Yo La Tengo

quote:

Yo La Tengo, Ancienne Belgique – 16/03

Jaren geleden was het al dat de beste ‘critic’s band’ nog eens op Belgisch grondgebied vertoefde. Gisterenavond was het eindelijk zover: Ira Kaplan, Georgia Hubley en James McNew stonden in een schier (maar gek genoeg niet helemaal) uitverkochte Ancienne Belgique. Twee en een half uur muziek met ijzeren weerhaken, ijzingwekkende melodieën en lijzige vocals. Al werd het dat door de gekke inkleding van de show ook weer net niet. En laat het net daarom zijn dat we zo van de band uit New Jersey houden: Yo La Tengo is de grilligheid zelve.
Een voorprogramma is voor aftandse sellouts, moeten Kaplan en co gedacht hebben. Daarom dat er om 20u ietwat droogweg meteen begonnen werd. Met een akoestische setup weliswaar, waardoor velen al een eerste keer met verrassing geslagen werden. Al een hele tour is het opzet nochtans simpel: geen voorprogramma, want dat doen we zelf beter. En dus speelden de Amerikanen eerst een klein uurtje de meer beleefde songs uit de catalogus voordat de elektrische gitaar echt ingeplugd werd. Zo werd ongeveer de helft van ‘Fade’ er door gejaagd, met dientengevolge een wel érg rustige sfeer. Het was pas wanneer McNew zijn stem liet gelden op het geniale ‘Black Flowers’ dat er enige rimpelling ontstond in het Yo La Tengaanse landschap.
Qua uitvoering was het echter allemaal meer dan prima, met een verstild ‘Ohm’ en de leuke extra ‘Big Day Coming’ (jawel, vanop de heerlijke jankplaat ‘Painful’) als absolute hoogtepunten. Maar toch voelde je dat het drietal zocht naar de grens met de verveling, een experiment dat alleen zij tot een goed einde konden brengen. Op exact het kantelpunt werden de akoestische klanken ingeruild voor de, euhm, meer decibelgerichte aanpak.
Vanaf het moment waarop Kaplan een elektrische gitaar rechtstaand oppikt weet je het, on y va! Met zijn manische manier van soleren blaast hij eigenlijk ieder junior gitarist terug naar zijn slaapkamertje en creëert hij de meest illustere gitaarmuren. Bij opener ‘Stupid Things’ was het dan ook bijna letterlijk naar adem happen wanneer Kaplan samen met Hubley een Shieldsiaanse geluidsmuur de AB in vuurden. Maar dat was slechts een storm in een glas water in vergelijking met een staalhard ‘Deeper Into Movies’ (nog altijd één van onze absolute favorieten uit de YLT-back catalogue), waarin Kaplan zijn karakteristieke bends combineerde met lichamelijk bends van de meest gymnastische soort.
De kraker van de avond moet de geniale krautbrok ‘Pass The Hatchet, I think I’m Goodkind’ zijn geweest. Wij schatten een vijftiental minuten aan blinde kraut en atonale solo’s, goed voor kippenvel van boven tot onder. Dit is het Yo La Tengo dat wij boven alles prefereren: snoeihard, wijdreikend en pretenties genoeg. De encore bracht nog een bijzonder grappige verjaardagsode aan tour manager Joe, in de vorm van ‘Ben’ van Michael Jackson, en een versie van het schromelijk onderschatte ‘My Little Corner of The World’.
Yo La Tengo is na dertig jaar nog steeds baas in noiseland. Met z’n drietjes creëren ze een sound die aanleunt bij het geluid van tien gitaristen netjes op een rij. Ook groeit hun publiek gek genoeg nog steeds, en lijkt aan de vele jonge gezichten te zien, de verjongingskuur ingezet. Of zoals Kaplan het placht te zeggen: “I think only Leonard Cohen and we have growing audiences over the years.”

quote:

Op maandag 18 maart 2013 17:21 schreef Felagund het volgende:
Ik wilde de site setlist.fm als tip geven, maar ook daar staat het niet op.

Wat vinden jullie het beste album van Yo La Tengo? Ik moet me echt een keer verdiepen in hun muziek, gezien Norrage zijn enthousiasme zou ik het leuk moeten vinden.

Yo La Tengo - I Heard You Looking @ Paradiso (8/10)

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Yo La Tengo in Paradiso - Concertrecensie
Geschreven door Peter Bruyn
maandag, 18 maart 2013 10:03
Wat begon als een catchy rockintro ontpopte zich als een voortdurend opwindender en ruiger wordend slotakkoord, zondagavond bij Yo La Tengo in Paradiso. Een tot bijna twintig minuten opgerekte instrumental – I Heard You Looking van het twintig jaar oude album Painful - als apotheose van ruim twee uur veelzijdigheid die weinig rockbands dit trio uit Hoboken, New Jersey, nadoen. En toen moest de toegift nog komen.
De grote Paradisozaal was niet uitverkocht, maar inclusief de balkons goed gevuld. Dat speelt het altijd ver van hits en popglamour gebleven Yo La Tengo inmiddels al meer dan vijftien jaar klaar in Amsterdam – en op veel plekken elders in de wereld trouwens evenzeer. Het trio, bestaande uit gitarist Ira Kaplan, drumster Georgia Hubley en bassist James McNew is een cultband, maar een grote cultband. En het relatieve succes heeft de groep de laatste tien jaar alleen maar eigenzinniger gemaakt.
Het tekent Yo La Tengo. Terwijl je bij andere groepen vaak de indruk krijgt dat de zaken uit de hand lopen als ze populairder worden is bij het trio uit Hoboken, New Jersey juist het omgekeerde het geval. Een kwart eeuw geleden ontmoetten Hubley en Kaplan elkaar bij een concert van The Feelies. De twee werden zowel privé als muzikaal een paar. Als Yo La Tengo – de eerste jaren nog met regelmatig wisselende bassisten – verkennen ze het muzikale veld waarvan de hoekpunten worden gevormd door Velvet Underground, Albert Lee’s Love, Neil Young en Sonic Youth. Sinds 1992 is James McNew de bassist van de groep. Concerten werden feestjes voor liefhebbers van kwaliteitsrock. Yo La Tengo is een groep die risico’s durft te nemen. Toen ze in 2000 in een uitverkocht Paradiso stonden, begonnen ze hun concert met het achttien minuten klokkende, grotendeels uit ‘gitaarnoise’ en abstracte soundscapes bestaande Night Falls On Hoboken. En ze kwamen er mee weg.
Inmiddels zijn we alweer dertien jaar verder. Hoewel de band het afgelopen decennium nog een handvol indrukwekkende concerten in ons land gaf, ondermeer in 2009 in het Bimhuis, bleef het aantal albums met nieuw eigen repertoire daar iets bij achter. Er verschenen vooral platen met filmmuziek, covers en remixen. Het nieuwe Fade daarentegen is weer een regelrechte verrassing wat variatie en intensiteit betreft. Niet zonder reden kreeg de plaat ook vier sterren in dit blad (LFL#28). Het album, dat geproduceerd werd door Tortoise’s John McEntire, is ook de basis voor de huidige tournee van de band, hoewel Yo La Tengo traditiegetrouw nooit twee keer dezelfde set speelt. Wèl een vaste waarde tijdens de huidige concertreeks is de verdeling in twee sets met een korte pauze. Eerst ‘akoestisch’ en daarna met de versterkers wijd open.
Drie muzikanten is niet veel, maar als ze stuk voor stuk een goede zangstem hebben en ieder een handvol instrumenten bespeelt waarbij ook nog eens probleemloos onderling van rol gewisseld wordt, dan is het spectrum aan mogelijkheden breed. En dat is precies de kracht van Yo La Tengo.
De ‘softe’ set krijgt al snel de sfeer van het derde Velvet Underground-album, niet in de laatste plaats doordat Kaplans soms wat bibberende zang automatisch associaties met Lou Reed oproept. In een stoelendans rond het instrumentarium van gitaren, bas, drums en klavieren spelen Ira, Georgia en James vijf stukken van Fade en nog een handvol oudere songs, inclusief het mooie The Summer van het Fakebook-album uit 1990 en Decora van Electr-O-Pura (1995). Cornelia And Jane, dat op het Fade-album in een ware gitaarorkaan eindigt, blijft in de Paradisoversie ingetogen kamerpop.
Na de pauze gebeurt echter het omgekeerde en wordt de variatie nog aanzienlijk groter. Here To Fall uit 2009 wordt met de door Ira op klavier gespeelde gitaarsamples ronduit futuristisch. Even later, aan het overstuurde Acetone orgel, lijkt het alsof Suicide Sympathy For The Devil covert. Met het ingetogen, door Georgia gezongen Pablo And Andrea slaat de sfeer weer helemaal om en de melodieuze rocker Is That Enough van het nieuwe album is het type ultieme popsong waarvan je je niet kunt voorstellen dat die nog niet eerder is geschreven. Zowel in de akoestische als in de elektrische set wordt Ohm, de openingssong van Fade, gespeeld. Maar in de harde versie wordt een gitaardrone als een wollen deken over de gezongen partijen gelegd, zoals ook The House Of Love dat in de jaren tachtig zo mooi kon. Om tenslotte te eindigen met het al genoemde I Heard You Looking.
Ooit, ruim vijfentwintig jaar geleden, in november 1987, kwam ik het trio – toen nog met een andere bassist – op een regenachtige zondagochtend op de Grote Markt in Haarlem tegen. De avond ervoor hadden ze een concert in het Patronaat gegeven. Het was hun eerste tournee in Nederland. De muziek was prachtig geweest, maar centraal op het podium gaapte er een enorm gat. Een band zonder frontman- of vrouw. En ook die zondagmorgen stonden ze er een beetje ieltjes bij. Ze zochten trouwens een pannenkoekenhuis, destijds. Een pannenkoekenhuis in Haarlem dat op zondagmorgen open is. Dat is zoiets als op zoek gaan naar Badr Hari in een laboratorium voor kwantumfysica.
Enfin, er is veel veranderd in een kwart eeuw. Ira Kaplan durft z’n gitaar tegenwoordig niet alleen op helse wijze rond te laten zingen, maar slingert het ding nu ook vervaarlijk door de lucht. Met een zonnebril op z’n neus zou hij er nu zelfs uitzien als Dylan in 1966. Cool. Een persoonlijkheid. En hetzelfde geldt voor Georgia. Allesbehalve een schichtig vogeltje, hoe breekbaar haar stem ook nog altijd klinkt. Ze sluit de toegiften in Paradiso af met een betoverende versie van John Cale’s Hanky Panky Nohow. Hoe Velvet wil je het hebben….
Gezienop 17 maart 2013 in Paradiso, Amsterdam

quote:

Op zondag 17 november 2013 16:39 schreef Maxerazzi het volgende:
Ik ga YLT zien op 8 december, hier in Londen.