Het Attachment Parenting topic #4

Wij hadden vroeger de allerbeste goudvissen van de buurt, die bleven maar leven! Echt magisch
_{Zodra er eentje belly up ging kochten mijn ouders een nieuwe, zonder het ons te vertellen.}

Verder lees ik hier aandachtig mee.

quote:

Op donderdag 5 augustus 2010 10:57 schreef Claudia_x het volgende:
Een vriendinnetje van me heeft eens mijn enige Ken kapotgemaakt door hem martial arts te willen leren. Ik ging juist altijd heel voorzichtig om met mijn poppen en was er heel verdrietig om, zo verdrietig dat dat gevoel me altijd bij is gebleven. Ik heb geen nieuwe pop gekregen. Het kwam niet eens in me op om een nieuwe pop te vragen.

Ik zou mijn dame wel een nieuwe geven..

Ik weet nog hoe ik me voelde toen mijn mama barbie (met kindje in de buik) gesloopt werd.
En ik was zo voorzichtig en dat kindje was gemeen en boeide dr niet..
Mijn moeder is vrijwel direct op de fiets gestapt en een nieuwe gaan halen..
Ik was altijd al helemaal in paniek als ik een gat in mijn broek viel.
Mijn moeder zei dan altijd.. als jij maar heel bent..
Maar ik heb altijd een heel groot schuldgevoel gehad als iets kapot ging..
Zelfs als ik er niets aan kon doen..

Ik merk dat ik wat dat betreft echt mijn moeder nu ben.
De dame viel laatst een groot gat in haar broekje.
En zij is nu net als ik.. Ik heb dan ook duidelijk gemaakt dat het niet erg is als ze valt en ik blij ben dat zij nog heel was.. En gevraagd of ik een nieuwe moest kopen van de broek..
Maar dat wilde ze niet.. Ook geen andere nieuwe broek kopen..
Maar ik zag aan haar koppie dat ze heel erg schrok van het gat.. Het vallen boeide niet.

Toch zit er wel een verschil in he, het speeltje zelf kapot maken of een (geliefd) speeltje dat door een ander wordt gesloopt.
In het geval van zelf kapot maken dan denk ik dat Owlet een goed verhaal heeft. Als iemand anders het speeltje moedwillig vernield zou hebben, zou ik ook meer geneigd zijn het te vervangen.

Zou je niet ook het gaan bespreken met het bewuste kind?

Wij hadden laatst zoiets aan de hand, dat een vriendje van mijn oudste een speeltje heeft gesloopt wat jongste net die dag voor zijn verjaardag had gekregen. Nu was het geen "heterdaad" dus weten we het niet zeker, maar het kan haast niet anders dan dat het bewuste vriendje het heeft gedaan. Poppetje was ook verstopt.

We hebben het nu niet besproken vanwege het niet zeker weten, maar ik weet ook niet of ik het gedurfd had als ik het wel zeker had geweten.
Ik vind dat mijn kinderen mogen vertellen hoe ze zich voelen door zoiets. Maar ook dat een kind zich vrij voelt om te zeggen dat er per ongeluk iets kapot is gegaan (het is het volgens Gordon opgevoede kind die waar ik vraagtekens heb bij de uitvoering )

Nou ja in ieder geval mijn jongens op het hart gedrukt áltijd het te zeggen als je (al dan niet per ongeluk) iets kapot maakt bij een ander. wij zullen helpen bij de oplossing, maar dat je een ander nooit laat zitten met het kapotte.
Nou ja beetje warrig verhaal. Maar de vraag blijft, zou je het gaan bespreken met "sloper"?

Ik bespreek zulke dingen dus wel, met de ouders van het kind. Het is mij namelijk al iets te vaak gebeurd dat er hier iets werd gesloopt door een ander kind en dat wij zelf voor de kosten op konden draaien.
Iets wat bij normaal gebruik stuk gaat hoor je mij niet over maar als een kind moedwillig met steenbrokken op een plastic zandbak staat te smijten..dan mogen de ouders mooi hun verzekering aanspreken.

En ik vertel mijn jongens ook altijd eerlijk op te biechten wat er gebeurd is. Moet je ook mee oppassen want middelste denkt nu dat hij alles kan maken, als hij het maar eerlijk opbiecht 'want dan wordt je minder boos he mama?'

Ik heb over zoiets laatst het buurjongetje en een zijn vriendje van een paar huizen verderop aangesproken. 'Ineens' was Sasha's bal verdwenen uit de tuin. En hij kan hem echt nog niet zelf over de schutting gooien. Dus ik liep naar D en C toe en vroeg 'Hebben jullie de blauwe bal van Sasha gezien?'. D wees meteen naar C: hij heeft het gedaan! Was de bal per ongeluk (dat geloof ik ook maar half) bij weer een andere buurman in de tuin beland.
Maar als ik dus niet achter die 2 (D=7, C=6) aan gegaan was had ik nooit geweten wat er met die bal gebeurd was. Waarop mijn reactie naar hun toe dus ook was: Het geeft niet dat het gebeurd is, maar de volgende keer wil ik graag dat je het me vertelt, want anders had ik nu dus niet geweten waar ik die bal zou moeten zoeken.
Later bedacht ik me dat ik natuurlijk die 2 jochies aan had moeten laten bellen bij de bewuste buurman om de bal terug te vragen ipv dat zelf te doen, maar vooruit.

quote:

Op donderdag 5 augustus 2010 11:13 schreef Kersjes het volgende:
Wij hadden vroeger de allerbeste goudvissen van de buurt, die bleven maar leven! Echt magisch
_{Zodra er eentje belly up ging kochten mijn ouders een nieuwe, zonder het ons te vertellen.}

Ja, ik weet niet, ik heb er problemen mee om te doen alsof alles bij het oude kan blijven. Dieren gaan dood en speeltjes raken kapot. Dat is heel verdrietig maar het leven gaat door. Hoewel ik de gevoelens van mijn kind in zo'n situatie niet wil miskennen hoop ik ook dat ik hem zal leren om dingen te relativeren.

Kinderen worden er ook al vrij vroeg mee geconfronteerd dat de wereld niet altijd rechtvaardig is. Als een ander kind bijvoorbeeld een speeltje kapot maakt en dat valt niet met zekerheid te achterhalen of te bewijzen, dan moet je kind daar ook mee leren leven. Ik ben een groot voorstander van het recht proberen te laten zegevieren en niet over je heen laten lopen, maar ik denk dat zoiets als berusting ook een wijze les is.

Eens met Claudia hierboven.

Ik denk er hetzelfde over.
Zachte heelmeesters maken stinkende wonden, zeg maar.

Dean zijn goudvis was dood en toen ie vroeg waar hij ook alweer was wilde ik het even inkleden door te zeggen dat hij ziek was en naar de dokter was gegaan...reactie"Oh, is ie niet meer dood dan".

quote:

Op donderdag 5 augustus 2010 22:42 schreef debuurvrouw het volgende:
Zou je niet ook het gaan bespreken met het bewuste kind?

Wij hadden laatst zoiets aan de hand, dat een vriendje van mijn oudste een speeltje heeft gesloopt wat jongste net die dag voor zijn verjaardag had gekregen. Nu was het geen "heterdaad" dus weten we het niet zeker, maar het kan haast niet anders dan dat het bewuste vriendje het heeft gedaan. Poppetje was ook verstopt.

We hebben het nu niet besproken vanwege het niet zeker weten, maar ik weet ook niet of ik het gedurfd had als ik het wel zeker had geweten.
Ik vind dat mijn kinderen mogen vertellen hoe ze zich voelen door zoiets. Maar ook dat een kind zich vrij voelt om te zeggen dat er per ongeluk iets kapot is gegaan (het is het volgens Gordon opgevoede kind die waar ik vraagtekens heb bij de uitvoering )

Nou ja in ieder geval mijn jongens op het hart gedrukt áltijd het te zeggen als je (al dan niet per ongeluk) iets kapot maakt bij een ander. wij zullen helpen bij de oplossing, maar dat je een ander nooit laat zitten met het kapotte.
Nou ja beetje warrig verhaal. Maar de vraag blijft, zou je het gaan bespreken met "sloper"?

Ja ik zou het gaan bespreken..
Ik zou als ik er bij ben het kind er op aanspreken en afhankelijk van de ouders ook de ouders.
Niet bij iedere ouder kan je terecht. Ik zou als een moeder bij me komt ook zeker prima reageren.
Maar ik hoop dat mijn kind het nog voor de moeder aan de deur staat het zelf al aan mij heeft gemeld.
Zodat ik naar de moeder kan om het te vervangen of excuses aan te bieden..

Maar hoe ga ik dan in hemels naam om met Sasha die Oscar voor de zoveelste keer omver duwt, een klap geeft, met een lego-blokje op zijn helm tikt etc. etc.
Negeren? Hoe dan? Er gewoon echt niks van zeggen? Oscar wel oppakken en troosten?
Ik weet het echt niet maar ik vind ook wel echt heel erg dat het NIET mag zeg maar en ik kan daar dus ook echt HEEL boos om worden.

En werkt het dan, als je dan HEEL boos wordt?

Misschien kun je zoeken naar de aanleiding van het gedrag van Sasha, Sasha is dan wel grote broer, maar zelf ook nog maar een klein peutertje.
Die echt niet zelf bedenkt :"laat ik nu eens mijn broertje pijn gaan doen, of terroriseren"

Wanneer doet hij het? Als Oscar iets leuks heeft van speelgoed, als hij moei is, als hij zich verveeld, als hij aandacht wil?
Als je weet waardoor het onder andere komt dan kun je proberen om dat te veranderen en zo het ongewenste gedrag aan te pakken.

Verder benoemen van "je hebt oscar omgeduwt, nu moet hij huilen" en dan Oscar troosten en dan dus Sasha negeren op dat moment. Of althans je aandacht focussen op oscar en niet op sasha.

Lastige situatie, BE. Ik heb helaas geen advies voor je vanwege gebrek aan ervaring, maar ik zou dit gedrag in ieder geval niet negeren! Oscar is er immers de dupe van.

-Edit- Ik vind je adviezen zo leerzaam om te lezen, p_iglet!

Als ik aan mijn oudste vraag waarom ze toch zo vaak ruzie maken dan zegt ie: ik vind het ook niet leuk maar het kan nu eenmaal niet anders. Hij is gewoon zo'n sukkel!

Ik ben met piglet het helemaal eens.

Linde gaat soms ook ineens bovenop Esmee zitten. Gewoon om te kijken of het kan zeg maar Of kijken of ze haar kan verplaatsen door haar aan haar been mee te slepen. Ja dat zijn gezellige momenten in huize Stiemie

Dit is geen echte oplossing, maar wat ik zelf altijd interessant vind is dat je conflictsituaties ook kunt (proberen te) voorkomen als je de reden van het gedrag kent (wat p_iglet al aangaf). Als het bijvoorbeeld om jaloezie gaat dan kan het helpen om bewuster één-op-één-tijd met het oudere kind te organiseren. Het kan ook zo zijn dat het oudere kind moet leren samenspelen, en dat kun je oefenen door samen activiteiten te organiseren en te laten zien hoe het ook leuk kan. Misschien is het juist een kwestie van frustratie en zit de clou meer in het leren hoe die frustratie te kanaliseren (bijvoorbeeld d.m.v. een sport). Het kan ook verveling zijn.

Anyway, het is geen directe oplossing, maar ik vind het ook wel iets om bij stil te staan. En ik denk niet dat het kind zelf altijd goed aan kan geven wat de onderliggende reden is. Ik zou mijn ouders ook als antwoord hebben gegeven dat mijn broertje gewoon stom was en het verdiende.

Jen doet dat soort dingen met de kat... Maar dat regelt zichzelf.. Ik heb vaak genoeg gewaarschuwd hoor. "Poes slaan!!!!" Ja, mama heeft gezegd dat de poes dat niet leuk vindt, jij mag de poes ook niet slaan.

quote:

Op vrijdag 6 augustus 2010 16:38 schreef Claudia_x het volgende:
Dit is geen echte oplossing, maar wat ik zelf altijd interessant vind is dat je conflictsituaties ook kunt (proberen te) voorkomen als je de reden van het gedrag kent (wat p_iglet al aangaf). Als het bijvoorbeeld om jaloezie gaat dan kan het helpen om bewuster één-op-één-tijd met het oudere kind te organiseren. Het kan ook zo zijn dat het oudere kind moet leren samenspelen, en dat kun je oefenen door samen activiteiten te organiseren en te laten zien hoe het ook leuk kan. Misschien is het juist een kwestie van frustratie en zit de clou meer in het leren hoe die frustratie te kanaliseren (bijvoorbeeld d.m.v. een sport). Het kan ook verveling zijn.

Het is gewoon lastig ja.

Ze kunnen het vaak prima met elkaar vinden (het is niet altijd kommer en kwel tussen hen). Ze houden ook van elkaar. Komen voor elkaar op bij anderen.

Ook krijgen ze een op een tijd van ons. Dat organiseren we vaker.

Het zijn nu eenmaal twee individuen met andere karakters en dat botst vaker.
Echt heel moeilijk om dat op te lossen, vind ik (of nog beter, wat jij zegt: te voorkomen)

Ik vind het trouwens een van de moeilijkste dingen in het opvoeden. Het samenspel (en niet alleen het spelen maar alles) tussen mijn kinderen.
Als ze alleen zijn is het veel makkelijker allemaal.

Ik had best vaak ruzie met mijn broertje en ik vind het ook moeilijk om achteraf vast te stellen waar dat aan lag en wat mijn ouders eraan hadden kunnen doen om dat te verminderen. Ik ben geneigd om te zeggen dat het vooral aan mijn broertje lag, die erg druk was en moeilijk met frustratie en agressiviteit om kon gaan. Maarja, misschien is dat wel te makkelijk gedacht van me en schuif ik daarmee onterecht de schuld af op de ander.

Ik ga vanavond mijn moeder er eens over bellen.

ik kan alleen spreken vanuit hoe ik het op mijn werk oplos, dat is wel even anders als wanneer je 24/7 met je eigen kinderen in huis zit.
Van kinderen boven de 6-8 heb ik sowieso minder kaas gegeten, want de kinderen tot 12 jaar bij mij op het werk komen zelden boven kleuter niveau uit.

maar wat mij betreft zit er altijd een oorzaak achter gedrag, die kan niet altijd direct duidelijk zijn, maar als je gedrag blijvend wilt veranderen is het wel noodzaak naar die oorzaak te zoeken. Anders probeer je gedrag te conditioneren dmv straffen/belonen maar doe je niets aan de oorzaak waardoor soms een hoop frustratie bij het kind kan blijven bestaan.

Maar stel je nou eens voor dat je peuter bent van 2/3 jaar oud. Dan heb je een broertje van 1.Die ...
... is onvoorspelbaar
... heeft speelgoed waarvan jij nou net denkt dat het ook leuk zou zijn
... pakt dingen van jou af
... krijgt wel net een kusje/knuffel/aandacht van mama, maar jij NU niet (dat peuter dat dan 2 tellen eerder of later gehad heeft maakt in de ogen van en peuter weinig uit)
... altijd reactie geeft als jij iets doet
... waarvan jij nog helemaal niet beseft dat dat een persoon is met gevoelens emoties etc
... altijd aanwezig is als jij de natuurwetten wilt ontdekken (Als ik tegen mijn broertje aan duw valt hij om. Ik kan op 1 been staan, wat gebeurt er nu als ik bij O 1 been wegtrek. Een auto kun je aan het touwtje vooruit trekken, kun je O dan ook aan 1 been wegtrekken. Als ik op een ballon ga staan dan gaat die kapot, het hoofd van broertje lijkt ook wel een ballon, gaat die ook kapot als ik erop ga staan)

en dan ben je
... moe
... niet lekker
... allerlei dingen aan het ontdekken
... op zoek naar aandacht of actie
... of dan gebeurt er van alles op je heen wat je met je 2-3 jaar oud nog niet snapt

en dat broertje is altijd in de buurt! en daarvan zijn de reacties meestal heel voorspelbaar, dus zeer geschikt om gedrag bij uit te lokken als je de rest van de wereld even niet begrijpt.
en als mama iets aan het doen is, dan is het ultieme moment natuurlijk om flink reactie te veroorzaken bij je broertje, want dan komt mama zeker. En tsja negatieve aandacht is op zo'n moment ook aandacht.

dingen die je kunt proberen...
die oorzaak achterhalen dus en het gevoel van de oudste/veroorzaker daarbij benoemen "goh dat was ineens een herrie he die O maakte, misschien kunnen we met muziekinstrumentjes samen muziek maken dan hoef je niet van het geluid te schrikken"
"had jij ook graag met de blauwe auto willen spelen? O had de blauwe auto nu, zullen we kijken of er nog een blauwe auto is? Ow is er geen andere blauwe auto, misschien kun je dan met de rode auto proberen of O wil ruilen, dan kun jij met de blauwe spelen en hoef je niet de auto af te pakken'

bij huilende kinderen dus S slaat O, contreet de gevolgen benoemen "je slaat O, O vind dat niet leuk en moet nu huilen" evt gevolgd door "ik ga nu eerst O troosten en dan nog even met jou praten" een "ik vind het niet zo leuk dat je O slaat" werkt echt niet omdat het niet te maken heeft met wat er gebeurd.
Op het werk zet ik dan meestal de dader even apart (niet op de gang/trap/hoek etc, maar gewoon een paar meter verder op een stoel/bank) om het slachtoffer te troosten. Vervolgens meteen na het troosten naar de dader toe om nogmaals contreet het gedrag en de gevolgen te benomen, en dan liefst samen te zoeken naar de oorzaak. En dat afsluiten met een alternatief of bezigheid aanbieden.
Dus bv "je hebt O geslagen, was dat omdat O je auto afpakte? O moest huilen en werd verdrietig, ga je O even een kusje geven?" "misschien kun je samen met O een trein maken van alle auto's / misschien wil je nu even aan tafel een puzzel maken, daar kan O niet bij en het dus ook niet van je afpakken"


En soms heb je zo'n dag dat het allemaal voor geen meter gaat en kun je eigenlijk echt niet anders dan roepen "NEE, nu luisteren, omdat ik het zeg!!" Als ik zo'n gevoel aan voel komen, dan gooi ik de hele meute altijd even voor de televisie. Vast niet pedagogisch verantwoord, maar wel even rust.

Er zijn ook hele leuke spellen trouwens! waarbij je niet tegen elkaar speelt maar met elkaar!

quote:

Op vrijdag 6 augustus 2010 16:58 schreef p_iglet het volgende:

En soms heb je zo'n dag dat het allemaal voor geen meter gaat en kun je eigenlijk echt niet anders dan roepen "NEE, nu luisteren, omdat ik het zeg!!" Als ik zo'n gevoel aan voel komen, dan gooi ik de hele meute altijd even voor de televisie. Vast niet pedagogisch verantwoord, maar wel even rust.

Precies. Denk dat er geen enkele ouder is die altijd pedagogisch verantwoord kan zijn.
Kom op, laten we eerlijk zijn. Ook wij zijn wel eens moe en verliezen ons geduld.

Thanks allemaal. Ik zal het straks nog eens even op mijn gemak lezen. Nu is het etens-spitsuur.

Ik denk dat het vooral is dat ik al te veel van Sasha verwacht. Dat hij onthoudt dat ik hem al tig keer gewaarschuwd heb etc. etc.

Later meer.

Geen idee of dat talk2kids ook onder AP valt maar ik móet het ff kwijt.

Zoonlief had de schuur over de kop gehaald en ik had m daarstraks al de keuze gegeven. Voor je gaat of als je terugkomt. Nou ja, als ie terug kwam dus. (opruimen)
Toen hing ie hier en op mijn Daan, Schuur? (bewust kort hè, allemaal volgens het boek ) volgde een dikke zucht.

Toen een briefje geschreven. Hallo, ik wil graag weer netjes zijn. Afz de schuur.

Tja, staat immers in het boek.

Hij moet echt hardop lachen en gaat zonder morren de schuur opruimen
Dusch.
Ik zit hier echt nog Maar het werkt dus. Zonder ruzie, zonder gedoe.
Noh!

quote:

Op vrijdag 6 augustus 2010 19:03 schreef debuurvrouw het volgende:
Geen idee of dat talk2kids ook onder AP valt maar ik móet het ff kwijt.

Zoonlief had de schuur over de kop gehaald en ik had m daarstraks al de keuze gegeven. Voor je gaat of als je terugkomt. Nou ja, als ie terug kwam dus. (opruimen)
Toen hing ie hier en op mijn Daan, Schuur? (bewust kort hè, allemaal volgens het boek ) volgde een dikke zucht.

Toen een briefje geschreven. Hallo, ik wil graag weer netjes zijn. Afz de schuur.

Tja, staat immers in het boek.

Hij moet echt hardop lachen en gaat zonder morren de schuur opruimen
Dusch.
Ik zit hier echt nog Maar het werkt dus. Zonder ruzie, zonder gedoe.
Noh!

*gaat aandelen post-it kopen*

fijn dat het werkt zeg! Ik denk dat k dat boek ook een keer door ga lezen, kijken wat ik er uit kan pikken.

quote:

Op vrijdag 6 augustus 2010 19:07 schreef huuphuup het volgende:

[..]



*gaat aandelen post-it kopen*

fijn dat het werkt zeg! Ik denk dat k dat boek ook een keer door ga lezen, kijken wat ik er uit kan pikken.

Ja, nou ja, vooral om te weten dat het anders zou verzanden in bevelen, stampvoeten, een onwillig kind en ruzie.
Het is echt niet te geloven. Nu nog even over mijn ongeleide projectiel nadenken. middelste verveelt zich een beetje en gaat daardoor over op uitlokking.
Ik heb vertrouwen nu

Ik ga deze tactiek ook eens op mijn vriend toepassen.

quote:

Op vrijdag 6 augustus 2010 19:18 schreef Claudia_x het volgende:
Ik ga deze tactiek ook eens op mijn vriend toepassen.

Hallo,
ik ben de afwas

ik voel me vies

kusjes
je afwas.

Jeuheu voor Daan en de Buuv!

Om nog even in te haken op wat eerdere posts: De 'waarom-vraag is voor veel kinderen erg moeilijk. Ook vaak voor volwassenen. Ga maar na, als je ruzie hebt met je partner gaat het zelden écht om dat tandpastadopje.

Oeh Huup, inspirerend!

quote:

Op vrijdag 6 augustus 2010 19:19 schreef huuphuup het volgende:

[..]



Hallo,
ik ben de afwas

ik voel me vies

kusjes
je afwas.

Ik dacht meer aan:

Hallo,

We staan hier maar en beginnen er een beetje moe van te worden. 't Ruikt hier ook zo muf inmiddels.

Groetjes,
De vier vuilniszakken op de gang

quote:

Op vrijdag 6 augustus 2010 19:03 schreef debuurvrouw het volgende:
Geen idee of dat talk2kids ook onder AP valt maar ik móet het ff kwijt.

Zoonlief had de schuur over de kop gehaald en ik had m daarstraks al de keuze gegeven. Voor je gaat of als je terugkomt. Nou ja, als ie terug kwam dus. (opruimen)
Toen hing ie hier en op mijn Daan, Schuur? (bewust kort hè, allemaal volgens het boek ) volgde een dikke zucht.

Toen een briefje geschreven. Hallo, ik wil graag weer netjes zijn. Afz de schuur.

Tja, staat immers in het boek.

Hij moet echt hardop lachen en gaat zonder morren de schuur opruimen
Dusch.
Ik zit hier echt nog Maar het werkt dus. Zonder ruzie, zonder gedoe.
Noh!

Dat dus!
Pcies wat wij hadden jaren geleden.Ik ben zo blij dat ik ooit het boek gekocht heb en er nog regelmatig ff in lees. Ook voor de relaties met mijn oude kinderen, die eig geen kind meer zijn maar volwassenen al.
Tis net ff een twist geven die geen kriegel gevoel oplevert, niet bij de ontvanger, maar ook zeker niet bij de melder van de boodschap.


Jouw humor is goud waard, let maar op

Buuf!

En Moonah, ook dat komt idd in het boek voorbij, dat je niet aan een kind moet vragen 'waarom' ie iets voelt want dan komt er daardoor nog weer meer druk bij omdat hij zich moet verantwoorden voor wat hij voelt.
Terwijl het er om gaat dat je dat gevoel alleen maar erkent. Als hij wil vertellen waarom, en hij kan het verwoorden, komt dat echt vanzelf wel.

Ik heb zelf ook altijd een gruwelijke hekel aan de vraag 'Waarom voel je dit/dat/zus/zo'. Al helemaal als ik al een antwoord heb gegeven en ik er kennelijk nog verder over uit moet weiden. Hoe moet ik dat weten? Je hebt al een antwoord. Het is gewoon zo.

*persoonlijke frustratie... *

Bij ons thuis werd er nooit veel gepraat, je deed wat je gezegd werd en anders kon je een mep krijgen.
Misschien leer ik het ooit nog wel eens; praten en gevoelens analyseren...

Ik ga meelezen. Ik vind het echt super interessant. Zijn die boeken ook te leen bij de bieb of zijn ze daar te nieuw voor?

De situatie bij BE herken ik wel van Fleur toen Maud kleiner was. Het gebeurde niet aan de lopende band, maar vooral als Fleur zelf moe of gefrustreerd was. Gewoon omdat iets niet lukt of als Maud iets deed wat ze niet wilde. De manier van Piglet heeft toen geholpen. Haar aanspreken op het gedrag. Ik zie dat Maud een bijtplek heeft, ging het niet goed? En dan kwam het hoge woord er meestal wel uit. Ik trooste dan Maud en vervolgens trooste ik Fleur, omdat die uit schuldgevoel ook ging huilen. "ik wilde niet bijten, duwen, slaan (enz.), maar Maud....... en toen.........sorry mama...........sorry maud"

Ik merk dat ik twee verschillende kinderen hebt. Fleur accepteerd uitleg. Vraagt door waar nodig, maar begrijpt ook als ik zeg dat ik iets niet weet of 'omdat ik het belangrijk vind'

Simpel voorbeeld van vanavond. Fleurs pyjama lag beneden. Prima. Dus die wil ze voor het raam gaan aandoen. Met een blote bast kan ik nog leven, maar toen ze begon met het uittrekken van d'r onderbroek heb ik toch even uitgelegd dat als je bijna 7 bent je niet meer in je blootje voor het raam gaat staan. Dan kunnen er wel eens mensen heel raar reageren als ze langs lopen. Dus gezegd dat ze maar even naar de gang moest gaan om d'r pyjama aan te doen. Reactie: ok, mama.

Maud is heel anders. Al vanaf het begin. Meer eigenwijs meer 'persistant' (kan het nederlandse woord even niet vinden). Die vergt dus ook een andere aanpak. Ze heeft meer aanlooptijd nodig bij verandering van activiteit. Dus de 5 minuten waarschuwing is bij haar veel belangrijker dan bij Fleur. Inmiddels begint ze wel steeds meer de grenzen van ons gezin te kennen.
Simpel voorbeeld:
Bij het avondeten geen groente eten betekent geen lekkers bij het drinken. Dat weet ze. In het begin was ze dus zo eigenwijs dat ze dus zei: ok geen lekkers. Maar ze besefte toen niet dat het ook echt zo was. Inmiddels wel. En kiest ze bewust. 9 van de 10 keer kiest ze voor de groente. Maaaaaar, ook niet altijd. dan kijkt ze in de pan en hoor je d'r zeggen: Maud geen lekkers. Dan ga ik dus ook niet dwingen. Dit zijn onze regels en van 1x in de week geen groente zal ze echt niets overhouden.

En vanavond heb ik wrs. verkeerd gehandeld. Maud roept nu al weken elke avond papa of mama 3 tot 4x voordat ze uiteindelijk echt gaat slapen. mag ik dit, mag ik een boekje, drinken, fles... mijn speen is gevallen enz. enz. Nu heb ik met d'r afgesproken dat ze alleen naar beneden mag komen om te plassen en als ze niet roept en lief gaat slapen, mag ze in mijn agenda een sticker plakken. Ik weet niet of het gaat werken, want nu is ze al 2x naaar beneden geweest om te plassen.

Mogelijke oorzaak: ons missen. F. en ik werken nagenoeg elke dag. Ik begrijp dat ze dus wat aandacht wil, maar ik probeer haar die zoveel mogelijk te geven nadat ik ze heb opgehaald bij de oppas. F. kookt en ik kroel en speel met de meiden. En na het eten draaien we het om. Dan hebben ze aandacht van papa en ruim ik op.

Tips zijn welkom. En als het kon zou ik minder werken, maar dat zit er nu even niet in. In de toekomst ga ik wel de vrije middagen van school vrij zijn. Denk dat dat al iets zal schelen.

Bespreken jullie de dag met haar? Echt een goed gesprek? Dat schijnt nog wel eens te helpen, dan kan ze haar ei kwijt.

Op de terugweg van de oppas vraag ik altijd hoe het geweest is en dan vertelt ze iets. Tijdens het eten komen beide meiden aan het woord. dan wordt rechtstreeks een vraag gesteld die meestal gevolgd wordt met Oh, heb je dan ook nog gekleurd/buiten gespeeld enz. en naar aanleiding van die vraag krijgen we meestal weer een heel verhaal. Dus, ja. dat doen we wel, maar misschien moet ik bij haar ook invoeren wat ik ooit bij Fleur gedaan heb. Ik denk dat ik Maud nog teveel als klein beschouw. Terwijl ze ook gewoon al bijna 4 is. Voor het liedjes zingen (afsluiting bedritueel) vragen of ze nog wat wil zeggen tegen me. En dan gewoon heel even wachten, zodat ze er over na kan denken. Bij Fleur deed ik dan meestal ondertussen het rolgordijn naar beneden, zodat ze even in alle rust kon na denken.

Ik vind dit zooooo interessant allemaal he. Ik denk dat ik hier later nog best wel eens zal komen 'teruglezen'.
Piglet, jouw uitleg is echt heel verhelderend! (de rest ook hoor)

Chacama. Ik denk dat tijdrekken iets is wat veel kinderen doen en dat er vaak ook een beetje bij hoort..
Toch denk ik inderdaad dat het wel een goed idee is om even extra tijd en individuele aandacht voor ze te hebben voor het slapen gaan.. Dat kan nooit kwaad en kan maar zo DE oplossing zijn.

En beneden komen voor alleen plassen vind ik zelf een beetje een lastig iets..
Misschien dat als ze nog behoefte hebben in bepaalde dingen zullen ze dat misschien niet uiten..
Ik was als kindje dan heel erg bang geweest om uit bed te komen... Ook bij dringende zaken..
Maar ik weet natuurlijk niet hoe die van jou daar in zijn.. Dus misschien doet dit er allemaal niet toe..
Dus misschien ipv alleen voor het plassen een beetje een gesprekje aangaan wat el en niet een rede is om naar beneden te gaan.

Nou, ik geloof dat het wel goed gaat. Ze zei vanavond weer dat ze lief zou gaan slapen en het is nu ook stil. Gisterenavond 'gebruikte' ze het plassen ook een beetje voor wat extra aandacht. Dat vind ik niet erg zolang ze ook maar echt plast. Ze vroeg dan ook of ik ze naar boven wilde brengen en terwijl we naar boven gingen gaf ze me nog een extra kus en een kroel. Dus ik denk dat ze op die manier toch nog een beetje krijgt wat ze zoekt, zonder het gegil en gejammer.

quote:

Op vrijdag 6 augustus 2010 08:22 schreef Claudia_x het volgende:

[..]



Ja, ik weet niet, ik heb er problemen mee om te doen alsof alles bij het oude kan blijven. Dieren gaan dood en speeltjes raken kapot. Dat is heel verdrietig maar het leven gaat door. Hoewel ik de gevoelens van mijn kind in zo'n situatie niet wil miskennen hoop ik ook dat ik hem zal leren om dingen te relativeren.

Kinderen worden er ook al vrij vroeg mee geconfronteerd dat de wereld niet altijd rechtvaardig is. Als een ander kind bijvoorbeeld een speeltje kapot maakt en dat valt niet met zekerheid te achterhalen of te bewijzen, dan moet je kind daar ook mee leren leven. Ik ben een groot voorstander van het recht proberen te laten zegevieren en niet over je heen laten lopen, maar ik denk dat zoiets als berusting ook een wijze les is.

Helemaal mee eens

Zo zou ik mijn kinderen ook niet snel moedwillig onwetend willen houden. Sommige dingen horen gewoon bij het leven, de wereld om hen kan nou eenmaal hard zijn en bepaalde dingen verzwijgen... mijns inziens is dat vaak niet nodig.
Kinderen zijn van nature nieuwsgierig en willen serieus genomen worden, hun vragen afkappen door als ouder te roepen "Dat is niet voor kinderen bestemd" of "Daar ben je nog te jong voor", brrrrrr, ik vond dat zelf vroeger verschrikkelijk, kon daar zo kwaad om worden!
Zo kijkt Devin (3 jr. oud) vaak mee als we nieuws kijken en stelt daar ook vragen over. Okay, ik ga heus niet in geuren en kleuren vertellen over alle gruwelijkheden die de revue passeren, maar dat het leven niet alleen maar rozengeur en maneschijn is mag hij heus wel weten vind ik.
_{En soms wordt het me te gortig en dan drukt die gekke mama per ongeluk op het verkeerde knopje en is zomaar ineens de TV uit}

*leest nog steeds aandachtig mee*

Ja ik probeer ook altijd gewoon te zeggen wat er is enzo, maar soms vind ik het wel heel moeilijk. Maar we hebben haar bv wel meegenomen toen we onverwachts de kat in moesten laten slapen omdat ik toch vond dat ze nog afscheid moest kunnen nemen. En dat ging eigenlijk allemaal prima.

Oh en Kersjes dat van de tv herken ik. Ik zat een hele tijd geleden met Linde naar het journaal te kijken en toen was er een bomaanslag geweest met een bus op een marktplein. Meteen vreselijke beelden erbij. Ik kon de afstandsbediening zo snel ook niet vinden en Linde maar met haar neus tegen die tv gedrukt. Zag je al die gewonde mensen liggen, veel bloed enzo en toen ging dat mondje open. Ik dacht nu gaat het komen maar Linde zei alleen maar iets van "kijk een bus mama!"

Ik ben op zoek naar een prettige oplossing voor het 'samen delen, samen spelen'.
Natuurlijk mag Sasha best eens met iets spelen zonder dat Oscar hem daarbij komt storen, maar als ik Sasha zijn gang laat gaan op dit moment dan ligt mijn hele eettafel vol met speelgoed waar Oscar niet aan mag komen 'Nee, dit is van mij' met zijn armen er wijd omheen en wee je gebeente als Oscar er ook maar naar kijkt...
Vind ik niet echt gezellig.
Ik heb Sasha gezegd dat als hij ergens mee wil spelen en hij wil niet dat Oscar komt storen, dat hij aan de grote tafel moet gaan zitten, maar dat wil niet zeggen dat alles maar opgeborgen moet worden, en zodra Oscar ergens naar kijkt vliegt Sasha eropaf en is het ineens van hem.

Ik wil niet constant maar sturen en begeleiden en doen hierin eigenlijk, maar laten gaan levert steevast bonje op.

Wat te doen? Toch mara wel laten gaan met af en toe een 'Oscar mag ook' of 'Sasha mag ook'?
Soms zet ik Oscar dan even in de box, dan hebben ze allebei rust en vrijheid zeg maar, maar dat vind ik ook niet de hele dag een oplossing.

_{Vorige week heeft F. Sasha in de box gezet die daar naar volle tevredenheid 3 kwartier heeft zitten spelen!}

Herkenbaar! Dan heeft Linde haar beide armen vol met spul waar Esmee niet aan mag komen, maar omdat ze zoveel vast heeft, kan ze zelf niet meer spelen

Hier mag je dus alleen iets apart houden als je er mee speelt. Dus geen geheime voorraden onder de bank ofzo. Alle het speelgoed dat binnen staat is voor allebei en als je ergens mee speelt is het van jou. Ga je wat anders doen, dan mag de ander er ook mee spelen.

Ik vind dat een heel slim idee, BE, om hem een eigen plekje te geven waar hij gaat spelen als hij echt alleen wil spelen. Het lijkt me dat kinderen ook behoefte hebben aan wat tijd voor zichzelf. Sorry, ik ga weer een vergelijking maken met onze hond, maar we hebben op advies van de fokker indertijd een bench aangeschaft zodat hij altijd een plekje had waar hij zich terug kon trekken als hij daar behoefte aan had. (Niet dat onze hond daar ooit behoefte aan had, maar goed.)

Verder lijkt het me ook zinvol om bewust 'samenspeeltijd' te organiseren. Dan doen jullie allemaal samen een spelletje of zo.

Dat vind ik dus idd ook wel een goeie regel Stiemie. Alleen dat waar je mee speelt is op dat moment van jou, maar dingen reserveren is niet de bedoeling.

Echt samen spelen lijkt me ook wel een slimme Claudia.
Dat gaat natuurlijk op den duur ook wel makkelijker. Nu is het nog dat Sasha iets bouwt en dat Oscar het sloopt.

Samen spelen proberen we hier ook, maar ja verder dan "Linde bouwt en Esmee breekt het af" komen we hier ook nog niet. Soms lukt over rollen met een balletje, maar dat is wel een uitdaging met de motoriek van een bijna-1-jarige en een dwarse peuterpuber die soms ineens vindt dat alles anders moet

Hm, ik heb niet zo veel ervaring met twee kinderen. Maar ik kan me wel voorstellen dat Sasha ook dingen echt voor zichzelf wil houden. Wellicht is het een idee om drie dingen uit te kiezen die hij 'op de tafel' mag leggen zodat Oscar er niet bij kan?

Dat wil ik dus net zeggen Moonah, het lijkt me voor een peutertje ook fijn en belangrijk om dingen te hebben die hij NIET hoeft te delen. Voordat je kind uit zichzelf iets met een vriendje kan delen, moet hij begrijpen dat andere kindjes zich net zo kunnen voelen als hij. Dat begint hij pas zo rond zijn derde jaar te begrijpen. Vanaf die leeftijd kan hij zich zowel met zichzelf als met andere mensen identificeren en leert hij zich in anderen in te leven. En pas als hij drie of vier jaar is, is "delen" aan de orde en een realistische verwachting.
Als een peuter onzeker is, zal hij meer moeite hebben met leren delen. Een onzeker kindje hecht vaak veel waarde aan zijn bezittingen, omdat dat zijn gevoel voor eigenwaarde en daarmee zijn zelfvertrouwen vergroot.

Als je kind weigert iets te delen, is het juist goed om dit te respecteren denk ik. Als je hem ertoe dwingt, geef je imo een signaal dat je zijn behoeften minder belangrijk vindt dan die van anderen. Daarbij wordt met dwingen om te delen ook de boodschap aan je kind gegeven dat de behoefte van het kind (het houden van het speelgoed) ondergeschikt is aan de behoefte van het andere kind (het hebben van het speelgoed).
Door hem te respecteren, zal je kind zijn bezit op den duur minder jaloers bewaken. En introduceer de begrippen 'lenen van' en 'lenen aan'
Leg uit dat hij zijn speelgoed weer terugkrijgt nadat hij het aan zijn vriendje/broertje heeft uitgeleend en dat hij, als hij iets van iemand leent, dat zelf ook weer terug moet geven. Een kind van 2, 2,5 kan nog zo goed begeleid worden door de ouders, maar is er wat ontwikkeling betreft gewoon nog niet aan toe om al echt met andere kinderen samen te spelen en te delen.

[ Bericht 5% gewijzigd door Vivi op 18-08-2010 14:49:59 ]

Dingen die Linde niet wil delen, die liggen in haar kamer. En dat hoeft ze ook niet te delen. Bijvoorbeeld knuffels of dingen die ze voor haar verjaardag gekregen heeft.

Binnen in de huiskamer ligt standaard het speelgoed dat voor beiden is (boekjes, spelletjes, duplo, blokken) Maar Linde mag van mij niet alle boekjes 'bezetten' en dan zelf met duplo gaan spelen. Dan mag Esmee gewoon een boekje uitzoeken.

Ja, da's wat anders idd .

Vief! Wat leg je het mooi uit. Ik word er helemaal warm van.

Die regel geldt hier in huis ook. Dat wat op je kamer ligt, is van jou. Dat mag je delen, maar dat hoeft niet. Dat was beneden ligt aan speelgoed is voor allebei om mee te spelen. Waarbij ook de regel geldt je mag niet afpakken. Je mag ergens om vragen, maar een nee, moet je ook respecteren. Dat is voor Maud vooral erg moeilijk, maar ook die leert er langzaam maar zeker mee om te gaan dat haar zus niet alles geeft als ze alsjeblieft zegt. En voor Fleur geldt nog een extra regel. Als je niet wilt dat Maud je werkjes kapot maakt, ga dan aan de hoge tafel zitten en niet aan de lage. De lage tafel is te uitnodigend om 'ik wil ook' tegen te gaan.

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 15:17 schreef Moonah het volgende:
Vief! Wat leg je het mooi uit. Ik word er helemaal warm van.

!

Als aanvulling op Vivi:

Misschien is het ook wel goed om dan speciaal Oscar speelgoed te hebben. Dat ligt dan bijvoorbeeld in de box en daar mag Sasha niet mee spelen. En zo zijn er ook dingen waar Oscar af moet blijven. bijvoorbeeld omdat hij "nog niet oud genoeg is"
Je kan het natuurlijk lenen na vragen maar het schept wel veel duidelijkheid (vond ik) dan hadden ze beide iets waar ze af moesten blijven en beide iets wat écht van hen was. Butien de te delen dingen als lego.

Uiteraard is vaak het gras bij de buurman groener. Maar ik kan me eigenlijk niet zo goed meer heugen of dit nou een issue was bij ons eerder. ik zeg niet dat het niet zo was, ik ben het alleen vergeten als het zo was.

Hij mag ook zeker wat dingen hebben die hij niet hoeft te delen. Dat sowieso.

Maar het grootste probleem is wel dat hij alles op tafel legt en zodra Oscar dan ergens anders op af gaat, dat Sasha dat dan ook nog eens wil hebben etc. etc.

Ik denk ook eigenlijk dat hij nog te klein is om het hele idee van '3 dingen' te begrijpen.
Maar op zich ben ik het helemaal met eens vwb dat je dat een kind niet altijd hoeft te delen.

We gaan eens aan het experimenteren hier.