Yo La Tengo

quote:

Op vrijdag 15 maart 2013 19:19 schreef emokid het volgende:
Yup! Ik ben het kneusje met een bril, waarschijnlijk helemaal voorin. Voel je vrij om hallo te zeggen.

quote:

Op vrijdag 15 maart 2013 19:47 schreef emokid het volgende:

[..]

Je kunt hier slapen? Laat maar weten via Facebook.

[..]



Worden trouwens twee sets. Akoestisch zo'n 10 nummers, en elektrisch idem.

quote:

Op maandag 18 maart 2013 00:32 schreef emokid het volgende:
Erg briljant. Heb ze nog niet zo goed gezien. Dat nummer van Painful dat uitmondde in een jam van een kwartier was genieten. Mooie band blijft dit ook zeg..

quote:

Op maandag 18 maart 2013 10:38 schreef Darkestrah het volgende:
Gewoon je lege beker neerzetten of desnoods op je voet laten landen tijdens een harder stuk.

quote:

Op maandag 18 maart 2013 10:41 schreef DO2 het volgende:
Dat gaat echt niet altijd per ongeluk, hoor. Ja, misschien een keertje... Maar echt niet alle keren.

quote:

Op maandag 18 maart 2013 10:48 schreef Maxerazzi het volgende:
Ik ben nog maar een broekie als 't om Yo La Tengo gaat; luister het pas 2 maanden intensief, maar dankzij dit optreden zijn ze niet meer uit mijn muziekhart weg te slaan.

Wat ik overigens geweldig vond leuk bij de tweede toegift, is dat nog maar de helft (?) van het publiek er was, dat gaf op de een of andere manier nog meer lading aan onderstaande.

[..]

quote:

Yo La Tengo, Ancienne Belgique – 16/03

Jaren geleden was het al dat de beste ‘critic’s band’ nog eens op Belgisch grondgebied vertoefde. Gisterenavond was het eindelijk zover: Ira Kaplan, Georgia Hubley en James McNew stonden in een schier (maar gek genoeg niet helemaal) uitverkochte Ancienne Belgique. Twee en een half uur muziek met ijzeren weerhaken, ijzingwekkende melodieën en lijzige vocals. Al werd het dat door de gekke inkleding van de show ook weer net niet. En laat het net daarom zijn dat we zo van de band uit New Jersey houden: Yo La Tengo is de grilligheid zelve.
Een voorprogramma is voor aftandse sellouts, moeten Kaplan en co gedacht hebben. Daarom dat er om 20u ietwat droogweg meteen begonnen werd. Met een akoestische setup weliswaar, waardoor velen al een eerste keer met verrassing geslagen werden. Al een hele tour is het opzet nochtans simpel: geen voorprogramma, want dat doen we zelf beter. En dus speelden de Amerikanen eerst een klein uurtje de meer beleefde songs uit de catalogus voordat de elektrische gitaar echt ingeplugd werd. Zo werd ongeveer de helft van ‘Fade’ er door gejaagd, met dientengevolge een wel érg rustige sfeer. Het was pas wanneer McNew zijn stem liet gelden op het geniale ‘Black Flowers’ dat er enige rimpelling ontstond in het Yo La Tengaanse landschap.
Qua uitvoering was het echter allemaal meer dan prima, met een verstild ‘Ohm’ en de leuke extra ‘Big Day Coming’ (jawel, vanop de heerlijke jankplaat ‘Painful’) als absolute hoogtepunten. Maar toch voelde je dat het drietal zocht naar de grens met de verveling, een experiment dat alleen zij tot een goed einde konden brengen. Op exact het kantelpunt werden de akoestische klanken ingeruild voor de, euhm, meer decibelgerichte aanpak.
Vanaf het moment waarop Kaplan een elektrische gitaar rechtstaand oppikt weet je het, on y va! Met zijn manische manier van soleren blaast hij eigenlijk ieder junior gitarist terug naar zijn slaapkamertje en creëert hij de meest illustere gitaarmuren. Bij opener ‘Stupid Things’ was het dan ook bijna letterlijk naar adem happen wanneer Kaplan samen met Hubley een Shieldsiaanse geluidsmuur de AB in vuurden. Maar dat was slechts een storm in een glas water in vergelijking met een staalhard ‘Deeper Into Movies’ (nog altijd één van onze absolute favorieten uit de YLT-back catalogue), waarin Kaplan zijn karakteristieke bends combineerde met lichamelijk bends van de meest gymnastische soort.
De kraker van de avond moet de geniale krautbrok ‘Pass The Hatchet, I think I’m Goodkind’ zijn geweest. Wij schatten een vijftiental minuten aan blinde kraut en atonale solo’s, goed voor kippenvel van boven tot onder. Dit is het Yo La Tengo dat wij boven alles prefereren: snoeihard, wijdreikend en pretenties genoeg. De encore bracht nog een bijzonder grappige verjaardagsode aan tour manager Joe, in de vorm van ‘Ben’ van Michael Jackson, en een versie van het schromelijk onderschatte ‘My Little Corner of The World’.
Yo La Tengo is na dertig jaar nog steeds baas in noiseland. Met z’n drietjes creëren ze een sound die aanleunt bij het geluid van tien gitaristen netjes op een rij. Ook groeit hun publiek gek genoeg nog steeds, en lijkt aan de vele jonge gezichten te zien, de verjongingskuur ingezet. Of zoals Kaplan het placht te zeggen: “I think only Leonard Cohen and we have growing audiences over the years.”

quote:

Op maandag 18 maart 2013 17:21 schreef Felagund het volgende:
Ik wilde de site setlist.fm als tip geven, maar ook daar staat het niet op.

Wat vinden jullie het beste album van Yo La Tengo? Ik moet me echt een keer verdiepen in hun muziek, gezien Norrage zijn enthousiasme zou ik het leuk moeten vinden.

Yo La Tengo - I Heard You Looking @ Paradiso (8/10)

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.