Het Atletiek Topic Deel 3

quote:

Op vrijdag 27 augustus 2010 21:24 schreef PieterBas het volgende:
Gay won in 9.79.

Beetje rare situatie bij de start, pistool had problemen

quote:

Op zondag 29 augustus 2010 20:39 schreef ItaloDancer het volgende:
En Nesta Carter op de 100 m 9.78 (wind +0.9)... Lemaitre vierde met een nieuw PR van 9.97.

quote:

Op dinsdag 31 augustus 2010 08:17 schreef SuikerVuist het volgende:
Hopelijk sneller dan 10.17 nu

quote:

Op maandag 20 september 2010 12:39 schreef PieterBas het volgende:
Gisteren tijdens de promotie/degradatie wedstrijd 1e / 2e divisie

divingtomato

quote:

Patrick Makau is de winnaar geworden van de 37ste editie van de marathon van Berlijn. De 25-jarige Keniaan bleef met een tijd van 2.05.08 zijn landgenoot Geoffrey Mutai voor. De Ethiopiër Bazu Worku eindigde als derde.

Makau, die dit jaar ook Rotterdam won, had het verbeteren van het wereldrecord (2.03.59) voor ogen. Door de stromende regen bleek z'n missie echter kansloos. Makau's tweede doel, de overwinning, was eenvoudiger te realiseren. In de finale bleek Mutai (net als in Rotterdam) niet over een eindsprint te beschikken.

quote:

Marathonkampioen Baldini bergt schoenen op

Stefano Baldini stopt met atletiek. De 39-jarige Italiaan is de olympische marathonkampioen van 2004.

Zaterdag loopt Stefano Baldini met een 10 kilometer in Italië zijn laatste wedstrijd.

Baldini is de olympische kampioen marathon van Athene in 2004. Op de Olympische Spelen van Peking in 2008 werd hij pas twaalfde. In 1998 en 2006 werd hij Europees kampioen, in 1996 won hij het WK halve marathon. Zijn persoonlijk record op de marathon is 2u07'22".

quote:

Dopingdino's en hun records
^{25 jaar geleden liep DDR-atlete Marita Koch het scherpste wereldrecord ooit op de 400 meter}


Je vindt ze alleen nog in het vrouwenatletiek, de ongenaakbare wereldrecords uit de tijd dat de mondiale sport nog veel minder mondiaal en professioneel was. Met een beetje pech nemen Koch, Kratochvilova en co net als Florence Griffith hun negen verdachte records mee in het graf.
Surf naar YouTube en tik in: 'Koch world record Canberra'. Het resultaat is een 200 meter die 400 meter duurt, met een winnares die met vijftien meter voorsprong in 47.60 over de streep loopt en een nieuw wereldrecord viert. 47.60 in 1985 U wil perspectief? Regerend olympisch kampioene Christine Ohuruogu heeft 49.61 staan als persoonlijke besttijd. In meters uitgedrukt heeft Ohuruogu zowat achttien meter achterstand op Koch. Het sterke geslacht takelt zowaar af.

De 47.60 geldt als het meest ongenaakbare van alle looprecords die in de gouden dopingtijden werden gevestigd. Opmerkelijk: Koch liep haar record op een World Cup aan het einde van een lang seizoen en aan het andere einde van de wereld, in het pas gebouwde Bruce Stadium in het pas opgerichte Australian Institute of Sports.

We schrijven 6 oktober 1985 als de hardlopende vrouw in het klassiek blauwe Oost-Duitse shirt de baanronde aflegt in 47.60. Twee jaar eerder had de Tsjechoslovaakse (toen waren Tsjechië en Slovakije nog één land) Jarmila Kratochvilova op het eerste WK in Helsinki het wereldrecord op 47.99 gebracht. Dat leek een ongenaakbaar record, dat in het verlengde lag van haar andere supertijd dat jaar: 1.53.28 op de 800 meter.

Een fenomeen als Kratochvilova is vandaag onmogelijk. Ze zou in elk geval worden opgejaagd als geen ander. De Tsjechische was al 27 toen ze voor het eerst onder de 53 seconden liep op 400 meter. Vijf jaar later - 32 jaar oud - kwam ze uit op een onwaarschijnlijke 47.99 en 1.53 en nog wat op de dubbele ronde.

Koch's tijd in Canberra was nóg beter, aldus ex-topatleet Roger Moens nog steeds bezeten van tijden: '47.60 op 400 meter komt overeen met 1.52.74 op 880 meter, dat nog een halve seconde beter zou zijn dan het eigenlijke wereldrecord op de 800 meter. Uiteraard zijn dat verdachte records en Koch en Kratochvilova zijn geen uitzonderingen.'

'Zij krijgt meer pillen dan ik!'

Negen individuele vrouwenrecords dateren van voor 1988. Van twee records zal de eigenares het niet meer meemaken dat ze worden gebroken: Florence Griffith stierf op 39-jarige leeftijd, tien jaar na haar recordjaar waarin ze een fysieke metamorfose had ondergaan. De oorzaak was een hersenbloeding tengevolge van een epileptische aanval.

Of doping in het spel was, is niet bewezen. Althans niet bij haar dood. Dat doping een rol speelde bij haar superrecords en bij de elf wereldrecords uit de jaren tachtig (negen individuele nummers en twee aflossingen of de helft van het Olympisch programma), staat als een paal boven water.

Kratochvilova en Koch waren twee grote talenten, maar ze maakten ook deel uit van sportsystemen waar anabole steroïden tot het dagelijks dieet behoorden en ze presteerden in een decennium waarin de controles alleen in wedstrijdverband werden georganiseerd en absoluut niet performant waren.

De Oost-Europese prestaties verengen tot een succes van doping is fout en de verhouding tussen talent en chemie is niet erg duidelijk. Hoewel, als alle andere records - zelfs die op de lange afstand uit de gouden epo-jaren tussen 1993 en 2000 - bijna allemaal zijn verbeterd, kan je haast niet anders dan concluderen dat Griffith, Koch, Kratochvilova (100 tot en met de 800 meter) Donkova (100 meter horden), Chistyakova (ver), Kostadinova (hoog), Reinsch (discus) en Lisovskaja (kogel) hulp hebben gekregen uit het potje.

In het geval van Koch is dat overigens zo goed als bewezen. In het boek Doping Dokumente van Brigitte Berendonk over de DDR-doping staat een passage over een brief van Koch naar Jenapharm, producent van het steroïde Oral-Turinabol. Koch beklaagt zich in die brief uit 1982 dat haar concurrente meer pillen kreeg omdat haar oom voorzitter was van Jenapharm. Blijkbaar is dat later gecorrigeerd.

Johnson en de Muur

Nog meer bewijs dat flinke doses steroïden in het spel waren: ook een Marion Jones onder invloed van de designerdrug THG en op epo kwam niet in de buurt van Flo-Jo op de 100 en 200 meter.

Ten slotte is er de vergelijking met de mannen: daar dateren alleen nog de records in het discuswerpen en hamerslingeren uit de jaren tachtig, al is er ook een overaanbod van records uit de jaren negentig. Dat laatste zou ook een gevolg kunnen zijn van de bloedarmoede in het atletiek die als wereldsport veel van zijn pluimen heeft verloren. Ook de terugval bij de vrouwen is overigens voor een deel daar aan te wijten.

Uit het overzicht hieronder blijkt dat van alle loopnummers uitgerekend de loodzware 400 meter - een uiterst pijnlijke combinatie van kracht en snelheid tot het melkzuur uit de oren spuit - de minste topprestaties liet optekenen sinds 1990: slechts drie, waarvan één deze eeuw. Het was de bevallige Sanya Richards die in 2006 48.70 neerzette en die daarmee nog steeds een imaginaire tien meter achter Koch eindigde.

Op de 800 meter kwam Pamela Jelimo in 2008 uit op 1.54.01 in haar eerste jaar waarin ze vol voor de 800 meter ging. Het wereldrecord lonkte, maar de winter daarop trouwde Jelimo en sindsdien leeft ze van haar dollars van dat ene gouden jaar. Jammer.

In het discuswerpen en kogelstoten is de situatie nog schrijnender, maar daar is ook de bloedarmoede opvallend groot. Alle prestaties uit de top twintig in die twee vergeten disciplines dateren van voor 1990.

Eigenlijk moet dat 1988 zijn. In oktober van dat jaar werd Ben Johnson op de Spelen van Seoel betrapt op het gebruik van stanozolol en de schokgolf - na het invoeren van controles op training - die de betrapping van de wereldrecordhouder over de 100 meter teweegbracht, werd nog eens versterkt toen een jaar later de Muur openging en het Oostblok in sneltempo uit elkaar viel. Bij de Amerikanen zat de schrik er goed in en de Oost-Europeanen hadden geen sportsysteem meer op om terug te vallen.

Inmiddels kijken de atleten vandaag aan tegen records waarvan ze alleen in nachtmerries dromen. Veronica Campbell, de beste sprintster van de laatste jaren, stond vorig jaar na de WK in Berlijn aan de klaagmuur toen ze zichzelf moest vergelijken met haar illustere landgenoot Usain Bolt. 'De mannen krijgen veel meer aandacht dan de vrouwen omdat hun records nog haalbaar zijn. Die van mij niet. Ik kan nooit drie tienden harder op de 100 meter, daarom denk ik ook nooit aan het wereldrecord.'

De Française Marie-José Pérec, de derde beste performer aller tijden op de 400 meter, leverde na haar gouden race in Atlanta waar ze in 48.25 over de streep kwam kritiek op het record en de tijden van Marita Koch. Vier jaar later verhuisde Pérec naar Duitsland om met de trainer en inmiddels echtgenoot van Koch te trainen. In L'Equipe excuseerde ze zich voor de uitlatingen van Atlanta, maar kraakte niettemin bij Wolfgang Meier onder de vreemde en vooral zware trainingen, die zonder 'ondersteunende middelen' wellicht moeilijk waren vol te brengen.

Geen oude zwemrecords

Ooit is het wel ter sprake gekomen bij de internationale atletiekbond IAAF: met een schone lei herbeginnen. Uit vrees voor processen is het nooit zover gekomen. De gefrustreerde atletes kunnen zich misschien troosten met die ene gedachte: over tien jaar kunnen we hetzelfde schrijven over het zwemmen waar tot en met 2009 wereldrecords zijn gevestigd met de technologische doping van drijvende en glijdende pakken. Opvallend is wel dat van dopingrecords uit de jaren tachtig, toen de DDR ook het zwemmen beheerste, geen sprake meer is. De 54.73 van Kristin Otto in 1986 op de 100 meter vrije slag werd al zes jaar later verbeterd en het wereldrecord staat nu op 52.07, zij het in een pak.

quote:

Het WK halve marathon in het Chinese Nannin is geëindigd in een dubbele zege voor Kenia: bij de heren ging de titel naar Wilson Kiprop, bij de dames naar Florence Kiplagat.

Titelverdediger Zersenay Tadese uit Eritrea liep de gehele wedstrijd vooraan, maar had in de slotfase geen antwoord op een versnelling van Kiprop. Op de finish was het verschil vier seconden: 1.00.07 tegen 1.00.11.

Kiplagat was, in pas haar tweede halve marathon, de sterkste in een afvalrace. Tien loopsters scheidden zich al vroeg af. Kiplagat rekende als laatste af met de Ethiopische Dire Tune, voor wie het zilver de eerste internationale medaille was.