In de knoop met mezelf.

Afleiding zoeken in dingen, enige nuttige tip denk ik zo

quote:

Op dinsdag 18 mei 2010 21:48 schreef Difficult het volgende:
Praten kan wonderen doen voor veel mensen, niet voor iedereen maar goed dat terzijde
Ik heb niet helemaal begrepen of je het ook met je vriend over hebt gehad, en dan praat ik over het laatste probleem waardoor je nu weer redelijk in de knoop zit? zo niet .. misschien kan dat al een heel stuk schelen dat je een beetje oplucht

Wachten op dingen zoals afspraken of dat er eindelijk eens word opgenomen is altijd kut als je het juist dat moment nodig hebt, maar probeer zoveel mogelijk aan andere dingen te denken, soms helpt het al een beetje om een goed boek te lezen

Verders is er niet heel veel te doen als ik het zo lees behalve je hart luchten tegen onbekende of juist goeie bekende

sterkte

Juist.

Praten met vrienden of vriendinnen kan een mens erg veel goed doen. Zo via internet is het lang niet zo oprecht en komt het lang niet zo sterk over. Hoe ben je hier de laatste jaren mee omgegaan? Heb je er met vriendinnen over kunnen praten of heb je het al die tijd voor jezelf gehouden?

Dat boek is ook een erg goed idee. Even je hoofd ergens anders in storten dan in je eigen gepieker. Daarmee kan je wat rustiger de tijd mee doorkomen totdat je met een psycholoog kan praten.

Een boek of zo is idd wel een idee. Als ik niet lekker in m'n vel zit, dan kan ik mezelf nog weleens verliezen in fantasy. Aan de andere kant ben ik dan wel weer extra depri als ik het boek uit heb =P

Er is een verschil tussen "niet lekker in je vel zitten" en legitieme problemen natuurlijk.

De OP begint meteen met een relativering. Alsof je jezelf schuldig moet voelen dat je jezelf eens een keer kut voelt. Dit is in wezen een denkfout, aangezien jouw gevoelens geen andere basis hebben dan simpelweg het gegeven dat ze er zijn. Het is ook niet zo dat die gevoelens per se een rationeel te verantwoorden bron hebben. Dat lichaam wil ook wat, zullen we maar zeggen.

Het interpreteren van gevoelens alsof deze de directe gevolgen zijn van bepaalde handelingen, leidt er eigenlijk alleen maar toe dat er vaste koppeling ontstaat tussen bepaalde gedragingen en een (vaste!) emotionele reactie daarop. Deze zijn echter een kwestie van routine en in geen zin permanent. Het brein is maakbaar en emoties herindeelbaar.


Is er werkelijk een legitieme rationele reden te geven waarom je jezelf op dit moment echt iets kwalijk zou moeten nemen? En zo ja, wat betekent dat dan voor mogelijke oplossingen?

Je handelen was namelijk geïnformeerd door de (vermoedelijk) foute informatie van een ander. Wat mij betreft is het dan simpelweg de vraag of je een redelijk (!) besluit hebt genomen op de informatie die je had. Zo ja, dan heb je geen blaam aan jezelf te verwijten. Zo nee, dan is het weer de vraag waarom je niet naar de intuïtie hebt gehandeld dat er iets niet klopte en hoe je dat zou veranderen in de toekomst.

Hoe dan ook heeft het waarschijnlijk niet de ernst die je er aan toekent. Tenzij we het echt over leven en dood hebben, zijn zaken nog altijd binnen goede banen te leiden. En als andere mensen dat niet willen, dan heb je dat in elk geval geprobeerd. En dat is genoeg.


Overigens ben ik dan zelf weer een beetje bang dat ik met deze post meer stuk maak dan heel, maar ik kan natuurlijk niet weten hoe iemand anders vanuit zijn/haar binnenwereld mijn woorden ziet. Ze is in elk geschreven met de beste bedoelingen.

Goh, TS, ik heb in hetzelfde bootje gezeten als jij qua verleden en ik kan je aanraden om met een psycholoog te gaan praten (wat je ook gaat doen). Ik weet niet of het voor jou zo is, maar ik vind het net makkelijker om over dingen te praten met iemand die me niet zo nauw aan het hart ligt.

Wat je tot die tijd dat je kan gaan praten zeker niet moet doen is erover gaan piekeren, je naait je daar enkel jezelf mee. Zoek afleiding, ga wandelen/sporten, kijk tv ofzo. Wat je ook kan doen is gewoon een blad papier nemen en alles van je afschrijven, kan ook enorm opluchten.

Sterkte ermee.

quote:

Op dinsdag 18 mei 2010 23:14 schreef Satsuma het volgende:
Een boek of zo is idd wel een idee. Als ik niet lekker in m'n vel zit, dan kan ik mezelf nog weleens verliezen in fantasy. Aan de andere kant ben ik dan wel weer extra depri als ik het boek uit heb =P

Kan ook zijn dat het lezen helemaal niet wil lukken. Ik ben ook heel erg diep terecht gekomen, en begin nu ook weer beetje op te krabbelen, maar bij mij werkt lezen niet. Ik lees wel, maar ik lees niet.. snap je? Ik neem om de een of andere reden niks op. Heel irritant.

Maargoed ff voor TS.
Heel goed dat je hulp zoekt! Dat is al een onwijs grote stap! De dagen tot de afspraak zijn *** idd, dat had ik toen ook. Probeer zoveel mogelijk met mensen te praten tot die tijd die je vertrouwd. Dat heeft mij toen ook beetje geholpen. Probeer toch te genieten van de kleine dingetjes (al is dat makkelijker gezegd dan gedaan)
Ik wens je heel veel succes en sterkte toe, en mocht er wat zijn dan kan je altijd Pm'en ofzo.

quote:

Op dinsdag 18 mei 2010 18:44 schreef LetivaLove het volgende:
?

Je bent toch nu gelukkig?
je hebt toch alles wat je wilt hebben
wat is het probleem

Het probleem staat beschreven in de OP, slome.

offtopic

het is niet standaard dat je hoogopgeleide ouders hebt. mijn pa is bouwvakker en mn moeder werkt in de bejaardenzorg en zo ken ik nog wel een paar

maar ik merk wel dat mensen met de hoogopgeleide ouders vaker een kutjeugd hebben gehad, wss omdat mama en papa willen dat het kind net zo doordraait in de cijfers als hun destijds

verder sterkte

[overigens, als je in je jeugd in angst heb geleefd omdat je ouders macht wouden heb je het zowiezo al kut. ik zelf heb mn pa ook een keer in zn maag gestompt toen hij mij net ff te hard een tik gaf. we hebben ervan geleerd en ben nooit meer getikt]

quote:

Op woensdag 19 mei 2010 10:09 schreef iwrappedyouinsidemycoat het volgende:
Ik sloeg wel terug maar het mocht niet zo baten, en bij mijn pa durfte ik niet.

Ik post middenklasse, hoogopgeleid erbij omdat ik vaker hoor dat er huiselijke problemen zijn in achterstandsgezinnen of bij mensen met een lage economische status (uit frustratie)? Niet omdat ik denk dat daarin zitten per definitie slechter is bij het opvoeden van een kind, maar om vooroordelen uit de weg te helpen.

snap ik, maar ik denk dat er kwa huiselijk geweld tussen achterstand en hoogopgeleid weinig verschil is. achterstand omdat, sja, niet voor niets achterstand, hoogopgeleid omdat carrieremensen geen falende kinderen willen

zo denk ik dan

@TS
Ik ben het ermee eens met Rick_dB dat het niet uitmaakt of je nu hoogopgeleid bent of niet, dit komt bij heel wat mensen voor. Zo ook bij mij. Ik kom uit een groot gezin, waar ik soortgelijke dingen heb meegemaakt. Ik ben ook gepest. Ik ben ook mishandeld. Ik werd ook op mijn punten beoordeeld. Wel ben ik al in een vroeg stadium hulp gaan zoeken (een luisterend oor) en ben ik al vroeg bij een maatschappelijk werkster op gesprek gegaan. Rond mijn 18e werd ik depressief en ik had het voordeel dat ik nog onder de jongerenzorg viel, dus ik kon al snel op gesprek bij een psycholoog. Maar dat duurde naar mijn idee ook te lang (ook al waren het maar een paar dagen) ik weet dat als je inmiddels volwassen bent dat dit langer duurt, weet niet waarom dat zo is.
Wat voor mij heeft geholpen is om mijn gedachten te ontleden. Er is een onderscheid tussen wat je denkt en wat je doet. Klinkt zweverig, maar dat heeft me geholpen. En door met de psycholoog te praten die objectief naar zaken kijkt en door te werken aan mijn zelfvertrouwen. Want je zeflvertrouwen heeft een knak gekregen. Geloof me dat als je bereid bent erover te praten en aan jezelf te werken dat je er bovenop komt en dat je er sterker van wordt. Maar het kost tijd. En het is voor iedereen anders hoe lang hij of zij er over doet om weer helemaal vol zelfvertrouwen te zijn. Maar zo lang je de hulp van anderen ervaart (professionele hulp) ben je al heel goed op weg.

quote:

Op woensdag 19 mei 2010 10:18 schreef Rick_dB het volgende:

[..]

snap ik, maar ik denk dat er kwa huiselijk geweld tussen achterstand en hoogopgeleid weinig verschil is. achterstand omdat, sja, niet voor niets achterstand, hoogopgeleid omdat carrieremensen geen falende kinderen willen

zo denk ik dan

Toch wijzen cijfers uit dat huiselijk geweld vaker bij 'achterstandsgezinnen' voorkomt. Uit o.a. frustratie, zoals TS al aangeeft.

Verder eens met Missy82, en om daar iets aan toe te voegen: acceptatie is de 1e stap.

Wat me opvalt aan de startpost is dat het volstaat met 'verontschuldigingen':

beginnend met de eerste alinea waar je je al verontschuldigt voor je geklaag en direkt opmerkt 'dat er veel mensen zijn die het slechter hebben', inclusief de clichematige 'kindjes in Afrika'..

vervolgens een lange uitleg hoe allemaal dingen 'misgegaan' zijn, en alles 'verkeerd' was in je verleden.


...
ik denk eigenlijk dat je gewoon moet leren een klein beetje meer egoistisch te zijn.... niet door bewust anderen schade aan te doen (dat is ook egoisme, maar een ander soort egoisme), maar wél gewoon te 'durven' voor jezelf te kiezen en gewoon duidelijk ook voor je eigen persoon zélf steling te nemen.


Natuurlijk kun je blijven herhalen hoe slecht je verleden was, maar uit dat slechte verleden ben je wle geworden tot wie je nu benten als je nu zélf een goed leven opgebouwd hebt, heb je duidelijk daarmee een goede prestatie neergezet en dat is iets waarvoor je alle lof verdient (en die ook zelf _mag_ claimen).
een beetje onder het mom van: "What doesn't kill you, makes you stronger."


Zoiets is wel een duidelijke persoonlijke ontwikkeling, juist vanuit je verleden zul je mogelijk nooit hebben 'geleerd' om trots te zijn op jezelf en werden juist al die momenten van 'egoisme' makkelijk de kop ingedrukt... heb je vroeger moeten aanleren vooral jezelf 'laag' te houden en niet voor jezelf op te komen...
dat zul je echter nu wél moeten leren en als je levensituatie nu goed is, is er geen excuus om dat _niet_ te doen

quote:

Op woensdag 19 mei 2010 12:23 schreef iwrappedyouinsidemycoat het volgende:
Ik heb vaak geneog te horen gekregen dat als ik vertelde wat me dwars zat mensen zeiden dat anderen het veel slechter hadden en ik me niet aan moest stellen.

ik denk ook dat je dat doet omdat je dat vaak verteld is ...
Maar je zult moeten leren dat als je 'verleden' te zien en vanuit dat verleden als 'basis' nu verder te gaan met je eigen leven en dan voroal te doen wat je zelf juist vind.

Het zal zeker niet makkelijk zijn, maar je zult echt dat soort dingen moet 'afleren'... iig proberen dat iig van jezelf in te zien en stapsgewijs te proberen iets meer 'jezeklf' te worden en minder je 'verleden' te blijven.

Hét punt is gewoon dat je je verleden enerzijds een plek moet geven, het is nu eenm,aal je basis en vandaruit ben je geworden tot wat je nu bent... maar tevens moet je het duidelijk 'achter' je laten en proberen meer voruit te kijken dan achteruit...

Overigens, het kan soms reuze 'eng' zijn vooruit te kijken... 'achteruit' zelfs met een heel rot verleden is in zoverre altijd erg 'geruststellend' dat je daarin geen verrassingen zult ontdekken, en dat geeft een raar gevoel van 'zekerheid'.... wat juist bij veel mensen met een erg negatief verleden sterk meespeelt

quote:

Op woensdag 19 mei 2010 12:53 schreef iwrappedyouinsidemycoat het volgende:
Ik vind de toekomst ook eng. Ik ben heel plannerig en wil altijd alles precies zoals ik het wil, want zodra het van mijn veilige positie afwijkt ben ik doodsbang.

Ik herken me hier een beetje in. Het verschil is, dat ik alleen onzeker ben over de toekomst en daardoor de controle over dingen wil houden. Daarentegen heb ik wel door, dat je het leven moet nemen zoals het is. Fouten zul je maken en zijn zelfs goed voor je. Je leert er namelijk van. Daardoor ben ik niet bang om fouten te maken.

Er zijn heel weinig fouten die je in je leven kunt maken waardoor je leven verknald wordt. Zeker als je sowieso goed over dingen nadenkt voordat je ze doet. Je hoeft je niet schuldig te voelen over fouten die je maakt. Iedereen maakt ze en vaker nog ergere fouten. Ook hoef je je niet schuldig te voelen over problemen die je hebt, omdat anderen ergere problemen hebben. Die mensen zien het luchtige van sommige problemen in, omdat ze andere dingen aan hun kop hebben. Lullig is als die mensen jou bekritiseren om jouw problemen. Naar mijn mening zijn dat juist de aandachtstrekkers en niet iemand zoals jij.

quote:

Op woensdag 19 mei 2010 12:23 schreef iwrappedyouinsidemycoat het volgende:
Ik heb vaak geneog te horen gekregen dat als ik vertelde wat me dwars zat mensen zeiden dat anderen het veel slechter hadden en ik me niet aan moest stellen.

Hier moet je je niets van aantrekken en is ook volledig onterecht. Hoe jij je voelt is voor jou belangrijk. Hoe een ander zich voelt is voor hun belangrijk.

quote:

Op woensdag 19 mei 2010 13:34 schreef Rembrand21 het volgende:

[..]

Hier moet je je niets van aantrekken en is ook volledig onterecht. Hoe jij je voelt is voor jou belangrijk. Hoe een ander zich voelt is voor hun belangrijk.

Laat dit voor eens en voor altijd duidelijk zijn.

Het klinkt overigens vrij dubieus dat er slechts één psycholoog is die je kan bellen? Of zijn dat hele gekke gedachten?

Hé, ik heb je topic even doorgelezen en herken veel in je verhaal. Niet de exacte gebeurtenissen maar wel met hoe je met jezelf omgaat. Ik heb nu 2 jaar therapie en heb daar geleerd om wat aardiger voor mezelf te zijn. Ik was altijd heel hard voor mezelf en had ook veel last van schuldgevoelens. Nog steeds wel hoor, maar ik heb wel geleerd er beter mee om te gaan.

Als ik me kut voel dan voel ik me gewoon kut en ik hoef me daar niet voor te excuseren. Dat gevoel mag er ook zijn, is ook een deel van mij en dat hoef ik niet weg te drukken. Ik heb ook geleerd om meer openheid te geven naar mijn vrienden. Niet altijd maar alles weglachen, maar ook eens laten zien dat ik ook een verdrietige en zware kant heb. Mijn vriendschappen zijn hier echt door verdiept en daar heb ik veel aan.

Ik heb heel vaak tegen mezelf gezegd dat ik ok ben zoals ik ben, ook als ik me minder voel, ook als ik over dingen inzit, me zorgen maak, huil of in paniek ben. Ik mag er gewoon zijn zoals ik ben, en iedereen die het niet aanstaat kan oprotten. Het voelt echt als een opluchting om zo te denken.

Superveel succes. En laat je niet aan de kant zetten, het is super dat je hulp durft te zoeken, want ook dat vereist moed.

quote:

Op dinsdag 18 mei 2010 18:41 schreef LetivaLove het volgende:
Misschien moet je steeds denken als je je rot voelt:
Maar ik krijg de kans om te leven, en ik ga er wat moois van maken WANT:
- Er zijn duizenden mensen die nu kanker hebben.
- Denk aan Ruben van de Vliegramp , hij is zijn familie kwijt.
- Denk aan de kinderen in Afrika.

Misschien heb je dan het gevoel dat jij een kans krijgt.

Echt he.. hoe kun je zoiets zeggen?!? Okay.. als TS:

- kanker heeft
- familie verloren heeft tijdens de vliegramp
- TS in Afrika woont

Het is gewoon kut als je je zo voelt. Het enige wat ik kan zeggen is onthou waar je plezier aan hebt en probeer dat zo vaak mogelijk te doen. En omgekeerd alle stomme dingen niet/zo weinig mogelijk te doen.

quote:

Op woensdag 19 mei 2010 12:53 schreef iwrappedyouinsidemycoat het volgende:
Ik vind de toekomst ook eng. Ik ben heel plannerig en wil altijd alles precies zoals ik het wil, want zodra het van mijn veilige positie afwijkt ben ik doodsbang.

de toekomst _is_ dan ook eng en ieder persoon zal angst hebben voor het onbekende... dat is zelfs heel gezond en houd een mens waakzaam...

wat niet goed is, is als die angst echter zich gaat uiten in 'neuroses' en depressie... en dat is meestal een teken dat iemand niet in staat is de natuurlijke 'angsten' die hij (en iedereen) ondervind (bv bij tijdelijke tegenslagen of 'onzekere situaties'), een goede 'plek' te geven en ook deze te 'verwerken'.
Inderdaad kan dat zeker komen door een jeugd waarin iemand dat ook niet goed heeft _kunnen leren en waar men als 'overlevingssttrategie zich aanleerde om angsten vooral 'diep weg te stoppen en ontkennen'.


bepaalde medicijnen als kalmeringsmiddelen en anti-depressiva kunnen inderdaad behulpzaam zijn om bepaalde neuroses en onrust te 'onderdrukken'... maar lossen niet de problemen bij de basis op...
Die problemen bij de basis oplossen betekent meestal wel dat je alsnog moet leren die problemen wel 'onder ogen te komen' en de 'confrontatie' aan te gaan (bij veel angst- en dwangneuroses is de beste therapie een vorm van 'confrontatie-therapie' die heel moeilijk is om doorheen te komen, maar met de nodige doorzettingskracht wel op de langere termijn succes kan boeken)