quote:
Op maandag 28 juni 2010 09:17 schreef Jack. het volgende:Hey Cocktailprikker,
Ik kan me voorstellen dat het een zware relatietest is om zo'n periode door te komen. Ik was vrijgezel destijds, en toen dacht ik dat het misschien wel handiger was geweest om wel in een relatie te zitten om steun te vinden in moeilijke momenten, maar nu denk ik dat het misschien ook wel goed was om met niemand rekening te moeten houden en op mijn eigen tempo alles te verwerken.
Ik weet niet wat er allemaal speelt en gebeurd is tussen jullie waardoor de relatie geëindigd is. Misschien dat een tijdje weg van elkaar goed is en dat je er nadien over kan praten om te kijken of je weer samen verder kan? Een overlijden verandert je leven sowieso, met of zonder relatieperikelen. Dat is bij mij zo en wellicht de anderen die hier posten ook. In mijn geval ben ik er alleen nog niet uit of het iets positiefs heeft zoals jij het stelt. Ik had graag een hoop dingen anders zien evolueren, maar dat zal bij jou ook wel zijn aangezien je relatie er onderdoor is gegaan.
Iig goed dat je niet bij de pakken bent blijven zitten en hulp zoekt omdat je voelt dat je dat nodig hebt. Ik hoop voor je dat je er de nodige antwoorden/steun in zal vinden en dat je er weer bovenop komt!
En als je wat dingen kwijt wil dan kan je altijd in dit topic terecht
k ga er toch nog op reageren..
Jack ik weet ook niet wat het "juiste" antwoord hier op is. Dat is er ook niet denk ik, er zijn alleen keuzes elk met hun eigen gevolg. Toen mijn relatie een klein half jaar oud was, hebben we een paar dipjes al gehad. Mijn verliefdheid werd wat minder, het houden van begon ik te leren. Toen ik te horen kreeg dat mijn moeder kanker had en dat de prognose slecht was, heb ik ook overwogen om een punt te zetten achter de relatie.
Ook al had ik geen ervaring nog met de dood zó dichtbij, ik wist dat het mijn leven voorgoed zou gaan veranderen, alsmede mijn eigen karakter. Toch ben ik blij dat mijn vriendin bij mij gebleven is en dat ik toch door heb gezet. Dat ik niet mijn relatie zomaar opgaf.
Een jaar verder ben ik nu. Een jaar sinds de boodschap die mijn leven toen al veranderde, al wist ik niet wat mij te wachten stond. Al die tijd heeft mijn vriendin enorm voor mij klaar gestaan, iets waar ik nauwelijks woorden voor heb zo enorm fijn als ik dat vind.
Er heeft zich heel veel afgespeeld tussen mijn vriendin en mij. Het is echt een samenloop van omstandigheden, allebei nog vrij jong, weten niet goed hoe we er mee om moeten gaan, gigantische veranderingen, en een afstand tussen ons + aantal andere dingen dat het er ook niet makkelijker op maakt.
In de vorige maanden is er met mij ook veel veranderd. Ik heb hulp gezocht en heb echt heel hard aan mijzelf gewerkt. Dit kon ik pas op het moment, dat ik zo’n beetje alles verloren was wat ik had. Daarvoor kreeg ik het niet voor elkaar. In 1 maand tijd is er meer veranderd met mij dan in de afgelopen jaren.
Mijn vriendin en ik hebben een maandje terug voor het eerst weer afgesproken, na 1.5 maand bijna geen contact. Die dag was enorm fijn, als vanouds, zoals het liefste iedereen heeft, alleen maar geluk. Even geen gedoe aan je kop, alleen maar blij zijn met elkaar. Toen hebben we een klein beetje gepraat over ons, en besloten dat we nog steeds enorm van elkaar houden en door wilden. Samen, ook al is het moeilijk af en toe.
Ik heb echt hard geknokt naar mijn idee. Te hard? Voor mijn gevoel niet. Mijn vriendin kon mijn veranderingen echter niet goed volgen. Eigenlijk ook wel logisch, zij heeft niet direct meegemaakt wat ik wel heb, zij is niet alles verloren. Hoe dicht ik haar ook probeerde te betrekken bij alles, ze zal er altijd naast staan.
Enerzijds is daar de verandering over een jaar tijd naar de put gaan door het overlijden van men moeder, en anderzijds ben ik binnen 1.5 maand enorm veranderd in een veel sterker persoon, die weet wat hij wilt, genieten van het leven en gaan voor wat je wilt bereiken.
“Normaal” lijkt me dat al lastig te volgen, maar zeker als je elkaar vrijwel alleen in het weekend ziet.
Zij is 1 week een aantal dagen bij mij geweest, zomerfeesten samen meegemaakt was hartstikke leuk. De 2 weekenden daarna was ik bij haar thuis. Het is erg lastig als je in zo’n relatief korte tijd leuke dingen wilt doen, maar ook minder leuke dingen wilt bespreken. Het blijft moeilijk om goed met elkaar te praten, elkaar te willen begrijpen zonder je eigen ding te ver door te drammen.
Zij voelde zich niet echt lekker en toch wilde ik wat op mijn hart lag kwijt. Zij voelde zich beledigd en gekwetst doordat ik een aantal dingen genoemd heb die me dwars zitten. Dat is iets wat ik juist nou niet bedoelde… Het enige wat ik wil is dat zij ook gelukkig kan zijn, dat leek ze mij de laatste tijd minder. Ik wil er voor haar zijn, ik zie in dat je er aan kan werken, maar je moet het wel willen.
Het is lastig om als je zelf zo gegroeid bent, ziet dat het kan als je het maar wilt, dat niet te verwachten van een ander. Dat is echter wel een heel erg belangrijk iets, iemand veranderd pas als daar zelf aan toe bent. Dat kun je niet afdwingen…
En nu zijn we dan daar aangekomen dat mijn vriendin niet goed kan benoemen waarom ze niet verder zou willen. Ze houd wel van me, maar het is niet meer als voorheen. Ik ben enorm veranderd ( in veel ogen positief) en ze snapt niet hoe dat zo snel kan. Voor mij nogal logisch na alles wat er gebeurd is. Voor haar echter niet want ze weet niet hoe het is om zoveel kwijt te raken.
Ik heb zo geknokt, zo veel moeite gedaan, zij wil of kan dat blijkbaar niet (meer?) Eergister ben ik bij haar geweest en hebben we dit besproken, wat is het moeilijk om dan weg te gaan. Nu ben k degene die niet begrijpen kan waarom je niet zou knokken. Ik hou zo veel van haar, ze zit echt diep in mijn hart. Maar ik kan haar niet duidelijk maken waarom dingen gelopen zijn zoals dat is, daar moet ze zelf achter komen denk ik.
Hoe moeilijk het ook is, ik ga voorlopig geen contact opnemen. Ze komt haar spullen maar halen als ze daar zelf aan toe is. Ik durf niks te zeggen over de toekomst, ze zal niet zomaar uit mijn hart verdwenen zijn. Over een week begint voor mij de introweek van school, de week daarna de opleiding zelf. Genoeg om me op te focussen dus komende tijd, ik zie wel hoe het verder loopt.
Ik heb meer dan genoeg verdriet, maar daar kom ik uiteindelijk wel weer bovenop heb ik geleerd.