De kunst van het loslaten van je ex - deel #113

_{Laatste bericht uit het vorige topic:}

Op maandag 5 april 2010 23:20 schreef Hank- het volgende:

Iedereen succes met het verwerken van deze onplezierige nieuwe levenservaringen!! Ik volg dit forum nu ook al een poosje omdat ik een 2 maanden geleden ook een relatiebreuk heb meegemaakt ... nu krijg ik toch ook langzaam de behoefte om wat dingen van me af te schrijven...

Na anderhalf jaar waarvan de laatste 3 maanden samenwonend waren schenen een aantal negatieve kanten van mij bij m'n ex toch diep te zitten waardoor het voor haar niet langer mogelijk was om samen te blijven,.. althans, ze had wat tijd nodig voor haarzelf. Dit vertelde ze me toen ik haar weer voor het eerst dit jaar zag (ik was bij familie rond oud en nieuw, en zij bij die van haar). Omdat ik al aanvoelde dat er de afgelopen weken ervoor dingen niet lekker liepen van mij als zowel haar kant kwamen er bij mij niet direct emoties los, en bij haar wel ... ik vertelde haar dat ik beloofde mezelf te beteren omdat ik haar gewoonweg niet kwijt wilde.

De paar dagen die erop volgde kreeg ik langzaam de emotionele klap te verwerken, ik bleef maar denken aan wat ze tegen mij vertelde, en ik kon me gewoon nergens meer op concentreren op school/werk, en dus kon ik haar ook niet in korte tijd laten zien wat ik voor iemand ik wél kon zijn voor haar.

Nog geen 2 weken na oud en nieuw wist ze me te vertellen dat ze voorlopig onze relatie wilde stopzetten, maar ik hoefde niet perse op zoek te gaan naar een andere woning, ze wilde haar school en gedachten even op een rijtje zetten ... begrijpelijk. Hoewel het de periode erna als vanouds leek te worden, bleef het aan me vreten dat we eigenlijk 'geen' relatie hadden met elkaar. Toen kreeg ik op een dag de genadeklap in m'n gezicht toen ik zag dat zij met schijnbaar 'onbekenden' op MSN zat te flikflooien, voor het eerst schoot ik gewoon uit m'n slof tegen haar. Ze schrok er zelf ook van en vroeg me wat ze kon doen om het goed te maken, maar ik kon het haar niet vertellen :S... De dagen erna was ik echt compleet van slag, ik leefde in een droomwereld leek het.

Vanaf toen ben ik me onbewust wat gaan afzonderen om mezelf wat tijd te gunnen, maar helaas deed zij hetzelfde. Ik ben een aantal weekenden terug naar huis gegaan en heb mezelf bedenktijd gegeven over alles. Eenmaal teruggekomen bij haar thuis werd zij ook steeds afstandelijker tegenover mij, ze wist me ook te vertellen of ik niet eens naar een andere woonplaats zou gaan zoeken... Haar hele gedrag tegenover mij was gewoon 180 graden omgeslagen , niks meer emoties, geen enkel gevoel van haat of missen ... ik was met stomheid geslagen en het heeft me heel veel verdriet gedaan. Een aantal dagen later wist ze me te melden dat ze een ander leuk vond ... en ironisch genoeg kregen zij rond mijn verjaardag 'officieel' wat.

Mijn hele leven in 1 maand volledig naar de klote, en zij heeft binnen no-time een nieuwe gozer,... en ik woonde notabene nog gewoon bij haar in huis! Ik kan het zelf nog steeds niet bevatten..

Die hele periode is gaande gegaan met heel veel emotionele stress, huilen, boos zijn, proberen het te vergeten, en mezelf groot houden. Sindsdien zit ik met dezelfde symptonen als die jullie allemaal hier hebben beschreven. Ik heb nog af en toe contact met haar gehad, ik heb nadat het uit was mailtjes gestuurd, gesms't, tegen haar gepraat maar ik kon maar geen emoties te zien krijgen van haar, hoe kan dat in godsnaam na anderhalf jaar? Ik heb ook weken gehad dat ik alsmaar haar Hyves bleef checken, maar inmiddels heb ik me daar ook van afgezonderd, nooit meer doen! Het ergste was nog dat ik in deze hele fase haar e-mailtjes heb lopen lezen tussen haar en haar nieuwe vriend. Kan het nu nog steeds doen, maar de drang is weg gelukkig ..

Inmiddels heb ik al 2 maanden een nieuwe verblijfplaats voor de tijd dat ik hier nog moet zijn voor m'n opleiding. Ik heb haar slechts een paar keer gezien sindsdien maar het gaat steeds beter gelukkig, ze heeft me in de tijd nog wel een paar keer laten weten dat ze me soms wel mist, en dat als ze nu geen vriend had dat ze het wel weer met mij zou willen proberen ... maarja wat schiet je daar nou mee op, het geeft me alleen maar valse hoop. Daarnaast is het ook bizar om te wachten totdat het misschien op korte termijn over zou gaan tussen hun 2 . Verleden week nodigde ze me uit om bij haar even wat te komen eten, leek mij wel oké. Ik merkte gelukkig dat ik deze keer veel minder gevoelens over had dan de vorige keer dat ik haar zag, maar op de terugweg naar huis heb ik toch lopen janken ... Waarom besef ik het nog niet wat zij mij heeft aangedaan! Ik miste haar zo vreselijk veel, en doe dat nog steeds een beetje, zelfs weer over haar gedroomd een aantal keer...

Zo toch weer een aardig verhaal, meerendeel van m'n emoties heb ik al verwerkt gelukkig vandaar dat het een wat droge lap text is misschien, maar ik ben even m'n ei kwijt op deze manier ! Ik hoef haar gelukkig nog maar 1 keer te zien (wat spulletjes nog ophalen). Maar mijngod, wat een kut begin van 2010 was dit ...

Dat emotieloze is zo een bitch. Ik snapte het ook niet dat je na zo een lange tijd zo tegen over iemand kan zijn. Achteraf valt het wel te verklaren, maar op dat moment is het zo wrang en klopt het gewoon niet. En dat maakt mij dan ook weer boos.

Dat je ziet hoe ze verder gaat met haar leven zonder jou als of het haar niks doet. Het is zo gemeen maar wat doe je er tegen. Dan is het inderdaad maar afwachten tot je zelf weer tot rust gekomen ben, kan je later nog eens kijken wat ze uitspookt. Maar nu heb je er niks aan en doet het pijn.

Maar wat is dat voor een opmerking? "als ze nu geen vriend had dat ze het wel weer met mij zou willen proberen" Ik zou keihard de deur dicht smijten en haar vertellen dat ze het maar moet laten weten als het er op aankomt. En dan is het nog maar de vraag of ik er zelf op zou wachten. Het zou voor mij slechts een dooddoener zijn. Als of je op de tweede plaats komt.

Maar ja ik schuif dat gedrag altijd maar af op de manier waarop zij met haar emoties om gaat. Er is geen goede weg om te laten weten dat je niet meer verliefd bent. Het blijft altijd een bitch.

Nog even blijven volhouden en het komt wel weer goed..

quote:

Op dinsdag 6 april 2010 00:26 schreef Tegan het volgende:
_{Oh, ik had niet door dat hij bijna vol was.}

_{gaat hard he.. raak niet uitgesproken over dit onderwerp...}

Wat naar..

De ontkenning, onderhandelingen, smeekbedes, symbolisme, boosheid, furie, wanhoop, etc. zijn min of meer op zijn eind. Ik kan geen actie bedenken waarbij ik haar duidelijk kan maken en over de streep kan trekken om toch weer bij mij te komen en tevens is dat voor mijn gevoel ook niet meer nodig of heb ik er geen gevoel van genoegdoening bij.

Ik weet dat ik met dit meisje leuk en gelukkig kan zijn, maar voor als nog kan ik niets anders dan verder leven door het me zelf naar mijn zin te maken zonder haar aanwezigheid.

Ik lees mailtjes van toen en bekijk foto's en zie wel degelijk het zelfde meisje dat ik altijd al zag en nu nog steeds zie. Het gevoel van blijdschap is er maar ik kan er niks mee, het zijn slechts herinneringen en ze zijn mooi.

Het enige waar ik nu mee zit is de leegte. Het is niet anders. Ik heb het geaccepteerd en kan niet langer mijn gevoelens, ervaringen en andere dingen met haar delen.

Het is niet dat ik haar persé terug wil als mijn partner. Ik merk gewoon dat er slechts een paar mensen op aarde zijn bij wie ik het gevoel heb dat ik daar terecht kan, mij op mijn gemak voel en waar het gevoel van saamhorigheid bevestigd wordt zonder het letterlijk uit te spreken.

En dat was tussen mij en mijn ex meer dan aanwezig en wederzijds. Uiteindelijk heb ik het kapot gemaakt door bepaalde acties. Waardoor zij nu een metershoge muur gebouwd heeft tegen mij. En dat is de rede dat ze afstand wilt. Afstand zo ver mogelijk van mij vandaan, Afkeer en kattig doen, laten zien dat ze het met andere beter kan hebben en zich zelf vooral niet kwetsbaar opstellen. Want alleen dan voelt ze zich weer veilig met mij in haar omgeving.

Ik verwacht dat ik dit topic binnenkort niet meer hoef te bezoeken omdat ik merk dat ik het meer en meer aan het afsluiten ben. Ik dacht dat ik er al was, maar voor het eerst heb ik ook het gevoel dat het echt klaar is. Ik mis haar nog enorm, maar daar doe ik niks tegen.

Ik hoop dat ik in de toekomst een goede vriendschap met haar kan opbouwen.

Ja dat is iets waar ik het wel mee eens kan zijn, maar ze heeft mij zelf in die tijd nooit de indruk gegeven dat ze niks meer met me wilde. Ergo, ze gaf mij alle kansen om te laten zien wat ik voor haar voelde en zelfs op momenten waarbij ik zelf het gevoel had dat het toch niks meer uitmaakte gaf ze als antwoord "dus je wilt dat het stopt? "

Dus ik kan wel stellen dat ik me als een aars gedragen heb en een complete lul van me zelf gemaakt heb, ik weet dat ik op meerdere vlakken enorm fout bezig ben geweest, maar het is niet altijd mijn "schuld" geweest. Het is gegaan zoals het is gegaan. Door haar gedrag heeft ze min of meer bevestigd dat ik wel degelijk enorm belangrijk voor haar ben.

Ik heb ook geen zin meer om mijn acties te analyseren of ergens een rede toe te schuiven. Het is gegaan zoals het is gegaan en ja, ik kan zelf wel stellen dat ik haar terug wil en de wereld met haar wil delen, maar ze moet het zelf ook willen en dat laten blijken. Ik weet waar mijn fouten liggen, het is aan haar om in te zien dat ik dat besef heb en daar naast ook dat zij de stap zet om een goede vriendschappelijke relatie met mij aan te gaan.

Zoals het nu is slaat het kant noch wal en dat weet ze zelf ook, het is alleen dat ze waarschijnlijk genoeg vrienden, werk, hobby's, school en ander afleiding heeft waarbij ze niet het gevoel, de behoefte of drang heeft contact met mij op te nemen en het te laten voor wat het is. Ze is veilig en hecht daar waarde aan, meer dan aan de persoon die haar veilige wereldje om zeep heeft geholpen.

Treffen doe ik haar binnenkort sowieso en ik zie wel hoe het gaat. Ik hoop dat we weer samen kunnen lachen en dat er geen sprake is van aanstellerij en dat er weer oude koeien uit de sloot gehaald worden. Want waar het uiteindelijk op neer komt is dat er naast een hoop drama, ook enorm veel leuke dingen gebeurd zijn en er dus ook de wetenschap zit dat je met elkaar kan lachen.

Maar dat is mijn kant van het verhaal en ik weet niet op wat voor manier zij er tegen aan kijkt, dus ja, ik zie het wel.

Ja dat is wel lekker. Afleiding zoeken en lekker in de zon chillen. Nu de zon weer begint te schijnen word ik zelf ook energieker en krijg meer zin om dingen te doen. En dan ook de hele tijd de behoefte om haar te bellen van "zullen we wat doen" maar ja.
Bla. Ik zie het een beetje als of al die afleiding nep is met het doel je ex te vergeten maar het werkt niet, maar wat moet je anders. Was ik vanmiddag nog op en top blij en had ik hoop dat het wel goed zou komen tussen ons qua vriendschap en dergelijk, ben ik nu weer depri dat ik haar mis en bemerk dat ik steeds minder het gevoel begin te krijgen dat ik boeiende dingen aan haar te melden heb. Ik haat het maar het moet maar. Fucking downers.

Dit klinkt meer naar een manier om iets uit te spelen dan een issue over een oude tv. Als ze er lak aan heeft wat er met die spullen gebeurd zou ik het heft in eigen handen nemen en dan maar een paar centen neer tellen om dat ding de deur uit te gooien. Dit zijn van die standaard dingen die ik ook bleef doen. Een reden zoeken om contact op te nemen en daar maak je alleen maar meer bonje mee.

Zo spraken wij vrijdag af geen contact meer te hebben voor onbepaalde tijd waarbij ik zaterdag ging mailen om een stompzinnige reden als het overmaken van 5 euro. Het slaat nergens op maar ik snap je idee.

Maar zo herken ik ook weer dingen in jouw post. Het is raar maar ik heb het al eerder aangegeven. Iedere relatie is anders, maar de gevoelens die er bij komen kijken zijn het zelfde. Het is universeel en iedereen praat over precies het zelfde alleen dan met andere woorden. Sommige zitten verder in het proces en daar putten "beginnelingen" weer hoop uit.

Maar ja. Ik had vandaag dus een openbaring. Of zo.
Ik heb me de laatste tijd als een malloot gestort op dingen ondernemen, plannetjes maken en dergelijk. En het helpt om mijn ex uit mijn hoofd te krijgen. Maar mijn gevoel en de verlangens blijven het zelfde. En dat moet ik ook kwijt. Maar dat gaat niet gebeuren en dat wil ik niet.

Ik wil niet vergeten, niet ontnemen, niets laten verwateren of niks meer voelen voor mijn ex. Ik ben verliefd op haar. Ik voel compassie en heb interesse in haar. Mijn gevoel voor haar is meer dan positief en ik hou echt van dat mens. De mooie herinneringen en ervaringen. Het is er niet meer, niet meer wederzijds. Maar het is wel mijn gevoel. Ik voel me lekker met mijn ex in mijn gedachte, dan heb ik iets waar ik warm van wordt. Zij was mijn alles en ik ben haar dankbaar voor alles. Maar het is niet meer. Dus verder leven.

Dat mijn liefde voor haar niet wordt beantwoord.. Jammer dan, maar ik voel wat ik voel en ik blijf voelen wat ik voel en dat hou ik bij mij zelf. Ze mag het hebben, maar wilt ze het niet, dan krijgt ze het niet. Ik ben er blij mee dat ik in ieder geval uberhaupt zo iets voor iemand kan voelen.

Ik ga ook niks meer ondernemen om haar uit mijn hoofd te zetten, het zit er en zolang als dat het er zit zit het er. Dus ik leef verder en ik zie het wel.

Vijf weken is ook wel wat vroeg, niet waar? Ik denk dat je nog wel even moet wachten en na verloop van tijd zal dat missen en afvragen ook wel vervagen denk ik. En dan kan je na een tijd zelf het heft in handen nemen als jij eenmaal over je gevoel heen bent, dat je contact kan opnemen. Dan kan je haar bellen of smsen of mailen en hoor of zie je wel aan haar reactie hoe ze doet. En tegen die tijd doet het geen pijn meer denk ik. Maar het klopt wel. Dat je liever vrienden had kunnen blijven in eerste instantie, maar wat dat betreft hou ik mijn hoofd hoog. Als je echt vrienden wilt blijven komt dat later ooit wel terug. Angst is een slechte raadgever en ik heb ervaren dat je best over het verleden kan praten als je dit alles eenmaal achter de rug heb.