Verslag van mijn ervaring, sorry, wel een beetje lang
Het was erg leuk, mijn tripje! Dinsdag hadden we een stukje gefietst ter oefening en toen zag ik het werkelijk waar niet zitten. Het was ZO steil, ZO zwaar en ik vond het helemaal niet leuk. Het zijn 21 bochten omhoog (van 21 naar 1) en bij bocht 16 was ik al helemaal dood, hijgen, kapot en zere benen enzo. Ook het afdalen vond ik maar eng--> te hard is supergevaarlijk, te veel remmen doet je velgen smelten/klapband.
Woensdag heb ik gespendeerd aan mezelf overtuigen dat ik het heus wel ging halen en dat het anders ook geen wereldramp was. Ik heb nog een extra kransje op mijn fiets laten zetten, zodat ik net wat lichter kon trappen en verder veel gerust en pasta's gegeten.
Donderdag om 05.00 reden we richting de start, maar het duurde nog een half uur voordat we daar overheen konden, zo druk was het. Overal langs het parcours staan mensen die je aanmoedigen en toeschreeuwen, erg bijzonder! Zeer rustig begonnen, gelijk mijn teamgenoten laten gaan en langzaam maar zeker omhoog fietsen. Halverwege kom ik weer een teamgenoot tegen en samen fietsen we omhoog. Bij de finish zet ik nog een sprint in, om onder de 1 uur 40 binnen te komen, maar helaas bedacht ik me dit te laat en eindig ik om 1.40.07. Maar wel 10 sec sneller dan mijn teamgenoot, hehe. En zonder afstappen naar boven! Het was mijn doel om dat 1 keer te doen
De tweede klim ging erg goed, ik heb wat sneller gefietst en tot bocht 7 (van 21 omhoog naar 1, en dan nog ee laatste stuk naar de finish) voelt het allemaal goed en makkelijk. Dan begint het toch echt serieus pijn te doen, maar ik wil mijn gemiddelde tijd niet laten zakken en deze keer WEL onder de 1.40 fietsen, dus ik heb stug doorgetrapt, en hoewel ik mezelf pauzes had toegestaan, deze niet genomen en wederom in 1x naar boven. Het laatste stuk doet flink pijn en met mijn tanden op elkaar en verstand op nul zet ik nog een behoorlijke versnellling in. Geconcentreerd rijd ik over de finish en heb niet eens door dat iemand mijn naam heel hard roept. 1.34.56 is mijn eindtijd. Meer dan 5 min sneller dus
De derde klim is vanaf de eerste trap zwaar, pijnlijk en afzien. Deze keer heb ik veel stops gemaakt en de tijd helemaal laten lopen, ik heb immers nog de hele middag de tijd om mijn doel van 3x klimmen te behalen! Van bocht naar bocht, en telkens als de pijn in mijn rug, benen of tussen mijn oren teveel wordt, stap ik even af. Iets meer dan 2 uur later rijd ik voor de laatste keer over de finish. Ik stap af, een gek idee: Het zit erop, ik heb het gedaan

eigenlijk vind ik het wel erg jammer dat ik nu nog maar 1 keer naar beneden kan. Hoewel het vele remmen kramp in mijn handen geeft, vind ik het toch wel erg leuk om zo hard naar beneden te sjezen, de controle te houden over de fiets en mijn bochten goed aan te snijden. Het gaat ook steeds beter en ik haal topsnelheden van boven de 70 km/h. 2x gaat het nog bijna fout: 1 maal haal ik een bus in, maar komt er sneller dan ik dacht een vrachtwagen van de andere kant en ik kan nog net tussen de twee voertuigen door schieten. In de laatste afdalen rijdt me stapvoets een motor tegemoet, die een stukje op mijn weghelft komt, maar hij valt en de mensen die erop zaten rollen eraf, waarmee ze de weg blokkeren. Ik knijp vol in mijn remmen, voel mijn achterwiel slippen en wegglijden en al mijn spieren aanspannen. *niet vallen, niet vallen* maar het gaat goed en ik weet zonder ongelukken mijn fiets tot stilstand te brengen. Eenmaal veilig beneden kijk ik met een goed gevoel terug: Het was ZWAAR, maar ontzettend indrukwekkend, mooi, en leuk om te doen
I'm not G.I. Jane, I'm attachment barbie