OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Als ze thuiskomen met leuke verhalen ben ik enthousiast en dat is niet eens gespeeld want ik ben blij als mijn kinderen iets leuks hebben gedaan. Ook als er iets leuks op stapel is.quote:Op zaterdag 15 mei 2010 11:39 schreef Puala het volgende:
[..]
Exact wat ik had verwacht eigenlijk. Het gebrek aan communicatie is hoogstwaarschijnlijk een zeer groot probleem bij je zoontje.
Bij ons thuis was het namelijk zo dat als ik vertelde wat ik van Pa gehad had dat moeders 'm flipte. Belachelijk, vervelend en blabla. Terwijl dat als ik bij Pa iets vertelde over wat ik bij moeders had gedaan of meegemaakt had hij haar weer neer haalde. Zo is het bij beide zo dat je niet lekker je verhaal kan doen, maar ook niet gewoon lekker een keer praten. Je moet altijd letten op je woorden etc. Nu was ik op dat moment ouder als 6, zegmaar het dubbele. Maar dat was iets wat ik zeer storend vond en wat me echt moedeloos maakte.
Ik wil nu niet zeggen dat je dit automatisch ook doet, maar let er eens op. Spreek je negatief over je ex waar je zoontje bij is? Probeer dat in ieder geval eens te veranderen. En zet je eigen gevoelens opzij als je met je ex praat. Zorg dat jij degene bent die goed initiatief toont en die een volwassen houding neer zet. Dit is zo veel fijner voor je zoontje. Dan merkt hij dat papa en mama wel goed met elkaar kunnen praten over hem. Ik zeg niet dat je gezellig met je ex bij de speeltuin moet gaan zitten, maar zorg er in ieder geval voor dat je over de opvoeding van je zoontje kan praten. Dat is echt belangrijk voor je mannetje.
Praten met mijn ex kan dus echt niet. Als ik de kinderen bij hem breng en ik heb bijv, een tasje met schoolwerkjes mee dan pakt hij dat niet eens aan, en dan geef ik het maar aan de kinderen. Hij kijkt mij niet aan en zegt geen boe of bah zelfs niet als er bijeenkomsten op school zijn waar ook de kinderen bijzijn. Hoop dat de psych. die ons kind gaat helpen ook gesprekken met de ouders gaat voeren, misschien dat daar iets in gaat verbeteren dan.
quote:Op donderdag 13 mei 2010 13:29 schreef Bluezz het volgende:
Z.s.m via de huisarts naar een kinderpsycholoog.
TanteC wat naar voor jou en voor je zoontje, deze situatie. Heel verstandig om ermee naar een specialist te gaan. Ik denk dat het voor hem sowieso heel belangrijk is dat hij het gevoel krijgt serieus genomen te worden en dat het niet wordt afgedaan met dat het maar aandachtzoekerij is.. Al zou dat het zijn, wat anderen ook al zeiden, dat is ook zorgelijk genoeg op zichzelf.
En dat er gesuggereerd werd dat het de schuld van de ouders is dat een kind zich zo voelt omdat de ouders gescheiden zijn kan ik me bepaald niet in vinden. Geen kind heeft er wat aan als ouders bij elkaar blijven terwijl er allerlei spanningen in het huwelijk zijn. Ook als er geen sprake is van huiselijk geweld.
En dat er gesuggereerd werd dat het de schuld van de ouders is dat een kind zich zo voelt omdat de ouders gescheiden zijn kan ik me bepaald niet in vinden. Geen kind heeft er wat aan als ouders bij elkaar blijven terwijl er allerlei spanningen in het huwelijk zijn. Ook als er geen sprake is van huiselijk geweld.
Schuld. . .dat klinkt zo negatief. Een scheiding kan gewoon een oorzaak (één van de oorzaken) zijn waarom een kind depressief wordt. Vanuit die situatie zou je dan ook kunnen kijken wat je eraan kunt doen.
Ik denk dat het idd verstandig is om hier hulp voor te zoeken. Allereerst voor je zoontje en daarnaast ook voor jou en je ex partner. Want dit kan gewoon niet en dat zal je ex in moeten zien..quote:Op zaterdag 15 mei 2010 15:29 schreef TanteC het volgende:
[..]
Als ze thuiskomen met leuke verhalen ben ik enthousiast en dat is niet eens gespeeld want ik ben blij als mijn kinderen iets leuks hebben gedaan. Ook als er iets leuks op stapel is.
Praten met mijn ex kan dus echt niet. Als ik de kinderen bij hem breng en ik heb bijv, een tasje met schoolwerkjes mee dan pakt hij dat niet eens aan, en dan geef ik het maar aan de kinderen. Hij kijkt mij niet aan en zegt geen boe of bah zelfs niet als er bijeenkomsten op school zijn waar ook de kinderen bijzijn. Hoop dat de psych. die ons kind gaat helpen ook gesprekken met de ouders gaat voeren, misschien dat daar iets in gaat verbeteren dan.
|
|
