TRU The truth is in here and out there
Je ziet het niet maar toch is het er... Alles over mysterieuze, onverklaarde, spirituele en occulte zaken.
oke ik was al eerder te vinden in het topic over stoere mysteries. maar nu open ik maar een eigen
deel hier bizarre waargebeurde en spannende verhalen!!
okee om even een begin te maken,,, een 2 verhalen van mezelf
The Blood Countess... haar echte naam is gravin Elizabeth Báthory (een Hongaarse Gravin)
en leefde 1560 tot 1614.
ooit sloeg ze haar bediende waarbij ze bloed op haar hand kreeg, ze zag hoe het bloed haar huid verjongde.
ze liet haar werkers boerenkinderen ontvoeren, martelen en vermoorden en
liet het bloed in haar bad stromen om er vervolgens in te gaan liggen voor een eeuwig jonge huid.
Pas toen er ook meisjes van adele stand werden ontvoerd en vermoord voor het bloed, werd er ingegrepen,
Bathory werd opgesloten in een kamer zonder ramen, met alleen een gat voor lucht en voedsel...
3 jaar later overleed zij.
veel mensen halen haar in de war met Bloody Mary... het verhaal van bloody mary heeft meerdere verhalen en is niet zeker of het waargebeurd is.
Elizabeth Bathory heeft echt bestaan en heeft deze gruweldaden echt uitgevoerd.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
het verhaal van robert de behekste pop.
het verhaal begint in het huis van Meneer en mevrouw Otto in het jaar
1896, het was bekend dat de otto's niet erg vriendelijke mensen waren.
ze hadden één bediende die zorge voor Robert Eugene, de zoon het echtpaar.
de bediende gaf Robert een pop, Robert Eugene vernoemde de pop naar zichzelf.
Robert werd het dus. maar meneer en mevrouw Otto hoorde hun zoon regelmatig
praten tegen de pop Robert. op zich is dat niet vreemd
wat dat doen de meeste kinderen, maar meneer en mevrouw Otto
hoorden ook dat hun kind voor de pop antwoorden in een totaal andere stem.
dan zijn eigen stem.
veel rare dingen begonnen zich voor te doen. buren klaagden dat ze
Robert de pop bij verschillende ramen zagen staan in het huis, wanneer
de familie zelf weg was. Zelf begonnen de Otto's ook hun twijfels te krijgen
ze hoorden regelmatig gegiechel en ze vingen glimpen op van een rennende pop in het huis.
de echte robert begon nachtmerries te krijgen en schreeuwde als hij wakker werd.
als meneer en mevrouw Otto dan kwamen kijken was zijn kamertje een grote puinhoop
van omgegooide meubels. ze troffen Robert de pop dan aan op het voeteneind
van het bed.
hun zoon zei dan : Robert deed het!
de pop werd opgeborgen op zolder voor een paar jaar.
al gauw kwamen de verhalen ook al rond in de omgeving.
veel mensen hadden Robert de pop zien staan in het torenkamertje
als ze langs het huis liepen. schoolkinderen ontweken het huis.
op een dag besloot Robert de pop weer eens mee naar beneden te nemen
maar als er bezoek kwam hoorden de mensen gegiechel en voetstapjes .
op een zeker moment wilde geen enkeling het huis meer bezoeken.
robert besloot de pop weer terug te doen, maar Robert stierf in 1972
Robert de pop bleef geduldig op de zolderkamer wachten om weer opnieuw
gevonden te worden.
een nieuwe familie trok in het huis, en algauw ontdekte de 10 jaar
oude dochter van de familie de pop.
de zette hem tussen het speelgoed op haar kamer.
algauw begon het meisje nachtmerries te krijgen, en ze beweerde
aan haar ouders dat de pop snachts bewoog door haar kamer.
Nu meer dan 30 jaar laten beweerd ze nog steeds dat de pop leeft en haar
probeerde te vermoorden.
Robert de pop is nog steeds gekleed in zijn witte matrozenpakje
en houd zijn knuffel leeuwtje vast, hij zit beveiligd in het
Key West Martello Museum vast.
de medewerkers van het museum beweren gegiechel te horen
regelmatig snoeppapiertjes
te vinden binnen in de glazen vitrine waar hij zit.
deel hier bizarre waargebeurde en spannende verhalen!!
okee om even een begin te maken,,, een 2 verhalen van mezelf
The Blood Countess... haar echte naam is gravin Elizabeth Báthory (een Hongaarse Gravin)
en leefde 1560 tot 1614.
ooit sloeg ze haar bediende waarbij ze bloed op haar hand kreeg, ze zag hoe het bloed haar huid verjongde.
ze liet haar werkers boerenkinderen ontvoeren, martelen en vermoorden en
liet het bloed in haar bad stromen om er vervolgens in te gaan liggen voor een eeuwig jonge huid.
Pas toen er ook meisjes van adele stand werden ontvoerd en vermoord voor het bloed, werd er ingegrepen,
Bathory werd opgesloten in een kamer zonder ramen, met alleen een gat voor lucht en voedsel...
3 jaar later overleed zij.
veel mensen halen haar in de war met Bloody Mary... het verhaal van bloody mary heeft meerdere verhalen en is niet zeker of het waargebeurd is.
Elizabeth Bathory heeft echt bestaan en heeft deze gruweldaden echt uitgevoerd.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
het verhaal van robert de behekste pop.
het verhaal begint in het huis van Meneer en mevrouw Otto in het jaar
1896, het was bekend dat de otto's niet erg vriendelijke mensen waren.
ze hadden één bediende die zorge voor Robert Eugene, de zoon het echtpaar.
de bediende gaf Robert een pop, Robert Eugene vernoemde de pop naar zichzelf.
Robert werd het dus. maar meneer en mevrouw Otto hoorde hun zoon regelmatig
praten tegen de pop Robert. op zich is dat niet vreemd
wat dat doen de meeste kinderen, maar meneer en mevrouw Otto
hoorden ook dat hun kind voor de pop antwoorden in een totaal andere stem.
dan zijn eigen stem.
veel rare dingen begonnen zich voor te doen. buren klaagden dat ze
Robert de pop bij verschillende ramen zagen staan in het huis, wanneer
de familie zelf weg was. Zelf begonnen de Otto's ook hun twijfels te krijgen
ze hoorden regelmatig gegiechel en ze vingen glimpen op van een rennende pop in het huis.
de echte robert begon nachtmerries te krijgen en schreeuwde als hij wakker werd.
als meneer en mevrouw Otto dan kwamen kijken was zijn kamertje een grote puinhoop
van omgegooide meubels. ze troffen Robert de pop dan aan op het voeteneind
van het bed.
hun zoon zei dan : Robert deed het!
de pop werd opgeborgen op zolder voor een paar jaar.
al gauw kwamen de verhalen ook al rond in de omgeving.
veel mensen hadden Robert de pop zien staan in het torenkamertje
als ze langs het huis liepen. schoolkinderen ontweken het huis.
op een dag besloot Robert de pop weer eens mee naar beneden te nemen
maar als er bezoek kwam hoorden de mensen gegiechel en voetstapjes .
op een zeker moment wilde geen enkeling het huis meer bezoeken.
robert besloot de pop weer terug te doen, maar Robert stierf in 1972
Robert de pop bleef geduldig op de zolderkamer wachten om weer opnieuw
gevonden te worden.
een nieuwe familie trok in het huis, en algauw ontdekte de 10 jaar
oude dochter van de familie de pop.
de zette hem tussen het speelgoed op haar kamer.
algauw begon het meisje nachtmerries te krijgen, en ze beweerde
aan haar ouders dat de pop snachts bewoog door haar kamer.
Nu meer dan 30 jaar laten beweerd ze nog steeds dat de pop leeft en haar
probeerde te vermoorden.
Robert de pop is nog steeds gekleed in zijn witte matrozenpakje
en houd zijn knuffel leeuwtje vast, hij zit beveiligd in het
Key West Martello Museum vast.
de medewerkers van het museum beweren gegiechel te horen
regelmatig snoeppapiertjes
te vinden binnen in de glazen vitrine waar hij zit.
--
En waarom een apart topic hiervoor? 
De oude oude layout was veel beter!!
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
omdat mensen dan ook hun eigen verhalen kunnen postenquote:
en er natuurlijk op kunnen reageren.. bij de andere topics zit er vaak weer een nep tintje aan
--
De achtervolgde Kruising van de Spoorweg
Een bijzondere legende over de spoorwegovergang in het zuiden van San Antonia, Texas, gaat de ronde.
Het verhaal verteld dat er een tragisch ongeluk is geweest waarbij er een aantal schoolkinderen omgekomen zijn, maar dat hun geest nog steeds oplicht in het licht van de voorbij komende autolichten. Auto's, die alleen op de weg rijden, worden op een onverklaarbare manier heel snel over de spoorwegovergang 'geduwd'.
Deze foto is gemaakt door Andy en Debi Chesney. Hun dochter en haar vrienden waren bij de spoorwegovergang geweest en hadden foto's gemaakt. Een onverklaarbare, vreemde, transparante figuur verscheen op de foto. Het lijkt een klein meisje te zijn met een teddybeer. Tenminste dat blijkt mede door andere foto's die gemaakt zijn door andere fotografen. Er zijn meerdere foto's van deze plaats waarop een klein meisje gehurkt op haar voeten bij een hond zit. Anderen zien er een moeder in, met een klein meisje, die een knuffel bij zich heeft.
Meer verhalen over deze bewuste spoorwegovergang doen de ronde:
In het zuiden van San Antonio, Texas, in een buurt niet ver van San Juan Mission is een kruising met een rijweg en een treinspoor, die in de catalogus van Amerikaanse spookoverlevering enigszins beroemd is geworden. De kruising, zoals het verhaal gaan, was de plaats van een tragisch ongeval waarin verscheidene schoolgaande kinderen werden gedood - maar hun geest is blijven hangen bij de plek. Nieuwsgierigen uit het hele land komen naar deze plaats bij spoorwegspoor om uit de eerste hand de paranormale fenomenen te bekijken na de getuigenissen die zij daarover hebben gehoord.
Terug naar de jaren '30 of de jaren '40. Een schoolbus met kinderen raakte over de kop en gleed van de weg op de spoorwegkruising, waarbij de bus blokkeerde en vastraakte. Een trein reed pal in op de bus, 10 van de kinderen en de buschauffeur kwamen daarbij om het leven. Sinds dat vreselijke ongeval vele jaren geleden zijn er verscheidene auto's die stilhielden dichtbij de spoorwegsporen door ongeziene handen over de sporen worden geduwd. Het zijn de geesten van de kinderen, zeggen zij, die de auto's over de sporen duwen om een tragedie en het lot zoals die van hen te verhinderen.
Zelfs vandaag nog, stellen auto's zich op bij de kruising op om te zien of is de legende waar. De bestuurder houden de auto's in de vrij. Sommigen zetten zelfs hun motoren af. En vreemd genoeg, alhoewel het blijkt dat de weg op een stijgende lijn ligt, begint de auto te rollen. Het rolt eerst langzaam, maar dan regelmatiger en bereikd een bepaalde snelheid en rolt dan over het spoor. Dit is telkens weer getest, en de auto's rollen werkelijk op en over de sporen - elke keer.
Maar dat is niet alles. Er zijn automobilisten die een lichte poeder - zoals talk of babypoeder - over de de achterbumper van de auto strooiden. Er verschenen kleine vingerafdrukken en handprints. Velen wie het hebben geprobeerd zweren dat inderdaad zij het bewijsmateriaal van kleine kinderen handprints in het poeder kunnen zien.
Ervaring uit de eerste hand
Feit of fantasie?
Één persoon die de legende met gunstige resultaten testte was Brenda Pacheco, de voorzitter van Wayanay Inka, een muzikale groep van Peru. "Ik zette mijn auto in neutraal, verwijderde mijn voeten van pedalen," zo schrijft zij "Het ging snel. Ik werd over de sporen geduwd, over een heuvel, en rolde zo verder."
Pacheco slaagde ook met de poedertest. Zij bestrooide de kofferbak van haar zwarte stationcar met talkpoeder. "Ik Toen ik de kofferbak controleerde zag ik kleine handafdrukken! Duidelijk zo duidelijk, en zo, zo uiterst klein! De afdrukken waren zo perfect, je kon de lijnen van de palmen zien, en de wervelingen van de vingerafdrukken zien!“
Zij werd zo opgewonden met de resultaten dat Pacheco het experiment, met nog meer resultaten herhaalde: „Opnieuw 'op en over' de heuvel," zegt zij. "Er waren verscheidene kleine handafdrukken, niet alleen op de rug van de auto, maar ook onderaan de kanten van de achterdeuren! En er was één grote handprint! Zou dit een handprint van de buschauffeur kunnen zijn?"
Nog eentje met EVP voor de altijd sceptische Fokkers
Goed topic
[ Bericht 5% gewijzigd door Winner_Taco op 08-05-2010 19:49:01 ]
Een bijzondere legende over de spoorwegovergang in het zuiden van San Antonia, Texas, gaat de ronde.
Het verhaal verteld dat er een tragisch ongeluk is geweest waarbij er een aantal schoolkinderen omgekomen zijn, maar dat hun geest nog steeds oplicht in het licht van de voorbij komende autolichten. Auto's, die alleen op de weg rijden, worden op een onverklaarbare manier heel snel over de spoorwegovergang 'geduwd'.
Deze foto is gemaakt door Andy en Debi Chesney. Hun dochter en haar vrienden waren bij de spoorwegovergang geweest en hadden foto's gemaakt. Een onverklaarbare, vreemde, transparante figuur verscheen op de foto. Het lijkt een klein meisje te zijn met een teddybeer. Tenminste dat blijkt mede door andere foto's die gemaakt zijn door andere fotografen. Er zijn meerdere foto's van deze plaats waarop een klein meisje gehurkt op haar voeten bij een hond zit. Anderen zien er een moeder in, met een klein meisje, die een knuffel bij zich heeft.
Meer verhalen over deze bewuste spoorwegovergang doen de ronde:
In het zuiden van San Antonio, Texas, in een buurt niet ver van San Juan Mission is een kruising met een rijweg en een treinspoor, die in de catalogus van Amerikaanse spookoverlevering enigszins beroemd is geworden. De kruising, zoals het verhaal gaan, was de plaats van een tragisch ongeval waarin verscheidene schoolgaande kinderen werden gedood - maar hun geest is blijven hangen bij de plek. Nieuwsgierigen uit het hele land komen naar deze plaats bij spoorwegspoor om uit de eerste hand de paranormale fenomenen te bekijken na de getuigenissen die zij daarover hebben gehoord.
Terug naar de jaren '30 of de jaren '40. Een schoolbus met kinderen raakte over de kop en gleed van de weg op de spoorwegkruising, waarbij de bus blokkeerde en vastraakte. Een trein reed pal in op de bus, 10 van de kinderen en de buschauffeur kwamen daarbij om het leven. Sinds dat vreselijke ongeval vele jaren geleden zijn er verscheidene auto's die stilhielden dichtbij de spoorwegsporen door ongeziene handen over de sporen worden geduwd. Het zijn de geesten van de kinderen, zeggen zij, die de auto's over de sporen duwen om een tragedie en het lot zoals die van hen te verhinderen.
Zelfs vandaag nog, stellen auto's zich op bij de kruising op om te zien of is de legende waar. De bestuurder houden de auto's in de vrij. Sommigen zetten zelfs hun motoren af. En vreemd genoeg, alhoewel het blijkt dat de weg op een stijgende lijn ligt, begint de auto te rollen. Het rolt eerst langzaam, maar dan regelmatiger en bereikd een bepaalde snelheid en rolt dan over het spoor. Dit is telkens weer getest, en de auto's rollen werkelijk op en over de sporen - elke keer.
Maar dat is niet alles. Er zijn automobilisten die een lichte poeder - zoals talk of babypoeder - over de de achterbumper van de auto strooiden. Er verschenen kleine vingerafdrukken en handprints. Velen wie het hebben geprobeerd zweren dat inderdaad zij het bewijsmateriaal van kleine kinderen handprints in het poeder kunnen zien.
Ervaring uit de eerste hand
Feit of fantasie?
Één persoon die de legende met gunstige resultaten testte was Brenda Pacheco, de voorzitter van Wayanay Inka, een muzikale groep van Peru. "Ik zette mijn auto in neutraal, verwijderde mijn voeten van pedalen," zo schrijft zij "Het ging snel. Ik werd over de sporen geduwd, over een heuvel, en rolde zo verder."
Pacheco slaagde ook met de poedertest. Zij bestrooide de kofferbak van haar zwarte stationcar met talkpoeder. "Ik Toen ik de kofferbak controleerde zag ik kleine handafdrukken! Duidelijk zo duidelijk, en zo, zo uiterst klein! De afdrukken waren zo perfect, je kon de lijnen van de palmen zien, en de wervelingen van de vingerafdrukken zien!“
Zij werd zo opgewonden met de resultaten dat Pacheco het experiment, met nog meer resultaten herhaalde: „Opnieuw 'op en over' de heuvel," zegt zij. "Er waren verscheidene kleine handafdrukken, niet alleen op de rug van de auto, maar ook onderaan de kanten van de achterdeuren! En er was één grote handprint! Zou dit een handprint van de buschauffeur kunnen zijn?"
Nog eentje met EVP voor de altijd sceptische Fokkers
Goed topic
[ Bericht 5% gewijzigd door Winner_Taco op 08-05-2010 19:49:01 ]
When I die, I want to go peacefully like my Grandfather did, in his sleep -- not screaming, like the passengers in his car.
Dat lulverhaal van die spoorwegovergang is al lang en breed verklaard: 3 procent helling naar beneden in de weg.
Die weg loopt dus gewoon af.quote:Zelfs vandaag nog, stellen auto's zich op bij de kruising op om te zien of is de legende waar. De bestuurder houden de auto's in de vrij. Sommigen zetten zelfs hun motoren af. En vreemd genoeg, alhoewel het blijkt dat de weg op een stijgende lijn ligt, begint de auto te rollen. Het rolt eerst langzaam, maar dan regelmatiger en bereikd een bepaalde snelheid en rolt dan over het spoor. Dit is telkens weer getest, en de auto's rollen werkelijk op en over de sporen - elke keer.
In duitsland vlak over de grens is ook ergens zo een weg.
Optisch bedrog, je zou zweren dat de weg omhoog loopt terwijl hij in werkelijkheid omlaag loopt.
Broodje aap verhaal dunkt me
De oude oude layout was veel beter!!
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
o okee.. maargoed hoe verklaar je de vingerprints in de poedersubstantie?quote:Op zaterdag 8 mei 2010 19:45 schreef TimMer1981 het volgende:
Dat lulverhaal van die spoorwegovergang is al lang en breed verklaard: 3 procent helling naar beneden in de weg.
ik denk dat je het met eigen ogen moet zien,
--
Hebben ze onderzocht. Het loopt afquote:Op zaterdag 8 mei 2010 19:41 schreef Winner_Taco het volgende:
De achtervolgde Kruising van de Spoorweg
Een bijzondere legende over de spoorwegovergang in het zuiden van San Antonia, Texas, gaat de ronde.
Het verhaal verteld dat er een tragisch ongeluk is geweest waarbij er een aantal schoolkinderen omgekomen zijn, maar dat hun geest nog steeds oplicht in het licht van de voorbij komende autolichten. Auto's, die alleen op de weg rijden, worden op een onverklaarbare manier heel snel over de spoorwegovergang 'geduwd'.
Deze foto is gemaakt door Andy en Debi Chesney. Hun dochter en haar vrienden waren bij de spoorwegovergang geweest en hadden foto's gemaakt. Een onverklaarbare, vreemde, transparante figuur verscheen op de foto. Het lijkt een klein meisje te zijn met een teddybeer. Tenminste dat blijkt mede door andere foto's die gemaakt zijn door andere fotografen. Er zijn meerdere foto's van deze plaats waarop een klein meisje gehurkt op haar voeten bij een hond zit. Anderen zien er een moeder in, met een klein meisje, die een knuffel bij zich heeft.
Meer verhalen over deze bewuste spoorwegovergang doen de ronde:
In het zuiden van San Antonio, Texas, in een buurt niet ver van San Juan Mission is een kruising met een rijweg en een treinspoor, die in de catalogus van Amerikaanse spookoverlevering enigszins beroemd is geworden. De kruising, zoals het verhaal gaan, was de plaats van een tragisch ongeval waarin verscheidene schoolgaande kinderen werden gedood - maar hun geest is blijven hangen bij de plek. Nieuwsgierigen uit het hele land komen naar deze plaats bij spoorwegspoor om uit de eerste hand de paranormale fenomenen te bekijken na de getuigenissen die zij daarover hebben gehoord.
Terug naar de jaren '30 of de jaren '40. Een schoolbus met kinderen raakte over de kop en gleed van de weg op de spoorwegkruising, waarbij de bus blokkeerde en vastraakte. Een trein reed pal in op de bus, 10 van de kinderen en de buschauffeur kwamen daarbij om het leven. Sinds dat vreselijke ongeval vele jaren geleden zijn er verscheidene auto's die stilhielden dichtbij de spoorwegsporen door ongeziene handen over de sporen worden geduwd. Het zijn de geesten van de kinderen, zeggen zij, die de auto's over de sporen duwen om een tragedie en het lot zoals die van hen te verhinderen.
Zelfs vandaag nog, stellen auto's zich op bij de kruising op om te zien of is de legende waar. De bestuurder houden de auto's in de vrij. Sommigen zetten zelfs hun motoren af. En vreemd genoeg, alhoewel het blijkt dat de weg op een stijgende lijn ligt, begint de auto te rollen. Het rolt eerst langzaam, maar dan regelmatiger en bereikd een bepaalde snelheid en rolt dan over het spoor. Dit is telkens weer getest, en de auto's rollen werkelijk op en over de sporen - elke keer.
Maar dat is niet alles. Er zijn automobilisten die een lichte poeder - zoals talk of babypoeder - over de de achterbumper van de auto strooiden. Er verschenen kleine vingerafdrukken en handprints. Velen wie het hebben geprobeerd zweren dat inderdaad zij het bewijsmateriaal van kleine kinderen handprints in het poeder kunnen zien.
Ervaring uit de eerste hand
Feit of fantasie?
[ afbeelding ]
Één persoon die de legende met gunstige resultaten testte was Brenda Pacheco, de voorzitter van Wayanay Inka, een muzikale groep van Peru. "Ik zette mijn auto in neutraal, verwijderde mijn voeten van pedalen," zo schrijft zij "Het ging snel. Ik werd over de sporen geduwd, over een heuvel, en rolde zo verder."
Pacheco slaagde ook met de poedertest. Zij bestrooide de kofferbak van haar zwarte stationcar met talkpoeder. "Ik Toen ik de kofferbak controleerde zag ik kleine handafdrukken! Duidelijk zo duidelijk, en zo, zo uiterst klein! De afdrukken waren zo perfect, je kon de lijnen van de palmen zien, en de wervelingen van de vingerafdrukken zien!“
Zij werd zo opgewonden met de resultaten dat Pacheco het experiment, met nog meer resultaten herhaalde: „Opnieuw 'op en over' de heuvel," zegt zij. "Er waren verscheidene kleine handafdrukken, niet alleen op de rug van de auto, maar ook onderaan de kanten van de achterdeuren! En er was één grote handprint! Zou dit een handprint van de buschauffeur kunnen zijn?"
Goed topic
EDIT: De weg dan hé
Mijn piek is kwijt
Dat is gewoon gelul om het verhaal wat mooier te maken.quote:Op zaterdag 8 mei 2010 19:46 schreef Pantoffelsalade het volgende:
[..]
o okee.. maargoed hoe verklaar je de vingerprints in de poedersubstantie?
ik denk dat je het met eigen ogen moet zien,
En gegarandeerd als je daar zelf heen zou gaan en aan de locals zou vragen hoe het kan dat jij geen afdrukken op je auto hebt zullen ze zeggen dat dat ook niet altijd gebeurd.
Gewoon om toeristen te trekken. Leuk verhaaltje, meer niet
De oude oude layout was veel beter!!
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
oh.. je had het al gezegtquote:Op zaterdag 8 mei 2010 19:46 schreef vosss het volgende:
[..]
Die weg loopt dus gewoon af.
In duitsland vlak over de grens is ook ergens zo een weg.
Optisch bedrog, je zou zweren dat de weg omhoog loopt terwijl hij in werkelijkheid omlaag loopt.
Broodje aap verhaal dunkt me
Mijn piek is kwijt
ja oke.. nouja misschien ga ik ooit nog naar dat plaatsjequote:Op zaterdag 8 mei 2010 19:48 schreef vosss het volgende:
[..]
Dat is gewoon gelul om het verhaal wat mooier te maken.
En gegarandeerd als je daar zelf heen zou gaan en aan de locals zou vragen hoe het kan dat jij geen afdrukken op je auto hebt zullen ze zeggen dat dat ook niet altijd gebeurd.
Gewoon om toeristen te trekken. Leuk verhaaltje, meer niet
--
In duitsland lag oook ergens zo een weg. Is ook ooit in een topic op fok geweest.
Weet iemand nog waar dat was? Ik wil daar wel een keer gaan kijken.
Weet iemand nog waar dat was? Ik wil daar wel een keer gaan kijken.
De oude oude layout was veel beter!!
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
Volgens mij was de bedoeling zelf verhalen posten ?
When I die, I want to go peacefully like my Grandfather did, in his sleep -- not screaming, like the passengers in his car.
haha je weet hoe dat gaat op Fok!quote:Op zaterdag 8 mei 2010 19:51 schreef Winner_Taco het volgende:
Volgens mij was de bedoeling zelf verhalen posten ?
maargoed.... iemand reacties op mijn verhaaltjes?
en waar blijven de andere bizarre verhalen? come on come on!
ik wil meer haha
--
When I die, I want to go peacefully like my Grandfather did, in his sleep -- not screaming, like the passengers in his car.
hee bedankt!quote:Op zaterdag 8 mei 2010 20:00 schreef Winner_Taco het volgende:
Nog een filmpje van Robert voor jou Pantoffel :
--
Die zijn er niet; wishful thinking noemen ze dat.quote:Op zaterdag 8 mei 2010 19:46 schreef Pantoffelsalade het volgende:
[..]
o okee.. maargoed hoe verklaar je de vingerprints in de poedersubstantie?
ik denk dat je het met eigen ogen moet zien,
Heb er een documentaire over gezien waarin een oudere dame aan het woord kwam die er al 40 jaar woonde; die had zelf helemaal uitgezocht hoe de vork in de steel zat , was het gemekker erover spuugzat en verklaarde voor de laatste keer dat het onzin was. Sterker nog: er is niet eens een ongeluk geweest, dus dan wordt het erg lastig daar geesten aan over te houden.
Ik geloof zeker in geesten, maar dit verhaal is gewoon een toeristische trekpleister.
Gaaf topic
En degene die er een diepgaande discussie van wil maken opent maar zn eigen topic, verhalen willen we zien
En degene die er een diepgaande discussie van wil maken opent maar zn eigen topic, verhalen willen we zien
The truth was in here.
yeahquote:Op zondag 9 mei 2010 07:18 schreef Bastard het volgende:
Gaaf topic
En degene die er een diepgaande discussie van wil maken opent maar zn eigen topic, verhalen willen we zien
--
k heb dr nog een... niet heel bizar maar laat wel zien dat t leven vroeger zeker geen pretje was.
De schelpengrot is een tuinkoepel (rocaille) in de zuidelijke tuin van de voormalige borg op het landgoed Nienoord in Leek. De binnenzijde is geheel bedekt met een mozaïek van schelpen en stenen. Grot is waarschijnlijk afgeleid van het Italiaanse grotto, wat mozaïekkamer betekent. De oorsprong van de tuinkoepel ligt rond het jaar 1700.
Oorspronkelijk was het gebouwtje een schatkamer van de jonkheren van Nienoord. Over de reden van het bedekken van de muren met schelpen is niet meer bekend dan een sage: Op het kasteel werkte een meisje uit het dorp (Leek). Zij was altijd erg nieuwsgierig naar de schatkamer. Toen de jonkheer en zijn vrouw op een dag op reis waren vroeg ze aan de dochter van de heer of ze even in de schatkamer mocht kijken. De dochter werd overgehaald en opende de schatkamer voor het meisje. Zij vond het prachtig en danste door de kamer. Al snel had de dochter er genoeg van en liep ze weg, terwijl ze de deur van de schatkamer op slot had gedraaid. De dochter vergat het meisje en deze zat dus opgesloten. Toen de heer weer thuiskwam ontdekte hij het meisje, en sloot hij haar voor straf op in de schatkamer. Ze zou pas weer vrijgelaten worden als ze alle muren bedekt had met schelpen. Tientallen jaren werkte het meisje vervolgens aan het mozaïek. Toen het werk klaar was mocht ze eruit. Blij als ze was rende ze naar het dorp. Daar aangekomen bekeek ze zichzelf in het heldere water (vermoedelijk van het Leekster Hoofddiep). Zij schrok zo van haar oude en magere gezicht dat ze inelkaar zakte, om nooit meer op te staan.
De schelpengrot is een tuinkoepel (rocaille) in de zuidelijke tuin van de voormalige borg op het landgoed Nienoord in Leek. De binnenzijde is geheel bedekt met een mozaïek van schelpen en stenen. Grot is waarschijnlijk afgeleid van het Italiaanse grotto, wat mozaïekkamer betekent. De oorsprong van de tuinkoepel ligt rond het jaar 1700.
Oorspronkelijk was het gebouwtje een schatkamer van de jonkheren van Nienoord. Over de reden van het bedekken van de muren met schelpen is niet meer bekend dan een sage: Op het kasteel werkte een meisje uit het dorp (Leek). Zij was altijd erg nieuwsgierig naar de schatkamer. Toen de jonkheer en zijn vrouw op een dag op reis waren vroeg ze aan de dochter van de heer of ze even in de schatkamer mocht kijken. De dochter werd overgehaald en opende de schatkamer voor het meisje. Zij vond het prachtig en danste door de kamer. Al snel had de dochter er genoeg van en liep ze weg, terwijl ze de deur van de schatkamer op slot had gedraaid. De dochter vergat het meisje en deze zat dus opgesloten. Toen de heer weer thuiskwam ontdekte hij het meisje, en sloot hij haar voor straf op in de schatkamer. Ze zou pas weer vrijgelaten worden als ze alle muren bedekt had met schelpen. Tientallen jaren werkte het meisje vervolgens aan het mozaïek. Toen het werk klaar was mocht ze eruit. Blij als ze was rende ze naar het dorp. Daar aangekomen bekeek ze zichzelf in het heldere water (vermoedelijk van het Leekster Hoofddiep). Zij schrok zo van haar oude en magere gezicht dat ze inelkaar zakte, om nooit meer op te staan.
--
Bathory
OT:
Hmm geesten pissen bij mij in de pot maar trekken niet door.
OT:
Hmm geesten pissen bij mij in de pot maar trekken niet door.
Jehovah=Power of God Lucifer=Light of God Satan=Love of God Jesus=Unity of God
Het spookhuis de Griffioen in Veere
Wie goed keek, kon op de scheefgezakte gevel van het oude huis de Griffioen nog het jaartal 1527 ontcijferen. Al drie eeuwen stond het huis aan de rand van de gracht. Vele huizen waren in de loop der tijd afgebroken of onbewoonbaar verklaard, maar niet de Griffioen. En toch wilde geen enkele inwoner van Veere er zijn intrek nemen. Alleen vreemdelingen, onbekend met de geschiedenis van het huis wilden het huis huren. Maar nooit voor lang.
Onder de bewoners van Veere deden diverse spookverhalen over de Griffioen de ronde. Het huis was vroeger een logement met een zeer slechte naam. Maar door de romantische ligging aan het water en de lage prijs voor zo'n groot herenhuis kwamen er steeds weer nieuwe huurders op de proppen. De nieuwe huurders bleven echter nooit lang.
Het kwam bij niemand op om potentiële huurders te waarschuwen en af te schrikken met de spookverhalen. De dorpsbewoners gunden hun stadsgenoot, de makelaar Cornelis Griep, zijn verdiensten. Met beleefd zwijgen hoorden de inwoners van Veere de huurders aan die geschrokken vertelden wat hen was overkomen in het spookhuis.
Het was in het begin van november van het jaar 1836 dat een nieuwe huurder op het punt stond zijn intrek te nemen in het huis. De makelaar Cornelis Griep stond al te wachten met een grote bos sleutels in zijn handen, toen er een rijtuig arriveerde. Een lange, slanke vreemdeling stapte uit. Hij zag er deftig en voornaam uit in zijn dure kostuum. De mannen schudden elkaar de hand.
"Mijnheer Griep, ik hoorde voor het eerst over dit huis in een Londense club, toen men sprak over spookhuizen. De verteller had korte tijd in het huis gewoond en was zeer geschokt over wat hij daar had meegemaakt. Het verbaasde hem zeer dat niemand in Veere een blijk van herkenning had gegeven. Het leek of iedereen voor het eerst de spookverhalen hoorde, ook u leek zeer verbaasd."
De vreemdeling vervolgde zijn relaas: "Ik begrijp de bewoners van Veere wel. Wat heeft het voor een zin om een huis dat veel geld opbrengt in een kwaad daglicht te stellen? Heb ik gelijk of niet, mijnheer Griep?"
De makelaar was rood aangelopen en stotterde: "Ja mijnheer." De vreemdeling lachte geluidloos en trad het huis binnen. De makelaar volgde schoorvoetend. De lucht in de kamers was muf en verstikkend.
"Wanneer de avond valt, zie je hier overal onbekende schaduwen bewegen," begon de makelaar. "Horen mensen achter deze kast de valdeuren die al eeuwen geleden zijn weggebroken nog open en dichtklappen?" vroeg de vreemdeling. "Hoor je dan de gesmoorde, jammerende kreten van degenen die ooit door de waard van de Griffioen zijn vermoord?"
Cornelis Griep kon niets anders doen dan dit beamen. "Het gefluister van de doden schijnt de kamers te vullen. Wie hier is, krijgt het benauwd en kan niet meer spreken. Hij vlucht dan uiteindelijk naar buiten en klopt op mijn deur of op de deur van een van mijn buren. De huurder vertrekt vervolgens, na betaling van huur voor het hele jaar. De waard van de Griffioen brengt op deze wijze na zijn dood meer geld in het laatje dan tijdens zijn leven."
De vreemdeling keek de makelaar peinzend aan. "Ik had hier graag mijn intrek genomen, want ik ben absoluut niet bang voor geesten. Toch vertrek ik dadelijk weer naar Middelburg, want dit huis zal hier morgen niet meer staan. Vaarwel, mijnheer Griep."
In diezelfde novembernacht stak er een orkaan op en de volgende morgen luidden in Veere de noodklokken. Hoge golven teisterden het plaatsje; een springvloed joeg de golven op in het Veerse Gat. Het huis de Griffioen was volledig ingestort en zou nooit meer opgebouwd worden. De doden vonden eindelijk rust.
Bron: "Nederlands Sagenboek" door Jacques R.W. Sinninghe. Kruseman's Uitgeversmaatschappij NV, Den Haag, 1961
Wie goed keek, kon op de scheefgezakte gevel van het oude huis de Griffioen nog het jaartal 1527 ontcijferen. Al drie eeuwen stond het huis aan de rand van de gracht. Vele huizen waren in de loop der tijd afgebroken of onbewoonbaar verklaard, maar niet de Griffioen. En toch wilde geen enkele inwoner van Veere er zijn intrek nemen. Alleen vreemdelingen, onbekend met de geschiedenis van het huis wilden het huis huren. Maar nooit voor lang.
Onder de bewoners van Veere deden diverse spookverhalen over de Griffioen de ronde. Het huis was vroeger een logement met een zeer slechte naam. Maar door de romantische ligging aan het water en de lage prijs voor zo'n groot herenhuis kwamen er steeds weer nieuwe huurders op de proppen. De nieuwe huurders bleven echter nooit lang.
Het kwam bij niemand op om potentiële huurders te waarschuwen en af te schrikken met de spookverhalen. De dorpsbewoners gunden hun stadsgenoot, de makelaar Cornelis Griep, zijn verdiensten. Met beleefd zwijgen hoorden de inwoners van Veere de huurders aan die geschrokken vertelden wat hen was overkomen in het spookhuis.
Het was in het begin van november van het jaar 1836 dat een nieuwe huurder op het punt stond zijn intrek te nemen in het huis. De makelaar Cornelis Griep stond al te wachten met een grote bos sleutels in zijn handen, toen er een rijtuig arriveerde. Een lange, slanke vreemdeling stapte uit. Hij zag er deftig en voornaam uit in zijn dure kostuum. De mannen schudden elkaar de hand.
"Mijnheer Griep, ik hoorde voor het eerst over dit huis in een Londense club, toen men sprak over spookhuizen. De verteller had korte tijd in het huis gewoond en was zeer geschokt over wat hij daar had meegemaakt. Het verbaasde hem zeer dat niemand in Veere een blijk van herkenning had gegeven. Het leek of iedereen voor het eerst de spookverhalen hoorde, ook u leek zeer verbaasd."
De vreemdeling vervolgde zijn relaas: "Ik begrijp de bewoners van Veere wel. Wat heeft het voor een zin om een huis dat veel geld opbrengt in een kwaad daglicht te stellen? Heb ik gelijk of niet, mijnheer Griep?"
De makelaar was rood aangelopen en stotterde: "Ja mijnheer." De vreemdeling lachte geluidloos en trad het huis binnen. De makelaar volgde schoorvoetend. De lucht in de kamers was muf en verstikkend.
"Wanneer de avond valt, zie je hier overal onbekende schaduwen bewegen," begon de makelaar. "Horen mensen achter deze kast de valdeuren die al eeuwen geleden zijn weggebroken nog open en dichtklappen?" vroeg de vreemdeling. "Hoor je dan de gesmoorde, jammerende kreten van degenen die ooit door de waard van de Griffioen zijn vermoord?"
Cornelis Griep kon niets anders doen dan dit beamen. "Het gefluister van de doden schijnt de kamers te vullen. Wie hier is, krijgt het benauwd en kan niet meer spreken. Hij vlucht dan uiteindelijk naar buiten en klopt op mijn deur of op de deur van een van mijn buren. De huurder vertrekt vervolgens, na betaling van huur voor het hele jaar. De waard van de Griffioen brengt op deze wijze na zijn dood meer geld in het laatje dan tijdens zijn leven."
De vreemdeling keek de makelaar peinzend aan. "Ik had hier graag mijn intrek genomen, want ik ben absoluut niet bang voor geesten. Toch vertrek ik dadelijk weer naar Middelburg, want dit huis zal hier morgen niet meer staan. Vaarwel, mijnheer Griep."
In diezelfde novembernacht stak er een orkaan op en de volgende morgen luidden in Veere de noodklokken. Hoge golven teisterden het plaatsje; een springvloed joeg de golven op in het Veerse Gat. Het huis de Griffioen was volledig ingestort en zou nooit meer opgebouwd worden. De doden vonden eindelijk rust.
Bron: "Nederlands Sagenboek" door Jacques R.W. Sinninghe. Kruseman's Uitgeversmaatschappij NV, Den Haag, 1961
Ignorance is bliss, but knowledge is power.
super goed verhaal... deed me nog lang denken over of er misschien nog ergens een stukje huis is?
& ik ben helemaal weg van verhalen uit 1800
& ik ben helemaal weg van verhalen uit 1800
--
even tussendoor als iemand een keertje in Nederland/Belgie/Frankriijk spookhuizen/kastelen wil bezoeken of over een bepaalde plaats informatie wil
: http://www.theghosthunter.nl/
: http://www.theghosthunter.nl/
--
Aan zijn stem te horen heeft Robert hem meteen geestelijk beperkt gemaakt.quote:Op zaterdag 8 mei 2010 20:00 schreef Winner_Taco het volgende:
Nog een filmpje van Robert voor jou Pantoffel :
Science flies you to the moon. Religion flies you into buildings.
In de zin van: je wilt hier leugens neerzetten en absoluut niets over de waarheid horen? Misschien moet je een linkse partij beginnen...quote:Op zondag 9 mei 2010 07:18 schreef Bastard het volgende:
Gaaf topic
En degene die er een diepgaande discussie van wil maken opent maar zn eigen topic, verhalen willen we zien
Het is gewoon een topic met sagen en fantasy. Dat maakt verder niet uit, maar haal dan het woordje 'waargebeurde' weg, want met dat woordje erbij is het logisch dat er discussies ontstaan over het waarheidsgehalte van de verhalenquote:Op zondag 9 mei 2010 14:22 schreef TimMer1981 het volgende:
In de zin van: je wilt hier leugens neerzetten en absoluut niets over de waarheid horen? Misschien moet je een linkse partij beginnen...
.
Op dinsdag 11 januari 2011 13:20 schreef Bastard het volgende:
Je lijkt af en toe wel een kind dat alles maar roept wat in je hoofd opkomt!
Je lijkt af en toe wel een kind dat alles maar roept wat in je hoofd opkomt!
laat maar gewoon ,,, mensen die het leuk vinden om dit soort dingen te lezen ; post en lees lekker!
als je het niks aan vind, blijf dan gewoon weg of post niet..
we moeten het gezellig en leuk houden!
niet teveel discussiëren gewoon lekker lezen met een glaasje cola en wat popcorn erbij en natuurlijk verhalen erbij posten!!
dankuu voor de aandacht
als je het niks aan vind, blijf dan gewoon weg of post niet..
we moeten het gezellig en leuk houden!
niet teveel discussiëren gewoon lekker lezen met een glaasje cola en wat popcorn erbij en natuurlijk verhalen erbij posten!!
dankuu voor de aandacht
--
quote:Op maandag 10 mei 2010 00:28 schreef Pantoffelsalade het volgende:
laat maar gewoon ,,, mensen die het leuk vinden om dit soort dingen te lezen ; post en lees lekker!
als je het niks aan vind, blijf dan gewoon weg of post niet..
we moeten het gezellig en leuk houden!
niet teveel discussiëren gewoon lekker lezen met een glaasje cola en wat popcorn erbij en natuurlijk verhalen erbij posten!!
dankuu voor de aandacht
The truth was in here.
Oh, ik vind het best leuk hoor, ik heb alleen zeer grote twijfels over het waarheidsgehaltequote:Op maandag 10 mei 2010 00:28 schreef Pantoffelsalade het volgende:
laat maar gewoon ,,, mensen die het leuk vinden om dit soort dingen te lezen ; post en lees lekker!
.quote:
BastardAls mensen mij keer op keer voor leugenaar uitmaken als ik mijn eigen persoonlijke ervaringen post, mag ik er niks van zeggen van jou, terwijl dat niet eens van die sensationele dingen zijn.
Op dinsdag 11 januari 2011 13:20 schreef Bastard het volgende:
Je lijkt af en toe wel een kind dat alles maar roept wat in je hoofd opkomt!
Je lijkt af en toe wel een kind dat alles maar roept wat in je hoofd opkomt!
onzin
[ Bericht 98% gewijzigd door jogy op 10-05-2010 10:27:43 ]
[ Bericht 98% gewijzigd door jogy op 10-05-2010 10:27:43 ]
Op dinsdag 11 januari 2011 13:20 schreef Bastard het volgende:
Je lijkt af en toe wel een kind dat alles maar roept wat in je hoofd opkomt!
Je lijkt af en toe wel een kind dat alles maar roept wat in je hoofd opkomt!
En nu weer verder zoals het topic bedoelt is. TS was duidelijk genoeg.
Iedereen is de hoofdrolspeler van zijn eigen komedie.
Vrijheid
Vrijheid
thx.quote:Op maandag 10 mei 2010 10:28 schreef jogy het volgende:
En nu weer verder zoals het topic bedoelt is. TS was duidelijk genoeg.
ja mensen! waar blijven de verhalen
ik heb nog een mooi verhaal maar dan ga ik even gauw naar boven om achter mn eigen pc de boel even te vertalen, tot straks
--
Het ongewijde kerkhof
Even ten westen van IJsselstein lag in de middeleeuwen aan het riviertje de IJssel het dorp Eiteren. Aldaar werd een Madonna met het Kind Jezus vereerd, een beeldje dat ter plaatse in een boomgaard door een slootgraver was gevonden. Thans bevindt zich het beeldje, dat uit de 12e eeuw stamt en uit hout is gesneden, in de Nieuwe Sint-Nicolaaskerk te IJsselstein.
De bisschop van Utrecht, dezelfde, die de kleine Madonna met het Kind Jezus in de verering van de gelovigen van Eiteren had aanbevolen, had nadrukkelijk beloofd, dat hij kapel en hof, waar het beeldje vereerd werd, met eigen hand zou wijden. Maar omdat hij al oud was en het reizen hem moeilijk viel, verschoof hij telkens de dag.
Nu gebeurde het, dat de hoge kerkheer een dringende uitnodiging van de graaf van Holland ontving tot een samenkomst op het slot van der Goude, waaraan hij zich moeilijk kon onttrekken. Na lang aarzelen besloot de bisschop te gaan en op een stralende zomerdag scheepte hij zich te Utrecht in, uitgeleide gedaan door de kanunniken van Oud-Munster.
Het schip met de lustig zwierende bisschoppelijke banier in de top van de mast voer de IJssel af, voorbij IJsselstein en Eiteren. Omstreeks het middaguur kwam het langs het Eiterse kerkhof, waarvan de kapel reeds van ver in het hout zichtbaar was geweest. Met moeite stond de oude bisschop uit de vierkante, brede zetel op, die op het voordek onder het kleurige zonnezeil was geplaatst. Toen, met de hand steun zoekend op de schouder van de jongste priester, die naast hem stond, zei hij, naar de oever wijzend:
"O, Eiterse kerkhof, o, Eiterse kerkhof, ik zal u wijden of bij mijn leven of bij mijn dood."
Bij zijn leven wijdde de bisschop kapel en kerkhof niet, want enkele dagen later stierf hij op reis.
Het was een droeve thuisvaart, toen het bisschoppelijk schip de IJssel weer opvoer met de lijkbaar op het voordek, op de plaats, waar de zetel van de oude man gestaan had. Met een lichte, westelijke wind in de zeilen gleed de boot in het midden van de rivier voort. Het zachte geplas van de riemen, die de roeiers met langzame, regelmatige slag uitsloegen, begeleidde de vaart. Waar de dode langs voer, werden de klokken geluid en stroomden de gelovigen naar de IJsseldijken toe. En zij vormden een processie, die met het schip meeging, telkens tot aan de grens van het kerspel toe. Toen nu het schip bij het Eiterse kerkhof kwam, gebeurde het, dat het vaartuig plotseling niet verder voer, ofschoon de wind niet was gaan liggen en ook de roeiers de riemen niet verlaten hadden. Het was, of de hand van een reus het schip onder water aan de kiel vasthield. Hoe ook de roeiers hun krachten inspanden, de boot wilde niet van haar plaats.
Vanaf de oevers zagen de gelovigen het onbegrijpelijke voorval. Zij braken het Miserere af, dat zij hadden gezongen en keken verbaasd naar het schip. "Is de IJssel zo ondiep geworden?" hakkelde een oud mannetje ongelovig. "Laat je niet uitlachen, de rivier is meer dan twaalf voet diep op die plaats!" luidde het antwoord dat een varensgezel gaf.
Zo stond men nog te kijken, toen plotseling een kind riep: "Maar kijk toch eens, het kerkhof ligt in een witte damp!" En ja, hoewel het middag was en felle zon, lag over het Eiterse kerkhof een damp gespreid, een dichte waas als uit een wierookvat, dat kapel en hof voor het oog verhulde. De mensen keken sprakeloos naar het kerkhof. Ook de opvarenden keken gespannen toe; de roeiers hadden de riemen uit de hand gelegd. Waarom zouden zij ook nog roeien? Het schip had zich de laatste ogenblikken geen el meer voortbewogen en nu was daar ook nog die vreemde damp. Toen herinnerde zich de jonge priester, op wiens schouder de bisschop met de hand gesteund had, de woorden van de gestorvene en met luide stem riep hij het volk toe, wat de kerkheer beloofd had.
Daarop knielden allen neer, want zij begrepen dat thans de bisschop zijn belofte, het Eiterse kerkhof te wijden, na zijn dood vervulde. Niet lang daarna klaarde de nevel weer op en kapel en hof vertoonden zich voor aller ogen. En tegelijkertijd kwam het schip vlot en voer langs Eiteren heen IJsselstein tegemoet.
Reconstructie van de fundering van de kapel
Bron: "Noord- en Zuid-Nederlandse sagen en legenden" door Willem Hoffman. Elsevier, Amsterdam/Brussel, 1962.
Even ten westen van IJsselstein lag in de middeleeuwen aan het riviertje de IJssel het dorp Eiteren. Aldaar werd een Madonna met het Kind Jezus vereerd, een beeldje dat ter plaatse in een boomgaard door een slootgraver was gevonden. Thans bevindt zich het beeldje, dat uit de 12e eeuw stamt en uit hout is gesneden, in de Nieuwe Sint-Nicolaaskerk te IJsselstein.
De bisschop van Utrecht, dezelfde, die de kleine Madonna met het Kind Jezus in de verering van de gelovigen van Eiteren had aanbevolen, had nadrukkelijk beloofd, dat hij kapel en hof, waar het beeldje vereerd werd, met eigen hand zou wijden. Maar omdat hij al oud was en het reizen hem moeilijk viel, verschoof hij telkens de dag.
Nu gebeurde het, dat de hoge kerkheer een dringende uitnodiging van de graaf van Holland ontving tot een samenkomst op het slot van der Goude, waaraan hij zich moeilijk kon onttrekken. Na lang aarzelen besloot de bisschop te gaan en op een stralende zomerdag scheepte hij zich te Utrecht in, uitgeleide gedaan door de kanunniken van Oud-Munster.
Het schip met de lustig zwierende bisschoppelijke banier in de top van de mast voer de IJssel af, voorbij IJsselstein en Eiteren. Omstreeks het middaguur kwam het langs het Eiterse kerkhof, waarvan de kapel reeds van ver in het hout zichtbaar was geweest. Met moeite stond de oude bisschop uit de vierkante, brede zetel op, die op het voordek onder het kleurige zonnezeil was geplaatst. Toen, met de hand steun zoekend op de schouder van de jongste priester, die naast hem stond, zei hij, naar de oever wijzend:
"O, Eiterse kerkhof, o, Eiterse kerkhof, ik zal u wijden of bij mijn leven of bij mijn dood."
Bij zijn leven wijdde de bisschop kapel en kerkhof niet, want enkele dagen later stierf hij op reis.
Het was een droeve thuisvaart, toen het bisschoppelijk schip de IJssel weer opvoer met de lijkbaar op het voordek, op de plaats, waar de zetel van de oude man gestaan had. Met een lichte, westelijke wind in de zeilen gleed de boot in het midden van de rivier voort. Het zachte geplas van de riemen, die de roeiers met langzame, regelmatige slag uitsloegen, begeleidde de vaart. Waar de dode langs voer, werden de klokken geluid en stroomden de gelovigen naar de IJsseldijken toe. En zij vormden een processie, die met het schip meeging, telkens tot aan de grens van het kerspel toe. Toen nu het schip bij het Eiterse kerkhof kwam, gebeurde het, dat het vaartuig plotseling niet verder voer, ofschoon de wind niet was gaan liggen en ook de roeiers de riemen niet verlaten hadden. Het was, of de hand van een reus het schip onder water aan de kiel vasthield. Hoe ook de roeiers hun krachten inspanden, de boot wilde niet van haar plaats.
Vanaf de oevers zagen de gelovigen het onbegrijpelijke voorval. Zij braken het Miserere af, dat zij hadden gezongen en keken verbaasd naar het schip. "Is de IJssel zo ondiep geworden?" hakkelde een oud mannetje ongelovig. "Laat je niet uitlachen, de rivier is meer dan twaalf voet diep op die plaats!" luidde het antwoord dat een varensgezel gaf.
Zo stond men nog te kijken, toen plotseling een kind riep: "Maar kijk toch eens, het kerkhof ligt in een witte damp!" En ja, hoewel het middag was en felle zon, lag over het Eiterse kerkhof een damp gespreid, een dichte waas als uit een wierookvat, dat kapel en hof voor het oog verhulde. De mensen keken sprakeloos naar het kerkhof. Ook de opvarenden keken gespannen toe; de roeiers hadden de riemen uit de hand gelegd. Waarom zouden zij ook nog roeien? Het schip had zich de laatste ogenblikken geen el meer voortbewogen en nu was daar ook nog die vreemde damp. Toen herinnerde zich de jonge priester, op wiens schouder de bisschop met de hand gesteund had, de woorden van de gestorvene en met luide stem riep hij het volk toe, wat de kerkheer beloofd had.
Daarop knielden allen neer, want zij begrepen dat thans de bisschop zijn belofte, het Eiterse kerkhof te wijden, na zijn dood vervulde. Niet lang daarna klaarde de nevel weer op en kapel en hof vertoonden zich voor aller ogen. En tegelijkertijd kwam het schip vlot en voer langs Eiteren heen IJsselstein tegemoet.
Reconstructie van de fundering van de kapel
Bron: "Noord- en Zuid-Nederlandse sagen en legenden" door Willem Hoffman. Elsevier, Amsterdam/Brussel, 1962.
Ignorance is bliss, but knowledge is power.
Bell Witch Story
Rond 1800 verhuisde John Bell met zijn familie van North Carolina naar Red River in Tennessee.
John kocht een groot huis en wat land voor zijn gezinnetje.
hij had 328 hectare maar wilde wel wat meer, hij schraapte stiekem wat velden leeg
voor eigenbeplanting
Nadat de familie Bell verhuisde kregen ze nog 3 kinderen
Elizabeth (Betsy) geboren in 1806, Richard geboren in 1811
en Joel geboren in 1813
Op een dag in 1817 was John zijn maisveld aan het inspecteren
toen hij opeens een raarbeest zag zitten in het midden van het mais
Geschrokken door de verschijning van het dier met het hoofd van een konijn
en het lichaam van een hond, schoot hij meerdere malen.
het dier verdween.
John Bell dacht niet meer na over het verschijnsel, tot het avondmaal.
die avond begonnen de Bell's kloppende geluiden te horen op de buitenmuren van
het houten huis.
de mysterieuze geluiden gingen door met een verhoogde frequentie
en iedere nacht met meer krachtigheid.
John en zijn zoons renden met een bloedgang naar buiten om de
pestkop te grazen te nemen, maar ze keerden altijd terug met lege handen.
In de weken die volgenden, werden Bells kinderen bang wakker, klagend
dat ratten aan het knagen waren op hun beddepoten.
niet lang daarna klaagden de kinderen ook dat hun dekens voortdurend van
hun af werden getrokken als ze lagen te slapen.
de tijd ging voorbij, de Bells begonnen fluisterende geluiden te horen
die onverstaanbaar waren.
De jongste dochter Betsy bleek het meeste last te hebben van de "entiteit".
ze zei dat ze regelmatig aan haar haren werd getrokken en
klappen in haar gezicht kreeg door iets onzichtbaars, iets
buitengewoons.
John Bell vertelde hun beste vriend James Johnston
over alles wat er gebeurde.
Johnston en zijn vrouw bleven een nacht slapen bij de Bells in huis.
ook de Johnston's waren verschrikkelijk bang geworden.
De entiteits's stem werd harder en luider, het zong zelfs deuntjes
en bleek zeer intelligent te zijn.
na enige tijd begon Betsy een beetje verliefd te worden op de iets oudere
Joshua Gardner, die niet ver bij haar vandaag woonde.
Met zegen van hun ouders besloten ze te trouwen, iedereen was blij
met hun verloving. nou, niet iedereen.
de entiteit vertelde Betsy om niet te trouwen met Joshua.
Betsy en Joshua's voormalige leraar, Richard Powell, was ook
zeer geintresseerd in Betsy. Hij liet duidelijk blijken dat hij
met haar wilde trouwenn als ze ouder werd. Powell die 11 jaar ouder was
dan Betsy, liet op een beleefde manier blijken dat hij
teleurgesteld was om de trouwerij van joshua en betsy, maar hij wensde
haar wel een lang en goed huwelijk.
Betsy en Joshua konden niet naar de rivier, het veld of naar de grot om te spelen,
zonder geplaagd te worden door de entiteit.
Op Paasmaandag in 1821 ontmoette Betsy Joshua bij de rivier,
ze verbrak de verloving.
Maar de entiteit stopte niet, de entiteit liet merken
dat hij John bell niet mocht en dreigde hem te doden.
John Bell kreeg steeds meer last met slikken.
de entiteit plaagde John verschrikkelijk door continue zijn schoenen
te verplaatsen als hij wilde lopen, en hem in zijn gezicht te slaan.
John Bell blies zijn laatste adem uit in de morgen van
20 December 1821 nadat hij de dag ervoor in een coma was geraakt.
Na de dood van John vond de familie een klein onbekend flesje vloeistof
in het keukenkastje. John bell Jr. gaf een klein beetje aan de kat
om te testen wat voor spul het was. de kat was binnen no-time dood.
Plots klonk een stem die zei; Ik gaf Old Jack een grote
dosis van dat spul, wat hem goed deed!"
John Jr, gooide onmiddelijk het flesjein de openhaard,
waarbij enorme vlammen omhoog sprongen.
John Bells begrafenis was een van de grootste in de omgeving.
Toen familie en vrienden de begraafplaats verlieten klonk er een
hevig gelach.
In April 1821, bezocht de entiteit John's weduwe, Lucy.
de entiteit zei dat ze haar over 7 jaar weer zou gaan bezoeken.
de entiteit kwam terug in 1828 zoals beloofd.
Betsy trouwde met Richard Powell in 1824 en kreeg veel kinderen met hem
ze hebben geen last meer gehad van de entiteit.
De entiteit zei vaarwel na drie weken, en beloofde na 107 jaar
John Bell's dichtst bijstaande afstammeling weer te bezoeken.
Het jaar 1935 was aangebroken. de afstammeling van John Bell was
Nashville Psycholoog, Dr Charles Bailey Bell.
Dr Bell schreef een eigen boek over
"the Bell witch" gepubliceerd in 1934.
Er werd geen vervolg gepubliceerd en Dr Bell stierf in 1945.
het verhaal van de entiteit die de Bells plaagde is nu bijna 200 jaar geleden.
Nog steeds gebeuren er rare dingen op die plek.
Mensen praten over geluiden van spelende kinderen.
het het is zeer normaal dansende kaarslichtjes te zien in de donkeren velden
bij nacht.
Fotograferen is er moeilijk op de plek zelf. Op het fotomoment zelf
is er niks te zien maar als je ze terug kijkt, is er mist, licht en bollen te zien.
ook zijn er menselijke figuren op fotos waargenomen waar geen mens liep.
[ Bericht 0% gewijzigd door Pantoffelsalade op 10-05-2010 18:41:51 ]
Rond 1800 verhuisde John Bell met zijn familie van North Carolina naar Red River in Tennessee.
John kocht een groot huis en wat land voor zijn gezinnetje.
hij had 328 hectare maar wilde wel wat meer, hij schraapte stiekem wat velden leeg
voor eigenbeplanting
Nadat de familie Bell verhuisde kregen ze nog 3 kinderen
Elizabeth (Betsy) geboren in 1806, Richard geboren in 1811
en Joel geboren in 1813
Op een dag in 1817 was John zijn maisveld aan het inspecteren
toen hij opeens een raarbeest zag zitten in het midden van het mais
Geschrokken door de verschijning van het dier met het hoofd van een konijn
en het lichaam van een hond, schoot hij meerdere malen.
het dier verdween.
John Bell dacht niet meer na over het verschijnsel, tot het avondmaal.
die avond begonnen de Bell's kloppende geluiden te horen op de buitenmuren van
het houten huis.
de mysterieuze geluiden gingen door met een verhoogde frequentie
en iedere nacht met meer krachtigheid.
John en zijn zoons renden met een bloedgang naar buiten om de
pestkop te grazen te nemen, maar ze keerden altijd terug met lege handen.
In de weken die volgenden, werden Bells kinderen bang wakker, klagend
dat ratten aan het knagen waren op hun beddepoten.
niet lang daarna klaagden de kinderen ook dat hun dekens voortdurend van
hun af werden getrokken als ze lagen te slapen.
de tijd ging voorbij, de Bells begonnen fluisterende geluiden te horen
die onverstaanbaar waren.
De jongste dochter Betsy bleek het meeste last te hebben van de "entiteit".
ze zei dat ze regelmatig aan haar haren werd getrokken en
klappen in haar gezicht kreeg door iets onzichtbaars, iets
buitengewoons.
John Bell vertelde hun beste vriend James Johnston
over alles wat er gebeurde.
Johnston en zijn vrouw bleven een nacht slapen bij de Bells in huis.
ook de Johnston's waren verschrikkelijk bang geworden.
De entiteits's stem werd harder en luider, het zong zelfs deuntjes
en bleek zeer intelligent te zijn.
na enige tijd begon Betsy een beetje verliefd te worden op de iets oudere
Joshua Gardner, die niet ver bij haar vandaag woonde.
Met zegen van hun ouders besloten ze te trouwen, iedereen was blij
met hun verloving. nou, niet iedereen.
de entiteit vertelde Betsy om niet te trouwen met Joshua.
Betsy en Joshua's voormalige leraar, Richard Powell, was ook
zeer geintresseerd in Betsy. Hij liet duidelijk blijken dat hij
met haar wilde trouwenn als ze ouder werd. Powell die 11 jaar ouder was
dan Betsy, liet op een beleefde manier blijken dat hij
teleurgesteld was om de trouwerij van joshua en betsy, maar hij wensde
haar wel een lang en goed huwelijk.
Betsy en Joshua konden niet naar de rivier, het veld of naar de grot om te spelen,
zonder geplaagd te worden door de entiteit.
Op Paasmaandag in 1821 ontmoette Betsy Joshua bij de rivier,
ze verbrak de verloving.
Maar de entiteit stopte niet, de entiteit liet merken
dat hij John bell niet mocht en dreigde hem te doden.
John Bell kreeg steeds meer last met slikken.
de entiteit plaagde John verschrikkelijk door continue zijn schoenen
te verplaatsen als hij wilde lopen, en hem in zijn gezicht te slaan.
John Bell blies zijn laatste adem uit in de morgen van
20 December 1821 nadat hij de dag ervoor in een coma was geraakt.
Na de dood van John vond de familie een klein onbekend flesje vloeistof
in het keukenkastje. John bell Jr. gaf een klein beetje aan de kat
om te testen wat voor spul het was. de kat was binnen no-time dood.
Plots klonk een stem die zei; Ik gaf Old Jack een grote
dosis van dat spul, wat hem goed deed!"
John Jr, gooide onmiddelijk het flesjein de openhaard,
waarbij enorme vlammen omhoog sprongen.
John Bells begrafenis was een van de grootste in de omgeving.
Toen familie en vrienden de begraafplaats verlieten klonk er een
hevig gelach.
In April 1821, bezocht de entiteit John's weduwe, Lucy.
de entiteit zei dat ze haar over 7 jaar weer zou gaan bezoeken.
de entiteit kwam terug in 1828 zoals beloofd.
Betsy trouwde met Richard Powell in 1824 en kreeg veel kinderen met hem
ze hebben geen last meer gehad van de entiteit.
De entiteit zei vaarwel na drie weken, en beloofde na 107 jaar
John Bell's dichtst bijstaande afstammeling weer te bezoeken.
Het jaar 1935 was aangebroken. de afstammeling van John Bell was
Nashville Psycholoog, Dr Charles Bailey Bell.
Dr Bell schreef een eigen boek over
"the Bell witch" gepubliceerd in 1934.
Er werd geen vervolg gepubliceerd en Dr Bell stierf in 1945.
het verhaal van de entiteit die de Bells plaagde is nu bijna 200 jaar geleden.
Nog steeds gebeuren er rare dingen op die plek.
Mensen praten over geluiden van spelende kinderen.
het het is zeer normaal dansende kaarslichtjes te zien in de donkeren velden
bij nacht.
Fotograferen is er moeilijk op de plek zelf. Op het fotomoment zelf
is er niks te zien maar als je ze terug kijkt, is er mist, licht en bollen te zien.
ook zijn er menselijke figuren op fotos waargenomen waar geen mens liep.
[ Bericht 0% gewijzigd door Pantoffelsalade op 10-05-2010 18:41:51 ]
--
foto op precies het juiste moment gemaakt door I. Russel Sorgi.
De vrouw was Mary Miller uit Buffalo.
En van http://www.facebook.com/note.php?note_id=322761604111
quote:David F. Sorgi
My father was I. Russell Sorgi, his first name was Ignatius, he took that picture on May 7, 1942.
He was a photographer for the Buffalo Couier Express
He was on his way back to the Couier, returning from an assignment (A local plant had sold a good number of War Bonds, took a couple of pictures)
He noticed a police car speeding, he followed ... it and came across a crowd of people looking up, he saw what they were looking at.
There was a woman on the ledge of the Genesee Hotel, which he did get a picture of, then she jumped. He took the picture, not knowing if he got her. But he did, and a photo of her on the ground.
He rushed back to the Courier, the Editor was in the darkroom with him, hoping he got the pic in mid-air, and mostly that her "stuff" wasn't hanging out.
At his retirement in 1976, the CEO of Kodak informed him that he won the Pulitzer Prize, but because he was Italian he couldn't win it, after all we were at was with Germany, Japan and Italy. I was standing next to him at the retirement party when the statement was read, I saw the tears running down the face.
He was a Beautiful Man & a great Father, he guessed he took over 250,000 pictures.
He passed in 1995, He was a Pulitzer Prize to our Family.
[ Bericht 57% gewijzigd door _Led_ op 10-05-2010 13:32:19 ]
zzz
edit op onzpost van onze huistrol.
[ Bericht 94% gewijzigd door jogy op 10-05-2010 15:07:00 ]
[ Bericht 94% gewijzigd door jogy op 10-05-2010 15:07:00 ]
Ignorance is bliss, but knowledge is power.
Count Carl Von Cosel
In 1927 arriveerde de 50 jaar oude Karl Tanzler in Key West, Florida. Karl kwam uit Dresden, Duitsland, en liet zijn vrouw en twee dochters achter. Hij nam een nieuwe identiteit aan en ging nu bij de titel Count Carl Von Cosel en liet men geloven dat hij maar liefts negen universitaire graden bezat.
Hij vond een baan als x-ray technicus en bacteriologist bij het Marine Hospitaal. In zijn vrije tijd bouwde hij een luchtschip, lapte met uitzonderlijke nieuwsgierigheid elektronische apparaten op en speelde muziek op zijn eigengemaakt orgel.
Tot nu toe klinkt het niet zo bijzonder, gewoon een man in de zomer van zijn leven die een nieuwe toekomst zoekt.
Dan, in het ziekenhuis, in April 1930, ontmoette hij de vrouw van zijn dromen. Haar naam was Elena Milagro Hoyos, mooie twintig jaar oude Cubaanse. Vanaf dit ogenblik was Cosel geobsedeerd door deze vrouw.
Hij was er van overtuigd dat hij decennia over haar droomde en dat zij bestemd was zijn bruid te zijn, Hij overlaadde haar met giften, welke zij accepteerde, echter een huwlijks aanzoek wees zij af. Er was echter een rede voor haar bezoek aan het ziekenhuis, Zij leed aan tuberculose.
Hij deed zijn uiterste best om haar te genezen met onderandere een elektrische schokmachine, allerlei drankjes en zelfs goudstof in haar voedsel. Elena stierf op Oktober 1931, slechts 22 jaar oud. De diepbedroefde Von Cosel betaalde voor een overvloedige begrafenis voor zijn geliefd. De gedachte dat zijn geliefde Elena lag weg te rotten in de grond kon hij niet verdragen. Von Cosel ontwierp en bouwde hierop een prachtig mausoleum. Haar lichaam werd op gegraven en in een metalen kist gelegd welke in het mausoleum werd geplaatst.Nacht na nacht, zat Von Cosel naast haar doodskist en begon, zo geloofde hij, met Elena te communiceren. In zijn fantasie smeekte Elena hem om haar van haar 'gevangenis' te bevrijden zodat zouden zij kunnen samen zijn.
Niet in staat om deze vraag te weerstaan stal Von Cosel op een donkere nacht in April 1933, Elena van het mausoleum en nam haar mee in zijn luchtschip de "Countess Elaine" naar zijn optrekje.
Nog steeds redelijk romantisch nietwaar?
Hierna gaat carl geheel op in het tot leven wekken van zijn geliefde.
Dit is waar gebeurt en als je een zwakke maag hebt zou ik zeker niet verder lezen.
Carl stelde alles in het werk om zijn geliefde Elaine tot een wederopstanding te verlijden. Voor de volgende zeven jaren hield hij haar bijeen met piano snaren, stopte glazen ogen in de oogkassen waar haar ogen waren weggerot. Hij maakte een pruik van haar haar en beetje bij beetje verving en versterkte haar huid met was en zijde. Hij behandelde haar met zalfjes en electrotherapie. Een van de middelen om Elaine weer tot leven te wekken was een miljoen volt tesla coil, zo een bol waar de vonken van afspringen. Hij bracht haar regelmatig een serenade, al spelend op zijn zelf gemaakte orgel en slaapte naast haar elke nacht.
In 1940 kregen de geruchten de overhand en Elina's zuster vroeg de Count om het lichaam van Elina te tonen. Carl werd gearresteerd en opgesloten op verdenking van grafschennis en verminken van een overledene. De publieke belangstelling voor deze zaak was overweldigend. Het lokale begravenis huis (Dean-Lopez Funeral Home) rook een kans en besloot om Elaine's lichaam aan het publiek tentoon te stellen. In drie dagen hadden ze 6000 bezoekers.
Het is ongeloofelijk maar het publiek was over het algemeen aan de kant van de Count. Ze dachten dat Carl een wanhopige romanticus was.
In het gevang kreeg hij veel bezoek welke hem vereerde met kado's en goede raad. Het ging zelf zover dat er een groepje Cubaanse prostituees verscheen die gratis hun diensten aanboden. Twee van Carls vrienden hebben $1000 in bewaring geven en hij werd vrijgelaten. In de rechtbank kon de jury geen wet vinden waarop ze Von Cosel konden veroordelen. Het plegen van grafschennis kent een verjarings limiet van twee jaar. En het feit had zich zeven jaar eerder voorgedaan. De count werd door doktoren mentaal gezond verklaard. Ze onderzochten ook de overbijfselen van Elena. Dr. DePoo kwam tot de conclusie dat hij met een necrofiel te maken hadden, hij hield deze conlusie echter stil tot 1972.
Elena's lichaam werd op een geheime plaats begraven. De count beland zwaar in de financiele problemen en verlaat Key West om bij zijn zuster in Zephyrhills. Hier slijt hij zijn dagen met het schrijven van zijn memoires en het vertellen van zijn verhaal aan de touristen. Tevens verdient hij zijn brood met het verkopen van souveniers en het tonen van een wassen beeld van Elina.In Juli 1952 werd Von Cosel gevonden dood, instort over de beeltenis van zijn geliefde Elena.
In een ultime twist, is dat diegene die verantwoordelijk was voor het begraven van Elena een "switch" maakte en een lege kist begroef verzwaard met stenen en het lijk teruggaf aan Von Cosel.
Dit betekent dat het beeld van Elena, welke hij zo trots aan toeristen heeft getoond geen replica was...
In 1927 arriveerde de 50 jaar oude Karl Tanzler in Key West, Florida. Karl kwam uit Dresden, Duitsland, en liet zijn vrouw en twee dochters achter. Hij nam een nieuwe identiteit aan en ging nu bij de titel Count Carl Von Cosel en liet men geloven dat hij maar liefts negen universitaire graden bezat.
Hij vond een baan als x-ray technicus en bacteriologist bij het Marine Hospitaal. In zijn vrije tijd bouwde hij een luchtschip, lapte met uitzonderlijke nieuwsgierigheid elektronische apparaten op en speelde muziek op zijn eigengemaakt orgel.
Tot nu toe klinkt het niet zo bijzonder, gewoon een man in de zomer van zijn leven die een nieuwe toekomst zoekt.
Dan, in het ziekenhuis, in April 1930, ontmoette hij de vrouw van zijn dromen. Haar naam was Elena Milagro Hoyos, mooie twintig jaar oude Cubaanse. Vanaf dit ogenblik was Cosel geobsedeerd door deze vrouw.
Hij was er van overtuigd dat hij decennia over haar droomde en dat zij bestemd was zijn bruid te zijn, Hij overlaadde haar met giften, welke zij accepteerde, echter een huwlijks aanzoek wees zij af. Er was echter een rede voor haar bezoek aan het ziekenhuis, Zij leed aan tuberculose.
Hij deed zijn uiterste best om haar te genezen met onderandere een elektrische schokmachine, allerlei drankjes en zelfs goudstof in haar voedsel. Elena stierf op Oktober 1931, slechts 22 jaar oud. De diepbedroefde Von Cosel betaalde voor een overvloedige begrafenis voor zijn geliefd. De gedachte dat zijn geliefde Elena lag weg te rotten in de grond kon hij niet verdragen. Von Cosel ontwierp en bouwde hierop een prachtig mausoleum. Haar lichaam werd op gegraven en in een metalen kist gelegd welke in het mausoleum werd geplaatst.Nacht na nacht, zat Von Cosel naast haar doodskist en begon, zo geloofde hij, met Elena te communiceren. In zijn fantasie smeekte Elena hem om haar van haar 'gevangenis' te bevrijden zodat zouden zij kunnen samen zijn.
Niet in staat om deze vraag te weerstaan stal Von Cosel op een donkere nacht in April 1933, Elena van het mausoleum en nam haar mee in zijn luchtschip de "Countess Elaine" naar zijn optrekje.
Nog steeds redelijk romantisch nietwaar?
Hierna gaat carl geheel op in het tot leven wekken van zijn geliefde.
Dit is waar gebeurt en als je een zwakke maag hebt zou ik zeker niet verder lezen.
Carl stelde alles in het werk om zijn geliefde Elaine tot een wederopstanding te verlijden. Voor de volgende zeven jaren hield hij haar bijeen met piano snaren, stopte glazen ogen in de oogkassen waar haar ogen waren weggerot. Hij maakte een pruik van haar haar en beetje bij beetje verving en versterkte haar huid met was en zijde. Hij behandelde haar met zalfjes en electrotherapie. Een van de middelen om Elaine weer tot leven te wekken was een miljoen volt tesla coil, zo een bol waar de vonken van afspringen. Hij bracht haar regelmatig een serenade, al spelend op zijn zelf gemaakte orgel en slaapte naast haar elke nacht.
In 1940 kregen de geruchten de overhand en Elina's zuster vroeg de Count om het lichaam van Elina te tonen. Carl werd gearresteerd en opgesloten op verdenking van grafschennis en verminken van een overledene. De publieke belangstelling voor deze zaak was overweldigend. Het lokale begravenis huis (Dean-Lopez Funeral Home) rook een kans en besloot om Elaine's lichaam aan het publiek tentoon te stellen. In drie dagen hadden ze 6000 bezoekers.
Het is ongeloofelijk maar het publiek was over het algemeen aan de kant van de Count. Ze dachten dat Carl een wanhopige romanticus was.
In het gevang kreeg hij veel bezoek welke hem vereerde met kado's en goede raad. Het ging zelf zover dat er een groepje Cubaanse prostituees verscheen die gratis hun diensten aanboden. Twee van Carls vrienden hebben $1000 in bewaring geven en hij werd vrijgelaten. In de rechtbank kon de jury geen wet vinden waarop ze Von Cosel konden veroordelen. Het plegen van grafschennis kent een verjarings limiet van twee jaar. En het feit had zich zeven jaar eerder voorgedaan. De count werd door doktoren mentaal gezond verklaard. Ze onderzochten ook de overbijfselen van Elena. Dr. DePoo kwam tot de conclusie dat hij met een necrofiel te maken hadden, hij hield deze conlusie echter stil tot 1972.
Elena's lichaam werd op een geheime plaats begraven. De count beland zwaar in de financiele problemen en verlaat Key West om bij zijn zuster in Zephyrhills. Hier slijt hij zijn dagen met het schrijven van zijn memoires en het vertellen van zijn verhaal aan de touristen. Tevens verdient hij zijn brood met het verkopen van souveniers en het tonen van een wassen beeld van Elina.In Juli 1952 werd Von Cosel gevonden dood, instort over de beeltenis van zijn geliefde Elena.
In een ultime twist, is dat diegene die verantwoordelijk was voor het begraven van Elena een "switch" maakte en een lege kist begroef verzwaard met stenen en het lijk teruggaf aan Von Cosel.
Dit betekent dat het beeld van Elena, welke hij zo trots aan toeristen heeft getoond geen replica was...
Remember there's a big difference between kneeling down and bending over.
|
|
