Het Grote Dobbelsteenavontuur 2010 # 3: Het complete verslag!

quote:

Op donderdag 5 augustus 2010 22:26 schreef El_Bassie het volgende:
Wat een ontzettend lange rodelbaan. Jullie braken trouwens niet echt snelheidsrecords.

We hadden anderhalf uur in de rij gestaan. Ik wilde er zo lang mogelijk van genieten. Of zo.

Vrijdag 16 juli; Graz – Bad Blumau #1

Na een warme nacht ben ik als eerste wakker. Een snelle douche later loop ik de straat op om een sigaret te roken. In de etalage van een winkeltje zie ik een uitstekend cadeau voor Costa. De winkel is alleen nog gesloten. Dat koop ik wel als Costa de auto haalt. Na het ontbijt, dat wederom is inbegrepen bij het hotel, staan we voor een keuze: bezoeken we Schloß Eggenberg met de Alte Galerie en de State Rooms (even) dat aan de andere kant van de stad ligt, of de Schloßberg en het Kunsthaus die we vanuit het hotel kunnen zien (oneven). De drie is duidelijk.

We wandelen de brug over de Mur over en hebben daarvandaan een mooi zicht op de Murinsel:



De Schloßbergbahn is nog gesloten, omdat we te vroeg zijn, dus we lopen richting de Hauptplatz om ergens een kop koffie te scoren. De koffie in het hotel was weer eens vreselijk. Maar voordat we een café tegenkomen, zie ik links een entree tot de berg. Nadere inspectie leert ons, dat er een lift in de berg zit. Dat is nog eens handig. Jammer genoeg is hij van glas. Hoogtehelden als we zijn, nemen we toch plaats in de lift. Boven stappen we enigszins opgelucht uit en blijken direct naast het posterbeeld van Graz te staan, namelijk de Glockenturm:



Daarvandaan hebben we een goed uitzicht over de stad:



Links het Kunsthaus, rechts de Mariahilf-Kirche met daarvoor de Murinsel. Ons hotel zit tussen het Kunsthaus en de Mariahilf-Kirche. Op de Schloßberg vinden we een bord dat diverse Europese steden aanwijst. De Nederlandse steden worden vertegenwoordigd door Amsterdam en Groningen. Groningen blijkt 20 km dichterbij te liggen. Vorig jaar mocht ik naar Amsterdam wijzen, dit jaar laat ik die eer aan Costa die daar, getuige de foto, ontzettend blij mee is:



Verder vinden we een thermometer. Het is net negen uur en nu al 30 graden:



Het belooft weer een hete dag te worden. De Schloßberg is zeker een bezoek waard als je in Graz bent, maar alle cafés gaan niet open voor 10 uur. Voor cafeïne-verslaafde Costa is dat geen doen. Met de inmiddels werkende Schloßbergbahn gaan we naar beneden:



Erg steil, maar met cafeïne en theïne in het vooruitzicht veranderen zelfs wij in hoogtehelden:



Beneden zijn wederom geen open cafés te vinden, dus dan maar geen dobbelsteenbeslissing. Sommige zaken gaan voor de dobbelsteen. De eerste de beste mogelijkheid die zich voordoet, gaat het worden:



De Murinsel gaat net open en Costa en ik zijn de eerste bezoekers van de dag. Ik neem plaats in een wel heel gemakkelijke bank:



De theïne doet zijn werk en al gauw waag ik een bezoek aan het toilet. En die is een foto waard:



Stipt om 10 uur lopen we het Kunsthaus in. Wat we erover kunnen vertellen is dit: mooi van buiten, niks van binnen. Dat kan ook liggen aan de huidige tentoonstelling. Hier dan maar een foto van ons hotel en de achterkant van het Kunsthaus:



Mijn plan om ongemerkt een cadeau voor Costa te halen valt in duigen als ik hem mijn tas meegeef terwijl hij de auto haalt. Daar zit m'n portemonnee in. Als hij terugkomt met de auto en deze volgeladen is, vraag ik hem even te blijven zitten en niet te kijken. Ik sprint naar de winkel, koop het item en sprint weer terug naar de auto, waar ik het cadeau in de kofferbak leg. Op naar het drielandenpunt van Oostenrijk, Hongarije en Slovenië!

Na een lange rit door de landerijen van Steiermark en het zuiden van Burgerland vinden we eindelijk een duidelijk bord:



Maar daar mogen we dus niet in. Net als in Buchboden toen we op zoek waren naar het epicentrum. Hier is echter één duidelijk verschil: geen boete tot ¤ 700. Althans, het staat er niet op. . Ik vraag Costa om Die Antwoord – Enter The Ninja weer eens aan te zetten. Als we dan toch de wet breken vereist dit een ninja-actie. Na een rit dwars door het bos en over zandpaadjes, komen we aan bij het punt, waar ik de dobbelsteen op het drielandenmonument plaats:



Costa schiet verder nog wat obligate foto's van alle zijden van het monument, terwijl ik zijn cadeau uit de achterbak pak. Vol ongeloof kijkt Costa me aan als hij het uitgepakt heeft:



Wie wil nou geen ninja-trainingszwaard?

In het volgende deel: een oude eikel (Europa's oudste om precies te zijn), Hundertwasser #4, zwembroeken aan, een lopend buffet en het saunabezoek met een saunameester. En een band met oude jazzmusici.

Vrijdag 16 juli; Graz – Bad Blumau #2

Het drielandenpunt in een haast achterlatend zetten we koers naar Bad Blumau voor deel 4 van de Hundertwasseropdracht. Het thermeepark van Bad Blumau is geheel door Hundertwasser ontworpen en heeft een groot zwembad. En dat is precies wat we nodig hebben in dit hete weer. Onderweg komen we een bord tegen: langs de weg staat Europa's oudste eik. Dat vraagt om een stop voor een foto van de eik:



Van een afstand zien we hem staan. Het is alleen wel op privégebied, maar als je je kalm houdt, mag je de eik bezoeken:



De eik van dichtbij.



De eik met de dobbelsteen.

Niet veel later komen we aan bij Rogner Bad Blumau:



Alwaar we bij de receptie de obligate foto schieten waarbij ik een aantal vingers omhoog hou:



UIO_AMS bij een model van het thermeepark met 4 vingers omhoog om aan te geven dat dit het vierde werk van Hundertwasser is dat we bewust bezoeken.

Dat we gaan zwemmen, staat wel vast. De hitte is niet leuk meer. Maar wat nog meer? Welnu, in dit thermeepark is veel mogelijk komen we snel achter. De opties voor de dobbelsteen:

1. Zwemmen.
2. Zwemmen en diner.
3. Zwemmen en diner en overnachting.
4. Zwemmen en diner en overnachting en saunakuur.
5. Zwemmen en diner en overnachting en wellnesskuur.
6. Zwemmen en diner en overnachting en saunakuur en wellnesskuur.

Dankzij een 4 heeft m'n portemonnee aardig te lijden, maar het had erger gekund. Al is het bezoek aan een sauna onder leiding van een holistische saunameester als het buiten bijna 40 graden is, niet mijn idee van lol. We boeken de laatste kuur van de dag die om 20.30 uur begint.

De kamer in het hotel is prima, maar de badkamer is briljant:



Ik heb alleen geen idee waarom ik hier als een hiphop idioot op de foto sta. Wel hou ik weer vier vingers omhoog. Per hand. In de kamer doet Costa zijn uiterste best om een impressie te geven van een olijke laborant:



Mijn impressie is wat minder:



In onze badjassen begeven we ons naar het zwembad. Onderweg komen we erachter dat Hundertwasser niet alleen een hekel had aan rechte lijnen, maar ook aan gelijke vloeren:



Het buitenbad ziet er in ieder geval uitnodigend uit:



De rest van de middag verblijven we in het zwembad en de omliggende cafés. Het diner blijkt een lopend buffet met een aantal vastgestelde menu's. Ik dobbel de forel als hoofdgerecht en Costa de eendenborst. In dit hippiedorp is alles natuurlijk biologisch verantwoord en ik met zeggen, het smaakt prima. Het hele thermeepark is prima. Alleen de irritante polsbandjes zijn een minpunt.

Stipt om 20.30 uur staan we in de sauna. (Geen foto's, dat lijkt me duidelijk.) De holistische saunameester blijkt een man met een stok. Enige vorm van angst maakt zich van mij meester. Wat is hij van plan met die stok? De overige leden van de saunakuurgroep lijken zich minder zorgen te maken en volgen hem de saunaruimte in. Nooit geweten dat er zoveel verschillende soorten sauna's bestaan.

We beginnen met een aromatische sauna van ongeveer 40 graden en onze saunameester geeft uitleg over waar het allemaal goed voor is. Mijn Duits is sinds de wijn van het diner behoorlijk achteruit gegaan, dus ik kan er geen herhaling van geven. Wellicht weet Costa nog iets. De volgende sauna is ook een aromatische van 40 tot 45 graden, maar dan met andere kruiden. Ik luister al helemaal niet meer, maar droom weg. Na deze twee opwarmertjes beginnen we aan een kolen-gestookte sauna van 55 tot 60 graden die gevolgd wordt door een hout-gestookte sauna die net zo warm is. Het ruikt er alleen lekkerder en het voelt iets fijner aan. Maar dat was mijn perceptie. De man met de stok blijft enthousiast doorlullen over de verschillende kwaliteiten, maar met de stok doet hij gelukkig niets.

We begeven ons naar buiten, waar de laatste twee sauna's staan. Met 90 tot 95 graden zijn we eindelijk bij het echte werk gekomen. Terwijl hij water over de kolen gooit, praat de beste man over de verschillen tussen de Finse en Zweedse sauna. Mijn hersenen hebben bijna hun kookpunt bereikt dus ik kan het al helemaal niet meer navertellen wat die verschillen dan wel niet zouden zijn. Alles in me staat in de hens. Maar dan pakt onze saunameester zijn stok. Ik sta gelijk op scherp, maar met een paar handbewegingen heeft de saunameester zijn handdoek om de stok gewikkeld en begint als een volleerde vlaggenzwaaier in het rond te zwaaien. De snelle circulatie van de lucht heeft zijn effect: ik ben gaar tot op het bot en kan nauwelijks nog ademen. Ook Costa heeft het moeilijk. En als een oud inwoner van Finland het moeilijk heeft in de sauna, vind ik dat ik in m'n recht sta om de deur te openen en mezelf te verdrinken in het ijskoude dompelbad. De schok van het ijskoude water doet mijn lichaam goed. De scherpte is terug, mijn Duits is weer vloeiend: Ich gehe ins Bar. .

Na een verfrissende douche lopen Costa en ik naar de bar, waar een groepje jazzmusici staan te spelen. Wij nemen plaats op het buitenterras aan het zwembad. Naast ons zitten twee jonge vrouwen en achter ons zit een groep bestaande uit mannen en vrouwen van uiteenlopende leeftijden. Vast een uitje van het werk. Voor ons staan twee jochies bij een vuurkorf. Vader doet voor hoe je diverse zaken in de fik kan steken en al gauw volgen ze zijn voorbeeld. Moeder kan trots zijn!

Een paar uur later vallen we in slaap.

In het volgende deel: dobbelen voor een souvenir, de rodewijnstraat met opvallend veel kilometers zonder wijn, Hundertwasser #5 in een wegrestaurant, meer hitte en een bedenkelijke club in Wenen.

Misschien kan Samuiorai je geheugen opfrissen:

Ja ja ja, ik ben niet snel in een karretje op een lange stalen buis. Nu weet ik het wel.

quote:

Op maandag 9 augustus 2010 21:35 schreef Cat22 het volgende:
Dit blijft hij nog jaren horen he?

Welnee. Costa weet wel dat zaken als snelheid en gadgets mij geen bal interesseren. Wij vormen gewoon een goed team wat dat betreft. Hij rijdt graag, ik kan mij vermaken met kaartlezen en informatie over bestemmingen inwinnen, hij filmt en fotografeert graag en ik vind het erg leuk om het verslag te schrijven en niet zo erg om voor de camera's te staan. Al moet ik wel zeggen dat Costa een stuk fotogenieker is dan ik.

En een ander pluspunt is, dat we een verschillende smaak in vrouwen hebben. Als we een leuk duo tegenkwamen, was het vrij snel duidelijk dat hij voor de één en ik voor de ander ging.

Ik zal me de komende uren eens bezighouden met het volgende deel van het verslag.

Zaterdag 17 juli; Bad Blumau – Wenen

Dit is de dag dat we naar Wenen gaan. Het thermendorp zullen we moeten verlaten en via de Rotweinstrasse gaan we naar Wenen. Maar eerst ontbijt. En dat ziet er goed uit. Ongelooflijk goed zelfs. Alleen staat er plots een ninja naast me. Of in ieder geval een klein kaal mannetje in een blauw ninja-pak. Enigszins verward ga ik zitten aan een tafeltje. Costa heeft de ninja nog niet opgemerkt. Hij staat vertwijfeld bij de dranken. Prosecco blijkt inbegrepen bij het ontbijt, maar koffie is moeilijk te krijgen. Gelukkig biedt onze ontbijtboedha uitkomst. Koffie komt gleich. .

Na het ontbijt lopen we een rondje door het thermenpark:




Een fles wijn is natuurlijk een goed souvenir voor een FOK!ster. En dit is een goede plek om daarvoor te dobbelen. De verdeling was:

quote:

Oneven
1. MissBliss
2. clumsy_clown
3. Cat22
4. Skaai
5. Misstique
6. Pien85

Even
1. automatic_
2. on-air
3. Sjeen
4. Burdie
5. AKnynke
6. Hik

De eerste worp:




Hij ligt wat ongelukkig, maar met een 1, 3 en 5 bovenop is de bedoeling duidelijk. De oneven FOK!sters zijn nog in de running, de even FOK!sters moeten maar hopen op volgend jaar.

De tweede worp:





Dat is een 5, en dus is Misstique de gelukkige FOK!ster voor wat betreft ons souvenir. Dat weet ze alleen nog niet. Op de weg terug naar Nederland zal ik de dames op de hoogte stellen.

Verder nog wat foto's van het thermendorp:




Op de bordjes voor de komen staat de naam van het gelukkige dat in het thermendorp de huwelijksnacht heeft doorgebracht. Voor ons dobbelsteenavonturiers dus geen boom. Vreemd eigenlijk. Tijd om te vertrekken. Op naar Lutzmannsburg aan de grens met Hongarije, het begin (of eind) van de Rotweinstrasse.

Een uurtje later staan we in Lutzmannsburg. Op een wijnroute kun je natuurlijk diverse wijnboeren bezoeken en wijn kopen. Dat gaan we ook doen. De eer is aan Costa om het aantal te bezoeken wijnboeren te dobbelen:




4 wijnboeren is een mooi aantal. In een wijngaard dobbelen we voor het aantal flessen dat we elk bij een wijnboer zullen aanschaffen:




Drie flessen per persoon per wijnboer dus. Mooi. Er zijn een aantal wijndorpen langs de route en we besluiten bij elk dorp te dobbelen of we daar wijn zullen kopen en te dobbelen bij welke boer, totdat we 4 wijnboeren hebben bezocht.

In Lutzmannsburg is de familie Weber onze wijnleverancier.
In Nikitsch hebben de boeren pech.
In Deutschkreutz gaan we naar Gesellmann voor de wijn.
In Horitschon hebben de boeren pech, net als in Ritzing.

Maar dan hebben wij pech. De dorpen die volgen na Ritzing zijn helemaal geen wijndorpen. . Elk dorp dat volgt, is weer een teleurstelling. 25 km lang zien we geen wijnranken. Wel veel maïs en zonnebloemen. In Zagersdorf komen we eindelijk weer wijnboeren tegen. Van het dobbelen of we in dit dorp wijn gaan halen stappen we af. En kijk eens hoe blij ik ben:




Bij wijnboer Maté slaan we weer wat flessen in. De man achter mij is al straalbezopen. Dat is ook niet zo gek, want het is snikheet. 42 graden Celsius om precies te zijn:



Na Zagersdorf volgt nog maar één dorp op onze wijnroute: Trausdorf. En in Trausdorf staat een mooie moderne loods van wijnboer Esterházy. Op de valreep dus een vierde wijnboer gevonden, waar we gelijk ook een fles sprankelende rosé voor Misstique kopen:



De wijnopbrengst van de Rotweinstrasse. Op naar Wenen! Langs de snelweg naar Wenen staat nog een wegrestaurant dat door Hundertwasser onder handen is genomen:



UIO_AMS bij het wegrestaurant met 5 vingers omhoog om aan te geven dat dit het vijfde en laatste werk van Hundertwasser is, dat we bewust bezoeken voor deze specifieke opdracht. De Hundertwasser-opdracht is voltooid.

Met het centrum van Wenen in ons navigatiesysteem vervolgen we onze weg. In Wenen parkeren we de auto in de garage op Schwedenplatz en gaan op zoek naar een hotel. Aan de Fleischmarkt vinden we 3 hotels waar we voor dobbelen:
Hotel Post 1 - 2.
Hotel Austria Wien 3 - 4.
Hotel Beletage 5 - 6.

Met een 5 gaan we naar Hotel Beletage. Deze blijkt vol. Dat is de eerste keer op deze trip dat we dit meemaken. We dobbelen nog een keer en Hotel Austria Wien is de volgende waar we een kamer vragen. Deze keer hebben we wel geluk.

Het is al vrij laat en we moeten wat eten. Wenen staat natuurlijk bekend om de Wienerschnitzel en de plaats voor de echte Wienerschnitzel is restaurant Figlmüller. Even we eten vandaag Wienerschnitzel, oneven we het eten morgen:



Dat is een 3. Morgen dus. Dan moeten we maar dobbelen voor het zoveelste restaurant dat we tegen gaan komen:




Het 6e restaurant dat we tegenkomen is restaurant Kornhäuslturm, dat 7 hoofdgerechten heeft, waarvan 1 de Wienerschnitzel:



Die telt natuurlijk niet mee. Als hoofdgerecht dobbel ik biefstuk met pasta en Costa iets met kip. De locatie van het terras is niet bepaald fantastisch. Rechts achter mij staan de vuilcontainers, links achter mij is niet goed zichtbaar Club Barbara (of zoiets) waar erg gezellig uitziende dames de kost verdienen. De ober werd ook constant afgeleid door de dames gezien zijn gestuntel op het terras. .

Plotseling staat naast mij een man in string. Met voor de rest een kostuum (inclusief vlinderdas) op zijn lichaam geschilderd. Dat kon er ook wel bij. Aan de andere kant van de weg lopen wat dames in strings en pruiken voorbij. Zij hebben een mooie glitterverfschildering op hun lichaam. De Belgische potten naast ons op het terras bekijken het allemaal goedkeurend. Dit belooft een gezellige avond te worden. .

Na het eten begeven we ons in de richting welke de dames in strings ook hebben gevolgd. We komen terecht op een pleintje als het plotseling begint te donderen. Costa en ik vluchten een loungebar genaamd The Lounge in om te schuilen voor de regen. Je zal toch maar met verf beschilderd rondlopen door de stad. . Ik moet wel snel een paraplu kopen.

De bediening van The Lounge heeft het druk en is bijzonder langzaam, wat nieuw voor ons is in Oostenrijk. Het concept van twee man in de bediening, twee man in de drankenbereidingsruimte, één vrouw achter de kassa van de club, niemand achter de kassa van het bargedeelte, één dame in de keuken, één man voor het ophalen van de lege glazen, vier man bewaking en één rondvliegende floormanager werkt niet.

Na een paar uur houdt het op met regenen en gaan we terug naar het hotel. Daar vallen we in slaap in onze hotelkamer.

In het volgende deel: Hundertwasser als verrassing in de ochtend, gezellig in een reuzenrad met Mozartkugeln, Schönbrunn, een dierentuin, meer Hundertwasser, een zoektocht naar Wienerschnitzels en een klein nagerechtje. .

quote:

Op zaterdag 14 augustus 2010 15:54 schreef Misstique het volgende:
Geen pics van de beschilderde dames en heer?

Nee, wij maken geen foto's van mensen zonder het te vragen.

quote:

Op zaterdag 14 augustus 2010 16:34 schreef Re het volgende:
leuk ... die kleine ninja is wel toevallig hoor...

Later kwamen er nog meer ninja's bij. In andere kleuren ook. Vast één of andere ochtend-yoga- therapie-groep.

quote:

Op zaterdag 14 augustus 2010 17:25 schreef Isabeau het volgende:
Het is net of iedereen in Oostenrijk de hele dag verkleed gaat

Ik wilde net schrijven dat dit ook de laatste verkleedpartij was die we zijn tegengekomen, maar toen herinnerde ik me opeens de middeleeuwse stadswacht in Linz.

^{Legenda: Blauw en paars: metrolijnen, lichtblauw: wandelroutes, donkergroen: tramlijnen, H: hotel bij Schwedenplatz.}

Zondag 18 juli; Wenen

Het is bewolkt in Wenen als we het hotel uitlopen na een goed ontbijt. Vandaag moeten we volgens de eerdere dobbelsteenworpen een rondje meedraaien in het reuzenrad en een bezoek brengen aan Schloß Schönbrunn. De rest van de dag zien we dan wel. Het reuzenrad staat in het Prater-park en dat is op loopafstand van het hotel. Om er te komen moeten we wel een brug over een zijtak van de Donau heen. Juist op dat moment vaart er een boot langs:



De Vindobona, de boot die door Hundertwasser opnieuw is aangekleed en dienst doet als rondvaartboot in Wenen. Wat een toeval. Niet veel later lopen we het Prater-park in en zien het reuzenrad. Bij de kassa zien we het volgende bord:



Zes soorten combitickets! Een mooi dobbelaantal en dat geeft ons gelijk iets te doen voor de rest van de dag. . De uitkomst van de worp:



Naar de dierentuin dus. Leuk! Maar eerst het reuzenrad in. Voor hoogtehelden Costa en mijzelf niet de meest aangename ervaring, maar om dat te doorstaan koop ik snel een zakje echte Mozartkugeln. Wat foto's vanuit het reuzenrad:



Het bewijs dat we in dat ding hebben gezeten is geleverd.



Met op de achtergrond de schoorsteenpijp van het energiebedrijf dat ook door Hundertwasser is opgeleukt.



De enige echte Mozartkugeln.

[Volgens mij heeft Costa nog een filmpje geschoten over ons bezoek aan het reuzenrad, maar daar ben ik niet helemaal zeker van. Mocht het zo zijn, komt het hier te staan.]

Vanuit het Prater zijn twee manieren om bij Schloß Schönbrunn te komen: taxi (even) of OV (oneven). Een drie en een metrorit later staan we voor het paleis:



Daar dobbelen we voor de soort tour die we gaan nemen door het paleis. Dat komt uiteindelijk neer op de Grand Tour. Onze entree kan pas een half uur later plaatsvinden en dus lopen we om het paleis heen. Aan de achterkant hebben we mooi uitzicht over de tuin en een stel Fransen zijn welwillend om ons met le dé op de foto te zetten:



Uiteraard zijn de Fransen niet verbaasd om twee dobbelsteenavonturiers tegen het lijf te lopen. Vorig jaar waren we natuurlijk in Frankrijk, dus ze zijn wat gewend. De tour van het paleis neemt ongeveer een uur in beslag en na alle pracht en praal van Sisi en consorten hebben we toch wel trek gekregen. Bij het Schloßcafé dobbelt ik een warme chocomelk en apfelstrudel bij elkaar. Costa moet het doen met een koffie en tosti. Na de nuttiging lopen Costa en ik de tuin weer in. De dierentuin ligt aan de andere kant, vanwaar we nog een blik werpen op het paleis:



Zoals je kan zien aan de paraplu is het weer begonnen met regenen. Een paraplu zou wel fijn zijn. Dan lopen we de dierentuin in en zien het volgende bord:



Drie routes door het park. De verdeling met tegengestelde ogen is snel gemaakt:

1 – 6 gele route
2 – 5 blauwe route
3 – 4 paarse route

De worp levert het volgende resultaat op:



De blauwe route dus. Onderweg komen we mijn grote vriend de Capibara tegen:



Dat brengt me in gedachten terug naar de fantastische zomerhit Night of the Capibara van de Mexicaanse superband Tijuana. Mocht je ooit in Wenen zijn, dan is de mooie dierentuin bij het paleis wel een bezoek waard.

En dan hebben we tijd over. Op dat moment kan ik 2 opties bedenken voor de dobbelsteen: de Hofburg en omgeving (oneven), Hundertwasserhaus en Kunsthaus Wien (even). Het resultaat laat zich raden:



Het Hundertwasserhaus dus. Daar tegenover zit een garage die door hem opnieuw is ingericht als informatiecentrum met een bar waar we wat te drinken bestellen:



Nee, ik ben niet bezopen. We hebben ons tussendoor wel nog even omgekleed in het hotel zoals je kunt zien. Vanaf het Hundertwasserhaus lopen we richting het Kunsthaus Wien:



Waar Hundertwasser's afkeer van rechte lijnen (die zijn godsloos) te zien is aan de parkeerhavens:



En dan is het tijd voor de enige echte Wienerschnitzel. Op naar Figlmüller! Dit restaurant blijkt 200 meter van ons hotel af te liggen, maar helaas staat er een rij van anderhalf uur voor de deur. Het tweede restaurant van Figlmüller blijkt gesloten voor renovaties. Dat weerhoudt ons er niet van om ergens anders in Wenen de Wienerschnitzel te eten. Een dobbelsteenworp later weten we, dat we het derde restaurant dat de vermaarde Wienerschnitzel op het menu heeft staan zullen bezoeken. Uiteindelijk belanden we in een bistro nabij de Hofburg. De schnitzel die we voorgeschoteld krijgen heeft misschien niet een diameter van 31 centimeter, maar is nog steeds best fors. En lekker.

Uitpuffend van de schnitzel zie ik de nagerechten op een bord genoteerd staan. Zes stuks. Een klein toetje past er nog wel bij. Costa twijfelt nog, maar gaat toch akkoord.

Voor ons beiden dobbel ik Eisplatenschinken (of zoiets). De rondborstige serveerster is tevreden met de keuze van de dobbelsteen. Een Pools/Italiaans/voormalig Joegoslavisch/Russisch gezelschap naast ons knikt goedkeurend. De Fransen naast ons zijn wederom niet onder de indruk van onze dobbelactie, gewend als ze eraan zijn. Maar dan volgt het toetje:



Allemachtig! Dat krijgt een normaal mens toch niet op! Welk duivels brein bedenkt een dubbele pannenkoek met daaronder vier bollen ijs en 5 toefjes slagroom als toetje? Zelfs de Fransen kijken vol ongeloof en waardering naar ons nagerecht. Onze reactie doet de rondborstige serveerster schudden van het lachen. De heren van het Pools/Italiaans/voormalig Joegoslavisch/Russisch gezelschap kunnen op hun beurt dat schudden van haar wel waarderen. Wij gaan ondertussen aan de slag met het enorme werk dat voor ons op een bord ligt. Costa slaagt erin, ik geef na driekwart op. De rondborstige serveerster is teleurgesteld in me.

Na het eten zijn we wel verplicht om een stukje te gaan lopen om het allemaal te verteren. Uiteindelijk lopen we een paar rondjes om de Hofburg om daarna de tram terug naar het hotel te nemen. Een dag Wenen zit erop. Morgen een souvenir voor een zeurende vrouwmens halen. En een paraplu.

quote:

Op dinsdag 17 augustus 2010 23:43 schreef costadibalkoni het volgende:
Ik stel alweer vast dat ik wederom op mijn meest lambikkerigst (u weet wel, lambiek) op de foto sta. Jeetje wat ben ik toch fotogeniek ;-)

Onzin. Daar sta je best leuk op. Het is in ieder geval stukken beter dan die bezopen foto van mij in het hundertwassercafé.

Wij zijn dan ook heren. Die doen zulks niet.

Ow ja Costa, de afrekening van m'n creditcard is binnen (al een week of meer, maar ik ben niet echt bezig geweest met de poststapel) en ik zal de uitgaven eens totaliseren. Vorig jaar kwamen we uit op ¤ 2000 (ex brandstof). Eens zien wat dit jaar oplevert.

De totale uitgaven: ruim ¤ 2900,- (inclusief ¤ 306,66 brandstof en exclusief een paraplu en sigaretten)

En ik weet niet hoe we het voor elkaar krijgen, maar qua subtotalen staan we bijna gelijk. Costa heeft iets meer betaald en krijgt van mij nog ¤ 5,33. Vorig jaar zaten we ook al zo dichtbij elkaars totalen.

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 10:28 schreef JohnnyKnoxville het volgende:
Volgend jaar als uitdaging van tevoren een budget dobbelen?

Welnee, een budget is alleen maar een belemmering voor de vrijheid van de dobbelsteen.

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 11:20 schreef Ripley het volgende:
Ik wil mijn prachtige paard dit weekend bij je ophalen U! Wanneer schikt het?

Ow ja, ik zag dat je had gebeld gisteravond, maar was nog bezig met het verslag en ben daarna vergeten je terug te bellen.
Uhm, zaterdag in ieder geval niet. Dan zit ik al met een sail afspraak en een housewarming.

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 16:15 schreef flipsen het volgende:
En dan vergeet je nog dat ze ook wel eens een tweepersoons bed delen in schimmige hotelkamertjes

Jullie hebben nog geen eens de foto gezien van ons laatste bed.

quote:

Op donderdag 19 augustus 2010 11:05 schreef Skaai het volgende:
Daar was toch geen foto van? . Of heb je me in het ootje genomen? .

Uhh, ik weet niet waar je het over hebt. Een foto van het bed hebben we wel. Dat heb ik volgens mij nooit ontkend.

quote:

Op donderdag 19 augustus 2010 12:09 schreef Skaai het volgende:
Iets met tijgerprintjes ofzo. Misschien heb ik aangenomen dat er geen foto's zijn gemaakt omdat er een zweem van mysterie omheen hing .

Internationale mannen van mysterie, ja, dat zijn wij. Maar ook van de luipaardprint-divan hebben we een foto.

Ah, ik zie al waar het misverstand is ontstaan. Ripley vroeg naar een foto met Costa op de divan. Die is er niet. Er is wel een foto van mij op de divan, maar daar zul je nog even op moeten wachten.

De nog komende dagen in het verslag:

Maandag 19 juli; Wenen - Linz
Dinsdag 20 juli; Linz - Beierse Woud
Woensdag 21 juli; Beierse Woud - Amsterdam

En dan zijn jullie er vanaf.

Ga je ook op dobbelavontuur dan?

quote:

Op donderdag 19 augustus 2010 15:21 schreef Skaai het volgende:
Als we dobbelen om willekeurige campings en we tentjes gaan opzetten en elke dag op een gaspitje gaan dobbelen om een maaltijd, dan wel ja. .
Wel lekker primitief . Laten we Costa thuis .

Als ik dit zo lees, geloof ik niet dat jij de vrouw voor mij bent, Skaai. Campings, tentjes, gaspitjes en primitief zijn nou net die steekwoorden die bij mij niet goed vallen. Picknicken met een lekkere worst en godendrank is wat mij betreft primitief zat.

Maandag 19 juli; Wenen - Linz

Vandaag is het weer beter in Wenen. Desalniettemin ga ik vandaag een paraplu aanschaffen. En een foeilelijk souvenir voor een wel erg zeurende FOK!ster. Na wederom een goed ontbijt met tegenvallende koffie checken we uit, maar we zijn nog niet klaar met de receptionist. We zijn het afgelopen dobbelsteenavontuur nog eens nagelopen en we missen eigenlijk de inbreng van de Oostenrijkse bevolking. En daar gaan we vandaag iets aan doen. Zij mogen opties opgeven voor ons volgende reisdoel dat ten westen / noordwesten moet liggen van Wenen. Uiteraard is de receptionist ons terwille:



Op plaats 1 van de dobbelsteen vindt hij Dürnstein aan de Donau een prima optie. Dat vinden wij natuurlijk ook. Costa vindt het nu wel echt tijd voor koffie en gelukkig voor hem is de Starbucks op Schwedenplatz open. Achter de balie staan 2 meisjes die wel wat opties hebben voor de dobbelsteen:



Starbucksmeisje 1 vindt Salzburg de optie bij uitstek. Die zetten we dan ook op plaats 2. We vragen het ook aan Starbucksmeisje 2 en zij is het eigenlijk eens met Starbucksmeisje 1, maar omwille van de dobbelsteen geeft zij als optie Linz. Ze wil alleen niet op de foto. (Wij vonden Starbucksmeisje 1 toch leuker. .) Hoe dan ook staat Linz op plaats 3 van de dobbelsteenopties.

Het is nog vrij vroeg en aangezien onze 24 uurs pas toch nog geldig is, pakken we een tram. Op Schwedenplatz komen 2 tramlijnen, te weten de 1 en de 2. Dat is een makkelijke verdeling. Een oneven worp later stappen we in tram 1. In de tram dobbelen we voor de zoveelste halte. Ik gooi een 6. Vanuit de tram ziet Costa plots een opgevoerde auto langs scheuren met als nummerbord W- 4ZZ-UP. .

Halte 6 blijkt bij een klein parkje te liggen. Ook hier blijkt weer de Oostenrijkse obsessie met waarschuwingsborden:



Andere foto's van het mooie parkje hebben we niet. Vanuit het parkje lopen we door het centrum van Wenen terug naar het hotel. Onderweg vallen we een souvenirwinkel binnen en al snel hebben we 6 foeilelijke souvenirs uitgezocht:



De opties zijn:
1.Een sneeuwbol met daarin Sisi.
2.Een nepporseleinen beeldje van een Lipizaner paard.
3.Een vingerhoedje.
4.Een pillendoosje.
5.Een kerstklokje
6.Een paraplu met daarop De Kus van Gustav Klimt afgebeeld.

Uit m'n tas tover ik de dobbelsteen:



En werp een 2:



Binnenkort door Ripley af te halen: een nepporseleinen beeldje van een Lipizaner paard.

Aan de winkelmevrouw vraag ik nog snel of zij nog een andere optie heeft voor de dobbelsteen voor onze volgende bestemming, maar dat heeft zij niet. Salzburg raadt ze aan. Maar zo eenvoudig werkt het dus niet. Ik geloof niet dat zij het dobbelprincipe goed begrepen heeft.

Tegenover de souvenirzaak zit een winkel met paraplu's. En ook al is het op dat moment niet nodig, een paraplu in de auto kan vast geen kwaad. Aan de winkeljuffrouw vraag ik of ze een collectie mannelijke paraplu's voor me kan showen. Dat kan. Al gauw liggen er 3 op de toonbank:



De eerste paraplu kost ¤ 19,95 (1-2), de tweede paraplu kost ¤ 23,95 (3-4) en de derde paraplu kost veel (5-6). Ik werp de dobbelsteen:



Oei.

Aan de winkeljuffrouw vraag ik na afrekenen of zij nog een bestemming weet ten westen van Wenen. Salzburg is het antwoord. Veel verder dan de drie opties die we al hebben komen we dus niet. Als dobbelverdeling houden we dan maar de tegengestelde ogen aan.

Dürnstein 1-6
Salzburg 2-5
Linz 3-4



Hier sta ik buiten de winkel met de opties. En met m'n nieuwe paraplu. Ik werp:



Een 4 en dat betekent Linz. De niet eerste optie van Starbucksmeisje 2. We lopen verder naar het hotel om onze spullen op te halen. De receptionist vraagt wat het uiteindelijk geworden is als ik zijn stift terug geef. Als ik het hem vertel, wekt zijn reactie nou niet direct de meeste hoop op. We zullen wel zien.

Het is nog redelijk vroeg als we de auto instappen. Onderweg naar Linz hebben we nog 2 acties om uit te voeren: een bezoek aan concentratiekamp Mauthausen en een bezoek aan een woning van Hitler in Hafeld. Mauthausen ligt aan de Donau vlak voor Linz en Hafeld ligt net ten zuidwesten van Linz. Een ritje langs de Donau dus.

Dit gedeelte van de Donau staat bekend om de goede wijnen en anders dan aan de Rotweinstraße maken ze er hier voor toeristen wel wat van:



Het wijnbezoekerscentrum Loisum in Langenlois is onze eerste tussenstop. Voornamelijk witte wijnen van de Chardonnay en Zweigelt variant kennelijk. Veel valt er niet te beleven als je nog moet rijden, dus trekken we verder. Een paar kilometer later bereiken we het schilderachtige Dürnstein, de favoriet van onze hotelreceptionist. Een prima plek om te lunchen. Uiteraard dobbelen we erom en restaurant Richard Löwenherz mag ons ontvangen. Tussen de bejaarden genieten we van de lunch. Alleen geen idee meer wat we hadden. Misschien dat Costa het nog weet.

Als we verder rijden, beseffen we ons opeens, dat we helemaal geen foto van de Donau en dit wijngebied genaamd de Wachau hebben. We parkeren dus langs de weg:



En schieten een foto van de Donau:



Dan rijden we door naar KZ Mauthausen. Wie daar een beeld van wil hebben, moet maar de indrukwekkende documentaire KZ van Rex Bloomstein bekijken.

In stilte verlaten we Mauthausen. Het adres van Hitler in Hafeld staat in het navigatiesysteem en de aanwijzingen hiervan zijn de enige geluiden die de stilte doorbreken. In Hafeld, een dorp van niets, rijden we zijn straat in. Niets wijst erop dat hij hier ooit gewoond heeft. Het gevoel bekruipt ons dat we met argusogen bekeken worden. Veel buitenlandse kentekens zullen hier niet langskomen en waarom zou men ook. 'Bestemming bereikt,' klinkt het plots uit het navigatiesysteem. Een doodnormaal huis. De mensen die er wonen zullen vast aardig zijn, maar ik wil hier weg. En Costa ook, merk ik aan zijn steeds hardere rijden.

Pas op de snelweg naar Linz beginnen we weer wat te praten. Linz is volgens de Rough Guide een industriestad. Chemische industrie en staalwerken waar de Donau tussendoor stroomt. Geen wonder dat het niet hoog op de toeristische bestemmingen lijst van Oostenrijk staat. De eerste blikken op de stad beloven ook niet veel goeds. Net voor sluitingstijd staan we voor de deur van de Tourist Office.

De jongedame achter de balie kijkt ons vriendelijk aan als we binnenstappen. Ik vraag haar drie hotels in de binnenstad aan te raden. Kennelijk schat ze ons hoog in, want ze noemt alleen maar viersterrenhotels. Prima. We dobbelen erom:



De dobbelsteen wijst Hotel Schiller aan en de jongedame achter de balie neemt contact op met het hotel. Een kamer met 2 bedden inclusief ontbijt voor ¤ 116 hebben ze nog. Het zij zo.

Nog geen 5 minuten later stoppen we de auto voor de deur en checken we in. Kennelijk worden we zeer hoog ingeschat, want we krijgen niet een normale kamer of business kamer. Zelfs geen business plus. We zijn executives!



De kamer is prima, de bedden nog beter en de badkamer en toilet zijn uitstekend. Dat brengt een lach op het gezicht:



Na even opgefrist te hebben, begeven we ons naar de Hauptplatz. Onderweg komen we langs een fonteintje van Hundertwasser, waar ik het water uitprobeer:



Op de Hauptplatz dobbelen we voor een restaurant. Kneitler is de gelukkige. Daar dobbelen we vooraf weer eens een rundsoep (deze keer met Frittaten voor Costa en Knudeln voor mij) en als hoofdgerechten stoofvlees met rijst (voor Costa) en een mix-grill met patat voor mij:





Niet de mooiste of lekkerste gerechten van deze reis, maar prima te doen.

Na het eten wandelen we naar de Donau. Daar blijkt Linz best een mooie stad te zijn met zelfs opvallende architectuur:



Dit gebouw is het Ars Elektronica Center dat doorlopend van kleur verandert. Aan onze kant van de Donau staat het Lentos Kunstmuseum dat ook modern is vormgegeven met opvallende belichting. Helaas was op dat moment de batterij van de camera leeg.

Al met al was het een mooie dag. De volgende dag dobbelen we voor welk van de twee we zullen bezoeken. Maar daarover lezen jullie in het volgende deel. Net als over de rit naar Duitsland en het hotel in het Beierse Woud. En ons laatste filmpje.

[ Bericht 0% gewijzigd door UIO_AMS op 19-08-2010 18:17:59 ]

Ik zat er al op te wachten, de opmerkingen over die kamer. De aankleding viel inderdaad wat tegen.

Bij deze beloof ik vanavond het volgende deel te posten. Met een foto op de luipaardprintdivan!

Dinsdag 20 juli; Linz – Muschenried

Aangezien het ontbijt inbegrepen is bij het hotel, hoeft de dobbelsteen daarover niets te beslissen. En het ontbijt in Hotel Schiller valt niet tegen. Na het ontbijt lopen we weer naar de Hauptplatz en de brug over de Donau:



Een prima plek om te dobbelen voor een bezoek aan één van de twee opvallende gebouwen aan weerszijden van de Donau: even en we gaan naar het Ars Electronic Center, oneven en we gaan naar het Lentos Kunstmuseum:





Ars it is!

Het Ars Electronic Center is een leuk interactief museum / informatiecentrum dat wel iets weg heeft van NEMO in Amsterdam. Van het functioneren van het brein, via het internet en haar toepassingen naar de toekomstvisies vanuit het heden en verleden, alles komt aan bod. En ook een 3D voorstelling, die mag niet ontbreken op een dobbelsteenavontuur, vinden we er. De voorstelling laat het universum zien en de plaats van onze blauwe planeet daarin. Erg de moeite waard. Verder een filmpje gezien over Da Vinci’s Laatste avondmaal en de manier waarop de technologie heeft geholpen bij het ontdekken van allerlei details op het schilderij.

Als we het Ars verlaten, nemen Costa en ik Linz nog eens onder de loep. Het staat misschien niet hoog op de lijst van te bezoeken steden bij de Oostenrijkers zelf, maar van de bezochte steden heeft Linz de aardigste bevolking. En de lekkerste taart! Vergeet de Sachertorte en de Apflestrudel. De Linzertorte moet je hebben:



“Glücklich ist wer genießt.”

In de garage van het hotel dobbelen we voor de volgende bestemming. We zijn op de weg terug naar Nederland en dat kan via twee logische routes: Gaan we naar het westen (Salzburg) of naar het noordwesten (Beieren)? De dobbelsteen wijst het noordwesten aan.

Nog voor we vertrekken bedenk ik me dat ik voor MissBliss nog iets moet kopen voor het verzorgen van m'n kat. Wijn is altijd een goede keuze. Jammer genoeg blijkt de Vinotheek naast het hotel gesloten. Ach, onderweg komen we vast nog wel wat tegen. Kilometers en kilometers gaan voorbij zonder een wijnhandel, maar dan komen we bij een straat genaamd de Weinstrasse. Dat moet succes opleveren! Helaas juichen we te vroeg. In één van de laatste dorpen in Oostenrijk zien we plots een bord die wijst naar een vinotheek. Kilometers over landweggetjes later, blijkt ook deze gesloten. . Hmmm. Maar dan ziet costa een bord en worden we omringd door wijngaarden. In het laatste dorp hebben we dan toch geluk. Ik stap bij de wijnboer uit en gelijk komt een herdershond aangesneld. De dochter van de wijnboer stelt me gerust: hij is niet gevaarlijk. Een wijncadeaupakket later rijden we richting Duitsland. Een wijnhandel komen we niet meer tegen.

De rit over de 130 voert ons langs de Donau in de richting van grensplaats Passau, waar we een filmpje willen schieten op de brug over de Donau dat volgens ons de grens met Duitsland is. Helaas pakt het anders uit en rijden we plots Duitsland binnen. Voor de geïnteresseerden een close up van de kaart van dit grensgebied:



De eerste rivier die we oversteken, blijkt ook helemaal niet de Donau te zijn, maar de Inn. We besluiten het filmpje dan maar te schieten op de plek waar de twee rivieren samenkomen. Het tweerivierenpunt blikt alleen niet te bestaan. Wel is er een drierivierenpunt. Op het kaartje kun je de rivier de Izl die uit het noorden komt ook zien. Hoe het ook zij, op het punt schieten we ons laatste filmpje:

[Hier komt dat filmpje te staan zodra Costa tijd heeft om het in elkaar te zetten.]

In de parkeergarage pak ik de kaart er nog eens bij:



Hier leg ik aan Costa uit dat we meerdere mogelijkheden hebben. We kunnen naar Nürnberg via de snelweg, daar nog iets bekijken en daar overnachten (1, 2, en 3 op de dobbelsteen) of het Beierse Woud inrijden en dan maar zien waar we eindigen (4, 5, en 6 op de dobbelsteen).



Misschien niet overduidelijk, maar dat is een 5. Het Beierse Woud gaan we dus in. Het Beierse Woud ook dat recentelijk in het nieuws was vanwege de verhoogde radioactieve waarde van de daar levende everzwijnen. Met dank aan Tsjernobil en de fall out daarvan die voornamelijk in het Beierse Woud terecht kwam en nu de diepte in de grond heeft bereikt waar de door everzwijnen geliefde truffels en dergelijke groeien. Maar dat terzijde (en speciaal voor Duderella).

Als we de brug over de Donau naderen, staan we opeens stil. Midden op het kruispunt is een ongeluk gebeurd. Op zich niet iets aparts, ware het niet dat een BMW rijder recht in eigen hand neemt en de rij auto’s die staan te wachten passeert op volle snelheid aan de rechterkant, op de stoeprand knalt, gelanceerd wordt en bij het neerkomen nog een buitenspiegeltje van een ander meeneemt. Welkom in Duitsland. Kennelijk houden de Duitsers er iets andere verkeersveiligheidgedachten op na dan de keurige Oostenrijkers.

Het Beierse Woud is prachtig. Ik besluit de FOK!sters, die in de running zijn voor het souvenir, per sms op de hoogte te stellen van ons voornemen om ze de volgende dag te vertellen wie gewonnen heeft. Uit hun antwoorden maak ik op dat ook zij de spanning voelen.

Ondertussen begint het te schemeren en bij het plaatsje Rötz bedenk ik me dat we dit avontuur nog helemaal niet hebben gedobbeld voor het zoveelste bord langs de weg dat we zullen volgen naar een plek om te overnachten. Een dobbelsteenworp later is dat hiaat verholpen: het vijfde bord zal ons onze overnachtingsplek toewijzen. .

Het vijfde bord leidt ons weg van de provinciale weg. Ver weg. De grens met Tsjechië zien we op het navigatiesysteem naderen, maar dan is daar Hotel Seeschmied in Muschenried in het Oberpfälzer Wald.

Bij de hotelmoeder vragen we naar een kamer. Het liefst met 2 bedden.
Vol verbazing kijkt ze ons aan: ‘U wilt een kamer?’
Haar verbaasde blik doet ons het ergste vermoeden: ‘Ja bitte.’
‘Maar hoe heeft u ons gevonden?’
‘Uw hotel was het vijfde bord langs de provinciale weg,’
Deze logica maakt het voor de hotelmoeder niet veel duidelijker.
‘en dat was wat de dobbelsteen ons verplichtte.’
Na enige aarzeling laat de hotelmoeder ons gelukkig de enige vrije kamer zien. De badkamer is in ieder geval netjes:



Haar aarzeling om ons een kamer te geven wordt ons duidelijk als we een foto zien van de normale gasten:



Wij zien er natuurlijk niet uit als een stel vissers! . Ongeloofwaardig als het waarschijnlijk is, heeft het dorp Muschenried met haar 50 inwoners ook een restaurant. Die van het hotel welteverstaan. De kaart ziet er prima uit en van de 7 voorgerechten:



schrappen we de Caprese. Costa dobbelt een 4 en daarmee de Scampi, ik gooi een 5 en daarmee de eendenlever. De hoteldochter kan onze dobbelacties wel waarderen en wil voor ons hoofdgerecht dobbelen. Van de 8 hoofdgerechten (en zie daar het radioactieve everzwijn op 2 ) schrappen we de goedkoopste 2:



en laten haar dobbelen. Ze wilde alleen niet op de foto. . Achteraf gelukkig voor ons gooit ze een 1 en niet een 2. Tweemaal reerugfilet voor ons alstublieft!

Voor het eten komt heb ik nog tijd om Misstique al op de hoogte te stellen van haar geluk en feliciteer haar per sms met het souvenir dat we de volgende dag langs zullen brengen. Een dolgelukkige Misstique smst me gelijk terug. We zijn de volgende dag welkom in Zwolle. Dat ligt toch wel behoorlijk uit de richting, maar wie met een dobbelsteen op reis gaat, kan zoiets verwachten.

Dan volgt het eten. De voorgerechten zien er prima uit:



Na het heerlijke hoofdgerecht waar we geen foto van hebben, dobbelen we voor de nagerechten. Costa heeft als toetje een nougathart en ik de chocolademousse:



De hotelmoeder en -dochter zijn kennelijk dol op hartjes, vermoeden we in eerste instantie. Maar dan zien we de kok. Het is de hotelschoonzoon en niemand minder dan Manta Manta man! (Voor een indruk: stel je de bestuurder van een Opel Manta voor. Dus met snor en mat en iets te bruin.) Het hart van nougat is zijn creatie! Gelijk denken we aan de aankleding van het hotel. Is dat ook zijn werk?

Als we willen betalen met plastic, blijkt de kaartlezer niet te werken. ‘Scheissemachine!’ horen we hotelmoeder tegen het apparaat zeggen. ‘Das ist niemals passiert.’ Geen enkele van onze passen werkt op het apparaat, dus ik vraag haar de weg naar de dichtstbijzijnde geldautomaat. Die blijkt een dorp verder te liggen. Hebben we gelijk ook wat te doen deze avond. :’).

Eenmaal terug in Hotel Seeschmied betaal ik de rekening en besluiten we een rondje te lopen door Muschenried. Vijf minuten later zijn we weer terug. Op verzoek van een aantal FOK!sters nemen we de volgende foto:



UIO_AMS op een divan met luipaardprint.

Na een slachting onder de muggen te hebben aangericht, is het tijd voor bed. Morgen is de reis terug naar Amsterdam, via Zwolle.

[ Bericht 2% gewijzigd door UIO_AMS op 25-08-2010 20:47:29 (Wijn voor MissBliss!) ]

quote:

Op woensdag 25 augustus 2010 19:07 schreef Thetallguy het volgende:
Goeie foto met de thumbs up zo in de spiegel!

Dat zie ik nu pas.

Zie je hem al staan in ons toekomstige liefdespaleis?

quote:

Op woensdag 25 augustus 2010 20:17 schreef flipsen het volgende:
Samen met dat knusse bed (wederom met hart) zeker? Ik snap dat je die foto niet direct in je verslag wilde zetten, alleen met een linkje

Verklap het nou niet.

quote:

Op woensdag 25 augustus 2010 20:18 schreef flipsen het volgende:
_{Oh ja, hoe doe je dat eigenlijk, een rivier kruizen}

Net als de Engelsen als je het letterlijk vanuit het Engels naar het Nederlands vertaalt.

quote:

Op woensdag 25 augustus 2010 20:24 schreef Skaai het volgende:
Dat zag ik al toen ik de sms van je kreeg .

Ik kan hem wel betalen hoor. Daar heb je geen gezagvoerder voor nodig.

Was nog een stukje over de laatste wijnboer in Oostenrijk vergeten, maar dat staat er nu bij.

Woensdag 21 juli; Muschenried - Amsterdam

Vandaag rest ons niets meer dan de rit terug naar Nederland. De opdrachten voor de dobbelsteen zijn voltooid. Er valt niets meer te dobbelen. Het lijstje met de volbrachte opdrachten doorgestreept:

• Maak een ritje met het reuzenrad in Wenen.
• Vind het epicentrum van een aardbeving in Voralberg.
• Rij langs een woning van Hitler in Hafeld en zoek naar aanwijzingen.
• Bezoek tenminste 5 werken van kunstenaar / architect Hundertwasser in Oostenrijk.
• Bezoek de werken van architect Zaha Hadid in Innsbruck.
• Rij over de Grossglockner Hochalpenstrasse.
• Bezoek UNESCO werelderfgoed Hallstatt / Salzkammergut.
• Vind het drielandenpunt van Oostenrijk, Slovenië en Hongarije.
• Vind het geboortehuis van Arnold Schwarzenegger in Thal.
• Bezoek Schloss Schönbrunn in Wenen.
• Rij over de Rotweinstrasse in Burgerland.
• Koop een souvenir voor een FOK!ster.

En ook aan de weblogopdracht is min of meer voldaan. Rest ons niets anders dan het souvenir aan Misstique te overhandigen. Na een prima ontbijt in Hotel Seeschmied voeren we haar adres in het navigatiesysteem in en volgens de berekening moeten we daar rond vier uur zijn. Per sms geef ik dit aan haar door en niet veel later ontvang ik antwoord: Ze zal er zijn. Mooi.

Nu volgt een moeilijk moment. Ik moet 11 FOK!sters teleurstellen. Zij zullen geen souvenir ontvangen. Zelfs geen lelijk nep porseleinen beeldje van een Lipizaner paard. Ik kies voor de gemakkelijke weg en sms ze tegelijk het bericht, compleet met een woord van dank voor hun bijdrage aan het dobbelsteenavontuur.

Hierbij wil ik tevens alle andere users die een bijdrage hebben geleverd aan dit dobbelsteenavontuur bedanken. Hetzij door opties op te geven, hetzij door de dobbelsteen te werpen, hetzij door mee te posten. Zonder jullie inbreng zou het half zo leuk niet zijn.

Naarmate de reis vordert stromen de smsjes van teleurgestelde FOK!sters binnen. Ik probeer ze op te beuren met het feit dat er een vervolg komt en daarmee een kans op een souvenir. Onderweg filosoferen we over dat volgende dobbelsteenavontuur. Voor het eerste waren alleen de eurolanden opties, ditmaal alleen Europese landen, en volgende keer? Ik denk dat we de volgende keer wereldwijd gaan. Met hier en daar een beperking natuurlijk. Maar dat lezen jullie wel als we daar een topic over openen.

Hebben we dan helemaal niets meer gedobbeld op de weg terug? Ja natuurlijk wel! Bij een pompstation dobbelen we nog het laatste lunchpakket van dit dobbelsteenavontuur bij elkaar. Een Duits broodje frikandel. En dat is heel iets anders dan een Nederlands broodje frikandel. . Een soort koude hamburger die wel smaakt naar een Nederlandse frikandel.

Stipt om vier uur staan we stil voor het huis van Misstique en de man die heel veel geluk met haar heeft.

Met veel plezier neemt Misstique de fles sprankelende wijn genaamd Quinquin van wijnboer Esterházy in ontvangst. Hoe die gesmaakt heeft, moet ze ons nog maar eens melden.





Wat volgt is een verfrissing en een gesprek over het dobbelsteenprincipe. Niet iedereen ziet het zitten om je op reis volledig over te leveren aan de onzekerheden van een dobbelsteen. Dat kan en is best begrijpelijk. Uit ervaring kunnen wij zeggen, dat het voornamelijk positieve ervaringen zijn geweest. Natuurlijk heb je niet altijd het eten, of die activiteiten, of dat hotel dat je eerste keuze zou zijn geweest. Maar dat moet je loslaten. Niet stilstaan bij wat zou kunnen zijn, of wat je mist, maar meegaan met wat is. Het werkt heel bevrijdend. Zeker als je weer eens een vreemde menukaart voor je hebt. Een keuze is dan snel voor je gemaakt.

En dan gaan we naar huis. Ik stuur een sms naar wat Amsterdamse FOK!kers die ik in mijn telefoon heb staan met de verwachte aankomsttijd. Het merendeel kan niet vanwege werk en dergelijke, maar gelukkig zijn daar MissBliss en Re (al kwam hij iets later vanwege werk) om ons op te vangen en gelijk haar wijncadeaupakket te ontvangen.

En dat was het Grote Dobbelsteenavontuur 2010 in Oostenrijk. Het zit erop. In 2011 dus met wereldwijde opties.

Een speciaal woord van dank gaat uit naar Costadibalkoni, die zonder morren vele kilometers heeft gereden, die het meeste beeldmateriaal heeft vastgelegd, die mij kennis heeft laten maken met het werk van Die Antwoord, die elke dag vrolijk meeging in alle fratsen van het dobbelsteenavontuur en zodoende alles meemaakte met mij.
Zonder jou was dit alles niet mogelijk geweest. .

Gelijk maar de TT aangepast.

Er zijn wel nog wat open eindjes:

• Een paar filmpjes nog.
• Ripley moet haar nep porseleinen Lipizaner paard nog krijgen.
• Costa krijgt nog ¤ 5,33 van me.
• Die ontzettend dure paraplu ligt nu voor herstelwerkzaamheden in de fabriek, omdat hij kapot is gegaan toen ik hem na de eerste regenbui in Nederland dichtklapte.

[ Bericht 4% gewijzigd door UIO_AMS op 26-08-2010 07:39:27 ]

quote:

Op woensdag 25 augustus 2010 22:00 schreef flipsen het volgende:
Bij deze dan alvast voor de dobbelsteen 2011: ARGENTINIE!

We hadden al het vermoeden dat jij met die optie zou komen.

quote:

Op woensdag 25 augustus 2010 22:01 schreef flipsen het volgende:
Doe het dan net als de Engelsen met een S

Ik heb er al oversteken van gemaakt.

quote:

Op woensdag 25 augustus 2010 22:05 schreef Thetallguy het volgende:
Wel een beetje een leeg gevoel zo na de laatste episode

Ik ken het gevoel.

quote:

Maar gelukkig komen er nog wat filmpjes toch? toch?

Toegevoegd aan de losse eindjes. .

quote:

Op donderdag 26 augustus 2010 00:04 schreef Isabeau het volgende:
Op reis met de dobbelsteen lijkt me echt enorm leuk juist Mij maakt het vaak niet zo heel veel uit wat ik ga doen, je kan er zelf iets leuks van maken.

Precies! Maar jij hebt dan ook al wat dobbelervaring gezien de dobbeldate van vorig jaar. Opvallend dat dit jaar nog geen leuke, vrijgezelle FOK!sters zich gemeld hebben voor een dobbeldate met ons.

quote:

En voor volgend jaar bied ik alvast Yap aan
http://www.harmencindyopr(...)erslagyapmicronesie/ (mensen zijn op wereldreis geweest en vonden Yap het mooiste van allemaal Ze spreken er overigens ook Engels )

quote:

Op donderdag 26 augustus 2010 01:30 schreef flipsen het volgende:
Geweldig reisverslag van die Yappers, maar ik denk dat je snel uitgedobbeld bent daar

quote:

Op woensdag 25 augustus 2010 22:51 schreef Fogel het volgende:
Zal ik dan ook maar vast Noorwegen als optie aandienen? Ik neem aan dat je met wereldwijd Europa niet uit wil sluiten?

Het is natuurlijk ontzettend lief van jullie dat jullie nu al met opties komen, maar daar komt t.z.t. wel een topic voor, compleet met uitleg over en voorwaarden waar een optie aan moet voldoen.