Jen slaapt overigens nog gewoon bij me.
quote:Maar ik vind "Omdat ik het zeg" wel even 180 graden gedraaid.Op dinsdag 3 augustus 2010 22:36 schreef Ticootje het volgende:
Oh het is trouwens niet zo dat ik het hele ap gebeuren heb afgeschreven. Maar zoals met alles, een beetje zelf nadenken en aftasten wat werkt vind ik fijner dan regeltjes uit een boekje in praktijk brengen.
Jen slaapt overigens nog gewoon bij me.
Dat gebruik ik nou echt nooit. Het degradeert imo een kind tot, ja, tot wat eigenlijk.
Ik vind het een bijzonder autoritaire en niet-sensitieve manier om gezag af te dwingen.quote:Ik heb een vrij domme kat die al van de leg is als je de voerbak en de waterbak verwisselt, laat staan dat ik een ander type bakje neer zou zetten...Op dinsdag 3 augustus 2010 22:41 schreef SacreCoeur het volgende:
Weg zetten? Of bakjes kopen die afdekbaar zijn. Die heb je gewoon in een dierenwinkel.
Ik ga het wegzetten maar proberen tijdens het eten koken, als ik er dan maar wel aan denk om ze weer terug te zetten
quote:Op zich heb je daar helemaal gelijk in, maar dat ik zes keer hetzelfde heb uitgelegd, zeg ik het ook weleens. Bijvoorbeeld als het regent en we staan bij de auto en ze blijft er half buiten hangen, zodat zij niet nat regent, maar ik wel. En dan voor de 6e keer vraagt waarom ze niet mag blijven hangen.Op dinsdag 3 augustus 2010 22:43 schreef Moonah het volgende:
[..]
Maar ik vind "Omdat ik het zeg" wel even 180 graden gedraaid.
Dat gebruik ik nou echt nooit. Het degradeert imo een kind tot, ja, tot wat eigenlijk.
Of na de 80e keer waarom zeg ik wel eens: "iets met bananen" "O ja waarom bananen krom he mama!" zegt Linde dan. Overigens heb ik wel uitgelegd dat ze krom zijn omdat ze naar het licht groeien 
Maar Ca.Ra hier doet Esmee hetzelfde met de bakjes van de kat. Ik zeg steeds als iets niet mag: "nee nee dat is niet van jou, dat is van..." en de laatste paar dagen laat ze het dan los en gaat ze verder op strooptocht door het huis. Maar het lijkt dus wel of het begint te werken hoor. Misschien gewoon nog even vol blijven houden?
Nu is het gewoon 9 van de 10 keer dat ik hem terug zet meteen omdraaien en richting waterbak. Ik heb al geprobeerd even bij hem te blijven, wat resulteerde in a) aangebrandde saus en b) een Thomasje die zich weer fanatiek richting waterbak ging werken zodra ik hem in de steek liet.
Aan de ene kant ben ik wel een beetje bang dat hij het nooit leert als ik de bakjes maar blijf wegzetten. Aan de andere kant klinkt 'pick your battles' ook wel prettig
Misschien is uitstel tot hij wat groter is en wat meer begrijpt wel het verstandigste.quote:Joh, als hij 16 is vindt hij die bakjes écht niet meer zo interessant hoor!Op dinsdag 3 augustus 2010 23:20 schreef Ca.ra het volgende:
Aan de ene kant ben ik wel een beetje bang dat hij het nooit leert als ik de bakjes maar blijf wegzetten.
Zet ze toch gewoon tijdelijk weg. Ik snap het probleem niet zo geloof ik...
Vast niet AP, maar het werkt prima. En de katten waren er snel aan gewend. Eerst hebben we een paar dagen zowel boven als beneden bakjes gehad, en daarna die beneden weggehaald.Het probleem speelt voornamelijk tijdens het koken ja.
En echt wegzetten in de zin van een andere plaats geven in huis is niet mogelijk. Onze hele benedenverdieping is open, en de kat mag niet naar boven.
De enige optie is om het op/in een kast te zetten, maar dat zou dan betekenen ofwel het dressoir in de woonkamer (gezellig... bovendien mag ze in principe niet op het dressoir), of in de kast in de speelkamer, maar die is juist voor Thomas voor later dus dat lijkt me ook geen goed plan.
Het zal dus blijven bij tijdelijk wegzetten tijdens het koken denk ik.
quote:Herkenbaar. Ik zeg dan meestal iets in de trant van: "Dat heb ik net uitgelegd, nu ga je doen wat ik zeg!"Op dinsdag 3 augustus 2010 23:01 schreef YPPY het volgende:
[..]
Op zich heb je daar helemaal gelijk in, maar dat ik zes keer hetzelfde heb uitgelegd, zeg ik het ook weleens. Bijvoorbeeld als het regent en we staan bij de auto en ze blijft er half buiten hangen, zodat zij niet nat regent, maar ik wel. En dan voor de 6e keer vraagt waarom ze niet mag blijven hangen.
quote:Heb je geen vensterbank waar je het even op kan zitten, kan de kat er toch nog bij als je het vergeet.Op dinsdag 3 augustus 2010 23:32 schreef Ca.ra het volgende:
Jawel, maar we zijn niet altijd in de keuken. Als Thomas in zijn speelkamer is ben ik altijd bij hem, meestal spelen we samen of lezen een boekje. En anders zitten we in de woonkamer, daar heb je weer andere problemen (graven in planten, trekken aan stekkers, knopjes van dvd etc) maar geen kattenbakjes.
Het probleem speelt voornamelijk tijdens het koken ja.
En echt wegzetten in de zin van een andere plaats geven in huis is niet mogelijk. Onze hele benedenverdieping is open, en de kat mag niet naar boven.
De enige optie is om het op/in een kast te zetten, maar dat zou dan betekenen ofwel het dressoir in de woonkamer (gezellig... bovendien mag ze in principe niet op het dressoir), of in de kast in de speelkamer, maar die is juist voor Thomas voor later dus dat lijkt me ook geen goed plan.
Het zal dus blijven bij tijdelijk wegzetten tijdens het koken denk ik.
Meestal zitten de kinderen als ik aan het koken ben aan de eettafel te tekenen of te spelen, het kattenvoer staat in de gang dus dan kunnen ze er niet bij.
Demi helpt ook vaak met eten maken maar dat kan pas vanaf een bepaalde leeftijd natuurlijk.
Zou zelf denk ik steeds toch weg halen als hij aan het kattenvoer zit en als hij na 3 keer toch teruggaat heb aan tafel in zijn stoeltje zetten.
Dat zal hij misschien niet leuk vinden maar leert dan wel dat als hij dat blijft doen hij in zijn stoeltje moet gaan zitten.
Aanrader dus, imo! Er zijn ook workshops van btw. http://www.how2talk2kids.nl/
Ik zeg trouwens ook wel eens "omdat ik het zeg" maar dat is idd na eindeloze "waarom"-sessies
. Het moet wel menselijk blijven 
.*op lijstje zet*
quote:Dat zeiden ze bij die peutercursus idd ook, bevestigen in het gevoel is vaak al genoeg ipv hun gevoel negeren zeg maar.Op woensdag 4 augustus 2010 00:16 schreef Vivi het volgende:
Kennen jullie het boekje "How2talk2kids" ? ik heb het afgelopen week aangeschaft en er staan een aantal enorm goede en leerzame dingen in..zo was ik de eeuwige strijd over dingen als uit bed willen na bedtijd, sonepjes vragen etc ook een beetje zat (mama zegt "nee", hup, peuter in de ankers etc). In dat boekje staan een aantal heel goede handvatten om dat soort conflicten te vermijden, en het werkt als een tierelier. Simpel voorbeeld; als Dean nu bijvoorbeeld om een snoepje zeurt dan zeg ik " Ik begrijp dat je dat snoepje graag wil, ze zijn ook echt heel lekker." Verder niets. 9 vd 10 keer voelt ie zich daardoor blijkbaar zo in zijn gevoel bevestigd dat het hele snoepje niet meer belangrijk is. Want daar gaat het uiteindelijk om, dat ze een stukje autonomie willen verwerven en zich gehoord willen voelen. En er staan nog veel meer hele nuttige dingen in, vind ik. Ik heb er echt veel aan en ik pas het pas een paar dagen toe, het scheelt echt tonnen energie en de sfeer is veel saamhoriger zeg maar. " Straffen" hoefde ik sws al bijna niet, maar nu helemaal niet eigenlijk, met deze benadering.
Aanrader dus, imo! Er zijn ook workshops van btw. http://www.how2talk2kids.nl/
Ik zeg trouwens ook wel eens "omdat ik het zeg" maar dat is idd na eindeloze "waarom"-sessies
quote:Volgens mijn nieuwe bijbel 'Het Geheim van een Blije Opvoeding - Steve Biddulph' begrijpen kinderen vaak veel meer dan ze zelf kenbaar kunnen maken. Iig snappen ze de strekking van dingen vaak voor ze zelf kunnen praten. Het kan dus zomaar dat hij er toch al wel wat van op pakt.Op dinsdag 3 augustus 2010 22:05 schreef nummer_zoveel het volgende:
Mwah, ik zeg wel altijd waarom ik het niet wil maar Julian is 1 en zal er toch niks van snappen. Komt wel.
quote:Heb je handgrepen op je keukenkastjes? Daar zijn namelijk sloten voor die je keuken verder niet beschadigen. Je hoeft ze niet op te plakken enzo.Ik vind het trouwens wel vervelend dat ie nu alle keukenkastjes opentrekt. We hebben net een nieuwe keuken, ga hier geen zelfgemaakte sloten op zetten.
Onveilige spullen staan hoger, maar het is toch balen als ie de kattenbrokken weer over de keukenvloer uitgestrooid heeft. En de hond ze opvreet.
Maar sloten op kastjes is vast heel erg niet-AP.
En er zijn weer fondsen binnen dus ik ga dat how2talk2kids ook maar meteen bestellen.
Ik heb idd ook al vaker gehoord dat bevestiging van de gevoelens al heel wat kan doen, en ben benieuwd hoe ze dat in het boek vormgeven. Soms is het niet zo simpel als het klinkt
Het voordeel van sloten op kastjes is dat je kind er niet in kan, en je toch niet telkens bezig hoeft te zijn met zorgen dat het niet gebeurt. Voor zowel ouder als kind een positief gebeuren, dus, lijkt me
Op dit moment passen we vooral een hoofdstuk toe: "onaanvaardbaar gedrag veranderen door de omgeving te veranderen". Dus op alle kastjes sloten, manden in de kast ipv boeken, salontafel leeg, cd-torens weg, voerbakjes van de katten weg, drinkbakje op een hogere plek. "Pick your battles" dus.
Het enige waar hij nu nog aan kan komen is snoeren, de vuilnisbak en de kattenbak en het is overduidelijk dat wat niet mag extra leuk is! Zodra hij de kans krijgt is het "zoefff" naar de kattenbak waar hij dan op gaat staan trommelen met een grote grijns.
Ik zeg "nee, dat is vies", haal hem weg en leidt hem af met een speeltje "hier mag Niels wel mee spelen". Maar hij vindt het een enorm leuk spelletje
Ik ga jouw tactiek eens een tijdje proberen Vivi, misschien dat "jij vindt de kattenbak erg leuk he" beter werkt dan "nee" omdat "nee" het nog interessanter maakt?[ Bericht 0% gewijzigd door Twinkly op 04-08-2010 10:08:25 ]
quote:Ja, dat vind ik dus ook. Het is hetzelfde als bakjes kattenvoer weg zetten (wat wij ook gedaan hebben trouwens).
En of sloten op kastjes niet AP zijn, weet ik niet. Is het allemaal wel zo duidelijk begrensd?
Het voordeel van sloten op kastjes is dat je kind er niet in kan, en je toch niet telkens bezig hoeft te zijn met zorgen dat het niet gebeurt. Voor zowel ouder als kind een positief gebeuren, dus, lijkt me
Maar ik kan me voorstellen dat als je echt 'all the way' gaat, om het maar even zo te zeggen, dat je dan in die filosofie het bewust ergens sloten op zetten niet vindt passen binnen een open relatie met je kinderen waarin ze alles mogen ontdekken ofzoiets. Krijg het niet helemaal uitgelegd.
Oh, ik zie nu dat Twinkly d'r stukje hierboven dit totaal tegenspreekt!
Zit ook weer wat in wel dan ja. Je wilt je kind de vrijheid geven, dan moet je er voor zorgen dat dat ook kan. Als ik wél eens een keer iets uit haar handen moet graaien vanwege gevaar oid, dan verontschuldig ik me en leg uit waarom ik dat deed (Sorry, maar bla bla bla etc). Bovendien heb ik bijvoorbeeld niet de illusie dat kinderen van ongeveer twee beseffen dat ze anderen pijn kunnen doen. Ze kunnen zichzelf net hooguit een half jaar in de spiegel herkennen. Ik hou mij voor dat het zichzelf ook in een ander kunnen verplaatsen toch echt nog een brug te ver is. Geen verwachtingen hebben (wat overigens niet betekent dat je niet blijft herhalen dat het niet mag en waarom niet) scheelt een heleboel frustratie.
Niels vindt spelen met een pan en een pollepel ook helemaal leuk
Dus alleen een vraag stellen als hij daadwerkelijk een keuze heeft. Anders kun je het beter op een vriendelijke manier mededelen: Kom, we gaan hier weg, dit is vies en is van de katten.
quote:Of de vraag anders stellenOp woensdag 4 augustus 2010 10:37 schreef miss_sly het volgende:
Met vragen moet je natuurlijk wel uitkijken, Twinkly. De kans wordt steeds groter dat je een antwoord krijgt dat je niet wil (nee ipv ja) en aangezien je het dan gevraagd hebt, is dat zijn goed recht ook. En als hij dan nee zegt, maak je het probleem alleen maar groter door dan toch jouw mening te forceren.
Dus alleen een vraag stellen als hij daadwerkelijk een keuze heeft. Anders kun je het beter op een vriendelijke manier mededelen: Kom, we gaan hier weg, dit is vies en is van de katten.
.Bijvoorbeeld bij aankleden: Ik vraag niet: "Jen zullen we nu gaan aankleden?" Daar kan ik een nee op krijgen. In plaats daarvan vraag ik: Jen we gaan nu aankleden, wil je een roze t-shirt aan of de paarse? En moet mama helpen met je broek of ga je het zelf proberen?
quote:Water heeft van nature al een aantrekkingskracht op kinderen hier valt niets aan te veranderen.Op dinsdag 3 augustus 2010 22:35 schreef Ca.ra het volgende:
In het kort: Mannetje van 11 maanden graait telkens in waterbak van kat maar is (nog) niet voor rede vatbaar. Hoe aan te pakken?
Wat je wel kan overwegen is een simpel traphekje bij de keukendeur als je daar bezig bent, of als het op een andere plek in huis bevind, met behulp van een systeem wat hier oplijkt.
verder zoals waarschijnlijk al gezegd is, toch telkens weghalen bij de bak(ken) en zeggen 'bah' en dan terugzetten op bijvoorbeeld zijn kleed in de woonkamer of wat dan ook.
herhalen herhalen herhalen ...
Succes!
[ Bericht 0% gewijzigd door maffemuts op 04-08-2010 10:44:02 (dikkevingerstypo) ]
Als ik 1 keer zeg dat iets bah is krijg ik mijn kind er niet meer bij in de buurt bijvoorbeeld.
Ook alis ik het perongeluk roep nadat haar tuitbeker in de modder is gevallen.. Einde voor die tuitbeker
Water is verre van bah, dat weten de kindjes ook al aangezien ze badderen en douchen en zwemmen
quote:Blij om te lezen dat je het een aanrader vindt. Ik was al van plan om hem in de toekomst te kopen, maar positieve ervaringen zijn leuk om te lezenOp woensdag 4 augustus 2010 00:16 schreef Vivi het volgende:
Kennen jullie het boekje "How2talk2kids" ? ik heb het afgelopen week aangeschaft en er staan een aantal enorm goede en leerzame dingen in..zo was ik de eeuwige strijd over dingen als uit bed willen na bedtijd, sonepjes vragen etc ook een beetje zat (mama zegt "nee", hup, peuter in de ankers etc). In dat boekje staan een aantal heel goede handvatten om dat soort conflicten te vermijden, en het werkt als een tierelier. Simpel voorbeeld; als Dean nu bijvoorbeeld om een snoepje zeurt dan zeg ik " Ik begrijp dat je dat snoepje graag wil, ze zijn ook echt heel lekker." Verder niets. 9 vd 10 keer voelt ie zich daardoor blijkbaar zo in zijn gevoel bevestigd dat het hele snoepje niet meer belangrijk is. Want daar gaat het uiteindelijk om, dat ze een stukje autonomie willen verwerven en zich gehoord willen voelen. En er staan nog veel meer hele nuttige dingen in, vind ik. Ik heb er echt veel aan en ik pas het pas een paar dagen toe, het scheelt echt tonnen energie en de sfeer is veel saamhoriger zeg maar. " Straffen" hoefde ik sws al bijna niet, maar nu helemaal niet eigenlijk, met deze benadering.
Aanrader dus, imo! Er zijn ook workshops van btw. http://www.how2talk2kids.nl/
Ik zeg trouwens ook wel eens "omdat ik het zeg" maar dat is idd na eindeloze "waarom"-sessies
quote:Bij traphekjes.nl kan je alle soorten en maten voor alle breedtes krijgen. Echt ideaal. Onze doorgang naar de keuken is ook heel breed en wij hebben daar ook een hekje voor. Het is gewoon niet altijd handig als je staat te koken om dan een peuter en een baby om je benen heen te hebben dansen.
[..]
Water heeft van nature al een aantrekkingskracht op kinderen hier valt niets aan te veranderen.
Wat je wel kan overwegen is een simpel traphekje bij de keukendeur als je daar bezig bent, of als het op een andere plek in huis bevind, met behulp van een systeem wat hier oplijkt.
verder zoals waarschijnlijk al gezegd is, toch telkens weghalen bij de bak(ken) en zeggen 'bah' en dan terugzetten op bijvoorbeeld zijn kleed in de woonkamer of wat dan ook.
herhalen herhalen herhalen ...
Succes!
Hij staat normaal open, behalve als we koken.
quote:Owja! ZuchtOp woensdag 4 augustus 2010 10:37 schreef miss_sly het volgende:
Met vragen moet je natuurlijk wel uitkijken, Twinkly. De kans wordt steeds groter dat je een antwoord krijgt dat je niet wil (nee ipv ja) en aangezien je het dan gevraagd hebt, is dat zijn goed recht ook. En als hij dan nee zegt, maak je het probleem alleen maar groter door dan toch jouw mening te forceren.
Dus alleen een vraag stellen als hij daadwerkelijk een keuze heeft. Anders kun je het beter op een vriendelijke manier mededelen: Kom, we gaan hier weg, dit is vies en is van de katten.
Ik ga voor Tico's optie idd
. Ach, wat ze oppikken is meegenomen toch! . Nog een leerzaam onderdeel: hoe je kinderen soms (ongemerkt en ongewild) in een bepaalde rol kan duwen. Bijvoorbeeld, omdat je soms geneigd bent om te mopperen en te zeggen " Wat ben je toch.. (onhandig/dromerig/lui/rommelig/koppig etc). En hoe dat het zelfbeeld van je kind blijvend negatief kan beinvloeden. Vond het persoonlijk ergens wel pijnlijk om te lezen omdat ik dat zelf heb meegemaakt vroeger en me dat echt wel voor een groot deel heeft begrensd. Niet met kwade intenties, maar gewoon puur uit onwetendheid of frustratie van mijn moeder destijds. Nou ja, er staan dus ook tips in hoe je een kind uit die rol kan halen.Ca.Ra, zou het er mss mee te maken hebben dat je heel veel samen speelt en dat jij tijdens het eten even geen tijd hebt om met Thomas te spelen? En dat hij daardoor op die manier aandacht gaat vragen (negatieve aandacht in dit geval, maar het werkt dus wel)?
quote:Op woensdag 4 augustus 2010 11:15 schreef Vivi het volgende:
zo zei hij laatst bv "mama, dat is een retorische vraag.. "
quote:Dit had ik idd laatst met Sasha, wakker en lastig en weetikveel en toen ik zei 'is het vandaag een beetje moeilijk om te gaan slapen' zei hij ja, werd op slag rustig en liet zich na 5 minuten kroelen beetje kletsen zo in zijn bedje leggen.
Ook een goeie eyeopener uit dat boekje vond ik dit: Als een kind bijvoorbeeld zegt " ik kan niet slapen" (heb geen honger, ben niet moe, etc etc) dan zijn wij snel geneigd om te zeggen " Ach, jawel joh! " . Gevolg: kind voelt zich niet gehoord, niet serieus genomen en er ontstaat een strijdsituatie. Probeer gewoon te luisteren en te vragen waarom, dat scheelt zo ontzettend veel heb ik gemerkt, gewoon door niet hun gevoelens bagataliseren. Alles uiteggen doen wij trouwens al vanaf dag 1, ik denk echt stellig dat D. daardoor zo redelijk is als dat hij is, en hij heeft een enorme woordenschat, zo zei hij laatst bv "mama, dat is een retorische vraag.. "
De dingen die jullie noemen over gevoelens erkennen staan ook zo'n beetje in het boek van Gordon. Tenminste, ze komen me wel bekend voor.
Ik denk wel dat ik nog wat bijscholing nodig zal hebben om het daadwerkelijk toe te passen. Het zit zo ingebakken he, 'niks aan de hand, ga maar lekker slapen' 'stel je niet zo aan' 'kom, nog een hapje voor oma' etc.
quote:Ja, dat doen wij ook, alles uitleggen. Maar het lastige vind ik toch wel dat mijn 9-jarige mijn uitleg niet altijd accepteert. En dan dus doorgaat (op roltrappen rennen bijv.) Vaak zeg ik ook dat hij eerst moet luisteren en daarna om uitleg mag vragen (niet erg AP?), omdat hij mij ook mag vertrouwen dat ik niet zomaar iets verbied. Maar dat vindt hij wel erg moeilijk. Vaak wil hij ook de discussie aangaan. Hebben jullie tips hoe je dat kunt voorkomen? Of is dat niet de bedoeling?Op woensdag 4 augustus 2010 11:15 schreef Vivi het volgende:
(..)
Alles uiteggen doen wij trouwens al vanaf dag 1, ik denk echt stellig dat D. daardoor zo redelijk is als dat hij is, en hij heeft een enorme woordenschat, zo zei hij laatst bv "mama, dat is een retorische vraag.. "
Onze 9 jarige kan dat ook erg goed. Als we niet oppassen zijn we voortdurend met hem in discussie.
Hij weet op alles een wedervraag/oplossing of eigen theorie.
quote:Op woensdag 4 augustus 2010 11:55 schreef Brighteyes het volgende:
Veel van wat jij zegt staat ook in dat blije opvoeding boek van mij Vivi, over dat onbewust ideeen planten enzo. Echt heel naar om te lezen en te weten.
[..]
Dit had ik idd laatst met Sasha, wakker en lastig en weetikveel en toen ik zei 'is het vandaag een beetje moeilijk om te gaan slapen' zei hij ja, werd op slag rustig en liet zich na 5 minuten kroelen beetje kletsen zo in zijn bedje leggen.
!Ik stel me dan altijd voor dat ik het zelf ben, zoals laatst toen het zo warm was, dat je dan klaarwakker en zweterig in je bedje ligt en je ouders dan maar zeggen dat je moet slapen
.Da's ook niet fijn toch. Dan mocht ie van mij gewoon nog even lekker een kwartiertje spelen in de woonkamer, en daarna was er dan ook geen probleem meer met slapen!
Tis vaak je eigen ongeduld en/of vermoeidheid waardoor je zegt " En nu slapen! " terwijldat uiteindelijk alleen maar langer duurt en de harmonie juist verstoord!
Terwijl als je begripvol reageert, ze over het algemeen zo verbijsterd zijn dat ze meteen stilvallen
.Ik vind het wel al heel belangrijk om idd ook naar het kind te kijken en te proberen je eigen gevoel niet over te dragen. Ik probeer dus bijvoorbeeld ook altijd om mijn eventuele haast niet over te dragen door alles met haar gehaast te doen of te zeggen dat ze op moet schieten. Alles doe ik rustig (of probeer ik iig) als het om haar gaat en doe dan mijn eigen dingen maar met wat meer haast. Vanochtend waren we 40 minuten later op dan normaal, maar door rustig te blijven, bleef zij ook heel redelijk en gemakkelijk en waren we uiteindelijk maar 5 minuten later weg dan anders!
En idd met slapen schiet het niet op als ik denk: even snel haar in bed leggen, want dan lukt het nou juist niet goed. Zolang ik het rustig blijf doen en me gedraag alsof ik alle tijd heb, gaat het meestal prima.
Ow, en dat over in een bepaalde rol dwingen vind ik wel een hele goede. Nooit zo bij stilgestaan, maar het is idd wel heel erg waar. Ga er zeker op letten!
Iedereen wil toch erkenning?
Niets is vervelender dan als je ergens mee zit, dat het dan door iemand van tafel wordt geveegd, of niet serieus genomen wordt. Gebagatelliseerd, weggehoond.
Bij kinderen zijn we geneigd dit wel te doen. Vroeger deden ouders dit sowieso heel vaak (de mijne in ieder geval wel). Kindergevoelens waren ondergeschikt.
Tegenwoordig zijn we hier veel bewuster van (mee bezig).
Ik denk dat als je dat boekje leest je heel veel AP mee krijgt maar dan zonder het dragen, voeden etc..
Hoe natuurlijk het gedrag bij je ligt.. Ik ben heel relaxed met dingen en mijn gesprekken werken voorlopig.
Is het een nieuwe wereld voor je is het denk ik wel fijn.
Of als je het snapt maar het toepassen moeizaam gaat..
Opvoeden doe je als ouders op een bepaalde manier.. of die werkt of niet het is helemaal eigen en het is best lastig omschakelen of starten. Zeker als je al oudere kinderen hebt die hun reactie precies afstemmen op mama's humeur en eerdere gedragingen. Mijn dochter weet niet beter dan dat ik op een bepaalde manier reageer.. Redelijk AP als je haar nu alleen een nee of niet doen voorzet denkt zij ook
Als je een kind wat normaal geen uitleg krijgt ineens dingen gaat uitleggen kan je best een "ja leuk wat moet ik met je gevoelens boeit mij geen reet" reactie krijgen..
Ik zou zeker het boek lezen maar de cursus is wel duur inderdaad..
Morgen nog maar eens in de herhaling nu heb je wel haar gevoel benoemd, maar geen antwoord gegeven op wat ze vroeg.
dus iets in de trant van "ik snap dat jij zo'n snoepje lekker vind en daar zin in hebt, maar ik vind het nu geen tijd voor een snoepje, want we gaan zo eten en als er dan een snoepje in je buik zit dan past er geen broccoli meer bij" oid...
quote:Linde.Op woensdag 4 augustus 2010 19:29 schreef Stiemie het volgende:
Hmm ik dacht net toen Linde om een snoepje vroeg:"kom we gaan voor de andere aanpak". Dus ik zei: "ik snap best dat jij zo'n snoepje lekker vindt en daar zin in hebt" Waarop Linde vroeg "maar mag ik er dan 1?"
Ik was ook zo'n kind. En op piglet zou ik geantwoord hebben dat er heus nog wel ruimte is voor broccoli, geef me maar de kans om dat te bewijzen. En reken maar dat ik alles naar binnen gestouwd zou hebben.
Ik zou denk ik sowieso van een rasechte AP-ouder gehakt hebben gemaakt, daar was ik te manipulatief voor.En utileggen en emoties erkennen wil niet zeggen altijd gelijk geven, of altijd hun zin geven. Voorbeeld van vanavond:
Pepijn vraagt zodra we thuis zijn om een banaan, prima die mag hij best (op de opvang al warm gegeten), na 2 happen heeft hij genoeg en geeft die banaan aan mij.
15 minuten later "mama mag ik wat lekkers, ik wil nog een banaan", dan is het antwoord toch echt "het is fijn he dat we waar bananen in huis hebben, maar je hebt net je banaan niet opgegeten, dus krijg je nu ook niets anders en ook niet nog een banaan. Morgen kun je weer een banaan eten"
quote:Ik heb laatst een stuk hierover gelezen en wilde het gaan aanschaffen! Fijn dat het goed bevalt, sterkt me in mijn idee dat het gewoon goed is.
Kennen jullie het boekje "How2talk2kids" ? ik heb het afgelopen week aangeschaft en er staan een aantal enorm goede en leerzame dingen in..zo was ik de eeuwige strijd over dingen als uit bed willen na bedtijd, sonepjes vragen etc ook een beetje zat (mama zegt "nee", hup, peuter in de ankers etc). In dat boekje staan een aantal heel goede handvatten om dat soort conflicten te vermijden, en het werkt als een tierelier. Simpel voorbeeld; als Dean nu bijvoorbeeld om een snoepje zeurt dan zeg ik " Ik begrijp dat je dat snoepje graag wil, ze zijn ook echt heel lekker." Verder niets. 9 vd 10 keer voelt ie zich daardoor blijkbaar zo in zijn gevoel bevestigd dat het hele snoepje niet meer belangrijk is. Want daar gaat het uiteindelijk om, dat ze een stukje autonomie willen verwerven en zich gehoord willen voelen. En er staan nog veel meer hele nuttige dingen in, vind ik. Ik heb er echt veel aan en ik pas het pas een paar dagen toe, het scheelt echt tonnen energie en de sfeer is veel saamhoriger zeg maar. " Straffen" hoefde ik sws al bijna niet, maar nu helemaal niet eigenlijk, met deze benadering.
Aanrader dus, imo! Er zijn ook workshops van btw. http://www.how2talk2kids.nl/
Ik zeg trouwens ook wel eens "omdat ik het zeg" maar dat is idd na eindeloze "waarom"-sessies
Wel veel geld voor zo'n cursus als ik dat samen met Buum zou willen doen zeg
Tsja ik dacht ik zal het voorbeeld van de vorige pagina een proberen en dat was zonder extra uitleg vandaar. En Linde zou trouwens als ik zou zeggen dat ze morgen weer een banaan mocht gewoon de rest van de fruitschaal afgaan. "Want die heb ik nu nog niet geproefd he mama
" En manipulatief (oke dat heeft dan misschien een negatieve bijsmaak) is ze zeker. Zo had ze me vanmorgen op een onbewaakt ogenblik in een gesprek bijna te "pakken". Het ging eerst over smarties, toen over Esmee haar verjaardag en toen ineens had ik haar bijna beloofd dat we daarna een nieuwe poes gingen kopen
Vivi het lijkt me trouwens wel een heel interessant boek! Ga er binnenkort eens bij de bieb naar kijken.
quote:Op woensdag 4 augustus 2010 21:03 schreef Stiemie het volgende:
Oh Linde had van mij ook best bv een banaan mogen eten als we nog warm moesten eten hoor. Of ze nou groenten eet of een banaan zal mij weinig uitmaken. Maar ja dat komt misschien ook gewoon omdat ze altijd erg goed eet
Tsja ik dacht ik zal het voorbeeld van de vorige pagina een proberen en dat was zonder extra uitleg vandaar. En Linde zou trouwens als ik zou zeggen dat ze morgen weer een banaan mocht gewoon de rest van de fruitschaal afgaan. "Want die heb ik nu nog niet geproefd he mama
En manipulatief (oke dat heeft dan misschien een negatieve bijsmaak) is ze zeker. Zo had ze me vanmorgen op een onbewaakt ogenblik in een gesprek bijna te "pakken". Het ging eerst over smarties, toen over Esmee haar verjaardag en toen ineens had ik haar bijna beloofd dat we daarna een nieuwe poes gingen kopen
Vivi het lijkt me trouwens wel een heel interessant boek! Ga er binnenkort eens bij de bieb naar kijken.
Linde
als ze er maar geen denkbeeldige poes bij bedenkt voor in haar kamer
Toen ik een parkiet wilde zeiden mijn ouders geen 'nee' maar maakten ze een afspraak met me: als ik twee weken lang tweemaal op een dag de hond uit zou laten dan mocht ik een parkiet uitzoeken. Ik heb het nog geen drie dagen volgehouden. Mijn ouders werden dus ook steeds slimmer. De strategie van Ticootje vind ik dus ook wel slim: net doen alsof je een keuze laat. Maar dat wordt vrij gauw doorzichtig, hoor. Binnen de kortste keren zou ik hebben gezegd: "Mam, dat is een suggestieve vraag!"
quote:Precies dat bedoel ik, en als kind hoor je nou eenmaal te ontdekken waar grenzen en mogelijkheden liggen.Op woensdag 4 augustus 2010 21:21 schreef miss_sly het volgende:
manipulatief vind ik ook naar klinken. En dat is, vind ik, ook een volwassen predikaat. Het is meer dat ze, zeker als ze groter worden, zich niet met een kluitje in het riet laten sturen en voldoende begrip en woordenschat krijgen om te proberen toch te krijgen wat ze willen. Dat vind ik niet manipulatief, maar juist echt een kind
Toen mijn vader zei dat ik niet naar pinkpop mocht heb ik ook mijn moeder overtuigd om voor mij een kaartje te gaan kopen bij het postkantoor en vervolgens mijn vader medegedeeld "ik ga een dag naar pinkpop, mama is het kaartje al voor me kopen"
Die afspraak met die parkiet vind ik een hele slimme van je ouders claudia!
Wij mochten absluut geen poes, wilde mijn moeder gewoonweg niet. Dus toen mijn zusje op een dag met een 'gevonden' (meegenomen uit een nestje bij een boer) kitten thuiskwam, draaide mijn moeder haar hoofd af (ze wist ook wel dat ze zou smelten van de aanblik) en zei mijn zus zonder haar verder aan te kijken nu te vertrekken en het dier terug te brengen naar waar het vandaan kwam.
quote:Ik zie dat anders. Je doet niet net alsof je ze een keus geeft, je geeft ze ook een keus, maar dan alleen in iets waar ze ook werkelijk iets in de kiezen hebben en het voor jou niet uitmaakt wat ze kiezen. De roze of de gele pyjama? Dat maakt in wezen niets uit, maar ze mogen wel kiezen.
De strategie van Ticootje vind ik dus ook wel slim: net doen alsof je een keuze laat. Maar dat wordt vrij gauw doorzichtig, hoor. Binnen de kortste keren zou ik hebben gezegd: "Mam, dat is een suggestieve vraag!"
quote:Ik vind dat toch altijd een beetje lastig, mijn zusje was/is ontzettend manipulatief vanaf hele jonge leeftijd al, heeft jarenlang een vermoeidheidsziekte geveinsd (12-14), juist in de periode waarin ik erg ziek was, terwijl er niets met haar aan de hand was, wat ze nu toe geeft, maar desondanks zijn mijn ouders allerlei dokters langsgegaan ed. Ook was ze altijd ziek (lees sterfscenes) als wij jarig waren en het beviel haar niet. Hield alles bij, opent je post waar je bij staat en gebruikt alles als wapen in haar 'strijd'. Zij heeft dezelfde opvoeding genoten, maar nog steeds is zij een heel lastig persoon om mee om te gaan. Vooral voor mijn ouders. Mijn moeder zegt nu juist dat zij graag eerder mijn zusje een 'stempel' manipulatief te geven, want het zit haar echt in de 'genen' en het zou voor haar en voor ons het leven een stuk makkelijker hebben gemaakt. Meer een soort gericht plan van aanpak.Op woensdag 4 augustus 2010 21:21 schreef miss_sly het volgende:
manipulatief vind ik ook naar klinken. En dat is, vind ik, ook een volwassen predikaat. Het is meer dat ze, zeker als ze groter worden, zich niet met een kluitje in het riet laten sturen en voldoende begrip en woordenschat krijgen om te proberen toch te krijgen wat ze willen. Dat vind ik niet manipulatief, maar juist echt een kind
Ik geloof echt dat er gemene kinderen bestaan, net als manipulatieve kinderen, sensitieve kinderen ed. Dat 'zit er gewoon in' en het kan door middel van opvoeding voor een groot deel wel 'glad gepoetst' worden, maar dat heeft soms gewoon een andere aanpak nodig. Niet alle opvoedstijlen passen bij elk kind, elk gezin, elke situatie ed.
ik denk dan ook dat AP goede handvaten geeft, maar voor sommige kinderen (en sommige ouders) werkt het gewoon anders, denk ik.
quote:Dat is precies de reden dat ik geen probleem heb met autoriteit uitoefenen: het is mijns inziens de taak van de ouder om de omgeving te structureren en voorwaarden te formuleren. Ivan is niet mijn gelijke. Hij kan de consequenties van zijn gedrag niet overzien en daarom ben ik er om hem te beschermen en dingen te leren. Ik zou bijvoorbeeld niet uitsluitend de nadruk willen leggen op het zélf laten ervaren maar vooral op het laten begrijpen van de keuzes die ik voor hem maak (dus de grenzen die ik voor hem opwerp). Dat vind ik ook precies het interessante aspect aan AP, hoe je dat vertrouwen van je kind wint.Op woensdag 4 augustus 2010 21:46 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Ik zie dat anders. Je doet niet net alsof je ze een keus geeft, je geeft ze ook een keus, maar dan alleen in iets waar ze ook werkelijk iets in de kiezen hebben en het voor jou niet uitmaakt wat ze kiezen. De roze of de gele pyjama? Dat maakt in wezen niets uit, maar ze mogen wel kiezen.
quote:Ik snap niet helemaal waarom je op die post van mij met deze reply komt. Wat is dan precies de reden, en waar haal je uit dat ik daar wel een probleem mee heb?
[..]
Dat is precies de reden dat ik geen probleem heb met autoriteit uitoefenen: het is mijns inziens de taak van de ouder om de omgeving te structureren en voorwaarden te formuleren. Ivan is niet mijn gelijke. Hij kan de consequenties van zijn gedrag niet overzien en daarom ben ik er om hem te beschermen en dingen te leren. Ik zou bijvoorbeeld niet uitsluitend de nadruk willen leggen op het zélf laten ervaren maar vooral op het laten begrijpen van de keuzes die ik voor hem maak (dus de grenzen die ik voor hem opwerp). Dat vind ik ook precies het interessante aspect aan AP, hoe je dat vertrouwen van je kind wint.
Ik vind het soms niet verkeerd om authoriteit uit te oefenen, maar ik wil dat niet de standaard maken. Ze is weliswaar niet mijn gelijke, maar ze is ook niet mijn ondergeschikte. Ik vind dat ik haar, hoe jong ze ook is, wel serieus moet nemen. Sommige dingen zijn echter te belangrijk, groot, moeilijk om haar daarin voorlopig zeggenschap te geven. Zo mag ze hier niet de trap naar het dakterras op. Niet, punt. Dus iedere keer dat ze dat probeert, haal ik haar eraf, zeg dat ze dat neit mag omdat dat gevaarlijk is en zet haar bij haar speelgoed neer. Daar is geen keuzemogelijkheid voor haar.
Hoe denk je dat je het vertrouwen van je kind wint met AP? En hoe zou je dat anders doen?
quote:Ik noemde voorbeelden toen ze wat ouder was, maar ze had al vrij vroeg voor elkaar dat ze gelijk een driewieler kreeg met mij, ondanks dat het haar verjaardag niet was. Ik was drie, en zij twee. Ik heb daar natuurlijk geen echte herinnering van, maar mijn moeder ziet nu geen duidelijk verschil tussen mijn zusje als dreumes, kleuter of puber, ze heeft gewoon haar eigen, manipulatieve, lijntje gevolgd.Op woensdag 4 augustus 2010 22:02 schreef miss_sly het volgende:
Ik ken je zusje niet maar wat je psot gaat toch ook ove rhaar als ze wat ouder is. Ik denk dat kinderen zeker manipulatief kunnen worden als ze ouder worden, maar ik denk dat dat gewoonweg voor kleuters en jonger zeker niet op gaat.
Natuurlijk is opvoeden niet een star iets, maar ik denk juist dat het soms goed is om iets te 'constateren' bij je kind, en daar dan vervolgens mee te gaan werken. En dat kan dus zijn dat een kind manipulatief is, of aggressief, snel bang, of sociaal zwak. En volgens mij is daar geen leeftijdsgrens voor....
.En met halve pubers die nog aan den tet lurken heb ik persoonlijk ook niks.
quote:Alles is voor mij een aanleiding om erop los te zeveren.Op woensdag 4 augustus 2010 22:14 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Ik snap niet helemaal waarom je op die post van mij met deze reply komt. Wat is dan precies de reden, en waar haal je uit dat ik daar wel een probleem mee heb?
Het was meer een reactie op dingen die in dit topic zijn gezegd.quote:Mja, nogmaals, ik ken je zusje niet, maar ik vind het toch wat ver gaan.
[..]
Ik noemde voorbeelden toen ze wat ouder was, maar ze had al vrij vroeg voor elkaar dat ze gelijk een driewieler kreeg met mij, ondanks dat het haar verjaardag niet was. Ik was drie, en zij twee. Ik heb daar natuurlijk geen echte herinnering van, maar mijn moeder ziet nu geen duidelijk verschil tussen mijn zusje als dreumes, kleuter of puber, ze heeft gewoon haar eigen, manipulatieve, lijntje gevolgd.
Natuurlijk is opvoeden niet een star iets, maar ik denk juist dat het soms goed is om iets te 'constateren' bij je kind, en daar dan vervolgens mee te gaan werken. En dat kan dus zijn dat een kind manipulatief is, of aggressief, snel bang, of sociaal zwak. En volgens mij is daar geen leeftijdsgrens voor....
Mensen vergeten dingen, gaan zich dingen anders herinneren, later ook gekleurd door andere dingen die ze hebben meegemaakt. Ik zie dat ook aan mijn eigen ouders bijvoorbeeld, en het zal voor mij zeker ook gelden.
Als ik dat van die driewieler lees, denk ik toch eerder aan ouders die het maar lastig vonden om hun kind van twee uit te leggen dat het niets kreeg omdat een ouder kind jarig is, dan een kind van twee dat dusdanig kon manipuleren (zeker al niet bewust!) dat het de ouders zover kreeg ook voor haar een driewieler te kopen.
Ik denk dat je al vroeg iets kunt met het karakter van je kind. Toch denk ik, maar dat is mijn persoonlijke mening niet gestoeld op wetenschappelijke onderzoeken ofzo
, dat tenzij er met het kind mentaal echt iets niet in orde is, de door jou genoemde zaken toch vaak pas later (kleuterleeftijd en later) naar boven komen en gevormd zijn door (negatieve) ervaringen (niet per se binnen de opvoeding overigens).quote:Doe je goed
[..]
Alles is voor mij een aanleiding om erop los te zeveren.
Ik ben het in grote lijnen wel met je eens, maar ik denk dat wij (schaap en ik) wel in eerste instantie een iets vrijere (weet niet of dat het goede woord is in deze) opvoeding willen proberen. Of dat lukt, zal de toekomst en eht karakter van onze dame en onszelf moeten uitwijzen, natuurlijk
Komtie weer eens he, mijn stokpaard van stal:
Geef een kind de ruimte, niet de leegte.
Sommige mensen (niet van hier he, natuurlijk niet!) claimen een kind de ruimte te willen geven om te ontdekken etc, maar vergeten dan dat daar dus ook grenzen bij horen.
En ik vind het in gesprek blijven met je kind makkelijker met de jaren, maar de oplossingen lastiger. Zo'n weerbarstige randpuber is toch een andere league geloof ik.
quote:Ik heb hem van mijn docent pedagogiek gejat.Op woensdag 4 augustus 2010 22:45 schreef debuurvrouw het volgende:
Dat vind ik een mooi stokpeerd Moonah!
quote:Ja, dat zou heel goed kunnen. Ik zie bijvoorbeeld niets in montessori-onderwijs. Het liefst zou ik Ivan naar mijn plattelandsschooltje laten gaan, met duidelijke grenzen en vrij strenge regels maar ook met een heleboel liefde en aandacht en begrip.Op woensdag 4 augustus 2010 22:29 schreef miss_sly het volgende:
Ik ben het in grote lijnen wel met je eens, maar ik denk dat wij (schaap en ik) wel in eerste instantie een iets vrijere (weet niet of dat het goede woord is in deze) opvoeding willen proberen.
Maar goed, er zijn ook mensen die vinden dat ik Ivan 'vrij' opvoed omdat ik hem bijvoorbeeld zelf zijn eten laat eten. Misschien ben ik uiteindelijk toch een grotere hippie dan ikzelf denk.
quote:Maar montessori is toch ook niet per definitie heel vrij? Daar worden toch wel zeker wel doelen gesteld? Ze volgend alleen de ontwikkeling en interesse van het kind ipv een bepaalde leerstructuur op te leggen.
[..]
Ja, dat zou heel goed kunnen. Ik zie bijvoorbeeld niets in montessori-onderwijs. Het liefst zou ik Ivan naar mijn plattelandsschooltje laten gaan, met duidelijke grenzen en vrij strenge regels maar ook met een heleboel liefde en aandacht en begrip.
Maar goed, er zijn ook mensen die vinden dat ik Ivan 'vrij' opvoed omdat ik hem bijvoorbeeld zelf zijn eten laat eten. Misschien ben ik uiteindelijk toch een grotere hippie dan ikzelf denk.
quote:haha, hippie
[..]
Ja, dat zou heel goed kunnen. Ik zie bijvoorbeeld niets in montessori-onderwijs. Het liefst zou ik Ivan naar mijn plattelandsschooltje laten gaan, met duidelijke grenzen en vrij strenge regels maar ook met een heleboel liefde en aandacht en begrip.
Maar goed, er zijn ook mensen die vinden dat ik Ivan 'vrij' opvoed omdat ik hem bijvoorbeeld zelf zijn eten laat eten. Misschien ben ik uiteindelijk toch een grotere hippie dan ikzelf denk.
Ik vond mijn basisschool nou juist vreselijk en wil Senna zeker niet naar zo'n school doen. Maar goed, dis was streng en star en er was weinig plaats voor liefde, aandacht en begrip. En ik denk wel eens dat het voor mij wel goed was geweest als ik al vroeg echt had geleerd dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen zaken, zoals door taakjes op school enzo. Dus ik zie juist wel iets in dergelijk (montessori, dalton, jenaplan) onderwijs.
Maar goed, ik ben ook een geitenwollensokkenmoeder, geloof ik
quote:Dat is tegenwoordig ook vrij gangbaar op reguliere scholen in het kader van 'het nieuwe leren' (google maar eens).Op woensdag 4 augustus 2010 23:00 schreef miss_sly het volgende:
dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen zaken, zoals door taakjes op school enzo. Dus ik zie juist wel iets in dergelijk (montessori, dalton, jenaplan) onderwijs.
Maar nu gaat het wel erg offtopic.
quote:Zo offtopic vind ik het niet. In hoeverre laat je je kind vrij om de wereld zelf te ontdekken en in hoeverre leg je lesstof op? Ik vind het geen heel makkelijke kwestie.Op woensdag 4 augustus 2010 23:03 schreef Moonah het volgende:
[..]
Dat is tegenwoordig ook vrij gangbaar op reguliere scholen in het kader van 'het nieuwe leren' (google maar eens).
Maar nu gaat het wel erg offtopic.
De basisschool die we voor Ivan hebben uitgezocht biedt ook verdiepingsstof voor kinderen die sneller zijn en meer willen/kunnen. Dat vind ik zelf heel aardig. Of het in de praktijk ook zo werkt blijft natuurlijk moeilijk in te schatten.
quote:Ik ga deze quoten maar ik lees alles met veel interesseOp woensdag 4 augustus 2010 22:45 schreef debuurvrouw het volgende:
En ik vind het in gesprek blijven met je kind makkelijker met de jaren, maar de oplossingen lastiger. Zo'n weerbarstige randpuber is toch een andere league geloof ik.
quote:Nou ja, een beetje flexibiliteit is dan zeker gewenst.
[..]
Zo offtopic vind ik het niet. In hoeverre laat je je kind vrij om de wereld zelf te ontdekken en in hoeverre leg je lesstof op? Ik vind het geen heel makkelijke kwestie.
De basisschool die we voor Ivan hebben uitgezocht biedt ook verdiepingsstof voor kinderen die sneller zijn en meer willen/kunnen. Dat vind ik zelf heel aardig. Of het in de praktijk ook zo werkt blijft natuurlijk moeilijk in te schatten.
Een school kan een bepaalde indruk wekken, maar met puntje bij paaltje toch nét iets anders te bedoelen dan jij je had voorgesteld. Of het schoolsysteem gaat halverwege ineens helemaal op de schop... tja, je gaat je kind ook niet meer makkelijk bij zijn vriendjes weghalen. Dan moet er wel écht iets aan de hand zijn vind ik. En met taakjes werken is voor mijn uitstel-is-ook-planning jongens heel goed gebleken. Hadden wij eerst ook niet gedacht (bewust niet gekozen hebben voor Jenaplan en Montesori) bleken ze juist zeer goed te gedijen daarop.
Nou ja, wij mogen aankomend jaar een brugger begeleiden. En hopen dat we daar ook weer een goede keuze hebben gemaakt qua school. Ik denk nu absoluut ja, maar het moet zich nog bewijzen
Ik heb het lijstje indertijd gemaakt omdat ik wilde weten hoe het aanbod in de buurt is. Ik zou namelijk serieus overwegen om te verhuizen als ik daar niet tevreden mee ben. We hebben heel sterk het gevoel dat het nu nog vrij probleemloos kan, verhuizen. Als Ivan eenmaal naar school gaat zullen we proberen honkvast te zijn.
quote:Ja, lastig is dit. Mijn onderzoek op middelbare scholen heeft drie jaar gelopen en in die tijd heb ik al zoveel veranderingen gezien. En in hoeverre kun je als ouder op bezoek bij een school op een verkoopmiddag een goede indruk krijgen hoe het er werkelijk aan toegaat?Op woensdag 4 augustus 2010 23:37 schreef debuurvrouw het volgende:
[..]
Nou ja, een beetje flexibiliteit is dan zeker gewenst.
quote:Hebben jullie die keuze samen gemaakt? Ik weet nog goed dat ikzelf een school heb uitgezocht en mijn ouders die keuze alleen heb meegedeeld. Maarja, ik had ook eigenlijk maar de keuze tussen twee scholen.Nou ja, wij mogen aankomend jaar een brugger begeleiden. En hopen dat we daar ook weer een goede keuze hebben gemaakt qua school. Ik denk nu absoluut ja, maar het moet zich nog bewijzen
quote:Nou, er waren wat hobbels onderweg
[..]
Ja, lastig is dit. Mijn onderzoek op middelbare scholen heeft drie jaar gelopen en in die tijd heb ik al zoveel veranderingen gezien. En in hoeverre kun je als ouder op bezoek bij een school op een verkoopmiddag een goede indruk krijgen hoe het er werkelijk aan toegaat?
[..]
Hebben jullie die keuze samen gemaakt? Ik weet nog goed dat ikzelf een school heb uitgezocht en mijn ouders die keuze alleen heb meegedeeld. Maarja, ik had ook eigenlijk maar de keuze tussen twee scholen.
maar de keuze was tussen twee en toen heeft hij de keuze wel zelf gemaakt ja. Híj moet het gaan doen, hij moet zich er goed bij voelen.Ik vond het natuurlijk heel sneu voor haar... maar gezien het paar keer waarschuwen ook wel een beetje 'eigen schuld dikke bult'. Nu blijft ze maar zeuren dat we een nieuwe moeten gaan kopen, dat hij niet mooi meer is, etc. etc... en ik ben het een beetje zat. Hoe zouden jullie reageren? Een nieuwe gaan kopen (aaaaah zielig zielig) of om nog een kans te geven of dit als gelegenheid aangrijpen om te leren 'wat zou er gebeurd zijn als je had geluisterd naar mama's waarschuwing'?
Lastig vind ik het
...Mijn dochter zou hier genoegen mee nemen waarschijnlijk. Maar, zoals Pvoess ook al eerder zei, het is ook wat een kind aan reactie gewend is. Dus het kan best zijn dat jouw dochter er heel anders op reageert.
Dat maakt het, vind ik, lastig om dit soort tips te geven.
Ze kan duidelijk nog niet echt bevatten wat de waarschuwingen in houden, de drang om te ontdekken en te spelen is nog veel groter dan de vaardigheid om zo'n ouderlijke raad op te slaan en te onthouden.
Ik zou mijn dochter niet nóg een keer in de verleiding willen brengen als ik zou weten dat de uitkomst waarschijnlijk weer een kapotte pop en veel verdriet zou zijn.
Want mijn dochter zou in ieder geval niets geleerd hebben van deze ervaring. Niet als ze in eerste instantie al zo snel onbewust de pop kapot zou maken.
Dat opvoedingsmoment waarbij ze leert
quote:komt vanzelf later wel weer.wat zou er gebeurd zijn als je had geluisterd naar mama's waarschuwing'?
En daarnaast denk ik dat dat toch ook iets is wat veel beter blijft hangen als ze het ook echt zelf ervaart. Niet als het is op een door de ouder uitgekozen moment met een door de ouder gekozen "praatje".
Het moment waarop ze op kan pikken dat het wellicht wel slim was om haar moeders raad op te volgen is al geweest, namelijk toen ze ontdekte dat haar pop nu kaal is.
Daar hoeft m.i. niet nog een extra actie aan te pas te komen. Dat zou zó cognitief zijn, dat komt op zo'n jonge leeftijd lang zo goed niet binnen.
Dat wat je wil bereiken, namelijk dat ze leert dat ze leert dat ze soms maar beter naar jou kan luisteren, leerst ze m.i. vanzelf wel door de jaren heen door een aaneenschakeling van dit soort momenten.
Klinkt dat logisch? Volgens mij niet maar ik kan het niet beter verwoorden geloof ik
Overigens zou ik weer geen probleem hebben met het bespreken wat er nou gebeurd is, hoe het kan dat de pop geen haren meer heeft en wat dan de beste oplossing zou zijn om het te voorkomen.
En ik zou misschien ook nog wel samen met mijn dochter op zoek kunnen gaan naar een beter alternatief, bijvoorbeeld in de vorm van een andere, steviger pop.
Maar als het aanschaffen van nog een stuk speelgoed niet in de planning zit dan zou ik het zelf lekker zo laten.
quote:Ik zou geen nieuwe kopen. Dan leert ze toch niet de volgende keer wat voorzichtiger met zo'n pop om te gaan? dan maakt het niet uit, want krijgt ze toch een nieuwe.Op donderdag 5 augustus 2010 09:50 schreef Suzanna het volgende:
Gisteren in de Action hadden de meiden een cadeautje gekregen (heel kleintje), een klein barbiepoppetje. Beetje goedkope kwaliteit, opzich wel stevig maar de haartjes zitten dan niet zo goed vast in het hoofdje. Nu had ik Noa gewaarschuwd niet de elastiekjes uit het haar te halen of met het haar te spelen, daar zijn ze niet voor. Ze luisterde niet... en vanochtend kwam ze huilend haar poppetje laten zien, wat helemaal kaal was geworden (aah....)
Ik vond het natuurlijk heel sneu voor haar... maar gezien het paar keer waarschuwen ook wel een beetje 'eigen schuld dikke bult'. Nu blijft ze maar zeuren dat we een nieuwe moeten gaan kopen, dat hij niet mooi meer is, etc. etc... en ik ben het een beetje zat. Hoe zouden jullie reageren? Een nieuwe gaan kopen (aaaaah zielig zielig) of om nog een kans te geven of dit als gelegenheid aangrijpen om te leren 'wat zou er gebeurd zijn als je had geluisterd naar mama's waarschuwing'?
Lastig vind ik het
Dat "I told you so"-praatje zou ik dan ook achterwege laten. Ik zou begrip tonen, geen nieuwe pop kopen en waar gewenst uitleggen hoe het zo is gekomen. Ik zou wel op zoek gaan naar een beter alternatief als ze daar behoefte aan heeft, al hoeft dat niet een alternatief op de korte termijn te zijn. Je kunt bijvoorbeeld uitleggen dat duurdere poppen wat meer kunnen hebben, maar dat je er wel geduld voor moet hebben om er één te krijgen/kopen, juist omdat ze meer geld kosten. Afhankelijk van de leeftijd kun je dus het spaarconcept toepassen (maar ik weet niet hoe oud je dochter is en in hoeverre ze daar iets van begrijpt).
Overigens vind ik de oplossing van Owlet erg goed!
Zodra er eentje belly up ging kochten mijn ouders een nieuwe, zonder het ons te vertellen.
Verder lees ik hier aandachtig mee.
quote:Ik zou mijn dame wel een nieuwe geven..Op donderdag 5 augustus 2010 10:57 schreef Claudia_x het volgende:
Een vriendinnetje van me heeft eens mijn enige Ken kapotgemaakt door hem martial arts te willen leren. Ik ging juist altijd heel voorzichtig om met mijn poppen en was er heel verdrietig om, zo verdrietig dat dat gevoel me altijd bij is gebleven. Ik heb geen nieuwe pop gekregen. Het kwam niet eens in me op om een nieuwe pop te vragen.
Ik weet nog hoe ik me voelde toen mijn mama barbie (met kindje in de buik) gesloopt werd.
En ik was zo voorzichtig en dat kindje was gemeen en boeide dr niet..
Mijn moeder is vrijwel direct op de fiets gestapt en een nieuwe gaan halen..
Ik was altijd al helemaal in paniek als ik een gat in mijn broek viel.
Mijn moeder zei dan altijd.. als jij maar heel bent..
Maar ik heb altijd een heel groot schuldgevoel gehad als iets kapot ging..
Zelfs als ik er niets aan kon doen..
Ik merk dat ik wat dat betreft echt mijn moeder nu ben.
De dame viel laatst een groot gat in haar broekje.
En zij is nu net als ik.. Ik heb dan ook duidelijk gemaakt dat het niet erg is als ze valt en ik blij ben dat zij nog heel was.. En gevraagd of ik een nieuwe moest kopen van de broek..
Maar dat wilde ze niet.. Ook geen andere nieuwe broek kopen..
Maar ik zag aan haar koppie dat ze heel erg schrok van het gat.. Het vallen boeide niet.
In het geval van zelf kapot maken dan denk ik dat Owlet een goed verhaal heeft. Als iemand anders het speeltje moedwillig vernield zou hebben, zou ik ook meer geneigd zijn het te vervangen.
Wij hadden laatst zoiets aan de hand, dat een vriendje van mijn oudste een speeltje heeft gesloopt wat jongste net die dag voor zijn verjaardag had gekregen. Nu was het geen "heterdaad" dus weten we het niet zeker, maar het kan haast niet anders dan dat het bewuste vriendje het heeft gedaan. Poppetje was ook verstopt.
We hebben het nu niet besproken vanwege het niet zeker weten, maar ik weet ook niet of ik het gedurfd had als ik het wel zeker had geweten.
Ik vind dat mijn kinderen mogen vertellen hoe ze zich voelen door zoiets. Maar ook dat een kind zich vrij voelt om te zeggen dat er per ongeluk iets kapot is gegaan (het is het volgens Gordon opgevoede kind
die waar ik vraagtekens heb bij de uitvoering )Nou ja in ieder geval mijn jongens op het hart gedrukt áltijd het te zeggen als je (al dan niet per ongeluk) iets kapot maakt bij een ander. wij zullen helpen bij de oplossing, maar dat je een ander nooit laat zitten met het kapotte.
Nou ja beetje warrig verhaal. Maar de vraag blijft, zou je het gaan bespreken met "sloper"?
Iets wat bij normaal gebruik stuk gaat hoor je mij niet over maar als een kind moedwillig met steenbrokken op een plastic zandbak staat te smijten..dan mogen de ouders mooi hun verzekering aanspreken.
En ik vertel mijn jongens ook altijd eerlijk op te biechten wat er gebeurd is. Moet je ook mee oppassen want middelste denkt nu dat hij alles kan maken, als hij het maar eerlijk opbiecht
'want dan wordt je minder boos he mama?' 
Was de bal per ongeluk (dat geloof ik ook maar half) bij weer een andere buurman in de tuin beland.Maar als ik dus niet achter die 2 (D=7, C=6) aan gegaan was had ik nooit geweten wat er met die bal gebeurd was. Waarop mijn reactie naar hun toe dus ook was: Het geeft niet dat het gebeurd is, maar de volgende keer wil ik graag dat je het me vertelt, want anders had ik nu dus niet geweten waar ik die bal zou moeten zoeken.
Later bedacht ik me dat ik natuurlijk die 2 jochies aan had moeten laten bellen bij de bewuste buurman om de bal terug te vragen ipv dat zelf te doen, maar vooruit.
Bespreken met de andere partij of de ouders lijkt me wel goed, maar ik zou dat ook erg moeilijk vinden, moet ik zeggen. Denk ik, nog niet bij de hand gehad natuurlijk daar is ze nog te klein voor.
quote:Op donderdag 5 augustus 2010 11:13 schreef Kersjes het volgende:
Wij hadden vroeger de allerbeste goudvissen van de buurt, die bleven maar leven! Echt magisch
Zodra er eentje belly up ging kochten mijn ouders een nieuwe, zonder het ons te vertellen.
Ja, ik weet niet, ik heb er problemen mee om te doen alsof alles bij het oude kan blijven. Dieren gaan dood en speeltjes raken kapot. Dat is heel verdrietig maar het leven gaat door. Hoewel ik de gevoelens van mijn kind in zo'n situatie niet wil miskennen hoop ik ook dat ik hem zal leren om dingen te relativeren.
Kinderen worden er ook al vrij vroeg mee geconfronteerd dat de wereld niet altijd rechtvaardig is. Als een ander kind bijvoorbeeld een speeltje kapot maakt en dat valt niet met zekerheid te achterhalen of te bewijzen, dan moet je kind daar ook mee leren leven. Ik ben een groot voorstander van het recht proberen te laten zegevieren en niet over je heen laten lopen, maar ik denk dat zoiets als berusting ook een wijze les is.
Ik ben het met je eens, claudia, ik wil de gevoelens ook serieus nemen, maar wel leren dat het leven zo in elkaar zit.
En ze leren al vroeg dat de wereld neit alleen maar lief is. Senna is nu erg aan de wandel en is dan ook heel blij tegen iedereen die we tegenkomen
Gaat ze mensen die op een bankje zitten voor de Coffee Company een handje geven enzo. Maar niet iedereen reageert daar op, en dan kijkt ze echt wel eens van "huh?". Maar ja, niet iedereen vindt het leuk, lief en grappig en sommige mensen willen gewoon rustig hun kopje koffie drinken Ik denk er hetzelfde over.
Zachte heelmeesters maken stinkende wonden, zeg maar.
quote:Ja ik zou het gaan bespreken..Op donderdag 5 augustus 2010 22:42 schreef debuurvrouw het volgende:
Zou je niet ook het gaan bespreken met het bewuste kind?
Wij hadden laatst zoiets aan de hand, dat een vriendje van mijn oudste een speeltje heeft gesloopt wat jongste net die dag voor zijn verjaardag had gekregen. Nu was het geen "heterdaad" dus weten we het niet zeker, maar het kan haast niet anders dan dat het bewuste vriendje het heeft gedaan. Poppetje was ook verstopt.
We hebben het nu niet besproken vanwege het niet zeker weten, maar ik weet ook niet of ik het gedurfd had als ik het wel zeker had geweten.
Ik vind dat mijn kinderen mogen vertellen hoe ze zich voelen door zoiets. Maar ook dat een kind zich vrij voelt om te zeggen dat er per ongeluk iets kapot is gegaan (het is het volgens Gordon opgevoede kind
Nou ja in ieder geval mijn jongens op het hart gedrukt áltijd het te zeggen als je (al dan niet per ongeluk) iets kapot maakt bij een ander. wij zullen helpen bij de oplossing, maar dat je een ander nooit laat zitten met het kapotte.
Nou ja beetje warrig verhaal. Maar de vraag blijft, zou je het gaan bespreken met "sloper"?
Ik zou als ik er bij ben het kind er op aanspreken en afhankelijk van de ouders ook de ouders.
Niet bij iedere ouder kan je terecht. Ik zou als een moeder bij me komt ook zeker prima reageren.
Maar ik hoop dat mijn kind het nog voor de moeder aan de deur staat het zelf al aan mij heeft gemeld.
Zodat ik naar de moeder kan om het te vervangen of excuses aan te bieden..
Negeren? Hoe dan? Er gewoon echt niks van zeggen? Oscar wel oppakken en troosten?
Ik weet het echt niet maar ik vind ook wel echt heel erg dat het NIET mag zeg maar en ik kan daar dus ook echt HEEL boos om worden.
Misschien kun je zoeken naar de aanleiding van het gedrag van Sasha, Sasha is dan wel grote broer, maar zelf ook nog maar een klein peutertje.
Die echt niet zelf bedenkt :"laat ik nu eens mijn broertje pijn gaan doen, of terroriseren"
Wanneer doet hij het? Als Oscar iets leuks heeft van speelgoed, als hij moei is, als hij zich verveeld, als hij aandacht wil?
Als je weet waardoor het onder andere komt dan kun je proberen om dat te veranderen en zo het ongewenste gedrag aan te pakken.
Verder benoemen van "je hebt oscar omgeduwt, nu moet hij huilen" en dan Oscar troosten en dan dus Sasha negeren op dat moment. Of althans je aandacht focussen op oscar en niet op sasha.
-Edit- Ik vind je adviezen zo leerzaam om te lezen, p_iglet!
maar bij mijn zusje tussen de oudste twee. Maar in tegenstelling tot Sasha en Oscar zijn die inmiddels 6 en 4, dus ook geen heel klein peutertje meer. De oudste kan ook heel naar doen tegen de middelste en dat is echt heel lastig op te lossen. Wat lily ook zegt: vragen waarom geeft meestal neit echt een antwoord waarmee je wat kunt als ouder.Ben wel benieuwd hoe je dat met iets oudere kindjes dan aan zou kunnen pakken; p_iglet heb jij ideeen?
Of kijken of ze haar kan verplaatsen door haar aan haar been mee te slepen. Ja dat zijn gezellige momenten in huize Stiemie 
Anyway, het is geen directe oplossing, maar ik vind het ook wel iets om bij stil te staan. En ik denk niet dat het kind zelf altijd goed aan kan geven wat de onderliggende reden is. Ik zou mijn ouders ook als antwoord hebben gegeven dat mijn broertje gewoon stom was en het verdiende.
quote:Het is gewoon lastig ja.Op vrijdag 6 augustus 2010 16:38 schreef Claudia_x het volgende:
Dit is geen echte oplossing, maar wat ik zelf altijd interessant vind is dat je conflictsituaties ook kunt (proberen te) voorkomen als je de reden van het gedrag kent (wat p_iglet al aangaf). Als het bijvoorbeeld om jaloezie gaat dan kan het helpen om bewuster één-op-één-tijd met het oudere kind te organiseren. Het kan ook zo zijn dat het oudere kind moet leren samenspelen, en dat kun je oefenen door samen activiteiten te organiseren en te laten zien hoe het ook leuk kan. Misschien is het juist een kwestie van frustratie en zit de clou meer in het leren hoe die frustratie te kanaliseren (bijvoorbeeld d.m.v. een sport). Het kan ook verveling zijn.
Ze kunnen het vaak prima met elkaar vinden (het is niet altijd kommer en kwel tussen hen). Ze houden ook van elkaar. Komen voor elkaar op bij anderen.
Ook krijgen ze een op een tijd van ons. Dat organiseren we vaker.
Het zijn nu eenmaal twee individuen met andere karakters en dat botst vaker.
Echt heel moeilijk om dat op te lossen, vind ik (of nog beter, wat jij zegt: te voorkomen)
Ik vind het trouwens een van de moeilijkste dingen in het opvoeden. Het samenspel (en niet alleen het spelen maar alles) tussen mijn kinderen.
Als ze alleen zijn is het veel makkelijker allemaal.
Ik ga vanavond mijn moeder er eens over bellen.
Van kinderen boven de 6-8 heb ik sowieso minder kaas gegeten, want de kinderen tot 12 jaar bij mij op het werk komen zelden boven kleuter niveau uit.
maar wat mij betreft zit er altijd een oorzaak achter gedrag, die kan niet altijd direct duidelijk zijn, maar als je gedrag blijvend wilt veranderen is het wel noodzaak naar die oorzaak te zoeken. Anders probeer je gedrag te conditioneren dmv straffen/belonen maar doe je niets aan de oorzaak waardoor soms een hoop frustratie bij het kind kan blijven bestaan.
Maar stel je nou eens voor dat je peuter bent van 2/3 jaar oud. Dan heb je een broertje van 1.Die ...
... is onvoorspelbaar
... heeft speelgoed waarvan jij nou net denkt dat het ook leuk zou zijn
... pakt dingen van jou af
... krijgt wel net een kusje/knuffel/aandacht van mama, maar jij NU niet (dat peuter dat dan 2 tellen eerder of later gehad heeft maakt in de ogen van en peuter weinig uit)
... altijd reactie geeft als jij iets doet
... waarvan jij nog helemaal niet beseft dat dat een persoon is met gevoelens emoties etc
... altijd aanwezig is als jij de natuurwetten wilt ontdekken (Als ik tegen mijn broertje aan duw valt hij om. Ik kan op 1 been staan, wat gebeurt er nu als ik bij O 1 been wegtrek. Een auto kun je aan het touwtje vooruit trekken, kun je O dan ook aan 1 been wegtrekken. Als ik op een ballon ga staan dan gaat die kapot, het hoofd van broertje lijkt ook wel een ballon, gaat die ook kapot als ik erop ga staan)
en dan ben je
... moe
... niet lekker
... allerlei dingen aan het ontdekken
... op zoek naar aandacht of actie
... of dan gebeurt er van alles op je heen wat je met je 2-3 jaar oud nog niet snapt
en dat broertje is altijd in de buurt! en daarvan zijn de reacties meestal heel voorspelbaar, dus zeer geschikt om gedrag bij uit te lokken als je de rest van de wereld even niet begrijpt.
en als mama iets aan het doen is, dan is het ultieme moment natuurlijk om flink reactie te veroorzaken bij je broertje, want dan komt mama zeker. En tsja negatieve aandacht is op zo'n moment ook aandacht.
dingen die je kunt proberen...
die oorzaak achterhalen dus en het gevoel van de oudste/veroorzaker daarbij benoemen "goh dat was ineens een herrie he die O maakte, misschien kunnen we met muziekinstrumentjes samen muziek maken dan hoef je niet van het geluid te schrikken"
"had jij ook graag met de blauwe auto willen spelen? O had de blauwe auto nu, zullen we kijken of er nog een blauwe auto is? Ow is er geen andere blauwe auto, misschien kun je dan met de rode auto proberen of O wil ruilen, dan kun jij met de blauwe spelen en hoef je niet de auto af te pakken'
bij huilende kinderen dus S slaat O, contreet de gevolgen benoemen "je slaat O, O vind dat niet leuk en moet nu huilen" evt gevolgd door "ik ga nu eerst O troosten en dan nog even met jou praten" een "ik vind het niet zo leuk dat je O slaat" werkt echt niet omdat het niet te maken heeft met wat er gebeurd.
Op het werk zet ik dan meestal de dader even apart (niet op de gang/trap/hoek etc, maar gewoon een paar meter verder op een stoel/bank) om het slachtoffer te troosten. Vervolgens meteen na het troosten naar de dader toe om nogmaals contreet het gedrag en de gevolgen te benomen, en dan liefst samen te zoeken naar de oorzaak. En dat afsluiten met een alternatief of bezigheid aanbieden.
Dus bv "je hebt O geslagen, was dat omdat O je auto afpakte? O moest huilen en werd verdrietig, ga je O even een kusje geven?" "misschien kun je samen met O een trein maken van alle auto's / misschien wil je nu even aan tafel een puzzel maken, daar kan O niet bij en het dus ook niet van je afpakken"
En soms heb je zo'n dag dat het allemaal voor geen meter gaat en kun je eigenlijk echt niet anders dan roepen "NEE, nu luisteren, omdat ik het zeg!!" Als ik zo'n gevoel aan voel komen, dan gooi ik de hele meute altijd even voor de televisie. Vast niet pedagogisch verantwoord, maar wel even rust.
quote:Precies. Denk dat er geen enkele ouder is die altijd pedagogisch verantwoord kan zijn.Op vrijdag 6 augustus 2010 16:58 schreef p_iglet het volgende:
En soms heb je zo'n dag dat het allemaal voor geen meter gaat en kun je eigenlijk echt niet anders dan roepen "NEE, nu luisteren, omdat ik het zeg!!" Als ik zo'n gevoel aan voel komen, dan gooi ik de hele meute altijd even voor de televisie. Vast niet pedagogisch verantwoord, maar wel even rust.
Kom op, laten we eerlijk zijn. Ook wij zijn wel eens moe en verliezen ons geduld.
Ik denk dat het vooral is dat ik al te veel van Sasha verwacht. Dat hij onthoudt dat ik hem al tig keer gewaarschuwd heb etc. etc.
Later meer.
Zoonlief had de schuur over de kop gehaald en ik had m daarstraks al de keuze gegeven. Voor je gaat of als je terugkomt. Nou ja, als ie terug kwam dus. (opruimen)
Toen hing ie hier en op mijn Daan, Schuur? (bewust kort hè, allemaal volgens het boek
) volgde een dikke zucht.Toen een briefje geschreven.
Hallo, ik wil graag weer netjes zijn. Afz de schuur.Tja, staat immers in het boek.
Hij moet echt hardop lachen en gaat zonder morren de schuur opruimen
Dusch.
Ik zit hier echt nog
Maar het werkt dus. Zonder ruzie, zonder gedoe.Noh!
quote:Op vrijdag 6 augustus 2010 19:03 schreef debuurvrouw het volgende:
Geen idee of dat talk2kids ook onder AP valt maar ik móet het ff kwijt.
Zoonlief had de schuur over de kop gehaald en ik had m daarstraks al de keuze gegeven. Voor je gaat of als je terugkomt. Nou ja, als ie terug kwam dus. (opruimen)
Toen hing ie hier en op mijn Daan, Schuur? (bewust kort hè, allemaal volgens het boek
Toen een briefje geschreven.
Tja, staat immers in het boek.
Hij moet echt hardop lachen en gaat zonder morren de schuur opruimen
Dusch.
Ik zit hier echt nog
Noh!
*gaat aandelen post-it kopen*
fijn dat het werkt zeg! Ik denk dat k dat boek ook een keer door ga lezen, kijken wat ik er uit kan pikken.
quote:Ja, nou ja, vooral om te weten dat het anders zou verzanden in bevelen, stampvoeten, een onwillig kind en ruzie.
[..]
*gaat aandelen post-it kopen*
fijn dat het werkt zeg! Ik denk dat k dat boek ook een keer door ga lezen, kijken wat ik er uit kan pikken.
Het is echt niet te geloven.
Nu nog even over mijn ongeleide projectiel nadenken. middelste verveelt zich een beetje en gaat daardoor over op uitlokking.Ik heb vertrouwen nu
quote:Op vrijdag 6 augustus 2010 19:18 schreef Claudia_x het volgende:
Ik ga deze tactiek ook eens op mijn vriend toepassen.
Hallo,
ik ben de afwas
ik voel me vies
kusjes
je afwas.
Om nog even in te haken op wat eerdere posts: De 'waarom-vraag is voor veel kinderen erg moeilijk. Ook vaak voor volwassenen. Ga maar na, als je ruzie hebt met je partner gaat het zelden écht om dat tandpastadopje.
quote:Ik dacht meer aan:Op vrijdag 6 augustus 2010 19:19 schreef huuphuup het volgende:
[..]
Hallo,
ik ben de afwas
ik voel me vies
kusjes
je afwas.
Hallo,
We staan hier maar en beginnen er een beetje moe van te worden. 't Ruikt hier ook zo muf inmiddels.
Groetjes,
De vier vuilniszakken op de gang
quote:Op vrijdag 6 augustus 2010 19:03 schreef debuurvrouw het volgende:
Geen idee of dat talk2kids ook onder AP valt maar ik móet het ff kwijt.
Zoonlief had de schuur over de kop gehaald en ik had m daarstraks al de keuze gegeven. Voor je gaat of als je terugkomt. Nou ja, als ie terug kwam dus. (opruimen)
Toen hing ie hier en op mijn Daan, Schuur? (bewust kort hè, allemaal volgens het boek
Toen een briefje geschreven.
Tja, staat immers in het boek.
Hij moet echt hardop lachen en gaat zonder morren de schuur opruimen
Dusch.
Ik zit hier echt nog
Noh!
Dat dus!Pcies wat wij hadden jaren geleden.Ik ben zo blij dat ik ooit het boek gekocht heb en er nog regelmatig ff in lees. Ook voor de relaties met mijn oude kinderen, die eig geen kind meer zijn maar volwassenen al.
Tis net ff een twist geven die geen kriegel gevoel oplevert, niet bij de ontvanger, maar ook zeker niet bij de melder van de boodschap.
Jouw humor is goud waard, let maar op
Buuf! En Moonah, ook dat komt idd in het boek voorbij, dat je niet aan een kind moet vragen 'waarom' ie iets voelt want dan komt er daardoor nog weer meer druk bij omdat hij zich moet verantwoorden voor wat hij voelt.
Terwijl het er om gaat dat je dat gevoel alleen maar erkent. Als hij wil vertellen waarom, en hij kan het verwoorden, komt dat echt vanzelf wel.
*persoonlijke frustratie...
*Bij ons thuis werd er nooit veel gepraat, je deed wat je gezegd werd en anders kon je een mep krijgen.
Misschien leer ik het ooit nog wel eens; praten en gevoelens analyseren...
De situatie bij BE herken ik wel van Fleur toen Maud kleiner was. Het gebeurde niet aan de lopende band, maar vooral als Fleur zelf moe of gefrustreerd was. Gewoon omdat iets niet lukt of als Maud iets deed wat ze niet wilde. De manier van Piglet heeft toen geholpen. Haar aanspreken op het gedrag. Ik zie dat Maud een bijtplek heeft, ging het niet goed? En dan kwam het hoge woord er meestal wel uit. Ik trooste dan Maud en vervolgens trooste ik Fleur, omdat die uit schuldgevoel ook ging huilen. "ik wilde niet bijten, duwen, slaan (enz.), maar Maud....... en toen.........sorry mama...........sorry maud"
Ik merk dat ik twee verschillende kinderen hebt. Fleur accepteerd uitleg. Vraagt door waar nodig, maar begrijpt ook als ik zeg dat ik iets niet weet of 'omdat ik het belangrijk vind'
Simpel voorbeeld van vanavond. Fleurs pyjama lag beneden. Prima. Dus die wil ze voor het raam gaan aandoen. Met een blote bast kan ik nog leven, maar toen ze begon met het uittrekken van d'r onderbroek heb ik toch even uitgelegd dat als je bijna 7 bent je niet meer in je blootje voor het raam gaat staan. Dan kunnen er wel eens mensen heel raar reageren als ze langs lopen. Dus gezegd dat ze maar even naar de gang moest gaan om d'r pyjama aan te doen. Reactie: ok, mama.
Maud is heel anders. Al vanaf het begin. Meer eigenwijs meer 'persistant' (kan het nederlandse woord even niet vinden). Die vergt dus ook een andere aanpak. Ze heeft meer aanlooptijd nodig bij verandering van activiteit. Dus de 5 minuten waarschuwing is bij haar veel belangrijker dan bij Fleur. Inmiddels begint ze wel steeds meer de grenzen van ons gezin te kennen.
Simpel voorbeeld:
Bij het avondeten geen groente eten betekent geen lekkers bij het drinken. Dat weet ze. In het begin was ze dus zo eigenwijs dat ze dus zei: ok geen lekkers. Maar ze besefte toen niet dat het ook echt zo was. Inmiddels wel. En kiest ze bewust. 9 van de 10 keer kiest ze voor de groente. Maaaaaar, ook niet altijd. dan kijkt ze in de pan en hoor je d'r zeggen: Maud geen lekkers. Dan ga ik dus ook niet dwingen. Dit zijn onze regels en van 1x in de week geen groente zal ze echt niets overhouden.
En vanavond heb ik wrs. verkeerd gehandeld. Maud roept nu al weken elke avond papa of mama 3 tot 4x voordat ze uiteindelijk echt gaat slapen. mag ik dit, mag ik een boekje, drinken, fles... mijn speen is gevallen enz. enz. Nu heb ik met d'r afgesproken dat ze alleen naar beneden mag komen om te plassen en als ze niet roept en lief gaat slapen, mag ze in mijn agenda een sticker plakken. Ik weet niet of het gaat werken, want nu is ze al 2x naaar beneden geweest om te plassen.
Mogelijke oorzaak: ons missen. F. en ik werken nagenoeg elke dag. Ik begrijp dat ze dus wat aandacht wil, maar ik probeer haar die zoveel mogelijk te geven nadat ik ze heb opgehaald bij de oppas. F. kookt en ik kroel en speel met de meiden. En na het eten draaien we het om. Dan hebben ze aandacht van papa en ruim ik op.
Tips zijn welkom. En als het kon zou ik minder werken, maar dat zit er nu even niet in. In de toekomst ga ik wel de vrije middagen van school vrij zijn. Denk dat dat al iets zal schelen.
Piglet, jouw uitleg is echt heel verhelderend! (de rest ook hoor)
Toch denk ik inderdaad dat het wel een goed idee is om even extra tijd en individuele aandacht voor ze te hebben voor het slapen gaan.. Dat kan nooit kwaad en kan maar zo DE oplossing zijn.
En beneden komen voor alleen plassen vind ik zelf een beetje een lastig iets..
Misschien dat als ze nog behoefte hebben in bepaalde dingen zullen ze dat misschien niet uiten..
Ik was als kindje dan heel erg bang geweest om uit bed te komen... Ook bij dringende zaken..
Maar ik weet natuurlijk niet hoe die van jou daar in zijn.. Dus misschien doet dit er allemaal niet toe..
Dus misschien ipv alleen voor het plassen een beetje een gesprekje aangaan wat el en niet een rede is om naar beneden te gaan.
quote:Helemaal mee eensOp vrijdag 6 augustus 2010 08:22 schreef Claudia_x het volgende:
[..]
Ja, ik weet niet, ik heb er problemen mee om te doen alsof alles bij het oude kan blijven. Dieren gaan dood en speeltjes raken kapot. Dat is heel verdrietig maar het leven gaat door. Hoewel ik de gevoelens van mijn kind in zo'n situatie niet wil miskennen hoop ik ook dat ik hem zal leren om dingen te relativeren.
Kinderen worden er ook al vrij vroeg mee geconfronteerd dat de wereld niet altijd rechtvaardig is. Als een ander kind bijvoorbeeld een speeltje kapot maakt en dat valt niet met zekerheid te achterhalen of te bewijzen, dan moet je kind daar ook mee leren leven. Ik ben een groot voorstander van het recht proberen te laten zegevieren en niet over je heen laten lopen, maar ik denk dat zoiets als berusting ook een wijze les is.
Zo zou ik mijn kinderen ook niet snel moedwillig onwetend willen houden. Sommige dingen horen gewoon bij het leven, de wereld om hen kan nou eenmaal hard zijn en bepaalde dingen verzwijgen... mijns inziens is dat vaak niet nodig.
Kinderen zijn van nature nieuwsgierig en willen serieus genomen worden, hun vragen afkappen door als ouder te roepen "Dat is niet voor kinderen bestemd" of "Daar ben je nog te jong voor", brrrrrr, ik vond dat zelf vroeger verschrikkelijk, kon daar zo kwaad om worden!
Zo kijkt Devin (3 jr. oud) vaak mee als we nieuws kijken en stelt daar ook vragen over. Okay, ik ga heus niet in geuren en kleuren vertellen over alle gruwelijkheden die de revue passeren, maar dat het leven niet alleen maar rozengeur en maneschijn is mag hij heus wel weten vind ik.
En soms wordt het me te gortig en dan drukt die gekke mama per ongeluk op het verkeerde knopje en is zomaar ineens de TV uit
*leest nog steeds aandachtig mee*
Oh en Kersjes dat van de tv herken ik. Ik zat een hele tijd geleden met Linde naar het journaal te kijken en toen was er een bomaanslag geweest met een bus op een marktplein. Meteen vreselijke beelden erbij. Ik kon de afstandsbediening zo snel ook niet vinden en Linde maar met haar neus tegen die tv gedrukt. Zag je al die gewonde mensen liggen, veel bloed enzo en toen ging dat mondje open. Ik dacht nu gaat het komen maar Linde zei alleen maar iets van "kijk een bus mama!"
Natuurlijk mag Sasha best eens met iets spelen zonder dat Oscar hem daarbij komt storen, maar als ik Sasha zijn gang laat gaan op dit moment dan ligt mijn hele eettafel vol met speelgoed waar Oscar niet aan mag komen 'Nee, dit is van mij' met zijn armen er wijd omheen en wee je gebeente als Oscar er ook maar naar kijkt...
Vind ik niet echt gezellig.
Ik heb Sasha gezegd dat als hij ergens mee wil spelen en hij wil niet dat Oscar komt storen, dat hij aan de grote tafel moet gaan zitten, maar dat wil niet zeggen dat alles maar opgeborgen moet worden, en zodra Oscar ergens naar kijkt vliegt Sasha eropaf en is het ineens van hem.
Ik wil niet constant maar sturen en begeleiden en doen hierin eigenlijk, maar laten gaan levert steevast bonje op.
Wat te doen? Toch mara wel laten gaan met af en toe een 'Oscar mag ook' of 'Sasha mag ook'?
Soms zet ik Oscar dan even in de box, dan hebben ze allebei rust en vrijheid zeg maar, maar dat vind ik ook niet de hele dag een oplossing.
Vorige week heeft F. Sasha in de box gezet die daar naar volle tevredenheid 3 kwartier heeft zitten spelen!
Hier mag je dus alleen iets apart houden als je er mee speelt. Dus geen geheime voorraden onder de bank ofzo. Alle het speelgoed dat binnen staat is voor allebei en als je ergens mee speelt is het van jou. Ga je wat anders doen, dan mag de ander er ook mee spelen.
Verder lijkt het me ook zinvol om bewust 'samenspeeltijd' te organiseren. Dan doen jullie allemaal samen een spelletje of zo.
Echt samen spelen lijkt me ook wel een slimme Claudia.
Dat gaat natuurlijk op den duur ook wel makkelijker. Nu is het nog dat Sasha iets bouwt en dat Oscar het sloopt.
Als een peuter onzeker is, zal hij meer moeite hebben met leren delen. Een onzeker kindje hecht vaak veel waarde aan zijn bezittingen, omdat dat zijn gevoel voor eigenwaarde en daarmee zijn zelfvertrouwen vergroot.
Als je kind weigert iets te delen, is het juist goed om dit te respecteren denk ik. Als je hem ertoe dwingt, geef je imo een signaal dat je zijn behoeften minder belangrijk vindt dan die van anderen. Daarbij wordt met dwingen om te delen ook de boodschap aan je kind gegeven dat de behoefte van het kind (het houden van het speelgoed) ondergeschikt is aan de behoefte van het andere kind (het hebben van het speelgoed).
Door hem te respecteren, zal je kind zijn bezit op den duur minder jaloers bewaken. En introduceer de begrippen 'lenen van' en 'lenen aan'
Leg uit dat hij zijn speelgoed weer terugkrijgt nadat hij het aan zijn vriendje/broertje heeft uitgeleend en dat hij, als hij iets van iemand leent, dat zelf ook weer terug moet geven. Een kind van 2, 2,5 kan nog zo goed begeleid worden door de ouders, maar is er wat ontwikkeling betreft gewoon nog niet aan toe om al echt met andere kinderen samen te spelen en te delen.
[ Bericht 5% gewijzigd door Vivi op 18-08-2010 14:49:59 ]
Binnen in de huiskamer ligt standaard het speelgoed dat voor beiden is (boekjes, spelletjes, duplo, blokken) Maar Linde mag van mij niet alle boekjes 'bezetten' en dan zelf met duplo gaan spelen. Dan mag Esmee gewoon een boekje uitzoeken.
. Wat leg je het mooi uit. Ik word er helemaal warm van. quote:Op woensdag 18 augustus 2010 15:17 schreef Moonah het volgende:
Vief!
!Misschien is het ook wel goed om dan speciaal Oscar speelgoed te hebben. Dat ligt dan bijvoorbeeld in de box en daar mag Sasha niet mee spelen. En zo zijn er ook dingen waar Oscar af moet blijven. bijvoorbeeld omdat hij "nog niet oud genoeg is"
Je kan het natuurlijk lenen na vragen maar het schept wel veel duidelijkheid (vond ik) dan hadden ze beide iets waar ze af moesten blijven en beide iets wat écht van hen was. Butien de te delen dingen als lego.
Uiteraard is vaak het gras bij de buurman groener. Maar ik kan me eigenlijk niet zo goed meer heugen of dit nou een issue was bij ons eerder.
ik zeg niet dat het niet zo was, ik ben het alleen vergeten als het zo was.Maar het grootste probleem is wel dat hij alles op tafel legt en zodra Oscar dan ergens anders op af gaat, dat Sasha dat dan ook nog eens wil hebben etc. etc.
Ik denk ook eigenlijk dat hij nog te klein is om het hele idee van '3 dingen' te begrijpen.
Maar op zich ben ik het helemaal met eens vwb dat je dat een kind niet altijd hoeft te delen.
We gaan eens aan het experimenteren hier.