Omgaan met het overlijden van een dierbare #3

quote:

Op dinsdag 30 november 2010 16:48 schreef kieskleurig het volgende:

[..]

Sterkte.
Je zou zijn ouders/familie kunnen bellen om te condoleren?
Merk je waarschijnlijk ook vrij snel of je welkom bent bij het afscheid.

Heb al gebeld, ben zeer welkom. Dus ik ga erheen...voel me ook wel opgelucht,
want ja, je weet het toch maar nooit..hoe de familie erover denkt..

Nu beseffen dat ik hem nog 1 keer zal zien, en dan is het voorgoed voorbij, shit

quote:

Op dinsdag 30 november 2010 16:58 schreef brunette82 het volgende:

Nu beseffen dat ik hem nog 1 keer zal zien, en dan is het voorgoed voorbij, shit

Lijkt me erg zwaar, sterkte meis
Fijn dat je afscheid kunt nemen.

quote:

Op dinsdag 30 november 2010 17:06 schreef kieskleurig het volgende:

[..]

Lijkt me erg zwaar, sterkte meis
Fijn dat je afscheid kunt nemen.

Thanks

quote:

Op dinsdag 30 november 2010 16:08 schreef brunette82 het volgende:
heel erg twijfels, omdat ik niet weet wat ik moet doen..

mijn 1e vriendje, waar ik 7 jaar mee had, is onverwachts overleden..
het voelt wel als een klap..ik wil wel graag afscheid nemen,
maar kan ik dat maken of niet? een ex is een ex, maar
hem zie ik nooit weer, hij is dood, hij komt niet meer terug..

rare gewaar wording

Hoe dan ook gaan, 7 jaar is niet niks!

heftig heel veel sterkte.

Nog een paar dagen en dan is het een jaar terug.
Een jaar terug dat Leon zich heeft opgehangen en eigenlijk vind ik dat toch een moeilijk idee.
Je gaat wel verder en verstandelijk weet je dat het zo is , maar gevoelsmatig blijft het raar.
Het is zo'n bizar idee dat iemand die je kende en waar je mee sprak zo geeindigd is.

Ik moet ook zeggen dat ik er even best wel moeilijk mee heb , juist omdat het even confronterend is.

Wij hebben gisteren onze moeder begraven ze is vorige week overleden (47) nadat ze bijna 2,5 jaar ziek is geweest (kanker). Voelde allemaal heel raar en kan nu nog niet echt bevatten dat gisteren echt het definitiefe afscheid is geweest en dat ze nu echt nooit meer terug zal komen.

Het geeft me aan de andere kant ook weer een rustig gevoel omdat ik nu weet dat ze geen pijn meer heeft en, waar ze nu ook mag zijn, dat het daar in ieder geval een stuk beter is dan hier terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo gelovig ben.

Ook heb ik het gevoel dat ik tijdens haar ziekbed, en zeker de laatste weken, meer verdriet heb gehad dan dat ik nu heb, of dat verdriet nog komt weet ik niet maar ook dat voelt heel raar allemaal.

Tot zover mijn verhaal, moest het even kwijt...

quote:

Op woensdag 1 december 2010 10:42 schreef skipmeister het volgende:
Wij hebben gisteren onze moeder begraven ze is vorige week overleden (47) nadat ze bijna 2,5 jaar ziek is geweest (kanker). Voelde allemaal heel raar en kan nu nog niet echt bevatten dat gisteren echt het definitiefe afscheid is geweest en dat ze nu echt nooit meer terug zal komen.

Het geeft me aan de andere kant ook weer een rustig gevoel omdat ik nu weet dat ze geen pijn meer heeft en, waar ze nu ook mag zijn, dat het daar in ieder geval een stuk beter is dan hier terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo gelovig ben.

Ook heb ik het gevoel dat ik tijdens haar ziekbed, en zeker de laatste weken, meer verdriet heb gehad dan dat ik nu heb, of dat verdriet nog komt weet ik niet maar ook dat voelt heel raar allemaal.

Tot zover mijn verhaal, moest het even kwijt...

Gecondoleerd en sterkte.
Rotziekte is het ook, slechts 47..

skipmeister mijn moeder is ook pas geleden overleden aan kanker na 5 jaar. En ze is ook jong gestorven.

Dat verdried kan nog gaan komen. Ik heb het 2 maanden best weinig moeite mee gehad. Maar merk nu wat maanden later dat het er wel is en langzaam door komt.

Het enige wat ik je kan wensen is heel veel sterkte!

quote:

Op woensdag 1 december 2010 10:42 schreef skipmeister het volgende:
Wij hebben gisteren onze moeder begraven ze is vorige week overleden (47) nadat ze bijna 2,5 jaar ziek is geweest (kanker). Voelde allemaal heel raar en kan nu nog niet echt bevatten dat gisteren echt het definitiefe afscheid is geweest en dat ze nu echt nooit meer terug zal komen.

Het geeft me aan de andere kant ook weer een rustig gevoel omdat ik nu weet dat ze geen pijn meer heeft en, waar ze nu ook mag zijn, dat het daar in ieder geval een stuk beter is dan hier terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo gelovig ben.

Ook heb ik het gevoel dat ik tijdens haar ziekbed, en zeker de laatste weken, meer verdriet heb gehad dan dat ik nu heb, of dat verdriet nog komt weet ik niet maar ook dat voelt heel raar allemaal.

Tot zover mijn verhaal, moest het even kwijt...

Heel veel sterkte gewenst. Raar is het hè. Ik ben ook niet gelovig, maar heb ook 't idee dat m'n moeder ergens nog is. Of dat is een coping-mechanisme. Een maand geleden was de crematie van mijn moeder. Ze had ook kanker, het was in tijd van 2,5 week ineens voorbij. Ik kan het ook nog niet goed bevatten, ook al weet ik rationeel wat er gebeurd is.

Maak je niet druk om dat verdriet. Ik zat met hetzelfde, was er zo rustig onder de dagen erna. Heb pasgeleden voor het eerst weer goed gehuild. Zoals m'n vriend zegt, tranen zijn geen meetfactor voor verdriet. Iedereen dealt er op z'n eigen manier mee.

Nogmaals, veel sterkte en neem de tijd. Dat is wat iedereen ook tegen mij zegt.

quote:

skipmeister mijn moeder is ook pas geleden overleden aan kanker na 5 jaar. En ze is ook jong gestorven.

Dat verdried kan nog gaan komen. Ik heb het 2 maanden best weinig moeite mee gehad. Maar merk nu wat maanden later dat het er wel is en langzaam door komt.

Het enige wat ik je kan wensen is heel veel sterkte!

Bedankt!

Ik ga het allemaal beleven en zie dan over een paar weken wel weer hoe ik me voel.

Ik heb direct de draad weer opgepakt en ben gaan werken. Gewoon me dingen blijven doen.

Ik ging elke maandag dinsdag en woensdag thuis bij me ouders eten. En dat doe ik nu nog steets. Maar dan gewoon bij me vader.

Wij vierde thuis altijd sinterklaas met me zusje, ouders en me oma. Dat is iets wat we gewoon blijven doen.

Dat mijn moeder is weg gevallen houd niet in dat alles dan stil staat. Het gaat gewoon door maar zonder haar er bij. Al is ze in ons gedachte er wel bij.

Ik denk dat zo iets wel erg belangrijk is. Het helpt ons wel heel erg

Dat ben ik ook van plan alleen ze zou volgende week jarig zijn dus als dat geweest is begin ik ook direct weer met werken etc.

Een vriend van mij kon de donkere dagen voor kerst niet aan
Hij heeft zichzelf toen iets aangedaan
De leegte die hij achterliet
Een stil verdriet

/De laatste dagen van mijn moeder waren zo mensonterend dat ik haar dood wenste.
Liever dood dan dit lijden
Wat niet wil zeggen dat ik geen verdriet om mezelf had.
Ik mis haar nog elke dag.
Ook al is het meer dan 10 jaar geleden.

quote:

Op woensdag 1 december 2010 12:38 schreef KarinJ. het volgende:
Een vriend van mij kon de donkere dagen voor kerst niet aan
Hij heeft zichzelf toen iets aangedaan
De leegte die hij achterliet
Een stil verdriet

Dat herken ik dus wel. Leon is precies op 5 december vorig jaar overleden aan zelfmoord.
En het is inderdaad een leegte in de vriendenkring, juist ook omdat die zo jong was , heeft die zichzelf zoveel ontzegd en ik had hem juist graag er nog bij gehad en gewild dat die gelukkig was. Bij een boel dingen heb ik nog steeds het gevoel van hij had er moeten bij zijn, je gaat wel verder maar dat knagende gevoel blijft merk ik nog steeds
Het is ook een stil verdriet want er rust zo'n taboe op en je kan er moeilijk met mensen over praten.

Is het ook niet zo dat er mensen zijn die zich schuldig voelen?

quote:

Op woensdag 1 december 2010 13:24 schreef formerjellybean het volgende:

[..]

Dat herken ik dus wel. Leon is precies op 5 december vorig jaar overleden aan zelfmoord.
En het is inderdaad een leegte in de vriendenkring, juist ook omdat die zo jong was , heeft die zichzelf zoveel ontzegd en ik had hem juist graag er nog bij gehad en gewild dat die gelukkig was. Bij een boel dingen heb ik nog steeds het gevoel van hij had er moeten bij zijn, je gaat wel verder maar dat knagende gevoel blijft merk ik nog steeds
Het is ook een stil verdriet want er rust zo'n taboe op en je kan er moeilijk met mensen over praten.

Het klopt helemaal wat je zegt. het is een stil verdriet...na een tijdje zeggen de mensen zelfs, je moet door met je leven, dus dan zeg je al niks meer. zelfs ik krijg rare reacties, het is je ex, kom op zeg..dan denk ik echt, ik hoop dat het jou niet overkomt
Ik snap ook wel, dat de maatschappij van nu hard is, en we moeten ook door, dat snap ik wel,
maar op zo'n moment laat me dan, en laat me even met mijn verdriet denk ik dan

quote:

Op woensdag 1 december 2010 13:49 schreef brunette82 het volgende:

[..]

Het klopt helemaal wat je zegt. het is een stil verdriet...na een tijdje zeggen de mensen zelfs, je moet door met je leven, dus dan zeg je al niks meer. zelfs ik krijg rare reacties, het is je ex, kom op zeg..dan denk ik echt, ik hoop dat het jou niet overkomt
Ik snap ook wel, dat de maatschappij van nu hard is, en we moeten ook door, dat snap ik wel,
maar op zo'n moment laat me dan, en laat me even met mijn verdriet denk ik dan

Precies. Ik heb de stomste dingen aan moeten horen. 'Wees blij dat jullie geen kinderen hadden', of 'wat rot dat hij op uitgerekend op 1 januari overleed' (2 of 3 januari, het had weinig uitgemaakt hoor ), 'je moet toch door voor je kinderen' (doe ik dat verdomme niet dan? maar mag ik ajb verdriet hebben? mijn hart is verbrijzeld) en de klapper was toch wel 'gut het zit je ook niet mee hé?'.

quote:

Op woensdag 1 december 2010 14:05 schreef Miracle_Drug het volgende:

[..]

Precies. Ik heb de stomste dingen aan moeten horen. 'Wees blij dat jullie geen kinderen hadden', of 'wat rot dat hij op uitgerekend op 1 januari overleed' (2 of 3 januari, het had weinig uitgemaakt hoor ), 'je moet toch door voor je kinderen' (doe ik dat verdomme niet dan? maar mag ik ajb verdriet hebben? mijn hart is verbrijzeld) en de klapper was toch wel 'gut het zit je ook niet mee hé?'.

precies!!!

quote:

Op woensdag 1 december 2010 13:48 schreef ook_gek het volgende:
Is het ook niet zo dat er mensen zijn die zich schuldig voelen?

Die zullen er gerust zijn, Leon was wel iemand als die een besluit had gemaakt er ook heel moeilijk van af te brengen was en denk dus eigenlijk ook al had je geprobeerd. Je had weinig kans gehad.
Zelf heb ik hem die avond niet gezien, wel de week ervoor toen we met zijn allen bij mama's (shoarmatent in wormerveer) hebben gegeten en dat beschouw als dan het afscheid.

Een aantal vrienden hebben hem wel op de laatste avond gezien en gesproken en dan lijkt het me dus helemaal heel moeilijk , want diezelfde avond heeft die zichzelf opgehangen.
Ergens ben ik blij dus dat die avond me bespaard is gebleven.

Het is wel de eerste keer dat ik iemand uit mijn vriendenkring heb verloren en dan ook meteen op een rare manier.
Ik denk wel dat ik hem nooit vergeet hij blijft als vriend wel een warm plekje in mijn hart houden, ook hoe die als persoon was.
Hij stond namelijk altijd voor iedereen klaar en was gewoon een goede vriend geworden.
Gewoon op een boel momenten merk ik het nog want je hebt een boel gewoontes gehad samen, die je nu achteraf mist.
Zoals het samen naar huis toe rijden, of na de kroeg nog even wat drinken bij hem , het aantikken in het cafe als je even met iemand stond te praten en ook als je even minder in je vel zat en hij zag dat sprak die je meteen aan, en dan vertelde hij je wat er gewoon moest gebeuren.
Het zijn kleine dingetjes maar je mist ze wel en helemaal omdat ze zo persoonlijk zijn en juist bij hem pasten.
Het is een stukje leegte.

quote:

Op woensdag 1 december 2010 12:38 schreef KarinJ. het volgende:
Een vriend van mij kon de donkere dagen voor kerst niet aan
Hij heeft zichzelf toen iets aangedaan
De leegte die hij achterliet
Een stil verdriet

Dit hoor je wel vaker, vooral in Scandinavië. De donkere donkere winter dagen werken depressies in hand. Sommige mensen schijnen daar erg gevoelig voor te zijn. Sterkte met je verlies.
Mijn zusje is alweer bijna 9 jaar geleden overleden op haar 15de in een verkeersongeval. Er is zeker geen dag dat ik niet aan haar denk( 9 jaar lang zonder uitzondering elke dag aan haar gedacht) Ik zou voor haar in de plaats zijn gegaan als die keuze er was.
Het blijft toch moeilijk te beseffen en automatisch ga je toch weer aan de momenten denken waarop ze lachte en ze zo lief en mooi was en behulpzaam, veel vriendinnen had, midden in het leven stond en dan plots opeens is het afgelopen.
Het duurde 3 maanden voordat ik pas echt besefte dat ze niet meer zou terug komen. Soms kan ik het nog steeds niet geloven.

[ Bericht 2% gewijzigd door richard_prf op 02-12-2010 05:39:50 ]

quote:

Dus ik lag bij 'm, en hij aaide over mn hoofd. Op een gegeven moment deed ie zn ogen open, en hij was weer even heel helder, zoals hij altijd is geweest, gewoon, mijn vader. Hij heeft afscheid van me genomen, me oa bedankt voor alles, gezegd dat hij trots was mij als zoon te hebben gehad en nog wat dingen. Daarna ging het licht weer uit bij 'm.

Ik hield me goed toen ik de kamer uitliep, maar op weg naar beneden hield ik 't niet meer. Ik strompelde de kamer in en heb heel hard gehuild. Een uur later begon hij bloed over te geven. Hij is met de ambulance naar het ziekenhuis gegaan rond een uur of 17u. Ik heb gewacht tot mijn moeder belde, en daarna ben ik met mijn vriendin naar het ziekenhuis gegaan

Het werd me toen duidelijk dat hij zou overlijden binnen afzienbare tijd. Het was verschrikkelijk om 'm zo te zien. Hij had duidelijk pijn, kon niets meer zeggen maar lag wel de hele tijd te bewegen, en probeerde wat te zeggen, maar er was niks van te maken. Ik werd misselijk toen ik 'm zo zag, en kon er niet bij zijn. De familie is van mn vader is toen naar het ziekenhuis gekomen. Niet iedereen was er, maar op een gegeven moment werd duidelijk dat het niet meer lang zou duren. Ik heb daarop een van zijn broers gebeld, de enige die er nog niet was, en die zijn toen ook gekomen.

Iets na half 10 's avonds is hij overleden. Ik kon er niet bij zijn, ik kon me er niet toe dwingen erbij te zijn. Ik heb letterlijk om het hoekje van de deur van die kamer gezeten met mijn vriendin, te wachten op het moment. Op een gegeven moment kwam een oom van me met tranen de kamer uit, en zei tegen mij 'het is voorbij'. Ik wist niet wat me overkwam. Ik wist dat het er aan zat te komen, maar...het is onbeschrijflijk. Ik ben naar binnen gegaan, en hij lag daar, met z'n mond open. Hij was misschien 1 minuut dood toen. Helemaal verkleurd, daar was ik niet op voorbereid. Een verschrikkelijk beeld, wat ik niet uit mn hoofd krijg.

Wat gruwelijk om te lezen en ik kan het ook niet droog houden als ik dit zo lees. STerkte gast.
Wat een geweldige vader moet jij hebben gehad.

quote:

Op woensdag 1 december 2010 14:05 schreef Miracle_Drug het volgende:

[..]

Precies. Ik heb de stomste dingen aan moeten horen. 'Wees blij dat jullie geen kinderen hadden', of 'wat rot dat hij op uitgerekend op 1 januari overleed' (2 of 3 januari, het had weinig uitgemaakt hoor ), 'je moet toch door voor je kinderen' (doe ik dat verdomme niet dan? maar mag ik ajb verdriet hebben? mijn hart is verbrijzeld) en de klapper was toch wel 'gut het zit je ook niet mee hé?'.

Mja denk dat je iets minder hard moet zijn voor mensen die je gewoon proberen te ondersteunen maar gewoon de juiste woorden niet weten te vinden. Er is toch ook niks wat ze hadden kunnen zeggen wat wel dekking zou geven aan de lading? Ik heb die opmerkingen ook gehad maar ben blij dat er mensen zijn die me, hoe mislukt ook, wilden helpen.

quote:

Op donderdag 2 december 2010 05:35 schreef richard_prf het volgende:

[..]

Wat gruwelijk om te lezen en ik kan het ook niet droog houden als ik dit zo lees. STerkte gast.
Wat een geweldige vader moet jij hebben gehad.

Nee, als ik het terug lees voel ik weer die pijn. Maar, die pijn voel ik constant, en hij wordt steeds erger. Sure, ik kan lachen, ik kan plezier hebben, maar allemaal met een wrang randje. Hij is er niet meer. En soms kan ik dat niet bevatten, dat hij er niet 'gewoon even' niet is, maar dat hij er nooit meer is, en ook niet ergens is waar ik heen kan. Als ik mijn eigen posts terug lees dan voel ik de tranen achter mn ogen branden.

Mijn vader was inderdaad geweldig. Dat vind iedereen van zijn vader, ik zal daar geen uitzondering in zijn, maar hij was inderdaad geweldig. Heel rustig, heel bedachtzaam. Hij klaagde niet, niks van 'waarom ik', hij droeg het dapper, en ook toen het eind nabij kwam klaagde hij niet. Ik had werkelijk geen betere vader kunnen wensen.

Het is gewoon een klotewereld. Waarom moest hij gaan? Waarom moet uberhaupt iemand gaan op deze manier, maar als er dan iemand moest gaan, waarom hij. Waarom niet mijn buurman? Waarom niet andere mensen die ik ken die zich kapot roken en zuipen, een pacemaker hebben, met het advies niet te roken en te drinken, maar dat toch doen, en nu al bijna 10x een hartaanval hebben gehad (letterlijk) en elke keer overleeft hij het weer. Gun ik het hem? Zeer zeker niet. Maar, het voelt wel aan als oneerlijk.

Mijn vader wilde nog zoveel, en nu is hij er niet meer. Ik wilde nog zoveel, maar hij is er niet meer. En hij komt ook nooit meer terug. Ik kan daar niet mee omgaan eigenlijk. Ik kan het handelen dat hij er niet meer is, van dag tot dag, maar als ik nadenk over 'later', en dat hij nergens meer deel van zal uitmaken, dat ik nooit meer zijn lach of stem zal horen, nooit meer hem om advies kan vragen, nooit meer dat gerustgestelde gevoel krijgen als ik ergens enorm mee zat, en hij, ook al kon hij het niet oplossen, toch dingen kon zeggen op een manier dat het me rust gaf.

En waarom, waarom besef ik sommige dingen nu pas? Nu, dat het te laat is? Waarom besefte ik dat niet eerder?

Ik mis hem.

Ik heb geen woorden die kunnen troosten
alleen een arm om in te schuilen
een schouder om op uit te huilen
gedeelde smart is halve smart