Zondagochtend om 3 uur word ik wakker van pijn. Ik denk dat het weeën zijn. Ik probeer op mn zij te liggen en goed in mn buik te ademen. Ik denk dat het wel wat helpt. Manlief is nog niet wakker. Ik heb het idee dat het erger wordt en kan niet langer in bed blijven liggen. Ik wil een rugmassage want ik heb erg last van mn rug dus ik maak manlief wakker. Hij masseert eventjes en de pijn verdwijnt weer. Tegen 6.30 uur val ik in slaap en word om 10 uur verbaasd wakker dat de baby er niet is. Zondagmiddag van 14.00 uur tot 22.00 uur rommelt het weer en heb ik wat voorweeën. Ik heb niet het idee dat er echt iets gebeurt. Het stopt weer en we gaan rustig slapen. Maandagochtend om 3 uur word ik weer wakker. Weer voorweeën. Ik ga maar even douchen. Volgens manlief komen de weeën ongeveer elke 5 a 6 minuten. Hij belt de verloskundige, ze is nog bij een bevalling maar zal even komen kijken. Ze is er om half 6 en vraagt hoe het gaat. Ik geef aan dat ik het idee heb dat er niets gebeurt en dat het weer afzakt maar dat manlief denkt dat het wel doorzet. Ze kijkt even wat wee-activiteit aan en vind mij te vrolijk. Dat idee heb ik zelf ook. Ze gaat wel even kijken of ik ontsluiting heb. Mn baarmoedermond is mooi soepel en zacht en ik heb 1 à 2 cm ontsluiting. Ik zeg dat ik blij ben dat het dus echt wat doet en dat we dus wel wat opschieten voordat zij me gerust kan stellen met hetzelfde verhaal. De weeën zakken weer af. Waren dus weer voorweeën. Manlief besluit 's ochtends wel te gaan werken.
Tot zover het voorwerk.
Maandagmiddag 26 juli om 4 uur heb ik wat krampen in mn rug. Nee he, weer voorweeën. Jakkie. Ik besluit deze krampen te negeren en ga het eten voorbereiden zodat manlief het eten straks op kan zetten. De krampen zakken weer af. Manlief komt thuis en gaat het eten koken. We eten pasta, en tijdens het eten moet ik een paar keer opstaan en wat rondlopen omdat ik wat last van mn rug heb. Manlief is moe en valt in slaap op bed. Ik krijg op dat moment steeds meer kramp in mn rug en besluit om 18,30 met een eierwekker te gaan douchen. Zodra ik onder de douche sta worden de krampen heftiger. Ze duren 45 seconden tot een minuut en er zit tussen de 45 seconden en 4 minuten tussen de krampen. Dit zijn denk ik weeën, rugweeën. Om kwart voor 8 kom ik onder de douche vandaan en maak ik manlief wakker en vertel ik wat de weeën doen. Hij wacht tot 20.30 voordat hij de verloskundige belt omdat zij 's ochtends had aangegeven dat weeën regelmatig moesten komen gedurende ten minste 2 uur. De verloskundige is er een kwartier later (denk ik) en kijkt het even aan. Ondertussen sta ik al een tijd weeën op te vangen aan mn Hemnes kast. Ik weet niet wanneer ik daarmee begonnen ben maar volgens mij heb ik ook een paar voorweeën in de nachten ervoor aan de kast opgevangen. De verloskundige F. vind dat ik het prima doe en heeft het idee dat er wel echt iets gaande is. Ze wil even gaan kijken of ik op ben geschoten. Voordat ze er was heb ik tegen manlief gezegd dat ik het niet doe voor minder dan 4 cm. Ze kijkt, 4 à 5 cm! We gaan weer van bed af want ik kan niet liggen als ik een rugwee heb. Mn weeën zijn een beetje vreemd. Wee, 3 minuten pauze, erge wee, 2 minuten pauze, minder erge wee, 45 seconden pauze, minder erge wee, 3 minuten pauze, hele erge wee. Ik loop weer wat rond en hang aan mn Hemnes kast. Bij een erge wee adem ik in en fluit ik uit, hoe hoger ik fluit hoe erger de wee. Ze vraagt me of ze de vliezen mag breken? Ik kom uit mn roes en moet er echt een tijdje over nadenken. Waarom breken ze niet zelf vraag ik en wat gebeurt er als ik wil wachten tot ze zelf breken? Als ze ze nu breekt en ze heeft vies vruchtwater kan ik nu naar het ziekenhuis en anders heb ik kans dat ik bij 8 cm nog es naar het ziekenhuis moet. manlief zegt breken, en ik besluit dat we dat dan maar moeten doen. Het vruchtwater is onduidelijk. Het kan lichtbruin zijn van meconium, maar aangezien alles nogal bloederig is kan het ook gewoon water zijn met bloed. Ik heb niet zoveel vruchtwater en ze moet langs mn baarmoedermond masseren om wat meer te krijgen. AUW! AUW! AUW! EN NU GENOEG! Nog steeds onduidelijk. Ik krijg een verband om het in op te vangen maar na een tijdje blijkt dat et nog steeds weinig vruchtwater is en dat het waarschijnlijk bloed is. Het is namelijk heel lichtbruin. Ze besluit thuis te blijven. Prima.
Tegen half 11 gaat ze weg, ze zegt dat ze over 2 uur weer komt kijken maar dat we haar altijd kunnen bellen en ze er dan heel snel is. Ze zegt me dat wanneer ik persdrang voel dat ik dan... “kont omhoog en zuchten” maak ik haar zin af. Ja zegt ze. Prima. Ik moet van haar gaan douchen om weer in mn roes te komen. Ik ga onder de douche staan en denk aan wat iemand zij over het leunen tegen een douchewand tijdens een wee. Bij elke wee sta ik tegen de muur te duwen en bij de erge wee fluit ik heel hard. De douche is te warm en ga er denk ik tegen 11 uur uit. Mn weeën komen heel snel, ben erg moe in mn benen maar kan alleen tegen de kast aanleunen. Heel af en toe kan ik even 10 seconden uitrusten op de bureaustoel die manlief achter me heeft neergezet. Het wordt wel heeeeel heftig. Ik gil dat het een rotkind is en dat ik et stom vind. Ik gil om een ruggeprik omdat het teveel pijn doet. Ik zeg tegen manlief dat hij F. moet bellen. Ik zeg nog een keer tegen manlief dat hij F. moet bellen. Ik heb persdrang en sta bij de kast. Probeer mn kont omhoog te houden en over de kast heen te leunen. BEL F. NU!!!!! (achteraf bleek dat F. al gebeld was). Nog een keer persdrang ik doe zo mn best niet mee te doen maar mn lichaam doet mee, ik kan er echt niets aan doen. Ik hijg, puf, zucht, altijd-is-kort-jak-je-ziek. Niets helpt. Pauze. Meer dan ik het afgelopen uur heb gehad. Ik denk 2 minuten. Poepdrang. Gelukkig hangen boven de kast de foto's van mn neefjes en nichtjes. Ik hou van ze en hou van de foto's. Ze slepen me erdoorheen.
F. is er vrij snel en toucheert om te kijken hoever ik ben. Volledige ontsluiting. Ze vraagt of ik nog op de baarkruk wil, ik geef aan dit zeker te willen proberen. Ze zet de spullen snel klaar. Ik ga op de baarkruk zitten met manlief achter me. Oi, het gaat veel te snel, binnen 2 persweeën geef ik aan dat het te snel gaat naar mn gevoel en dat ik van de kruk af wil. Goed zegt F., dan op bed. Ik lig op bed in de kussens. F. zegt dat ik korte persweeën heb en dat ze hoopt dat ik 2 keer kan persen op een wee. Mij lukt 3 keer, niet persen is trouwens echt geen optie. Het doet zoveel pijn! Ik was helemaal vergeten dat er natuurlijk een bekkenbodem zit die niet mee ontsluit maar waar je doorheen moet. Zo, wat een kutgevoel zeg. Ze zegt dat ik mn benen omhoog mag trekken maar als ik dat vanwege mn bekken niet zie zitten dat ik dan ook mn voetenop bed mag houden en mn knieën uit elkaar mag laten vallen, ik besluit tot het laatste.
Ik voel dat het hoofdje bijna staat en weer een stukje terugglijd. Even later staat het hoofdje. Ik hijg uit mezelf, heb ik geen aanmoediging voor nodig. Ik zeg tegen F. dat ik denk dat ik scheur. F. zegt dat ik rustig verder moet gaan en dat ik niet scheur . Ik heb pijn en kijk naar de hoek van de muur naar het plafond. Ik zeg “NEE”, maar F. zegt kijk dan, en ik zie een alien half uit me steken. F. vraagt of ik het aan wil pakken, ik zeg nee. Dan haalt ze hem uit me en het eerste wat ik zie zijn 2 balletjes. Ik zeg “kijk dan, hij is er, zie hem dan!”. F. kijkt me verbaasd aan en tilt een beentje op om te kijken wat het is. Ik heb gelijk, het is een jongen! Mijn voorgevoel klopte! Ik heb het leven aan mn zoon gegeven!
Ze zegt dat het echt een kleintje is waarop ik antwoord dat hij 6 pond is omdat de gyn dat aan de hand van de echo's heeft bepaald. Ze zegt dat hij dat niet gaat halen. Ergens tussendoor is de kraamverzorgster binnengekomen, te laat voor Nathan maar op tijd voor de placenta die 12 minuten na Nathan geboren wordt. Ze heeft een weegschaal mee en Nathan wordt gewogen: 2520 gram, ook mag manlief met een meetlat op het aankleedkussen bepalen hoe lang hij is: 45 cm. De verloskundige vraagt meteen aan de kraamverzorgster of ze bijvoeding bij zich heeft, dat heeft ze. Ik zeg verbaasd dat ik het niet wist en dat ik nu niets in huis heb en hoe dat nu moet omdat ik geen fingercup of iets dergelijks heb. De kraamverzorgster heeft gelukkig alles.
Schade bij mij: op 2 plaatsen naar boven gescheurd, ik heb de hand van mn kraamverzorgster fijn geknepen tijdens het hechten ondanks de verdoving.