Depressie & Angst #2

quote:

Op maandag 6 september 2010 10:35 schreef iamredleader het volgende:

[..]

Reminder in je telefoon?

Dan moet je wel weten waar je telefoon ligt en moet deze opgeladen zijn

Inderdaad, ik merk het ook in mijn omgeving dat mensen niet snappen dat ik nu depressief ben omdat ik wel gewoon naar school ga enzo. Maar ze hebben niet door dat ik daarna thuis uitgeteld op de bank lig omdat het zoveel energie heeft gekost. Maar zolang ik naar school kan ga ik ook wel, zeker nu ik net met een nieuwe studie ben begonnen.

Heb trouwens nog steeds geen bericht van Dimence, dus van de week maar eens bellen.

Ja dat is vervelend. Dat andere mensen het niet snappen. Ik heb zelfs wel eens dat gevoel gehad bij een paar hulpverleners. Ik denk dat dat toch wel het verschil is of je iets wel of niet zelf hebt meegemaakt.

Ik zit nu midden in de verhuizing met veel familieruzies dus daar ga ik maar niet over uitweiden. Nog een paar nachtjes slapen en ik ben op mezelf. Dan wel een tijdje zonder internet want dat heb ik nog niet kunnen regelen.

Oke, hier komt mijn verhaal, ik geloof dat dit topic ervoor bedoeld is? Hoe dan ook fijn om het van me af te schrijven/te delen.

Depressie ken ik al jaren. Ik ben een periode van ongeveer 4 jaar erg depressief geweest, nooit hulp gezocht. Vorig jaar ging het wat beter, maar de laatste maanden is het teruggekomen.

Ik heb, met wat pushen van mijn vriendin, een psycholoog ingeschakeld, goed gesprek mee gehad, ik zou groepstherapie krijgen (vanaf vrijdag a.s.) en voelde me beter in het vooruitzicht de eerste stap te hebben gezet naar een oplossing.

Toen ik dacht zo ongeveer 'rock bottom' bereikt te hebben, maakte mijn vriendin, die me al die tijd nooit heeft proberen op te vangen, het met me uit. We schommelden nogal veel, beide met twijfels en persoonlijke problemen, dus ik nam het niet te serieus omdat we een week eerder nog bij elkaar waren en een hele goede dag hadden samen. Nog wat hoop hebbende, pakte ik mijn leven eigenlijk gelijk prima weer op.

Eergisteren, na twee weken geprobeerd te hebben de relatie te redden, kreeg ik uit haar getrokken dat ze ruim een week eerder met een ander naar bed was geweest.

Dit was voor mij de druppel. Ik heb de hele nacht wakker gelegen en in mezelf lopen snijden (iets waar ik eerder nooit serieus mezelf toe instaat achtte, het idee alleen al zorgde eerder dat ik in lachen uitbarstte). De dag daarop was ik vastbesloten zelfmoord te plegen, maar mensen hebben ingegrepen.

Ik ga zo naar de dokter. Ik moet het nog een uur uit zien te houden voordat ik de deur uit ga. Ik vecht op dit moment tegen het hoge gebouw aan de overkant opklimmen om eraf te springen. Ik ben nu echt bang voor mezelf geworden, heb de controle niet meer, dus ik hoop dat de dokter dit oppikt en iets voor me kan doen. De assistente gaf eerst al aan dat ik vandaag niet meer terecht kon, maar toen bracht ik het op om haar te laten weten hoe het met me gaat, en heeft ze ruimte vrijgemaakt.

Op dit moment ben ik bang, voor mezelf, en voor hoe weinig toekomstperspectief er nog voor me is. Ik denk dat ik nooit meer helemaal normaal zal worden in psychologische zin, en heb vrij weinig zin om daarmee te moeten leven. Ik hoop dat de professionals wat voor me kunnen doen.

Wordt vervolgd, hopelijk.

Ik ga denk ook maar beginnen aan de medicijnen.
Geen zin in maar moet maar denk ik(ik wuifel dit advies van mensen wiens werkgebied dit is, al een tijdje wat weg) Maar echt geen zin er in.

En hoe is het afgelopen Sandoval? Kan de huisarts wat voor je betekenen? Sterkte ermee iig, klinkt nogal heftig allemaal

Het is nu ff wat beter. Heb een krachtig slaapmiddel gekregen en krijg wat mensen om mee te praten. Het was dat, of opgenomen worden, en aangezien ik weer even een goed moment had (mood wisselt vaak tussen zwaar depressief en strijdlustig), wilde ik toch proberen het er zo onder te krijgen. Opgenomen worden klinkt ook niet echt leuk... maar ik kan ieder moment bellen als ik me bedenk.

Best wel kut dat mijn ex gewoon nog haar leventje verder leidt, terwijl ik hiermee zit.

Goed geslapen met die pil, heerlijk, droomloos, werd zelfs redelijk fit wakker van de wekker. Ik ga proberen om zo een college te gaan volgen, alhoewel ik waarschijnlijk geen woord meekrijg van wat er gezegd wordt. Beter dan thuis zitten en me eronder laten krijgen door iemand die het niet verdient.

quote:

Op woensdag 8 september 2010 14:53 schreef DaviniaHR het volgende:
weet verder eigenlijk niets nuttigs toe te voegen. mn eigen misere lijkt hiermee vergeleken weer een stuk minder...

Zo keek ik er ook altijd tegenaan als ik verhalen van anderen hoorde en nu nog wel. Ik denk dat het niet zoveel ertoe doet hoeveel misere je "objectief" hebt. Als de impact bij je zodanig is dat je er langdurige problemen door krijgt, heb je gewoon zelf ook issues die je moet onderkennen (ik probeer je niet ergens in te praten ofzo ).

Bij mij moest het ook van een psycholoog en gisteren van de huisarts komen dat het gerechtvaardigd is dat ik me zo voel, tot dan toe had ik altijd het idee dat ik me liep aan te stellen. Maar wat voor de één niet zoveel voorstelt, is voor de ander een reden om flink depressief van te worden.

[ Bericht 33% gewijzigd door Sandoval op 09-09-2010 09:34:20 ]

Sandoval, fijn dat je goed geslapen hebt en een beetje fit wakker wordt!

Je kunt geen appels met peren vergelijken en dat moeten we eigenlijk ook niet doen met psychische klachten.
We hebben allemaal schrammetjes, wonden en diepe wonden uit het verleden en daarom kan een schijnbaar minder belangrijk iets tot heftige reacties leiden.

Veel succes! Je bent bij dat college toch weer een stuk slimmer geworden

Fijn dat de huisarts wat voor je kon betekenen Sandoval en dat je vannacht redelijk hebt kunnen slapen en fit wakker werd En verder sluit ik me aan bij Caroline, we hebben allemaal onze eigen problemen en die kun je idd niet vergelijken en dat moet je ook niet willen.

Ik ga zo Dimence maar eens bellen, want heb nog steeds niks gehoord.

Edit: blijkt dat ik naar Adapt wordt doorgestuurd, die gebeld en die vrouw belt me straks als het goed is terug.

Edit2: 30 september heb ik pas mn intake, zit er dus bijna 7 weken tussen inleveren verwijsbrief en intake

[ Bericht 14% gewijzigd door _Hestia_ op 09-09-2010 15:22:11 ]

Zo, vannacht heeft het universum me een heleboel perspectief gegeven.

Goed opgevangen door vrienden, ben ik gisteravond naar de kroeg gegaan met ze. Ik was toe aan de afleiding. Toen we bij de kroeg aankwamen kwam ik in gesprek met de eerste persoon die ik tegenkwam, een meisje, verloofd, dus ik wist ook dat ik me niet bezig zou hoeven houden met dingen waar ik nog niet aan toe was.

Het was echt een geweldig meisje, ontzettend lief voor me, zo lief dat ik het niet kon geloven. Naarmate de avond vorderde bleven we bij elkaar staan, en op een gegeven moment zei ze dat ze me wilde zoenen. Ik was op dat punt ook wel zo ver het te willen. Ik was natuurlijk niet bepaald stabiel ofzo, en was wel echt toe aan zoiets. Maar gelukkig heb ik mijn eigen integriteit kunnen behouden, en heb ik het niet gedaan, zelfs toen ze (toen ze vrij dronken begon te worden) me letterlijk stond te smeken om haar te zoenen. Maar ik wist dat ze dronken en verloofd was, en eigenlijk gewoon haar verloofde miste, dus met heel veel moeite heb ik het af gehouden. Ik geloof dat ik wel een medaille verdien daarvoor

Wel telefoonnummer en e-mail gekregen van haar, eigenlijk met geen ander doel dan gewoon vriendschappelijk contact houden. Ik vraag me af of ze dat nu ze nuchter is nog steeds wel wil, dus ik twijfel of ik contact moet opnemen met haar. Ik denk dat ik het gewoon één keer probeer en dan het balletje bij haar laat liggen.

Het aller mooiste voor mij ego was dat op een gegeven moment een neef o.i.d. van haar ook kwam opdagen. Ze wilde me toen net gaan zoenen, dus ze was betrapt op vreemdgaan, als ik het niet had afgehouden. Tien minuten later bleek die neef me ook al te willen zoenen (maar ik ben hetero dus dat zat er niet in).

Best goed voor je ego als je de hele avond twee leuke mensen hebt die jou gelijk zo leuk vinden. Uiteindelijk dus onverrichter zake weer naar huis gegaan, maar wel met een heel goed gevoel. Wetende dat er mensen zijn die me wel willen zoals ik ben, en dat dat dan ook nog eens hele leuke mensen zijn, doet me veel goed. Weten dat ik zelfs in die situatie toch mijn moraliteit op de eerste plaats kon houden, in plaats van mijn hormonen achterna te lopen, doet me ook veel goed. Dat was een overwinning op mijzelf, en op mijn ex.

Goed werk! Nu alleen dat telefoonnummer nog door de plee spoelen.

Dat is zeker goed van je Sandoval! Waren er maar meer jongens zoals jij, de meeste jongens zouden haar toch wel zoenen, ook al is ze verloofd. Fijn dat je ego weer wat gegroeid is en dat je je moraliteit op de eerste plaats kon houden

Ik zit er echt ff helemaal doorheen nou ik gisteren heb gehoord dat ik pas 30 september terecht kan. Duurt gvd 7 weken dan, waarvan nu nog 3 en na de intake duurt het ws nog 5-8 weken voor ik echt in behandeling kan., Dan is het al bijna volgend jaar En kan niet voor die tijd bij een gewone psych terecht, want die zeggen allemaal dat ik maar gewoon op Dimence/Adapt moet wachten Ik voel me gewoon zo klote en dan nog minimaal 3 weken wachten is gewoon echt lang

Pfoe Sylvana, ik kan begrijpen dat je er doorheen zit. Wat een onzin dat je zo lang moet wachten!

Aan de andere kant, het lijkt nu heel lang, maar in werkelijkheid is het waarschijnlijk maar een korte periode vergeleken bij wat je achter de rug hebt. Het moeilijkste is misschien dat nu je knop om is, omdat je om hulp hebt gevraagd? Bij mij was dat in ieder geval wel zo. Ik moest ook een tijdje wachten voor de groep (waar ik zo naartoe ga voor de eerste keer) zou beginnen, en dat was ook moeilijk, terwijl ik een paar weekjes wachten twee maanden geleden geen probleem zou hebben gevonden.

Mocht je merken dat je het echt nu nodig hebt, ga dan gewoon signalen afgeven. Bel de huisarts desnoods plat, en anders bel je andere instanties. Ik heb ook begrepen uit het topic dat je studeert, misschien heeft de plaats waar je studeert ook opvang voor zoiets (vaak bij hogescholen en universiteiten is dat het geval).

Maar het blijft ontzettend lastig als je eindelijk die lastige roep om hulp afgeeft, en er dan niet adequaat wordt gereageerd. Heb je enige opvang van familie/vrienden?

Ja, dat is wel het grootste punt ja. Ik ben al eerder in behandeling geweest voor depressies, toen ging het weer even goed en omdat ik sinds half maart thuis zat omdat ik moest stoppen met mn jaarstage ging het steeds slechter en wilde ik dus zo snel mogelijk in behandeling, om erger te voorkomen zeg maar. Maar omdat ik dus zolang moet wachten zak ik dus wel steeds dieper in mijn depressie, wat ik dus juist wilde voorkomen...

Ik heb ook geprobeerd om tot die tijd gewoon bij een "losse psycholoog" sessies te gaan doen, maar die zeggen allemaal dat ik maar gewoon moet wachten tot ik bij Dimence/Adapt terecht kan. En voor de studentenpsycholoog is ook een wachttijd.

Ik heb gelukkig wel steun aan mn vriend, een vriendin en wat mensen op internet, dat is wel heel fijn, maar natuurlijk toch anders dan dat je echt behandeld wordt.

quote:

Op vrijdag 10 september 2010 11:38 schreef Sandoval het volgende:
Zo, vannacht heeft het universum me een heleboel perspectief gegeven.

Goed opgevangen door vrienden, ben ik gisteravond naar de kroeg gegaan met ze. Ik was toe aan de afleiding. Toen we bij de kroeg aankwamen kwam ik in gesprek met de eerste persoon die ik tegenkwam, een meisje, verloofd, dus ik wist ook dat ik me niet bezig zou hoeven houden met dingen waar ik nog niet aan toe was.

Het was echt een geweldig meisje, ontzettend lief voor me, zo lief dat ik het niet kon geloven. Naarmate de avond vorderde bleven we bij elkaar staan, en op een gegeven moment zei ze dat ze me wilde zoenen. Ik was op dat punt ook wel zo ver het te willen. Ik was natuurlijk niet bepaald stabiel ofzo, en was wel echt toe aan zoiets. Maar gelukkig heb ik mijn eigen integriteit kunnen behouden, en heb ik het niet gedaan, zelfs toen ze (toen ze vrij dronken begon te worden) me letterlijk stond te smeken om haar te zoenen. Maar ik wist dat ze dronken en verloofd was, en eigenlijk gewoon haar verloofde miste, dus met heel veel moeite heb ik het af gehouden. Ik geloof dat ik wel een medaille verdien daarvoor

Wel telefoonnummer en e-mail gekregen van haar, eigenlijk met geen ander doel dan gewoon vriendschappelijk contact houden. Ik vraag me af of ze dat nu ze nuchter is nog steeds wel wil, dus ik twijfel of ik contact moet opnemen met haar. Ik denk dat ik het gewoon één keer probeer en dan het balletje bij haar laat liggen.

Het aller mooiste voor mij ego was dat op een gegeven moment een neef o.i.d. van haar ook kwam opdagen. Ze wilde me toen net gaan zoenen, dus ze was betrapt op vreemdgaan, als ik het niet had afgehouden. Tien minuten later bleek die neef me ook al te willen zoenen (maar ik ben hetero dus dat zat er niet in).

Best goed voor je ego als je de hele avond twee leuke mensen hebt die jou gelijk zo leuk vinden. Uiteindelijk dus onverrichter zake weer naar huis gegaan, maar wel met een heel goed gevoel. Wetende dat er mensen zijn die me wel willen zoals ik ben, en dat dat dan ook nog eens hele leuke mensen zijn, doet me veel goed. Weten dat ik zelfs in die situatie toch mijn moraliteit op de eerste plaats kon houden, in plaats van mijn hormonen achterna te lopen, doet me ook veel goed. Dat was een overwinning op mijzelf, en op mijn ex.

goed bezig!

quote:

Op vrijdag 10 september 2010 12:04 schreef Sylvana het volgende:
Ja, dat is wel het grootste punt ja. Ik ben al eerder in behandeling geweest voor depressies, toen ging het weer even goed en omdat ik sinds half maart thuis zat omdat ik moest stoppen met mn jaarstage ging het steeds slechter en wilde ik dus zo snel mogelijk in behandeling, om erger te voorkomen zeg maar. Maar omdat ik dus zolang moet wachten zak ik dus wel steeds dieper in mijn depressie, wat ik dus juist wilde voorkomen...

Ik heb ook geprobeerd om tot die tijd gewoon bij een "losse psycholoog" sessies te gaan doen, maar die zeggen allemaal dat ik maar gewoon moet wachten tot ik bij Dimence/Adapt terecht kan. En voor de studentenpsycholoog is ook een wachttijd.

Ik heb gelukkig wel steun aan mn vriend, een vriendin en wat mensen op internet, dat is wel heel fijn, maar natuurlijk toch anders dan dat je echt behandeld wordt.

mja dat is wel erg klote zeg. duurt ook wel heel erg lang daar bij jullie. zijn er geen instellingen in de buurt die sneller werken?

quote:

Op vrijdag 10 september 2010 12:31 schreef Murmeli het volgende:

[..]

mja dat is wel erg klote zeg. duurt ook wel heel erg lang daar bij jullie. zijn er geen instellingen in de buurt die sneller werken?

Nee, want alle instellingen zijn hier dus samengegaan in 1 instelling.

quote:

Op vrijdag 10 september 2010 12:32 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Nee, want alle instellingen zijn hier dus samengegaan in 1 instelling.

lekker dan!
dan je voorlopig maar op de intake richten, 3 weken is wel te overzien. misschien geeft dat wel weer een stukje steun? en misschien kan je dan proberen te pushen dat ze meer haast maken?

quote:

Op vrijdag 10 september 2010 12:46 schreef Murmeli het volgende:

[..]

lekker dan!
dan je voorlopig maar op de intake richten, 3 weken is wel te overzien. misschien geeft dat wel weer een stukje steun? en misschien kan je dan proberen te pushen dat ze meer haast maken?

Ja dat ben ik wel van plan ja, om tijdens de intake er flink druk achter te zetten ( niet dat ik heel erg ga overdrijven ofzo, maar ze wel duidelijk maken dat het hard nodig is)

quote:

Op vrijdag 10 september 2010 12:48 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Ja dat ben ik wel van plan ja, om tijdens de intake er flink druk achter te zetten ( niet dat ik heel erg ga overdrijven ofzo, maar ze wel duidelijk maken dat het hard nodig is)

ja...slim!
aangeven dat je je zorgen maakt hoe dat verder moet ofzo. of bang bent voor de gevolgen als het zo doorgaat. zoiets.
maar ja, lastig....