De kunst van het loslaten van je ex. - deel 108

Dat hij zo makkelijk bezig is met dat buurmeisje zegt wel genoeg volgens mij...

Maw, ik zou zelf niet meer terug bij hem willen zijn.

quote:

Op donderdag 25 februari 2010 00:41 schreef AlphaQ het volgende:
knip!

Sluit je af van de gedachte dat het ooit weer goed komt.
Je gaat een zware periode in. Hoop, onderhandelen, woede, ontkennen, alles.
Als je dat gehad hebt en je eigen leven weer op de rails heb kan je weer eens wat afspreken om te kijken of het echt nog leuk is. De klik blijf je toch wel houden, liefde ook, al zakt dat wat weg. Sta open voor alles en geniet nog even na in je hoofd van wat jullie hebben mee gemaakt. Op een dag komt het toch wel goed. En ik geloof het wel. Als je echt voor elkaar gemaakt bent.. Komt je toch wel bij elkaar.

Sterkte!

Ik weet het..ik dacht zelf ook altijd dat ik hem dan meteen de deur zou wijzen en ik heb er ook zeker aan gedacht. Ik weet ook wel dat ik hem nooit meer zou vertrouwen etc. en er zeker niet mee kan leven omdat het de komende maanden nog zijn buurmeisje zal zijn en hij haar toch niet kan (en blijkbaar ook niet wil) ontwijken, maar op dit moment overheerst emotie gewoon.

Inderdaad, ik ga een zware periode in maar die heb ik voor een deel ook al gehad. Wat hij gedaan heeft, maakt het voor mij op zich ook wat makkelijker om het gewoon af te sluiten omdat ik wel meer verdien dan hem. Ik ben sowieso niet echt een persoon om snel iets te vergeven of vergeten, dus dat het nog goed gaat komen heb ik vrij weinig vertrouwen in. Ik heb nu gewoon het gevoel dat hij even een tijd rond wil neuken om daarna weer bij mij aan te kloppen "omdat we voor elkaar bestemd zijn".

Ik kan het gewoon niet hebben dat ik na meer dan 3 jaar ingeruild ben voor een slet (want ja dat vind ik haar, ze wist dat hij een vriendin had, oh en zij had een vriend) die hij een maand kent. Dat hij waarschijnlijk morgen weer bij haar aan de deur staat. Dat ik me wekenlang enorm kut heb gevoeld en in mijn bed lag te janken omdat ik zo bang was hem kwijt te raken, tegelijk dat hij met haar lag te neuken.

Dit lucht overigens wel op.

Kan zij toch verder niks aan doen? Leg de schuld bij je (ex-)vriend. Wie weet wat hij haar allemaal heeft voorgelogen. En zoals Tegan al zei; als je net uit elkaar bent en je geeft om elkaar dan duik je echt niet zo snel met iemand anders in bed. Dusse... Ik zou tegen hem zeggen dat ie kan opdonderen. En waarschijnlijk was dat buurmeisje al veel langer in zicht...

quote:

Maar toen ik net gewoon te horen kreeg dat hij denkt dat het voorlopig sowieso niet kan werken tussen ons omdat dat te geforceerd zou zijn, en dat hij daarnaast niet uit kon sluiten dat hij in de tussentijd niks meer met haar zou doen, kwam dat toch wel fucking hard aan.

Als deze zin er niet stond had ik er nog wel iets in kunnen zien, maar nu is het gewoon over.

Tijd om hem te vergeten, of wil je gebruikt worden totdat hij iemand die hij leuker vindt vindt?

quote:

Op donderdag 25 februari 2010 01:30 schreef AlphaQ het volgende:
Dit lucht overigens wel op.

Goed zo! Gooi het er maar uit.

Natuurlijk geef ik mijn ex ook de schuld en ik ben ontzettend kwaad op hem en ik walg van hem. Ik weet inderdaad niet wat hij tegen haar gezegd heeft...daar heb ik eigenlijk helemaal niet over nagedacht. Hij heeft haar inderdaad een tijd geleden ontmoet, maar toen heeft hij verder geen contact meer met haar gehad. Ergens in januari kwam die haar op een feestje tegen en toen is het balletje gaan rollen. Tenminste, dat zegt hij. Maarja, wat ik daar nog van moet geloven ja.

Nieuw inzicht terwijl ik dacht dat ik aan alles had gedacht..

Ja, wij houden van sad stories, lijken we zelf niet zo sad .

Grapje hoor, je kan hier alles kwijt .

quote:

Op donderdag 25 februari 2010 01:55 schreef Tegan het volgende:

[..]

Als deze zin er niet stond had ik er nog wel iets in kunnen zien, maar nu is het gewoon over.

Tijd om hem te vergeten, of wil je gebruikt worden totdat hij iemand die hij leuker vindt vindt?

Klopt, klopt. En in mijn hoofd weet ik dat ook allemaal wel. Ik heb nu alleen mensen nodig die mij het nog eens vertellen.

Wat ik misschien nog het allerkutste vind, is dat ik zijn ouders niet meer ga zien (zegt ook wel wat over hoe onze relatie uiteindelijk is geworden natuurlijk). Ze zijn altijd zo lief voor me geweest en zijn moeder zat zondag bij me te huilen dat ze het zo erg vond. Ik ga morgen langs om wat spullen terug te brengen van hen en van zijn broertje, en dan vraag ik meteen mijn sleutels (hij zit op kamers en mijn sleutels heeft hij aan zijn 'thuisbos' hangen) terug. Zijn ouders weten niet wat er gebeurd is, dus ik weet eigenlijk niet wat ik nou moet zeggen als ze er naar vragen.

Tja, wat je tegen die ouders moet zeggen. Ik zou het gewoon kort en beleefd houden tenzij ze er specifiek naar vragen .

Zeggen dat hij is vreemdgegaan met zijn buurmeisje. Wraak!

Eigenlijk zit dat niet eens zover van de waarheid...

Ja, die neiging heb ik dus wel, om het gewoon te vertellen. Het is niet de enige reden dat het uit is, maar wel de reden waarom het niet meer goed kan komen. Ik wilde het in eerste instantie aan niemand vertellen, niet aan vriendinnen en zeker niet aan mijn ouders. Omdat ik me gewoon vernederd voel en me schaam. En omdat ik toch dacht dat het nog wel goed kon komen en ik niet wilde dat ze anders tegen hem aan zouden kijken. Ben nu wel blij dat ik het aan mijn vader heb verteld net, want als ik dan de neiging krijg om hem terug te nemen, dan vertelt m'n vader me wel wat anders

Maar goed, ik denk dat ik dat toch maar laat, tenzij ze er indd specifiek naar vragen, maar doen ze toch niet. Hij heeft ze namelijk vanalles verteld over waarom hij twijfelde.

quote:

Op donderdag 25 februari 2010 02:25 schreef AlphaQ het volgende:
Ja, die neiging heb ik dus wel, om het gewoon te vertellen. Het is niet de enige reden dat het uit is, maar wel de reden waarom het niet meer goed kan komen. Ik wilde het in eerste instantie aan niemand vertellen, niet aan vriendinnen en zeker niet aan mijn ouders. Omdat ik me gewoon vernederd voel en me schaam. En omdat ik toch dacht dat het nog wel goed kon komen en ik niet wilde dat ze anders tegen hem aan zouden kijken. Ben nu wel blij dat ik het aan mijn vader heb verteld net, want als ik dan de neiging krijg om hem terug te nemen, dan vertelt m'n vader me wel wat anders

Maar goed, ik denk dat ik dat toch maar laat, tenzij ze er indd specifiek naar vragen, maar doen ze toch niet. Hij heeft ze namelijk vanalles verteld over waarom hij twijfelde.

jij kunt er toch niets aan doen je (ex)vriend een klootzak is die hem meteen bij een andere meid erin hangt als zijn relatie even niet zo lekker loopt?
Het zou niet bij mij (ook man) opkomen het te doen, maar helaas zijn ze er.
Als ze er naar vragen, kun je mijns inziens gewoon antwoord geven.
Hij vernederd alleen zichzelf door dit te doen, niet jou uit mijn oogpunt.

sterkte meid!

Dankje
Ik heb 4 uur geslapen vannacht en zit nu kapot in de trein naar mijn stage (nadeel: ik zit per week zo'n 15 uur in de trein, te veel tijd om na te denken). Zolang mensen me vertellen dat hij me niet waard is, dat ik aan mijn eigen waardigheid moet denken, dat hij gewoon een gore klootzak is, gaat het wel. Wanneer dit niet gebeurt denk ik helaas toch soms weer 'wie weet...'
Heb volgende week het laatste tentamen van mijn master en dat wil ik gewoon halen, maar thuis kan ik echt niet studeren. Ik ga dit weekend denk ik terug naar mn vader. ALLES herinnert me aan hem, want alles heb ik pas gekocht/gekregen toen ik hem al kende en ik maak belachelijk veel verbindingen tussen spullen/gebeurtenissen/muziek en herinneringen. Het was gewoon ons plekje en nu niet meer

quote:

Op donderdag 25 februari 2010 12:17 schreef AlphaQ het volgende:
Dankje
Ik heb 4 uur geslapen vannacht en zit nu kapot in de trein naar mijn stage (nadeel: ik zit per week zo'n 15 uur in de trein, te veel tijd om na te denken). Zolang mensen me vertellen dat hij me niet waard is, dat ik aan mijn eigen waardigheid moet denken, dat hij gewoon een gore klootzak is, gaat het wel. Wanneer dit niet gebeurt denk ik helaas toch soms weer 'wie weet...'
Heb volgende week het laatste tentamen van mijn master en dat wil ik gewoon halen, maar thuis kan ik echt niet studeren. Ik ga dit weekend denk ik terug naar mn vader. ALLES herinnert me aan hem, want alles heb ik pas gekocht/gekregen toen ik hem al kende en ik maak belachelijk veel verbindingen tussen spullen/gebeurtenissen/muziek en herinneringen. Het was gewoon ons plekje en nu niet meer

Klinkt herkenbaar, al ben ik niet "bedonderd'. Ik had ook een aantal mensen in m'n omgeving nodig die me de waarheid vertelde. Ergens wist ik dat ze gelijk hadden, had echter nog een paar maanden nodig om het daadwerkelijk zelf in te zien. Uiteindelijk heeft alleen het verbreken van al het contact geholpen om het "wie weet"-gevoel eruit te krijgen.
Maar goed, jouw situatie is nog vers en ligt iets anders. Wat mijzelf in het begin hielp om een beetje rust in de chaos te creëren, was alles op papier te zetten. Nu doe jij dit al op het forum, ik heb toendertijd voormezelf een soort persoonlijke brief geschreven dat een therapeutische werking had.
In ieder geval sterkte met je tentamen. Het is echt kut om je te concentreren in zo'n situatie, dus een change of venue kan geen kwaad!

quote:

Op woensdag 24 februari 2010 17:00 schreef Xanthas het volgende:
Even een andersom gevalletje...

Wat is de beste manier om om te gaan met een ex die mij niet los kan laten? Ik ben een lieve jongen (lees: sukkeltje) dus ik kan niet zomaar alles lossnijden. Hoe kan ik haar inlaten zien dat loslaten de beste manier is (en nee, zij maakte het uit).

Zodra je het antwoord hierop weet, doe mij even een copietje....
Dit is namelijk waar ik ook mee zit.
Ze kan me niet loslaten, maar op dit moment ook niet met me samenzijn....
Ze heeft tijd nodig, die geef ik haar ook, maar hoe lang nog.....? Hoe lang kan zoiets duren?

Voor mij is het duidelijk dat ik haar niet wil loslaten, ik wil een tweede kans...

quote:

Op donderdag 25 februari 2010 15:43 schreef CoendeW het volgende:

[..]

Zodra je het antwoord hierop weet, doe mij even een copietje....
Dit is namelijk waar ik ook mee zit.
Ze kan me niet loslaten, maar op dit moment ook niet met me samenzijn....
Ze heeft tijd nodig, die geef ik haar ook, maar hoe lang nog.....? Hoe lang kan zoiets duren?

Voor mij is het duidelijk dat ik haar niet wil loslaten, ik wil een tweede kans...

Argh, mijn ex wil vrienden blijven. Wat heb ik een hekel aan dat woord. Ben ik nou gek of houdt vrienden blijven gewoon in: ik wil niet alleen zijn en dan ben ik niet alleen tot ik weer iemand anders vind....

(Ja, vandaag even gepraat. Een hele slechte keuze, maar ik kan het maar niet laten. Zou zo graag de wil hebben om het allemaal los te laten)

quote:

Op donderdag 25 februari 2010 15:46 schreef Xanthas het volgende:

[..]

Argh, mijn ex wil vrienden blijven. Wat heb ik een hekel aan dat woord. Ben ik nou gek of houdt vrienden blijven gewoon in: ik wil niet alleen zijn en dan ben ik niet alleen tot ik weer iemand anders vind....

(Ja, vandaag even gepraat. Een hele slechte keuze, maar ik kan het maar niet laten. Zou zo graag de wil hebben om het allemaal los te laten)

Dat heeft mijn ex nog nooit tegen me gezegd. het enige wat zij steeds zegt als we het erover hebben is dat ze nu niet voor ons kan kiezen, dat ze tijd nodig heeft en dat ze hoopt dat ze alles een plaatsje kan geven en weer voor ons kan kiezen. Maar nu dus niet.

Maar gewoon vrienden blijven? Nee dat nooit! Tenminste niet zolang ik hoop en gevoelens voor haar heb op een meer dan vriendschappelijke manier.

En wat je zegt, het klinkt alsof ze je wil gebruiken nu ze het nog moeilijk heeft en dat je straks kunt opzouten als ze het geluk bij een ander heeft gevonden.

Is op zich ook wel iets waar ik in mijn geval bang voor ben, maar is bij ons nog steeds geen sprake van (zover ik weet dan toch)

Wij willen ook altijd vrienden zijn, maar dat leidt meestal tot een flinke ruzie -> maanden geen contact, en dan een keertje bijkletsen wat weer leidt tot het weer willen proberen, vervolgens weer stap een. En dat een stuk of drie keer gehad.

En nu? Nu gaan we meteen als vrienden uit elkaar, maar ik kan dat denk ik niet. Ik wil onze vriendschappelijke afspraak volgende week eigenlijk afzeggen omdat ik niet leuk kan doen als vrienden met hem .

quote:

Op donderdag 25 februari 2010 16:09 schreef Tegan het volgende:
Wij willen ook altijd vrienden zijn, maar dat leidt meestal tot een flinke ruzie -> maanden geen contact, en dan een keertje bijkletsen wat weer leidt tot het weer willen proberen, vervolgens weer stap een. En dat een stuk of drie keer gehad.

En nu? Nu gaan we meteen als vrienden uit elkaar, maar ik kan dat denk ik niet. Ik wil onze vriendschappelijke afspraak volgende week eigenlijk afzeggen omdat ik niet leuk kan doen als vrienden met hem .

Ik heb het nu een keer opnieuw geprobeerd. En dat heeft mij zoveel energie gekost dat ik nu even blij ben met de rust.

Vriendschappelijk afspraak in mijn geval kostte meer dan het opleverde. Het is zo lastig om niet terug te vallen naar vroeger.

Vriendschappelijk doen kost mij nu ook meer dan het oplevert. Maarja, geen contact dan zoeken we elkaar binnen de kortste keer weer op.

Mijn ex wou ook vrienden blijven, dit is dan ook gebeurt.
Neemt niet weg dat het af en toe lastig is.
Ook gezien haar moeder terminaal is en nog altijd leeft.
Zo is er voor een deel geen afsluiting.
Ik ben bij het hele traject betrokken geweest, dus ook de afsluiting vind ik heel belangrijk.

Wel merk ik dat het makkelijker wordt om mee om te gaan.
Ook nu ik in Spanje zit is het makkelijker.
Feit dat ik weet dat ze geholpen wordt en in de gaten gehouden wordt zorgt bij mij voor rust.
Toch wel prettig kan ik jullie zeggen!

quote:

Op donderdag 25 februari 2010 15:43 schreef CoendeW het volgende:

[..]

Zodra je het antwoord hierop weet, doe mij even een copietje....
Dit is namelijk waar ik ook mee zit.
Ze kan me niet loslaten, maar op dit moment ook niet met me samenzijn....
Ze heeft tijd nodig, die geef ik haar ook, maar hoe lang nog.....? Hoe lang kan zoiets duren?

Voor mij is het duidelijk dat ik haar niet wil loslaten, ik wil een tweede kans...

Helaas zal het niet helpen om contact te blijven houden met elkaar als zij aangeeft dat ze tijd nodig heeft. Laat haar los, zoek geen contact meer met elkaar op. Zeg tegen haar dat je zo niet verder kan, dat je verder wil met je leven en dat je haar het beste wenst. Als ze jou echt terug wil, zoekt ze vanzelf wel contact met je op. En anders was het sowieso niets geworden en ben je beter af zonder contact, kun je je focussen op je eigen leven. Geloof me, ik heb precies hetzelfde meegemaakt en dit is de beste manier (al zegt je gevoel op dit moment wat anders).

quote:

Op donderdag 25 februari 2010 17:07 schreef Merziyas het volgende:

[..]

Helaas zal het niet helpen om contact te blijven houden met elkaar als zij aangeeft dat ze tijd nodig heeft. Laat haar los, zoek geen contact meer met elkaar op. Zeg tegen haar dat je zo niet verder kan, dat je verder wil met je leven en dat je haar het beste wenst. Als ze jou echt terug wil, zoekt ze vanzelf wel contact met je op. En anders was het sowieso niets geworden en ben je beter af zonder contact, kun je je focussen op je eigen leven. Geloof me, ik heb precies hetzelfde meegemaakt en dit is de beste manier (al zegt je gevoel op dit moment wat anders).

Jep dit is precies niet wat mijn gevoel zegt op dit moment, maar mijn verstand wel.
En ik ben na 6 maanden nog steeds niet in staat om mijn verstand te volgen.

Probleem is ook dat we een koophuis hebben wat we dan te koop moeten zetten, waar we dik op zullen verliezen. Maw als het echt verkocht wordt komen we er allebei met schulden uit en dan is de weg terug naar elkaar bijna onmogelijk lijkt mij.
Geen van beide kan het huis alleen opbrengen helaas.
Dus dat van als ze je echt terug wil dan neemt ze wel contact op, is minder snel het geval indien we ons beiden dik in de schulden hebben gestoken denk ik.

Alhoewel die schulden me niet interesseren op dit moment. Maar het lijkt me dat ze dan niet zomaar meer zegt, ik mis hem zo en vraag of hij me terug wil, jammer van die duizenden euros schuld....

Snap je? Of zie ik dit verkeerd?