PDD [Autisme, Asperger, PDD-NOS] part 64: Doneren

Ik ben nog maar 19! en ik hou het thuis ook totaal niet uit

quote:

Op maandag 2 augustus 2010 17:14 schreef Cassandra87 het volgende:
Ik ben rond die leeftijd ook het huis uit gegaan.
Ik houd niet zo van veel praatjes, weinig doen. Ik heb altijd gezegd dat ik het huis uit ging, dan ging ik ook. Want voor mijzelf telde ík, niet iemand anders.
Nou heb ik wel pas sinds nu een eigen huisje hoor.. Althans, als die eindelijk wordt opgeleverd.

Ja ik ook .. nouja rond mn 18e..
Ik heb het topic gezien over je eigen huis ja leuk!

[ Bericht 5% gewijzigd door ScarFace- op 02-08-2010 17:23:39 ]

Je hebt ook mensen die al met 14 uit huis gaan hehe.

quote:

Op maandag 2 augustus 2010 16:42 schreef Cassandra87 het volgende:

[..]

Komt t wel op neer maar het is niet anders..
Ik zing t wel even uit, heel veel collega's maken fouten omdat ze de systemen e.d. niet kennen.
Ik blijf er toch niet eeuwig zitten en wil ook niet al te lang wachten met een opleiding

Als je goed in je werk bent kom je idd zelf te regelen. Voor een leidinggevende/manager ben jij een productiekanon. Je voldoet aan alle eisen voor je werk! Dus laten ze je zitten, jij levert immers geen problemen op. Iedereen die wel problemen oplevert zullen ze eerst negeren, en later een opleiding of her-opleidings traject laten volgen. Op die manier houden ze hun team gezond.
En sommigen mensen hebben dan pech, maar iedereen met karakter regelt zich zelf z'n zaakjes

Ik ben nu 23 wordt in sept. 24.
Maar ik voel me nog hetzelfde ala toen ik 15 wad

Ik vraag me af, wat vinden jullie humor?


Ik begin maar, het programma according to jim vind ik nou helemaal geweldig

De droge woordgrapjes en dito humor van Herman Finkers. Dat vind ik nou humor. .

quote:

Op maandag 2 augustus 2010 18:48 schreef ikke043 het volgende:
Ik vraag me af, wat vinden jullie humor?


Ik begin maar, het programma according to jim vind ik nou helemaal geweldig

Humor dat moet je gevoel voor hebben dat gevoel heb ik niet
Herman Finkers ofzo is wel leuk inderdaad.

quote:

Op maandag 2 augustus 2010 17:59 schreef francis998 het volgende:
Ik ben nu 23 wordt in sept. 24.
Maar ik voel me nog hetzelfde ala toen ik 15 wad

Is dat positief? Pubertje.

Het is lastig inderdaad de situatie waarin jij zit. Toch zal je moeder moeten accepteren dat haar dochter(jij) zelfstandig is en een eigen leven wilt gaan leiden.

Om de film as good as it gets heb ik keihard moeten lachen, als in, herkenbaar.
Flauwe films zoals the big lebowsky zijn op een andere manier ook wel eens leuk, zo nu en dan.

quote:

[quote]Op maandag 2 augustus 2010 16:19 schreef Ferrobarr het volgende:

[..]

Mijn indruk: je probeert steeds zelfstandiger te worden, je moeder is bang je te "verliezen" (dat je uit huis gaat) en probeert zich daarom steviger aan je vast te klampen.

Deels klopt dit wel, ze heeft geen partner hier in Nederland dus ben ik grotendeels haar wereld hier.
En fysiek en financieel ben ik eigenlijk wel zelfstandig, dus ik doe mijn dingen (studie, dingen regelen enz.). En deels is het wel waar dat ze zich heel erg aan mij vastklampt. Bijvoorbeeld het gaan kijken van het carnaval, ging ze omdat ik meeging anders ging ze niet. Want zo superveel zin had ze er ook niet in. En dat gebeurd wel eens vaker.

quote:

Hetgeen een gezonde ontwikkeling is voor iemand van jouw leeftijd.
[..]

Wat kun je doen om het wel financieel haalbaar te maken?
[..]

Dat is zowieso vrij lastig aangezien ik het liefst een appartementje/huisje zou huren, en ik ga die niet zomaar krijgen. Omdat ik geen vaste inkomsten heb op studiefinanciering na, maar dat zijn 600¤, en als huur alleen al 400 zou zijn, kan ik mijn collegegeld niet betalen. Dus werken en leren tegelijk, maar dan wel een iets vastere baan, dan bijbaantje. En ik denk dat ik werken+leren tegelijk niet aan ga kunnen. Heb namelijk een vrij lage fysieke/emotionele grens, en krijg als ik over mijn grens ga hoofdpijn/migraine.
En op kamers zie ik mezelf gewoon niet, ik hou er niet zo heel erg van douche/bad, wc, keuken te moeten delen. Ik zou zo een kamertje kunnen betrekken van iemand die de kamer huurt maar daar niet woont..maar ik zou daar echt niet leven, het is daar echt een zwijnenstal en zo heb ik er wel meer gezien.

quote:

Even lomp gezegd: so what? Dat is ook onderdeel van het zelfstandig worden...
[..]

Je bent zelf de enige die bepaald of je wel of niet het huis uit kan.
[..]

Bladibla. Je moeder heeft gewoon moeite met je los te laten.
[..]

Ik kan me wel voorstellen dat het huis uit gaan in jouw geval emotioneel moeilijker is dan in het geval er meer familie is.
[..]

Het uit huis gaan is lastig, maar wordt alleen lastiger door het feit dat ik het idee heb, om anders over 3 jaar te vertrekken. En dan begin ik met het idee om te sparen en uit huis gaan zorgt dus voor meer kosten.
En dat hele gedoe dat ik naast mijn moeder niemand anders heb maakt het nog wat lastiger, vooral emotioneel.

quote:

Dit lijkt mij niet goed...
[..]

Trek je eigen plan. Suggestie: ga gewoon die studie volgen, doe mee aan de introductie (leer je meteen nieuwe mensen kennen) etc.
[..]

Dat het niet goed is, zijn we het over eens. Het heeft ook heel veel te maken met een fase in de relatie tussen mij en mijn moeder waarin ze me constant bekritiseerde over o.a. kleding, vrouwelijkheid, etc. En het feit dat mijn moeder meerder persoonlijkheden heeft, als we met zijn tweetjes zijn is ze "hard" en klaagt ze heel veel. Maar als er andere bij zijn, is ze opeens super lief, vriendelijk, en vooral minder dominant, minder bepalend.

quote:

Ik vind dat je zolangzamerhand ook wel eens direct aan de psycholoog kunt vragen wat zijn/haar mening is, of hij/zij het verstandig vind om een studie te gaan doen, of naar het buitenland te gaan en hoe hij/zij denkt over het huis uit gaan en in hoeverre je moeder zich aan je vastklampt.
[..]

De psycholoog geeft niet echt een eigen mening, maar op indirecte manier laat ze wel weten dat het haar verstandiger lijkt hier te blijven iig voorlopig. Dit uit door te zeggen dat een studie van hier in het buitenland zeer gewaardeerd is, en dat ik niet weet wat er over 3 jaar gaat gebeuren, zowel hier als daar.

quote:

In ieder geval een deel van het probleem ligt bij je moeder: ze heeft gewoon duidelijk moeite je lost te laten.
[..]

Sterkte; je hebt het nu niet makkelijk. Besef wel dat je (voor een groot deel) zelf bepaalt wat je gaat doen en welke keuzes je maakt.

Dat het probleem bij beiden ligt is deels wel duidelijk, maar het probleem ontstaat doordat we tever uitelkaar zitten en het probleem is in het midden. Maar dit wordt ik onderhand zo zat. Want nu weet ik dat het een tijdje weer redelijk zal gaan, en daarna beginnen we weer opnieuw. En we lopen steeds weer vast, en vaak op vergelijkbare punten.
En ondertussen irriteer me ook aan haar, door al deze punten van hierboven..en begin het steeds vaker zat te worden. Omdat voor mijn moeder dit niks voorsteld, is gewoon een simpel meningsverscihl, maar voor mij niet, doordat ik er patronen inzie, en emotioneel is het gewoon heel zwaar voor mij.

En nogmaals ik wordt over ongeveer 1,5 maand pas 24.

quote:

Op maandag 2 augustus 2010 18:48 schreef ikke043 het volgende:
Ik vraag me af, wat vinden jullie humor?


Ik begin maar, het programma according to jim vind ik nou helemaal geweldig

Ik vindt humor wel leuk, maar ik snap het vaak niet. Mede doordat ik dingen heel serieus opneem, en soms te letterlijk. Maar bijvoorbeeld grapen in de vorm van een ander plagen vindt ik wel leuk.
Gewoon een beetje "stangen"...een beetje ironisch achtige grappen.

quote:

Dit uit door te zeggen dat een studie van hier in het buitenland zeer gewaardeerd is, en dat ik niet weet wat er over 3 jaar gaat gebeuren, zowel hier als daar

Ik denk dat het haar dan echt 100% niet uitmaakt maar dat is vaak ook wat psychologen altijd willen uitstralen.

Met ironisch achtige grappen bedoel je leedvermaak? Dat is niet echt mijn ding.
Hey..humor is persoonlijk en bovendien ook niet vast te leggen bovendien vastleggen doen we niet in deze chat toch (oftewel ; het wisselt, al stopt dat vast wel op een bepaalde leeftijd)

Humor!

Mijn favoriet Soms maak ik echt hele flauwe grappen (expres, omdat het kan, met een pudum tsjjj erbij uiteraard ! )
Meestal speel ik in op de situatie, met oneliners

iig: Sarcastisch en gortdroog is het tofst

quote:

Op maandag 2 augustus 2010 19:40 schreef ScarFace- het volgende:

[..]

Ik denk dat het haar dan echt 100% niet uitmaakt maar dat is vaak ook wat psychologen altijd willen uitstralen.

Met ironisch achtige grappen bedoel je leedvermaak? Dat is niet echt mijn ding.
Hey..humor is persoonlijk en bovendien ook niet vast te leggen bovendien vastleggen doen we niet in deze chat toch (oftewel ; het wisselt, al stopt dat vast wel op een bepaalde leeftijd)

die houding heeft de psycholoog inderdaad, ook afstandelijk niet betrokken bij de situatie. Terwijl mijn moeder heeft jaren een psycholoog gehad, die zelfs wat traantjes liet vallen toen mijn moeder voor het laatst ging .
Maar deze psycholoog is ook vrij jong, ik schat rond de 30 ofzo, en probeert niet al te betrokken te raken. Wel te helpen enzo, maar niet een echt sterke band te ontwikkelen, en is ook vrij geremd(voorzichtig). Maar ik voel me wel op mijn gemak, en ben voor mijn doen vrij open...

Maar verder dat van humor, tja, echt leedvermaak niet, niet dat ik over een mank iemand grappen ga maken.
Maar meer een soort van antwoord-response grappen, heel lastig uit te leggen. Een soort van plagen is het meer, niet echt leedvermaak.

Inbreek-vraag-in-lopende-discussie...:
Hebben jullie ook wel eens het idee dat sommige mensen stil staan?

Voorbeelden:
Zo heel af en toe heb ik het idee dat op de manier waarop ik bezig ben niet de goede is, dat ik daar niet veel verder mee kom. De ene keer gooi ik het roer radicaal om, de andere keer een paar kleine aanpassingen, en voort.

Of andere mensen, van wie ik het idee heb dat zij het op die manier niet gaan halen.

Francis, sorry dat ik het zeg, maar je blijft overal maar problemen zoeken om maar geen keuze te hoeven maken. Dat is al eerder gezegd, ook door anderen.

Het is heel simpel, je wilt iets, of je wilt iets niet. En als je het wil, dan moet je er iets voor doen of laten. Als je een eigen huis wil en een opleiding, dan moet je zoeken naar een manier om dat mogelijk te maken. Kan dat echt niet, dan zul je moeten kiezen voor wat je belangrijker vindt.

Je opties zoals ik ze zie:
wil je echt je eigen huis? of zou je thuis blijven als het beter ging met je moeder? in het laatste geval moet je daaraan werken en voor jezelf opkomen. in het eerste geval, zoek een huis. je zegt dat je niet wilt delen, maar dat doe je nu ook. Je kan nu of iets voor jezelf zoeken (met huursubsidie betaal je echt geen 400 exclusief) of beginnen met studeren en kijken of je iets kunt vinden met een klasgenoot die je mag, of een kamer zoeken in een huis waar je maar met 1 of 2 anderen bent. Over het algemeen heb je daar weinig last van.

Als je niet makkelijk kunt werken naast je opleiding, dan moet je zorgen dat je van tevoren geld opspaart (maar je wilde niet werken deze vakantie, dus dat wordt hem niet meer) of lenen en terugbetalen, of familie om hulp vragen.

Je hebt opties genoeg, maar je saboteert jezelf. Je kan het blijven ontkennen en tegen dezelfde muren op blijven lopen, of je kan onder ogen zien waar je bang voor bent en wat van je leven gaan maken.

Ik heb het idee dat ik zelf stilsta, niet genoeg doe, dat ik beter kan......... Maar mijn omgeving spreekt dat tegen, ben zelfs al een aantal keren vrienden kwijtgeraakt omdat ze niet mee konden komen.
Jammer, maar zo gaat het leven.

Het maakt me niet zo uit of anderen in het tempo meebewegen. Zolang hun tempo mij niet in de weg zit, vind ik het best. In principe probeer ik anderen vooruit te helpen, maar alleen als ze zelf willen. Wel klagen en niks doen, daar ben ik allergisch voor. Heb twee exen gehad die dat deden, daar ergerde ik me scheel aan. Of je accepteert wat je (niet) hebt, of je gaat er wat mee doen. Een keer klagen is prima, maar de hele dag op je luie reet zitten zeiken dat dingen niet naar je toe komen waaien, daar kan ik slecht tegen.
Mezelf probeer ik wel echt te veranderen. Ik doe iedere dag wel iets om mezelf of mn leven te verbeteren.

quote:

Op maandag 2 augustus 2010 21:44 schreef Cassandra87 het volgende:
Sommige mensen of jezelf?
Ik zelf ook wel eens maar heb er een ongelofelijke allergie voor. Ik word echt -excuus voor de woordkeuze aangezien ik geen idee heb hoe t écht voelt- depressief als ik niet verder kan ontwikkelen.
Dat is iets van de laatste jaren, toen ik jonger was had ik zoiets van, komt wel op zijn pootjes terecht.

Doordat ik net een wervelwind ben wat ontwikkeling betreft, ljk ik altijd heel rap te gaan en staan anderen nogal snel stil. Relatief gezien dan. En dat is echt mijn valkuil, want verwachten dat iedereen in mijn directe omgeving in het zelfde tempo mee komt is een onmogelijke opgave..

In principe mijzelf, maar (minder) ook bij anderen.
Niet zoals jij het omschrijft, meer als in dat je er zelf achter komt dat je 'het' anders moet gaan aanpakken.

Het? Wat?

quote:

Op maandag 2 augustus 2010 17:59 schreef francis998 het volgende:
Ik ben nu 23 wordt in sept. 24.
Maar ik voel me nog hetzelfde ala toen ik 15 was

Om eerlijk te zijn: zo kom je ook voor een groot deel over in de reactie die je geeft. Ik zie iemand die weinig sturing aan haar leven geeft en het allemaal maar laat gebeuren. Je werkt en leert al een tijdje niet en je maakt weinig aanstalten om daar verandering in aan te brengen. Dit resulteert onder andere in een steeds groter gat op je CV waarmee werk (op niveau) alleen maar moeilijker gaat worden in de toekomst, om maar eens een toekomstgericht scenario te schetsen.

quote:

Op maandag 2 augustus 2010 22:10 schreef Satsuma het volgende:
Francis, sorry dat ik het zeg, maar je blijft overal maar problemen zoeken om maar geen keuze te hoeven maken. Dat is al eerder gezegd, ook door anderen.

Het is heel simpel, je wilt iets, of je wilt iets niet. En als je het wil, dan moet je er iets voor doen of laten. Als je een eigen huis wil en een opleiding, dan moet je zoeken naar een manier om dat mogelijk te maken. Kan dat echt niet, dan zul je moeten kiezen voor wat je belangrijker vindt.

Je opties zoals ik ze zie:
wil je echt je eigen huis? of zou je thuis blijven als het beter ging met je moeder? in het laatste geval moet je daaraan werken en voor jezelf opkomen. in het eerste geval, zoek een huis. je zegt dat je niet wilt delen, maar dat doe je nu ook. Je kan nu of iets voor jezelf zoeken (met huursubsidie betaal je echt geen 400 exclusief) of beginnen met studeren en kijken of je iets kunt vinden met een klasgenoot die je mag, of een kamer zoeken in een huis waar je maar met 1 of 2 anderen bent. Over het algemeen heb je daar weinig last van.

Als je niet makkelijk kunt werken naast je opleiding, dan moet je zorgen dat je van tevoren geld opspaart (maar je wilde niet werken deze vakantie, dus dat wordt hem niet meer) of lenen en terugbetalen, of familie om hulp vragen.

Je hebt opties genoeg, maar je saboteert jezelf. Je kan het blijven ontkennen en tegen dezelfde muren op blijven lopen, of je kan onder ogen zien waar je bang voor bent en wat van je leven gaan maken.

Eens. Je laat het jezelf teveel overkomen i.p.v. zelf het heft in handen te nemen: als je het huis uit wilt, zorg dan voor een financiële buffer door te gaan werken (waarom had je dat deze zomer ook alweer niet gedaan?). Het gaat allemaal niet vanzelf hoor...

@Francis: misschien een domme vraag, maar: wat doe je nou zoal de hele dag?

quote:

Op maandag 2 augustus 2010 22:10 schreef ikke043 het volgende:
Ik heb het idee dat ik zelf stilsta, niet genoeg doe, dat ik beter kan.........
[..]

Herkenbaar. Overigens word ik ook wel eens als traag gezien.