Bubba Ho-tep (2002, VS, Don Coscarelli)Een paar oude gekken, die denken dat ze Elvis en Kennedy zijn, nemen het op tegen een mummy die hun bejaardenhuis terroriseert.
De film heeft zoals de plot al doet vermoeden enkele vermakelijke momenten. Jammer genoeg zijn het ook maar enkele. In een te groot deel van de film gebeurt er zeer weinig voor een film als dit.
cijfer: 6.5
The Informant! (2009, VS, Steven Soderbergh) Het beste van de film was dat wat er in gebeurt (met in het achterhoofd dat het echt gebeurd is) zo absurd en belachelijk is, dat ik op vele momenten met een glimlach op mijn gezicht zat te kijken vanwege de hilariteit van het allemaal.
Er zijn echter ook genoeg kritiek puntjes op de film aan te merken. Ten eerste is het te snel, eigenlijk al meteen vanaf het begin, duidelijk dat hij een groot deel zo niet alles verzon, waardoor de film nooit enige mate van spanning heeft. Ten tweede doet Soderbergh te weinig zijn best om het karakter van Whitacre te doorgronden om zo de motivatie en redenen voor zijn acties duidelijker te krijgen bij de kijker. Door dit liet de film me wat onvoldaan achter.
cijfer: 6.5
Boy A (2007, VK, John Crowley)Iedereen verdient een tweede kans. Maar hoe ziet zo'n tweede kans eruit? Hoe ga je ermee om? Gunt de rest van de wereld je ook die tweede kans? Die vragen staan centraal in dit uitstekende , diep ontroerende drama.
Dat de film zo weet te ontroeren is voor een groot deel te danken aan hoofdrolspeler Andrew Garfield met z'n ontwapende, kinderlijke glimlach. De andere ster van de film is Peter Mullan als de resocialisatie begeleider met een groot hart.
cijfer: 8.5
White Material (2009, Fr, Claire Denis) De film gaat over een blanke vrouw, die leidinggevende is op een koffieplantage. Zij en haar familie moeten hun plantage verlaten als die wordt bedreigd door verschillende fracties in een Afrikaanse burgeroorlog. Maar ondanks dat de situatie steeds onhoudbaarder wordt vertikt ze het om weg te gaan.
Het sterke van de film is dat het een echte observerende film is. De film legt genadeloos de situatie van het postkoloniale Afrika bloot. Nergens vervalt de film in een opgeheven vingertje. De hoofdrolspeelster, Maria (een fantastische Isabelle Huppert), is niet iemand, die veel sympathie oproept. Sterker nog met haar eigenwijsheid en starheid riep ze bij mij juist veel irritatie op. Waardoor ik niet echt met haar kon meeleven. Wat het grootste minpunt van de film is. Maar het lijkt ook niet Denis bedoeling dat we met haar meeleven. Maar om duidelijk te maken waarom iemand als Maria zo star en eigenwijs is om haar leven op het spel te zetten door niet weg te willen gaan. En daar slaagt Denis met vlag en wimpel in.
Dat Claire Denis een groot regisseuse is, wordt ook bewezen doordat erin de film momenten zitten van pure filmische schoonheid, zoals wanneer het kind leger langzaam opmarcheert door de bossen.
cijfer: 8.5
Soul Kitchen (2009, Dl, Fatih Akin) Er zijn films, die als je er aan terug denkt qua plot niet veel voorstelde, maar je tijdens het kijken deden vergeten dat het plot niet veel voorstelt. Soul Kitchen is zo'n film. Hoe verder de film vordert hoe meer die vervalt in gemakkelijke plotwendingen, die je al ver van te voren ziet aankomen. Maar de film komt er mee weg door de zeer innemende cast met o.a. Adam Bousdoukos als de sympathieke hoofdrolspeler, de zeer lieftallige Anna Bederke. Al met al een aardige feelgood film voor tussendoor
cijfer: 7.5
Fantastic Mr. Fox (2009, VS, Wes Anderson)In het begin moest ik even wennen aan de stijl. Want i.t.t. andere stopmotion films bewegen de poppen in deze film niet heel geleidelijk, zodat je vergeet dat het stopmotion is, maar bewegen ze juist met hakken en stoten, zodat je je er constant van bewust bent dat het poppetjes zijn. Maar eenmaal gewend aan de stijl, zorgt die stijl juist voor de leuke sfeer en grappen.
Clooney is perfect gecast als mr. Fox
cijfer: 8
Life During Wartime (2009, VS, Todd Solondz)Solondz soort van vervolg op Happines. Een film waar ik erg goede herinneringen aan heb. Maar dit vervolg vond ik maar een halfbakken aftreksel van die film. Heel de film komt veel te geforceerd over. De meeste scene voelen te geschreven en niet natuurlijk. Op andere momenten grijpt de film te veel terug naar wat in Happines nog wel werkte maar nu niet meer, de blootlegging van de façade achter het gelukkige suburbane gezin. Een thema, waar de film weinig nieuws aan toevoegt. Als Solondz dat al probeert in deze film, gaat die te veel voor het shock effect en te weinig voor het komische, satirische effect.
Er zitten nog wel een paar momenten in waar Solondz zijn oude niveau bereikt, zoals als wanneer het joodse jochie zijn moeder en haar nieuwe vriend de les leest over vergeten en vergeven met het voorbeeld van het vergeven van terroristen. Maar die momenten zijn jammer genoeg heel spaarzaam
cijfer: 5