Zwangerschap en geboorte deel 673

Dus als ik het goed begrijp is dat 'in je weeën duiken' niet eens een echte aktie, maar iets wat je min over meer vanzelf gebeurt/overkomt? Is wel een geruststelling eigenlijk, niet dat ik bang ben voor pijn (integendeel zelfs), maar het maken van de omslag naar 'erin meegaan' is natuurlijk wat anders. Pijn is nu eenmaal pijn en levert over het algemeen verzet op...

Ik heb mezelf er gewoon aan overgegeven zeg maar. Ik kreeg wat kramp, werden weeen, vruchtwater brak en ging op mijn gemakkie onder de douche en ben gewoon wat gaan rommelen in het begin. Daarna ging het helemaal los maar op de een of andere manier heb ik een paar uur op mijn linkerzij gelegen met een kussen tussen mijn knieen en een dekbed over me heen. Oke het was dan ook wel november dus ik had het koud .
Toen bleek dat ik naar het zh moest was dat ook goed en toen ze een hoop uur later er uiteindelijk was was het helemaal goed. Ik heb niet het idee dat ik mezelf in de weg heb gezeten maar wij hebben allebei gewoon alles genomen zoals het kwam zeg maar.

En dat verzet is juist wat je moet 'achterlaten'. Mijn yogajuf was daar nogal van; het gaat pijn doen, veel pijn en door dat te accepteren, kun je voelen wat je lichaam zelf wil doen en dat zal meestal het goede zijn. Het idee dat de pijn er mag zijn, heeft mij een heel eind mijn weeenstorm doorgeholpen.

Dit was trouwens niet iets wat mij overkwam, mijn eerste reactie was juist om mijn lichaam aan te spannen en de pijn te ontkennen, zoals bij de tandarts. Ik heb heel duidelijk voor mezelf de omslag moeten maken.

quote:

Op donderdag 22 juli 2010 00:20 schreef YPPY het volgende:
Dit was trouwens niet iets wat mij overkwam, mijn eerste reactie was juist om mijn lichaam aan te spannen en de pijn te ontkennen, zoals bij de tandarts. Ik heb heel duidelijk voor mezelf de omslag moeten maken.

De omslag dus toch bewust maken... Hoe heb je dat gedaan?

Nu ik het zo schrijf besef ik ook dat ik nu een rationele benadering aan het zoeken ben van iets wat alles met gevoel te maken heeft. Moet ik ook maar niet doen denk ik. Ben 9 maanden lang niet met 'de bevalling' bezig geweest, wellicht maar gewoon volhouden...

Dat alles aanspannen is idd een reactie die je bijna als vanzelf krijgt. Ik denk dat je gewoon moet proberen om je heel bewust te ontspannen, het krampachtige laten gaan, alles los laten. Think happy thoughts

quote:

Op woensdag 21 juli 2010 15:48 schreef pessie het volgende:
Zou niet mn zoon van 17/18 mee laten kijken bij de bevalling

LOL, ik heb het daar vanavond toevallig net met Jr. over gehad, die wil wel graag in t ziekenhuis zijn, maar de bevalling zelf vindt hij niet nodig.
Ik zou er geen moeite mee hebben trouwens als hij er wel bij wilde zijn.

Ik heb wel het idee dat jouw zoon wat beter om zal gaan met jouw behoeften en emoties tijdens zo'n bevalling Leandra... Wat dat betreft zag je bij het programma duidelijk dat zoonlief meer mee was om pa te vermaken dan om ma te steunen... Ik ben ook zo benieuwd hoe jouw zoon gaat reageren als het eenmaal zover is. Je ziet hier wel eens foto's van de eerste ontmoetingen tussen brusjes, maar met dit leeftijdsverschil is dat natuurlijk een heel ander soort emotie...

Ow en ik ben vannacht dus niet bevallen mochten mensen het zich afvragen

@tessie, iets zegt me dat happy thoughts wat moeilijk vol te houden zijn als je exorcistische neigingen hebt

quote:

Op donderdag 22 juli 2010 00:06 schreef YPPY het volgende:

[..]

Wat voor mij werkte, was om de pijn te zien als noodzakelijk en toe te laten. En ontspannen door mijn ademhaling. En erop vertrouwen dat mijn lijf ervoor gemaakt is.

Ja dat dus, dat zei de pufclubjuf ook, hoe krampachtiger je wordt hoe meer je gaat tegen houden.
Iedere pijnlijke wee zorgt er weer voor dat je een stapje vooruit gaat, of vooruit maar richting de kennismaking met je kind.

Bij mij ging het heel dom, ene nacht gang op in het zkh want toen waren mn vliezn gebroken en ik heel suf: vlgs mij zijn mn vliezen gebroken?
Vpk zei
Nacht erop werd ik wakker met iets teveel kramp binnen een half uur, weer de gang in het zkh op en ik weerh eel suf: vlgs mij heb ik weeen?
Verloskundige zei en toen ze zei, pak je spullen die je nodig hebt en de babykleertjes dacht ik wow......en toen gebeurde er vanalles en nogwat en heb het maar over me heen laten komen en ging vanzelf allemaal, nou niet vanzelf maar het over me heen laten komen en toen had ik het verpleegkundige absoluut niet meerin me en was ik echt de patient.

Met persen die beugels niet gebruikt maar daarna met hechten wel ff rustig bijkomen hehe.

Vanacht was ik trouwens al bevallen, in een half uur!
Op de wc thuis en heb zelf het kindje opgevangen en daar nog een poosje mee rond gelopen met een handdoek eromheen en toen de vk maar eens gebeld.
Was heel makkelijke bevalling, paar keer persen en het was er
Mja..........dromen zijn bedrog hehe

quote:

Op donderdag 22 juli 2010 00:35 schreef flugeltje het volgende:

[..]



De omslag dus toch bewust maken... Hoe heb je dat gedaan?

Nu ik het zo schrijf besef ik ook dat ik nu een rationele benadering aan het zoeken ben van iets wat alles met gevoel te maken heeft. Moet ik ook maar niet doen denk ik. Ben 9 maanden lang niet met 'de bevalling' bezig geweest, wellicht maar gewoon volhouden...

Voor mij was het toch wel het rationele dat ik als vrouw geboren ben en biologisch, voortplantingstechnisch gezien is een vrouw nu eenmaal geproduceerd om te baren. Dus de logica was, dat dit goed moest gaan. En dus naar mijn lichaam luisteren, want dat was ervoor gemaakt en niet mijn verstand. Ik weet niet zo goed hoe ik dit op moet schrijven, maar ik was er dus wel bewust mee bezig, maar juist niet om na te denken erover. Juist om het te laten zijn zoals het is en ontspannen.

quote:

Op donderdag 22 juli 2010 00:35 schreef flugeltje het volgende:

[..]



De omslag dus toch bewust maken... Hoe heb je dat gedaan?

Nu ik het zo schrijf besef ik ook dat ik nu een rationele benadering aan het zoeken ben van iets wat alles met gevoel te maken heeft. Moet ik ook maar niet doen denk ik. Ben 9 maanden lang niet met 'de bevalling' bezig geweest, wellicht maar gewoon volhouden...

Ik probeerde het tevoren ook zo te rationaliseren, maar eigenlijk kun je je er niet echt op voorbereiden. Het is goed om te weten wat er kan gaan komen, bijvoorbeeld dat je ontsluiting niet volgens schema vordert. Dat kan al te grote teleurstellingen voorkomen.

Mijn eerste reactie was ook verzet. De volgende wee kwam telkens te snel en ik zette me schrap. Ik wist dat ontspanning juist goed is (als je je verkrampt dan duurt het over het algemeen ook langer om te ontsluiten) dus ik hield me dat als een soort mantra voor. Ik moest een houding, een ritme en een manier van ademhalen vinden die bij me pasten. Ik denk dat dat de sleutel was. Bij mij was dat op de rand van het bed zitten, met mijn hoofd heen en weer schudden en op dat ritme briesen als een paard. Ik heb geen moment gedacht aan de pufles en het verbaasde me dan ook dat niemand me assisteerde met ademhalen of corrigeerde. Klaarblijkelijk deed ik het goed op mijn eigen manier.

Toen ik er heel erg doorheen zat heeft een verpleegkundige me geholpen door te zeggen dat ik niet moest denken aan wat ging komen, hoeveel centimeters ik ontsloten zou zijn, maar dat ik elke wee moest nemen zoals die kwam en daarin op moest gaan. Niet denken aan de volgende wee, maar alleen aan deze ene. En ook zij benadrukte: uiteindelijk brengt elke wee je dichterbij het einde van de bevalling (het kindje zelf kon me op dat moment gestolen worden). Deze gedachte heeft me op dat moment erg geholpen, om niet het geheel te willen overzien maar alleen wat er op dat moment was. En weet je, ik had me er vantevoren ook op voorbereid dat zo'n moment aan zou breken. Het heeft me zelf geholpen om te denken aan al die bevallingsverhalen die ik had gelezen waarin een dieptepunt voorkwam.

[ Bericht 9% gewijzigd door Claudia_x op 22-07-2010 08:31:34 ]

Zo, terug van vakantie en ik moet zeggen, dat heeft me goed gedaan! Heb amper last gehad van mijn bekken, geen tillen, geen trappen, zacht luchtbed. Alleen de 8 uur in een auto was erg oncomfortabel, en lange afstanden lopen gaat gewoon niet. Wat een beetje onpraktisch is in die grote winkels van Frankrijk, maar met rustpauzes kom je er ook wel.
Zit wel als een berg tegenop om weer te gaan werken.

UWV is stom trouwens. Krijg ik een brief dat alles goed is blablabla, omdat ik 1 dag minder werk nu zodat ik een rustdag tussen de 2 andere dagen heb, dus ik dacht, mooi eindelijk geregeld. Open ik een volgende brief, of ik 19 juli bij de fysio ergens in een uithoek van Utrecht, tijdens het spitsuur, op controle wil komen, en er verwacht word dat ik 10 minuten voor aanvang er moet zijn, en als ik niet meewerk dit en dat, en ik moet me focussen op herstel!!!! Kortom, heel gezellig allemaal. Herstellen gaat pas na de vakantie en ik heb altijd braaf meegewerkt. Ik was alleen op vakantie, wat ik had doorgegeven aan het UWV. Ben benieuwd, ga ze straks maar eens bellen.

Om 10 uur controle vandaag. Alles gaat volgens mij wel goed.

Welke bevallingen heb ik gemist in mijn 3 weken tijd?

Flugeltje, hoe vind je het eigenlijk om je uitgerekende datum nu achter je te hebben liggen? Ik weet nog wel dat dat voor mij de echte mijlpaal was, beseffen dat de baby zich niets van die datum aantrekt.

Is het nou jouw laatste dag Tico?

Mijn schatje wordt al 2 nachten wakker van misselijkheid en moet dan cruesli eten om weer te kunnen slapen. Ik geloof dat mijn hormonen nu ook haar gaan aanvallen

Het mooiste is natuurlijk dat mij dat inmiddels niet meer overkomt.

quote:

Op donderdag 22 juli 2010 08:46 schreef Vanyel het volgende:
Mijn schatje wordt al 2 nachten wakker van misselijkheid en moet dan cruesli eten om weer te kunnen slapen. Ik geloof dat mijn hormonen nu ook haar gaan aanvallen

Het mooiste is natuurlijk dat mij dat inmiddels niet meer overkomt.

aahw sympathy-pains

quote:

Op donderdag 22 juli 2010 00:35 schreef flugeltje het volgende:

[..]



De omslag dus toch bewust maken... Hoe heb je dat gedaan?

Nu ik het zo schrijf besef ik ook dat ik nu een rationele benadering aan het zoeken ben van iets wat alles met gevoel te maken heeft. Moet ik ook maar niet doen denk ik. Ben 9 maanden lang niet met 'de bevalling' bezig geweest, wellicht maar gewoon volhouden...

Ik heb niet bewust een omslag moeten maken. Ik heb me vanaf het begin echt gewoon mee laten voeren, vanaf de eerste voorzichtige krampjes. Het enige wat ik jammer en moeilijk vond, was dat ik al te vroeg persdrang kreeg, waardoor ik heel tegennatuurlijk daar juist niet in mee mocht gaan en die moest tegenhouden.

Weet je, ik denk dat je sowieso voor een eerste bevalling gewoon echt totaal geen idee hebt wat het gaat zijn, hoe de pijn is en hoe jij zelf zult zijn. En zelfs bij latere bevallingen; mijn zusje herkende bij de derde bevalling in eerste instantie de weeen niet. Pas na een half uur wel, en dat was nog net op tijd om de vk te bellen en op tijd daar te laten zijn om er bij de geboorte te zijn, want binnen het uur ging het van 0-baby.

27(?) weken echo

dag 8






Bij mij ging het ook heel geleidelijk. Ik kreeg steeds iets sterkere krampen, alhoewel ze wel direct vaak achter elkaar kwamen en regelmatig. Ik kwam al heel snel in een roes en maakte juist geen geluid. Alleen aan het einde, toen ik bijna volledige ontsluiting had, werd het echt vervelend en ging ik een beetje jammeren. De weeen ving ik eerst liggend op mijn zij en daarna gebogen over een kastje op. Het omslagpunt was bij mij toen ik moest gaan persen, ik had toen nog geen persweeen en vond het ineens eng worden. Ik had ook echt het gevoel dat ik maar wat deed, maar het is wel goed gekomen

oooooh Twinkly kijk nou dat bovenlipje op die eerste foto gelijk helemaal Niels al <3 <3

quote:

Op donderdag 22 juli 2010 09:05 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Weet je, ik denk dat je sowieso voor een eerste bevalling gewoon echt totaal geen idee hebt wat het gaat zijn, hoe de pijn is en hoe jij zelf zult zijn. En zelfs bij latere bevallingen; mijn zusje herkende bij de derde bevalling in eerste instantie de weeen niet. Pas na een half uur wel, en dat was nog net op tijd om de vk te bellen en op tijd daar te laten zijn om er bij de geboorte te zijn, want binnen het uur ging het van 0-baby.

Nee, precies, je weet helemaal niet hoe het zal gaan en dat maakt best wel onzeker soms. Dus dan gaan sommige mensen kijken hoe ze dénken dat het zal gaan. En zolang je in je hoofd houdt dat het ook anders kan gaan is daar helemaal niks ergs aan. Ik heb ook mijn hele eerste zwangerschap geroepen dat ik 17 september ging bevallen en dat vond ook iedereen naief en belachelijk, maar het gaf mij houvast
Het werd een maandje eerder overigens En hoewel ik daar niet op gerekend had, was het ook prima.

En ik heb nou 2 kinderen, maar ik zou ook niet moeten dénken aan beugels

quote:

Op donderdag 22 juli 2010 08:38 schreef Claudia_x het volgende:
Flugeltje, hoe vind je het eigenlijk om je uitgerekende datum nu achter je te hebben liggen? Ik weet nog wel dat dat voor mij de echte mijlpaal was, beseffen dat de baby zich niets van die datum aantrekt.

Is het vreemd als ik zeg dat ik steeds relaxter word naarmate de tijd vordert? Waar ik bij 37 weken bij iedere pijnlijke harde buik even een kriebeltje kreeg ben ik inmiddels de rust zelve geworden. Nu scheelt het echt enorm dat ik mezelf bij het KermisFM project enorm weet te vermaken en de dagen met al die afleiding heel erg snel gaan. Ik zit echt in de 'we zien wel' modus momenteel...

Martijn is een ander verhaal trouwens, die trekt het bijna niet meer om nog langer te wachten.

tnx voor de verhalen, als ik het goed lees neemt bij iedereen op een bepaald moment een soort van oerdrift/oergedachte het over... "Dit kan ik, hier ben ik voor gemaakt" of iets in die geest... Ik merk dat ik, hoewel ik er tot op heden dus nog niet mee bezig was, wel begin uit te zien naar de bevalling. Die oerkracht, oerdrift wil ik nu zelf ook wel eens beleven... En natuurlijk is de beloning ook niet mis... Overigens realiseer ik mezelf maar al te goed dat ieder individu een bevalling anders zal beleven en dat ook iedere bevalling is en anders kan verlopen dan vooraf gedacht. Maar die oerdrift is dan wel weer bij iedereen de overeenkomst, wel mooi eigenlijk dat je lichaam zoiets dus blijkbaar helemaal zelf weet te regelen...

Ach Vanyel, wat lief dat ze zo meeleeft

Twinkly!! wat een gelijkenis! De meneer hier naast me kon zich ineens weer wat meer bij Willem voorstellen...

Silmarwen, fijn dat de vakantie zo lekker was. En het UWV is inderdaad een zootje af en toe. Ik ben een halve dagen ziekgemeld geweest in de 2 weken voorafgaand aan m'n verlof en ze wilden ook van mij eigenlijk een reintegratieplan hebben

Tico nu echt bijna verlof