PDD [Autisme, Asperger, PDD-NOS] deel 35 - Structuur

quote:

Op dinsdag 9 februari 2010 11:35 schreef francis998 het volgende:

[..]

gelukkig nog iemand die me niet van geslacht verwisseld had..

Ik zou ook niet durven

quote:

Verder ga ik zo ff brood halen..en na de hele episode hier thuis gisteravond met mijn ma(van dat gedoe rondom lassie eindigden we in een zeer onprettige discussie) ga ik de psych bellen op aanvraag van mijn ma en een gezamelijke afspraak vragen omdat mijn ma graag wilt weten wat ze nou met me aanmoet..en wat ze nou wel kan/moet doen en wat niet..enzo. Dus ga later maar ff bellen.
(verder is dit miss totaal niet autisme gerelateerd maar ik ben een beetje gewend geraakt mijn eitje hier kwijt te kunnen) en aangezien ik toch aardig wat raakvlakken met jullie heb...voel ik me hier gewoon thuis

Knap dat je de stappen wel durft te zetten. Ik zou er zelf als een berg tegenop zien. Voor onze generatie is de drempel misschien wat lager, maar voor ouders is dat anders. Ik moest een keer een familielid meevragen, en die durfde dus niet.... Tja.

Gelukkig dat je hier de veiligheid voelt die hiervoor nodig is. Ik moet ook zeggen dat dat dit een fijne plek is om wat te delen....

Het SC gedoe laten we achter.

quote:

Op dinsdag 9 februari 2010 11:48 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Ik zou ook niet durven
[..]

Knap dat je de stappen wel durft te zetten. Ik zou er zelf als een berg tegenop zien. Voor onze generatie is de drempel misschien wat lager, maar voor ouders is dat anders. Ik moest een keer een familielid meevragen, en die durfde dus niet.... Tja.

Gelukkig dat je hier de veiligheid voelt die hiervoor nodig is. Ik moet ook zeggen dat dat dit een fijne plek is om wat te delen....

Het SC gedoe laten we achter.

geloof me, ik kijk er echt gigantisch tegenop, maar het gedoe thuis ben ik onderhand ook al zat. Om de zoveel is het heir gewoon weer feest, en botsen we gigantisch. Ten eerste Ik zit iedere thuis..heb haast niks te doen..behalve 1x per maand wat bankzaken(ze betalen maar 1x per maand) en verder ben ik gewoon "nerd"..kortom zowat hele dag achter de pc.
En ach..ik heb ook niet echt een andere keus..want ik denk dat mijn ma beter naar de psych luisterd dan naar mij.
en zij heeft meer moeite met mijn leven in bepaald opzicht dan ikzelf..en loopt de hele dag zorgen te maken...en wtf nog meer.
Dus voor haar is het ook niet gezond. En we zijn op elkaar aangewezen.
En mijn moeder eiste vanmorgen eigenlijk dat ik maar bel..wat ik trouwens nog niet heb gedaan omdat ik er gewoon gigantisch tegenop kijk!

quote:

Op dinsdag 9 februari 2010 12:54 schreef sempron2400 het volgende:

[..]

Daarom kan ik het mensen ook niet aanraden om op autisme te onderzoeken als de problemen niet dermate groot zijn. Je kunt in tientallen dilemma's terecht komen en je krijgt nog een etiket ook.

goed punt. Ik heb zoiets van meestal als je geen last hebt van bepaalde problemen, schiet het je ook niet te binnen naar een "etiket" te zoeken. Maar des te groter des te meer je een etiket neigt te plakken, dat is gewoon iets standaards van de mens.
En als jij er alleen last van hebt en je omgeving niks merkt, dan heb je vaak minder de neiging aan anderen te vertellen wat er wel/niet is.
Het is meestal wel handig je directe omgeving dwz: ouders, vriend(in) op de hoogte te stellen..dan kunnen zij dingen beter begrijpen.
Aangezien je als autist ook aardig wat dingen tegen eigen wil doet of hebt..om het maar ff zo te zeggen.

Hmm...ik las net een artikel in een spaanstalige krant, waarin gezegd wordt dat des te ouder de moeder is bij de geboorte van het kind des te meer risico er op een autistisch kind is...leek me leuk om te melden...

*en toen was het weer stil*

Nouja leuk nieuws, bij mij zal t omdat ik er zelf niet op zit te wachten en andere oorzaken vermoedelijk toch nog heel wat jaar duren

Ik ben een beetje rusteloos

quote:

Op dinsdag 9 februari 2010 12:54 schreef sempron2400 het volgende:

[..]

Daarom kan ik het mensen ook niet aanraden om op autisme te onderzoeken als de problemen niet dermate groot zijn. Je kunt in tientallen dilemma's terecht komen en je krijgt nog een etiket ook.

Inderdaad. Bij serieuze problemen word dat toch weer anders. Maar hoe dan ook, het blijft een persoonlijk afweging.

quote:

Op dinsdag 9 februari 2010 12:41 schreef francis998 het volgende:

[..]

geloof me, ik kijk er echt gigantisch tegenop, maar het gedoe thuis ben ik onderhand ook al zat. Om de zoveel is het heir gewoon weer feest, en botsen we gigantisch. Ten eerste Ik zit iedere thuis..heb haast niks te doen..behalve 1x per maand wat bankzaken(ze betalen maar 1x per maand) en verder ben ik gewoon "nerd"..kortom zowat hele dag achter de pc.
En ach..ik heb ook niet echt een andere keus..want ik denk dat mijn ma beter naar de psych luisterd dan naar mij.
en zij heeft meer moeite met mijn leven in bepaald opzicht dan ikzelf..en loopt de hele dag zorgen te maken...en wtf nog meer.
Dus voor haar is het ook niet gezond. En we zijn op elkaar aangewezen.
En mijn moeder eiste vanmorgen eigenlijk dat ik maar bel..wat ik trouwens nog niet heb gedaan omdat ik er gewoon gigantisch tegenop kijk!

Ja, lastig. ik weet niet zo goed wat ik hier op moet zeggen. ik hoop toch maar dat je op een of andere manier toch een weg kan vinden. Best moeilijk natuurlijk.

heb me zover gekregen om te bellen..en ga dus de 22e samen met mn ma op bezoek bij de psych. wel wilde de psych weten wat ik ervan vond..aangezien mn ma degene is die het initiatief nam..en ik kon eigenlijk alleen bellen..jiji.
Maar ja..dat word dus ong. 1 week spanning..en nerveuziteit..maar ach...ik zie wel.

Iig cassandra..hoezo gaat het zolang duren, want 1 jaar is wel veel..moet ik zeggen.

niet 1 jaar, heel veel jaar. Meer omdat mijn eigen kop er niet naar staat. Maar goed was even een terloopse opmerking, we zien t allemaal wel (ging dus over jouw nieuwsartikel )

quote:

Op dinsdag 9 februari 2010 13:02 schreef francis998 het volgende:
goed punt. Ik heb zoiets van meestal als je geen last hebt van bepaalde problemen, schiet het je ook niet te binnen naar een "etiket" te zoeken. Maar des te groter des te meer je een etiket neigt te plakken, dat is gewoon iets standaards van de mens.

Voordat ik mijn diagnose kreeg in 2004 had ik nog nooit van Asperger syndroom gehoord en autisme, tja, dat was dat kind in spannende films dat na lang ondervragen van zijn muur afkwam en de politie vertelde wie de moord had gepleegd waarvan hij getuige was.

Dus voor mij was het weten wat er "onzichtbaar" mis was wel een geschenk. Want van mijn familie kreeg ik steeds te horen dat er niets mis was en van mijn moeder nog het meest.

Het is wel zo, met aan mensen vertellen: "you're damned if you do, and damned if you don't".
Vertel je het vantevoren, loop je het risico dat het mensen afschrikt. Vertel je het niet, merken mensen het toch aan je gedrag (bij mij tenminste wel) en is de reactie meestal slechter.

Want het kan net zo goed zijn dat als je het meteen vertelt, dat men dan later zegt: "Ja? Ik moet zeggen, ik merk er weinig van". En dan valt het dus mee.

quote:

Hmm...ik las net een artikel in een spaanstalige krant, waarin gezegd wordt dat des te ouder de moeder is bij de geboorte van het kind des te meer risico er op een autistisch kind is...leek me leuk om te melden...

Dan kunnen we in Nederland onze lol op. We hebben met afstand de oudste moeders van heel Europa (ruim 28 jaar gemiddeld bij eerste kind). Hier worden pas kinderen gekocht als de carriere, hypotheek, huis, grote auto en rijk sociaal leven in de tas zitten..

quote:

Op dinsdag 9 februari 2010 15:47 schreef Cassandra87 het volgende:
niet 1 jaar, heel veel jaar. Meer omdat mijn eigen kop er niet naar staat. Maar goed was even een terloopse opmerking, we zien t allemaal wel (ging dus over jouw nieuwsartikel )

hahaha..ik volgde het niet helemaal meer...'t is ook niet een van mijn beste dagen. Maar ik zag de relevantie dus ff niet.
Nu dus wel...

quote:

Op dinsdag 9 februari 2010 15:59 schreef Perico het volgende:

[..]

Voordat ik mijn diagnose kreeg in 2004 had ik nog nooit van Asperger syndroom gehoord en autisme, tja, dat was dat kind in spannende films dat na lang ondervragen van zijn muur afkwam en de politie vertelde wie de moord had gepleegd waarvan hij getuige was.

Dus voor mij was het weten wat er "onzichtbaar" mis was wel een geschenk. Want van mijn familie kreeg ik steeds te horen dat er niets mis was en van mijn moeder nog het meest.

Het is wel zo, met aan mensen vertellen: "you're damned if you do, and damned if you don't".
Vertel je het vantevoren, loop je het risico dat het mensen afschrikt. Vertel je het niet, merken mensen het toch aan je gedrag (bij mij tenminste wel) en is de reactie meestal slechter.

Want het kan net zo goed zijn dat als je het meteen vertelt, dat men dan later zegt: "Ja? Ik moet zeggen, ik merk er weinig van". En dan valt het dus mee.
[..]

Dan kunnen we in Nederland onze lol op. We hebben met afstand de oudste moeders van heel Europa (ruim 28 jaar gemiddeld bij eerste kind). Hier worden pas kinderen gekocht als de carriere, hypotheek, huis, grote auto en rijk sociaal leven in de tas zitten..

Tja..het kan invloed hebben, maar er stond ook bij dat bij een oudere vader..(met een groot leeftijdsverschil tussen beide ouders) de kans dubbel zo groot is op autisme.
Maar verder tja..blijft het altijd lastig, wel of niet vertellen. Ik zelf denk van zorg er eerst voor dat je je op je gemak voelt bij een persoon en die persoon evt bij jou..en zou daarna pas denken over het vertellen ervan.

Tja...en kinderen, het is een lastig verhaal nog meer voor autisten. Vooral mede dankzij het feit dat er niet al te veel bekend is als oorzaak..dus tja..het is en blijft een lastig iets dat autisme..
En ach...28 jaar valt op zich redelijk mee...ik zelf zit rond de 24 en denk nog lange niet na over kinderen(ben in dat opzicht wat nederlandser) want je moet het echt willen..want het kost veel tijd/geld/energie enz. Verder ach..ik op de 38e van mijn moeder geboren en mijn pa was toen zo'n 47 ofzo.
En ik heb zoiets van kinderen neem/krijg je op het moment dat jij er klaar voor bent

quote:

Op dinsdag 9 februari 2010 15:59 schreef Perico het volgende:

[..]

Voordat ik mijn diagnose kreeg in 2004 had ik nog nooit van Asperger syndroom gehoord en autisme, tja, dat was dat kind in spannende films dat na lang ondervragen van zijn muur afkwam en de politie vertelde wie de moord had gepleegd waarvan hij getuige was.

Voor het eerst in 2002 toen men speculeerde over de moordenaar van Pim fortuyn

quote:

Op dinsdag 9 februari 2010 16:17 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Voor het eerst in 2002 toen men speculeerde over de moordenaar van Pim fortuyn

ja...ik kan me daar niks van herinneren

Ik heb pas echt duidelijk iets over autisme leren kennen vorig jaar...toen de vraag ontstond of er bij mij sprake was van autisme.
Verder had ik het woord autisme/autist wel gehoord...maar wist er totaal geen betekenis aan te koppelen..en had het standaard plaatje van zo'n persoon die bij alles flipt en overgeprikkeld raakt, en grotendeels een neuroot is..
waarvan ik er nu achter ben dat dat totaal niet klopt

quote:

Op dinsdag 9 februari 2010 16:17 schreef EchtGaaf het volgende:
Voor het eerst in 2002 toen men speculeerde over de moordenaar van Pim fortuyn

Ik heb later van een vrouw gehoord, wier vader bij het Pieter Baan centrum werkte (tenminste, dat vertelde ze), dat Volkert van der Graaf geen Asperger had. Maar eigenlijk mocht ze dat niet vertellen.

Dat vermoeden is toentertijd gewoon in de media terecht gekomen. Maar ja, heel veel mensen hebben dat onthouden.

quote:

Op dinsdag 9 februari 2010 16:26 schreef Perico het volgende:

[..]

Ik heb later van een vrouw gehoord, wier vader bij het Pieter Baan centrum werkte (tenminste, dat vertelde ze), dat Volkert van der Graaf geen Asperger had. Maar eigenlijk mocht ze dat niet vertellen.

Dat vermoeden is toentertijd gewoon in de media terecht gekomen. Maar ja, heel veel mensen hebben dat onthouden.

Dat laatste is natuurlijk jammer. In de eerste plaats omdat zo het syndroom negatief in het nieuws is gekomen, alsof iedereen met da syndroom een potentiële crimineel oid is...

Had nooit gemogen. Die twee artsen die de speculatie de wereld in hadden geholpen, waren hun boekje wel erg ver te buiten gegaan. Ze hadden Volkert nog nooit gezien of gesproken. Hoe kunnen ze dan zover gaan om tot zulke conclusies gekomen?

Ik geloof dat diagnostiek op afstand zo ongeveer hoofdzonde nr. 1 is...Tja.

Niettemin werd ik door de aandacht rond het syndroom op een spoor gebracht...en het balletje ging rollen. Ik zal de enige niet zijn, denk ik.

Nou ben ik toch benieuwd of ik, als ik een partner zou hebben met pdd-nos/aspergers/u name it, of ik dan zou aarzelen om aan kinderen te beginnen met die partner. Puur hypothetisch gezien,
Om in het onderwerp te blijven.
Ik weet van mijzelf dat ik een heel ruim incasseringsvermogen heb en echt heel makkelijk in de omgang ben. En ook zeer zeker moeiteloos met probleemjongeren omging en ga, dus wat dat betreft zou het voor míj geen issue zijn. Denk ik.. ik heb nu misschien makkelijk praten.

Over leeftijd, ik wilde altijd heel jong moeder worden en we zijn ook verder gegaan dan denken. Maar een hoop ellende later ben ik blij dat dit nooit zo ver is gekomen. Maar het zet je wel aan t denken, als je na 5 jaar erachter komt dat je ongelukkig bent, wie zegt dat je dat nu wél snel weet?
En hoewel ik echt stapeldol ben op mijn huidige vriend en nog nooit zulke intense gevoelens heb gehad als voor hem, ben ik echt huiverig voor elke eventuele (kleine) vervolgstap. En zeker kinderen, die komen de eerst komende 5 jaar nog niet aan bod hoor.

quote:

Op dinsdag 9 februari 2010 16:22 schreef francis998 het volgende:

[..]

ja...ik kan me daar niks van herinneren

Ik heb pas echt duidelijk iets over autisme leren kennen vorig jaar...toen de vraag ontstond of er bij mij sprake was van autisme.
Verder had ik het woord autisme/autist wel gehoord...maar wist er totaal geen betekenis aan te koppelen..en had het standaard plaatje van zo'n persoon die bij alles flipt en overgeprikkeld raakt, en grotendeels een neuroot is..
waarvan ik er nu achter ben dat dat totaal niet klopt

Tja, eea wordt niet vergemakkelijkt daar het een pervasieve ontwikkelingsstoornis is....

quote:

Op dinsdag 9 februari 2010 16:36 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Tja, eea wordt niet vergemakkelijkt daar het een pervasieve ontwikkelingsstoornis is....

Ik snap nu vrij veel over autisme e.d. maar tja..pervasief..als iemand tegen je gaat lopen zeggen dat hij/zij een pervasieve ontwikkelingstoornis heeft..dan kan verwachten dat iemand snel vraagt en wat is dat? wat betekend dat?

quote:

Op dinsdag 9 februari 2010 16:35 schreef Cassandra87 het volgende:
Nou ben ik toch benieuwd of ik, als ik een partner zou hebben met pdd-nos/aspergers/u name it, of ik dan zou aarzelen om aan kinderen te beginnen met die partner. Puur hypothetisch gezien,
Om in het onderwerp te blijven.
Ik weet van mijzelf dat ik een heel ruim incasseringsvermogen heb en echt heel makkelijk in de omgang ben. En ook zeer zeker moeiteloos met probleemjongeren omging en ga, dus wat dat betreft zou het voor míj geen issue zijn. Denk ik.. ik heb nu misschien makkelijk praten.

Over leeftijd, ik wilde altijd heel jong moeder worden en we zijn ook verder gegaan dan denken. Maar een hoop ellende later ben ik blij dat dit nooit zo ver is gekomen. Maar het zet je wel aan t denken, als je na 5 jaar erachter komt dat je ongelukkig bent, wie zegt dat je dat nu wél snel weet?
En hoewel ik echt stapeldol ben op mijn huidige vriend en nog nooit zulke intense gevoelens heb gehad als voor hem, ben ik echt huiverig voor elke eventuele (kleine) vervolgstap. En zeker kinderen, die komen de eerst komende 5 jaar nog niet aan bod hoor.

Daar heb je het al, je weet nooit hoe dingen gaan lopen. En kwa geluk..je weet nooit of iets voor altijd blijft duren nog minder in een relatie tussen 2 personen. En een kind is gewoon iets waar je goed over moet denken? Want het is iets waar je na een jaartje testen ervan kan zeggen..ik stop ermee.
En soms moet je eerst naar je persoonlijke situatie kijken voordat je een kind krijgt.

En met autisme is het lastiger, omdat je weet dat er een kans is dat het kind dezelfde problemen als jij meemaakt en je weet dat het niet makkelijk is, en dan ga je eerder twijfelen.

quote:

Op dinsdag 9 februari 2010 15:59 schreef Perico het volgende:

[..]

Voordat ik mijn diagnose kreeg in 2004 had ik nog nooit van Asperger syndroom gehoord en autisme, tja, dat was dat kind in spannende films dat na lang ondervragen van zijn muur afkwam en de politie vertelde wie de moord had gepleegd waarvan hij getuige was.

Dus voor mij was het weten wat er "onzichtbaar" mis was wel een geschenk. Want van mijn familie kreeg ik steeds te horen dat er niets mis was en van mijn moeder nog het meest.

Het is wel zo, met aan mensen vertellen: "you're damned if you do, and damned if you don't".
Vertel je het vantevoren, loop je het risico dat het mensen afschrikt. Vertel je het niet, merken mensen het toch aan je gedrag (bij mij tenminste wel) en is de reactie meestal slechter.

Want het kan net zo goed zijn dat als je het meteen vertelt, dat men dan later zegt: "Ja? Ik moet zeggen, ik merk er weinig van". En dan valt het dus mee.
[..]

Dan kunnen we in Nederland onze lol op. We hebben met afstand de oudste moeders van heel Europa (ruim 28 jaar gemiddeld bij eerste kind). Hier worden pas kinderen gekocht als de carriere, hypotheek, huis, grote auto en rijk sociaal leven in de tas zitten..

Op mijn werk heeft misschien mijn chef het onthouden (want heb hem destijds verteld waarom ik een aantal middagen verlof opnam) en een kamergenoot vermoed het volgens mij. Verder denk ik dat de anderen het zullen accepteren en er mee om kunnen gaan.
Als ze het zouden weten.
Maar voorlopig zie ik daar geen aanleiding toe

quote:

Op dinsdag 9 februari 2010 16:35 schreef Cassandra87 het volgende:
Nou ben ik toch benieuwd of ik, als ik een partner zou hebben met pdd-nos/aspergers/u name it, of ik dan zou aarzelen om aan kinderen te beginnen met die partner. Puur hypothetisch gezien,
Om in het onderwerp te blijven.
Ik weet van mijzelf dat ik een heel ruim incasseringsvermogen heb en echt heel makkelijk in de omgang ben. En ook zeer zeker moeiteloos met probleemjongeren omging en ga, dus wat dat betreft zou het voor míj geen issue zijn. Denk ik.. ik heb nu misschien makkelijk praten.

Over leeftijd, ik wilde altijd heel jong moeder worden en we zijn ook verder gegaan dan denken. Maar een hoop ellende later ben ik blij dat dit nooit zo ver is gekomen. Maar het zet je wel aan t denken, als je na 5 jaar erachter komt dat je ongelukkig bent, wie zegt dat je dat nu wél snel weet?
En hoewel ik echt stapeldol ben op mijn huidige vriend en nog nooit zulke intense gevoelens heb gehad als voor hem, ben ik echt huiverig voor elke eventuele (kleine) vervolgstap. En zeker kinderen, die komen de eerst komende 5 jaar nog niet aan bod hoor.

Kinderen worden je gegeven of niet (of door een god of de natuur, you name it)
Een partner die geen ass heeft is absoluut géén garantie dat je kind(eren) het niet kunnen krijgen. Hoe je daar mee om gaat weet je/weten jullie pas als het zover is.
_{(Voor hetzelfde geld krijgen ze iets anders, wat ik overigens jou/jullie of wie dan ook NIET toewens.)}

edit: zie laatste regel

[ Bericht 4% gewijzigd door Stupendous76 op 09-02-2010 18:21:05 ]

quote:

Op dinsdag 9 februari 2010 17:45 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]


_{(Voor hetzelfde geld krijgen ze iets anders, wat ik overigens jou/jullie of wie dan ook toewens.)}

niet toewens

quote:

Op dinsdag 9 februari 2010 17:45 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

_{(Voor hetzelfde geld krijgen ze iets anders, wat ik overigens jou/jullie of wie dan ook toewens.)}

dankje wel zeg.

Blijkbaar wat opgehoopte emoties...gooi ze er maar uit

quote:

Op dinsdag 9 februari 2010 16:35 schreef Cassandra87 het volgende:
Nou ben ik toch benieuwd of ik, als ik een partner zou hebben met pdd-nos/aspergers/u name it, of ik dan zou aarzelen om aan kinderen te beginnen met die partner. Puur hypothetisch gezien,

Dit is een zeer terechte zorg, die mij ook zou bezighouden. Alle broers en zussen van mijn moeder, die kinderen hebben, hebben allemaal zonder uitzondering 1 (ongediagnosticeerd) autistisch kind, naast normale kinderen (met mij erbij tel ik er 4). Ik ken ze zo goed door de jaren dat ik dat met recht mag vermoeden. Ook 1 broer van mijn moeder heeft op zeker Asperger syndroom.

Maar ik ben de enige dus die professionele hulp heeft gezocht. De rest leidt een door problemen getekend bestaan, met de kop in het zand. Hieruit kun je wel afleiden dat het autistische gen zeer dominant is in de familie. Ook het tweejarig zoontje van mijn broer vind ik "verdacht". Hij heeft de typische bindweefsel wildgroei in gewrichten (en hele grote oren) en kan niet tegen geluid.

quote:

Op dinsdag 9 februari 2010 18:18 schreef Perico het volgende:

[..]
Hieruit kun je wel afleiden dat het autistische gen zeer dominant is in de familie. Ook het tweejarig zoontje van mijn broer vind ik "verdacht". Hij heeft de typische bindweefsel wildgroei in gewrichten (en hele grote oren) en kan niet tegen geluid.

oke, mag ik vragen wat je bedoeld met typische bindweefsel wildgroei in gewrichten?
Ik ben totaal niet medisch ingesteld