Derealisatie/depersonalisatie, iemand ervaring mee? #2

M'n eerste tip is je buitenlandgebeuren afzeggen en je daar alvast geen zorgen meer over maken, dat scheelt al een hoop waarschijnlijk.

Als je zo erg met jezelf in de knoop zit is het natuurlijk zeker geen goed idee naar een compleet nieuwe situatie te verhuizen met allerlei onzekerheden.
Het is natuurlijk allesbehalve ideaal, maar ik denk niet dat je veel keuze hebt.

Wat bizar zeg!

Damn, was een heftig cakeje dan, had je ze voor die cake ook al wel op een rij? Ik zou lekker een mdma capsule nemen nu, voel je je instantly beter j/k, Maar als je nu nog steeds hinder ondervind van die spacecake ervaring dan ligt er meer aan ten grondslag dan alleen die spacecake...

Ik meld me hier ook even. Sinds 4 jaar last van een paniekstoornis en het idee dat ik nooit in me lichaam zit. Mensen die dit herkennen weten wat ik bedoel. Behoorlijk kut af en toe. Diverse dingen afgelopen zoals riagg ( die er niks mee kan) en zelfs ingehuurde hulp a 75 euro de 45 minuten heeft weinig mogen baten. Maarja sinds een paar weken weer intensief op me eigen houtje weer dingen proberen te veranderen.

Dit is even een kort uitlegje maar ik wil niet te veel op een openbaar forum vertellen voor nu.

Geen drugs meer gebruiken lijkt me een goed begin!
Let op je ademhaling van hyperventilatie kun je behoorlijk van de wereld raken en als je al angstig bent krijg je het steeds vaker.
Vicieuze cirkel moet je ff uit.
8 x per minuut ademhalen is normaal..dus tel maar ff dan

Vloerkadet, als je last heb van derealisatie dan is de kans groot dat je je helemaal vervreemd voelt als je alleen in een toch al vreemde, nieuwe omgeving komt. Als je toch persé wil gaan zorg dan dat je direct een psycholoog of arts bezoekt als je daar bent.
Dat geeft je wat houvast en dan weet in ieder geval iemand er van. Als het dan niet mocht lukken met je studie daar dan kan je ook makkelijker wat regelen met je opleiding op basis van medische gronden. Ga in ieder geval niet doen alsof er niks aan de hand is en daar in je eentje doormodderen. Contact maken met anderen hierover en accepteren dat je je niet goed voelt is echt belangrijk om er overheen te komen.

Ik meld mij ook maar even hier. Anderhalf jaar geleden behoorlijke badtrip gehad en sindsdien af en toe ook van die dagen dat ik constant het gevoel heb dat ik droom en weg ga vallen. Zo ook de laatste dagen met vlagen.

Over je tripje ( ) naar het buitenland. Toevallig ben ik een tijdje geleden een paar dagen naar het buitenland geweest toen ik in zo een periode zat en dat werkte bij mij een beetje averechts, constant bang geweest in paniek te raken en de controle te verliezen. Het probleem is ook een beetje dat het een soort van selffulfilling prophecy wordt als je je nu al zorgen gaat maken over die reis, dat was bij mij denk ik gedeeltelijk de oorzaak. Heb je medicijnen tegen de stress/paniek?

Verder moet je constant in gedachten houden dat je angst irrationeel is en er eigenlijk niets (ergs) kan gebeuren. Ik weet dat het moeilijk is maar probeer je angst niet te machtig te laten worden.

[ Bericht 3% gewijzigd door Johnny-V op 22-01-2010 01:24:31 ]

Hoi vloerkadet,
kheb je verhaal eens gelezen en weet precies hoe je je voelt. Ik heb hier namelijk ook heel lang last van gehad. Het goede nieuws is dat je niet gek geworden bent en dat dit tijdelijk is. Het is inderdaad een angst en je bent onderbewust constant aan het checken of alles nog 'normaal' is.

De kunst is nu om het los te laten (kan bijna niet als je je zo voelt, ik weet het) en om erop te vertrouwen dat alles ok is. Je zit nu teveel in je hoofd en te weinig in je lijf. Zoek afleiding die je op dit moment aankunt. Ik heb op een gegeven moment anti-depressiva gekregen die vrij goed hielpen, ze haalden me in ieder geval uit die acute-angsttoestand. Maar uiteindelijk is het natuurlijk troep en ik weet zeker dat je hier ook zelf uit kunt komen. Mij is het uiteindelijk gelukt, dus dan kan iedereen het!!!

Dus: positieve vibe en niet laten overspoelen door je kutgevoel nu.

Trouwens, let ook eens op je ademhaling. Grote kans dat die niet goed is en je dus constant een soortje van aan het hyperventileren bent.

[ Bericht 1% gewijzigd door apin op 22-01-2010 13:17:11 ]

Ik heb ook last van een dergelijk gevoel, al 2 jaar ofzo.
Niet door een trip trouwens...
Het ergste is dat je nergens meer van kunt genieten. Op het moment zelf misschien nog wel, maar ervoor en erna niet. De kleurrijke herinneringen zijn er niet, omdat je voortdurend 'in je eigen hoofd zit'. Zodoende kun je je ook niet even optrekken aan leuke/mooie ervaringen. Je weet dat je iets leuks (bijv. op vakantie) aan het doen bent, maar je gevoel en ervaring kunnen daar niet bij.

Alle normale dingen kan ik prima doen. Alleen ben ik heel erg bezig in mijn hoofd met plannen: Ik moet zo dit doen, en dan daarheen en dan tegelijk dat ff regelen en dan morgen het volgende... Als ik namelijk relax ben en me geen zorgen maak vergeet ik veel dingen, maar is het gevoel in mn hoofd wel beter. Maar omdat ik geen belangrijke zaken wil vergeten, zijn mn hersens getriggerd om wakker en alert te blijven en te blijven bedenken wat ik aan het doen ben. Mn hersens lijken veel harder te moeten werken om alle zaakjes rond te krijgen. Ik heb het gevoel dat als die trigger wegvalt, dat mn hersens in een jarenlange slaap kunnen vallen, omdat ze nu al zo lang wakker lijken te zijn...

Wellicht een wat warrig verhaal en misschien heeft het niet met DR/DP, maargoed.

Al iemand met een oplossing?

Ik heb daar een aantal jaren terug ook last van gehad. Je moet het inderdaad los laten, wat heel moeilijk is. Ik heb constant tegen mezelf moeten zeggen dat er niets aan de hand was, dat ik me zorgen maakte om niks. Als ik voelde dat ik te snel ademde, langzamer ademen. Hoe langer ik ermee bezig was hoe makkelijker het ging. Op een gegeven moment begin je waarschuwingen te herkennen, voordat je een paniekaanval krijgt, waardoor je jezelf snel gerust kan stellen en de paniekaanval niet plaatsvindt. Vlak voor het gebeurt zeg je gewoon NEE tegen jezelf. Nee, dat gaat nergens over, er is niks aan de hand, chill 'm. Zo werd het bij mij steeds minder en op een gegeven moment had ik helemaal nergens meer last van. No Doctors No Pills No Nothing. Verder heeft fitnessen me erg veel geholpen om vanuit m'n hoofd in m'n lichaam te komen. Fysiek bezig zijn.

[ Bericht 2% gewijzigd door MrMoody op 10-05-2011 18:26:30 ]

Wat houden die paniekaanvallen nou precies in dan? Ik heb daar volgens mij geen last van. Ik heb gewoon altijd het gevoel dat er iets niet klopt of dat dit allemaal niet echt is. Heel vaag.

Enigste wat mij er echt vanaf heeft geholpen is anti deppresiva. na drie jaar hier last van gehad te hebben heb ik zeg maar de handdoek in de ring gegooit en aan de medicijenen gegaan.

Help Wat is dit verschrikkelijk zeg

quote:

Op dinsdag 10 mei 2011 18:08 schreef Jack_is_Back het volgende:
Wat houden die paniekaanvallen nou precies in dan? Ik heb daar volgens mij geen last van. Ik heb gewoon altijd het gevoel dat er iets niet klopt of dat dit allemaal niet echt is. Heel vaag.

Bij mij zijn de volgende dingen voorgekomen tijdens paniekaanvallen: hyperventilatie, als een gek trillen, het gevoel hebben een brok in de keel te hebben, kotsmisselijk zijn, je zwak voelen, het gevoel hebben flauw te vallen, huilbuien, woedeaanvallen.

Ik heb ook erg last van derealisatie en depersonalisatie, maar dat komt niet door drugs, maar door stomme psychiatrische stoornissen.
Ik had jaren geleden regelmatig last van 'wakker schrikken': even uit de depersonalisatie ontwaken. Dan moest ik altijd heel goed om me heen kijken om te zien waar ik nou precies was. De kleuren en geluiden werden dan ook helderder en duidelijker.
Nu heb ik dat vrijwel nooit meer en zit ik constant in die depersonalisatie/derealisatie, waardoor alles voelt als een droom.
Ik doe soms ook best impulsieve dingen omdat ik het gevoel heb alsof het niet 'echt' is.
Boeken lezen kan ik alleen in bepaalde periodes ... meestal heb ik zoveel last van de depersonalisatie dat ik, nadat ik een pagina heb gelezen, geen idee meer heb wat ik in hemelsnaam gelezen heb.

het is een lastig onderwerp..

want wat is derealisatie nou echt

ik heb het idee dat mensen die er last van hebben eigenlijk gewoon bewust zijn geworden van het leven en hun identiteit

beetje paradoxaal dus

het idee dat je "derealiseert" is volgens mij dat je juist heel (te) zuiver wordt (realiseert)

beetje het matrix (de film) verhaal

iedereen leeft zijn haar leven in een roes

wanneer je daar uit snapt, door bv een confrontatie met hevige stress of drugsgebruik

dan realiseer je je pas dat je je leven als een droom leeft, iedereen leeft zijn haar eigen droom

in een roes

je wordt je bewust van jezelf

en dat kan best eng zijn, wat weer paniekaanvallen kan uitlokken

maar ACCEPTEER je staat van zijn en focus je op het leven dat je leidt

het gevoel van los komen van jezelf is namelijk niet erg, maar je maakt het erg in je hoofd

dus voor iedereen die problemen heeft met derealisatie, werk aan jezelf in je echte leven

leef die droom, leef je leven en je zal vanzelf steeds minder gaan "derealiseren"

(ik hoop dat ik het een beetje duidelijk geformuleerd heb)

quote:

Op donderdag 21 januari 2010 18:45 schreef Vloerkadet het volgende:
De vorige ( Derealisatie/depersonalisatie, iemand ervaring mee? ) was vol.

Ik heb hier verschrikkelijk last van na 1x een slechte ervaring met drugs ruim 5 weken geleden. Toen maakte ik dit topic aan:

Langdurig flippen

Sindsdien heb ik elke dag last van paniekaanvallen en voel ik me bijna continu afwezig, bang en niet mezelf. Er is geen dag voorbijgegaan dat ik niet enorm heb gehuild en geen zelfmoordgedachten heb gehad. Ik loop nu bij een psycholoog maar ga over een week naar het buitenland voor 4 maanden. Geen idee hoe ik dat moet overleven op deze manier. Ik ben ten einde raad.

Helpt antidepressiva niet? Is wel vaak eerste week(en) kut ivm bijwerkingen en dan ga je je nog vervreemder voelen etc...maar na n week a anderhalve week zijn vaak de bijwerkingen wel voorbij en begint het ook langzaamaan te werken (twee-zes weken).
Je zou om die angsten die je van de bijwerkingen wellicht krijgt dan tijdelijk bijv. om Oxazepam kunnen vragen (rustgevend middel). Wordt vaak gedaan zo

Ik heb zelf int verleden last gehad van soortement van angsten: bang om gek te worden, niet meer weten wie ik nou was en of de wereld wel echt was etc (en als ik daar over na ging denken kreeg ik t echt benauwd/ paniek), eng naar gevoel etc, idee flauw te gaan vallen, idee soms als ik in de klas zat dat ik vanaf een 3e persoon toekeek of zo en me dan af ging vragen 'Zijn zij er wel echt, ben ik er wel echt? etc' . Naja heel naar iig.
Psych gesmeekt om n pilletje, ik had vast antipsychotica nodig. Antidepressiva gekregen toen (ik dacht toen 'naja, ik ben helemaal niet depressief, ik word gek! Ik heb vast antipsychotica nodig'). Eerste week(en) dus bovengenoemde bijwerkingen, maar daarna ging het toppie

Bedankt jmex! Ik kan me wel vinden in je verhaal.

Zo dit is bizar. Dat je na drugs 1-3 dagen vaag voelt is heel normaal, maar maandenlang en elke dag zelfmoordneigingen? Pfff.

quote:

Op maandag 20 juni 2011 10:26 schreef VonHinten het volgende:
Zo dit is bizar. Dat je na drugs 1-3 dagen vaag voelt is heel normaal, maar maandenlang en elke dag zelfmoordneigingen? Pfff.

last van zelfmoordneigingen heb ik iig niet! Ben ook gewoon gelukkig. Het is meer iets waar ik mee moet leren leven. En hopelijk gaat het ooit eens over.

quote:

Op maandag 20 juni 2011 03:32 schreef jmex het volgende:
het is een lastig onderwerp..

want wat is derealisatie nou echt

ik heb het idee dat mensen die er last van hebben eigenlijk gewoon bewust zijn geworden van het leven en hun identiteit

beetje paradoxaal dus

het idee dat je "derealiseert" is volgens mij dat je juist heel (te) zuiver wordt (realiseert)

beetje het matrix (de film) verhaal

iedereen leeft zijn haar leven in een roes

wanneer je daar uit snapt, door bv een confrontatie met hevige stress of drugsgebruik

dan realiseer je je pas dat je je leven als een droom leeft, iedereen leeft zijn haar eigen droom

in een roes

je wordt je bewust van jezelf

en dat kan best eng zijn, wat weer paniekaanvallen kan uitlokken

maar ACCEPTEER je staat van zijn en focus je op het leven dat je leidt

het gevoel van los komen van jezelf is namelijk niet erg, maar je maakt het erg in je hoofd

dus voor iedereen die problemen heeft met derealisatie, werk aan jezelf in je echte leven

leef die droom, leef je leven en je zal vanzelf steeds minder gaan "derealiseren"

(ik hoop dat ik het een beetje duidelijk geformuleerd heb)

Dat is wel een heel zweverig stukje.

Ik heb trouwens antidepressiva, maar het helpt niet tegen mijn derealisatie/depersonalisatie.

realiseer je dat als je nu al af en toe vervreemd bent van jezelf, dit nog versterkt gaat worden op het moment dat je niet meer in je vertrouwde omgeving zit. Dan gaat het wel een hele bad trip naar het buitenland worden.

Ga je toch, zorg voor een hele goede reiskosten verzekering. Het is geen onbekend gegeven dat mensen die al op het randje van psychotische wanen zitten, doordraaien in het buitenland.
Jaarlijks worden er wel een x-aantal met begeleiding van een psychiatrisch verpleegkundige naar huis gestuurd.
Have fun

quote:

Op maandag 20 juni 2011 18:55 schreef Madame_Paon het volgende:

[..]

Dat is wel een heel zweverig stukje.

Ik heb trouwens antidepressiva, maar het helpt niet tegen mijn derealisatie/depersonalisatie.

waarom gebruik je die medicijnen? Depressief geworden van derealisatie of staat het er los van?

Zo herkenbaar dit

Gelukkig zijn er manieren om er grotendeels vanaf te geraken. Het belangrijkste is afleiding, je moet jezelf in een soort bezighoud regime trainen.

Dit klinkt als een slechte telsell reclame: http://www.dpmanual.com/buy.html Maar dat heb ik een tijd geleden gekocht en het heeft mij echt voor een groot gedeelte geholpen. Het betreft een handleiding hoe van depersonalisatie/derealisatie af te geraken samen gesteld door iemand die er zelf ook heel veel last van had.

Het is 1 groot feest van herkenbaarheid iig als je het leest/luistert

quote:

Op maandag 20 juni 2011 19:25 schreef Jack_is_Back het volgende:

[..]

waarom gebruik je die medicijnen? Depressief geworden van derealisatie of staat het er los van?

Dat staat er los van. Derealisatie staat zelfs in mijn diagnose en komt dus vaker voor bij mensen die hetzelfde hebben als ik.
Antidepressiva gebruik ik vanwege verschillende niet-zo-leuke ervaringen uit het verleden en vanwege de situatie op dit moment.

quote:

Op maandag 20 juni 2011 18:55 schreef Madame_Paon het volgende:

[..]

Dat is wel een heel zweverig stukje.

Ik heb trouwens antidepressiva, maar het helpt niet tegen mijn derealisatie/depersonalisatie.

het is ook een zweverig onderwerp

zolang de wetenschappers het niet helemaal kunnen verklaren blijft het iets spiritueels

ik heb ook zitten nadenken waar de angst vandaan komt
en ben er van overtuigd dat de angst de angst is om de controle over jezelf kwijt te raken
het heeft dus met zelfvertrouwen te maken

dit geldt trouwens voor elke irreële angst, zoals hoogtevrees, claustrofobie, noem maar op

dit zelfvertrouwen is te trainen, maar het heeft vooral te maken met het gevecht tegen de angst durven aangaan

het is alsof je tegenover een boxer in de ring staat
en het gaat er nu niet om of je wint (de angst is immers irreëel) maar het gevoel dat je de boxer aan kan

durf de confrontatie aan te gaan met je angst en maak je angst belachelijk
en het beste is om uiteindelijk je angst kunnen negeren

dus ga van de confrontatie aan gaan met je angst (boos worden)
tot je boven je angst staat
en zodra je boven je angst staat, negeer je die angst
de angst is geen partij voor jou

iedere keer als die angst naar boven komt
negeer het.

denk maar zo, "Ik ben dit gevecht al aangegaan, I won, ik ben sterker dan de angst"

uiteindelijk zullen al je beperkingen voor je weg vallen en leef je een vrijer en blijer leven

weg uit die gevangenis "angst" genoemd

je bent onschuldig, je komt daar niet meer terecht.

Het is helemaal geen zweverig onderwerp, dat maak je er zelf van.

Ik begrijp dat het voor anderen zweverig kan overkomen, daarom gebruik ik ook het woord zweverig

maar als jij het allemaal hartstikke simpel vindt, dan mag je wel eens uitleggen hoe het nu precies zit
incl. een simpele oplossing

maar volgens mij kan je dat niet..

Ik zelf heb hier ervaring mee, maar zoals het hier wordt beschreven is derealisatie/depersonalisatie toch echt iets heel anders volgens mijn psych. maar ik kan het ook hebben verward.. Ik hoop niet dat ik het verwar met dissociatie maar deze termen worden voor hetzelfde gebruikt, ook volgens me arts.

je voelt je inderdaad vervreemd, en kan het gevoel hebben dat het niet jouw lichaam is waar je in zit, de buitenwereld voelt anders, en het kan plotseling gebeuren dat je naar een punt staart en na een minuut of 5, misschien 10, misschien langer, "wakker wordt" en totaal vergeet wat er in die periode is gebeurd, en er ook helemaal niks van af weet. De omgeving verteld dat ik dan totaal niet reageerde meer ook al kijk ik ze aan volgens hun, dat ik dingen riep, schreeuwde, etc. hier weet ik dan totaal niks meer van af en naar mijn gevoel ben ik gewoon naar een punt wezen staren en weer verder gegaan met mijn leven. dat is depersonalisatie wat in de psychiatrie die ik ken wordt beschreven. natuurlijk gaat er vooraf dat je vervreemding voelt enz.

Ik las dat je op vakantie wilde etc, als je hier nu al niet fijn onder voelt zou ik er maar goed over nadenken want derealisatie kan dus overgaan tot psychoses en een aanloop zijn en daar heb ik zelf ervaring mee gehad. heel veel sterkte.

quote:

Op dinsdag 21 juni 2011 23:20 schreef jmex het volgende:
Ik begrijp dat het voor anderen zweverig kan overkomen, daarom gebruik ik ook het woord zweverig

maar als jij het allemaal hartstikke simpel vindt, dan mag je wel eens uitleggen hoe het nu precies zit
incl. een simpele oplossing

maar volgens mij kan je dat niet..

Ik zeg niet dat het allemaal zo simpel is, maar je graaft te diep naar mijn mening naar wat voor angst het is. Het is niet een speciaal bewustzijn oid.

Heel basaal gezien is het een zelfverdedigingsmechanisme van je eigen brein omdat het niet kan omgaan met een bepaalde situatie (lees angst/stress). Ansich klopt het grotendeels wat je zegt overigens De belangrijkte fout die jij maakt in mijn optiek is dat je bezig bent met wat je met de angst moet doen, maar je moet je juist met andere dingen bezig houden om te angst af te laten nemen.

De truuk is eigenlijk vrij simpel nl: je moet jezelf met een regime van afleiding trainen om je brein te leren dat er geen gevaar dreigt. Ik zeg niet dat ik genezen ben, sterker nog af en toe heb ik er nog best wel eens last van maar het is al zoveel beter dan in het begin. En ik heb er toch een jaar lang bijna elke dag continue last van gehad.

Wat ik hierboven lees over dat depersonalisatie over kan gaan in een psychose is volgens mij (en andere medische bronnen) bezijden de waarheid. Depersonalisatie is geen stoornis die opzichzelf staat (zoals bv depressie & psychoses etc). Het is puur en alleen gebaseerd op angst (en stress). Het kan geen psychose triggeren tenzij je daar al aanleg voor hebt.

Zodra je gaat focussen op dingen die je ziet en voelt gaat het mis, want daar wordt je bang voor. Ik heb zelfs gedacht dat de realiteit veranderde. Het is in wezen een vicieuze cirkel. Je bent bang want je denkt joh het lijkt wel of ik in een film zit. Gevolg is dat het zelfsbeschermingsmechanisme van je brein nog harder gaat worden. Joh ik sluit me nog meer af ik voel me nog vervreemder van mijn omgeving en de mensen om mij heen. Gevolg je wordt nog banger om de realiteit/controle of whatever te verliezen. Enz enz enz.

Ik ben enkel een ervaringsdeskundige omdat ik het zelf ook hevig heb, maar het door mij eerder aangehaalde boek legt het allemaal veel duidelijker uit dan ik het kan.

quote:

Op dinsdag 21 juni 2011 01:54 schreef jmex het volgende:

[..]

het is ook een zweverig onderwerp

zolang de wetenschappers het niet helemaal kunnen verklaren blijft het iets spiritueels

ik heb ook zitten nadenken waar de angst vandaan komt
en ben er van overtuigd dat de angst de angst is om de controle over jezelf kwijt te raken
het heeft dus met zelfvertrouwen te maken

dit geldt trouwens voor elke irreële angst, zoals hoogtevrees, claustrofobie, noem maar op

dit zelfvertrouwen is te trainen, maar het heeft vooral te maken met het gevecht tegen de angst durven aangaan

het is alsof je tegenover een boxer in de ring staat
en het gaat er nu niet om of je wint (de angst is immers irreëel) maar het gevoel dat je de boxer aan kan

durf de confrontatie aan te gaan met je angst en maak je angst belachelijk
en het beste is om uiteindelijk je angst kunnen negeren

dus ga van de confrontatie aan gaan met je angst (boos worden)
tot je boven je angst staat
en zodra je boven je angst staat, negeer je die angst
de angst is geen partij voor jou

iedere keer als die angst naar boven komt
negeer het.

denk maar zo, "Ik ben dit gevecht al aangegaan, I won, ik ben sterker dan de angst"

uiteindelijk zullen al je beperkingen voor je weg vallen en leef je een vrijer en blijer leven

weg uit die gevangenis "angst" genoemd

je bent onschuldig, je komt daar niet meer terecht.

Lekker makkelijk gezegd, lekker tegen je angst vechten. ooit gedacht aan angst die diep geworteld is uit trauma's? of misschien gedacht aan waar dit geregeld wordt in je lichaam? In je hersenen inderdaad, lekker zweverig doen hoeft van mij niet in zo'n topic. bij mij heeft dat zweverige kutgedoe alleen maar geleid tot psychose. Dus niks van aantrekken wat hier voor zweverig gezever wordt geblaat dit zijn serieuse problemen over een aandoening in je lever/nier/heup weet ik veel wat ga je ook niet zweverig zitten doen. dus laten we het bij deze aandoeningen ook niet doen. tot hoeverre je derealisatie een aandoening kan noemen. zoals eerder gezegd.

quote:

Op dinsdag 21 juni 2011 23:58 schreef TheHolyTiamat het volgende:
Ik zelf heb hier ervaring mee, maar zoals het hier wordt beschreven is derealisatie/depersonalisatie toch echt iets heel anders volgens mijn psych. maar ik kan het ook hebben verward.. Ik hoop niet dat ik het verwar met dissociatie maar deze termen worden voor hetzelfde gebruikt, ook volgens me arts.

je voelt je inderdaad vervreemd, en kan het gevoel hebben dat het niet jouw lichaam is waar je in zit, de buitenwereld voelt anders, en het kan plotseling gebeuren dat je naar een punt staart en na een minuut of 5, misschien 10, misschien langer, "wakker wordt" en totaal vergeet wat er in die periode is gebeurd, en er ook helemaal niks van af weet. De omgeving verteld dat ik dan totaal niet reageerde meer ook al kijk ik ze aan volgens hun, dat ik dingen riep, schreeuwde, etc. hier weet ik dan totaal niks meer van af en naar mijn gevoel ben ik gewoon naar een punt wezen staren en weer verder gegaan met mijn leven. dat is depersonalisatie wat in de psychiatrie die ik ken wordt beschreven. natuurlijk gaat er vooraf dat je vervreemding voelt enz.

Ik las dat je op vakantie wilde etc, als je hier nu al niet fijn onder voelt zou ik er maar goed over nadenken want derealisatie kan dus overgaan tot psychoses en een aanloop zijn en daar heb ik zelf ervaring mee gehad. heel veel sterkte.

Dat klinkt eerder als dissociatie of catatonie dan depersonalisatie.

Shit, ik wilde weten of TS al naar het buitenland vertrokken was, maar ik zie dat het topic van anderhalf jaar terug is......
Hij is 19 uur geleden nog op FOK! geweest, dus hij heeft het ws wel gered

Zou hier in de toekomst ooit een medicijn voor komen?!

quote:

Op donderdag 23 juni 2011 15:48 schreef Jack_is_Back het volgende:
Zou hier in de toekomst ooit een medicijn voor komen?!

Euh nee, het is geen ziekte. Het is een symptoom van angst. Als je weet wat het is zijn er genoeg aanknopingspunten om er grotendeels vanaf te geraken

quote:

Op donderdag 23 juni 2011 16:48 schreef 1299 het volgende:

[..]

Euh nee, het is geen ziekte. Het is een symptoom van angst. Als je weet wat het is zijn er genoeg aanknopingspunten om er grotendeels vanaf te geraken

Kun je dat nader verklaren? Je hebt het hier over dissociatie(s)?

quote:

Op donderdag 23 juni 2011 18:16 schreef Wanderingwhy het volgende:

[..]

Kun je dat nader verklaren? Je hebt het hier over dissociatie(s)?

Derealisatie en depersonalisatie zijn dissociatie's inderdaad. Maar de reden waarom je brein dat doet is niet vanwege een afwijking maar omdat deze eigenlijk fout gedrag heeft aangeleerd. Het is een zelfbeschermingsmechanisme wat is blijven hangen als het ware.

De eerste paar dagen last van derealisatie hebben na bv een auto ongeluk is heel normaal. Sterker nog volgens onderzoek (heb ik ook maar gelezen) heeft de meerderheid van de mensheid eens of meermalen in diens leven wel eens zulke verschijnselen.

Het gaat pas fout op het moment dat je gaat focussen op die gevoelens en daar continue mee bezig bent. Op dat moment leer je jouw brein het gedrag aan is het steeds makkelijker voor je brein om in die staat terug te vallen op het moment die besluit dat dat nodig is. (bv door een angstige situatie).

Je brein is op den duur continue gefocussed op angst, en zelfs als er niet een aanwijsbare reden is om bang te zijn ga je dus zitten foccusen op dingen waar je niet bang voor hoeft te zijn. Zo flipte ik heb bv heel erg bij documentaires over het heelal over hoe immens groot dat is. Als ik me dat probeerde in te beelden kreeg ik gewoon een paniek aanval.

Rationele gezien slaat dat nergens op, maar aangezien je tegen je brein zegt ik ben bang zoekt die vanzelf dingen om die angst in te visualiseren.

Ok, ik moet toegeven nu begin ik zelf ook zweverig te klinken, maar zo is het iig niet bedoeld

quote:

Op donderdag 23 juni 2011 18:26 schreef 1299 het volgende:

[..]

Derealisatie en depersonalisatie zijn dissociatie's inderdaad. Maar de reden waarom je brein dat doet is niet vanwege een afwijking maar omdat deze eigenlijk fout gedrag heeft aangeleerd. Het is een zelfbeschermingsmechanisme wat is blijven hangen als het ware.

De eerste paar dagen last van derealisatie hebben na bv een auto ongeluk is heel normaal. Sterker nog volgens onderzoek (heb ik ook maar gelezen) heeft de meerderheid van de mensheid eens of meermalen in diens leven wel eens zulke verschijnselen.

Het gaat pas fout op het moment dat je gaat focussen op die gevoelens en daar continue mee bezig bent. Op dat moment leer je jouw brein het gedrag aan is het steeds makkelijker voor je brein om in die staat terug te vallen op het moment die besluit dat dat nodig is. (bv door een angstige situatie).

Je brein is op den duur continue gefocussed op angst, en zelfs als er niet een aanwijsbare reden is om bang te zijn ga je dus zitten foccusen op dingen waar je niet bang voor hoeft te zijn. Zo flipte ik heb bv heel erg bij documentaires over het heelal over hoe immens groot dat is. Als ik me dat probeerde in te beelden kreeg ik gewoon een paniek aanval.

Rationele gezien slaat dat nergens op, maar aangezien je tegen je brein zegt ik ben bang zoekt die vanzelf dingen om die angst in te visualiseren.

Ok, ik moet toegeven nu begin ik zelf ook zweverig te klinken, maar zo is het iig niet bedoeld

Als ik Wikipedia erop nasla krijg ik het navolgende:
Dissociatie: is een geestesgesteldheid waarin bepaalde gedachten, emoties, waarnemingen of herinneringen buiten het bewustzijn worden geplaatst, tijdelijk niet 'oproepbaar' zijn of minder samenhang vertonen.
Depersonalisatie en derealisatie: Het is het gevoel buiten de werkelijkheid te staan. Voor iemand die aan depersonalisatie lijdt, lijkt het of hij een andere rol in de wereld speelt, vaag, als in een droom, onbelangrijk. Een patiënt ervaart een scheiding tussen zichzelf en de wereld, zijn identiteit of lichamelijkheid. Mensen die deze gemoedstoestand hebben ervaren, beschrijven het leven vaak alsof het een film is, onecht of wazig. Het besef van de eigen persoonlijkheid wordt minder (vandaar de naam). Wie de symptomen heeft en in de spiegel kijkt, lijkt een onbekende te zien, maar is tegelijkertijd op de hoogte van zijn identiteit

Verder van Wikipedia:
Naast de term depersonalisatie wordt ook de term derealisatie gebruikt. De grens is niet altijd duidelijk, maar de richtlijn is dat bij depersonalisatie de persoon zijn geest of lichaam als vreemd ervaart en dat hij bij derealisatie zijn omgeving ziet als onwezenlijk of onecht.

Ik vind geen verdere onderbouwing het een met het ander uit te kunnen wisselen. Ook blijkt uit de verklaringen dat het een toch anders kan zijn dan het ander, alhoewel het mogelijk dicht bij elkaar kan liggen. Daarnaast kom ik tegen dat veelal een psychisch trauma als oorzaak van voornoemde laatste twee genoemd wordt.

Dat je angst noemt trok mijn aandacht vanwege een situatie die een behoorlijke impact had waarbij ik als omstander zelf betrokken bij was.
Zelf ben ik nu wel op zoek naar de kenmerkende verschillen tussen derealisatie/depersonalisatie versus dissociatie. Iemand?

Depersonalisatie houdt gewoon in dat je het gevoel hebt dat je in een droom leeft, maar je weet nog steeds wat je doet. Je leeft een beetje in een roes.
Bij dissociatie heb je jezelf vaak niet meer onder controle en kun je je na afloop van zo'n dissocatieve periode niet meer herinneren wat er gebeurd is.

quote:

Op donderdag 23 juni 2011 18:53 schreef Wanderingwhy het volgende:

[..]

Als ik Wikipedia erop nasla krijg ik het navolgende:
Dissociatie: is een geestesgesteldheid waarin bepaalde gedachten, emoties, waarnemingen of herinneringen buiten het bewustzijn worden geplaatst, tijdelijk niet 'oproepbaar' zijn of minder samenhang vertonen.
Depersonalisatie en derealisatie: Het is het gevoel buiten de werkelijkheid te staan. Voor iemand die aan depersonalisatie lijdt, lijkt het of hij een andere rol in de wereld speelt, vaag, als in een droom, onbelangrijk. Een patiënt ervaart een scheiding tussen zichzelf en de wereld, zijn identiteit of lichamelijkheid. Mensen die deze gemoedstoestand hebben ervaren, beschrijven het leven vaak alsof het een film is, onecht of wazig. Het besef van de eigen persoonlijkheid wordt minder (vandaar de naam). Wie de symptomen heeft en in de spiegel kijkt, lijkt een onbekende te zien, maar is tegelijkertijd op de hoogte van zijn identiteit

Verder van Wikipedia:
Naast de term depersonalisatie wordt ook de term derealisatie gebruikt. De grens is niet altijd duidelijk, maar de richtlijn is dat bij depersonalisatie de persoon zijn geest of lichaam als vreemd ervaart en dat hij bij derealisatie zijn omgeving ziet als onwezenlijk of onecht.

Ik vind geen verdere onderbouwing het een met het ander uit te kunnen wisselen. Ook blijkt uit de verklaringen dat het een toch anders kan zijn dan het ander, alhoewel het mogelijk dicht bij elkaar kan liggen. Daarnaast kom ik tegen dat veelal een psychisch trauma als oorzaak van voornoemde laatste twee genoemd wordt.

Dat je angst noemt trok mijn aandacht vanwege een situatie die een behoorlijke impact had waarbij ik als omstander zelf betrokken bij was.
Zelf ben ik nu wel op zoek naar de kenmerkende verschillen tussen derealisatie/depersonalisatie versus dissociatie. Iemand?

En dit verband is het inderdaad iets anders. Bij depersonalisatie / derealisatie is je toetsing van de realiteit niet aangetast en je geheugen werkt nog gewoon. Je hebt alleen het gevoel dat je alles meemaakt alsof je achter een glazen muur staat. Alles komt niet helemaal correct aan voor je gevoel. Het idee alsof je in een droomwereld zit.

Daar zit ook het grote verschil in met bv een psychose.

Hebben jullie hier problemen mee met jullie werk of studie? Wat voor werk of studie doen jullie als ik vragen mag?

Ik heb precies hetzelfde als de topic starter. En waarschijnlijk ook hetzelfde als andere mensen met derealisatie/depersonalisatie/depressie erbij
Ik ben erg benieuwd hoe het jullie nu gaat na een jaar. Dit omdat ik het momenteel niet meer zie zitten

Met vlagen heb ik er nog wel eens last van. Maar een stuk minder dan vroeger, echt veel minder eigenlijk. Alleen de laatste tijd weer wat last.

Met de juiste attitude gaat het echt over. Stort je op zo veel mogelijk nieuwe interessante dingen, en probeer het maximale uit het leven te halen. Op die manier train je jouw brein om weer normaal te functioneren. Het hele DP verhaal is een beschermingsmechanisme van je brein.

ja probeer ik ook, ik had net wat geslapen en werd wakker en direct d stress, met als klap op de vuurpijl een zwaar alice in wonderland effect buiten, ik dacht dit kan ik niet aan en had het gevoel bewusteloos te vallen.

Slik jij er medicijnen voor?

Spacecake is altijd oppassen als je niet een ervaren blower bent.

Ik had het altijd al een klein beetje, maar ht was te doen, nu is het echt heel erg. Alles trilt me hersens werken niet meer na behoren, alles gaat traag etc; Bij mij komt het door 3 dagen doorhalen met speed xtc mda en bier. Stomste wat ik ooit heb kunnen doen, mag blij zijn dat ik het overleefd heb. Waarschijnlijk heb ik een trauma van "the day after"

Geloof me gast het komt goed

Al die effecten die je beschrijft heb ik ook gehad, ik dacht op een gegeven moment dat ik niet meer echt op aarde was En dus te banger je wordt dus te erger wordt het, want door die angst gaat het beschermingsmechanisme van je hersenen alleen maar harder werken.

Fijn om te horen.

Had jij ook httpd? dat als je je ogen dicht deed het heel druk was met flitsen en allemaal dingetjes? En die ruis als je je ogen open heb? (visual snow)

Even het topic omhoog halen.

Toen ik dit topic las, vond ik eindelijk herkenning. Ik liep al 2 jaar met depersonalisatie/derealisatie verschijnselen rond. Ik durfde het tegen niemand te vertellen, het leek ook zo onbeschrijfelijk. Ik beleefde ook geen gevoelens van vreugde meer, alleen een vlak gevoel of diepe angst. Ik dacht dat dit nooit meer over zou gaan...

Telkens als ik mij 'bewust' werd van zo een depersonalisatie/derealisatie moment, kreeg ik ook zo'n rare sensatie over mijn lichaam, druk op m'n borstkas, soort van opvlieger(?)
Is dit herkenbaar voor jullie?

Ik heb nu wel het idee dat het over is, al weet ik het nog niet zo goed. Momenten van echte vreugde heb ik nog steeds niet gehad, maar wat me wel echt heeft geholpen is afleiding zoeken.

Ik heb gelezen dat epilepsie een oorzaak zou kunnen zijn. Heb er wel eens aan gedacht om me erop te laten testen. Toen ik 15 was heb ik namelijk eens een 'trilaanval' gehad waarbij ik korte tijd bewusteloos ben geweest. Ik heb dit toen echter niet durven vertellen.
Ook heb ik last van micropsia/macropsia, wat zijn oorzaak zou kunnen vinden in epilepsie. Maar ik durf niet zo goed naar de dokter te gaan, 't is al zo lang geleden...

Heeft iemand hier ook dergelijke ervaringen? Of tips?