De kunst van het loslaten van je ex #117

quote:

Op woensdag 14 juli 2010 13:03 schreef melanie_x het volgende:
Ik heb morgen een intakegesprek bij de psycholoog.
Ik was gisteren naar de dokter gegaan en waarschijnlijk ben ik depressief.
Dit komt dan niet alleen door liefdesverdriet o.i.d want ik weet dat dat overgaat maar ik kan ook heel slecht dingen loslaten en accepteren.

Ik ben benieuwd naar morgen en ik hoop dat ik het mezelf de komende tijd wat makkelijker kan maken.

Dit is heel goed dat dan juist hulp zoekt daarin, beter dan het zo door laten gaan. Ik herken het moeilijk dingen los kunnen laten, voor mij is nu wel dat ik zelf herken wanneer ik ga malen en dan afleiding zoek, want soms kun jezelf gek maken.

Na een tijd weg te zijn geweest,ben ik hier helaas weer

Ik moet zeggen dat, na 4 maanden dat het uit is, ik redelijk goed over hem heen ben (na een relatie van 3 jaar)
Een week nadat het uit was, zat ik veel op Fok, en Fokforum, en zo ontmoette ik een Fokker waarmee ik persoonlijk berichten heen en weer stuurde. Het contact was in eerste instantie erg flirterig en seksueel getint, ik vond het een leuke afleiding voor mijn liefdesverdriet.
Nummers en msn uitgewisseld en sindsdien smsten we elke dag wel 3x. Zo een tijd door gegaan, en toen eens afgesproken om elkaar in real life te zien, het contact was ook niet meer seksueel, maar leuk geworden. We wonen erg ver uit elkaar (met de auto uur rijjden, openbaar vervoer meer dan 2u) en daarom was het ook lastig af te spreken. We spraken dan in een stad tussen ons in af. Er was echt een klik en spraken nog een keer af, en boekten zelfs spontaan een weekendje weg, zodat we elkaar beter konden leren kennen. Tijdens dat weekendje was het ook super, tot midden in de nacht liggen kletsen, overdag het heel leuk samen, en uiteindelijk is van seks het maar 2x gekomen, en waren we meer aan het kletsen en knuffelen samen.
Daarna vroeg ik ook aan hem, waar we nu stonden, zodat ik weet waar ik aan toe ben, en hij gaf aan dat we nu 'officieel' daten en dus geen geflikflooi met anderen.
Nu een week later, durft hij pas eerlijk te zijn, en te benoemen helemaal geen relatie te willen, de afstand als een groot struikelblok te zien (terwijl hij 2 weken geleden nog wat anders zei) en nog niet zo lang vrijgezel te zijn en deze vrijheid wel fijn te vinden. Hij vind mij heel leuk en zou het jammer vinden als ik nu geen contact meer zou willen, maar dat hij het nu bij mij laat of ik hem nog wil zien, omdat ik andere verwachtingen heb.

Nu weet ik niet wat ik hiermee moet. Ik ben nog niet verliefd, maar ben bang dat wel te worden, maar dan niks mee te kunnen omdat hij niks wil, en ik vervolgens nog meer pijn heb.
Maar aan de andere kant wil ik hem niet kwijt, zeg maar het contact en het afspreken, want het is heel leuk samen. Doordat ik veel pijn heb gehad van mij ex en dat het uitging (hij ging vreemd), ben ik bang voor pijn, om gekwetst te worden en om aan de kant gezet te worden voor iemand anders.
Nu zei iemand ook tegen mij van, als je daar bang voor bent kun je misschien beter nooit meer gaan daten want die kans is er altijd.

Ik wilde eigenlijk niet perse nu iets vragen aan jullie, maar meer mijn hart luchten, hoewel het niet perse gaat over de kunst van het loslaten van mijn ex, maar ik wel merk in zulke situaties hoe mijn ex invloed op me heeft gehad.
Sorry voor het lange verhaal

quote:

Op donderdag 15 juli 2010 14:35 schreef goofy_goober het volgende:
Waren jullie niet gewoon een rebound voor elkaar?

tja.. ik niet voor hem in ieder geval, want hij maakte het zelf uit, en zag de relatie met haar toen niet zitten omdat hij haar helemaal niet zo leuk vond..
Voor mij in het begin wel... maar daarna niet meer, kan het los zien van een rebound en hem als persoon gewoon heel leuk vinden

He bah, nou heb ik 'm gisteren weer gesproken en mis ik 'm weer enorm... Heb 'm gebeld om te vertellen hoe m'n sollicitatiegesprek was (dat hadden we afgesproken) en weer een tijd gezellig zitten kletsen.

Simpel. Noem haar een lesbienne en dan ben je erover heen

hmm, ex komt morgen koffie drinken. geen idee wat ik er mee moet.

kan ook niet zeggen dat ik er bijzonder veel zin in heb.

No offence maar waarom maak je dan die afspraak met haar dat ze komt koffie drinken?

hmm, ja goede vraag. zij belde mij overigens. en ik zeg niet snel nee. maar goed, we zien wel. wil me er niet te druk om maken nu.

quote:

Op vrijdag 16 juli 2010 23:09 schreef Under_Score het volgende:
hmm, ja goede vraag. zij belde mij overigens. en ik zeg niet snel nee. maar goed, we zien wel. wil me er niet te druk om maken nu.

Hetzelfde had ik vorige week en bij mij ging het verbazingwekkend goed. Start het gesprek gewoon neutraal op en klets gewoon wat, maak het niet te lang en maak voor jezelf een afspraak dat zodra het ongemakkelijk of drama word dat je met het gesprek stopt. Die instelling van "we zien wel" is een hele goede en als je je zelfbeheersing behoud kun je het jezelf ook niet aanrekenen als het gesprek toch weer vervelend word. Zorg er dus voor dat je het voor jezelf heel makkelijk correct te praten valt zodat jij je er niet weer klote om gaat voelen.

Edit: trouwens, het is slimmer op een neutrale plek af te spreken in een rustig kroegje ofzo zodat jullie mocht het vervelend zijn direct jullie eigen weg gaan en niemand eventueel de deur uit getrapt hoeft te worden. Ook zit je dan in een neutrale setting zonder dingen om je heen wat je aan de vervelende dingen herinnert.
Echt, maak het voor jezelf zo makkelijk mogelijk dan is er het minste kans dat je gekwetst kunt/zult worden.

Oke, nou ja misschien ben je er achteraf wel blij mee? Ik zou mijn ex deze week zien maar ze kon geen tijd maken dus het kon niet doorgaan, nu gaat ze op vakantie. Zie het wel weer, vanmiddag hadden we onze eerste ruzie in een jaar, via de telefoon nog wel

onze gesprekken zijn eigenlijk nooit vervelend. en we hadden ook nooit problemen met elkaar, tenminste geen onoverkomelijke problemen.

ach morgen eerst andere dingen doen, eerst even langs de kapper enzo

quote:

Op vrijdag 16 juli 2010 23:18 schreef Under_Score het volgende:
onze gesprekken zijn eigenlijk nooit vervelend. en we hadden ook nooit problemen met elkaar, tenminste geen onoverkomelijke problemen.

ach morgen eerst andere dingen doen, eerst even langs de kapper enzo

Nouja zelf weten tenslotte, maar ik heb je naar mijn idee wel wat praktische tips gegeven om het jezelf makkelijk te maken. Iig erg veel succes morgen

quote:

Op vrijdag 16 juli 2010 23:26 schreef Lallend het volgende:

[..]

Nouja zelf weten tenslotte, maar ik heb je naar mijn idee wel wat praktische tips gegeven om het jezelf makkelijk te maken. Iig erg veel succes morgen

ik zal de tips in ieder geval in mn achterhoofd houden morgen

_{Hmmm ok best nog een lang verhaal geworden... Als het allemaal een beetje raar in elkaar zit kan dat wel kloppen want, ik heb wat drankjes op. Misschien denk ik morgen ook wel wtf heb ik nou weer gedaan maar voor nu is het even lekker van me afschrijven.}

Ik was hier al een tijdje niet meer geweest omdat het eigenlijk ook gewoon goed ging. Maar ik heb het idee nu niet meer zo..
Het is nu zo'n 4 a 5 maanden uit en in het begin had ik het er best wel moeilijk mee dus ook zo'n weinig mogelijk contact met haar gehad. Toen ik me voor mijn gevoel weer goed voelde weer wat meer contact gekregen omdat we ook allebei graag vrienden wouden blijven en dat ging ook allemaal prima. Alleen de laatste tijd heb ik haar wat vaker gezien in korte tijd, zo'n 4/5 keer in 2 weken denk ik waarvan maar 1x echt met zijn tweeën en voor de rest met vrienden erbij. Allemaal leuk en aardig maar vanavond zijn we dus weer even gezellig wezen poolen met wat vrienden en gelijk na het moment dat we afscheid namen had ik al iets van kut, gvd ik mis haar ik wil haar terug, ik wil haar weer vast kunnen houden.

Ik weet nu alleen niet of ik haar echt mis of gewoon iemand om me heen want, als ik heel eerlijk ben als ik haar niet zou kennen en op straat zou tegenkomen zou ik niet omkijken en dat kapsel wat ze nu heeft vind ik ook helemaal niet leuk ( ). Maarja zo is onze relatie ook niet begonnen, we zijn elkaar leuk gaan vinden door elkaar beter te leren kennen en ze is voor mij ook de eerste vriendin waar ik echt een "lange"relatie mee heb gehad. Ik was eigenlijk voor het eerst echt echt verliefd. We kunnen ook gewoon heel goed met elkaar opschieten maarja als verliefd ben wil je meer en dan gaat het natuurlijk niet werken als het maar van 1 kant komt.

Voor mijn gevoel was er vanavond ook een gespannen sfeer tussen ons een beetje zoals aan het einde van onze relatie. Dit komt vooral denk ik door mijn onzekerheid in de relatie, o shit ik heb een vriendin ik moet alles goed doen mag niks fout doen waardoor ik mezelf niet meer ben en het dus fout gaat. Ik was mezelf dus niet en ik denk ook als ik gewoon mezelf altijd was geweest het allemaal geen probleem was en we nu nog steeds een relatie hadden.

Ik mis haar nu heel erg, baal dat ik zo onzeker was in de relatie en weet eigenlijk niet wat ik nu moet doen. Haar dit vertellen? Haar terug proberen te winnen? Geen contact meer met haar hebben? Dat wil ik op dit moment alleen echt niet ook omdat mijn sociale contacten vaak via haar zijn, ik kan wel met vrienden afspreken maar die staan dan toch weer in contact met haar. Echt eigen sociale contacten heb ik niet zo nu ik erover nadenk. Ik ben ook bang om met haar af te spreken, straks denk ze weer dat ik haar leuk vind ofzo, dus laat het vooral van haar kant komen, die onzekerheid dus maar wil juist heel graag met haar afspreken (dit had ik ook al voor het missen). Ik ben ook jaloers wat ik altijd ontkend heb, ze gaat veel met jongens om eigenlijk alleen maar. Haar kamergenoten, haar collega's allemaal gasten. Altijd geweten natuurlijk en tijdens de relatie had ik er niet echt last van. Je maakt jezelf alleen maar gek als je daarom jaloers gaat doen maarja dat is wat ik nu doe.

Op dit moment wil ik haar gewoon terug en dan niet meer zo onzeker zijn en dus gewoon mezelf zijn waardoor het naar mijn idee allemaal gewoon goed zou gaan en ook het initiatief daarvoor zou moeten tonen.

Wat te doen of juist niet?

_{Nu ga ik slapen en misschien denk ik er morgen wel weer helemaal anders over heb het iig lekker van me afgeschreven nu.}

Het is voor mij ook wel even geleden dat ik gereageerd heb (ergens in het begin van deeltje 116).
Moet zeggen dat het met mij goed gaat.
Na een relatie van 6 jr (ook mijn eerste) het heel moeilijk gehad met de afwikkeling.
Nu zie ik met ex incidenteel (hmwah 2 x p/m ofzo.
Heb niet het gevoel dat ik haar terug wil.

Nu de vervolg stap maken ........

Succes mensen!

Hallo Mensen, nieuw geregisteerd. eigenlijk alleen zodat ik hier eventjes alles van me af kan schrijven wat er gebeurd is tussen mij en mn vriendin.
Ik was 21 en zij was 19 toendertijd

Ik ontmoette haar, Kim, Afgelopen Januari via mijn (toenmalige stageplek) leren kennen waar zij als nieuwe stagiaire terecht kwam. Ik weet nog precies de dag dat ik haar ontmoette, ik kwam ons kantoor binnen, waar zij al zat, en ik was een beetje geschrokken wat voor mooi meisje het was, zuiver blauwe ogen, en prachtig bruin haar. Ik stelde me netjes voor, en ging snel weer verder aan het werk met een collega van me.

In de 2 weken hierna leerder ik haar steeds beter kennen, en hadden we ook buiten werk veel contact met elkaar, vooral sms, msn & skype.
Tijdens deze 2 weken kwam ik erachter dat ze wel een vriend had, en dat vond ik best. Ik zag in haar niet veel meer als gewoon een goede vriend.

Totdat we op een gegeven moment wel erg veel met elkaar aan het smsen waren, en de kriebels toch wel in mn buikje toe begonnen te slaan, maar, ze had een vriend, en daar wil ik niet tussen komen.

Dus heb haar dat ook meerdere malen verteld, ze wou samen leuke dingen doen, en gaf toe dat ze me ook wel heel leuk begon te vinden.
Tijdens dit hele gebeuren, had haar huidige vriend, haar een mailtje gestuurd, waarin hij het uitmaakte (ja via de mail...). En daar had ze het wel zwaar mee, maar was heel blij dat ik haar in die situatie kon steunen. Paar dagen later begon haar "vriend" spijt te krijgen van zn daden, hij begon haar te missen, en op een gegeven moment zelfs lastig te vallen. (denk aan paar keer per dag aan haar deur staan, bellen smsen, mailen). Maar hier kon ze goed mee omgaan en dit was verder ook geen groot probleem. Na een maandje stopte het gedrag en heb ik niks meer over hem vernomen.

Ook tijdens die periode ben ik op werk naar een andere vestiging verhuisd, en zagen elkaar dus niet meer tijdens werk (wel veel gesprekken via de tel.)

Dus we konden eindelijk samen zijn, hebben een eerste afspraakje gehad in de bioscoop, en het klikte zeer goed. En zijn sindsdien eigenlijk altijd samen geweest zoveel als we konden.

Ik kon zeer goed overweg met haar ouders, zij kon hier thuis goed met iedereen overweg, en ook met de families aan beide kanten was het allemaal heel leuk.
Ik heb die maanden gewoon echt alles voor haar gedaan, en we hebben het ook gehad over toekomst plannen, plekje voor onszelf huren enz.. (ook al wisten we dat dat redelijk vroeg was) Maar we hadden er beide zeer veel vertrouwen in.

Zo is het eigenlijk allemaal kei leuk geweest totdat we de 7e met zn tweetjes op vakantie zijn geweest voor 6 dagen. Ik wist van haar, (en van haar ouders) dat ze nogal flink veel last kon hebben van heimwee.
Maar ik dacht, prima. kunnen we wel overheen kijken, dus wij op vakantie, en na 4 dagen begon de heimwee toe te slaan. Ze wou niet meer praten, had niet veel zin meer in dingen. Ik heb de rest van de vakantie (eigenlijk zoals altijd) alles voor haar gedaan, wat wil je doen?, wat wil je niet doen?, weet je het zeker? Alles geprobeerd het naar haar zin te maken, en zelfs meerdere malen gevraagd of ze niet gewoon naar huis wou, want dat vond ik ook best. Maar dat wou ze niet.

Eenmaal bij haar thuis aangekomen merktte ik al dat er iets mis was, want ze was nog steeds kortaf, en ik mocht niet blijven slapen. Op dat moment dacht ik, ok prima, je bent me even zat na onze vakantie en bent blij dat je thuis bent.

Dus ik naar huis, en haar nog een paar berichtjes gestuurd en gewoon teruggekregen.

De volgende dag wou ze niet dat ik langskwam, en toen begon ik te merken dat er iets mis was. Die dag daarna vroeg ik of ik langs mocht komen, en dat mocht want ze wou praten... en toen was het duidelijk..

Eenmaal daar aangekomen verteld ze me dat ze het gewoon niet meer zit zitten, zomaar opeens out of nowhere. Dat deed mij echt gruwelijk veel pijn, en ben daar in tranen uitgebarstte.
Voornamelijk omdat ik wist, dat ze de avond ervoor met haar vriendengroep film was wezen kijken, en ik wist dat haar ex er ook bij was.

Vervolgens vraag ik, wat er is, en ze draait er maar omheen en geeft me geen duidelijk antwoord.
Ik vraag, is het je ex, je weet hoe hij je behandelt heeft, dat verdien je niet.
En ze word boos, en verteld me dat het dat niet is!
op dat moment zie ik gewoon aan haar dat ze keihard in mn gezicht aan het liegen is, terwijl we altijd 100% eerlijk tegen elkaar geweest zijn.

Dus ik naar huis helemaal kapot van het hele gebeuren, en zie (ja ik weet het) dat ze haar facebook status nar single zet, en haar ex(die overigens een andere relatie had in de tussentijd) die hetzelfde doet.

2 Dagen later (gister dus) weer bij haar geweest om mn spulletjes op te halen en haar spulletjes terug te brengen. En het er nog even over gehad, en ze wil gewoon vrienden blijven en nog gewoon samen leuke dingen doen. En ik wil dat ook, want we hebben het samen gewoon heel leuk. Maar ik weet niet of dat wel zo verstandig is.

Ikvoel me op het moment van schrijven wel iets beter dan de afgelopen dagen, maar ik heb in de afgelopen 5 dagen maar 2 maaltijden gehad & absoluut niet kunnen slapen.
Het maakt me gek, dit hele gevoel.

Sorry voor het gruwelijk lange verhaal, ik kan mn ei even kwijt hier, door dit hele getyp.
Ik hoop dat de mensen hier me wat advies kunnen geven, want ikzelf weet niet wat ik moet doen.

Het enige advies wat ik je kan geven (en wat de meesten je hier zullen geven) is praat er veel over met de mensen in je omgeving en neem (tjidelijk) afstand van haar.
Ik merk dat het voor mij heel goed heeft gewerkt om veel te praten, steeds weer m'n verhaal te doen. Je gaat het daardoor relativeren. Het doet nog steeds heel veel pijn (bij mij is het pas 2 weken uit) en ik denk heel veel aan hem maar het praten heeft me wel geholpen.
Hoe moeilijk ook probeer je eigen dingen weer op te pakken. Ga niet op de bank zitten! Je moet toch door alle emoties heen en als je het nu niet toelaat komt het op een later moment wel op je pad.
Zoals een vriendinnetje van mij zei "wat je nu niet opruimt kom je later weer tegen".
Veel sterkte!!

quote:

Op zaterdag 17 juli 2010 12:33 schreef Lips het volgende:
...

Ik heb gepraat met een paar vrienden van me, maar ik blijf eigenlijk maar de hele tijd dezelfde dingen herhalen, en heb na een paar minuten zoiets van, fuck wil hun ook niet er zo mee lastig vallen. Maar ik weet dat ze het niet erg vinden, maar voel me dr wel schuldig bij.

Ik zit er gewoon zo mee, dat ze me zo makkelijk aan de kant schuift, na bijna een half jaar. ze heeft 2 dagen last gehad van heimwee, en dan valt alles zwaar. En zet ze me maar zomaar aan de kant voor haar ex.

T doet gewoon zoveel pijn.... Ook omdat ik gewoon weet dat hij haar weer zal kwetsen, en dat wil ik niet

Ik was na 3 dagen ook bang dat m'n vrienden me echt beu zouden worden, dus heb met ze afgesproken dat ik het wel zou horen als ze me beu zijn. Ze hebben me 4 dagen gegeven om extreem zielig te zijn en daarna moest ik weer wat gaan ondernemen
Omdat je nog zo veel met haar bezig bent moet je afstand gaan nemen. Ik merkte dat dat voor mij heel fijn was in de eerste week, dat we elkaar niet spraken. Ik merk ook dat het nu juist heel moeilijk is als ik hem wel heb gesproken, ben ik meteen weer 2 dagen van slag en denk ik alleen maar aan hem. Vervolgens kan ik weer opnieuw beginnen met die afstand...
Ik weet dat ik hem begin volgende week nog spreek en donderdag en vrijdag waarschijnlijk zie. De week daarna hoop ik dat we het kunnen regelen dat hij z'n spullen komt halen en dan wil ik hem echt minstens 2 of 3 weken niet horen of zien. Niet dat ik dat echt niet wil (het liefste zie en spreek ik hem iedere dag natuurlijk ) maar echt uit zelfbescherming. En inderdaad, als je het ff niet ziet kan hier wat posten best opluchten!!

Ik baal overigens enorm al weer een paar dagen. Vandaag beginnen de zomerfeesten in Nijmegen en we zouden daar samen een week zitten... Nu ga ik wel dinsdag t/m vrijdag met mijn tante en de laatste dagen met vrienden maar toch is het niet hoe het bedoeld was. Ben dus omdat ik 'm heb gesproken donderdag en omdat die feesten vandaag beginnen al weer een paar dagen de hele dag met hem bezig. Gadverdamme wat hou ik van die vent en wat mis ik 'm...

Goed, bij mij is het definitief over en sluiten. Net bijna half uur telefoon gesprek gehad, eigenlijk alleen maar verwijten aan elkaar en er kon geen stukje enthousiasme bij haar vanaf. Ik krijg de schuld van alles terwijl ze zelf niet wil in zien wat zij fout doet. Doordat ik interesse toonde in haar en liet merken dat ik echt veel om der gaf beknelde ik haar blijkbaar. Ik wens haar toekomstige lover veel succes..

Ik haat dit. Waarom kan ik alleen maar aan hem denken, niet genieten van mijn leven? Ik kan me niet eens meer concentreren op iets. Het ging even beter, tot ik hem weer zag.