International Film Festival Rotterdam (IFFR) - 39e editie

Dit jaar heb ik mij ingehouden. Alleen Kamui (geweldig!), The Trotsky (super!) en Soul Boys & Girl gezien (aantal matige en 2 goede filmpjes). Volgend jaar moet ik maar weer full force gaan .

Ligt het aan mij of is The Trotsky (hoewel vast erg leuk) totaal geen IFFR-titel?

Wat ik de afgelopen dagen nog heb gezien:
Crying With Laughter - Dacht eigenlijk naar een komedie te gaan, maar het was meer een thriller met een komiek als hoofdpersoon. Wel goed plot.

Skeletons - Over de belevenissen van twee werknemers van een lekker vaag ghostbusters-achtig opruimbedrijf voor 'lijken in de kast'. Erg leuk en mooie setting ook.

10 To 11 - Best grappige Turkse film over een oude alles-verzamelaar en een conciërge in een flat die onbewoonbaar wordt verklaard.

Was du nicht siehst - Duistere film met een beetje een mindfuck erin die achteraf gezien eigenlijk wel èrg makkelijk is.

Fantastic Mr Fox - Vermakelijk, mooie animaties, maar voor de rest snap ik niet wat ie zo hoog in de lijst van de publieksprijs doet.

Wheat Harvest - Documentaire over Chinese hoeren die in hun vrije tijd veel ouwehoeren en meer saais.

quote:

Op donderdag 4 februari 2010 19:55 schreef California het volgende:
Ligt het aan mij of is The Trotsky (hoewel vast erg leuk) totaal geen IFFR-titel?

Het hoeven niet allemaal vage sepia filmpjes te zijn waar wij 5 minuten lang naar een bloem staren terwijl wij Swahilitalige techno-goth op de achtergrond horen. Althans, totdat de eekhoorn explodeert tot een bloemige tapdans bonanza natuurlijk .

quote:

Op donderdag 4 februari 2010 19:20 schreef TJLinden het volgende:
Hij was geniaal.
Toch nog een vrij origineel verhaal dat met een heerlijk stijltje, 'russische' deuntjes en prachtige humor ruim twee uur topvermaak oplevert. Er zaten nog wat leuke socialistische vraagstukjes in en sowieso een aantal subtiele en minder subtiele historische verwijzingen die mij als geschiedenisstudentje blij maken. Mooi ook de verwijzing naar Orwell's Animal Farm met die drie feestgangers.

Dit vond ik nou ook! Helaas had de vriendin met wie ik was maar een oppervlakkige kennis van Trotski, dus soms snapte ze niet helemaal waarom ik zo hard lachtte .

Brownshirts . .

Vandaag The Sentimental Engine Slayer gezien en Lebanon.

Eerste film is het regiedebuut van Omar Rodriquez Lopez, bij de meesten bekend als gitarist en songwriter van de Mars Volta. Naast de regie heeft hij de film ook geproduceert, de muziek gemaakt en neemt de hoofdrol voor zn rekening. De film was eigenlijk heel aardig. Als je de muziek van de Volta's beetje kent weet je dat je geen makkelijke film gaat krijgen en dat was het zeker niet.
Overigens ook een mooi voorbeeld van een film waar de Q&A na afloop echt iets toevoegde. Leuk persoon.

Daarna naar Lebanon geweest, die zich volledig in een tank afspeelt. Er was een Big Talk voor de film en de regisseur gaf daar al aan dat hij een film wilde maken die oorlog niet mooier maakt dan het is, maar de chaos weergeeft. Dat lijkt misschien iets dat we wel vaker horen bij dit soort films, maar ik was toch behoorlijk stil na afloop. Erg mooi gemaakt, heeft veel indruk gemaakt

Lebanon was erg goed ja. Vier sterren gegeven. Nog geen enkele keer een vijf sterren film gezien, jammer genoeg. Wel irritant dat meerdere mensen hun mobieltje checken tijdens de film. Ik snap daar echt niets van.

Maoz was wel een beetje lang van stof tijdens de Big Talk.

De satebar is trouwens een goed festivalrestaurant. Snel, goedkoop en aardig voedsel.

O ja, en ik was ook heel erg te spreken over A Single Man, die ik eerder vandaag zag. Alles is zo mooi aan de film. Het mist wel net even dat moment, waardoor je ontroert raakt.

Haha, de Surinaamse wandelfilm heeft nog een prijs gekregen van de internationale filmcritici ook.

Films van vandaag:

Tales From Kars - Turkse omnibusfilm die wel amusant is om te zien, maar waarvan de meeste verhalen niet bepaald lang blijven hangen. Alleen het stukje over een schoolmeisje dat probeert weg te lopen met een kuiken dat ze thuis niet mag houden is echt leuk.

Mi Vida Con Carlos - Mooie, maar erg trieste documentaire. De filmmaker gaat op zoek naar meer informatie over zijn vader en diens executie onder het regime van Pinochet en probeert in kaart te brengen welke invloed deze gebeurtenis op hem en zijn familie heeft gehad.


Ben erg benieuwd naar The Sentimental Engine Slayer morgen.

De jury heeft voor gedurfde projecten gekozen. Alamar zag ik wel aankomen. Mundane History is vrij lastige, maar wel mooie film:



En dan Agua Fria de Mar. Ik vond het mooie gefilmd, af en toe moest ik denken aan Terence Mallicks Days of Heaven vanwege de natuurshots, maar het verhaal vond ik persoonlijk wat minder.

Wel leuke keuzes. Ik denk dat deze filmmakers zo'n award goed kunnen gebruiken. De regisseurs van R komen er bijvoorbeeld wel.

Laatste dienst als vrijwilliger zit erop. Jammer.

Van mij mag dit het hele jaar wel zo doorgaan

Nog 2 filmpjes en het festival zit er weer op! 27 dit jaar, rustig aan gedaan dus
Een paar toppers gezien (Hiroshima, The Portuguese Nun, Hotel Atlantico), en dramatisch slechte wancreaties (Vlees - vermijden die film).

Even mijn eindlijstje van wat ik gescheurd heb:
(het is meer een rangorde dan dat ik Rapt bijvoorbeeld echt een meesterwerk vond)

Vijf (meesterwerk):
Skeletons, Nick Whitfield, 2010, Groot-Brittannië.
A Single Man, Tom Ford, 2009, VS.
Mother, Bong Joon-Ho, 2009, Zuid-Korea.
Rapt, Lucas Belvaux, 2009, Frankrijk.

Vier (goed):
Lourdes, Jessica Hausner, 2009, Oostenrijk, Frankrijk, Duitsland.
Twisted Roots, Saara Saarela, 2009, Finland, Zweden.
Was du nicht siehst, Wolfgang Fischer, 2009, Duitsland, Oostenrijk.
Quill, Sai Yoichi, 2004, Japan.
Rabia, Sebastián Cordero, 2009, Spanje, Mexico, Colombia.
Bad Lieutenant: Port of Call - New Orleans, Werner Herzog, 2009, VS.
Un prophète, Jacques Audiard, 2009, Frankrijk.
Alamar, Pedro Gonzalez-Rubio, 2009, Mexico.

Drie (redelijk):
Dogtooth, Yorgos Lanthimos, 2009, Griekenland.
The Ape, Jesper Ganslandt, 2009, Zweden.
Norteado, Rigoberto Perezcano, 2009, Mexico, Spanje.
Lost Paradise in Tokyo, Shiraishi Kazuya, 2009, Japan.
Zarte Parasiten, Christian Becker, Oliver Schwabe, 2009, Duitsland.

Twee (matig):
Nymph, Pen-ek Ratanaruang, 2009, Thailand.

Een (slecht):
Entrenamiento elemental para actores, Martin Rejtman, 2009, Argentinië.


Goed festival gehad dit jaar, weinig echte bagger gezien. Vind het wel jammer dat veel films straks ook gewoon in de bioscoop gaan draaien, dan had ik die nu dus niet hoeven zien...

Ik had kaarten voor acht films en heb er zes van kunnen bezoeken. Maar daar zat er geen tussen die uiteindelijk in de top 90 van het publiek terecht gekomen is. Als je daar van te voren de kans op zou uitrekenen kom je op een heeel klein getal uit. En niet eens omdat ik geen andere kaartjes kon krijgen, het was gewoon zo....

Ik ga hier ook niet doen alsof anderen de films die ik bezocht heb niet begrepen zouden hebben, ik vond ze zelf ook zeer suf... Voor nummertje 96 had ik een kaartje maar toen kon ik niet. Uiteindelijke heb ik alleen nummertje 98(Bonded Parallels (ach... tja....)) uit de top 100 honderd gezien. Ik heb ernstig veel geslapen en ben nu uit me ritme dus dan maar even van me afschrijven. Iemand "in The Woods" gezien? Lange shots in een mooi landschap was de aankondiging, helaas was de cameraman niet in staat z'n camera scherp te stellen. Dan kan je een film in Utopia opnemen, als de registratie daarvan blurred is kan je de film net zo goed in een fietsenhok opnemen. Ach... ik zal het wel niet begrepen hebben. Voor de rest was het meest 'opvallende' aan deze film voor mij toch wel de expliciete gay/biscences. Dat ben ik niet zo gewend. Maakt mij niet uit hoor, sta voor alles open, als de regisseur wil dat ik daar opgewonden van wordt ben ik de beroerdste niet, 'gelukkig' was de cameraman ook niet helemaal bij machte deze gedane zaken afdoende te registreren.

Nahja... ik stel ook wel een beetje aan hoor. Eigenlijk heb ik er slechts vijf films gezien die voor de publieksprijs gingen. 'Mama' was genomineerd voor een tiger award. Waarom is me overigens niet duidelijk geworden. Ik houd enorm van lange shots waarin dingen traag voorbij gaan. Echter.... je moet dat nu ook weer niet overdrijven als filmmaker. Voor diegene die de film niet gezien hebben, Mama gaat over een onmundig zwaar object dat zo rond z'n veertigste nog bij zijn moeder woont. Beiden zijn niet zeer spraakzaam wat resulteert in een dialoogloze film. Ook de monoloog blijft achterwege dus de film moet het een beetje van de beelden hebben. De makers wilden graag laten zien hoe langzaam de tijd voorbij gaat als je naar handelingen kijkt. De kijker laten beleven hoe de tijd voorbij gaat tussen deze twee personen. Door de werkelijke tijd dat iemand erover doet om iets gedaan te krijgen in de film te brengen zou je als kijker je beter kunnen inleven. Ah fijn... tot zover de theorie achter dit wat mij betreft mislukte experiment. Jammer dat experimenteel toch vaak gelijk aan saai staat, dat hoeft helemaal niet! De regisseuse was aanwezig, als ze nu een lang shot van haarzelf(naakt of niet naakt, beiden was prima geweest) in de film gemonteerd hadden dan was ik zeker wel wakker gebleven. Misschien een goede tip voor haar volgende film...

..........en het is zo'n leuk festival............