Het wonderlijk waterbeertje: de tardigrada.

De tardigrada. Een vreemde naam, die velen van u niets zal zeggen. Zonde, maar begrijpelijk.

Begrijpelijk omdat de tardigrada gewoon een dier is en onze aardbol nu eenmaal vele soorten dieren huisvest. Onmogelijk om die allemaal te kennen. Daarom beperken de meesten van u zich tot de diersoorten die goed zichtbaar zijn met het blote oog en opvallen vanwege eigenschappen die onze interesse prikkelen. Vandaar dat wij zo makkelijk de kat, de olifant, de dolfijn bewonderen, om hun kracht, schoonheid of souplesse. Echter is het meer dan zonde om u zo door uzelf laten te beperken.

Op een schaal zo klein dat die ons voorstellingsvermogen te boven gaat, bevinden zich werelden waar wij amper weet van hebben. Dom als wij zijn kijken we naar boven, naar de sterren. Verder willen we, ruimer moet onze blik worden. Groter, sneller, meer! Nee, zeg ik. Kijkt u allen eens naar het kleine. Naar het kleine, zo klein dat we bijna zouden vergeten dat het er is. Onze wereld, wat zeg ik, onze directe omgeving, herbergt wezens die bijzonder genoeg zijn om ons te vervullen met diep ontzag. Ik presenteer u: de tardigrada!

Allicht bent u na deze inleiding geen steek verder gekomen. Dat is geen probleem, ik zal u weldra leiden over het pad naar verlossing. U zult het begrijpen. Heb geduld.

De tardigrada, ook wel waterbeertje of mosbeertje genoemd, is een wezentje van ongeveer 1 millimeter lang. Het is gedrongen gebouwd, eet zowel plantaardig als dierlijk voedsel, en leeft over het algemeen in mos. Gewoon mos, vochtig mos. Vandaar ook de bijnamen. De tardigrada is geen soort, maar een verzamelnaam voor meer dan 1.000 diersoorten, allen behorend tot de stam van de Tardigrada (die weer behoort tot de superstam Ecdysozoa). Ze zien er zo uit:


Een van de opvallende eigenschappen, een die wij op basis van bovenstaande foto al kunnen herkennen, is de complexiteit van dit zo kleine wezen. Slechts 1 mm lang, toch heeft het een duidelijk herkenbare kop en pootjes (acht) met klauwtjes eraan. De naam tardigrada is Grieks en betekent 'langzame loper'. De meeste schepselen van deze afmetingen zijn uiterst primitief, en bewegen zich door middel van een enkele reflexmatige samentrekking of anderszins simpele beweging voort. Zo niet de tardigrada, dit diertje loopt werkelijk en heeft een spierbeheersing die niet onderdoet voor die van een gemiddeld zoogdier. Dat het zich daardoor relatief vrij langzaam voortbeweegt, soit. Maar bijzonder is het zeker.

Dit feit alleen maakt het al een bewonderenswaardig beestje. Maar nu het meest interessante. Tardigrada's zijn vrijwel onverwoestbaar. En dan bedoel ik niet dat ze wel tegen een stootje kunnen. Nee, lieve lezer. De tardigrada is het meest taaie wezentje dat wij mogen kennen. Tardigrada's behoren tot de zogenaamde extremofielen. Dat betekent niet dat ze van extremen houden (het -fiel kan hier verwarring veroorzaken), maar dat ze onder extreme omstandigheden kunnen overleven. En dat kunnen ze zeker.

Droog een tardigrada volledig uit, laat het in verschrompelde toestand 120 jaar liggen, gooi er daarna een druppeltje water op... En het beestje loopt weg alsof er niets is gebeurd. Door de droogte geraakt het in een staat die cryptobiose heet, schijndood. De stofwisseling is volledig stopgezet en het waterbeertje vertoont geen enkel teken van leven. Het lijkt morsdood, maar kan zichzelf na jaren weer tot leven wekken. Een herrijzenis, zo u wilt.
Kook het diertje langdurig in water, en het komt ongeschonden de pan weer uit. Gooi het in vloeibaar helium (-272 graden Celsius) en de tardigrada doorstaat het. Er zijn tests gedaan waarbij tardigrada's in pure alcohol werden gedompeld, in zoutzuur werden gelegd, verhit tot 200 graden Celsius, onder een druk van 1000 atmosfeer werden geplaatst, vergiftigd, aan hoge doses radioactieve straling blootgesteld... Het was geen probleem voor dit miraculeuze dier. De tardigrada overleefde alles. Met gemak.

In 2007 werden tardigrada's de ruimte in geschoten om te kijken of ze gedurende tien dagen konden overleven terwijl ze in een vacuüm werden blootgesteld aan hoge doses kosmische en UV-straling. De UV-straling had bij sommigen schade aan het DNA aangericht. Desondanks heeft een aantal het overleefd.

Nu zijn er meerdere organismen die extremofielen mogen worden genoemd. Dit zijn echter allemaal schimmels of eencelligen. Geen enkele extremofiel is zo hoog ontwikkeld als de tardigrada, en tegelijkertijd is er geen enkel bij ons bekend organisme dat zich qua taaiheid aan de tardigrada kan meten. Mede dankzij dat laatste zijn ze bepaald niet zeldzaam. Van de ijslagen in de Himalaya's tot een oase in de Sahara: ze zijn overal. Maar het liefst leven ze in het mos, of in een vijver of de oever van een sloot. Ja, ook in uw buurt zitten ze. Prijs uzelf gelukkig dat u in de buurt mag leven van zo'n wonderbaarlijk wezen. En onthoud: de ware wonderen der natuur zijn soms dichterbij dan u denkt.

[ Bericht 1% gewijzigd door Tardigrada op 25-01-2010 03:14:18 (paar woordjes gewijzigd) ]

Vereer hier de tardigrada, het wonder in miniatuur

quote:

Op maandag 25 januari 2010 02:04 schreef Xrtzsck het volgende:

[..]

Haha, wat?

Toen ik het plaatje zag, vond ik hem een beetje eng. Blijkt het een kleintje te zijn.

Dat is het toffe nou juist. Ze zijn zo hoog ontwikkeld en fjingebouwd dat je zou denken dat het een hogere diersoort is, maar ze zijn nauwelijks met het blote oog waar te nemen. Een wonder in miniatuur, zoals ik al zei

quote:

Heb jij die tekst helemaal zelf geschreven? Wat goed!

Ja Alles voor mijn helden.

Kick in naam der wetenschap!

[ Bericht 97% gewijzigd door Tardigrada op 26-01-2010 02:48:30 ]

Update en nieuwsflits

Bijna niets menselijks is onze tardigrada vreemd. In het kader van toffe interessante fysieke eigenschappen waar een hoger zoogdier zich niet voor zou hoeven schamen, kunnen wij bij het waterbeertje weer iets nieuws noteren.

De tardigrada wordt onder de juiste omstandigheden ongeveer een jaar oud (cryptobiotische staat niet meegerekend) maar vertoont ook fysieke kenmerken van jeugd en ouderdom. Kenmerken die wij herkennen van vele bekendere diersoorten, waaronder onze eigen Homo sapiens. Zoals daar zijn: Meer en stuggere haargroei (ja echt), meer vetopslag, verminderd aanpassingsvermogen bij veranderingen in de omgeving, en zelfs vlekken, waarschijnlijk ophopingen van vacuolen, in de oppervlaktecellen (vergelijkbaar met pigmentvlekken bij de mens). U ziet, ook de tardigrada kent de problemen die ouderdom met zich meebrengt.

Vlekken van een exemplaar op leeftijd:


Een jong waterbeertje:

(aawwww)

Zoals je ziet, toont de natuur haar pracht en complexiteit niet alleen in de vormen die wij het makkelijkst kunnen bewonderen. Als jullie nu nog massaal blijven hangen in de vele topics over honden, katten en paarden, geef ik het op. Dan is F&F het verkeerde subforum gebleken

Dan tot slot van deze dag nog een meet tussen een tardigrada en iets anders. Ter vergelijking.

quote:

Op dinsdag 26 januari 2010 02:56 schreef Stali het volgende:
Hij wordt nu ineens maar een jaar? .
De OP was mooier.

De OP kostte ook wat meer tijd

Waterbeertjes kunnen het 120 jaar volhouden in verdroogde toestand, cryptobiose. In mijn post staat dat het beestje een jaar wordt, exclusief cryptobiotische toestand. Zijn actieve levensduur dus.

quote:

Op dinsdag 26 januari 2010 03:01 schreef Stali het volgende:
[ afbeelding ]

Het is echt net een beertje met een kralenneusje.
Hier kun je leuke sleutelhangers van maken.

Die zijn er nog niet, helaas. Wel andere merchandise.
http://www.zazzle.com/tardigrade+gifts

quote:

Op dinsdag 26 januari 2010 02:53 schreef Joy_Division het volgende:
Mensen dom? , okee daar gaat het verder niet om.

797 woorden, en dit haal je eruit?

quote:

Voortplanting van zo een ding, hoevaak en hoeveel?

Kijk eens aan, een goede vraag. Dat verdient een goed antwoord. Tenslotte verdient de voortplanting der tardigrada's ook de nodige aandacht.
De tardigrada is een verzamelnaam voor meer dan 1.000 diersoorten, en die houden er niet allemaal dezelfde gewoonten op na. Een tardigrada plant zich voort als de omstandigheden juist zijn, maar dat zijn ze voor dit taaie beestje al snel. Wel geven ze de voorkeur aan kamertemperatuur, en is de aanwezigheid van water noodzakelijk. De aanwezigheid van een partner dan weer niet.

De meesten planten zich aseksueel voort. Vaak door middel van parthenogenesis, waarbij een eicel het volledig genoom van het vrouwtje bevat en dus niet bevrucht hoeft te worden. De natuurlijke vorm van klonen. Er zijn echter ook soorten bekend die parthenogenesis als optie hebben, maar zich ook geslachtelijk kunnen voortplanten. Hermafroditisme komt onder deze groep soorten veelvuldig voor, maar ookdeze regel kent uitzonderingen. Wel heeft elke tardigrada maar één soort gonade, oftewel één testikel/eierstok. Zowel uitwendige als inwendige bevruchting komt voor, ook dit hangt af van de soort.

Een eigenschap die wel voor elke tardigrada telt, is het leggen van eieren. Het aantal varieert tussen de 1 en 30 per keer. Na 5 tot 40 dagen komen ze uit. In de tussentijd worden ze ergens vastgeplakt, meegesleept, opgeborgen of simpelweg achtergelaten. De mogelijkheid van verspreiding van de eieren via de lucht is binnen de wetenschap weleens geopperd, echter zijn hier nooit aanwijzingen voor gevonden.
De vorm van de eitjes is soms simpelweg rond. Maar er zitten ook ware kunstwerkjes tussen. Hieronder een paar voorbeelden.



Zie voor verdere informatie http://www.eoearth.org/article/Tardigrada#Reproduction

Oh ja,



Dat ontbrak er nog aan

Ook hersenen en een zenuwstelsel ontbreken niet in dit kleine wondertje. Bijzonder dat zoiets kleins even aaibaar als onverwoestbaar kan zijn.

quote:

Op dinsdag 26 januari 2010 20:39 schreef Stali het volgende:

[..]

Ah okay. Wilde toch even zeker weten dat er e.e.a. niet geromantiseerd werd maar het is dus wel echt zo.

Overigens heel leuk topic en stiekem hoop ik dat je er meer zoals deze zult maken. Het is nl. erg leuk om op deze manier kennis te maken met diertjes waarvan je totaal geen idee hebt dat ze bestaan, laat staan dat ze een knuffelachtig uiterlijk hebben zoals dit Tardigradabeertje.

Het punt is alleen dat aaibare diertjes op microniveau zeldzaam zijn, laat staan ook nog interessant. De beestjes waar wel wat over te vertellen valt missen vrijwel altijd de X-factor. Zover ik weet biedt alleen de tardigrada de winnende combinatie van knuffelachtigheid en spraakmakende fysiologische eigenschappen. Heel misschien krijgen de bdelloidea nog een kans, maar ik reken er zelf niet op.

Remqo: goede vraag, ga ik nog op in.

quote:

Op dinsdag 26 januari 2010 22:13 schreef Remqo het volgende:
Tof topic, en wat een enthausiastme voor dat wezentje

Wat zijn zijn natuurlijke vijanden en hoe verdedigt hij zich?

Wel Remqo.
Ook de tardigrada is een onderdeel van de natuur, en speelt derhalve een rol in de voedselketen. De harde kanten van het leven worden ook dit miraculeuze wezentje niet bespaard. Een tardigrada heeft het meest te vrezen van grote amoeben en nemotoden. Maar ook andere, kannibaliserende tardigradae kunnen een bedreiging vormen. Maar laten wij bij de eerstgenoemde beginnen. De amoebe als predator van de tardigrada.

Amoeben zijn vormloze eencelligen, die hun voedsel vinden op de tast en zich voornamelijk voeden met bacteriën. De meesten zijn te klein om een volwassen tardigrada aan te kunnen, eitjes en jonge exemplaren kunnen daarentegen wel ten prooi vallen aan een wat groter exemplaar.

Zie daar een amoebe in actie. Deze fotogenieke jager heeft hier net een paar tardigrada-eieren ontdekt. Normaliter zal een amoebe dit eiwitrijke partikeltje met een schijnvoetje omsluiten, en als voedselpakketje in zich opnemen. Als een geïntegreerd organel zal het dan in het protoplasma van deze amoebe blijven tot de aanwezige voedingsstoffen zijn onttrokken uit de eitjes. En zo zal het eindigen. C'est ça.

Of toch niet?







Wat zien wij hier nu geschieden? Is het waar, is dit echt? Jazeker De amoebe ziet, na een korte inspectie, van deze wrede slachting van onze wonderberen in wording af. De eencellige rover trekt zich terug en gaat doodleuk op zoek naar een ander maaltje. U zult zich allicht afvragen wat de amoebe heeft bewogen om dit mandje eieren te laten voor wat het is. Wat heeft dit wezen ertoe doen besluiten zo'n makkelijk maaltje met rust te laten? Ik zal het u zeggen. Ik weet het ook niet.
De beweegredenen van deze amoebe blijven een raadsel. Maar dergelijke taferelen zijn dan ook zelden vastgelegd. Meer onderzoek zal noodzakelijk zijn teneinde dit raadsel op te kunnen lossen. Maar who cares, het punt is dat wij er weer een reden bij hebben om deze tardigrada te bewonderen. Want u ziet, zelfs als embryo is de tardigrada bestand tegen kwaden die al het leven van gelijke grootte rap hadden beëindigd.

Met dank aan: http://www.baertierchen.de/wbwb.html > #46

quote:

Op vrijdag 29 januari 2010 00:21 schreef Stali het volgende:
Ik geniet echt van dit topic.

Hoop dat TS net zo volhardend is als de Tardigrada.

_{En dat TS zich niet laat ondermijnen. Het is verdorie tegenwoordig net alsof je een zak geld moet meenemen naar F&F voordat je er met fatsoen kunt posten. Het is in mijn beleving geen vrij subforum meer. Een goed doel per jaar is nobel maar het loopt wmb een beetje uit de hand met die sociale dwingelanderij.}

Dank voor je loftuiting Dat doet mij goed. Ik ga sowieso nog even door, tenslotte is Remqo's vraag nog deels onbeantwoord.
Ik hoop via deze weg uiteraard meer aandacht voor dit prachtbeest te vinden, maar aangezien ik er zelf plezier aan beleef dit wezen te beschrijven hoef ik mij niet populistisch op te stellen. Maar het geeft altijd een fijn gevoel als iemand de resultaten van je werk kan waarderen

quote:

Op vrijdag 29 januari 2010 11:55 schreef Dandilion het volgende:
leuk een nieuw huisdier erbij, kan ik ze kopen bij petsplace of het tuincentrum?

Het zijn, mede dankzij hun afmetingen, geen populaire huisdieren. Maar als je aan een microscoop en een plukje mos kunt komen, zul je met een beetje moeite je zelf gevangen tardigrada kunnen aanbidden.

Hoi

Goed dan. De nematode. Naast de amoebe de belangrijkste vijand van het waterbeertje, en daarom de moeite van het bespreken. Immers, door het gezelschap te kennen waarin ons onderwerp van gesprek al dat niet vrijwillig verkeert, kunnen wij een dieper inzicht vergaren in het leven en werken van ons aller tardigrada. Ook zult u weldra tot de conclusie geraken dat het waterbeertje weliswaar niet onschendbaar is, maar wel degelijk in staat is zich te verweren tegen de bron van gevaar die de nematode voor hem kan vormen.
Welnu. Ter zake.

We beginnen natuurlijk met een paar basale gegevens over het hier zojuist geïntroduceerde beeske.
Nematoden, ook wel rondwormen genoemd, zijn veel voorkomende wormen en wormpjes waarvan de meesten leven op dood organisch materiaal. Zo niet, dan voeden zij zich als parasiet op de levenden of als bejager van de zwakkeren. Er zijn soorten die in lengte de acht meter halen, maar die zijn in dit verband natuurlijk niet relevant. De nematode die vanaf hier wordt besproken heeft een grootte en een leefomgeving die niet veel afwijken van die van het waterbeertje.


^{Een nematode en drie tardigrada's.}

Nematoden en tardigrada's staan taxonomisch gezien dichter bij elkaar dan men op basis van bovenstaande foto zou kunnen zeggen. Ze behoren beiden tot dezelfde superstam: de Ecdysozoa. Echter, nematoden zijn zoals u ziet veruit het minst aantrekkelijk om te zien. Ook moeten ze het tegen de tardigrada afleggen op het gebied van beschaving, fysieke vermogens, (bewonderens)waardigheid en algemene ontwikkeling. Over het geheel gesproken zijn nematoden alleszins kutbeesten. Zij verpersoonlijken het irritante, stupide en waarschijnlijk intens jaloerse neefje van het onvolprezen genie aan wie dit topic is gewijd. Verdere informatie over dit gedrocht zal ik u dan ook graag onthouden. Derhalve keren wij terug naar de hoofdlijn.

De nematode kan zowel een predator als een prooi zijn voor de tardigrada. De rolverdeling hangt af van diverse factoren. Feit is dat de rondworm en het waterbeertje veelal dezelfde leefgebieden prefereren, en elkaar beconcurreren tijdens de eeuwige zoektocht naar voedsel. Dit leidt regelmatig tot confrontaties, waarbij beide partijen het geweld niet schuwen. Soms wint de nematode het gevecht, en slacht deze het ongelukkige waterbeertje zonder pardon af. Dit behoeft geen nadere toelichting.

Het kan ook gebeuren dat de rollen omgedraaid zijn. In zo'n geval wacht de tardigrada de eer van de overwinning, en een voedzame maaltijd. Een enkele keer doet het gevecht op leven en dood tussen de strijders niet onder voor een ouderwets Romeins gladiatorengevecht. Dr. R.P. Esser, vooraanstaand nematoloog, heeft tijdens een onderzoek een dergelijk spektakel aangetroffen en dit minutieus en heerlijk expliciet beschreven. Ik citeer:

quote:

Once tardigrade lips contact the nematode cuticle, a suction appears to formand the nematode is pierced by the tardigrade stylet. One nematode held at midbodyby the tardigrade lips was levered up and down. Two unsuccessful attacks were noted.One nematode (Enchodelus), 3 1/2 times longer than the tardigrade, was seized atmidbody and small water insoluble droplets formed about the tardigrade lips, one ofwhich remained on the nematode body after the nematode escaped several minutes afterseizure. An unsuccessful attempted penetration of a large dorylaim was also noted.Numerous nematodes, mostly bacteriophagous types were vigorously attacked at variousparts of the body, or in a few cases, prolapsed partially into the tardigrade oralaperture (Fig. 3). In one case, the tardigrade punctured the nematode in the sideand fed on the material issuing from the rupture. One nematode was pierced in thehead region and the body contents sucked out. Two nematodes were seized by the tail,one being held for 3 and one-half hours in this manner.

_{Bron (pdf)}

Dat zal ze leren


Tot zover.

quote:

Op woensdag 24 maart 2010 12:29 schreef Nembrionic het volgende:

[..]

He, wacht even hoor...
[..]

Vervolgens is de ruimtestraling opeens *wel* funest voor het DNA?

Scherp Je hebt gelijk, dit oogt tegenstrijdig. Maar je hebt hoog, en je hebt hoog.

De eerste quote van mij ging over de omstandigheden die een tardigrada overleeft, in vergelijking met andere organismen. Een waterbeertje kan prima tegen een hoeveelheid straling die verder alleen enkele soorten bacteriën kunnen doorstaan. Maar dan spreek ik over radioactieve straling die van bijvoorbeeld warmwaterbronnen komt, waarin het diertje kan leven. Dat staat geenszins in verhouding tot de radioactieve straling die een tardigrada in zijn smoeltje krijgt nadat hij onbeschermd en vacuüm verpakt de ruimte in is gelanceerd. De UV-straling daar was het duizendvoudige van de dosis die hier het aardoppervlak raakt, en de kosmische straling was ook niet mals. Zoals bekend is alles eindig, zo ook de weerbaarheid van de tardigrada.

quote:

Op vrijdag 9 april 2010 11:45 schreef -CRASH- het volgende:

[..]

In een verslag van het Astrobiology Science Conference 2010 staat:
[..]

Er zijn twee proeven uitgevoerd tijdens dit project, genaamd TARSE en TARDIS. Wat jij hier quote is de uitkomst van de eerste test, waarvoor tardigrada's in een vacuüm waren geplaatst maar werden beschermd tegen UV-straling. Die overleefden dat, wat al heel bijzonder is voor een meercellig organisme. Voor de proef TARDIS kregen twee andere soorten tardigrada's ook alle UV-straling te verwerken, en dit bracht wel degelijk schade toe. Verderop in de door jou aangehaalde bron staat het volgende.

quote:

TARDIS project [15] considered desiccated spe-cimens of other two tardigrade species (Richtersius coronifer and Milnesium tardigradum), directly ex-posed to the open space environment. Similarly to the data of the TARSE project, desiccated tardigrades of the TARDIS project survived very well when exposed to space vacuum alone, whereas in samples exposed to the most life threatening conditions, a combination of space vacuum and the full spectral range of ultra-violet radiation (UV), only very few specimens of M. tardigradum survived. In comparison, in samples exposed to very high UV-A and UV-B doses (7.095 kJ m-2), a high proportion (68%) of M. tardigradum specimens revived within 30 minutes after rehydra-tion, but subsequent mortality was high.

Van de diertjes dit wisten te overleven, zou toch het DNA moeten zijn beschadigd. Dit omdat DNA-moleculen door de extreem hoge UV-straling gewoon worden gesloopt. Het vermoeden bestaat dat tardigrada's in staat zijn hun DNA te 'repareren', hoewel hier vooralsnog geen bewijs voor is.

quote:

[...] That seems to be just the beginning of their skills. Packed in ventilated chambers that were exposed to the vacuum of space, adults from two species of tardigrades were subjected to extreme heat, frigid cold, cosmic rays and deadly levels of solar ultraviolet radiation. They had no air, water or food.
Most of the 3,000 creatures not only survived, but they went on to reproduce once they came back to Earth.
About 12 percent of the animals exposed to ultraviolet radiation revived after being put back in water, a puzzling find since researchers presume the sterilizing rays broke down the tardigrades' DNA.
"This type of radiation cuts the DNA strand effectively in most organisms," Jönsson told Discovery News.
Further tests are needed to determine if indeed the animals' genetic material was indeed damaged and what sort of mechanisms tardigrades have to make such unprecedented repairs.
The ultraviolet levels of radiation in space were more than 1,000 times more intense than what reaches the surface of Earth.

Bron.