Afscheid nemen en waarheid vertellen?

quote:

Op donderdag 8 juli 2010 01:14 schreef snakelady het volgende:

[..]

Maar ze weet niet beter, dus ze weet ook niet dat ze moedwillig dom gehouden is of is voorgelogen.
waarom haar later sterven met verdriet die ze nu niet heeft?

Of ze moet altijd al getwijfeld hebben en altijd al met vragen hebben gezeten, dan is het wat anders.
Maar als ze dat nooit heeft gehad en altijd gelukkig is geweest binnen het gezin zou ik het zo laten.
De reden dat de moeder dit wil laten vertellen tegen haar dochter is denk ik ook voor haar eigen gemoedsrust, niet die van haar dochter.

Mee eens ! Ik had het niet beter kunnen verwoorden

quote:

Op donderdag 8 juli 2010 01:15 schreef Triggershot het volgende:
Ik ga btw een stukje rijden, hopelijk een luchtje scheppen, mocht ik wat meer duidelijkheid hebben laat ik het weten.

Heel veel sterkte en maak de keuze waar je je goed bij voelt en warabij je denkt dat dat het beste voor haar is.

quote:

Op donderdag 8 juli 2010 01:14 schreef snakelady het volgende:

[..]

Maar ze weet niet beter, dus ze weet ook niet dat ze moedwillig dom gehouden is of is voorgelogen.
waarom haar later sterven met verdriet die ze nu niet heeft?

Of ze moet altijd al getwijfeld hebben en altijd al met vragen hebben gezeten, dan is het wat anders.
Maar als ze dat nooit heeft gehad en altijd gelukkig is geweest binnen het gezin zou ik het zo laten.
De reden dat de moeder dit wil laten vertellen tegen haar dochter is denk ik ook voor haar eigen gemoedsrust, niet die van haar dochter.

Mja, daar heb je dan ook weer een punt, denk ik. Zo had ik het nog niet bekeken.

quote:

Op donderdag 8 juli 2010 01:19 schreef raebyddet het volgende:

[..]

Mee eens ! Ik had het niet beter kunnen verwoorden

ik zei hetzelfde alleen anders...

quote:

Op donderdag 8 juli 2010 01:17 schreef snakelady het volgende:

[..]

Inderdaad, in mijn omgeving lag een man op sterven, zijn vrouw heeft op zijn sterfbed verteld dat ze een paar jaar daarvoor vreemd is gegaan, ze kon en wilde het niet meer voor zich houden.
Uiteindelijk is de man gestorven zonder zijn vrouw er bij, dat wilde hij niet....

Denk dat het prettiger voor hem was geweest als ze het niet had verteld en nog volledig van haar had gehouden zonder boosheid.

Één keer vreemdgaan waarover vervolgens jarenlang gezwegen is, is natuurlijk heel iets anders dan kind zijn van een andere vader, en nog een zusje hebben waarvan je nooit hebt geweten. In 't geval van die vreemdgaande vrouw had ze 't inderdaad gewoon voor zichzelf moeten houden, of het jaren eerder op moeten biechten.

quote:

Op donderdag 8 juli 2010 01:30 schreef NotYou het volgende:

[..]

Één keer vreemdgaan waarover vervolgens jarenlang gezwegen is, is natuurlijk heel iets anders dan kind zijn van een andere vader, en nog een zusje hebben waarvan je nooit hebt geweten. In 't geval van die vreemdgaande vrouw had ze 't inderdaad gewoon voor zichzelf moeten houden, of het jaren eerder op moeten biechten.

daar heb je gelijk in, is ook eigenlijk niet van toepassing hier maar moest er ineens aan denken.

Sterkte... En laat haar maar niets weten. Wat is de meerwaarde voor dat meisje?
Edit: Dat ze dood gaat kun je haar wel vertellen, maar niet dat van die andere vader en zusje...

Mja... Ik zou ook deze hele drama niet aan haar vertellen (wel dat ze doodgaat, maar dat is al heel moeilijk), ik snap niet waarom de moeder dat op jouw afschuift of het uberhaupt wil laten weten. Je kan erover liegen tegen de moeder (dat je het wel hebt gezegd) of gewoon botweg zeggen 'kijk, ze heeft niet lang, ze heeft het al enorm zwaar, moet ze deze informatie waarmee ze niets kan ook nog eens voor de kiezen krijgen?"

semi off topic, maar: Ik ben niet het gewelddadige type maar ik zou me toch moeten inhouden om op zijn minst niet te schreeuwen tegen die moeder dat ze een egoïst is die op de rug van haar dochter haar schuldgevoel over die affaire wil afschudden. Zo komt het althans op mij over, het zal waarschijnlijk zoiets zijn van "ze moet de waarheid weten, het is nu of nooit", maar in dat geval kan ZIJ het beter zeggen, hoewel hierover zwijgen mij beter lijkt. Het is tenslotte de man van die moeder die haar heeft mee opgevoed, maakt het dan nog uit dat haar biologische vader iemand anders is? Ze heeft al een vader gehad haar hele leven

Sterkte TS

Hmmm, het vertellen dat ze terminaal is vind ik een taak van de ouders danwel de artsen en niet van jou. Als moeder weigert dit te vertellen zou ik als ik jou was een gesprek met de artsen hierover aangaan. Hoe oud is dit meisje eigenlijk? Want ik vind het nogal vreemd dat iedereen in haar omgeving hier blijkbaar van op de hoogte is maar niemand haar iets verteld heeft.

Dat andere verhaal is al helemaal niet aan jou om te vertellen en je kunt je ook afvragen of het voor haar wel zin heeft om het te weten.

In feite wil moeder gewoon van haar schuldgevoel af over de rug van haar stervende dochter en over jouw rug. Dat meisje schiet er helemaal niets mee op als ze de waarheid nu te horen krijgt. Laat haar rustig sterven. Als moeder zo nodig de laatste weken / dagen van haar dochters leven wil verpesten om haar eigen geweten te sussen moet ze dat maar lekker zelf doen.

Yup, maar toch liever niet (over het laatste). Ik vind het erg egoïstisch van die vrouw

ik zou haar de waarheid vertellen.. dan blijf je iig niet leven met de "what if" vraag. dat lijkt me nog veel erger dan alles wat er zou kunnen gebeuren als je het haar wel allemaal vertelt. sterkte, TS.

Ten eerste is het nooit de taak van familie/vrienden om iemand in te lichten over de lichamelijke conditie van een patient (als ze bij kennis is, hebben de artsen het haar verteld nmw) dus die opmerking laat ik even gaan....

Ik zou me afvragen wat voor haar het beste is: heeft ze er wat aan om dit nog mee te maken? MI is het antwoord nee. Dat haar moeder (en nu jij dus) dit op het laatst wil vertellen, is een poging haar eigen schuldgevoel kwijt te raken maar helpt haar dochter niet. Die heeft al wel genoeg aan haar hoofd. Ik zou er dus voor kiezen haar niets te vertellen: ik denk dat het beter is met het 'schuldgevoel' te leven dat je oneerlijk bent geweest om haar te beschermen dan dat je haar in haar laatste dagen/uren alles wat ze nog wel zeker wist in het leven hebt afgenomen.
Ik zou afscheid van haar nemen en zeggen wat JIJ nog kwijt wil. Desnoods zeg je dat je denkt dat ze nog een keer met haar moeder moet praten als je denkt dat je er echt niet mee kan leven. Het lijkt mij verschikkelijk zwaar, maar ik zou ervoor kiezen haar welzijn voorop te stellen ook al moet je er de rest van je leven mee zitten.

Lastige situatie! Ik zou er zelf voor kiezen om het níet te vertellen (waarom zou je de laatste levensdagen nog overhoop gooien?)

Probleem is echter dat je er dan zelf mee blijft zitten. Misschien helpt het je om het in een brief te schrijven en die mee te geven in de kist? Ben jij er weer van af.

Zijn er momenten dat jij en die moeder gelijk bij die vriendin zijn? Zoja dan zou ik het op dat moment tegen je vriendin zeggen en zo de moeder dwingen dat zij direct alles uitlegt. Zet die moeder maar lekker voor het blok heeft ze bij jou ook gedaan namelijk.

Elke stervende heeft het recht op de waarheid en niets dan de waarheid.
Daarbij is spijt van wat je hebt nagelaten altijd erger dan spijt van iets wat je wel hebt gedaan.

Ik zou me een ongelofelijke aars voelen als ik mijn beste vriendin zou laten gaan zonder die info. Dat is zoiets wat je jezelf nooit vergeeft.

quote:

Op donderdag 8 juli 2010 00:37 schreef SpecialK het volgende:
Lijkt me dat het weinig nut heeft een terminaal patient op te gaan zadelen met dat soort jerry springer idioterie. Ik zou protesteren.

En wil die moeder dat koste wat het kost wel vertellen, vanuit egoïstische schuldgevoelens waarschijnlijk, dan knapt ze dat nare klusje zelf maar op.

Sterkte met het naderende verlies, Triggershot!

Ignorance is bliss. Misschien is het beter dat ze het niet weet? Ze zal al genoeg aan haar hoofd hebben denk ik.
Ik zou verder weinig advies kunnen geven.

Sterkte.

quote:

Op donderdag 8 juli 2010 08:26 schreef dalaiblama het volgende:

Ik zou me een ongelofelijke aars voelen als ik mijn beste vriendin zou laten gaan zonder die info. Dat is zoiets wat je jezelf nooit vergeeft.

Hij wordt er door die moeder mee opgezadeld. Als iemand de waarheid zou moeten zeggen, is het die vrouw. Maar dan nog vraag ik me hardop af wat je met het openen van die beerput opschiet. Op je sterfbed.

quote:

Op donderdag 8 juli 2010 01:03 schreef Triggershot het volgende:

[..]

Het *probleem* is dat ik het zwijgen zie als mijn aandeel in het idee dat ze een leugen leven heeft belijdt en dat wil ik als een goede vriend, voor zover ik gelijk heb en ze me nog zo ziet, niet op zo een manier afscheid van haar nemen.

Natuurlijk is het een familiekwestie, maar niet alleen dat. Omdat we bevriend zijn en het ook gaat over dat ze niet meer lang te leven heeft mij is gevraagd te vertellen is het veel breder dan alleen haar ware vader en zusje. Het alleen een familiekwestie noemen schiet in mijn ogen te kort als je naar heel het verhaal kijkt. En ik zit er tegenop om het te vertellen, maar ook om te zwijgen. Misschien val ik wel in herhaling en sorry dan daarvoor, maar het vreet gewoon aan me nu.

Ondanks dat het duidelijk de verantwoordelijkheid is van de moeder zou ik het denk ik wel vertellen. Of ik zou die moeder meesleuren en het samen oden. Ik denk dat laatste, als je het voor elkaar krijgt tenminste.

Ik vind wel dat je het beste kunt doen wat je voor haar het beste vindt. Moet zij dit weten? Vind je dat?? Dan zou je als vriend kunnen zorgen dat het haar verteld wordt. Ik vind het niet jouw verantwoordelijkheid, maar ik denk wel dat dit iets is wat vrienden doen voor elkaar.

Dat die moeder ergens tekortschiet vind ik ook. maar aan de andere kant kan ik de situatie verder niet inschatten, dus waarom ze dit niet wil vertellen is de vraag.

Overigens weet ik niet of door een dergelijk geheim je leven ineens een leugen is.

quote:

Op donderdag 8 juli 2010 10:44 schreef Copycat het volgende:

[..]

Hij wordt er door die moeder mee opgezadeld. Als iemand de waarheid zou moeten zeggen, is het die vrouw. Maar dan nog vraag ik me hardop af wat je met het openen van die beerput opschiet. Op je sterfbed.

Dat zeg je goed, de moeder zou dat moeten doen. Ik begrijp echter wel dat de moeder denkt dat de klap minder hard is wanneer dit van haar beste vriend komt.
Daarbij hoeft het geen beerput te zijn. Mijn broer kreeg ook pas na zijn afstuderen te horen dat hij een andere vader had. Dat was een gesprek waar mijn moeder jaren niet door sliep en waarbij hij op zijn beurt mijn moeder bedankte voor haar eerlijkheid en verder ging met de orde van de dag.

Ik vind persoonlijk wel dat een stervende echt recht heeft op die informatie. Ook al is het misschien geen leuke informatie, maar je moet niet voor de stervende beslissen wat wel of niet relevant is. Of zwaar. Je moet doen wat in jouw ogen juist is en dat zou voor mij de waarheid zijn.

De moeder moet haast wel in de put zitten en onder stress te lijden hebben. Ze zal zich niet realiseren waar ze de jongen mee opzadelt.

ik zou het niet doen, gewoon niks zeggen, als het gebeurt laat de moeder het dan zelf doen, wil ze dat niet doen dan moet de dokter het maar zeggen.

Dat ze op het punt staat het tijdelijke voor het eeuwige in te ruilen lijkt me iets waar de doktoren eigenlijk voor betaald krijgen (en ook het beste uit kunnen leggen) maar dat verhaal van d'r moeder is behalve nogal schofterig (lekker dat je daarmee wacht tot het laatste moment) ook behoorlijk egoïstisch. Kan me niet voorstellen dat iemand die in de laatste fase van d'r leven zit, zoiets wil weten. De enige die zich hierna beter zal voelen is de moeder en imho verdiend ze dat niet (in elk geval niet over de rug van d'r dochter).

Huh, dit is toch de taak van de artsen?

Raar dat jij degene bent die moet zeggen dat ze niet lang meer te leven heeft. Of heb je het nu alleen over dat andere?

quote:

Op donderdag 8 juli 2010 10:39 schreef Copycat het volgende:

[..]

En wil die moeder dat koste wat het kost wel vertellen, vanuit egoïstische schuldgevoelens waarschijnlijk, dan knapt ze dat nare klusje zelf maar op.

Sterkte met het naderende verlies, Triggershot!

Je kunt je wellicht voorstellen ( ik wel, door de ervaring ) dat voor de persoon in kwestie ineens alles op zijn plek kan vallen.
Weten dat je een andere biologische vader hebt kan veel meer betekenen dan het feit alleen. Zo had mijn broer altijd het idee dat er iets niet klopte; hij voelde zich anders dan zijn andere zussen/broers. Nu heeft hij er in de opvoeding niets van gemerkt ( en nog steeds niet ), maar hij wist het eigenlijk al.
Toen het nieuws kwam voelde het voor hem ook als een afsluiting, hij wist genoeg en begreep zichzelf beter. Dat vond hij fijn. Hij had ook niet de behoefte zijn echte vader te zoeken; die had hij al een kwart eeuw gehad in de vorm van mijn vader.

Ik zou dus voorzichtig zijn met invullen; voor de stervende kan dit nieuws ook een positief en vredig effect hebben. Met de nadruk op kan.

Wat een trut die moeder... Eerst haar eigen schuldgevoelens laten prevaleren boven het lijden van haar dochter, en dan het kloteklusje nog laten opknappen door iemand anders ook.

Trigger, ik zou m'n mond houden (en er bij die moeder op aandringen ook niks te zeggen), hoe moeilijk het ook is. Sterkte.