W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
03-09-2010
Tweede bewijs supersnelle poolverschuiving
De magnetische polen van de aarde wisselen ongeveer iedere 300.000 jaar over een periode van 5.000 jaar van plaats. Circa 16 miljoen jaar geleden werden over een periode van amper enkele jaren de aardse magnetische polen gekeerd. Volgens de bestaande modellen is zo'n snelle poolverschuiving onmogelijk, maar voor de tweede keer werd het bewijs gevonden dat het wél mogelijk is.
In 1995 ontdekte men in Oregon een oude lavastroom met een ongebruikelijk magnetisch patroon. Uit onderzoek bleek dat het magnetisch veld van de lavastroom zo'n 6 graden per dag verschoof, en dat is 10.000 keer sneller dan normaal. Er was niemand die deze uiterst vreemde vaststelling wou geloven.
Bogue Scott (Occidental College in Los Angeles) en Jonathan Glen (United States Geological Survey in Menlo Park, Californië) zeggen in het vakblad Geophysical Research Letters dat ze een tweede voorbeeld van supersnelle magnetische verschuiving gevonden hebben. Onderzoek van lavarotsen in Nevada tonen aan dat het aardse magnetische veld zich in 1 jaar tijd met 53 graden verplaatste. Aan dat tempo zou een volledige poolverschuiving minder dan vier jaar in beslag nemen.
Op dit ogenblik loopt de aarde achter op zijn volgende poolverschuiving. Een supersnelle poolverschuiving zou een wereldwijde chaos kunnen veroorzaken, en niet in het minst voor de navigatie en migratie van vogels.
(Grenswetenschap)
Tweede bewijs supersnelle poolverschuiving
De magnetische polen van de aarde wisselen ongeveer iedere 300.000 jaar over een periode van 5.000 jaar van plaats. Circa 16 miljoen jaar geleden werden over een periode van amper enkele jaren de aardse magnetische polen gekeerd. Volgens de bestaande modellen is zo'n snelle poolverschuiving onmogelijk, maar voor de tweede keer werd het bewijs gevonden dat het wél mogelijk is.
In 1995 ontdekte men in Oregon een oude lavastroom met een ongebruikelijk magnetisch patroon. Uit onderzoek bleek dat het magnetisch veld van de lavastroom zo'n 6 graden per dag verschoof, en dat is 10.000 keer sneller dan normaal. Er was niemand die deze uiterst vreemde vaststelling wou geloven.
Bogue Scott (Occidental College in Los Angeles) en Jonathan Glen (United States Geological Survey in Menlo Park, Californië) zeggen in het vakblad Geophysical Research Letters dat ze een tweede voorbeeld van supersnelle magnetische verschuiving gevonden hebben. Onderzoek van lavarotsen in Nevada tonen aan dat het aardse magnetische veld zich in 1 jaar tijd met 53 graden verplaatste. Aan dat tempo zou een volledige poolverschuiving minder dan vier jaar in beslag nemen.
Op dit ogenblik loopt de aarde achter op zijn volgende poolverschuiving. Een supersnelle poolverschuiving zou een wereldwijde chaos kunnen veroorzaken, en niet in het minst voor de navigatie en migratie van vogels.
(Grenswetenschap)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
wie zegt dat er geen leven mogelijk is in dit soort stelsels? Als je naar de aarde kijkt zie je dat aarde en maan rond het zelfde zwaartepunt draaien. Dan zou dit ook mogelijk kunnen zijn met middelgrote planeten met hun kleinere metgezellen (die hebben dan een stuk minder last van extreme orbits dan in een standaard model.) Het zou best kunnen zijn dat manen in dergelijke stelsels krioelen van het leven..quote:Op dinsdag 25 mei 2010 08:49 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
24-05-2010
Rare planeetbanen maken 'leefbare' planeten onleefbaar
[ afbeelding ]
Kleine 'leefbare' planeten bij andere sterren hebben het niet altijd gemakkelijk. Hun banen zijn gevoelig voor verstoringen door naburige reuzenplaneten. Dat melden Amerikaanse en Franse sterrenkundigen.
De zoektocht naar leefbare planeten bij andere sterren is vooral gericht op kleine, vaste planeten zoals onze aarde, waar gematigde temperaturen heersen en vloeibaar water aanwezig kan zijn. Nieuwe computermodellen laten echter zien dat die 'leefbaarheid' van tijdelijke aard kan zijn.
Een eenzame aarde-achtige planeet die in een cirkelbaan op de geschikte afstand rond zijn moederster draait, is en blijft leefbaar. Maar als er rond dezelfde ster ook een zware, Jupiterachtige planeet in een langgerekte baan beweegt - zoals die al veel zijn waargenomen - heeft dat grote gevolgen voor de kleine planeet.
De interactie tussen de beide hemellichamen zorgt voor sterke variaties in de baan van de aarde-achtige planeet. Daardoor kan een planeet die op het ene moment nog leefbaar is, duizend jaar later al dodelijk heet of koud zijn geworden. Lang niet elke 'leefbare' planeet is dus een goede broedplaats voor het ontstaan van leven.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Shit! werken zuigt...
Op donderdag 22 november 2007 @ 12:42 schreef Neelis het volgende: Rabbelneuteaantwaark ?
Op donderdag 22 november 2007 @ 12:42 schreef Neelis het volgende: Rabbelneuteaantwaark ?
07-09-2010
Kannibalistische sterrenstelsels opgespoord
Bij een kleine, experimentele hemelsurvey hebben astronomen duidelijke bewijzen gevonden voor het kannibalistische gedrag van sterrenstelsels. Daarbij zijn voor het eerst bij stelsels buiten onze directe kosmische omgeving de restanten van opgeslokte dwergstelsels waargenomen.
Volgens de meest gangbare theorie hebben spiraalvormige sterrenstelsels zoals ons Melkwegstelsel hun forse omvang bereikt door kleine sterrenstelsels te verorberen. Terwijl zij worden verslonden, worden deze dwergstelsels letterlijk aan flarden getrokken. De verwachting is dan ook dat in de omgeving van veel spiraalstelsels nog restanten van dwergstelsels te vinden moeten zijn.
Om dat te onderzoeken heeft een internationaal team van astronomen een achttal spiraalstelsels nader bekeken. Deze stelsels waren geselecteerd op basis van 'verdacht' ogende opnamen die door amateurastronomen op internet waren gezet. Bij nadere inspectie bleken de acht inderdaad omgeven te zijn door de restanten van reeds opgeslokte dwergstelsels.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrekunde)
Kannibalistische sterrenstelsels opgespoord
Bij een kleine, experimentele hemelsurvey hebben astronomen duidelijke bewijzen gevonden voor het kannibalistische gedrag van sterrenstelsels. Daarbij zijn voor het eerst bij stelsels buiten onze directe kosmische omgeving de restanten van opgeslokte dwergstelsels waargenomen.
Volgens de meest gangbare theorie hebben spiraalvormige sterrenstelsels zoals ons Melkwegstelsel hun forse omvang bereikt door kleine sterrenstelsels te verorberen. Terwijl zij worden verslonden, worden deze dwergstelsels letterlijk aan flarden getrokken. De verwachting is dan ook dat in de omgeving van veel spiraalstelsels nog restanten van dwergstelsels te vinden moeten zijn.
Om dat te onderzoeken heeft een internationaal team van astronomen een achttal spiraalstelsels nader bekeken. Deze stelsels waren geselecteerd op basis van 'verdacht' ogende opnamen die door amateurastronomen op internet waren gezet. Bij nadere inspectie bleken de acht inderdaad omgeven te zijn door de restanten van reeds opgeslokte dwergstelsels.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrekunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-09-2010
Natuurwetten lijken niet overal gelijk
De elektromagnetische kracht is niet overal in het heelal even sterk. Dat concludeert een team astronomen van de universiteit van New South Wales (Australië) na nieuw onderzoek, dat vandaag tijdens een grote bijeenkomst van Europese astronomen in Lissabon wordt gepresenteerd.
Bij hun onderzoek hebben de astronomen gekeken naar zogeheten quasars: extreem verre sterrenstelsels met een superzwaar zwart gat in hun kern die enorme hoeveelheden licht uitzenden. Tijdens zijn reis door het heelal wordt dit licht deels geabsorbeerd door de wolken van gas die het onderweg tegenkomt. En uit dat absorptieproces kunnen astronomen afleiden hoe de natuurwetten zich op miljarden lichtjaren afstand van de aarde gedragen.
De resultaten van het onderzoek wijzen er op dat de zogeheten fijnstructuurconstante, die de sterkte van de elektromagnetische kracht karakteriseert, niet in alle richtingen waarin gekeken wordt gelijk is. De wetten van de natuurkunde lijken dus niet zo onwrikbaar vast te liggen als doorgaans wordt aangenomen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Natuurwetten lijken niet overal gelijk
De elektromagnetische kracht is niet overal in het heelal even sterk. Dat concludeert een team astronomen van de universiteit van New South Wales (Australië) na nieuw onderzoek, dat vandaag tijdens een grote bijeenkomst van Europese astronomen in Lissabon wordt gepresenteerd.
Bij hun onderzoek hebben de astronomen gekeken naar zogeheten quasars: extreem verre sterrenstelsels met een superzwaar zwart gat in hun kern die enorme hoeveelheden licht uitzenden. Tijdens zijn reis door het heelal wordt dit licht deels geabsorbeerd door de wolken van gas die het onderweg tegenkomt. En uit dat absorptieproces kunnen astronomen afleiden hoe de natuurwetten zich op miljarden lichtjaren afstand van de aarde gedragen.
De resultaten van het onderzoek wijzen er op dat de zogeheten fijnstructuurconstante, die de sterkte van de elektromagnetische kracht karakteriseert, niet in alle richtingen waarin gekeken wordt gelijk is. De wetten van de natuurkunde lijken dus niet zo onwrikbaar vast te liggen als doorgaans wordt aangenomen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
08-09-2010
Ruimtesonde begint aan onderzoek komeet
Ruim vijf jaar na zijn ontmoeting met komeet Tempel 1 is de Amerikaanse ruimtesonde Deep Impact begonnen met het maken van opnamen van zijn tweede reisdoel: komeet Hartley 2. Daarmee zal hij doorgaan tot na de dichtste nadering van dit kleine, ijsachtige hemellichaam op 4 november. Ditmaal zal er overigens geen projectiel op de komeet worden afgeschoten, zoals eerder bij Tempel 1.
De ontmoeting met Hartley 2 is eigenlijk een toegift. Deep Impact heeft zijn bezoek aan Tempel 1 destijds dermate goed doorstaan, dat al snel werd besloten om zijn missie te verlengen. De komende 79 dagen zullen de beide camera's en de spectrometer aan boord van de ruimtesonde vrijwel continu op de komeet gericht zijn.
Het onderzoek van Hartley 2 moet meer inzicht geven in de aard van de compacte kern van de komeet. Uit eerder onderzoek is gebleken dat kometen nogal grote onderlinge verschillen vertonen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allsoversterrenkunde)
Ruimtesonde begint aan onderzoek komeet
Ruim vijf jaar na zijn ontmoeting met komeet Tempel 1 is de Amerikaanse ruimtesonde Deep Impact begonnen met het maken van opnamen van zijn tweede reisdoel: komeet Hartley 2. Daarmee zal hij doorgaan tot na de dichtste nadering van dit kleine, ijsachtige hemellichaam op 4 november. Ditmaal zal er overigens geen projectiel op de komeet worden afgeschoten, zoals eerder bij Tempel 1.
De ontmoeting met Hartley 2 is eigenlijk een toegift. Deep Impact heeft zijn bezoek aan Tempel 1 destijds dermate goed doorstaan, dat al snel werd besloten om zijn missie te verlengen. De komende 79 dagen zullen de beide camera's en de spectrometer aan boord van de ruimtesonde vrijwel continu op de komeet gericht zijn.
Het onderzoek van Hartley 2 moet meer inzicht geven in de aard van de compacte kern van de komeet. Uit eerder onderzoek is gebleken dat kometen nogal grote onderlinge verschillen vertonen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allsoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Deep Impact zou toch ook weer terug gaan naar Temple 1
om te kijken hoe de impact krater er nu bij ligt?
Dat zeiden ze op NGC een paar dagen geleden....
om te kijken hoe de impact krater er nu bij ligt?
Dat zeiden ze op NGC een paar dagen geleden....
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
14-09-2010
Kannibalistische ster ondergaat verjongingskuur
Er zijn aanwijzingen gevonden dat de zonachtige ster BP Piscium in recente tijden een soortgenoot of een forse gasplaneet heeft opgeslokt. Dat blijkt uit het feit dat de ster, ondanks zijn gevorderde leeftijd, is omgeven door een schijf van gas en stof, en twee materiestromen of jets uitstoot.
De combinatie van gasschijf en jets is kenmerkend voor een jonge ster. Maar er zijn sterke aanwijzingen dat BP Piscium eigenlijk een oude ster is. Zo produceert hij, anders dan jonge sterren, maar weinig röntgenstraling. Bovendien bevat zijn atmosfeer slechts weinig lithium, wat karakteristiek is voor een oude ster.
Sterren zoals onze zon zwellen op zodra de voorraad brandstof in hun kern opraakt. Het heeft er alle schijn van dat BP Piscium bij dat opzwellen een forse planeet of een begeleidende ster heeft verzwolgen. Hierdoor is hij als het ware weer opgeleefd en zich als een veel jongere ster gaan gedragen. De omringende gasschijf zou dan het overblijfsel zijn van de onfortuinlijke planeet of ster.
Volgens de astronomen die de ster hebben onderzocht, hoeft het hier niet bij te blijven. Volgens hen is het denkbaar dat uit de gasschijf rond BP Piscium een nieuwe generatie planeten ontstaat.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Kannibalistische ster ondergaat verjongingskuur
Er zijn aanwijzingen gevonden dat de zonachtige ster BP Piscium in recente tijden een soortgenoot of een forse gasplaneet heeft opgeslokt. Dat blijkt uit het feit dat de ster, ondanks zijn gevorderde leeftijd, is omgeven door een schijf van gas en stof, en twee materiestromen of jets uitstoot.
De combinatie van gasschijf en jets is kenmerkend voor een jonge ster. Maar er zijn sterke aanwijzingen dat BP Piscium eigenlijk een oude ster is. Zo produceert hij, anders dan jonge sterren, maar weinig röntgenstraling. Bovendien bevat zijn atmosfeer slechts weinig lithium, wat karakteristiek is voor een oude ster.
Sterren zoals onze zon zwellen op zodra de voorraad brandstof in hun kern opraakt. Het heeft er alle schijn van dat BP Piscium bij dat opzwellen een forse planeet of een begeleidende ster heeft verzwolgen. Hierdoor is hij als het ware weer opgeleefd en zich als een veel jongere ster gaan gedragen. De omringende gasschijf zou dan het overblijfsel zijn van de onfortuinlijke planeet of ster.
Volgens de astronomen die de ster hebben onderzocht, hoeft het hier niet bij te blijven. Volgens hen is het denkbaar dat uit de gasschijf rond BP Piscium een nieuwe generatie planeten ontstaat.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-09-2010
UvA heeft primeur met experimenten in ruimte
AMSTERDAM – De Universiteit van Amsterdam (UvA) gaat als eerste universiteit ter wereld experimenten uitvoeren in de ruimte vanaf de aarde.
© EPA
De onderdelen van de proeven zijn afgelopen vrijdag met een Russische Sojoezraket de ruimte in geschoten richting het internationale ruimtestation ISS.
Dit meldt het Parool dinsdag. Daarmee heeft de universiteit een primeur, want het is voor het eerst dat onderzoekers vanaf de aarde experimenten uitvoeren in de ruimte. Normaliter zijn het astronauten die dergelijke proeven uitvoeren, nu gebeurt dit voor het eerst op afstand.
Internet
Dit wordt mogelijk gemaakt door een internetverbinding, zo vertelt Peter Schall van de UvA aan de krant. “We kunnen het experiment via een internetverbing en video-beelden niet alleen vanaf de aarde volgen, maar we kunnen het experiment nu ook aanpassen."
"De bediening gaat via het European Space Astronomy Centre bij Madrid, waardoor we goed kunnen overleggen met onze collega’s daar”, aldus Schall.
Het team wetenschappers doet het bijzondere onderzoek naar microscopisch kleine deeltjes. Volgens Schall is nog niet eerder een dergelijk experiment gedaan zonder zwaartekracht. “De resultaten kunnen verrassend zijn.”
De wetenschappers gaan het onderzoek deze week uitvoeren.
© NU.nl
(nu.nl)
UvA heeft primeur met experimenten in ruimte
AMSTERDAM – De Universiteit van Amsterdam (UvA) gaat als eerste universiteit ter wereld experimenten uitvoeren in de ruimte vanaf de aarde.
© EPA
De onderdelen van de proeven zijn afgelopen vrijdag met een Russische Sojoezraket de ruimte in geschoten richting het internationale ruimtestation ISS.
Dit meldt het Parool dinsdag. Daarmee heeft de universiteit een primeur, want het is voor het eerst dat onderzoekers vanaf de aarde experimenten uitvoeren in de ruimte. Normaliter zijn het astronauten die dergelijke proeven uitvoeren, nu gebeurt dit voor het eerst op afstand.
Internet
Dit wordt mogelijk gemaakt door een internetverbinding, zo vertelt Peter Schall van de UvA aan de krant. “We kunnen het experiment via een internetverbing en video-beelden niet alleen vanaf de aarde volgen, maar we kunnen het experiment nu ook aanpassen."
"De bediening gaat via het European Space Astronomy Centre bij Madrid, waardoor we goed kunnen overleggen met onze collega’s daar”, aldus Schall.
Het team wetenschappers doet het bijzondere onderzoek naar microscopisch kleine deeltjes. Volgens Schall is nog niet eerder een dergelijk experiment gedaan zonder zwaartekracht. “De resultaten kunnen verrassend zijn.”
De wetenschappers gaan het onderzoek deze week uitvoeren.
© NU.nl
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
15-09-010
Europese satellieten ontdekken nieuwe supercluster
De Europese satelliet Planck, die sinds augustus vorig jaar de hemel op microgolflengten onderzoekt, heeft zijn eerste beelden van clusters van sterrenstelsels afgeleverd. Uit vervolgonderzoek met de röntgensatelliet XMM-Newton is gebleken dat een van die grote verzamelingen van sterrenstelsels zelfs een tot nog toe onbekende supercluster is.
De materie in het heelal is niet gelijkmatig verdeeld. Sterren hebben zich verzameld in sterrenstelsels die, vaak in groepen van enkele honderden, op hun beurt enorme clusters vormen. Nog groter van schaal zijn de superclusters: kolossale samenscholingen van groepjes en clusters van sterrenstelsels.
De Planck-satelliet is niet gelanceerd om clusters of superclusters op te sporen. Hij brengt de kosmische achtergrondstraling - het afgekoelde restant van de straling die vrijkwam bij de oerknal - in kaart. Waar die straling onderweg een cluster passeert, neemt haar energie in waarneembare mate toe. Hierdoor kan Planck indirect toch vaststellen waar zich clusters van sterrenstelsels moeten bevinden.
De meeste clusters die Planck aldus heeft waargenomen, waren al bekend. Maar nu is met behulp van deze indirecte detectiemethode voor het eerst ook een verzameling van ten minste drie afzonderlijke clusters ontdekt - een supercluster dus. De komende maanden zullen de gegevens van de Planck-satelliet verder onderzocht worden op sporen van clusters van sterrenstelsels.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Europese satellieten ontdekken nieuwe supercluster
De Europese satelliet Planck, die sinds augustus vorig jaar de hemel op microgolflengten onderzoekt, heeft zijn eerste beelden van clusters van sterrenstelsels afgeleverd. Uit vervolgonderzoek met de röntgensatelliet XMM-Newton is gebleken dat een van die grote verzamelingen van sterrenstelsels zelfs een tot nog toe onbekende supercluster is.
De materie in het heelal is niet gelijkmatig verdeeld. Sterren hebben zich verzameld in sterrenstelsels die, vaak in groepen van enkele honderden, op hun beurt enorme clusters vormen. Nog groter van schaal zijn de superclusters: kolossale samenscholingen van groepjes en clusters van sterrenstelsels.
De Planck-satelliet is niet gelanceerd om clusters of superclusters op te sporen. Hij brengt de kosmische achtergrondstraling - het afgekoelde restant van de straling die vrijkwam bij de oerknal - in kaart. Waar die straling onderweg een cluster passeert, neemt haar energie in waarneembare mate toe. Hierdoor kan Planck indirect toch vaststellen waar zich clusters van sterrenstelsels moeten bevinden.
De meeste clusters die Planck aldus heeft waargenomen, waren al bekend. Maar nu is met behulp van deze indirecte detectiemethode voor het eerst ook een verzameling van ten minste drie afzonderlijke clusters ontdekt - een supercluster dus. De komende maanden zullen de gegevens van de Planck-satelliet verder onderzocht worden op sporen van clusters van sterrenstelsels.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-09-2010
Oerbombardement op de maan begon groots
Amerikaanse planeetwetenschappers hebben met behulp van de Lunar Reconnaissance Orbiter een catalogus gemaakt van alle kraters op de maan die groter zijn dan twintig kilometer. Dankzij dit overzicht van 5185 maankraters hebben zij een beter beeld gekregen van de chaotische begintijd van ons zonnestelsel, toen manen en planeten het doelwit waren van ontelbare inslagen (Science, 17 september).
Het pokdalige uiterlijk van de maan is grotendeels het gevolg van het spervuur van kometen en planetoïden, dat zich kort na het ontstaan van het zonnestelsel (4,5 miljard jaar geleden) heeft voltrokken. Omdat de sporen van de inslagen op de maan goeddeels intact zijn gebleven, is het mogelijk om hieruit het verloop van dit grote bombardement te reconstrueren.
Jarenlang zijn wetenschappers ervan uitgegaan dat de relatieve aantallen kleine en grote objecten in de loop van het 'oerbombardement' ruwweg gelijk zijn gebleven. Maar in 2005 opperde de Amerikaanse geoloog Robert Strom dat deze voorstelling van zaken wel eens te simplistisch kon zijn. De nieuwe inventarisatie van maankraters lijkt zijn hypothese te bevestigen: tot 3,8 miljard jaar geleden was er waarschijnlijk een overschot aan grote projectielen.
Wat de oorzaak is van het plotseling 'opraken' van grote inslaande objecten is nog onduidelijk. Het is denkbaar dat de planetoïdengordel voorbij de baan van Mars tot rust is gekomen nadat de grote buitenplaneten Jupiter en Saturnus eenmaal hun definitieve omloopbaan hadden ingenomen. Ook is het mogelijk dat er in de begintijd van het zonnestelsel een tijdelijk overschot aan kometen was.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Oerbombardement op de maan begon groots
Amerikaanse planeetwetenschappers hebben met behulp van de Lunar Reconnaissance Orbiter een catalogus gemaakt van alle kraters op de maan die groter zijn dan twintig kilometer. Dankzij dit overzicht van 5185 maankraters hebben zij een beter beeld gekregen van de chaotische begintijd van ons zonnestelsel, toen manen en planeten het doelwit waren van ontelbare inslagen (Science, 17 september).
Het pokdalige uiterlijk van de maan is grotendeels het gevolg van het spervuur van kometen en planetoïden, dat zich kort na het ontstaan van het zonnestelsel (4,5 miljard jaar geleden) heeft voltrokken. Omdat de sporen van de inslagen op de maan goeddeels intact zijn gebleven, is het mogelijk om hieruit het verloop van dit grote bombardement te reconstrueren.
Jarenlang zijn wetenschappers ervan uitgegaan dat de relatieve aantallen kleine en grote objecten in de loop van het 'oerbombardement' ruwweg gelijk zijn gebleven. Maar in 2005 opperde de Amerikaanse geoloog Robert Strom dat deze voorstelling van zaken wel eens te simplistisch kon zijn. De nieuwe inventarisatie van maankraters lijkt zijn hypothese te bevestigen: tot 3,8 miljard jaar geleden was er waarschijnlijk een overschot aan grote projectielen.
Wat de oorzaak is van het plotseling 'opraken' van grote inslaande objecten is nog onduidelijk. Het is denkbaar dat de planetoïdengordel voorbij de baan van Mars tot rust is gekomen nadat de grote buitenplaneten Jupiter en Saturnus eenmaal hun definitieve omloopbaan hadden ingenomen. Ook is het mogelijk dat er in de begintijd van het zonnestelsel een tijdelijk overschot aan kometen was.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-09-2010
Nieuwe 3D-computersimulatie geeft beter beeld van supernova-explosies
Onderzoekers van de Princeton-universiteit zijn er in geslaagd om driedimensionale computermodellen te maken die meer inzicht geven in het verloop van een supernova-explosie. De simulaties zijn gebaseerd op het idee dat zo'n explosie niet de symmetrie van een bol vertoont, maar duidelijk asymmetrisch verloopt.
Bij een supernova-explosie stort de kern van een zware ster die zonder brandstof is komen te zitten ineen. Op een zeker moment komt die instorting echter abrupt ten einde, wat wordt gevolgd door een naar buiten gerichte schokgolf die de buitenlagen van de ster de ruimte in blaast. In één klap komt daarbij net zo veel energie vrij als onze zon in de loop van haar hele leven produceert. Na afloop blijft alleen het uiterst compact restant van de kern over: een neutronenster of, in extreme gevallen, een zwart gat.
In grote lijnen wordt de aanleiding tot de supernova-explosie wel goed begrepen. Maar wat er precies gebeurt zodra de ineenstorting van de kern tot stilstand komt, is nog onduidelijk. Omdat het verschijnsel zich nu eenmaal niet direct laat bestuderen, kan alleen worden geprobeerd om het proces met behulp van een computermodel zo goed mogelijk na te bootsen.
Tot nog toe werd daarbij veelal gebruik gemaakt van één- of tweedimensionale modellen, die doorgaans echter geen realistische weergave van het verloop van de explosie opleverden. De Princeton-onderzoekers zeggen er, dankzij het inzetten van nog krachtigere supercomputers, echter in te zijn geslaagd om computersimulaties te maken die het waargenomen gedrag van supernova-explosies dicht benaderen. Daarbij hebben zij gebruik gemaakt van dezelfde wiskundige vergelijkingen die het gedrag van stromende vloeistoffen beschrijven - in feite dezelfde vergelijkingen die ook worden gebruikt bij het opstellen van weersverwachtingen en klimaatmodellen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Nieuwe 3D-computersimulatie geeft beter beeld van supernova-explosies
Onderzoekers van de Princeton-universiteit zijn er in geslaagd om driedimensionale computermodellen te maken die meer inzicht geven in het verloop van een supernova-explosie. De simulaties zijn gebaseerd op het idee dat zo'n explosie niet de symmetrie van een bol vertoont, maar duidelijk asymmetrisch verloopt.
Bij een supernova-explosie stort de kern van een zware ster die zonder brandstof is komen te zitten ineen. Op een zeker moment komt die instorting echter abrupt ten einde, wat wordt gevolgd door een naar buiten gerichte schokgolf die de buitenlagen van de ster de ruimte in blaast. In één klap komt daarbij net zo veel energie vrij als onze zon in de loop van haar hele leven produceert. Na afloop blijft alleen het uiterst compact restant van de kern over: een neutronenster of, in extreme gevallen, een zwart gat.
In grote lijnen wordt de aanleiding tot de supernova-explosie wel goed begrepen. Maar wat er precies gebeurt zodra de ineenstorting van de kern tot stilstand komt, is nog onduidelijk. Omdat het verschijnsel zich nu eenmaal niet direct laat bestuderen, kan alleen worden geprobeerd om het proces met behulp van een computermodel zo goed mogelijk na te bootsen.
Tot nog toe werd daarbij veelal gebruik gemaakt van één- of tweedimensionale modellen, die doorgaans echter geen realistische weergave van het verloop van de explosie opleverden. De Princeton-onderzoekers zeggen er, dankzij het inzetten van nog krachtigere supercomputers, echter in te zijn geslaagd om computersimulaties te maken die het waargenomen gedrag van supernova-explosies dicht benaderen. Daarbij hebben zij gebruik gemaakt van dezelfde wiskundige vergelijkingen die het gedrag van stromende vloeistoffen beschrijven - in feite dezelfde vergelijkingen die ook worden gebruikt bij het opstellen van weersverwachtingen en klimaatmodellen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Een verbluffend filmje
In deze tien minuten durende film zien we wat er met de Aarde gebeurt als er een enorme asteroïde in zee stort
In deze tien minuten durende film zien we wat er met de Aarde gebeurt als er een enorme asteroïde in zee stort
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
19-09-2010
Astronoom van de paus: "Ja, ik zou aliens dopen"
"Een buitenaards wezen, ongeacht hoeveel tentakels het heeft, kan een ziel hebben", zo meent de astronoom in dienst van het Vaticaan, "en desgevraagd zou ik hen ook dopen".
Guy Consolmagno, astronoom in dienst van het Vatikaan, raakte in wetenschap geïnteresseerd door science fiction te lezen.
Guy Consolmagno zou naar eigen zeggen "verheugd" zijn mochten we intelligent leven aantreffen in het zwerk. Mocht de mens - gods creatie in Consolmagno's overtuiging - dan ook nog in staat zijn te communiceren met aliens, zou hij die buitenaardsen ook nog bekeren.
"Elke entiteit heeft een ziel"
Consolmagno is naast astronoom en wetenschapper ook de bewaarder van de meteorietencollectie van de paus en werkt op de sterrenwacht van het Vaticaan. Hij was het voorbije weekend gastspreker op het British Science Festival in Birmingham. "De traditionele definitie van een ziel is dat je intelligentie hebt, vrije wil en de vrijheid om lief te hebben en beslissingen te nemen. Elke entiteit, hoeveel tentakels die ook heeft, heeft een ziel", verklaarde hij.
Niet echt realistisch
Of hij een buitenaards wezen zou dopen, werd hem gevraagd. "Enkel als ze erom zouden vragen. Maar de kans dat we ze vinden, dat ze intelligent zijn en dat we in staat zijn ermee te communiceren maakt dat dit wellicht niet echt een realistische vraag is".
Stephen Hawking
Consolmagno raakte geboeid in wetenschap door science fiction te lezen. Hij beklemtoont dat het Vatikaan goed op de hoogte is van de jongste ontwikkelingen in wetenschappelijk onderzoek. De Pontificale Wetenschappelijke Academie, waarvan Stephen Hawking lid is, houdt de kardinalen en de paus op de hoogte. Hawking merkte recent op dat de wetten van de fysica de behoefte aan een god tenietdoen. Consolmagno daarover: "Stephen Hawking is een briljant fysicus en als het over theologie gaat, kan ik enkel zeggen dat hij een briljant fysicus is". (lb)
(HLN)
Astronoom van de paus: "Ja, ik zou aliens dopen"
"Een buitenaards wezen, ongeacht hoeveel tentakels het heeft, kan een ziel hebben", zo meent de astronoom in dienst van het Vaticaan, "en desgevraagd zou ik hen ook dopen".
Guy Consolmagno, astronoom in dienst van het Vatikaan, raakte in wetenschap geïnteresseerd door science fiction te lezen.
Guy Consolmagno zou naar eigen zeggen "verheugd" zijn mochten we intelligent leven aantreffen in het zwerk. Mocht de mens - gods creatie in Consolmagno's overtuiging - dan ook nog in staat zijn te communiceren met aliens, zou hij die buitenaardsen ook nog bekeren.
"Elke entiteit heeft een ziel"
Consolmagno is naast astronoom en wetenschapper ook de bewaarder van de meteorietencollectie van de paus en werkt op de sterrenwacht van het Vaticaan. Hij was het voorbije weekend gastspreker op het British Science Festival in Birmingham. "De traditionele definitie van een ziel is dat je intelligentie hebt, vrije wil en de vrijheid om lief te hebben en beslissingen te nemen. Elke entiteit, hoeveel tentakels die ook heeft, heeft een ziel", verklaarde hij.
Niet echt realistisch
Of hij een buitenaards wezen zou dopen, werd hem gevraagd. "Enkel als ze erom zouden vragen. Maar de kans dat we ze vinden, dat ze intelligent zijn en dat we in staat zijn ermee te communiceren maakt dat dit wellicht niet echt een realistische vraag is".
Stephen Hawking
Consolmagno raakte geboeid in wetenschap door science fiction te lezen. Hij beklemtoont dat het Vatikaan goed op de hoogte is van de jongste ontwikkelingen in wetenschappelijk onderzoek. De Pontificale Wetenschappelijke Academie, waarvan Stephen Hawking lid is, houdt de kardinalen en de paus op de hoogte. Hawking merkte recent op dat de wetten van de fysica de behoefte aan een god tenietdoen. Consolmagno daarover: "Stephen Hawking is een briljant fysicus en als het over theologie gaat, kan ik enkel zeggen dat hij een briljant fysicus is". (lb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
21-09-2010
Maanwater hindert sterrenkundig onderzoek
De recente ontdekking van kleine hoeveelheden water in de maanbodem kan gevolgen hebben voor de plannen die astronomen met de maan hebben. Chinese wetenschappers hebben berekend dat de verstrooiende werking van de afbraakproducten van waterdamp de beeldkwaliteit van bepaalde telescopen op de maan sterk kan verminderen.
Tijdens de koude nachten ontstaat er als het ware een flinterdun laagje dauw op de maan, dat na zonsopkomst verdampt. Door de ultraviolette straling van de zon wordt de waterdamp afgebroken tot waterstof- en hydroxylmoleculen. De Chinese berekeningen laten zien dat de hoeveelheden hydroxyl in de uiterst ijle maanatmosfeer hierdoor mogelijk vele malen hoger zijn dan tot nu toe werd gedacht.
Die conclusie is in het bijzonder van belang voor de Chinese maanlander Chang'e 3, die in 2013 gelanceerd moet worden. Deze maanlander wordt uitgerust met een UV-telescoop, en met name op bepaalde ultraviolette golflengten is de verstrooiende werking van hydroxyl zeer hinderlijk. Gewone optische telescopen en radiotelescopen hebben overigens geen last van het hydroxyl.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Maanwater hindert sterrenkundig onderzoek
De recente ontdekking van kleine hoeveelheden water in de maanbodem kan gevolgen hebben voor de plannen die astronomen met de maan hebben. Chinese wetenschappers hebben berekend dat de verstrooiende werking van de afbraakproducten van waterdamp de beeldkwaliteit van bepaalde telescopen op de maan sterk kan verminderen.
Tijdens de koude nachten ontstaat er als het ware een flinterdun laagje dauw op de maan, dat na zonsopkomst verdampt. Door de ultraviolette straling van de zon wordt de waterdamp afgebroken tot waterstof- en hydroxylmoleculen. De Chinese berekeningen laten zien dat de hoeveelheden hydroxyl in de uiterst ijle maanatmosfeer hierdoor mogelijk vele malen hoger zijn dan tot nu toe werd gedacht.
Die conclusie is in het bijzonder van belang voor de Chinese maanlander Chang'e 3, die in 2013 gelanceerd moet worden. Deze maanlander wordt uitgerust met een UV-telescoop, en met name op bepaalde ultraviolette golflengten is de verstrooiende werking van hydroxyl zeer hinderlijk. Gewone optische telescopen en radiotelescopen hebben overigens geen last van het hydroxyl.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-09-2010
Storm op de Zon kan in 2013 voor chaos op Aarde zorgen
In 2013 zou een enorme zonnevlam op de hele planeet voor chaos kunnen zorgen. Blackouts en verstoorde satellieten zouden een gevolg van het fenomeen kunnen zijn. Daarvoor hebben wetenschappers van NASA op een conferentie gewaarschuwd.
Rond 2013 zullen het magnetische veld van de Zon en het aantal zonnevlekken een piek bereiken. Dat zou voor enorme straling kunnen zorgen. De daaropvolgende storm zou tot een geomagnetische storm op Aarde kunnen leiden. Dan kunnen elektriciteitsnetwerken op onze planeet voor enkele uren uitvallen, maar in het slechtste geval kan het probleem zelfs dagen tot maanden duren.
Cyclus
Op een conferentie waarschuwden experts voor een mogelijke storm op de Zon. Aangezien de ontwikkelde wereld sterk afhankelijk is van elektriciteit zou het leven tot stilstand kunnen komen. De Zon maakt een cyclus van ongeveer elf jaar door waarin de zonneactiviteit lager of hoger ligt. Nu komt er een einde aan een relatief rustige periode. Wetenschappers voorspellen een ongezien niveau van magnetische energie.
Schade
De enorme vuurringen zouden op onze planeet een economische schade kunnen veroorzaken die twintig keer hoger ligt dan deze van orkaan Katrina. NASA onderzoekt de bedreiging met tientallen satellieten. Het probleem werd twee jaar geleden al eens onderzocht in een studie die de impact op de bevolking berekende. Elektriciteitsnetwerken, gps, luchtverkeer, radiocommunicatie,... dreigen door de enorme activiteit op de zon uit te vallen.
Op de conferentie waarschuwden wetenschappers ook voor het gebruik van atoombommen. Als een atoombom in de bovenste atmosfeer zou ontploffen, zou die explosie op Aarde een gelijkaardig effect kunnen hebben. (gb)
(HLN)
Storm op de Zon kan in 2013 voor chaos op Aarde zorgen
In 2013 zou een enorme zonnevlam op de hele planeet voor chaos kunnen zorgen. Blackouts en verstoorde satellieten zouden een gevolg van het fenomeen kunnen zijn. Daarvoor hebben wetenschappers van NASA op een conferentie gewaarschuwd.
Rond 2013 zullen het magnetische veld van de Zon en het aantal zonnevlekken een piek bereiken. Dat zou voor enorme straling kunnen zorgen. De daaropvolgende storm zou tot een geomagnetische storm op Aarde kunnen leiden. Dan kunnen elektriciteitsnetwerken op onze planeet voor enkele uren uitvallen, maar in het slechtste geval kan het probleem zelfs dagen tot maanden duren.
Cyclus
Op een conferentie waarschuwden experts voor een mogelijke storm op de Zon. Aangezien de ontwikkelde wereld sterk afhankelijk is van elektriciteit zou het leven tot stilstand kunnen komen. De Zon maakt een cyclus van ongeveer elf jaar door waarin de zonneactiviteit lager of hoger ligt. Nu komt er een einde aan een relatief rustige periode. Wetenschappers voorspellen een ongezien niveau van magnetische energie.
Schade
De enorme vuurringen zouden op onze planeet een economische schade kunnen veroorzaken die twintig keer hoger ligt dan deze van orkaan Katrina. NASA onderzoekt de bedreiging met tientallen satellieten. Het probleem werd twee jaar geleden al eens onderzocht in een studie die de impact op de bevolking berekende. Elektriciteitsnetwerken, gps, luchtverkeer, radiocommunicatie,... dreigen door de enorme activiteit op de zon uit te vallen.
Op de conferentie waarschuwden wetenschappers ook voor het gebruik van atoombommen. Als een atoombom in de bovenste atmosfeer zou ontploffen, zou die explosie op Aarde een gelijkaardig effect kunnen hebben. (gb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
23-09-2010
Opzienbarende megabotsing in heelal
De grootste botsing ooit tussen clusters van sterrenstelsels is momenteel aan de gang. Met deze extreme botsing is een dertig jaar geleden geopperde theorie eindelijk bevestigd: clusterbotsingen veroorzaken gigantische schokgolven, in dit geval met een lengte van honderd keer onze eigen Melkweg. Astronomen van de Sterrewacht Leiden hebben dat ontdekt, zo heeft de Nederlandse Onderzoekschool voor Astronomie bekendgemaakt.
De botsing is overigens een vrij langdradige aangelegenheid. "Het duurt nog wel een miljard jaar voordat de clusters uitgebotst zijn", aldus Reinout van Weeren van de Sterrenwacht Leiden. De ontdekking is volgens hem wetenschappelijk van groot belang. "Wij weten nu meer over het ontstaan van sterrenstelsels. Met de botsing smelten de stelsels samen tot een groot sterrenstelsel."
Het grote cluster in wording, dat de naam 'CIZAJ2242.8+5301' heeft gekregen, bevindt zich zo'n 2400 miljoen lichtjaar hiervandaan. Door de betere apparatuur is de botsing nu wel waarneembaar, wat vroeger niet het geval was.
De ontdekking werd een jaar geleden gedaan met onder meer de Westerbork-radiotelescoop in Drenthe. "We hadden toen meteen al een idee wat er aan de hand was, maar voordat alles is nagerekend en gecheckt, gaat daar wel wat tijd overheen", aldus Van Weeren.
Clusters van sterrenstelsels behoren tot de grootste structuren in het heelal. De clusters bevatten, naast de sterrenstelsels, ook enorme hoeveelheden ijl en heet gas. (belga/mvl)
(HLN)
Opzienbarende megabotsing in heelal
De grootste botsing ooit tussen clusters van sterrenstelsels is momenteel aan de gang. Met deze extreme botsing is een dertig jaar geleden geopperde theorie eindelijk bevestigd: clusterbotsingen veroorzaken gigantische schokgolven, in dit geval met een lengte van honderd keer onze eigen Melkweg. Astronomen van de Sterrewacht Leiden hebben dat ontdekt, zo heeft de Nederlandse Onderzoekschool voor Astronomie bekendgemaakt.
De botsing is overigens een vrij langdradige aangelegenheid. "Het duurt nog wel een miljard jaar voordat de clusters uitgebotst zijn", aldus Reinout van Weeren van de Sterrenwacht Leiden. De ontdekking is volgens hem wetenschappelijk van groot belang. "Wij weten nu meer over het ontstaan van sterrenstelsels. Met de botsing smelten de stelsels samen tot een groot sterrenstelsel."
Het grote cluster in wording, dat de naam 'CIZAJ2242.8+5301' heeft gekregen, bevindt zich zo'n 2400 miljoen lichtjaar hiervandaan. Door de betere apparatuur is de botsing nu wel waarneembaar, wat vroeger niet het geval was.
De ontdekking werd een jaar geleden gedaan met onder meer de Westerbork-radiotelescoop in Drenthe. "We hadden toen meteen al een idee wat er aan de hand was, maar voordat alles is nagerekend en gecheckt, gaat daar wel wat tijd overheen", aldus Van Weeren.
Clusters van sterrenstelsels behoren tot de grootste structuren in het heelal. De clusters bevatten, naast de sterrenstelsels, ook enorme hoeveelheden ijl en heet gas. (belga/mvl)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
24-09-2010
Ruimtevaart centraal tijdens Spaceweek 2010
Nederland is in de ban van ruimtevaart tijdens de Spaceweek 2010. Van 1 tot 10 oktober zetten ruimtevaartinstellingen in het hele land hun deuren open. Er zijn symposia, filmpremières en space classes speciaal voor jongeren. Spaceweek 2010 maakt deel uit van de Oktober Kennismaand en is een initiatief van Netherlands Space Office (NSO) in samenwerking met partners uit de Nederlandse ruimtevaart.
De World Space Week is een internationaal feest dat sinds 1999 jaarlijks in tientallen landen wordt gevierd. De Verenigde Naties namen het initiatief. Ze riepen de World Space Week in het leven als 'internationale viering van wetenschap en technologie'. Volgens de VN moest het feest beginnen op 4 oktober, de dag waarop - in 1957 - de allereerste satelliet werd gelanceerd.
Nederland heeft veel te bieden als het gaat om ruimtevaart. Daarom is de Spaceweek hier van 1-10 oktober. Negen dagen waarin mensen uit de ruimtevaart hun passie delen met het brede publiek. Ingenieurs die dag in dag uit werken aan nieuwe technieken om het heelal te doorgronden. Wetenschappers die zich voorbereiden op de volgende ruimtemissie van André Kuipers in 2011. En medewerkers uit de industrie die raket- en satellietonderdelen bouwen, op Nederlandse bodem.
Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
http://www.spaceweek.nl/
(allesoversterrenkunde)
Ruimtevaart centraal tijdens Spaceweek 2010
Nederland is in de ban van ruimtevaart tijdens de Spaceweek 2010. Van 1 tot 10 oktober zetten ruimtevaartinstellingen in het hele land hun deuren open. Er zijn symposia, filmpremières en space classes speciaal voor jongeren. Spaceweek 2010 maakt deel uit van de Oktober Kennismaand en is een initiatief van Netherlands Space Office (NSO) in samenwerking met partners uit de Nederlandse ruimtevaart.
De World Space Week is een internationaal feest dat sinds 1999 jaarlijks in tientallen landen wordt gevierd. De Verenigde Naties namen het initiatief. Ze riepen de World Space Week in het leven als 'internationale viering van wetenschap en technologie'. Volgens de VN moest het feest beginnen op 4 oktober, de dag waarop - in 1957 - de allereerste satelliet werd gelanceerd.
Nederland heeft veel te bieden als het gaat om ruimtevaart. Daarom is de Spaceweek hier van 1-10 oktober. Negen dagen waarin mensen uit de ruimtevaart hun passie delen met het brede publiek. Ingenieurs die dag in dag uit werken aan nieuwe technieken om het heelal te doorgronden. Wetenschappers die zich voorbereiden op de volgende ruimtemissie van André Kuipers in 2011. En medewerkers uit de industrie die raket- en satellietonderdelen bouwen, op Nederlandse bodem.
Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
http://www.spaceweek.nl/
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
24-09-2010
Lichtshow op Saturnus gefilmd
Nieuwe videobeelden van Saturnus moeten meer inzicht geven in het poollicht dat zich hoog in de atmosfeer van de planeet afspeelt. De beelden laten zien hoe het lichtschijnsel in de loop van twee dagen varieert.
Net als bij de aarde ontstaat het poollicht op Saturnus doordat geladen deeltjes van de zon door het magnetische veld van de planeet naar de polen worden geleid. Hoog in de atmosfeer komen de deeltjes in botsing met gasmoleculen, waardoor deze laatste licht gaan uitzenden. Bij Saturnus spelen daarnaast ook enkele manen een rol bij het optreden van poollicht.
Uit de videobeelden blijkt dat de intensiteit van het poollicht in de loop van een Saturnusdag, die bijna elf uur duurt, aanzienlijk varieert. Aan de middag- en middernachtzijde van de polen is het schijnsel enkele uren lang duidelijk helderder dan elders. Dat wijst er op dat de variaties verband houden met de richting van de zon. Andere structuren in het poollicht zijn de volgende dag op hetzelfde tijdstip weer op dezelfde plek te zien, wat er op kan wijzen dat in dit geval de richting van het magnetische veld van Saturnus bepalend is.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
• Two Days In The Life Of Saturn's Aurora - The Movie
(allesoversterrenkunde)
Lichtshow op Saturnus gefilmd
Nieuwe videobeelden van Saturnus moeten meer inzicht geven in het poollicht dat zich hoog in de atmosfeer van de planeet afspeelt. De beelden laten zien hoe het lichtschijnsel in de loop van twee dagen varieert.
Net als bij de aarde ontstaat het poollicht op Saturnus doordat geladen deeltjes van de zon door het magnetische veld van de planeet naar de polen worden geleid. Hoog in de atmosfeer komen de deeltjes in botsing met gasmoleculen, waardoor deze laatste licht gaan uitzenden. Bij Saturnus spelen daarnaast ook enkele manen een rol bij het optreden van poollicht.
Uit de videobeelden blijkt dat de intensiteit van het poollicht in de loop van een Saturnusdag, die bijna elf uur duurt, aanzienlijk varieert. Aan de middag- en middernachtzijde van de polen is het schijnsel enkele uren lang duidelijk helderder dan elders. Dat wijst er op dat de variaties verband houden met de richting van de zon. Andere structuren in het poollicht zijn de volgende dag op hetzelfde tijdstip weer op dezelfde plek te zien, wat er op kan wijzen dat in dit geval de richting van het magnetische veld van Saturnus bepalend is.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
• Two Days In The Life Of Saturn's Aurora - The Movie
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
24-09-2010
Ontbrekend stof kan planeten verraden
Nieuwe supercomputermodellen waarmee de interacties tussen stofdeeltjes worden nagebootst, laten zien hoe ons zonnestelsel er wellicht uitziet voor buitenaardse astronomen. De modellen geven ook aan hoe het voorkomen van ons planetenstelsel in de loop van de tijd is veranderd.
De planeten van ons zonnestelsel zijn van grote afstand waarschijnlijk te lichtzwak om waarneembaar te zijn. Toch zouden buitenaardse waarnemers Neptunus, de buitenste planeet, gemakkelijk kunnen ontdekken: deze heeft namelijk een smalle zone schoongeveegd in het stof dat uit de zogeheten Kuipergordel afkomstig is. De Kuipergordel is een uitgestrekt gebied buiten de baan van Neptunus waar zich miljoenen ijsachtige hemellichamen bevinden, die door onderlinge botsingen veel stof produceren.
Volgens astronomen is de Kuipergordel een oude, afgeslankte versie van de puinschijf die rond sterren als Wega en Fomalhaut is waargenomen. De computermodellen laten zien hoe zo'n puinschijf in de loop van de miljoenen jaren evolueert, en welke invloed eventuele planeten op die ontwikkeling hebben. Aan de hand van de resultaten van de modellen hebben de onderzoekers infraroodbeelden nagebootst die tonen hoe ons zonnestelsel er van grote afstand uitziet.
Het onderzoek zal worden gebruikt om de stofringen rond andere sterren te interpreteren. Mogelijk dat op die manier ook nieuwe planeten kunnen worden opgespoord.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Ontbrekend stof kan planeten verraden
Nieuwe supercomputermodellen waarmee de interacties tussen stofdeeltjes worden nagebootst, laten zien hoe ons zonnestelsel er wellicht uitziet voor buitenaardse astronomen. De modellen geven ook aan hoe het voorkomen van ons planetenstelsel in de loop van de tijd is veranderd.
De planeten van ons zonnestelsel zijn van grote afstand waarschijnlijk te lichtzwak om waarneembaar te zijn. Toch zouden buitenaardse waarnemers Neptunus, de buitenste planeet, gemakkelijk kunnen ontdekken: deze heeft namelijk een smalle zone schoongeveegd in het stof dat uit de zogeheten Kuipergordel afkomstig is. De Kuipergordel is een uitgestrekt gebied buiten de baan van Neptunus waar zich miljoenen ijsachtige hemellichamen bevinden, die door onderlinge botsingen veel stof produceren.
Volgens astronomen is de Kuipergordel een oude, afgeslankte versie van de puinschijf die rond sterren als Wega en Fomalhaut is waargenomen. De computermodellen laten zien hoe zo'n puinschijf in de loop van de miljoenen jaren evolueert, en welke invloed eventuele planeten op die ontwikkeling hebben. Aan de hand van de resultaten van de modellen hebben de onderzoekers infraroodbeelden nagebootst die tonen hoe ons zonnestelsel er van grote afstand uitziet.
Het onderzoek zal worden gebruikt om de stofringen rond andere sterren te interpreteren. Mogelijk dat op die manier ook nieuwe planeten kunnen worden opgespoord.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
26-09-2010
Sterrenhoop slokt al een miljard jaar zijn hete reuzenplaneten op
De sterrenhoop 47 Tucanae in het sterrenbeeld Toekan: honderdduizenden sterren, maar geen enkele hete reuzenplaneet. foto ESO/VLT
Astronomen hebben ontdekt waarom in de op één na grootste sterrenhoop in ons melkwegstelsel, 47 Tucanae, nog geen enkele ‘hete Jupiter’ is gevonden, geen enkele reuzenplaneet die dicht rond zijn ster draait. Dit komt doordat vrijwel alle planeten van dit type weer door hun sterren zijn opgeslokt. Dat concluderen de Amerikaanse astronomen John Debes en Brian Jackson in een artikel dat binnenkort in de Astrophysical Journal verschijnt. Sterrenhopen zijn niet altijd de beste objecten voor het zoeken naar exoplaneten.
Hete Jupiters verraden hun aanwezigheid als hun baanvlak naar de aarde is gericht en ze dus tijdens iedere omloop voor hun ster langs bewegen. Het sterlicht vertoont dan periodiek een ‘dipje’. Van de sterren in de buurt van de zon heeft 1 procent zo’n reuzenplaneet en daarom werd verwacht dat in 47 Tucanae – een opeenhoping van honderdduizenden sterren – gemakkelijk vele van zulke planeten te vinden zouden zijn. Men kan er immers vele sterren tegelijk in de gaten houden. Maar niet één van de bestudeerde sterren vertoont de periodieke dipjes van een planeet.
Nu is bekend dat grote planeten die op korte afstand rond een ster draaien een getijdenbult in het sterlichaam veroorzaken. Door de omloopbeweging van de planeet golft deze bult door de ster heen (net zoals een getijdengolf door de oceanen), maar hij loopt wel wat op de planeet achter. De planeet wordt hierdoor geleidelijk afgeremd en gaat in een steeds kleinere baan draaien. Uiteindelijk komt hij zo dicht bij de ster dat hij wordt opgeslokt.
Debes en Jackson hebben met behulp van een computermodel onderzocht wat er als gevolg van deze afremming in een sterrenhoop gebeurt. Daaruit blijkt dat al na een miljard jaar eenderde van alle hete reuzenplaneten is opgeslokt. Na 10 miljard jaar zou nog maar een paar procent van dit soort planeten over zijn. Dit verklaart waarom in 47 Tucanae, die ruim 11 miljard jaar oud is, geen hete reuzenplaneten zijn gevonden. Het afremeffect treedt niet op bij koelere planeten die in veel grotere banen om hun ster draaien. Die zijn echter veel moeilijker te vinden omdat daarvoor iedere ster afzonderlijk – en op een andere manier – moet worden waargenomen.
(nrc)
Sterrenhoop slokt al een miljard jaar zijn hete reuzenplaneten op
De sterrenhoop 47 Tucanae in het sterrenbeeld Toekan: honderdduizenden sterren, maar geen enkele hete reuzenplaneet. foto ESO/VLT
Astronomen hebben ontdekt waarom in de op één na grootste sterrenhoop in ons melkwegstelsel, 47 Tucanae, nog geen enkele ‘hete Jupiter’ is gevonden, geen enkele reuzenplaneet die dicht rond zijn ster draait. Dit komt doordat vrijwel alle planeten van dit type weer door hun sterren zijn opgeslokt. Dat concluderen de Amerikaanse astronomen John Debes en Brian Jackson in een artikel dat binnenkort in de Astrophysical Journal verschijnt. Sterrenhopen zijn niet altijd de beste objecten voor het zoeken naar exoplaneten.
Hete Jupiters verraden hun aanwezigheid als hun baanvlak naar de aarde is gericht en ze dus tijdens iedere omloop voor hun ster langs bewegen. Het sterlicht vertoont dan periodiek een ‘dipje’. Van de sterren in de buurt van de zon heeft 1 procent zo’n reuzenplaneet en daarom werd verwacht dat in 47 Tucanae – een opeenhoping van honderdduizenden sterren – gemakkelijk vele van zulke planeten te vinden zouden zijn. Men kan er immers vele sterren tegelijk in de gaten houden. Maar niet één van de bestudeerde sterren vertoont de periodieke dipjes van een planeet.
Nu is bekend dat grote planeten die op korte afstand rond een ster draaien een getijdenbult in het sterlichaam veroorzaken. Door de omloopbeweging van de planeet golft deze bult door de ster heen (net zoals een getijdengolf door de oceanen), maar hij loopt wel wat op de planeet achter. De planeet wordt hierdoor geleidelijk afgeremd en gaat in een steeds kleinere baan draaien. Uiteindelijk komt hij zo dicht bij de ster dat hij wordt opgeslokt.
Debes en Jackson hebben met behulp van een computermodel onderzocht wat er als gevolg van deze afremming in een sterrenhoop gebeurt. Daaruit blijkt dat al na een miljard jaar eenderde van alle hete reuzenplaneten is opgeslokt. Na 10 miljard jaar zou nog maar een paar procent van dit soort planeten over zijn. Dit verklaart waarom in 47 Tucanae, die ruim 11 miljard jaar oud is, geen hete reuzenplaneten zijn gevonden. Het afremeffect treedt niet op bij koelere planeten die in veel grotere banen om hun ster draaien. Die zijn echter veel moeilijker te vinden omdat daarvoor iedere ster afzonderlijk – en op een andere manier – moet worden waargenomen.
(nrc)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
27-09-2010
Nieuwe telescoop ontdekt eerste 'riskante' planetoïde
Met de eerste telescoop van het Panoramic Survey Telescope & Rapid Response System (Pan-STARRS) is een planetoïde ontdekt die de aarde half oktober op een veilige afstand van ongeveer 6,5 miljoen kilometer zal passeren. Het bijzondere aan de ontdekking is dat de planetoïde, die slechts ongeveer dertig meter meet, is opgespoord toen hij meer dan 30 miljoen kilometer van de aarde verwijderd was.
Volgens de wetenschappers van Pan-STARRS is hun surveytelescoop momenteel het meest gevoelige instrument is voor het opsporen van nieuwe planetoïden die de aarde (ooit) dicht kunnen naderen. Weliswaar zijn de meeste grote planetoïden die in de buurt van onze planeet komen inmiddels wel bekend, maar het vermoeden bestaat dat er nog vele exemplaren kleiner dan anderhalve kilometer op ontdekking wachten. Ook die 'kleine' ruimterotsen kunnen bij inslag een verwoestende uitwerking hebben.
De kans dat de nu ontdekte planetoïde, die de aanduiding 2010 ST3 draagt, binnen afzienbare tijd frontaal op de aarde afstevent, is overigens gering. Maar de verwachting is dat met Pan-STARRS de komende jaren nog meer dan een miljoen kleine planetoïden worden opgespoord.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Nieuwe telescoop ontdekt eerste 'riskante' planetoïde
Met de eerste telescoop van het Panoramic Survey Telescope & Rapid Response System (Pan-STARRS) is een planetoïde ontdekt die de aarde half oktober op een veilige afstand van ongeveer 6,5 miljoen kilometer zal passeren. Het bijzondere aan de ontdekking is dat de planetoïde, die slechts ongeveer dertig meter meet, is opgespoord toen hij meer dan 30 miljoen kilometer van de aarde verwijderd was.
Volgens de wetenschappers van Pan-STARRS is hun surveytelescoop momenteel het meest gevoelige instrument is voor het opsporen van nieuwe planetoïden die de aarde (ooit) dicht kunnen naderen. Weliswaar zijn de meeste grote planetoïden die in de buurt van onze planeet komen inmiddels wel bekend, maar het vermoeden bestaat dat er nog vele exemplaren kleiner dan anderhalve kilometer op ontdekking wachten. Ook die 'kleine' ruimterotsen kunnen bij inslag een verwoestende uitwerking hebben.
De kans dat de nu ontdekte planetoïde, die de aanduiding 2010 ST3 draagt, binnen afzienbare tijd frontaal op de aarde afstevent, is overigens gering. Maar de verwachting is dat met Pan-STARRS de komende jaren nog meer dan een miljoen kleine planetoïden worden opgespoord.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
28-09-2010
Opgepoetste film over eerste stap op de maan in première
Volgende week gaat in Sydney een film van enkele minuten over de eerste stappen van Neil Armstrong op de Maan in première, zo heeft astronoom John Sarkissian tegenover het Franse persbureau AFP gezegd. De beelden vertoefden lange tijd in de vergetelheid en zijn na het terug opduiken opgepoetst.
Volgens de sterrenkundige omvat de film de meest duidelijke beelden van de eerste stappen die de Mens op de Maan heeft gezet. Die eer viel Neil Armstrong te beurt op 21 juli 1969.
De Australische film was in archieven verzeild geraakt en is kortelings teruggevonden, zij het zwaar beschadigd. Beeld voor beeld diende opgepoetst te worden, vooraleer de film werd gedigitaliseerd.
Betere kwaliteit
De beelden van de Apollo-11 missie werden opgevangen door drie grondstations op Aarde: Goldstone in Californië, Honeysuckle Creek en het Parkes-observatorium in Australië. De NASA gebruikte het door Goldstone opgevangen signaal, maar dit station was slecht ingesteld voor de vroeger dan gepland begonnen historische ruimtewandeling, aldus Sarkissian. Op de Australische beelden is Armstrong echt te zien.
In wat men tot nu toe kon zien van de afdaling van Armstrong langs de ladder van de Maanlander Eagle, kon men nauwelijks Armstrong zien, legt Sarkissian uit. "Men ziet iets zwarts, het was zijn been". De teruggevonden beelden zijn van veel betere kwaliteit.
De film gaat op 6 oktober in première, op een awardavond van het magazine Australian Geographic, in aanwezigheid van Buzz Aldrin, de tweede mens op de Maan. (afp/ka)
(HLN)
Opgepoetste film over eerste stap op de maan in première
Volgende week gaat in Sydney een film van enkele minuten over de eerste stappen van Neil Armstrong op de Maan in première, zo heeft astronoom John Sarkissian tegenover het Franse persbureau AFP gezegd. De beelden vertoefden lange tijd in de vergetelheid en zijn na het terug opduiken opgepoetst.
Volgens de sterrenkundige omvat de film de meest duidelijke beelden van de eerste stappen die de Mens op de Maan heeft gezet. Die eer viel Neil Armstrong te beurt op 21 juli 1969.
De Australische film was in archieven verzeild geraakt en is kortelings teruggevonden, zij het zwaar beschadigd. Beeld voor beeld diende opgepoetst te worden, vooraleer de film werd gedigitaliseerd.
Betere kwaliteit
De beelden van de Apollo-11 missie werden opgevangen door drie grondstations op Aarde: Goldstone in Californië, Honeysuckle Creek en het Parkes-observatorium in Australië. De NASA gebruikte het door Goldstone opgevangen signaal, maar dit station was slecht ingesteld voor de vroeger dan gepland begonnen historische ruimtewandeling, aldus Sarkissian. Op de Australische beelden is Armstrong echt te zien.
In wat men tot nu toe kon zien van de afdaling van Armstrong langs de ladder van de Maanlander Eagle, kon men nauwelijks Armstrong zien, legt Sarkissian uit. "Men ziet iets zwarts, het was zijn been". De teruggevonden beelden zijn van veel betere kwaliteit.
De film gaat op 6 oktober in première, op een awardavond van het magazine Australian Geographic, in aanwezigheid van Buzz Aldrin, de tweede mens op de Maan. (afp/ka)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
ExperimentalFrentalMental , heb je dit al gelezen? 
http://www.standaard.be/a(...)03NOI&subsection=173
http://www.standaard.be/a(...)03NOI&subsection=173
Shit! werken zuigt...
Op donderdag 22 november 2007 @ 12:42 schreef Neelis het volgende: Rabbelneuteaantwaark ?
Op donderdag 22 november 2007 @ 12:42 schreef Neelis het volgende: Rabbelneuteaantwaark ?
Je loopt een beetje achter beste KlappernootatWorkquote:Op donderdag 30 september 2010 09:19 schreef KlappernootatWork het volgende:
ExperimentalFrentalMental , heb je dit al gelezen?
http://www.standaard.be/a(...)03NOI&subsection=173
Centraal Exo-Planeten Topic
Blijkbaar ken je dat topic nog niet?
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
uhh jaquote:
[..]
Je loopt een beetje achter beste KlappernootatWork
Centraal Exo-Planeten Topic
Blijkbaar ken je dat topic nog niet?
Shit! werken zuigt...
Op donderdag 22 november 2007 @ 12:42 schreef Neelis het volgende: Rabbelneuteaantwaark ?
Op donderdag 22 november 2007 @ 12:42 schreef Neelis het volgende: Rabbelneuteaantwaark ?
.
[ Bericht 99% gewijzigd door -CRASH- op 01-10-2010 00:26:49 ]
[ Bericht 99% gewijzigd door -CRASH- op 01-10-2010 00:26:49 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
.30-09-2010
Nieuwe dubbelganger van de zon opgespoord
Zweedse en Canadese astronomen hebben een ster opgespoord die als twee druppels water op de zon lijkt. De ster bevindt zich in de open sterrenhoop M67, op een afstand van 3000 lichtjaar.
Dat M67 qua chemische samenstelling en leeftijd veel op de zon lijkt, was al langer bekend. Het onderzoek van de afzonderlijke sterren van deze sterrenhoop is echter een tijdrovend en moeizaam proces. Bij een voorselectie, die in 2008 plaatsvond, werden uiteindelijk tien kandidaten uitgekozen die op het eerste gezicht het meest op de zon leken.
Een van die sterren, M67-1194, is in het eerste kwartaal van 2009 nauwkeurig onderzocht met de Europese Very Large Telescope in Chili. Uit de analyse van de metingen blijkt dat de chemische samenstelling van de ster verbluffend veel op die van de zon lijkt - meer nog dan die van zonachtige sterren die veel minder ver van ons verwijderd zijn.
Volgens de onderzoekers zijn de overeenkomsten tussen M67-1194 en de zon zelfs dermate treffend, dat je haast zou denken dat de zon bij haar ontstaan, 4,5 miljard jaar geleden, tot M67 heeft behoord. Helemaal onmogelijk is dat niet: uit computersimulaties blijkt dat tachtig procent van de sterren van M67 in de loop van de tijd uit de sterrenhoop is ontsnapt. Maar gezien de nogal verschillende banen die M67 en de zon in het Melkwegstelsel volgen, lijkt het niet erg waarschijnlijk dat onze zon dit scenario heeft gevolgd. Wel lijkt het aannemelijk dat de zon is ontstaan in een omgeving die veel op die van sterrenhoop M67 lijkt.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Nieuwe dubbelganger van de zon opgespoord
Zweedse en Canadese astronomen hebben een ster opgespoord die als twee druppels water op de zon lijkt. De ster bevindt zich in de open sterrenhoop M67, op een afstand van 3000 lichtjaar.
Dat M67 qua chemische samenstelling en leeftijd veel op de zon lijkt, was al langer bekend. Het onderzoek van de afzonderlijke sterren van deze sterrenhoop is echter een tijdrovend en moeizaam proces. Bij een voorselectie, die in 2008 plaatsvond, werden uiteindelijk tien kandidaten uitgekozen die op het eerste gezicht het meest op de zon leken.
Een van die sterren, M67-1194, is in het eerste kwartaal van 2009 nauwkeurig onderzocht met de Europese Very Large Telescope in Chili. Uit de analyse van de metingen blijkt dat de chemische samenstelling van de ster verbluffend veel op die van de zon lijkt - meer nog dan die van zonachtige sterren die veel minder ver van ons verwijderd zijn.
Volgens de onderzoekers zijn de overeenkomsten tussen M67-1194 en de zon zelfs dermate treffend, dat je haast zou denken dat de zon bij haar ontstaan, 4,5 miljard jaar geleden, tot M67 heeft behoord. Helemaal onmogelijk is dat niet: uit computersimulaties blijkt dat tachtig procent van de sterren van M67 in de loop van de tijd uit de sterrenhoop is ontsnapt. Maar gezien de nogal verschillende banen die M67 en de zon in het Melkwegstelsel volgen, lijkt het niet erg waarschijnlijk dat onze zon dit scenario heeft gevolgd. Wel lijkt het aannemelijk dat de zon is ontstaan in een omgeving die veel op die van sterrenhoop M67 lijkt.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Oeiquote:
ff doorlezen zou ik zeggen
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
APPROACHING COMET:
Green comet 103P/Hartley 2 is approaching Earth for a close encounter on Oct. 20th. At that time, the comet will be only 11 million miles from Earth and should be dimly visible to the naked eye from dark sky sites. It already looks great through backyard telescopes. Italian amateur astronomer Toni Scarmato took this picture on Sept. 29th using a 10-inch reflector:
He caught the comet gliding by lambda Cassiopeia, a 6th magnitude double star. "In 7x50 binoculars, the comet is diffuse and very large," says Scarmato. "I estimate its size around 20-arcminutes and brightness at magnitude +7.5."
Two weeks after Comet Hartley has its close encounter with Earth, NASA will have a close encounter with the comet. The EPOXI spacecraft (formerly known as Deep Impact) is hurtling toward Comet Hartley now, and on Nov. 4th it will fly 435 miles from the comet's active icy nucleus. The encounter will mark only the fifth time in history that a spacecraft has been close enough to image a comet's core.
Until then, amateur astronomers can monitor the comet as it glides through the constellation Cassiopeia in the evening sky. A finder chart from Sky and Telescope shows the comet passing by a variety of stars and deep-sky objects, offering many photo-ops in the nights ahead.
Green comet 103P/Hartley 2 is approaching Earth for a close encounter on Oct. 20th. At that time, the comet will be only 11 million miles from Earth and should be dimly visible to the naked eye from dark sky sites. It already looks great through backyard telescopes. Italian amateur astronomer Toni Scarmato took this picture on Sept. 29th using a 10-inch reflector:
He caught the comet gliding by lambda Cassiopeia, a 6th magnitude double star. "In 7x50 binoculars, the comet is diffuse and very large," says Scarmato. "I estimate its size around 20-arcminutes and brightness at magnitude +7.5."
Two weeks after Comet Hartley has its close encounter with Earth, NASA will have a close encounter with the comet. The EPOXI spacecraft (formerly known as Deep Impact) is hurtling toward Comet Hartley now, and on Nov. 4th it will fly 435 miles from the comet's active icy nucleus. The encounter will mark only the fifth time in history that a spacecraft has been close enough to image a comet's core.
Until then, amateur astronomers can monitor the comet as it glides through the constellation Cassiopeia in the evening sky. A finder chart from Sky and Telescope shows the comet passing by a variety of stars and deep-sky objects, offering many photo-ops in the nights ahead.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
04-10-2010
IJskoude Jupitermaan is chemisch actief
De ijskorst van de Jupitermaan Europa verbergt misschien niet alleen een oceaan. Waarschijnlijk vinden er, ondanks de extreem lage temperaturen, ook opmerkelijk snelle chemische reacties plaats tussen bevroren water en zwavel. Dat stellen wetenschappers van NASA's Goddard Space Flight Center, die de omstandigheden op Europa in het laboratorium hebben nagebootst.
De temperaturen in het ijs van Europa liggen dicht bij de 300 graden onder nul. Doorgaans wordt aangenomen dat chemische reacties onder deze omstandigheden alleen kunnen optreden als er energie beschikbaar is in de vorm van (deeltjes)straling of licht. En dat is alleen het geval in het toplaagje van de dikke ijskorst van de Jupitermaan.
Als er zwavel in het ijs zit, en dat is op Europa het geval, blijkt die extra energiebron echter niet nodig te zijn. Ook diep in de ijskorst van deze en andere Jupitermanen kunnen dus chemische reacties plaatsvinden.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
IJskoude Jupitermaan is chemisch actief
De ijskorst van de Jupitermaan Europa verbergt misschien niet alleen een oceaan. Waarschijnlijk vinden er, ondanks de extreem lage temperaturen, ook opmerkelijk snelle chemische reacties plaats tussen bevroren water en zwavel. Dat stellen wetenschappers van NASA's Goddard Space Flight Center, die de omstandigheden op Europa in het laboratorium hebben nagebootst.
De temperaturen in het ijs van Europa liggen dicht bij de 300 graden onder nul. Doorgaans wordt aangenomen dat chemische reacties onder deze omstandigheden alleen kunnen optreden als er energie beschikbaar is in de vorm van (deeltjes)straling of licht. En dat is alleen het geval in het toplaagje van de dikke ijskorst van de Jupitermaan.
Als er zwavel in het ijs zit, en dat is op Europa het geval, blijkt die extra energiebron echter niet nodig te zijn. Ook diep in de ijskorst van deze en andere Jupitermanen kunnen dus chemische reacties plaatsvinden.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-10-2010
Saturnusmaan heeft mogelijk oceaan van bronwater
De befaamde ijsfonteinen van de Saturnusmaan Enceladus worden mogelijk aangedreven door een oceaan van zout bronwater die schuilgaat onder zijn ijskorst. Dat opperden Amerikaanse wetenschappers gisteren tijdens een bijeenkomst van planeetdeskundigen die deze week in Pasadena (Californië) wordt gehouden.
Het idee van een 'onderijse' oceaan op Enceladus is niet nieuw. Maar tot nog toe kon geen enkel model alle waargenomen eigenschappen van de Saturnusmaan verklaren. Het grootste knelpunt was het ogenschijnlijk ontbreken van zout (natriumchloride) in de ijsfonteinen, dat in strijd lijkt met het vermoeden dat Enceladus de bron is van het natrium dat in de buitenste ringen van Saturnus aanwezig is.
Volgens de wetenschappers is het ontbreken van zout verklaarbaar als de oceaan van Enceladus gasbelletjes bevat. Dit zoute bronwater heeft een geringere dichtheid dan ijs en kan dus via barsten in de ijskorst gemakkelijk naar de oppervlakte stijgen. Daar aangekomen, zouden de gasbelletjes uit elkaar spatten en een fijne mist van zout verspreiden, terwijl de eigenlijke ijsfontein zoutvrij blijft.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Saturnusmaan heeft mogelijk oceaan van bronwater
De befaamde ijsfonteinen van de Saturnusmaan Enceladus worden mogelijk aangedreven door een oceaan van zout bronwater die schuilgaat onder zijn ijskorst. Dat opperden Amerikaanse wetenschappers gisteren tijdens een bijeenkomst van planeetdeskundigen die deze week in Pasadena (Californië) wordt gehouden.
Het idee van een 'onderijse' oceaan op Enceladus is niet nieuw. Maar tot nog toe kon geen enkel model alle waargenomen eigenschappen van de Saturnusmaan verklaren. Het grootste knelpunt was het ogenschijnlijk ontbreken van zout (natriumchloride) in de ijsfonteinen, dat in strijd lijkt met het vermoeden dat Enceladus de bron is van het natrium dat in de buitenste ringen van Saturnus aanwezig is.
Volgens de wetenschappers is het ontbreken van zout verklaarbaar als de oceaan van Enceladus gasbelletjes bevat. Dit zoute bronwater heeft een geringere dichtheid dan ijs en kan dus via barsten in de ijskorst gemakkelijk naar de oppervlakte stijgen. Daar aangekomen, zouden de gasbelletjes uit elkaar spatten en een fijne mist van zout verspreiden, terwijl de eigenlijke ijsfontein zoutvrij blijft.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-10-2010
Veel stikstof op oppervlak van dwergplaneet Eris
Een team Amerikaanse wetenschappers heeft vastgesteld dat het bevroren oppervlak van Eris, voor zover bekend de grootste dwergplaneet van ons zonnestelsel, voornamelijk uit stikstofijs bestaat. In dat opzicht lijkt hij sterk op de langst bekende dwergplaneet, Pluto.
De ontdekking is niet alleen gebaseerd op waarnemingen van Eris en Pluto, maar ook op onderzoek in het nieuwe 'ijslaboratorium' van Northern Arizona University. In dat lab worden de ijzige omstandigheden op de verre dwergplaneten (-390 graden Fahrenheit oftewel -234 graden Celsius) nagebootst. Vervolgens worden ijsmonsters gemaakt door mengsels van gassen zoals stikstof, methaan en argon te laten bevriezen.
Door de ijsmonsters met licht te beschijnen, kan worden vastgesteld welke 'chemische vingerafdrukken' (spectraallijnen) de diverse gasmengsels in het licht achterlaten. Deze vingerafdrukken worden ten slotte vergeleken met telescoopwaarnemingen van Eris en Pluto. De conclusie is dat het ijsoppervlak van Eris voor negentig procent uit bevroren stikstof en voor tien procent uit bevroren methaan bestaat.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Veel stikstof op oppervlak van dwergplaneet Eris
Een team Amerikaanse wetenschappers heeft vastgesteld dat het bevroren oppervlak van Eris, voor zover bekend de grootste dwergplaneet van ons zonnestelsel, voornamelijk uit stikstofijs bestaat. In dat opzicht lijkt hij sterk op de langst bekende dwergplaneet, Pluto.
De ontdekking is niet alleen gebaseerd op waarnemingen van Eris en Pluto, maar ook op onderzoek in het nieuwe 'ijslaboratorium' van Northern Arizona University. In dat lab worden de ijzige omstandigheden op de verre dwergplaneten (-390 graden Fahrenheit oftewel -234 graden Celsius) nagebootst. Vervolgens worden ijsmonsters gemaakt door mengsels van gassen zoals stikstof, methaan en argon te laten bevriezen.
Door de ijsmonsters met licht te beschijnen, kan worden vastgesteld welke 'chemische vingerafdrukken' (spectraallijnen) de diverse gasmengsels in het licht achterlaten. Deze vingerafdrukken worden ten slotte vergeleken met telescoopwaarnemingen van Eris en Pluto. De conclusie is dat het ijsoppervlak van Eris voor negentig procent uit bevroren stikstof en voor tien procent uit bevroren methaan bestaat.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-10-2010
Groningse astronomen brengen gigantische kosmische rivier in kaart
De Groningse astronomen Seyit Höçük en Peter Barthel hebben met de Amerikaanse Very Large Array radiotelescoop gedetailleerde radio-opnamen gemaakt van de verre quasar 4C34.47. Op die 'radiofoto's' ontdekten de astronomen een radiobundel ('jet') van ruim een miljoen lichtjaar lang. Die bundel ontstaat in het hart van de quasar, vlak buiten een superzwaar zwart gat, en transporteert als een gigantische kosmische rivier geladen kosmische deeltjes tot over een afstand van ruim een miljoen lichtjaar buiten het object, waar ze in een enorme radiowolk terecht komen.
In de kernen van veel sterrenstelsels bevinden zich zware zwarte gaten en soms worden die zwarte gaten actief. Gedurende een periode van tientallen miljoenen jaren zuigen ze materie op uit de omgeving. De materie wordt door dit proces verhit tot temperaturen van miljoenen graden en die verhitting leidt tot felle straling vanuit de omgeving van het zwarte gat. Omdat die felle straling uit een zeer klein gebied komt en het licht van het omringende sterrenstelsel volledig overstraalt, lijkt het alsof er een felle ster aan de hemel staat - vandaar de naam quasi-ster of quasar. In werkelijkheid is een quasar dus helemaal geen ster.
Sommige quasars hebben gigantische radiostructuren, bestaande uit twee 'radiowolken' aan weerszijden van het sterrenstelsel. Deze wolken worden gedurende de actieve fase van de quasar gevoed door bundels vanuit de kern, maar die bundels zijn lang niet altijd waarneembaar. 4C34.47 is zo'n radio-quasar - en geen gewone maar een extreem grote. De twee radiowolken staan zo'n miljoen lichtjaar buiten het sterrenstelsel. De nu waargenomen voedingsbundel is de langste die ooit bij een quasar waargenomen.
Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Groningse astronomen brengen gigantische kosmische rivier in kaart
De Groningse astronomen Seyit Höçük en Peter Barthel hebben met de Amerikaanse Very Large Array radiotelescoop gedetailleerde radio-opnamen gemaakt van de verre quasar 4C34.47. Op die 'radiofoto's' ontdekten de astronomen een radiobundel ('jet') van ruim een miljoen lichtjaar lang. Die bundel ontstaat in het hart van de quasar, vlak buiten een superzwaar zwart gat, en transporteert als een gigantische kosmische rivier geladen kosmische deeltjes tot over een afstand van ruim een miljoen lichtjaar buiten het object, waar ze in een enorme radiowolk terecht komen.
In de kernen van veel sterrenstelsels bevinden zich zware zwarte gaten en soms worden die zwarte gaten actief. Gedurende een periode van tientallen miljoenen jaren zuigen ze materie op uit de omgeving. De materie wordt door dit proces verhit tot temperaturen van miljoenen graden en die verhitting leidt tot felle straling vanuit de omgeving van het zwarte gat. Omdat die felle straling uit een zeer klein gebied komt en het licht van het omringende sterrenstelsel volledig overstraalt, lijkt het alsof er een felle ster aan de hemel staat - vandaar de naam quasi-ster of quasar. In werkelijkheid is een quasar dus helemaal geen ster.
Sommige quasars hebben gigantische radiostructuren, bestaande uit twee 'radiowolken' aan weerszijden van het sterrenstelsel. Deze wolken worden gedurende de actieve fase van de quasar gevoed door bundels vanuit de kern, maar die bundels zijn lang niet altijd waarneembaar. 4C34.47 is zo'n radio-quasar - en geen gewone maar een extreem grote. De twee radiowolken staan zo'n miljoen lichtjaar buiten het sterrenstelsel. De nu waargenomen voedingsbundel is de langste die ooit bij een quasar waargenomen.
Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
06-10-2010
IMAX-film Hubble geeft publiek unieke kijk op de ruimte
Een ruimtewandeling is van zichzelf al spectaculair. Maar geprojecteerd op een bioscoopscherm zo groot als een half voetbalveld is het net of je er zelf bij bent. Dat ervoeren honderden bezoekers afgelopen maandag bij de première van de nieuwe IMAX-film Hubble in het Omniversum in Den Haag.
De film gaat over de ruimtetelescoop die onze blik op het heelal rigoureus veranderde. Hubble werd gelanceerd in 1990 en in totaal vijf keer bezocht door astronauten voor reparaties en onderhoud. Stuk voor stuk uitdagende en kostbare missies waarbij vaak een IMAX-filmcamera aan boord was. Behalve beelden van de missies bevat de film ook materiaal dat de telescoop verzamelde. Van kleurrijke nevels waar op dit moment sterren en planeten worden geboren tot waarnemingen van de verste uithoeken van het heelal.
De film Hubble draait dagelijks op verschillende tijden in het Omniversum.
Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
IMAX-film Hubble geeft publiek unieke kijk op de ruimte
Een ruimtewandeling is van zichzelf al spectaculair. Maar geprojecteerd op een bioscoopscherm zo groot als een half voetbalveld is het net of je er zelf bij bent. Dat ervoeren honderden bezoekers afgelopen maandag bij de première van de nieuwe IMAX-film Hubble in het Omniversum in Den Haag.
De film gaat over de ruimtetelescoop die onze blik op het heelal rigoureus veranderde. Hubble werd gelanceerd in 1990 en in totaal vijf keer bezocht door astronauten voor reparaties en onderhoud. Stuk voor stuk uitdagende en kostbare missies waarbij vaak een IMAX-filmcamera aan boord was. Behalve beelden van de missies bevat de film ook materiaal dat de telescoop verzamelde. Van kleurrijke nevels waar op dit moment sterren en planeten worden geboren tot waarnemingen van de verste uithoeken van het heelal.
De film Hubble draait dagelijks op verschillende tijden in het Omniversum.
Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
okee, sterren ontstaan dus op dezelfde manier.quote:
15-07-2010
Alle sterren ontstaan op dezelfde manier
[ afbeelding ]
Europese astronomen zijn er voor het eerst in geslaagd om de materieschijf rond een zware babyster in beeld te brengen. Daarmee is het directe bewijs geleverd dat zware sterren op dezelfde manier ontstaan als hun kleinere soortgenoten (Nature, 15 juli).
De astronomen hebben een object onderzocht dat bekendstaat onder de cryptische naam IRAS 13481-6124 - een 20 zonsmassa's wegende, jonge ster op een afstand van ongeveer tienduizend lichtjaar. Uit eerdere waarnemingen was al gebleken dat de ster een jet vertoont - een straalstoom van materie. Zo'n jet wijst doorgaans op de aanwezigheid van een schijf van gas en stof, van waaruit materie naar een nog in 'aanbouw' zijnde ster toe stroomt.
Om vast de stellen of dat ook bij deze ster het geval is, hebben de astronomen ESO's Very Large Telescope Interferometer (VLTI) ingezet - een instrument met een beeldscherpte die meer dan tien keer zo groot is als die van de huidige optische telescopen in de ruimte. Met de VLTI kon inderdaad worden vastgesteld dat IRAS 13481-6124 is omringd door een materieschijf.
Bij lichte sterren zijn zulke schijven al veel vaker in beeld gebracht. Maar bij zo'n zware ster is nu voor het eerst gelukt. Daaruit blijkt dat de vorming voor alle sterren op dezelfde manier verloopt, ongeacht hun massa.
Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesverserrenkuinde)
Maar hoe komt dat er zo'n verscheidenheid is in de samenstelling/grootte van de ontstane planeten, als je er van uit gaat dat bij een gelijk onstaansmanier ook de accretieschijf waar planten in ontstaan gelijk moet zijn?
Shit! werken zuigt...
Op donderdag 22 november 2007 @ 12:42 schreef Neelis het volgende: Rabbelneuteaantwaark ?
Op donderdag 22 november 2007 @ 12:42 schreef Neelis het volgende: Rabbelneuteaantwaark ?
07-10-2010
Jonge kosmos was een tijd oververhit
Astronomen hebben met de Hubble Ruimtetelescoop (HST) ontdekt dat de kosmos 11 miljard jaar geleden oververhit is geraakt, zo heeft de NASA, vooruitlopend op een publicatie in het wetenschappelijke vakblad Astrophysical Letters meegedeeld. Tijdens die periode hebben quasars als de heldere kern van actieve sterrenstelsels zo veel straling geproduceerd dat de groei van sommige dwergstelsels gedurende bijna 500 miljoen jaar werd geremd.
Tussen 11,7 en 11,3 miljard jaar geleden ontdeed het ultraviolette licht van actieve sterrenstelsels heliumatomen van hun elektronen. Door dit ionisatieproces werd het intergalactisch helium van zowat 10.000 graden celsius tot meer dan het dubbele verhit. Dit verhinderde dat het gas gravitationeel in elkaar klapte om in kleine sterrenstelsels nieuwe generaties sterren te doen ontstaan. (belga/gb)
(HLN)
Jonge kosmos was een tijd oververhit
Astronomen hebben met de Hubble Ruimtetelescoop (HST) ontdekt dat de kosmos 11 miljard jaar geleden oververhit is geraakt, zo heeft de NASA, vooruitlopend op een publicatie in het wetenschappelijke vakblad Astrophysical Letters meegedeeld. Tijdens die periode hebben quasars als de heldere kern van actieve sterrenstelsels zo veel straling geproduceerd dat de groei van sommige dwergstelsels gedurende bijna 500 miljoen jaar werd geremd.
Tussen 11,7 en 11,3 miljard jaar geleden ontdeed het ultraviolette licht van actieve sterrenstelsels heliumatomen van hun elektronen. Door dit ionisatieproces werd het intergalactisch helium van zowat 10.000 graden celsius tot meer dan het dubbele verhit. Dit verhinderde dat het gas gravitationeel in elkaar klapte om in kleine sterrenstelsels nieuwe generaties sterren te doen ontstaan. (belga/gb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-10-2010
Nog een planetoïde met water ontdekt
In april maakten Amerikaanse astronomen bekend dat zij aanwijzingen hadden gevonden voor de aanwezigheid van bevroren water op de tweehonderd kilometer grote planetoïde Themis. Dat lijkt geen toevalstreffer te zijn geweest, want hetzelfde onderzoeksteam heeft nu ook een dun laagje waterijs, vermengd met organische moleculen, opgespoord op de 290 kilometer grote planetoïde Cybele.
Deze tweede ontdekking wijst er op dat de talrijke objecten in de planetoïdengordel tussen Mars en Jupiter meer water bevatten dan tot nog toe werd aangenomen. Ook steunt zij de theorie dat inslaande planetoïden belangrijke leveranciers zijn geweest van het water en de bouwstenen van het leven op aarde.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Nog een planetoïde met water ontdekt
In april maakten Amerikaanse astronomen bekend dat zij aanwijzingen hadden gevonden voor de aanwezigheid van bevroren water op de tweehonderd kilometer grote planetoïde Themis. Dat lijkt geen toevalstreffer te zijn geweest, want hetzelfde onderzoeksteam heeft nu ook een dun laagje waterijs, vermengd met organische moleculen, opgespoord op de 290 kilometer grote planetoïde Cybele.
Deze tweede ontdekking wijst er op dat de talrijke objecten in de planetoïdengordel tussen Mars en Jupiter meer water bevatten dan tot nog toe werd aangenomen. Ook steunt zij de theorie dat inslaande planetoïden belangrijke leveranciers zijn geweest van het water en de bouwstenen van het leven op aarde.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-10-2010
Groei sterrenstelsels werd geremd door quasars
Er was een periode, ruim elf miljard jaar geleden, dat quasars - de heldere kernen van actieve sterrenstelsels - zo veel straling produceerden, dat het heelal 'oververhit' raakte. Hierdoor werd de groei van sommige dwergstelsels gedurende bijna 500 miljoen jaar geremd.
Dat is de conclusie die astronomen trekken uit onderzoek met de Cosmic Origins Spectrograph (COS), één van de nieuwe instrumenten van de Hubble-ruimtetelescoop. Met COS is gekeken naar het ultraviolette licht van een verre quasar. Dat licht is onderweg door een aantal gaswolken van anderszins onzichtbaar gas gegaan, die hun chemische 'vingerafdrukken' in het spectrum van de quasar hebben achtergelaten. Eén van die vingerafdrukken is afkomstig van geïoniseerde heliumatomen - atomen die elektronen zijn kwijtgeraakt.
Daaruit kan worden geconcludeerd dat de temperatuur van het heelal tijdens de genoemde periode steeg van ruwweg 10.000 tot ruim 20.000 graden. Hierdoor konden de gaswolken in kleine sterrenstelsels niet meer tot nieuwe sterren samentrekken en stokte de ontwikkeling van deze stelsels.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Groei sterrenstelsels werd geremd door quasars
Er was een periode, ruim elf miljard jaar geleden, dat quasars - de heldere kernen van actieve sterrenstelsels - zo veel straling produceerden, dat het heelal 'oververhit' raakte. Hierdoor werd de groei van sommige dwergstelsels gedurende bijna 500 miljoen jaar geremd.
Dat is de conclusie die astronomen trekken uit onderzoek met de Cosmic Origins Spectrograph (COS), één van de nieuwe instrumenten van de Hubble-ruimtetelescoop. Met COS is gekeken naar het ultraviolette licht van een verre quasar. Dat licht is onderweg door een aantal gaswolken van anderszins onzichtbaar gas gegaan, die hun chemische 'vingerafdrukken' in het spectrum van de quasar hebben achtergelaten. Eén van die vingerafdrukken is afkomstig van geïoniseerde heliumatomen - atomen die elektronen zijn kwijtgeraakt.
Daaruit kan worden geconcludeerd dat de temperatuur van het heelal tijdens de genoemde periode steeg van ruwweg 10.000 tot ruim 20.000 graden. Hierdoor konden de gaswolken in kleine sterrenstelsels niet meer tot nieuwe sterren samentrekken en stokte de ontwikkeling van deze stelsels.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
06-10-2010
'Fossiele' turbulente sterrenstelsels bestaan nog steeds
Australische astronomen hebben in het betrekkelijk nabije heelal een soort sterrenstelsels ontdekt, waarvan werd aangenomen dat het alleen in de begintijd van het heelal voorkwam. De stelsels lijken qua vorm op ons eigen Melkwegstelsel, maar zijn veel turbulenter en produceren veel meer sterren (Nature, 7 oktober).
Sterren ontstaan uit samentrekkende gaswolken. Om in hoog tempo te produceren is dus een gestage aanvoer van gas nodig. Tot nog toe dachten astronomen dat hevige stervorming in sterrenstelsels werd veroorzaakt door koude gaswolken die van buitenaf naar de stelsels toe stroomden. Maar dit mechanisme kan alleen in het jonge heelal hebben gewerkt, toen de gasvoorraden veel groter waren dan nu. De ontdekking van nabije sterrenstelsels van dit type trekt deze voorstelling van zaken dus in twijfel.
Volgens de astronomen lijkt het waarschijnlijker dat sterrenstelsels aan nieuw gas komen door 'fusies en overnames'. Oftewel: door met soortgenoten van vergelijkbare afmetingen samen te smelten of door kleinere stelsels op te slokken. De hevige stervorming die daardoor ontstaat, zou de oorzaak zijn van de turbulentie die in de stelsels wordt waargenomen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(alleoversterrenkunde)
'Fossiele' turbulente sterrenstelsels bestaan nog steeds
Australische astronomen hebben in het betrekkelijk nabije heelal een soort sterrenstelsels ontdekt, waarvan werd aangenomen dat het alleen in de begintijd van het heelal voorkwam. De stelsels lijken qua vorm op ons eigen Melkwegstelsel, maar zijn veel turbulenter en produceren veel meer sterren (Nature, 7 oktober).
Sterren ontstaan uit samentrekkende gaswolken. Om in hoog tempo te produceren is dus een gestage aanvoer van gas nodig. Tot nog toe dachten astronomen dat hevige stervorming in sterrenstelsels werd veroorzaakt door koude gaswolken die van buitenaf naar de stelsels toe stroomden. Maar dit mechanisme kan alleen in het jonge heelal hebben gewerkt, toen de gasvoorraden veel groter waren dan nu. De ontdekking van nabije sterrenstelsels van dit type trekt deze voorstelling van zaken dus in twijfel.
Volgens de astronomen lijkt het waarschijnlijker dat sterrenstelsels aan nieuw gas komen door 'fusies en overnames'. Oftewel: door met soortgenoten van vergelijkbare afmetingen samen te smelten of door kleinere stelsels op te slokken. De hevige stervorming die daardoor ontstaat, zou de oorzaak zijn van de turbulentie die in de stelsels wordt waargenomen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(alleoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-10-2010
Oorsprong van komeet/planetoïde Phaethon gevonden?
Sterrenkundigen weten zich nog steeds niet goed raad met het kleine hemellichaam Phaethon. Komt uit het ene onderzoek dat hij nog het meest op een komeet lijkt, stellen andere sterrenkundigen weer vast dat het waarschijnlijk toch een planetoïde betreft.
Net als een komeet laat Phaethon een spoor van deeltjes achter, dat op aarde een jaarlijks terugkerende 'meteorenregen' veroorzaakt. Maar sterrenkundigen uit Spanje, Griekenland, Frankrijk en de VS hebben nu vastgesteld dat zijn samenstelling opvallend sterke overeenkomsten vertoont met Pallas, een grote planetoïde die tussen de banen van de planeten Mars en Jupiter om de zon draait.
Ook de baaneigenschappen van Phaethon laten de mogelijkheid open dat hij een brokstuk is dat zich van Pallas heeft losgemaakt.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Oorsprong van komeet/planetoïde Phaethon gevonden?
Sterrenkundigen weten zich nog steeds niet goed raad met het kleine hemellichaam Phaethon. Komt uit het ene onderzoek dat hij nog het meest op een komeet lijkt, stellen andere sterrenkundigen weer vast dat het waarschijnlijk toch een planetoïde betreft.
Net als een komeet laat Phaethon een spoor van deeltjes achter, dat op aarde een jaarlijks terugkerende 'meteorenregen' veroorzaakt. Maar sterrenkundigen uit Spanje, Griekenland, Frankrijk en de VS hebben nu vastgesteld dat zijn samenstelling opvallend sterke overeenkomsten vertoont met Pallas, een grote planetoïde die tussen de banen van de planeten Mars en Jupiter om de zon draait.
Ook de baaneigenschappen van Phaethon laten de mogelijkheid open dat hij een brokstuk is dat zich van Pallas heeft losgemaakt.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
08-10-2010
Planetoïdensonde krijgt hulp van ruimtetelescoop
Met de Hubble-ruimtetelescoop zijn opnamen gemaakt van de grote planetoïde Vesta, die in juli 2011 bezoek krijgt van de ruimtesonde Dawn. De beelden zijn bedoeld om de ruimtesonde straks zodanig te kunnen aansturen dat hij in een polaire baan om Vesta komt.
Alles bij elkaar heeft de ruimtetelescoop in de loop van de jaren 446 opnamen van Vesta gemaakt. Deze geven nu een goede indruk van de vorm van de planetoïde en de manier waarop deze om zijn as draait.
Uit analyse van de Hubble-opnamen blijkt dat de rotatie-as van Vesta onder een iets andere hoek draait dan tot nog toe werd aangenomen. Dat betekent niet alleen dat de polen van het ruim vijfhonderd kilometer grote hemellichaam op een iets andere plek liggen, maar ook dat de seizoensveranderingen ongeveer een maand opschuiven. Dat is van belang om te weten, omdat Dawn zonlicht nodig heeft om zijn onderzoek te kunnen doen.
Zodra Dawn een beetje in de buurt van Vesta komt, zal hij ook zelf de rotatie van de planetoïde nog eens meten. De ruimtesonde, die in 2015 tevens de dwergplaneet Ceres zal bezoeken, is nu nog ruim 200 miljoen kilometer van zijn eerste reisdoel verwijderd.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Planetoïdensonde krijgt hulp van ruimtetelescoop
Met de Hubble-ruimtetelescoop zijn opnamen gemaakt van de grote planetoïde Vesta, die in juli 2011 bezoek krijgt van de ruimtesonde Dawn. De beelden zijn bedoeld om de ruimtesonde straks zodanig te kunnen aansturen dat hij in een polaire baan om Vesta komt.
Alles bij elkaar heeft de ruimtetelescoop in de loop van de jaren 446 opnamen van Vesta gemaakt. Deze geven nu een goede indruk van de vorm van de planetoïde en de manier waarop deze om zijn as draait.
Uit analyse van de Hubble-opnamen blijkt dat de rotatie-as van Vesta onder een iets andere hoek draait dan tot nog toe werd aangenomen. Dat betekent niet alleen dat de polen van het ruim vijfhonderd kilometer grote hemellichaam op een iets andere plek liggen, maar ook dat de seizoensveranderingen ongeveer een maand opschuiven. Dat is van belang om te weten, omdat Dawn zonlicht nodig heeft om zijn onderzoek te kunnen doen.
Zodra Dawn een beetje in de buurt van Vesta komt, zal hij ook zelf de rotatie van de planetoïde nog eens meten. De ruimtesonde, die in 2015 tevens de dwergplaneet Ceres zal bezoeken, is nu nog ruim 200 miljoen kilometer van zijn eerste reisdoel verwijderd.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Oudste hemellichaam in engeland ontdekt:
Sir Patrick Moore
hij moet zo langzamerhand zo oud als een planetoide zijn..
Check zijn programma op de BBC, altijd het kijken waard.
[ Bericht 0% gewijzigd door KlappernootatWork op 12-10-2010 08:32:00 ]
Sir Patrick Moore
hij moet zo langzamerhand zo oud als een planetoide zijn..
Check zijn programma op de BBC, altijd het kijken waard.
[ Bericht 0% gewijzigd door KlappernootatWork op 12-10-2010 08:32:00 ]
Shit! werken zuigt...
Op donderdag 22 november 2007 @ 12:42 schreef Neelis het volgende: Rabbelneuteaantwaark ?
Op donderdag 22 november 2007 @ 12:42 schreef Neelis het volgende: Rabbelneuteaantwaark ?
10-10-2010
Mini-planetoïde nadert aarde tot op 60.000 kilometer
Dinsdag (12 oktober) zal, om 13.14 uur onze tijd, de kleine planetoïde 2010 TD5 rakelings langs de aarde scheren. Rakelings naar astronomische maatstaven dan. De kleinste afstand zal ergens tussen de 50.000 en 65.000 kilometer liggen. De afmetingen van het kosmische rotsblok zijn onbekend, maar schattingen komen uit op een meter of tien.
Eigenlijk zijn zulke langs scherende mini-planetoïden al nauwelijks nieuws meer. Dankzij geautomatiseerde zoekprogramma's worden steeds meer van deze objecten ontdekt. 2010 TD5 is opgespoord met de 1,8-meter telescoop van Spacewatch, een project dat al meer dan 33.000 planetoïden op zijn naam heeft staan.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Mini-planetoïde nadert aarde tot op 60.000 kilometer
Dinsdag (12 oktober) zal, om 13.14 uur onze tijd, de kleine planetoïde 2010 TD5 rakelings langs de aarde scheren. Rakelings naar astronomische maatstaven dan. De kleinste afstand zal ergens tussen de 50.000 en 65.000 kilometer liggen. De afmetingen van het kosmische rotsblok zijn onbekend, maar schattingen komen uit op een meter of tien.
Eigenlijk zijn zulke langs scherende mini-planetoïden al nauwelijks nieuws meer. Dankzij geautomatiseerde zoekprogramma's worden steeds meer van deze objecten ontdekt. 2010 TD5 is opgespoord met de 1,8-meter telescoop van Spacewatch, een project dat al meer dan 33.000 planetoïden op zijn naam heeft staan.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Moet je ook ff het programma noemen....quote:Op maandag 11 oktober 2010 10:05 schreef KlappernootatWork het volgende:
Oudste hemellichaam in engeland ontdekt:
Sir Patrick Moore
[ afbeelding ]
hij moet zo langzamerhand zo oud als een planetoide zijn..
Check zijn programma op de BBC, altijd het kijken waard.
Want er zijn altijd nieuwe hobbyisten die het programma nog niet kennen.
Bij deze:
The Sky At Night
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
12-10-2010
Stof houdt supernova verborgen
Amerikaanse astronomen hebben in een ver sterrenstelsel een reuzenster ontdekt die explosief aan zijn einde is gekomen. Daar was echter weinig van te zien, omdat de ster in dichte stofwolken was gehuld.
De stiekeme supernova-explosie kwam aan het licht bij het doorspitten van gegevens die zijn verzameld bij een systematische inventarisatie van sterrenstelsels met een actieve kern met de infraroodsatelliet Spitzer. Daarbij werd met name gelet op compacte, hete objecten in het heelal die temperatuurvariaties vertoonden. Normaal gesproken worden op die manier geen exploderende sterren opgespoord, omdat deze doorgaans veel meer licht en andere energierijke vormen van straling produceren dan warmte. Maar één zeer hete plek in een sterrenstelsel op drie miljard lichtjaar van de aarde zag er duidelijk anders uit dan de actieve kern van een sterrenstelsel.
Uit vervolgonderzoek met de Keck-telescoop op Hawaï bleek dat het object in de loop van zes maanden enorm veel warmtestraling produceerde, om vervolgens af te zwakken. Alles bij elkaar kwam in die periode meer energie vrij dan onze zon in de loop van haar hele bestaan produceert - een sterke aanwijzing dat het een supernova-explosie betrof. Het stof waardoor de supernova-explosie aan het zicht onttrokken werd, is waarschijnlijk kort voor de explosie door de ster zelf uitgestoten. Uit berekeningen volgt dat de geëxplodeerde ster zeker vijftig keer zo zwaar is geweest als onze zon.
De verwachting is overigens dat astronomen over een jaar of tien alsnog een glimp van de explosie kunnen opvangen. De schokgolf die door de explosie werd veroorzaakt zal dan namelijk de stofwolken rond de ster bereiken en deze doen oplichten.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Stof houdt supernova verborgen
Amerikaanse astronomen hebben in een ver sterrenstelsel een reuzenster ontdekt die explosief aan zijn einde is gekomen. Daar was echter weinig van te zien, omdat de ster in dichte stofwolken was gehuld.
De stiekeme supernova-explosie kwam aan het licht bij het doorspitten van gegevens die zijn verzameld bij een systematische inventarisatie van sterrenstelsels met een actieve kern met de infraroodsatelliet Spitzer. Daarbij werd met name gelet op compacte, hete objecten in het heelal die temperatuurvariaties vertoonden. Normaal gesproken worden op die manier geen exploderende sterren opgespoord, omdat deze doorgaans veel meer licht en andere energierijke vormen van straling produceren dan warmte. Maar één zeer hete plek in een sterrenstelsel op drie miljard lichtjaar van de aarde zag er duidelijk anders uit dan de actieve kern van een sterrenstelsel.
Uit vervolgonderzoek met de Keck-telescoop op Hawaï bleek dat het object in de loop van zes maanden enorm veel warmtestraling produceerde, om vervolgens af te zwakken. Alles bij elkaar kwam in die periode meer energie vrij dan onze zon in de loop van haar hele bestaan produceert - een sterke aanwijzing dat het een supernova-explosie betrof. Het stof waardoor de supernova-explosie aan het zicht onttrokken werd, is waarschijnlijk kort voor de explosie door de ster zelf uitgestoten. Uit berekeningen volgt dat de geëxplodeerde ster zeker vijftig keer zo zwaar is geweest als onze zon.
De verwachting is overigens dat astronomen over een jaar of tien alsnog een glimp van de explosie kunnen opvangen. De schokgolf die door de explosie werd veroorzaakt zal dan namelijk de stofwolken rond de ster bereiken en deze doen oplichten.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-10-2010
Spiraalstelsels als het onze ontstaan gemakkelijk
Sterrenstelsels ter grootte van het Melkwegstelsel ontstaan gemakkelijk en zijn al ruim drie miljard jaar lang de grootste spiraalstelsels in het heelal. Dat blijkt uit nieuw onderzoek door astronoom Kambiz Fathi van de universiteit van Stockholm.
Astronomen denken dat sterrenstelsels ontstaan door een ingewikkelde combinatie van processen waarbij niet alleen sterren en gaswolken zijn betrokken, maar ook superzware zwarte gaten en de mysterieuze donkere materie waarin elk sterrenstelsel gehuld is. Grote sterrenstelsels zoals ons Melkwegstelsel zwemmen in een zee van vele kleinere stelsels en groeien door zo nu en dan een van die kleintjes op te slokken.
Sinds de jaren zeventig is bekend dat het aantal sterren in het deel van een spiraalstelsel waar de spiraalstructuur het duidelijkst is, nooit veel groter is dan in het Melkwegstelsel. Dat wordt ook wel de wet van Freeman genoemd, naar de Australische astronoom die dit gegeven ontdekte. Tot nog toe was de wet van Freeman slechts voor enkele tientallen stelsels geverifieerd. Fathi heeft dat aantal nu opgevoerd tot dertigduizend.
Deze veel grotere steekproef bevestigt de door Freeman ontdekte wetmatigheid niet alleen voor nabije spiraalstelsels. Hij blijkt ook te gelden voor stelsels op afstanden tot 3,4 miljard lichtjaar, die we dus zien zoals ze 3,4 miljard jaar geleden waren.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Spiraalstelsels als het onze ontstaan gemakkelijk
Sterrenstelsels ter grootte van het Melkwegstelsel ontstaan gemakkelijk en zijn al ruim drie miljard jaar lang de grootste spiraalstelsels in het heelal. Dat blijkt uit nieuw onderzoek door astronoom Kambiz Fathi van de universiteit van Stockholm.
Astronomen denken dat sterrenstelsels ontstaan door een ingewikkelde combinatie van processen waarbij niet alleen sterren en gaswolken zijn betrokken, maar ook superzware zwarte gaten en de mysterieuze donkere materie waarin elk sterrenstelsel gehuld is. Grote sterrenstelsels zoals ons Melkwegstelsel zwemmen in een zee van vele kleinere stelsels en groeien door zo nu en dan een van die kleintjes op te slokken.
Sinds de jaren zeventig is bekend dat het aantal sterren in het deel van een spiraalstelsel waar de spiraalstructuur het duidelijkst is, nooit veel groter is dan in het Melkwegstelsel. Dat wordt ook wel de wet van Freeman genoemd, naar de Australische astronoom die dit gegeven ontdekte. Tot nog toe was de wet van Freeman slechts voor enkele tientallen stelsels geverifieerd. Fathi heeft dat aantal nu opgevoerd tot dertigduizend.
Deze veel grotere steekproef bevestigt de door Freeman ontdekte wetmatigheid niet alleen voor nabije spiraalstelsels. Hij blijkt ook te gelden voor stelsels op afstanden tot 3,4 miljard lichtjaar, die we dus zien zoals ze 3,4 miljard jaar geleden waren.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:
[..]
Moet je ook ff het programma noemen....
Want er zijn altijd nieuwe hobbyisten die het programma nog niet kennen.
Bij deze:
The Sky At Night
Shit! werken zuigt...
Op donderdag 22 november 2007 @ 12:42 schreef Neelis het volgende: Rabbelneuteaantwaark ?
Op donderdag 22 november 2007 @ 12:42 schreef Neelis het volgende: Rabbelneuteaantwaark ?
13-10-2010
Alternatief groeiscenario voor sterrenstelsels waargenomen
Nieuwe waarnemingen met ESO's Very Large Telescope hebben het eerste directe bewijs opgeleverd dat jonge sterrenstelsels kunnen groeien door koel gas uit hun omgeving aan te zuigen, en dit gas als grondstof voor de vorming van vele nieuwe sterren te gebruiken (Nature, 14 oktober). In de eerste miljarden jaren na de oerknal nam de massa van het gemiddelde sterrenstelsel dramatisch toe, en de manier waarop dit gebeurde vormt een van de belangrijkste vraagstukken in de moderne astrofysica.
De eerste sterrenstelsels ontstonden toen het heelal nog geen miljard jaar oud was. Ze waren veel kleiner dan de reusachtige stelsels - waartoe ook de Melkweg behoord - van nu. Op de een of andere manier is de grootte van het gemiddelde sterrenstelsel in de loop van de kosmische geschiedenis dus toegenomen. Dat komt voor een belangrijk deel doordat sterrenstelsels vaak met elkaar in botsing komen en zo grotere stelsels vormen.
Volgens een alternatief scenario konden jonge sterrenstelsels echter ook groeien door aantrekking van de koele stromen van waterstof- en heliumgas waarmee het jonge heelal gevuld was, om uit dat oermateriaal vervolgens sterren te vormen. Italiaanse onderzoekers hebben nu drie zeer verre sterrenstelsels onderzocht, om te zien of er aanwijzingen konden worden gevonden voor de toevloed van oergas uit de omringende ruimte. Toen zij de geselecteerde verre sterrenstelsels met de SINFONI-spectrograaf van de VLT in kaart brachten, bleek tot hun grote verrassing dat er bij alle drie in de buurt van het centrum een plek met minder zware elementen te vinden was, waar hevige stervorming plaatsvond. Dat wijst er op dat het materiaal dat daar voor de vorming van nieuwe sterren wordt gebruikt, inderdaad afkomstig is uit het maagdelijke gas uit de omringende ruimte, dat weinig zware elementen bevat.
Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Alternatief groeiscenario voor sterrenstelsels waargenomen
Nieuwe waarnemingen met ESO's Very Large Telescope hebben het eerste directe bewijs opgeleverd dat jonge sterrenstelsels kunnen groeien door koel gas uit hun omgeving aan te zuigen, en dit gas als grondstof voor de vorming van vele nieuwe sterren te gebruiken (Nature, 14 oktober). In de eerste miljarden jaren na de oerknal nam de massa van het gemiddelde sterrenstelsel dramatisch toe, en de manier waarop dit gebeurde vormt een van de belangrijkste vraagstukken in de moderne astrofysica.
De eerste sterrenstelsels ontstonden toen het heelal nog geen miljard jaar oud was. Ze waren veel kleiner dan de reusachtige stelsels - waartoe ook de Melkweg behoord - van nu. Op de een of andere manier is de grootte van het gemiddelde sterrenstelsel in de loop van de kosmische geschiedenis dus toegenomen. Dat komt voor een belangrijk deel doordat sterrenstelsels vaak met elkaar in botsing komen en zo grotere stelsels vormen.
Volgens een alternatief scenario konden jonge sterrenstelsels echter ook groeien door aantrekking van de koele stromen van waterstof- en heliumgas waarmee het jonge heelal gevuld was, om uit dat oermateriaal vervolgens sterren te vormen. Italiaanse onderzoekers hebben nu drie zeer verre sterrenstelsels onderzocht, om te zien of er aanwijzingen konden worden gevonden voor de toevloed van oergas uit de omringende ruimte. Toen zij de geselecteerde verre sterrenstelsels met de SINFONI-spectrograaf van de VLT in kaart brachten, bleek tot hun grote verrassing dat er bij alle drie in de buurt van het centrum een plek met minder zware elementen te vinden was, waar hevige stervorming plaatsvond. Dat wijst er op dat het materiaal dat daar voor de vorming van nieuwe sterren wordt gebruikt, inderdaad afkomstig is uit het maagdelijke gas uit de omringende ruimte, dat weinig zware elementen bevat.
Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
13-10-2010
Stofspoor van planetoïdenbotsing is ouder dan gedacht
Omstreeks 10 februari 2009 zijn buiten de baan van de planeet Mars twee voorheen onbekende planetoïden met elkaar in botsing gekomen. Die conclusie trekken wetenschappers uit nader onderzoek van het merkwaardige object P/2010 A2, dat afgelopen januari door de geautomatiseerde LINEAR-telescoop werd ontdekt. Het is voor het eerst dat de gevolgen van een botsing tussen planetoïden zo kort na dato is waargenomen (Nature, 14 oktober 2010).
De plek van het kosmische onheil is met verschillende instrumenten onderzocht. Met de Hubble-ruimtetelescoop zijn gedetailleerde beelden van het door de botsing veroorzaakte stofspoor gemaakt. Maar ook de camera van de Europese ruimtesonde Rosetta, die zich dicht bij de planetoïdengordel bevond, heeft zijn steentje bijgedragen.
Dat er tussen de miljoenen rotsblokken die de planetoïdengordel tussen de banen van Mars en Jupiter vormen geregeld botsingen plaatsvinden, is welhaast onvermijdelijk. Door de reusachtige afmetingen van de gordel blijven zulke gebeurtenissen doorgaans echter onopgemerkt. De ontdekking van planetoïde P/2010 A2, die aanvankelijk voor een komeet werd aangezien, moet dus als een toevalstreffer worden gezien.
Om te bepalen wanneer deze ruim honderd meter grote planetoïde door een veel kleinere soortgenoot is getroffen, is gekeken naar de ontwikkeling van zijn stofspoor. Uit de trage veranderingen die dat inmiddels 200.000 kilometer lange spoor vertoont, kan worden afgeleid dat de botsing bijna elf maanden voor de ontdekking van P/2010 A2 moet hebben plaatsgevonden. Dat is aanzienlijk langer dan de 'enkele weken' waar kort na ontdekking nog van werd uitgegaan.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
[ Bericht 69% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 14-10-2010 08:01:07 ]
Stofspoor van planetoïdenbotsing is ouder dan gedacht
Omstreeks 10 februari 2009 zijn buiten de baan van de planeet Mars twee voorheen onbekende planetoïden met elkaar in botsing gekomen. Die conclusie trekken wetenschappers uit nader onderzoek van het merkwaardige object P/2010 A2, dat afgelopen januari door de geautomatiseerde LINEAR-telescoop werd ontdekt. Het is voor het eerst dat de gevolgen van een botsing tussen planetoïden zo kort na dato is waargenomen (Nature, 14 oktober 2010).
De plek van het kosmische onheil is met verschillende instrumenten onderzocht. Met de Hubble-ruimtetelescoop zijn gedetailleerde beelden van het door de botsing veroorzaakte stofspoor gemaakt. Maar ook de camera van de Europese ruimtesonde Rosetta, die zich dicht bij de planetoïdengordel bevond, heeft zijn steentje bijgedragen.
Dat er tussen de miljoenen rotsblokken die de planetoïdengordel tussen de banen van Mars en Jupiter vormen geregeld botsingen plaatsvinden, is welhaast onvermijdelijk. Door de reusachtige afmetingen van de gordel blijven zulke gebeurtenissen doorgaans echter onopgemerkt. De ontdekking van planetoïde P/2010 A2, die aanvankelijk voor een komeet werd aangezien, moet dus als een toevalstreffer worden gezien.
Om te bepalen wanneer deze ruim honderd meter grote planetoïde door een veel kleinere soortgenoot is getroffen, is gekeken naar de ontwikkeling van zijn stofspoor. Uit de trage veranderingen die dat inmiddels 200.000 kilometer lange spoor vertoont, kan worden afgeleid dat de botsing bijna elf maanden voor de ontdekking van P/2010 A2 moet hebben plaatsgevonden. Dat is aanzienlijk langer dan de 'enkele weken' waar kort na ontdekking nog van werd uitgegaan.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
[ Bericht 69% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 14-10-2010 08:01:07 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
13-10-2010
Zuidpooltelescoop ontdekt verre sterrenstelsels
Astronomen hebben met de South Pole Telescope een grote cluster van sterrenstelsels ontdekt op een afstand van 7 miljard lichtjaar. De cluster, die de aanduiding SPT-CL J0546-5345 draagt, telt honderden afzonderlijke stelsels en bevat ruwweg 800 biljoen zonsmassa's aan materie. Daarmee is het een van de zwaarste clusters die op deze afstand zijn ontdekt.
Doordat het licht van de cluster er 7 miljard over doet om ons te bereiken, zien we de sterrenstelsels dus zoals ze 7 miljard jaar geleden waren. Het heelal was toen ongeveer half zo oud als nu: ons zonnestelsel bestond nog niet eens. Toch was de verre cluster op dat moment al zo zwaar en omvangrijk als de grote clusters die we in onze omgeving waarnemen. Geschat wordt dat hij inmiddels al vier keer zo groot geworden is, maar vanaf de aarde kan dat pas in de verre toekomst worden vastgesteld.
Cluster SPT-CL J0546-5345 bestaat uit volgroeide sterrenstelsels. Dat betekent dat zijn vorming al in de eerste twee miljard jaar na de oerknal moet zijn begonnen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Zuidpooltelescoop ontdekt verre sterrenstelsels
Astronomen hebben met de South Pole Telescope een grote cluster van sterrenstelsels ontdekt op een afstand van 7 miljard lichtjaar. De cluster, die de aanduiding SPT-CL J0546-5345 draagt, telt honderden afzonderlijke stelsels en bevat ruwweg 800 biljoen zonsmassa's aan materie. Daarmee is het een van de zwaarste clusters die op deze afstand zijn ontdekt.
Doordat het licht van de cluster er 7 miljard over doet om ons te bereiken, zien we de sterrenstelsels dus zoals ze 7 miljard jaar geleden waren. Het heelal was toen ongeveer half zo oud als nu: ons zonnestelsel bestond nog niet eens. Toch was de verre cluster op dat moment al zo zwaar en omvangrijk als de grote clusters die we in onze omgeving waarnemen. Geschat wordt dat hij inmiddels al vier keer zo groot geworden is, maar vanaf de aarde kan dat pas in de verre toekomst worden vastgesteld.
Cluster SPT-CL J0546-5345 bestaat uit volgroeide sterrenstelsels. Dat betekent dat zijn vorming al in de eerste twee miljard jaar na de oerknal moet zijn begonnen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
