks dat ik een paar maanden geleden nog zei: "Ik wil best nog wel meer kinderen, maar hoef geen baby meer. Ze mogen er best nog een of twee van een jaar of drie afleveren op de stoep." Vind ik het nu toch wel hartstikke leuk. Alle praktische bezwaren waren binnen een paar dagen van de baan of een oplossing voor bedacht. En het wordt vast een heeeel leuk kind. Dus tja.

Mijn eerste twee zijn zonder enige rammel van mijn kant geboren. Het was op dat moment uitermate praktisch en mijn vriend rammelde wel. De derde was wel naar aanleiding van ernstige rammel en is als het ware een bonusronde geworden waarbij ik zwanger worden, zijn etc. heel bewust heb meegemaakt, ook omdat in die periode duidelijk werd dat er een erfelijk aspect kon zitten aan de handicaps van mijn oudste. Dat is ook de reden waarom ik het niet meer aandurf en inmiddels wil ik ook niet echt meer (uit de luiers! jeuj!) terwijl mijn eierstokken nog best knetteren.

Gelukkig is mijn zusje sinds een half jaar moeder van mijn nichtje. Mag zij er 's nachts uit en hoef ik er alleen maar mee te tutten.

kim, ik hou mezelf bewust het worst case scenario voor, kan 't alleen maar meevallen. Vorige keer overviel het me enorm dat het zo tegenviel, nu reken ik er op. Voor de hormonen ben ik humeurgebied niet bang, nog nooit zo vaak de slappe lach gehad als tijdens mijn zwangerschap. Het is het lichamelijke deel van de hormonen wat ik vrees.

Ik vind het altijd een beetje vreemd tov het tweede kind als ouders dat willen 'voor het eerste kind'. Alsof het tweede kind niet een individueel bestaansrecht zou hebben, maar er puur en alleen ter vermaak van de eerste is.

Overigens rammel ik gelukkig nooit meer!

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 21:40 schreef Moonah het volgende:
Ik vind het altijd een beetje vreemd tov het tweede kind als ouders dat willen 'voor het eerste kind'. Alsof het tweede kind niet een individueel bestaansrecht zou hebben, maar er puur en alleen ter vermaak van de eerste is.

Ik dacht het jij zei het! . Het komt allemaal zo... 'verexcuserend' over haast?

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 21:40 schreef Moonah het volgende:
Ik vind het altijd een beetje vreemd tov het tweede kind als ouders dat willen 'voor het eerste kind'. Alsof het tweede kind niet een individueel bestaansrecht zou hebben, maar er puur en alleen ter vermaak van de eerste is.

...

Misschien is het niet zuiver lineair temporeel te bekijken, maar wordt er door ouders in een plaatje gedacht met een eerste en een tweede die een hoop aan elkaar gaan hebben. Dan is de eerste net zo "afhankelijk" van de jongste als andersom.

Magoed, er zijn genoeg broers en zussen die geen fuck met elkaar hebben, alle goede bedoelingen en rozige ideaalbeelden van hun ouders ten spijt.

Zonder rammel was hier geen tweede gekomen aangezien ik in eerste instantie helemaal geen tweede wilde.
Maar ja, toen ging het van bij iedere baby blij zijn dat ik daar uit was ineens een heel ander gevoel voor in de plaats, weer het zwijmelen en hoe leuk.
Mijn man wilde sowieso al graag een tweede dus die was er maar al te blij mee.

Maar als er geen rammel is, waraom zou je dan een tweede willen?
Wat zijn jouw voors en tegens?

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 21:40 schreef Moonah het volgende:
Ik vind het altijd een beetje vreemd tov het tweede kind als ouders dat willen 'voor het eerste kind'. Alsof het tweede kind niet een individueel bestaansrecht zou hebben, maar er puur en alleen ter vermaak van de eerste is.

Overigens rammel ik gelukkig nooit meer!

Nou, in mijn geval is dat zeker niet zo. Want ik weet zeker dat mijn oudste helemaal niet gevraagd heeft om een broer of zus. Sterkter nog, die moest aandacht delen! had hij mogen kiezen had ie dat op zeker niet gedaan. (zover kinderen van een jaar daar over kunnen beslissen ) en het kan best dat ze niet met elkaar kunnen opschieten. Ze hebben immers niet voor elkaar gekozen. En dat hoeft dus ook niet van mij. Als ze maar beschaafd met elkaar omgaan. Dus zoals je ook met een ander die geen familie is zou omgaan. Het zijn dus ook individuen. Met een eigen smaak, eigen voorkeuren en een eigen benaderwijze.

Maar ze delen wel een opvoeding, een genenpakket en een leven met elkaar. Voor de rest heb ik er geen verwachtingen van (dat ze heftig hecht zullen zijn). Het zal misschien gaan zoals wij ook met onze broers en zussen omgaan. Ze zijn er als het moet, voor de rest lopen wij elkaar de deur niet plat.

En wat is rammelen? Misschien is je stiekem afvragen hoe een tweede er uitziet wel wat een ander rammelen noemt.....

Ik rammel niet ofzo, maar wil ooit (nu nog niet) wel nog een broertje of zusje voor Julian. Je hebt natuurlijk niet de garantie dat het goed zal gaan tussen ze.
Maar doordat mijn moeder toch jong is overleden en het contact met onze vader niet super is merk ik wel hoe fijn het is nog een broertje en zusje te hebben.
Stel Julian zal er ook al vroeg nog maar 'alleen' zijn is een broer of zus waar hij herinneringen mee kan delen over zijn jeugd misschien wel fijner. Anders is het ook maar zo eenzaam en alleen over zijn.
Of is het zo raar als ik zo denk?

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 20:41 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ik ervaar het heel anders omdat ik eigenlijk alleen maar zorgen om mijn broertje heb gehad. Het is heel zuur om te zeggen, maar mijn leven zou makkelijker zijn geweest zonder hem. Nu hij er eenmaal is houd ik van hem, wil ik dat het hem goed gaat, maak ik me zorgen en raak ik vreselijk vaak teleurgesteld. Vooral de geboorte van mijn eigen kind heeft die teleurstelling aangewakkerd omdat hij pijnlijk afwezig is als oom.

Dat neemt niet weg dat het ook heel bijzonder is om iemand te hebben waarmee je je jeugd vanuit eenzelfde perspectief hebt gedeeld. Op de zeldzame momenten dat we het daarover hebben vind ik het heel fijn om een broertje te hebben.

Dat is ook heel naar, ik heb ( gelukkig) een heel andere ervaring met mijn broer.
Hij is echt mijn grote broer, die er voor me is en voor me opkomt waneer nodig.
Vandaag zijn we met zijn gezin, ons gezin en opa en oma weggeweest naar de dierentuin en ineens besfte ik me, Wat hou ik toch veel van mijn grote broer!
Kan echt soms nog idolaat van hem zijn zoals ik was als klein meisje en hij me beschermde tegen jongens die me wilde pesten.

Toen mijn man erg ziek was hem ik ook enorm veel steun van hem gehad en daar ben ik blij om.
Ik hoop echt dat mijn dochters net zo'n band krijgen, hoewel ik weet dat dat ook anders kan gaan.
Gelukkig zijn ze nu helemaal gek op elkaar ( ze zijn 5 en 2 jaar)