Isla; wat spannend dat je

is geopereerd, ik hoop dat alles goed is gegaan! Lees zojuist dat het allemaal goed is gegaan, nu maar wachten of het resultaat heeft op de zaadkwaliteit en zo blijven we vooral heel veel wachten met z'n allen.
Tierr; hopelijk doet de clomid zijn werk!
Droomvrouwtje; Wat vervelend dat je zo moe bent! Ik begrijp trouwens de achtbaan van emoties waar je in zit helemaal! Het wachten, de onzekerheid, zo herkenbaar! Probeer te genieten van de voorbereidingen voor je bruiloft! Moet de mooiste dag van je leven worden!
De hele discussie over het andere topic heb ik even langs me heen laten gaan, ik volg het daar niet meer en had nu weinig zin om me er in te verdiepen
Ahava; je hoeft echt niet altijd op iedereen te reageren, ik doe dat ook niet altijd. Ik lees hier regelmatig en als er echt iets is waar ik meteen op wil reageren doe ik dat en anders kan het best zijn dat ik gewoon niets te melden heb. Dat komt ook omdat wij nog in een soort niemandsland zitten, we weten niks en moeten gewoon afwachten. Neem zelf de tijd om de balans weer te vinden, het is niet niks allemaal en het heeft de tijd nodig om een plekje te krijgen, hoe ongeduldig je ook bent
Wat is eigenlijk de reden dat er chromosomenonderzoek wordt gedaan?
Twentemeisje; ff een jompel voor een normale cyclus
Orea; wat lief van je en wat leuk dat roelof/arend een meisje blijkt te zijn
Mijsje; alweer aan de hormonen, hopelijk de laatste ronde maar ik kan me goed voorstellen dat je er niet vanuit gaat dat het deze keer gaat lukken. Maar ik zeg maar zo, niet geschoten is altijd mis. Ik hoop dat de laatste keer wél goed gaat, ik duim voor je!
Cisco; spannend dinsdag naar de gyn! En je bent hier welkom hoor om mee te schrijven
Hier ook weinig nieuws, nog drie weken wachten tot we meer weten, wel spannend en ik ben er ook heel erg mee bezig in mijn hoofd, kan het moeilijk van me afzetten, voel me verdrietig, ben bang dat het nooit zal lukken, dat mijn

niet open zal staan voor andere mogelijkheden en ik daardoor nooit mama zal worden. Heb het gevoel dat ik me erg lang "groot" heb gehouden. Ik was er nuchter onder en kon goed relativeren, wellicht een manier om te overleven. Ik merk nu dat het er nu toch wel uit begint te komen als in moe zijn maar slecht slapen, slecht concentreren en hoofdpijn. Heel vervelend en ik kan er ook nog niet aan toe geven dat het zo is. Ik vind het momenteel heel lastig om er mee om te gaan en soms denk ik wel eens dat het goed zou zijn om hierbij hulp te zoeken, maar die stap is dan ook weer zo groot.