De kunst van het loslaten van je ex. - deel 108

quote:

Op dinsdag 23 februari 2010 18:17 schreef Xanthas het volgende:

[..]

Moedig hoor. Ik heb besloten niet meer te gaan wachten. Mijn leven gaat verder. Ze weet me te vinden, ik heb mezelf gebroken door op haar te wachten. Nu alleen nog van mijn gevoelens af. Er is voor mij niets moeilijker dan tegen mijn eigen gevoelens inhandelen.

Ik bedoel dat dat sowieso gaat gebeuren, maar ik weet niet wat ik er dan mee doe.

quote:

Op dinsdag 23 februari 2010 18:17 schreef Xanthas het volgende:

[..]

Moedig hoor. Ik heb besloten niet meer te gaan wachten. Mijn leven gaat verder. Ze weet me te vinden, ik heb mezelf gebroken door op haar te wachten. Nu alleen nog van mijn gevoelens af. Er is voor mij niets moeilijker dan tegen mijn eigen gevoelens inhandelen.

Ik wacht al 6 maanden en nog steeds geef ik het niet op. Zij wil tijd, nog steeds, twijfelt na 6 maanden nog altijd.
Wel constant van die dubbele dingen: "besef je wel hoeveel ik van je houd".
Als je zoveel van me houdt, waarom kan je me dan mijn fouten en tekortkomingen van toen niet vergeven, nu je ziet dat ik zo anders kan zijn.
Antwoord van haar daarop is dan: "de pijn en de woede zitten diep van binnen en kan ik geen plaatsje geven".

Zo dubbel allemaal.

quote:

Op dinsdag 23 februari 2010 18:24 schreef CoendeW het volgende:

[..]

Ik wacht al 6 maanden en nog steeds geef ik het niet op. Zij wil tijd, nog steeds, twijfelt na 6 maanden nog altijd.
Wel constant van die dubbele dingen: "besef je wel hoeveel ik van je houd".
Als je zoveel van me houdt, waarom kan je me dan mijn fouten en tekortkomingen van toen niet vergeven, nu je ziet dat ik zo anders kan zijn.
Antwoord van haar daarop is dan: "de pijn en de woede zitten diep van binnen en kan ik geen plaatsje geven".

Zo dubbel allemaal.

Ik heb het ook 5 maanden volgehouden. 5 maanden half-half is niet leuk. Ik bewonder je moed. Als je erin gelooft, dan moet je het zeker doen. Ik geloof er alleen zelf niet meer in. Het is te ver gegaan. Ik zou haar ook alles kunnen vergeven. Maar ik weet niet of mensen in staat zijn te veranderen.

Zolang je maar niet het gevoel krijgt dat je leven stil komt te staan.

[ Bericht 1% gewijzigd door Xanthas op 23-02-2010 18:30:31 (extra) ]

quote:

Op dinsdag 23 februari 2010 14:46 schreef Everlong het volgende:

[..]

Sorry, haalde door elkaar met een post van iemand anders
Ik verlang (helaas) gevoelsmatig nog wel heel erg terug naar hoe het was en het lichamelijk contact. Maar ik weet rationeel dat dat niet meer mogelijk is en ook niet meer op die manier zal terug komen. Maar ja, die 2 zijn het gewoon niet altijd eens helaas. Aan de andere kant het is 'nog maar' 3 weken uit, en dat is op 7 jaar nog veel te kort om verder te gaan. Pas na de verhuizing gaan we het contact afbouwen en even minimaliseren om los te komen van elkaar. Want als we nu samen zijn lijkt het nog veeeeel te veel vroeger, het is gezellig, vertrouwd en voelt nog hartstikke goed. zolang dat contact er nog is kom ik niet los van hem en hij niet van mij.

Hm ja, nu je dat zo zegt, ik ook wel diep van binnen. Maar dat probeer ik zoveel mogelijk te onderdrukken omdat dat niet (meer) mogelijk is. Nu iig niet.

&Dat is logisch. Lijkt me een goed moment om beiden los van elkaar te komen en meer je eigen ding te gaan doen!

quote:

Op dinsdag 23 februari 2010 18:29 schreef Xanthas het volgende:

[..]

Ik heb het ook 5 maanden volgehouden. 5 maanden half-half is niet leuk. Ik bewonder je moed. Als je erin gelooft, dan moet je het zeker doen. Ik geloof er alleen zelf niet meer in. Het is te ver gegaan. Ik zou haar ook alles kunnen vergeven. Maar ik weet niet of mensen in staat zijn te veranderen.

Zolang je maar niet het gevoel krijgt dat je leven stil komt te staan.

Na een half jaar kun je in ieder geval écht niet veranderen.. Na een half jaar kan je dat echt nog niet van jezelf zeggen, want je weet simpelweg gewoon niet wat echt bij je hoort en wat wel verandert kan worden. Het is heel makkelijk om dan te zeggen dat je bent veranderd, maar je weet niet hoe het zal gaan als je weer bij elkaar komt. Misschien sluipen diezelfde dingen als toen er dan toch weer in.

Denk je nu niet dat die 5 maanden wachten tijdverspilling waren? Had je toen ook al niet veel beter 100% met je leven door kunnen gaan? Ik denk het wel.. In ieder geval goed van je dat je nu toch kan zeggen dat het te ver is gegaan, want ik weet hoe moeilijk het is om de stap te nemen om dat te denken (ik kan dat ook nog niet helemaal).

quote:

Op dinsdag 23 februari 2010 20:13 schreef Faerie het volgende:

[..]

Na een half jaar kun je in ieder geval écht niet veranderen.. Na een half jaar kan je dat echt nog niet van jezelf zeggen, want je weet simpelweg gewoon niet wat echt bij je hoort en wat wel verandert kan worden. Het is heel makkelijk om dan te zeggen dat je bent veranderd, maar je weet niet hoe het zal gaan als je weer bij elkaar komt. Misschien sluipen diezelfde dingen als toen er dan toch weer in.

Denk je nu niet dat die 5 maanden wachten tijdverspilling waren? Had je toen ook al niet veel beter 100% met je leven door kunnen gaan? Ik denk het wel.. In ieder geval goed van je dat je nu toch kan zeggen dat het te ver is gegaan, want ik weet hoe moeilijk het is om de stap te nemen om dat te denken (ik kan dat ook nog niet helemaal).

Ik kan het wel denken, moet bekennen dat het er naar handelen nog een stuk lastiger is. Ik heb constant de behoefte om haar te willen helpen. En heel soms val ik daar in terug (we delen twee studies, dus ontlopen kan ik niet [al heb ik mijn studies even op pauze gezet, de tijd zonder haar doet me ook goed]). Ik mis haar wel ontzettend, dat wel. Maar na alles wat er gezegd, gedaan is. Ik geloof het niet meer.

quote:

Op dinsdag 23 februari 2010 20:20 schreef Xanthas het volgende:

[..]

Ik kan het wel denken, moet bekennen dat het er naar handelen nog een stuk lastiger is. Ik heb constant de behoefte om haar te willen helpen. En heel soms val ik daar in terug (we delen twee studies, dus ontlopen kan ik niet [al heb ik mijn studies even op pauze gezet, de tijd zonder haar doet me ook goed]). Ik mis haar wel ontzettend, dat wel. Maar na alles wat er gezegd, gedaan is. Ik geloof het niet meer.

Ja, I know... ik herken het heel erg. Ook dat je eerder hier zei dat je het zo moeilijk vindt om tegen je gevoel in te handelen. Wat is dat verschrikkelijk he? Je gevoel wil bij haar zijn en contact met haar opnemen, maar daar is je verstand dan weer die zegt dat je dat helemaal niet moet doen. Het is zoveel fijner om voor je gevoel te kiezen. In ieder geval voor ons gevoelsmensen. Je gevoel moet in balans komen met je verstand, en dat is echt heel moeilijk. En je wil haar helpen omdat je dat ook gewend was om te doen, nu kan dat ineens niet meer. En je geeft natuurlijk nog om haar. Maja dan doe je er inderdaad goed aan om geen contact te hebben, want dat is de beste manier om er aan te wennen dat het allemaal anders is. Ik denk maar zo: over twee jaar oid heb ik echt geen contact meer met mijn ex, misschien zo af en toe om te vragen hoe het gaat, dus dat moet eigenlijk nu al kunnen, des te eerder je er aan went. Mensen zijn gewoontedieren, als je iets omzet in een gewoonte/gewenning, gaat het véél beter.

quote:

Op dinsdag 23 februari 2010 20:41 schreef Faerie het volgende:

[..]

Ja, I know... ik herken het heel erg. Ook dat je eerder hier zei dat je het zo moeilijk vindt om tegen je gevoel in te handelen. Wat is dat verschrikkelijk he? Je gevoel wil bij haar zijn en contact met haar opnemen, maar daar is je verstand dan weer die zegt dat je dat helemaal niet moet doen. Het is zoveel fijner om voor je gevoel te kiezen. In ieder geval voor ons gevoelsmensen. Je gevoel moet in balans komen met je verstand, en dat is echt heel moeilijk. En je wil haar helpen omdat je dat ook gewend was om te doen, nu kan dat ineens niet meer. En je geeft natuurlijk nog om haar. Maja dan doe je er inderdaad goed aan om geen contact te hebben, want dat is de beste manier om er aan te wennen dat het allemaal anders is. Ik denk maar zo: over twee jaar oid heb ik echt geen contact meer met mijn ex, misschien zo af en toe om te vragen hoe het gaat, dus dat moet eigenlijk nu al kunnen, des te eerder je er aan went. Mensen zijn gewoontedieren, als je iets omzet in een gewoonte/gewenning, gaat het véél beter.

Ik ben een hopeloze romanticus. Ik zou eeuwig blijven vechten voor een relatie die het nooit zou kunnen redden. Dat is mijn lot.

Ik sprak haar vandaag weer, eindelijk de waarheid ontdekt over waarom de relatie voorbij is. Geeft meer rust. Ik heb me neer kunnen leggen bij het feit dat het niet mijn beslissing is en dat ik er dus niets aan kan doen.

PS: Ik heb al een keer een gevecht gehad tussen mijn hoofd en mijn hart. Dat heeft me zoveel pijn opgeleverd. Een tweede keer trek ik niet meer. Dus probeer ik afstand te maken, maar het is zeer lastig.

[ Bericht 5% gewijzigd door Xanthas op 23-02-2010 20:53:14 ]

Af en toe heb ik een dipje.
Nu zit ik in Spanje.
Als ik bezig ben gaat het probleemloos, maar als ik stil kom te zitten.
Dan denk aan hoe het had kunnen zijn.
Hoe ik had willen hebben ...
Dat ik hier samen met haar had willen zijn ...

En dan denk ik zoiets als dit: (Bertolf - Feel you)
I travel trough the years
I try to go with al my fears
I wonder trough this time and space
but never do I find my place

Flought trough this galaxy
With all the thoughts
That I come me
My wishes oh, i surely would
trade them if I only could

Feel you,
I wish I could feel you

I travel round the sun
I turned my back on everyone
I wish there would only be a way
to find some place I wanna stay
of all my sorrow and destress
I mostly fear the emptyness
and noone has ever understoud
and now we'd wish we only could

Feel you,
I wish I could feel you
I wish I could feel you
I wish I could feel you

Give me some place to hide in
No shifting sense, was ice on fire
Give me some place to hide in
No closing walls, but just a light
to light the way

Feel you,
I wish I could feel you
I wish I could feel you
I wish I could feel you
I wish I could...

Vandaag was ie dan... de dag dat mijn ex de laatste spullen kwam brengen.

Tevreden...? mwaoh....

Ik heb een Oxazepam geslikt een paar uur voordat de ex langskwam, waardoor ik een stuk rustiger en emotioneel afweziger was. Het lijkt me dat dat een erg verstandige keuze geweest is.

Toen ze binnenkwam was er duidelijk al een soort afstand. Ik heb haar toch gewoon een knuffel gegeven. Daarna heb ik mijn spullen terug gekregen, waaronder nog wat spul waarvan ik niet eens wist dat het van mij was....

Vervolgens vroeg ze of we nog even wouden praten. Omdat ik het idee had dat wel aan te kunnen, was ik wel voor.

Het was heel heel erg fijn om haar een keer zonder mijn roze bril te zien. Wel een beetje een pijnlijke eye-opener, maar heel nuttig.

Tijdens het hele gesprek was ze compleet emotieloos. Eigenlijk zoals ik haar het laatste 1.5 jaar al meegemaakt had. (wat volgens haar niet aan het gebruik van haar antidepressiva heeft gelegen ---> daar heb ik het nu verder trouwens niet over gehad).

Ze beweerde verder dat er een tekort aan Vitamine C had omdat ze lang griepig geweest was. Tsja, er zou een keer niet iets aan de hand zijn. Nadat we uit elkaar gegaan zijn is ze vijf kilo afgevallen en een stuk energieker geworden (ze was toevallig ook met de antidepressiva gestopt), dus het was goed dat het voorbij was tussen ons. Ik kreeg duidelijk de schuld voor alles in mijn schoenen geschoven. Ze gaat opeen veel uit, en drinkt dan koffie (wat ze nooit wou drinken) en thee en geniet van het nachtleven... tsja... als ze daar gelukkig van wordt....

Verder vertelde ze nog wel een beetje over wat ze ging doen, maar ik moest echt alles uit haar slepen. Het was eigenlijk net als vroeger.... duidelijk...

Daarna ging ze bij mij nog even ging navragen hoe ik me voelde, ivm. of ik nog steeds een psycholoog bezocht. Ze was enigzinds verbaasd om te horen dat ik heel snel aan het genezen was. Maar ja, ik heb er dan ook bij gezegd dat het opbreken van de relatie voor mijzelf heel goed was omdat ik anders niet goed los had kunnen laten. Dit werd meteen weer door haar omgezet naar het feit dat ik te obssessief was en dat dat het gehel vermoord had. Er werd duidelijk weer schuld verlegd.

Ik heb nog kunnen zeggen dat het verder goed met me ging, dat mijn proefschrift de volgende dag aan zou komen. Ze heeft niet eens meer naar een exemplaar gevraagd en de proefdruk die "toevallig" voor haar neus lag compleet genegeerd.

Waar ik nog wel blij mee ben is dat ik heb kunnen zeggen dat ik blij was met onze relatie omdat ik er veel van geleerd heb, een aantal "beginners" foutjes in relatieland gemaakt heb, maar dat niet zo erg vondt, want dat zat er gewoon dik in en overal het gevoel had dat het een goede ervaring voor me geweest is. Maar ja, ik heb die instelling ook over mijn complete crash/burnout. En ze heeft ook nooit begrepen waarom ik dat als iets positiefs zou kan zien.

Dankzij het gemis aan roze bril heb ik kunnen zien hoe enorm emotieloos en kil ze was. Ik heb vervolgens nog oude foto's van ons bekeken en zag ook stukken beter hoe erg vaak er daar een gemaakte glimlach aanwezig was, maar geen echte. Ik kon wel duidelijk zien, dat er alleen een glimlach was als iemand haar blij maakte, maar dat ze het zelf niet kon en als een ander niet blij was, zelf nog erger ongelukkig leek. Hoe dan ook is bleek ze zelf erg slecht in staat om liefde te geven tenzij ze het ontvangt...

Ten einde van het gesprek had ik nog maar even de vraag gesteld waar ik het antwoord al op dacht te weten. Deze stelde ik omdat ze eerder zei dat ze vrienden wou blijven.

"Ik mis de gezellige avondjes samen wat eten en/of een spelletje spelen wel een beetje, lijkt het je iets om dat gewoon nog eens te proberen?"

Het (niet onverwachte) antwoord was:"Nee, het bevalt me stukken beter zo." Wat voor mij nog een keer neerkwam op dat ze het idee heeft dat alle problemen die we aan het eind hadden mijn schuld waren. Gelukkig weet ik wel beter...

Dit verhaal vandaag al een paar keer verteld, daarbij ook elke keer gezegd dat ik er nu ook echt een streep onder wil zetten. Veel vrienden (en mijn ouders) die haar ook kennen, hebben me ook gezegd dat ze haar een erg kille persoonlijkheid heeft en slecht voor me is.

Hoe dan ook, genoeg ge-emmer... hier is ie dan:

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

In mijn oren klinkt het als of je beter af ben zonder haar. Ik ken de voorgeschiedenis niet, je zult vast wel gelukkige tijden mee gemaakt hebben, maar je verdient beter van wat ik hier uit kan opmaken.
Je zult je er vast wel kut om voelen, maar achteraf ga je dingen zien die je nooit zag en vind je het alleen maar beter dat je nu vrij bent. Wie weet wie je nu tegen het lijf loopt. Succes met verwerken, je bent een vrij man nu

zo heftig verhaal goedeman. nu komen er vast betere tijden voor je! dat kan niet anders.

heb nu bewust me week flink volgepland. zodat me hoofd ff ergens anders bij is

zaterdag lekker stappen

Ik merk dat mijn behoefte naar haar steeds verder en verder weg zakt. Mijn verliefdheid ebt weg. Het is een goed iets, om verder te komen, maar het voelt zo kut. Ik wil mijn verliefdheid niet kwijtraken. Maar ik moet door. Ze is boos en gekwetst door mij. Zij wilt het ook niet, maar wilt ook door met haar eigen leven. Ze weet niet of ze ooit nog voor mij kiest. Rationeel is ze er over uit, gevoelsmatig twijfelt ze nog, ook al zegt ze het niet letterlijk. Ik kan er niks mee. Want zij heeft haar punt gemaakt. Het gevoel dat ik misschien bij haar op school kom te zitten en weer drie jaar in elkaars omgeving te komen begint mij nu ook bang te maken.

Ze geeft aan dat ze zeker weten wilt blijven afspreken, maar dat ze bang is dat het telkens moeilijk wordt en we in een nieuwe situatie terecht komen. Ik sta open voor haar als ze klaar voor me is. De vraag is niet wanneer, maar of dat gebeurt.

Ik voel me kutter en kutter. Ik wil haar laten merken dat ik niet op haar uit ben, omdat ik op mijn water kan aanvoelen hoe de toekomst gaat verlopen. Je krijgt minder behoefte naar elkaar. En als je dan toch wilt, spreek je af. Je merkt de zelfde spanning, maar je durft er niet aan toe te geven. En je wilt het eigenlijk ook niet. Omdat je bang ben weer gekwetst te worden. Je spreekt minder af, omdat je steeds weer die spanning verwacht. Je gaat je eigen weg en uiteindelijk verwaterd het contact. Je weet van elkaar dat je bestaat, maar het is er niet meer, maar de gevoelens en de vraag hoe het met elkaar gaat blijft. In je vriendengroep is zojuist een nieuw persoon terecht gekomen. Je vind hem/haar leuk en je word opnieuw verliefd. De zelfde hartstocht en passie die je ooit met iemand anders deelde, deel je nu met iemand anders. Je komt elkaar weer tegen na een paar jaar en groet elkaar. Er is geen wederzijds gevoel meer, en de chemie is ook weg. Je hebt elkaar niks meer te vertellen, ondanks de toch wel leuke verassing. Je loopt door.

Eenmaal thuis denk je nog even aan de ontmoeting die geweest is. Het was leuk elkaar te zien, maar daar blijft het bij. Nooit meer zal het worden hoe het ooit was. Nooit meer.

quote:

Op dinsdag 23 februari 2010 23:05 schreef GoedeMan76 het volgende:
- Tijdens het hele gesprek was ze compleet emotieloos. Eigenlijk zoals ik haar het laatste 1.5 jaar al meegemaakt had.

- Verder vertelde ze nog wel een beetje over wat ze ging doen, maar ik moest echt alles uit haar slepen. Het was eigenlijk net als vroeger.... duidelijk...

- En ze heeft ook nooit begrepen waarom ik dat als iets positiefs zou kan zien.

- Dankzij het gemis aan roze bril heb ik kunnen zien hoe enorm emotieloos en kil ze was. Ik heb vervolgens nog oude foto's van ons bekeken en zag ook stukken beter hoe erg vaak er daar een gemaakte glimlach aanwezig was, maar geen echte. Ik kon wel duidelijk zien, dat er alleen een glimlach was als iemand haar blij maakte, maar dat ze het zelf niet kon en als een ander niet blij was, zelf nog erger ongelukkig leek. Hoe dan ook is bleek ze zelf erg slecht in staat om liefde te geven tenzij ze het ontvangt...

- Veel vrienden (en mijn ouders) die haar ook kennen, hebben me ook gezegd dat ze haar een erg kille persoonlijkheid heeft en slecht voor me is.

Als je dit nu beseft, waarom wil je dan alsnog met haar afspreken om eens 'gezellig' een spelletje te doen of wat te eten? Dat snap ik dan weer niet, he.

quote:

Op woensdag 24 februari 2010 01:01 schreef MOD het volgende:
Ik merk dat mijn behoefte naar haar steeds verder en verder weg zakt. Mijn verliefdheid ebt weg. Het is een goed iets, om verder te komen, maar het voelt zo kut. Ik wil mijn verliefdheid niet kwijtraken. Maar ik moet door. Ze is boos en gekwetst door mij. Zij wilt het ook niet, maar wilt ook door met haar eigen leven. Ze weet niet of ze ooit nog voor mij kiest. Rationeel is ze er over uit, gevoelsmatig twijfelt ze nog, ook al zegt ze het niet letterlijk. Ik kan er niks mee. Want zij heeft haar punt gemaakt. Het gevoel dat ik misschien bij haar op school kom te zitten en weer drie jaar in elkaars omgeving te komen begint mij nu ook bang te maken.

Ze geeft aan dat ze zeker weten wilt blijven afspreken, maar dat ze bang is dat het telkens moeilijk wordt en we in een nieuwe situatie terecht komen. Ik sta open voor haar als ze klaar voor me is. De vraag is niet wanneer, maar of dat gebeurt.

Ik voel me kutter en kutter. Ik wil haar laten merken dat ik niet op haar uit ben, omdat ik op mijn water kan aanvoelen hoe de toekomst gaat verlopen. Je krijgt minder behoefte naar elkaar. En als je dan toch wilt, spreek je af. Je merkt de zelfde spanning, maar je durft er niet aan toe te geven. En je wilt het eigenlijk ook niet. Omdat je bang ben weer gekwetst te worden. Je spreekt minder af, omdat je steeds weer die spanning verwacht. Je gaat je eigen weg en uiteindelijk verwaterd het contact. Je weet van elkaar dat je bestaat, maar het is er niet meer, maar de gevoelens en de vraag hoe het met elkaar gaat blijft. In je vriendengroep is zojuist een nieuw persoon terecht gekomen. Je vind hem/haar leuk en je word opnieuw verliefd. De zelfde hartstocht en passie die je ooit met iemand anders deelde, deel je nu met iemand anders. Je komt elkaar weer tegen na een paar jaar en groet elkaar. Er is geen wederzijds gevoel meer, en de chemie is ook weg. Je hebt elkaar niks meer te vertellen, ondanks de toch wel leuke verassing. Je loopt door.

Eenmaal thuis denk je nog even aan de ontmoeting die geweest is. Het was leuk elkaar te zien, maar daar blijft het bij. Nooit meer zal het worden hoe het ooit was. Nooit meer.

Ik word hier droevig van. Het is waarschijnlijk ook hoe mijn toekomst eruit komt te zien, al droom ik nog van een toekomst met haar.

quote:

Op woensdag 24 februari 2010 01:18 schreef Mint_Clansell het volgende:

[..]

Als je dit nu beseft, waarom wil je dan alsnog met haar afspreken om eens 'gezellig' een spelletje te doen of wat te eten? Dat snap ik dan weer niet, he.

De vraag was meer om te kijken of ze echt zo kil is als ik op dat moment aan het denken was. Alle tekenen waren er al dat ze ijskoud was en ik wou graag een extra bevestiging hebben dat ze echt compleet met me wou breken. Dan zou ik namelijk niet meer de stomme hoop kunnen houden die je wel hebt als je "vrienden blijft"

En dat is nu meer dan duidelijk. Nog extra punten:
We belden erg weinig, niet omdat ik dat niet wou, maar omdat ze heel snel dingen verkeerd interpreteerde als er geen lichaamstaal bij zit (en zelf dan nog makkelijk)
We sms-ten ook weinig. Wederom niet omdat ik dat niet wou, maar meer omdat ze zelf daar gewoonweg niet toe in staat was...
Ze is daar gewoonweg niet goed toe in staat omdat ze behoorlijke psychische (autistische) problemen heeft. Hierdoor kan ze niet alleen slecht met mensen omgaan, maar is ze emotioneel ook jaren jonger dan ze echt is. Niet haar schuld, maar ik wou niets liever dan een normale relatie samen met iemand anders, maar zei wou niets liever dan haar eigen vrijheid hebben... degelijk iets dat een stabiele relatie eigenlijk onmogelijk maakte.

Terugkijkende, dankzij haar "aandoening" leek het daardoor ook vaak dat de liefde vaak heel erg van één kant kwam en dat heeft uiteindelijk na 2 jaar tot onzekerheid bij mij geleid.

Ik heb alleen nog wat medelijden met haar ouders, die haar dit traject al meerdere keren hebben zien aflopen...

quote:

Op dinsdag 23 februari 2010 11:23 schreef Everlong het volgende:

[..]

Sterkte! Hoe groot was de afstand?

Zij woonde in Noord Italie en ik in Amsterdam... Zeg maar een beetje uit de hand gelopen vakantieliefde die toch behoorlijk serieus was geworden.

Even een andersom gevalletje...

Wat is de beste manier om om te gaan met een ex die mij niet los kan laten? Ik ben een lieve jongen (lees: sukkeltje) dus ik kan niet zomaar alles lossnijden. Hoe kan ik haar inlaten zien dat loslaten de beste manier is (en nee, zij maakte het uit).

quote:

Op woensdag 24 februari 2010 17:00 schreef Xanthas het volgende:
Even een andersom gevalletje...

Wat is de beste manier om om te gaan met een ex die mij niet los kan laten? Ik ben een lieve jongen (lees: sukkeltje) dus ik kan niet zomaar alles lossnijden. Hoe kan ik haar inlaten zien dat loslaten de beste manier is (en nee, zij maakte het uit).

Wat wil jij, nog een keer proberen, of loslaten?

Gewoon een duidelijk gesprek aangaan dat je alles of niets wil, maar niet half?

Malta it is. Sorry Fearie, die koffie moet ik even uitstellen. Eindelijk die radical change of life die ik wou nadat ze me verliet!

quote:

Op woensdag 24 februari 2010 20:40 schreef Barbusse het volgende:
Malta it is. Sorry Fearie, die koffie moet ik even uitstellen. Eindelijk die radical change of life die ik wou nadat ze me verliet!

Dat is pas een nieuw begin.
Gefeliciteerd met je nieuwe job!

quote:

Op woensdag 24 februari 2010 21:06 schreef Sjechov het volgende:

[..]

Dat is pas een nieuw begin.
Gefeliciteerd met je nieuwe job!

Thanks!

quote:

Op woensdag 24 februari 2010 21:35 schreef Barbusse het volgende:

[..]

Thanks!

Wanneer begin je?

quote:

Op woensdag 24 februari 2010 21:47 schreef Sjechov het volgende:

[..]

Wanneer begin je?

Kan ik zelf uitmaken, zolang het maar voor eind maart is. Maar ik moet hier natuurlijk wel eerst even dingen regelen.

Nou, weer een nieuw lid van de vrijgezellenclub. 3,5 jaar geleden heb ik mijn heil al eens in deze reeks gezocht (toen nog #47 of zo) en nu ga ik me er helaas weer toe wenden ik hoop dat iemand het leest..

Zojuist is het definitief uitgegaan tussen mijn vriend en ik...over de telefoon
Ik ga het verhaal even van me af schrijven. 3,5 week geleden, op zaterdag, hebben we een gesprek gehad over ons, hij twijfelde, ik vond ook dat het niet echt leuk meer was (maar ik twijfelde niet over of ik door wilde gaan). Die zondag weer er over gepraat, waarna hij gewoon was blijven slapen. Toen besloten elkaar een week niet te spreken, maar dat lukte niet echt (van beide kanten niet).

Die vrijdag weer afgesproken, weer veel gepraat en gehuild, weer blijven slapen. Zondag kwam het hoge woord eruit "het is beter als het uit is". Ik kon dat niet hebben en stelde een pauze voor, achteraf stom geweest. Ik vroeg of er iemand anders in het spel was, hij zei van niet. Ik zei dat we elkaar een maand niet moesten spreken of zien, na een week kon ik dat al niet dus heb ik hem gemaild of we niet beter toch contact konden hebben, dat vond hij goed mits dat alleen via mail was. Ik heb toen na een paar dagen een heel uitgebreide en ontzettend eerlijke mail gestuurd, waarop ik als antwoord min of meer kreeg "ik weet niet hoe ik moet reageren".

Toen ben ik weer afgelopen zondag bij hem langs geweest zonder dat hij wist dat ik zou komen. Ik kon het gewoon niet meer op deze manier. We hebben toen 12 uur lang gepraat en gehuild en geknuffeld. Ik heb toen te horen gekregen dat hij meerdere keren seks had gehad met zijn buurmeisje in die twee weken dat we pauze hadden (ik had tijdens het vorige gesprek gezegd dat hij mocht doen en laten wat hij wilde) EN dat hij voordat we überhaupt een gesprek over ons gehad hadden al een paar keer met haar afgesproken had zonder dat er iets gebeurd was. Na die 12 uur heb ik uiteindelijk zelf gezegd "het is gewoon over". Dit accepteerde hij ook weer niet, hij zei dat hij dacht dat het wel goed zou kunnen komen, dat het gewoon tijd nodig had en dat ik moest denken of ik kon leven met wat hij had gedaan. Ik vroeg hem mijn sleutels terug te geven, maar dit wilde hij niet want dat voelde "te definitief".

Op maandagmorgen hebben we gesmst en zei hij dat het misschien niet de juiste beslissing was geweest. 's Avonds gebeld en toen zei hij dat hij wist wat hij wilde; mij. Maar dat ik toch nog ff een dag na moest denken. Gisteren zei hij weer dat we langer na moesten denken, maar dat hij nog steeds achter zijn woorden van maandag stond. En vandaag, net, werd uitgesproken dat het gewoon echt uit is. Maar dat hij niet uitsluit dat het ooit weer goed komt

Nu heb ik zelf natuurlijk ook heel veel nagedacht sinds hij me verteld heeft wat hij gedaan heeft en ik had vanavond zelfs het gevoel dat het inderdaad gewoon beter was als het uit was. Dat ik het hem toch niet kon vergeven dat hij tegen me gelogen had over dat meisje en dat we eigenlijk niet genoeg raakvlakken hadden. Maar toen ik net gewoon te horen kreeg dat hij denkt dat het voorlopig sowieso niet kan werken tussen ons omdat dat te geforceerd zou zijn, en dat hij daarnaast niet uit kon sluiten dat hij in de tussentijd niks meer met haar zou doen, kwam dat toch wel fucking hard aan

Verder kreeg ik de gebruikelijke bullshit te horen "ik zal altijd voor je klaar staan", "ik denk dat als we bij elkaar horen, dat we dan ook wel weer bij elkaar komen", "er is altijd 1 persoon waar je de rest van je leven gevoelens voor blijft houden en in mijn geval ben jij dat" blablabla

Hij wil me nu niet komend weekend, maar het weekend erna zien, als ik dat ook wil. Hij zegt dat we dan moeten beslissen of we er echt een punt achter zetten of niet, omdat dat via de telefoon eigenlijk gewoon echt niet kan...

Ik weet het gewoon allemaal niet...ik kan er niet tegen dat hij blijft zeggen dat het misschien toch nog goed komt.

Even ter informatie: ik ben 22 (naja, maandag word ik 22) en hij is 23 (vanaf komende zondag). We zijn ruim 3 jaar samen geweest.