R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik wil niet overkomen als de zoveelste die iets te klagen heeft. Ik weet dat vele mensen het veel beter hebben dan ik en dat ik dankbaar mag zijn dat ik geen besneden meisje in Afrika ben of een in de rivier gedropt kindje in China. Ik heb geen kanker, of HIV, of een andere nare ziekte die mij mijn leven lang verminkt.
Op dit moment heb ik juist erg veel geluk. Ik woon samen in een prachtig huis in de stad waar ik altijd had willen wonen, met de liefste persoon die ik ken. Ik heb goede vrienden die er voor me zijn, haal goede cijfers op mijn studie en heb financieel niets te klagen. Maar toch zit ik enorm in de knoop met mezelf.
Ik heb een slechte jeugd gehad. Ookal groeide ik op een standaard middenklasse gezin met hoogopgeleide ouders, toch had ik het niet goed. Er was veel ruzie en mijn ouders sloegen me en scholden me uit om het minste of geringste. Als ik eens geen hoog cijfer haalde was ik doodsbang om het te vertellen, want ik wist dat ik daar een week lang terreur van zou kunnen verwachten. Klappen vielen er vaak, eerst gewoon de bekende billenkoek, later gewoon getrek aan haar en stompen in de maag.
Daarbij had ik ook nog eens geen vrienden op school, ik werd gepest. Ik had enorme faalangst op sociaal gebied, vooral toen ik net naar een andere plek was verhuisd en niemand kende. Ik was stil en verlegen en bovendien een jaar jonger dan de rest, waardoor ik emotioneel soms achterliep. De meisjes hielden zich al bezig met nagellak en kusjes geven, ik speelde nog met poppen. Niks mis mee vind ik, maar voor hun was het een reden me te pesten. Dit pesten ging door tot de derde klas van mijn middelbare school en heeft me heel onzeker gemaakt, ook nu.
Door alle stress thuis en school ontwikkelde ik een dwangstoornis die een jaar aanhield. Het was een hel dit te hebben zeker als je gepest wordt, want op begrip kon ik nooit rekenen. Zelfs niet van mijn ouders die me erom uitlachten.
Toen ik een jaar of 15 was ben ik ook min of meer geestelijk gechanteert seksuele handelingen te verrichten bij een jongen die ik bij het uitgaan had ontmoet. ook hier heb ik last van gehouden, ik voel me vaak verplicht toch iets te doen aan seks, ookal heb ik geen zin. Mijn huidige vriend heeft me hier al erg mee geholpen maar toch blijf ik me een beetje verplicht voelen.
Nu, een paar jaar later, leek het eindelijk goed te gaan. Ik voelde me beter en hoewel ik wel paniekaanvallen had en die af en toe opkwamen, zat ik al beter in mijn vel. Totdat er afgelopen dagen iets mis ging door een foute beslissing van mij, maar de schuld van een ander, waar ik nu maanden op moet wachten voor het weer hersteld is. Het maakte me in een klap weer gruwelijk onzeker. Ik ben boos op mezelf, spreek mezelf bestraffend toe, kan geen pret meer maken zonder er aan te denken en word gek van het wachten.Ik ben extreem gedeprimeerd en neem nu kalmerende dingetjes van de apotheek om me beter te voelen. Ik ben helemaal geknapt, alle gevoel van vroeger voel ik nu weer.
Ik ben net bij mijn nieuwe woonplaats ingeschreven en moest dus wachten tot ik was ingeschreven bij de dokter om een psycholoog te kunnen regelen.deze neemt echter niet op en ik ben nu heel radeloos...
Op dit moment heb ik juist erg veel geluk. Ik woon samen in een prachtig huis in de stad waar ik altijd had willen wonen, met de liefste persoon die ik ken. Ik heb goede vrienden die er voor me zijn, haal goede cijfers op mijn studie en heb financieel niets te klagen. Maar toch zit ik enorm in de knoop met mezelf.
Ik heb een slechte jeugd gehad. Ookal groeide ik op een standaard middenklasse gezin met hoogopgeleide ouders, toch had ik het niet goed. Er was veel ruzie en mijn ouders sloegen me en scholden me uit om het minste of geringste. Als ik eens geen hoog cijfer haalde was ik doodsbang om het te vertellen, want ik wist dat ik daar een week lang terreur van zou kunnen verwachten. Klappen vielen er vaak, eerst gewoon de bekende billenkoek, later gewoon getrek aan haar en stompen in de maag.
Daarbij had ik ook nog eens geen vrienden op school, ik werd gepest. Ik had enorme faalangst op sociaal gebied, vooral toen ik net naar een andere plek was verhuisd en niemand kende. Ik was stil en verlegen en bovendien een jaar jonger dan de rest, waardoor ik emotioneel soms achterliep. De meisjes hielden zich al bezig met nagellak en kusjes geven, ik speelde nog met poppen. Niks mis mee vind ik, maar voor hun was het een reden me te pesten. Dit pesten ging door tot de derde klas van mijn middelbare school en heeft me heel onzeker gemaakt, ook nu.
Door alle stress thuis en school ontwikkelde ik een dwangstoornis die een jaar aanhield. Het was een hel dit te hebben zeker als je gepest wordt, want op begrip kon ik nooit rekenen. Zelfs niet van mijn ouders die me erom uitlachten.
Toen ik een jaar of 15 was ben ik ook min of meer geestelijk gechanteert seksuele handelingen te verrichten bij een jongen die ik bij het uitgaan had ontmoet. ook hier heb ik last van gehouden, ik voel me vaak verplicht toch iets te doen aan seks, ookal heb ik geen zin. Mijn huidige vriend heeft me hier al erg mee geholpen maar toch blijf ik me een beetje verplicht voelen.
Nu, een paar jaar later, leek het eindelijk goed te gaan. Ik voelde me beter en hoewel ik wel paniekaanvallen had en die af en toe opkwamen, zat ik al beter in mijn vel. Totdat er afgelopen dagen iets mis ging door een foute beslissing van mij, maar de schuld van een ander, waar ik nu maanden op moet wachten voor het weer hersteld is. Het maakte me in een klap weer gruwelijk onzeker. Ik ben boos op mezelf, spreek mezelf bestraffend toe, kan geen pret meer maken zonder er aan te denken en word gek van het wachten.Ik ben extreem gedeprimeerd en neem nu kalmerende dingetjes van de apotheek om me beter te voelen. Ik ben helemaal geknapt, alle gevoel van vroeger voel ik nu weer.
Ik ben net bij mijn nieuwe woonplaats ingeschreven en moest dus wachten tot ik was ingeschreven bij de dokter om een psycholoog te kunnen regelen.deze neemt echter niet op en ik ben nu heel radeloos...
Heel erg voor je.
ik snap dat je hier heel erg mee zit.
Ga naar een pyschator en laat je problemen daar los.
en geniet vooral van nu.
ik snap dat je hier heel erg mee zit.
Ga naar een pyschator en laat je problemen daar los.
en geniet vooral van nu.
Herken een aantal dingen die je zegt, maar ik ben al een paar stappen verder dan jij. Als het een serieus topic is en je iemand zoekt om mee te praten mag je gerust PM'en.
Blijkbaar niet he, anders zou TS niet met zichzelf in de knoop zitten.quote:Op dinsdag 18 mei 2010 18:36 schreef LetivaLove het volgende:
Maar wat is nu precies het probleem?
Je bent toch nu gelukkig?
Dit soort gevoelens heeft niets te maken met je echte situatie. Alles kan op het oog perfect zijn, en het kan gewoon niet uitmaken voor je gevoel.
nee ik ben niet gelukkig. Ik ben een stuk gelukkiger dan toen en ik heb geluk op bepaalde materiele dingen (en ik heb een hele lieve vriend) maar ik zit met MEZELF in de knoop. Alles gaat goed om me heenbehalve ikzelf.
Misschien moet je steeds denken als je je rot voelt:
Maar ik krijg de kans om te leven, en ik ga er wat moois van maken WANT:
- Er zijn duizenden mensen die nu kanker hebben.
- Denk aan Ruben van de Vliegramp , hij is zijn familie kwijt.
- Denk aan de kinderen in Afrika.
Misschien heb je dan het gevoel dat jij een kans krijgt.
Maar ik krijg de kans om te leven, en ik ga er wat moois van maken WANT:
- Er zijn duizenden mensen die nu kanker hebben.
- Denk aan Ruben van de Vliegramp , hij is zijn familie kwijt.
- Denk aan de kinderen in Afrika.
Misschien heb je dan het gevoel dat jij een kans krijgt.
Dat doe ik ook. En dan voel ik me nog schuldiger en rotter, want ik kan niet eens normaal met een kleine tegenslag omgaan.quote:Op dinsdag 18 mei 2010 18:41 schreef LetivaLove het volgende:
Misschien moet je steeds denken als je je rot voelt:
Maar ik krijg de kans om te leven, en ik ga er wat moois van maken WANT:
- Er zijn duizenden mensen die nu kanker hebben.
- Denk aan Ruben van de Vliegramp , hij is zijn familie kwijt.
- Denk aan de kinderen in Afrika.
Misschien heb je dan het gevoel dat jij een kans krijgt.
Daar moet je je niet schuldig om voelen. Dat er mensen zijn die iets hebben wat 'erger' is dan jij, betekent niet dat jij je niet rot mag voelen. Accepteer het feit dat je je rot voelt, geef jezelf de ruimte om te voelen wat je voelt, om uit te vinden hoe het komt en wat je daaraan kunt doen.quote:Op dinsdag 18 mei 2010 18:42 schreef iwrappedyouinsidemycoat het volgende:
[..]
Dat doe ik ook. En dan voel ik me nog schuldiger en rotter, want ik kan niet eens normaal met een kleine tegenslag omgaan.
Voor een afspraak met een 1elijns psycholoog hoef je toch geen doktersverwijzing te hebben? Niet meer iig.
"Nevertheless sir, like German tourists, the stupid are everywhere." - Arnold J. Rimmer, Red Dwarf || Last.fm
Ze gaf me nummers van psychologen en ik moet haar nu bellen, maar er is alleen nog maar voicemail, al sinds 2 uur:s
Bel anders even met de huisartsenpost. Vertel je verhaal en wellicht mag je snel op gesprek bij de GGZ. al moet je geen wonderen verwachten. Wel goed dat je hulp zoekt, hopelijk kun je snel ergens terecht.
Whatever...
Op dit moment voel ik me in een zwart gat. Ik kan niks aan de situatie doen, wat gedaan is is gedaan. De ander komt makkelijker van mijn beslissing af dan ik, ik lijd eronder. En ik haat mezelf. Soms wil ik mezelf pijn doen, zo boos ben ik opmezelf, maar ik heb besloten nooit te gaan snijden oid, omdat ik dan altijd aan mijn nare gevoelens herinnerd zal worden. Maar ik begrijp die mensen die dat doen zo goed....
Ik werd heel erg bespot toen ik daar heen belde met het bericht dat ik paniekaanvallen had. Die man vroeg half serieus of ik nu als een dolle door de straat rende als ik er een had. Daar bel ik echt niet meer heen!quote:Op dinsdag 18 mei 2010 19:44 schreef Spanky78 het volgende:
Bel anders even met de huisartsenpost. Vertel je verhaal en wellicht mag je snel op gesprek bij de GGZ. al moet je geen wonderen verwachten. Wel goed dat je hulp zoekt, hopelijk kun je snel ergens terecht.
ze is nog niet ingeschreven, maar meestal kan je dat gewoon direct ergens doenquote:Op dinsdag 18 mei 2010 19:50 schreef Spanky78 het volgende:
En je oude huisarts, kan die je neit doorverwijzen?
wat ik een beetje lees is dat je eigenlijk je ouders hebt laten winnen, zij hebben je klein gekregen en die zitten nu triomfantelijk in hun vuistje te gniffelen op de failure die je bent?
laat je hun die overwinning?
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Wat mn ouders nu denken maakt me niet zo uit, ik wil me goed voelen over mezelf ipv te malen over het verleden en over het heden wat ik op dit moment niet kan veranderen.
misschien is dit een topic om door te lezen? (en de vorige delen daarvan)
Teveel nadenken - Kracht van het Nu topic #5
Teveel nadenken - Kracht van het Nu topic #5
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Wat zij zegt.quote:Op dinsdag 18 mei 2010 18:49 schreef Satsuma het volgende:
[..]
Daar moet je je niet schuldig om voelen. Dat er mensen zijn die iets hebben wat 'erger' is dan jij, betekent niet dat jij je niet rot mag voelen. Accepteer het feit dat je je rot voelt, geef jezelf de ruimte om te voelen wat je voelt, om uit te vinden hoe het komt en wat je daaraan kunt doen.
Praten kan wonderen doen voor veel mensen, niet voor iedereen maar goed dat terzijde
Ik heb niet helemaal begrepen of je het ook met je vriend over hebt gehad, en dan praat ik over het laatste probleem waardoor je nu weer redelijk in de knoop zit? zo niet .. misschien kan dat al een heel stuk schelen dat je een beetje oplucht
Wachten op dingen zoals afspraken of dat er eindelijk eens word opgenomen is altijd kut als je het juist dat moment nodig hebt, maar probeer zoveel mogelijk aan andere dingen te denken, soms helpt het al een beetje om een goed boek te lezen
Verders is er niet heel veel te doen als ik het zo lees behalve je hart luchten tegen onbekende of juist goeie bekende
sterkte
Ik heb niet helemaal begrepen of je het ook met je vriend over hebt gehad, en dan praat ik over het laatste probleem waardoor je nu weer redelijk in de knoop zit? zo niet .. misschien kan dat al een heel stuk schelen dat je een beetje oplucht
Wachten op dingen zoals afspraken of dat er eindelijk eens word opgenomen is altijd kut als je het juist dat moment nodig hebt, maar probeer zoveel mogelijk aan andere dingen te denken, soms helpt het al een beetje om een goed boek te lezen
Verders is er niet heel veel te doen als ik het zo lees behalve je hart luchten tegen onbekende of juist goeie bekende
sterkte
Ja mijn vriend helpt me ermee, met dit probleem maar hij kan er niks aan veranderen, ik moet erop wachten en dat is een lang proces.
Juist.quote:Op dinsdag 18 mei 2010 21:48 schreef Difficult het volgende:
Praten kan wonderen doen voor veel mensen, niet voor iedereen maar goed dat terzijde
Ik heb niet helemaal begrepen of je het ook met je vriend over hebt gehad, en dan praat ik over het laatste probleem waardoor je nu weer redelijk in de knoop zit? zo niet .. misschien kan dat al een heel stuk schelen dat je een beetje oplucht
Wachten op dingen zoals afspraken of dat er eindelijk eens word opgenomen is altijd kut als je het juist dat moment nodig hebt, maar probeer zoveel mogelijk aan andere dingen te denken, soms helpt het al een beetje om een goed boek te lezen
Verders is er niet heel veel te doen als ik het zo lees behalve je hart luchten tegen onbekende of juist goeie bekende
sterkte
Praten met vrienden of vriendinnen kan een mens erg veel goed doen. Zo via internet is het lang niet zo oprecht en komt het lang niet zo sterk over. Hoe ben je hier de laatste jaren mee omgegaan? Heb je er met vriendinnen over kunnen praten of heb je het al die tijd voor jezelf gehouden?
Dat boek is ook een erg goed idee. Even je hoofd ergens anders in storten dan in je eigen gepieker. Daarmee kan je wat rustiger de tijd mee doorkomen totdat je met een psycholoog kan praten.
"In case of dissension, never dare to judge till you've heard the other side."
Een boek of zo is idd wel een idee. Als ik niet lekker in m'n vel zit, dan kan ik mezelf nog weleens verliezen in fantasy. Aan de andere kant ben ik dan wel weer extra depri als ik het boek uit heb =P
Er is een verschil tussen "niet lekker in je vel zitten" en legitieme problemen natuurlijk.
De OP begint meteen met een relativering. Alsof je jezelf schuldig moet voelen dat je jezelf eens een keer kut voelt. Dit is in wezen een denkfout, aangezien jouw gevoelens geen andere basis hebben dan simpelweg het gegeven dat ze er zijn. Het is ook niet zo dat die gevoelens per se een rationeel te verantwoorden bron hebben. Dat lichaam wil ook wat, zullen we maar zeggen.
Het interpreteren van gevoelens alsof deze de directe gevolgen zijn van bepaalde handelingen, leidt er eigenlijk alleen maar toe dat er vaste koppeling ontstaat tussen bepaalde gedragingen en een (vaste!) emotionele reactie daarop. Deze zijn echter een kwestie van routine en in geen zin permanent. Het brein is maakbaar en emoties herindeelbaar.
Is er werkelijk een legitieme rationele reden te geven waarom je jezelf op dit moment echt iets kwalijk zou moeten nemen? En zo ja, wat betekent dat dan voor mogelijke oplossingen?
Je handelen was namelijk geïnformeerd door de (vermoedelijk) foute informatie van een ander. Wat mij betreft is het dan simpelweg de vraag of je een redelijk (!) besluit hebt genomen op de informatie die je had. Zo ja, dan heb je geen blaam aan jezelf te verwijten. Zo nee, dan is het weer de vraag waarom je niet naar de intuïtie hebt gehandeld dat er iets niet klopte en hoe je dat zou veranderen in de toekomst.
Hoe dan ook heeft het waarschijnlijk niet de ernst die je er aan toekent. Tenzij we het echt over leven en dood hebben, zijn zaken nog altijd binnen goede banen te leiden. En als andere mensen dat niet willen, dan heb je dat in elk geval geprobeerd. En dat is genoeg.
Overigens ben ik dan zelf weer een beetje bang dat ik met deze post meer stuk maak dan heel, maar ik kan natuurlijk niet weten hoe iemand anders vanuit zijn/haar binnenwereld mijn woorden ziet. Ze is in elk geschreven met de beste bedoelingen.
De OP begint meteen met een relativering. Alsof je jezelf schuldig moet voelen dat je jezelf eens een keer kut voelt. Dit is in wezen een denkfout, aangezien jouw gevoelens geen andere basis hebben dan simpelweg het gegeven dat ze er zijn. Het is ook niet zo dat die gevoelens per se een rationeel te verantwoorden bron hebben. Dat lichaam wil ook wat, zullen we maar zeggen.
Het interpreteren van gevoelens alsof deze de directe gevolgen zijn van bepaalde handelingen, leidt er eigenlijk alleen maar toe dat er vaste koppeling ontstaat tussen bepaalde gedragingen en een (vaste!) emotionele reactie daarop. Deze zijn echter een kwestie van routine en in geen zin permanent. Het brein is maakbaar en emoties herindeelbaar.
Is er werkelijk een legitieme rationele reden te geven waarom je jezelf op dit moment echt iets kwalijk zou moeten nemen? En zo ja, wat betekent dat dan voor mogelijke oplossingen?
Je handelen was namelijk geïnformeerd door de (vermoedelijk) foute informatie van een ander. Wat mij betreft is het dan simpelweg de vraag of je een redelijk (!) besluit hebt genomen op de informatie die je had. Zo ja, dan heb je geen blaam aan jezelf te verwijten. Zo nee, dan is het weer de vraag waarom je niet naar de intuïtie hebt gehandeld dat er iets niet klopte en hoe je dat zou veranderen in de toekomst.
Hoe dan ook heeft het waarschijnlijk niet de ernst die je er aan toekent. Tenzij we het echt over leven en dood hebben, zijn zaken nog altijd binnen goede banen te leiden. En als andere mensen dat niet willen, dan heb je dat in elk geval geprobeerd. En dat is genoeg.
Overigens ben ik dan zelf weer een beetje bang dat ik met deze post meer stuk maak dan heel, maar ik kan natuurlijk niet weten hoe iemand anders vanuit zijn/haar binnenwereld mijn woorden ziet. Ze is in elk geschreven met de beste bedoelingen.
Goh, TS, ik heb in hetzelfde bootje gezeten als jij qua verleden en ik kan je aanraden om met een psycholoog te gaan praten (wat je ook gaat doen). Ik weet niet of het voor jou zo is, maar ik vind het net makkelijker om over dingen te praten met iemand die me niet zo nauw aan het hart ligt.
Wat je tot die tijd dat je kan gaan praten zeker niet moet doen is erover gaan piekeren, je naait je daar enkel jezelf mee. Zoek afleiding, ga wandelen/sporten, kijk tv ofzo. Wat je ook kan doen is gewoon een blad papier nemen en alles van je afschrijven, kan ook enorm opluchten.
Sterkte ermee.
Wat je tot die tijd dat je kan gaan praten zeker niet moet doen is erover gaan piekeren, je naait je daar enkel jezelf mee. Zoek afleiding, ga wandelen/sporten, kijk tv ofzo. Wat je ook kan doen is gewoon een blad papier nemen en alles van je afschrijven, kan ook enorm opluchten.
Sterkte ermee.
Kan ook zijn dat het lezen helemaal niet wil lukken. Ik ben ook heel erg diep terecht gekomen, en begin nu ook weer beetje op te krabbelen, maar bij mij werkt lezen niet. Ik lees wel, maar ik lees niet.. snap je? Ik neem om de een of andere reden niks op. Heel irritant.quote:Op dinsdag 18 mei 2010 23:14 schreef Satsuma het volgende:
Een boek of zo is idd wel een idee. Als ik niet lekker in m'n vel zit, dan kan ik mezelf nog weleens verliezen in fantasy. Aan de andere kant ben ik dan wel weer extra depri als ik het boek uit heb =P
Maargoed ff voor TS.
Heel goed dat je hulp zoekt! Dat is al een onwijs grote stap! De dagen tot de afspraak zijn *** idd, dat had ik toen ook. Probeer zoveel mogelijk met mensen te praten tot die tijd die je vertrouwd. Dat heeft mij toen ook beetje geholpen. Probeer toch te genieten van de kleine dingetjes (al is dat makkelijker gezegd dan gedaan)
Ik wens je heel veel succes en sterkte toe, en mocht er wat zijn dan kan je altijd Pm'en ofzo.
Kiek um goan!!!!!!!!!!
Het probleem staat beschreven in de OP, slome.quote:Op dinsdag 18 mei 2010 18:44 schreef LetivaLove het volgende:
?
Je bent toch nu gelukkig?
je hebt toch alles wat je wilt hebben
wat is het probleem
why didn't the kid see the pirate movie? because it was rated Aarrh!
offtopic
het is niet standaard dat je hoogopgeleide ouders hebt. mijn pa is bouwvakker en mn moeder werkt in de bejaardenzorg
en zo ken ik nog wel een paar
maar ik merk wel dat mensen met de hoogopgeleide ouders vaker een kutjeugd hebben gehad, wss omdat mama en papa willen dat het kind net zo doordraait in de cijfers als hun destijds
verder sterkte
[overigens, als je in je jeugd in angst heb geleefd omdat je ouders macht wouden heb je het zowiezo al kut. ik zelf heb mn pa ook een keer in zn maag gestompt toen hij mij net ff te hard een tik gaf. we hebben ervan geleerd en ben nooit meer getikt]
het is niet standaard dat je hoogopgeleide ouders hebt. mijn pa is bouwvakker en mn moeder werkt in de bejaardenzorg
en zo ken ik nog wel een paar maar ik merk wel dat mensen met de hoogopgeleide ouders vaker een kutjeugd hebben gehad, wss omdat mama en papa willen dat het kind net zo doordraait in de cijfers als hun destijds
verder sterkte
[overigens, als je in je jeugd in angst heb geleefd omdat je ouders macht wouden heb je het zowiezo al kut. ik zelf heb mn pa ook een keer in zn maag gestompt toen hij mij net ff te hard een tik gaf. we hebben ervan geleerd en ben nooit meer getikt]
Anytime you have a dream and you think you're great at something, go do it and find out if you suck.
Ik sloeg wel terug maar het mocht niet zo baten, en bij mijn pa durfte ik niet.
Ik post middenklasse, hoogopgeleid erbij omdat ik vaker hoor dat er huiselijke problemen zijn in achterstandsgezinnen of bij mensen met een lage economische status (uit frustratie)? Niet omdat ik denk dat daarin zitten per definitie slechter is bij het opvoeden van een kind, maar om vooroordelen uit de weg te helpen.
Ik post middenklasse, hoogopgeleid erbij omdat ik vaker hoor dat er huiselijke problemen zijn in achterstandsgezinnen of bij mensen met een lage economische status (uit frustratie)? Niet omdat ik denk dat daarin zitten per definitie slechter is bij het opvoeden van een kind, maar om vooroordelen uit de weg te helpen.
snap ik, maar ik denk dat er kwa huiselijk geweld tussen achterstand en hoogopgeleid weinig verschil is. achterstand omdat, sja, niet voor niets achterstand, hoogopgeleid omdat carrieremensen geen falende kinderen willenquote:Op woensdag 19 mei 2010 10:09 schreef iwrappedyouinsidemycoat het volgende:
Ik sloeg wel terug maar het mocht niet zo baten, en bij mijn pa durfte ik niet.
Ik post middenklasse, hoogopgeleid erbij omdat ik vaker hoor dat er huiselijke problemen zijn in achterstandsgezinnen of bij mensen met een lage economische status (uit frustratie)? Niet omdat ik denk dat daarin zitten per definitie slechter is bij het opvoeden van een kind, maar om vooroordelen uit de weg te helpen.
zo denk ik dan
Anytime you have a dream and you think you're great at something, go do it and find out if you suck.
@TS
Ik ben het ermee eens met Rick_dB dat het niet uitmaakt of je nu hoogopgeleid bent of niet, dit komt bij heel wat mensen voor. Zo ook bij mij. Ik kom uit een groot gezin, waar ik soortgelijke dingen heb meegemaakt. Ik ben ook gepest. Ik ben ook mishandeld. Ik werd ook op mijn punten beoordeeld. Wel ben ik al in een vroeg stadium hulp gaan zoeken (een luisterend oor) en ben ik al vroeg bij een maatschappelijk werkster op gesprek gegaan. Rond mijn 18e werd ik depressief en ik had het voordeel dat ik nog onder de jongerenzorg viel, dus ik kon al snel op gesprek bij een psycholoog. Maar dat duurde naar mijn idee ook te lang (ook al waren het maar een paar dagen) ik weet dat als je inmiddels volwassen bent dat dit langer duurt, weet niet waarom dat zo is.
Wat voor mij heeft geholpen is om mijn gedachten te ontleden. Er is een onderscheid tussen wat je denkt en wat je doet. Klinkt zweverig, maar dat heeft me geholpen. En door met de psycholoog te praten die objectief naar zaken kijkt en door te werken aan mijn zelfvertrouwen. Want je zeflvertrouwen heeft een knak gekregen. Geloof me dat als je bereid bent erover te praten en aan jezelf te werken dat je er bovenop komt en dat je er sterker van wordt. Maar het kost tijd. En het is voor iedereen anders hoe lang hij of zij er over doet om weer helemaal vol zelfvertrouwen te zijn. Maar zo lang je de hulp van anderen ervaart (professionele hulp) ben je al heel goed op weg.
Ik ben het ermee eens met Rick_dB dat het niet uitmaakt of je nu hoogopgeleid bent of niet, dit komt bij heel wat mensen voor. Zo ook bij mij. Ik kom uit een groot gezin, waar ik soortgelijke dingen heb meegemaakt. Ik ben ook gepest. Ik ben ook mishandeld. Ik werd ook op mijn punten beoordeeld. Wel ben ik al in een vroeg stadium hulp gaan zoeken (een luisterend oor) en ben ik al vroeg bij een maatschappelijk werkster op gesprek gegaan. Rond mijn 18e werd ik depressief en ik had het voordeel dat ik nog onder de jongerenzorg viel, dus ik kon al snel op gesprek bij een psycholoog. Maar dat duurde naar mijn idee ook te lang (ook al waren het maar een paar dagen) ik weet dat als je inmiddels volwassen bent dat dit langer duurt, weet niet waarom dat zo is.
Wat voor mij heeft geholpen is om mijn gedachten te ontleden. Er is een onderscheid tussen wat je denkt en wat je doet. Klinkt zweverig, maar dat heeft me geholpen. En door met de psycholoog te praten die objectief naar zaken kijkt en door te werken aan mijn zelfvertrouwen. Want je zeflvertrouwen heeft een knak gekregen. Geloof me dat als je bereid bent erover te praten en aan jezelf te werken dat je er bovenop komt en dat je er sterker van wordt. Maar het kost tijd. En het is voor iedereen anders hoe lang hij of zij er over doet om weer helemaal vol zelfvertrouwen te zijn. Maar zo lang je de hulp van anderen ervaart (professionele hulp) ben je al heel goed op weg.
Toch wijzen cijfers uit dat huiselijk geweld vaker bij 'achterstandsgezinnen' voorkomt. Uit o.a. frustratie, zoals TS al aangeeft.quote:Op woensdag 19 mei 2010 10:18 schreef Rick_dB het volgende:
[..]
snap ik, maar ik denk dat er kwa huiselijk geweld tussen achterstand en hoogopgeleid weinig verschil is. achterstand omdat, sja, niet voor niets achterstand, hoogopgeleid omdat carrieremensen geen falende kinderen willen
zo denk ik dan
Verder eens met Missy82, en om daar iets aan toe te voegen: acceptatie is de 1e stap.
Mij werd gezegd diegene te vertrouwen , dus ik liet iets wat erg belangrijk was aan diegen over. Wat ik dus nooit had moeten doen, maar ik wist het niet dat diegen het zo zou verpesten.
Wat me opvalt aan de startpost is dat het volstaat met 'verontschuldigingen':
beginnend met de eerste alinea waar je je al verontschuldigt voor je geklaag en direkt opmerkt 'dat er veel mensen zijn die het slechter hebben', inclusief de clichematige 'kindjes in Afrika'..
vervolgens een lange uitleg hoe allemaal dingen 'misgegaan' zijn, en alles 'verkeerd' was in je verleden.
...
ik denk eigenlijk dat je gewoon moet leren een klein beetje meer egoistisch te zijn.... niet door bewust anderen schade aan te doen (dat is ook egoisme, maar een ander soort egoisme), maar wél gewoon te 'durven' voor jezelf te kiezen en gewoon duidelijk ook voor je eigen persoon zélf steling te nemen.
Natuurlijk kun je blijven herhalen hoe slecht je verleden was, maar uit dat slechte verleden ben je wle geworden tot wie je nu benten als je nu zélf een goed leven opgebouwd hebt, heb je duidelijk daarmee een goede prestatie neergezet en dat is iets waarvoor je alle lof verdient (en die ook zelf _mag_ claimen).
een beetje onder het mom van: "What doesn't kill you, makes you stronger."
Zoiets is wel een duidelijke persoonlijke ontwikkeling, juist vanuit je verleden zul je mogelijk nooit hebben 'geleerd' om trots te zijn op jezelf en werden juist al die momenten van 'egoisme' makkelijk de kop ingedrukt... heb je vroeger moeten aanleren vooral jezelf 'laag' te houden en niet voor jezelf op te komen...
dat zul je echter nu wél moeten leren en als je levensituatie nu goed is, is er geen excuus om dat _niet_ te doen
beginnend met de eerste alinea waar je je al verontschuldigt voor je geklaag en direkt opmerkt 'dat er veel mensen zijn die het slechter hebben', inclusief de clichematige 'kindjes in Afrika'..
vervolgens een lange uitleg hoe allemaal dingen 'misgegaan' zijn, en alles 'verkeerd' was in je verleden.
...
ik denk eigenlijk dat je gewoon moet leren een klein beetje meer egoistisch te zijn.... niet door bewust anderen schade aan te doen (dat is ook egoisme, maar een ander soort egoisme), maar wél gewoon te 'durven' voor jezelf te kiezen en gewoon duidelijk ook voor je eigen persoon zélf steling te nemen.
Natuurlijk kun je blijven herhalen hoe slecht je verleden was, maar uit dat slechte verleden ben je wle geworden tot wie je nu benten als je nu zélf een goed leven opgebouwd hebt, heb je duidelijk daarmee een goede prestatie neergezet en dat is iets waarvoor je alle lof verdient (en die ook zelf _mag_ claimen).
een beetje onder het mom van: "What doesn't kill you, makes you stronger."
Zoiets is wel een duidelijke persoonlijke ontwikkeling, juist vanuit je verleden zul je mogelijk nooit hebben 'geleerd' om trots te zijn op jezelf en werden juist al die momenten van 'egoisme' makkelijk de kop ingedrukt... heb je vroeger moeten aanleren vooral jezelf 'laag' te houden en niet voor jezelf op te komen...
dat zul je echter nu wél moeten leren en als je levensituatie nu goed is, is er geen excuus om dat _niet_ te doen
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25
Ik heb vaak geneog te horen gekregen dat als ik vertelde wat me dwars zat mensen zeiden dat anderen het veel slechter hadden en ik me niet aan moest stellen.
ik denk ook dat je dat doet omdat je dat vaak verteld is ...quote:Op woensdag 19 mei 2010 12:23 schreef iwrappedyouinsidemycoat het volgende:
Ik heb vaak geneog te horen gekregen dat als ik vertelde wat me dwars zat mensen zeiden dat anderen het veel slechter hadden en ik me niet aan moest stellen.
Maar je zult moeten leren dat als je 'verleden' te zien en vanuit dat verleden als 'basis' nu verder te gaan met je eigen leven en dan voroal te doen wat je zelf juist vind.
Het zal zeker niet makkelijk zijn, maar je zult echt dat soort dingen moet 'afleren'... iig proberen dat iig van jezelf in te zien en stapsgewijs te proberen iets meer 'jezeklf' te worden en minder je 'verleden' te blijven.
Hét punt is gewoon dat je je verleden enerzijds een plek moet geven, het is nu eenm,aal je basis en vandaruit ben je geworden tot wat je nu bent... maar tevens moet je het duidelijk 'achter' je laten en proberen meer voruit te kijken dan achteruit...
Overigens, het kan soms reuze 'eng' zijn vooruit te kijken... 'achteruit' zelfs met een heel rot verleden is in zoverre altijd erg 'geruststellend' dat je daarin geen verrassingen zult ontdekken, en dat geeft een raar gevoel van 'zekerheid'.... wat juist bij veel mensen met een erg negatief verleden sterk meespeelt
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25
Ik vind de toekomst ook eng. Ik ben heel plannerig en wil altijd alles precies zoals ik het wil, want zodra het van mijn veilige positie afwijkt ben ik doodsbang.
Ik herken me hier een beetje in. Het verschil is, dat ik alleen onzeker ben over de toekomst en daardoor de controle over dingen wil houden. Daarentegen heb ik wel door, dat je het leven moet nemen zoals het is. Fouten zul je maken en zijn zelfs goed voor je. Je leert er namelijk van. Daardoor ben ik niet bang om fouten te maken.quote:Op woensdag 19 mei 2010 12:53 schreef iwrappedyouinsidemycoat het volgende:
Ik vind de toekomst ook eng. Ik ben heel plannerig en wil altijd alles precies zoals ik het wil, want zodra het van mijn veilige positie afwijkt ben ik doodsbang.
Er zijn heel weinig fouten die je in je leven kunt maken waardoor je leven verknald wordt. Zeker als je sowieso goed over dingen nadenkt voordat je ze doet. Je hoeft je niet schuldig te voelen over fouten die je maakt. Iedereen maakt ze en vaker nog ergere fouten. Ook hoef je je niet schuldig te voelen over problemen die je hebt, omdat anderen ergere problemen hebben. Die mensen zien het luchtige van sommige problemen in, omdat ze andere dingen aan hun kop hebben. Lullig is als die mensen jou bekritiseren om jouw problemen. Naar mijn mening zijn dat juist de aandachtstrekkers en niet iemand zoals jij.
Horrible Cunt!
Hier moet je je niets van aantrekken en is ook volledig onterecht. Hoe jij je voelt is voor jou belangrijk. Hoe een ander zich voelt is voor hun belangrijk.quote:Op woensdag 19 mei 2010 12:23 schreef iwrappedyouinsidemycoat het volgende:
Ik heb vaak geneog te horen gekregen dat als ik vertelde wat me dwars zat mensen zeiden dat anderen het veel slechter hadden en ik me niet aan moest stellen.
Don’t mess too much with your hair, or by the time you're 40, it will look 85.
Bedankt voor de oppeppende woorden. Ik heb vandaag weer gebel;d naar de psycholoog maar ik krijg nog steeds de hele tijd voicemail. Ik heb maar een bericht ingesproken maar ik denk dat ze op vakantie is oid. Ik vind het vreselijk!
Laat dit voor eens en voor altijd duidelijk zijn.quote:
[..]
Hier moet je je niets van aantrekken en is ook volledig onterecht. Hoe jij je voelt is voor jou belangrijk. Hoe een ander zich voelt is voor hun belangrijk.
"In case of dissension, never dare to judge till you've heard the other side."
Het klinkt overigens vrij dubieus dat er slechts één psycholoog is die je kan bellen? Of zijn dat hele gekke gedachten?
"In case of dissension, never dare to judge till you've heard the other side."
Hé, ik heb je topic even doorgelezen en herken veel in je verhaal. Niet de exacte gebeurtenissen maar wel met hoe je met jezelf omgaat. Ik heb nu 2 jaar therapie en heb daar geleerd om wat aardiger voor mezelf te zijn. Ik was altijd heel hard voor mezelf en had ook veel last van schuldgevoelens. Nog steeds wel hoor, maar ik heb wel geleerd er beter mee om te gaan.
Als ik me kut voel dan voel ik me gewoon kut en ik hoef me daar niet voor te excuseren. Dat gevoel mag er ook zijn, is ook een deel van mij en dat hoef ik niet weg te drukken. Ik heb ook geleerd om meer openheid te geven naar mijn vrienden. Niet altijd maar alles weglachen, maar ook eens laten zien dat ik ook een verdrietige en zware kant heb. Mijn vriendschappen zijn hier echt door verdiept en daar heb ik veel aan.
Ik heb heel vaak tegen mezelf gezegd dat ik ok ben zoals ik ben, ook als ik me minder voel, ook als ik over dingen inzit, me zorgen maak, huil of in paniek ben. Ik mag er gewoon zijn zoals ik ben, en iedereen die het niet aanstaat kan oprotten. Het voelt echt als een opluchting om zo te denken.
Superveel succes. En laat je niet aan de kant zetten, het is super dat je hulp durft te zoeken, want ook dat vereist moed.
Als ik me kut voel dan voel ik me gewoon kut en ik hoef me daar niet voor te excuseren. Dat gevoel mag er ook zijn, is ook een deel van mij en dat hoef ik niet weg te drukken. Ik heb ook geleerd om meer openheid te geven naar mijn vrienden. Niet altijd maar alles weglachen, maar ook eens laten zien dat ik ook een verdrietige en zware kant heb. Mijn vriendschappen zijn hier echt door verdiept en daar heb ik veel aan.
Ik heb heel vaak tegen mezelf gezegd dat ik ok ben zoals ik ben, ook als ik me minder voel, ook als ik over dingen inzit, me zorgen maak, huil of in paniek ben. Ik mag er gewoon zijn zoals ik ben, en iedereen die het niet aanstaat kan oprotten. Het voelt echt als een opluchting om zo te denken.
Superveel succes. En laat je niet aan de kant zetten, het is super dat je hulp durft te zoeken, want ook dat vereist moed.
Echt he.. hoe kun je zoiets zeggen?!? Okay.. als TS:quote:Op dinsdag 18 mei 2010 18:41 schreef LetivaLove het volgende:
Misschien moet je steeds denken als je je rot voelt:
Maar ik krijg de kans om te leven, en ik ga er wat moois van maken WANT:
- Er zijn duizenden mensen die nu kanker hebben.
- Denk aan Ruben van de Vliegramp , hij is zijn familie kwijt.
- Denk aan de kinderen in Afrika.
Misschien heb je dan het gevoel dat jij een kans krijgt.
- kanker heeft
- familie verloren heeft tijdens de vliegramp
- TS in Afrika woont
Het is gewoon kut als je je zo voelt. Het enige wat ik kan zeggen is onthou waar je plezier aan hebt en probeer dat zo vaak mogelijk te doen. En omgekeerd alle stomme dingen niet/zo weinig mogelijk te doen.
de toekomst _is_ dan ook eng en ieder persoon zal angst hebben voor het onbekende... dat is zelfs heel gezond en houd een mens waakzaam...quote:Op woensdag 19 mei 2010 12:53 schreef iwrappedyouinsidemycoat het volgende:
Ik vind de toekomst ook eng. Ik ben heel plannerig en wil altijd alles precies zoals ik het wil, want zodra het van mijn veilige positie afwijkt ben ik doodsbang.
wat niet goed is, is als die angst echter zich gaat uiten in 'neuroses' en depressie... en dat is meestal een teken dat iemand niet in staat is de natuurlijke 'angsten' die hij (en iedereen) ondervind (bv bij tijdelijke tegenslagen of 'onzekere situaties'), een goede 'plek' te geven en ook deze te 'verwerken'.
Inderdaad kan dat zeker komen door een jeugd waarin iemand dat ook niet goed heeft _kunnen leren en waar men als 'overlevingssttrategie zich aanleerde om angsten vooral 'diep weg te stoppen en ontkennen'.
bepaalde medicijnen als kalmeringsmiddelen en anti-depressiva kunnen inderdaad behulpzaam zijn om bepaalde neuroses en onrust te 'onderdrukken'... maar lossen niet de problemen bij de basis op...
Die problemen bij de basis oplossen betekent meestal wel dat je alsnog moet leren die problemen wel 'onder ogen te komen' en de 'confrontatie' aan te gaan (bij veel angst- en dwangneuroses is de beste therapie een vorm van 'confrontatie-therapie' die heel moeilijk is om doorheen te komen, maar met de nodige doorzettingskracht wel op de langere termijn succes kan boeken)
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25
De dokter gaat me vandaag een ander nummer geven van een andere psycholoog omdat deze er gewoon niet is. Hopelijk helpt het. Ik had gisternacht de grootste down sinds tijden.
|
|
