Teveel nadenken - Kracht van het Nu topic #4

hey 'lotgenoten'

klinkt allemaal erg bekend in de oren.

ik ben een man, 25 jaar oud en ik heb sinds ongeveer 1 jaar last van wat de psychologie noemt een 'gegeneraliseerde angststoornis'. wat eigenlijk betekent dat ik een groot gedeelte van de dag heftige angstgevoelens voel en mijn geest met angstige/negatieve gedachtes word overspoeld. hier voor zit nu ongeveer een half jaar in therapie (vooral mindfullness therapie en cognitieve gedragstherapie) en het gaat gelukkig al iets beter met me, in dat de hevigheid van de angst is afgenomen, maar de frequentie is nog ongeveer hetzelfde.

het zit hem vooral in mijn werk; ik ben erg perfectionistisch (lees: faal-angst ) en heb veel moeite met deadlines. ik onderschat eigenlijk altijd mijn eigen capaciteiten en ook de haalbaarheid van deadlines wat veel angst en stress met zich meebrengt.
ik ben eigenlijk vooral aan het leren om mijn emoties toe te laten en te accepteren en meestal lukt dit redelijk. maar toch blijft er hier en daar nog wat kleven. het is soms erg moeilijk om in het moment te blijven wanneer je geest eigenlijk het liefst wil vluchten voor de emoties. ik merk dat ik me dan te veel identificeer met de angst en met mijn gedachtes, terwijl wij allemaal weten dat dit een illusie is.

ik heb dit topic eens doorgelezen en er erg veel aan gehad. ik ben altijd zeer geïnteresseerd geweest in spiritualiteit en des te groter was mijn teleurstelling dat ik nou net deze klachten heb gekregen; ik heb jaren ervaring met meditatie en was altijd erg positief ingesteld en nam het leven niet te serieus. maar sinds ik een baan heb waar ik echt heel erg blij mee ben en waarin ik echt wil laten zien wat ik kan, heb ik deze klachten gekregen.

weet niet zo goed wat ik met dit verhaal wilde bereiken behalve dan mijn hart luchten en mijn dank uit spreken over dit fantastische topic!

quote:

Op zondag 21 maart 2010 23:10 schreef Probably_on_pcp het volgende:

[..]

Als ik je verhaal zo lees bekruipt mij het gevoel dat ik zo blij ben dat ik een simpel baantje heb zonder deadlines en gedoe. Soms vind ik het jammer dat ik geen baan heb waar ik echt gebruik kan maken van mijn kwaliteiten en talenten, maar gelukkig ben ik wel. Die angst en stress van jou kan ik me wel wat bij voorstellen.
[..]

ik zit er zeker wel over na te denken om van baan te switchen, maar ik doe erg gespecialiseerd werk. zo gespecialiseerd dat ik als ik een andere baan wil ik eigenlijk meteen in een totaal andere sector terecht moet waarvoor ik niet direct ben opgeleid. misschien moet ik toch maar kijken of ik iets anders met mijn hbo opleiding kan doen. maar wat zou ik echt niet weten

quote:

Op zondag 21 maart 2010 23:10 schreef Probably_on_pcp het volgende:
Eerst stond je niet middenin die gestresste wereld van deadlines en was alles relaxed. Nu is dat zomaar ineens anders. Dat kan idd een schok zijn. Daarom kan het misschien handig zijn om iets meer aandacht te besteden aan je relativeringsvermogen. Ik denk dat wanneer je je overtuigingenstructuur (over hoe jij naar de wereld kijkt) op orde hebt dat je dan veel makkelijker grote veranderingen in je beleving van de wereld om je heen, kunt opvangen.
[..]

enige tips over hoe ik dat zou kunnen doen?

quote:

Op zondag 21 maart 2010 23:20 schreef Ganesh_is_fresh het volgende:

[..]

ik zit er zeker wel over na te denken om van baan te switchen, maar ik doe erg gespecialiseerd werk. zo gespecialiseerd dat ik als ik een andere baan wil ik eigenlijk meteen in een totaal andere sector terecht moet waarvoor ik niet direct ben opgeleid. misschien moet ik toch maar kijken of ik iets anders met mijn hbo opleiding kan doen. maar wat zou ik echt niet weten
[..]

enige tips over hoe ik dat zou kunnen doen?

Ik herken me wel in je verhaal. Ik heb dit jaar een stage die me zo enorm veel energie kost, terwijl in de praktijk het maar weinig lijkt voor te stellen.

Het is vooral mijn zeikbaas, deadlines enz. Vooral dat ik nooit het gevoel krijg dat ik waardering krijg voor het harde werk wat ik verricht. Als alles goed gaat wordt er eigenlijk niks gezegt, en als hij ergens ontevreden over is kan hij daar uitgebreid over praten.

Ik ben even te moe om verder te tikken, als je nog online bent wil ik nog wel verder discussieren

quote:

Op maandag 22 maart 2010 00:00 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Ik herken me wel in je verhaal. Ik heb dit jaar een stage die me zo enorm veel energie kost, terwijl in de praktijk het maar weinig lijkt voor te stellen.

Het is vooral mijn zeikbaas, deadlines enz. Vooral dat ik nooit het gevoel krijg dat ik waardering krijg voor het harde werk wat ik verricht. Als alles goed gaat wordt er eigenlijk niks gezegt, en als hij ergens ontevreden over is kan hij daar uitgebreid over praten.

Ik ben even te moe om verder te tikken, als je nog online bent wil ik nog wel verder discussieren

ga maar lekker slapen hoor sint, komt morgen wel

Grrr, ik zit weer enorm veel moeite te doen om me niet druk te maken slash te ergeren aan van alles en nog wat. En natuurlijk lukt het niet.

Ken dat gevoel ja.

Je druk maken of ergens aan ergeren kost moeite, dus moeite doen om dit niet te doen zal nooit werken.

quote:

Overgeven vind ik een lastig begrip.
Stel ik ben volledig geblokkeerd, het wil allemaal niet. Dan zeg ik tegen mezelf, het is zoals het is geef je over. De seconde erna is er meteen een stemmetje: 'zie je wel deze methode werkt niet, je voelt je nog steeds niet oké'. Waardoor de frustratie dus alleen maar erger wordt..

Ditzelde gebeurd met constateren, stel ik constateer dat ik iets stom vind. Dan denk ik okee ik constateer het, ik laat het los en oordeel niet. Maar het feit dat ik hier over nadenk en een soort regeltje toepas(constateren niet oordelen) ben ik weer bezig met me verstand. En gaan deze gedachtes eigen leven leiden..
"Ow ik vind ik stom, oja alleen constateren niet oordelen. Zoals eckhart zei leef in het nu, dus ik moet er nu niet op in gaan. Verder gaan met wat ik doe. Oké. Maar gister wilde het ook niet blablablablablalbaab" Tot opeens ik merk, dat ik dus weer onbewust ben geworden..........................
Ik merk dat deze cyclus erg vermoeiend is en heb er nog geen directe oplossing voor..

Hallo lezers van dit topic.

Ik ben nieuw op dit forum, heb me bewust aangemeld voor dit soort topics. Ik 'spring' er dan ook graag meteen gelijk in.

Ik heb het eerste, grote deel van dit topic gelezen inclusief het filmpje van de persoon die de 'stroke' heeft ervaren (erg interessant en het lijkt wel of ik het begrijp), maar reageer nu even op een bericht van Bioloogje T omdat ik denk dat ik nu in dezelfde fase zit als Bioloogje T. Wat ik van Bioloogje T heb gelezen herken ik in mezelf.

Mijn beschrijving: ik zit al enige jaren met mezelf in de knoop en ben sinds een aantal maanden tot inzichten aan het komen als hoe het in dit topic beschreven staat. Ik ben ontzettend blij met dit soort inzichten, echter zit ik nu in een fase dat ik niet vooruit kom lijkt het wel..... Aan de andere kant zie ik het ook als een hele vooruitgang omdat ik dus tot bepaalde inzichten ben gekomen.

Echter is er nu een soort "time-out" in mijn leven. Ben momenteel gestopt met werken omdat ik nu niet kan functioneren op het werk door angst+paniekaanvallen. Dit is nu een reactie van een proces wat al jaren speelt. Ik heb zowieso altijd al heftige angst/paniekreacties gehad op, voor andere mensen, 'normale' dingen. Echter heb ik veel dingen als traumatisch ervaren....

Ik weet nu zelfs niet goed waar ik moet beginnen met schrijven, er gaat zoveel door mijn hoofd en heb er al zo vaak over nagedacht. Ik heb in ieder geval last dwanggedachten. Ik zit er ook mee dat ik dit dus 'altijd' al heb gehad en me misschien soms in de ogen van anderen 'vreemd' heb gedragen of dat ik 'vreemd' overkom. Ik heb me denk ik altijd gedragen naar de verwachtingen van anderen (wat ik dácht hoe ik me moest gedragen). Het lijkt wel of ik nu pas kan gaan leven naar mijn eigen ideeen, en niet naar alleen die van anderen. Ik beschrijf het zo dat ik nu in een soort overgansfase zit van mijn oude gedachten/gedragingen achter me laten naar 'nieuwe' gedachten/gedragingen. Echter zit ik met een soort verwerking en ben ik er nog lang niet.

Het heeft ook te maken met eigen keuzes en beslissingen te durven nemen en hier ook achter te staan. Ook heeft het te maken met het loslaten van allerhanden dingen/gedachten uit het verleden.

Ik herken me in BioloogjeT dat hij/zij de bevestiging van anderen nodig heeft om te stoppen met de dwanggedachten (toch? dat schreef je toch ook in één van je reacties?). Ik wil dit zelf kunnen doen en zodanig dat ik me hier dan ook rustig bij voel!!!!
Ook ik zeg "Stop" tegen mezelf, maar dit werkt (nog) niet altijd....

Het feit dat ik dit schrijf is denk ik dat ik nu heel sterk de behoefte heb om begrepen te worden. BioloogjeT (of anderen) herkennen jullie zich in wat ik schrijf? En wat doen jullie eraan om de dwanggedachten te stoppen? Die dwanggedachten maken me ziek en maken me passief. Ik wil me zo graag 'normaal' voelen en normaal kunnen functioneren!!!

quote:

Op maandag 22 maart 2010 11:46 schreef lookingforhappiness het volgende:

[..]

Hallo lezers van dit topic.

Ik ben nieuw op dit forum, heb me bewust aangemeld voor dit soort topics. Ik 'spring' er dan ook graag meteen gelijk in.

Ik heb het eerste, grote deel van dit topic gelezen inclusief het filmpje van de persoon die de 'stroke' heeft ervaren (erg interessant en het lijkt wel of ik het begrijp), maar reageer nu even op een bericht van Bioloogje T omdat ik denk dat ik nu in dezelfde fase zit als Bioloogje T. Wat ik van Bioloogje T heb gelezen herken ik in mezelf.

Mijn beschrijving: ik zit al enige jaren met mezelf in de knoop en ben sinds een aantal maanden tot inzichten aan het komen als hoe het in dit topic beschreven staat. Ik ben ontzettend blij met dit soort inzichten, echter zit ik nu in een fase dat ik niet vooruit kom lijkt het wel..... Aan de andere kant zie ik het ook als een hele vooruitgang omdat ik dus tot bepaalde inzichten ben gekomen.

Echter is er nu een soort "time-out" in mijn leven. Ben momenteel gestopt met werken omdat ik nu niet kan functioneren op het werk door angst+paniekaanvallen. Dit is nu een reactie van een proces wat al jaren speelt. Ik heb zowieso altijd al heftige angst/paniekreacties gehad op, voor andere mensen, 'normale' dingen. Echter heb ik veel dingen als traumatisch ervaren....

Ik weet nu zelfs niet goed waar ik moet beginnen met schrijven, er gaat zoveel door mijn hoofd en heb er al zo vaak over nagedacht. Ik heb in ieder geval last dwanggedachten. Ik zit er ook mee dat ik dit dus 'altijd' al heb gehad en me misschien soms in de ogen van anderen 'vreemd' heb gedragen of dat ik 'vreemd' overkom. Ik heb me denk ik altijd gedragen naar de verwachtingen van anderen (wat ik dácht hoe ik me moest gedragen). Het lijkt wel of ik nu pas kan gaan leven naar mijn eigen ideeen, en niet naar alleen die van anderen. Ik beschrijf het zo dat ik nu in een soort overgansfase zit van mijn oude gedachten/gedragingen achter me laten naar 'nieuwe' gedachten/gedragingen. Echter zit ik met een soort verwerking en ben ik er nog lang niet.

Het heeft ook te maken met eigen keuzes en beslissingen te durven nemen en hier ook achter te staan. Ook heeft het te maken met het loslaten van allerhanden dingen/gedachten uit het verleden.

Ik herken me in BioloogjeT dat hij/zij de bevestiging van anderen nodig heeft om te stoppen met de dwanggedachten (toch? dat schreef je toch ook in één van je reacties?). Ik wil dit zelf kunnen doen en zodanig dat ik me hier dan ook rustig bij voel!!!!
Ook ik zeg "Stop" tegen mezelf, maar dit werkt (nog) niet altijd....

Het feit dat ik dit schrijf is denk ik dat ik nu heel sterk de behoefte heb om begrepen te worden. BioloogjeT (of anderen) herkennen jullie zich in wat ik schrijf? En wat doen jullie eraan om de dwanggedachten te stoppen? Die dwanggedachten maken me ziek en maken me passief. Ik wil me zo graag 'normaal' voelen en normaal kunnen functioneren!!!

Je wilt iets, maar alles wat je nodig hebt is er al. Kijk niet verlangend vooruit, getergd door wat je niet hebt, maar kijk naar het Nu, naar jezelf. Neem het huidige moment eens goed waar en zie of het nu echt zo vervelend is.

Wat is er op dit moment aan de hand? Het zonnetje schijnt, je zit achter de PC en je leest een bericht.
"Ja maar ik zit met <insert probleem>, dus ik ben gespannen en ik voel me niet relaxed."
Is dat probleem nu aan de hand? Op dit precieze moment? Je bent toch een bericht aan het lezen, niet met een probleem bezig?

Nu bestaat niet uit problemen uit het verleden. Het bestaat niet uit verlangen naar de toekomst of het verleden. Nu bestaat uit Nu.

Met "Stop" zeggen doe je jezelf geen recht. Je doet jezelf denken dat je iets fout doet, en je voelt je rot over het feit dat het zo moeilijk is om te stoppen. Probeer de gedachten juist te herkennen, en te merken dat ze er zijn. Als je ze ziet voor wat ze zijn, slechts gedachten, hebben ze ook niet de kracht om je over te nemen.

quote:

Je wilt iets, maar alles wat je nodig hebt is er al. Kijk niet verlangend vooruit, getergd door wat je niet hebt, maar kijk naar het Nu, naar jezelf. Neem het huidige moment eens goed waar en zie of het nu echt zo vervelend is.

Wat is er op dit moment aan de hand? Het zonnetje schijnt, je zit achter de PC en je leest een bericht.
"Ja maar ik zit met <insert probleem>, dus ik ben gespannen en ik voel me niet relaxed."
Is dat probleem nu aan de hand? Op dit precieze moment? Je bent toch een bericht aan het lezen, niet met een probleem bezig?

Nu bestaat niet uit problemen uit het verleden. Het bestaat niet uit verlangen naar de toekomst of het verleden. Nu bestaat uit Nu.

Met "Stop" zeggen doe je jezelf geen recht. Je doet jezelf denken dat je iets fout doet, en je voelt je rot over het feit dat het zo moeilijk is om te stoppen. Probeer de gedachten juist te herkennen, en te merken dat ze er zijn. Als je ze ziet voor wat ze zijn, slechts gedachten, hebben ze ook niet de kracht om je over te nemen.

Wat je schrijft begrijp ik verstandelijk gelukkig. En het is ook zo dat ik NU, op dit moment (zittend achter mijn PC) nergens bang voor hoef te zijn.

Echter ben ik nu ziek thuis (niet aan het 'betaald werk'), omdat ik nu niet kan functioneren in m'n huidige baan (angst, paniek, depressie). Ik 'moet' nu aan mezelf werken. Ik wil heel graag weer z.s.m. aan het werk (omdat dit goed is voor mijn dag/nacht-ritme, omdat ik zinvol werk wil doen en natuurlijk omdat je jezelf financieel moet onderhouden). Echter is het probleem met mezelf nog niet opgelost. Als ik nu terug zou gaan dan zou ik dezelfde angst/paniek-reacties hebben. Dus ik zit met een aantal vragen: is dit vluchtgedrag of past het werk gewoonweg niet bij m'n karakter? Ik weet gewoon niet wat ik op dit moment ermee moet doen (werkgerelateerde vragen die in me opkomen).

Ik heb ook al een 'psychotherapie-behandeling' verleden achter me. Ik ben nu 3 maanden van de antidepressieva af en wil er ook nooit meer aan. Dit heeft me op een gegeven moment meer slecht gedaan dan goed is mijn mening. Dit speelt volgens de huisarts ook mee dat ik nu in deze 'depri/dip' zit: m'n lichaam is in dysbalans.
Mijn psychotherapie-ervaring in het verleden is gebaseerd op Ad-hoc beslissingen van mij en daardoor van de behandelaar. Ik kwam alleen maar als het 'slecht' ging en niet als het 'goed' ging. Dat besef ik nu pas met mn nieuwe inzichten.

De huisarts is nu mijn behandelaar. Vorige week ben ik op een intakegesprek geweest bij een GGZ-instantie. Omdat ik nu van A tot Z 'bekeken' wil worden en niet gebaseerd op Ad-hoc-beslissingen omdat dat het probleem niet oplost. Dit is zoals ik al zei een proces van jaren. Ik functioneer al jaren op en af, en ik begin het patroon te herkennen.

Dus de vraag is nu: wat moet ik nu doen betreffende nadenken over werk? Ik kan toch niet 'stilzitten', want dan gebeurd er toch ook niks? Ik kan dan wel naar het NU kijken (naar de laptop en de ruimte waarin ik me begeef), maar dat lost toch ook niet mijn probleem op? Snap je wat ik bedoel? Ik vind het al moeilijk om het huishouden draaiende te houden, omdat ik het 'allesoverkoepelende' overzicht soms wel heb en soms niet. Snap je wat ik bedoel?

Het lijkt wel of ik iemand naast me nodig heb die me precies zegt wat ik moet doen, maar ik besef ook dat ik diegene zelf moet zijn.....

Is dit een soort identiteitscrisis? Of heb ik een of andere psychische ziekte? Of is dit gewoon volwassen worden? Of verwerking? Loslaten / acceptatie?

Ik wil gewoon doen / handelen. En in sommige situaties (als ik wordt 'meegesleept' door anderen) lukt dit wel, maar nu ik hier alleen in huis ben lukt dit niet. Ik kan me heel moeilijk toezetten tot activiteiten vanuit mezelf. Het lijkt wel of ik niet zelf een beslissing/keuze durf te maken voor het moment en hier achter durf te staan.

Poeh, wat een verhaal he... Maargoed hier zit ik dus mee op dit moment.

quote:

Ik herken dat wel.
Bij mij is t voornamelijk de emotie die ik voedt en die dan helemaal uit de hand loopt.
Ik kan het niet onder controle houden. Zit constant te huilen.
Eventjes ben ik dan weer rustig, en dan denk ik opeens weer ergens aan en hup daar ga ik weer.
Ik heb ook steeds iemand anders nodig om te bevestigen dat het niet waar is wat ik allemaal denk...
Das niet goed..

Oh, sorry, het was niet 'BioloogjeT' die dat van 'bevestigen van anderen' schreef, maar 'Noumooiniet'. Dat heb ik dus ook: dat ik iemand anders nodig heb ter bevestiging dat het niet waar is wat ik allemaal denk. Dat heb ik dus ook!! En ik wil diegene zélf zijn dit kan bevestigen dat het niet waar is wat ik allemaal denk als ik in een piekerbui zit (waar ik nu dus constant in zit als ik alleen ben). Ik vind dit heel moeilijk en heb er erg veel last van. En het is ook moeilijk voor mijn omgeving. Die snappen er soms niets van als ik 'ineens' over een onderwerp begin dat niet voortkomt uit de huidige situatie maar uit mijn gedachten.

quote:

Op maandag 22 maart 2010 12:24 schreef lookingforhappiness het volgende:

[..]

Oh, sorry, het was niet 'BioloogjeT' die dat van 'bevestigen van anderen' schreef, maar 'Noumooiniet'. Dat heb ik dus ook: dat ik iemand anders nodig heb ter bevestiging dat het niet waar is wat ik allemaal denk. Dat heb ik dus ook!! En ik wil diegene zélf zijn dit kan bevestigen dat het niet waar is wat ik allemaal denk als ik in een piekerbui zit (waar ik nu dus constant in zit als ik alleen ben). Ik vind dit heel moeilijk en heb er erg veel last van. En het is ook moeilijk voor mijn omgeving. Die snappen er soms niets van als ik 'ineens' over een onderwerp begin dat niet voortkomt uit de huidige situatie maar uit mijn gedachten.

Als ik nog maar eens een boek mag aanraden
lees: wat voor mens wil ik zijn.
Dit gaat heel erg in op het 'er zijn voor jezelf' dit heeft mij enorm geholpen.

Kijken naar het nu lost niet je problemen op nee, de vraag is alleen of er daadwerkelijk een probleem is, of dat je van een situatie een probleem maakt.

Voorbeeld (beetje van mezelf, beetje van Maggi) :
Je noemt als probleem "Ik kan een huishouden amper draaiende houden.".
Ten eerste is dat geen probleem, maar een beoordeling. Ten tweede is die beoordeling waarschijnlijk gestaafd op 1 of 2 dingen die niet lekker gaan, of heb je moeite om die dingen te gaan doen.

Dus kom je bij de beter passende omschrijving "Ik heb moeite om met ding 1 te beginnen.".
Nu zegt dit nog niet veel. Wat voel je als je eraan denkt om met ding 1 te beginnen? Is dat gevoel realistisch? Of is het mateloos overdreven en is ding 1 eigenlijk iets heel simpels om te doen?

Kun je iets doen om dat gevoel weg te krijgen? Ja, je kunt ding 1 gewoon gaan doen.

quote:

Op maandag 22 maart 2010 12:17 schreef lookingforhappiness het volgende:

[..]

Wat je schrijft begrijp ik verstandelijk gelukkig. En het is ook zo dat ik NU, op dit moment (zittend achter mijn PC) nergens bang voor hoef te zijn.

Echter ben ik nu ziek thuis (niet aan het 'betaald werk'), omdat ik nu niet kan functioneren in m'n huidige baan (angst, paniek, depressie). Ik 'moet' nu aan mezelf werken. Ik wil heel graag weer z.s.m. aan het werk (omdat dit goed is voor mijn dag/nacht-ritme, omdat ik zinvol werk wil doen en natuurlijk omdat je jezelf financieel moet onderhouden). Echter is het probleem met mezelf nog niet opgelost. Als ik nu terug zou gaan dan zou ik dezelfde angst/paniek-reacties hebben. Dus ik zit met een aantal vragen: is dit vluchtgedrag of past het werk gewoonweg niet bij m'n karakter? Ik weet gewoon niet wat ik op dit moment ermee moet doen (werkgerelateerde vragen die in me opkomen).

Ik heb ook al een 'psychotherapie-behandeling' verleden achter me. Ik ben nu 3 maanden van de antidepressieva af en wil er ook nooit meer aan. Dit heeft me op een gegeven moment meer slecht gedaan dan goed is mijn mening. Dit speelt volgens de huisarts ook mee dat ik nu in deze 'depri/dip' zit: m'n lichaam is in dysbalans.
Mijn psychotherapie-ervaring in het verleden is gebaseerd op Ad-hoc beslissingen van mij en daardoor van de behandelaar. Ik kwam alleen maar als het 'slecht' ging en niet als het 'goed' ging. Dat besef ik nu pas met mn nieuwe inzichten.

De huisarts is nu mijn behandelaar. Vorige week ben ik op een intakegesprek geweest bij een GGZ-instantie. Omdat ik nu van A tot Z 'bekeken' wil worden en niet gebaseerd op Ad-hoc-beslissingen omdat dat het probleem niet oplost. Dit is zoals ik al zei een proces van jaren. Ik functioneer al jaren op en af, en ik begin het patroon te herkennen.

Dus de vraag is nu: wat moet ik nu doen betreffende nadenken over werk? Ik kan toch niet 'stilzitten', want dan gebeurd er toch ook niks? Ik kan dan wel naar het NU kijken (naar de laptop en de ruimte waarin ik me begeef), maar dat lost toch ook niet mijn probleem op? Snap je wat ik bedoel? Ik vind het al moeilijk om het huishouden draaiende te houden, omdat ik het 'allesoverkoepelende' overzicht soms wel heb en soms niet. Snap je wat ik bedoel?

Het lijkt wel of ik iemand naast me nodig heb die me precies zegt wat ik moet doen, maar ik besef ook dat ik diegene zelf moet zijn.....

Is dit een soort identiteitscrisis? Of heb ik een of andere psychische ziekte? Of is dit gewoon volwassen worden? Of verwerking? Loslaten / acceptatie?

Ik wil gewoon doen / handelen. En in sommige situaties (als ik wordt 'meegesleept' door anderen) lukt dit wel, maar nu ik hier alleen in huis ben lukt dit niet. Ik kan me heel moeilijk toezetten tot activiteiten vanuit mezelf. Het lijkt wel of ik niet zelf een beslissing/keuze durf te maken voor het moment en hier achter durf te staan.

Poeh, wat een verhaal he... Maargoed hier zit ik dus mee op dit moment.

Ik denk dat dit verhaal voor veel mensen herkenbaar is, dit gebeurt namelijk heel vaak. Ik had altijd zelf behoefte aan een naam voor mijn ´psychische toestand´, totdat ik een keer de term ´disthyme stoornis´ kreeg. Maar dat was tussen neus en lippen door. Nu maakt het me echt geen zak meer uit. Het doet er allemaal niet toe.

Wat je hebt neergezet is wat sommige mensen hun ´levensdrama´ wordt genoemd. Er zijn zoveel ogenschijnlijke problemen dat je niet weet waar je moet beginnen. Je wilt graag weten wat er aan de hand is, maar dit is niets meer dan een houvast in de poging om de chaos in je hoofd naar een structuur te helpen. Dat is meestal een vicieuse cirkel, gedachtes maken om gedachtes te stoppen/ordenen.

Je weet dat je een angststoornis/dwanggedachtes hebt, waarschijnlijk is dit al een heel deel van je identiteit. 'Ik ben die en die en ik heb een blablastoornis.' Daarmee maak je je ego groter, daarmee scheidt je je nog meer af van de andere mensen.

Er is geen probleem als je in de zon achter de PC zit. Je ego wil je kosten wat het kost laten denken dat het wel zo is, maar het is gewoon niet zo!

quote:

Op maandag 22 maart 2010 13:13 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Ik denk dat dit verhaal voor veel mensen herkenbaar is, dit gebeurt namelijk heel vaak. Ik had altijd zelf behoefte aan een naam voor mijn ´psychische toestand´, totdat ik een keer de term ´disthyme stoornis´ kreeg. Maar dat was tussen neus en lippen door. Nu maakt het me echt geen zak meer uit. Het doet er allemaal niet toe.

Wat je hebt neergezet is wat sommige mensen hun ´levensdrama´ wordt genoemd. Er zijn zoveel ogenschijnlijke problemen dat je niet weet waar je moet beginnen. Je wilt graag weten wat er aan de hand is, maar dit is niets meer dan een houvast in de poging om de chaos in je hoofd naar een structuur te helpen. Dat is meestal een vicieuse cirkel, gedachtes maken om gedachtes te stoppen/ordenen.

Je weet dat je een angststoornis/dwanggedachtes hebt, waarschijnlijk is dit al een heel deel van je identiteit. 'Ik ben die en die en ik heb een blablastoornis.' Daarmee maak je je ego groter, daarmee scheidt je je nog meer af van de andere mensen.

Er is geen probleem als je in de zon achter de PC zit. Je ego wil je kosten wat het kost laten denken dat het wel zo is, maar het is gewoon niet zo!

Dat dus

* Thrackan is ondertussen rustiger aan het worden en begint weer wat normaler naar het leven te kijken.

quote:

Op maandag 22 maart 2010 13:25 schreef Thrackan het volgende:

[..]

Dat dus

* Thrackan is ondertussen rustiger aan het worden en begint weer wat normaler naar het leven te kijken.

Wat is 'normaal'

quote:

Op maandag 22 maart 2010 13:41 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Wat is 'normaal'

Op een manier waarop ik niet alles persoonlijk opvat?

Ga dan ff eruit of zo, als je zo onrustig bent, ff lekker rennen... dat helpt zeker. Dat piekeren en twijfelen gaat eigenlijk bij mij meestal alleen maar over allemaal onzin, en het kost me hartstikke veel energie en tijd... dus als ik merk dat ik op die toer ga, is het makkelijker om ermee te stoppen omdat ik gewoon weet dat het allemaal zinloos/verspilde tijd is.

quote:

Op maandag 22 maart 2010 14:18 schreef Stefanovich het volgende:
Ga dan ff eruit of zo, als je zo onrustig bent, ff lekker rennen... dat helpt zeker. Dat piekeren en twijfelen gaat eigenlijk bij mij meestal alleen maar over allemaal onzin, en het kost me hartstikke veel energie en tijd... dus als ik merk dat ik op die toer ga, is het makkelijker om ermee te stoppen omdat ik gewoon weet dat het allemaal zinloos/verspilde tijd is.

Ja, 3 weken geleden zou ik even buiten een peukie zijn gaan roken
Maar goed, hoe het gedoe verder gaat zien we vanavond wel weer. Nu nog even doorwerken.

quote:

Op maandag 22 maart 2010 13:57 schreef Thrackan het volgende:

[..]

Op een manier waarop ik niet alles persoonlijk opvat?

Das duidelijk Ik bedoelde eigenlijk, dat 'normaal' een concept/gedachtenbeeld is waarnaar je kunt streven.

alright, back for more

sinterklaaskapoentje :

jouw verhaal klinkt mij erg bekend in de oren. ik zit nu ook in een werkomgeving waarin complimentjes erg zeldzaam zijn en dat is erg slecht voor mijn zelfvertrouwen. wat eigenlijk natuurlijk nogal triest is; waarom zou mijn gevoel voor eigenwaarde moeten afhangen van wat andere mensen vinden/zeggen?
de truck is om jezelf niet te identificeren met jou gedachtes en jou gevoelens; deze borrelen op vanuit de ego en zeggen niet over wie jij echt bent (de 'observerende jij').
dankzij meditatie is het meestal wel te doen voor mij om een observerende houding aan te nemen. ik switch dan tussen het observeren van mijn gedachtes en deze gewoon hun gang te laten gaan als ik 'weet' dat het irrationele, angstige gedachtes zijn. als ik mij echter toch identificeer met een bepaalde gedachte, dan gebruik ik logica om deze te ontkrachten (de meeste angstige gedachtes zijn gebaseerd op dingen die eventueel in de toekomst mis zouden kunnen gaan, of op een negatieve karikatuur van de werkelijkheid.). en uiteindelijk is het natuurlijk een kwestie van geduld

heeft iemand nog een goede aanrader qua boeken m.b.t. het opvijzelen van mijn zelfvertrouwen?

quote:

Op maandag 22 maart 2010 23:26 schreef Ganesh_is_fresh het volgende:
alright, back for more

sinterklaaskapoentje :

jouw verhaal klinkt mij erg bekend in de oren. ik zit nu ook in een werkomgeving waarin complimentjes erg zeldzaam zijn en dat is erg slecht voor mijn zelfvertrouwen. wat eigenlijk natuurlijk nogal triest is; waarom zou mijn gevoel voor eigenwaarde moeten afhangen van wat andere mensen vinden/zeggen?
de truck is om jezelf niet te identificeren met jou gedachtes en jou gevoelens; deze borrelen op vanuit de ego en zeggen niet over wie jij echt bent (de 'observerende jij').
dankzij meditatie is het meestal wel te doen voor mij om een observerende houding aan te nemen. ik switch dan tussen het observeren van mijn gedachtes en deze gewoon hun gang te laten gaan als ik 'weet' dat het irrationele, angstige gedachtes zijn. als ik mij echter toch identificeer met een bepaalde gedachte, dan gebruik ik logica om deze te ontkrachten (de meeste angstige gedachtes zijn gebaseerd op dingen die eventueel in de toekomst mis zouden kunnen gaan, of op een negatieve karikatuur van de werkelijkheid.). en uiteindelijk is het natuurlijk een kwestie van geduld

heeft iemand nog een goede aanrader qua boeken m.b.t. het opvijzelen van mijn zelfvertrouwen?

Geen gezweef, geen fantastische verlichting, maar wel de waarheid

quote:

Op maandag 22 maart 2010 23:26 schreef Ganesh_is_fresh het volgende:
heeft iemand nog een goede aanrader qua boeken m.b.t. het opvijzelen van mijn zelfvertrouwen?

Denk je Sterk



Helder en duidelijk geschreven, absoluut niet zweverig

quote:

Op maandag 22 maart 2010 22:01 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Das duidelijk Ik bedoelde eigenlijk, dat 'normaal' een concept/gedachtenbeeld is waarnaar je kunt streven.

Daar heb je ook een goed punt ja
Overigens is mijn situatie ondertussen weer opgelost en ben ik weer wat rustiger (lees: vreet ik mezelf niet op).

Wat ik een kunst vind, maar wel erg bevredigend, is om tijdens een bezigheid even mijn hoofd stil te zetten, en in dit geval alleen maar te letten op hoe het voelt om letters op het toetsenbord in te drukken.

quote:

Op dinsdag 23 maart 2010 09:04 schreef Thrackan het volgende:

[..]

Wat ik een kunst vind, maar wel erg bevredigend, is om tijdens een bezigheid even mijn hoofd stil te zetten, en in dit geval alleen maar te letten op hoe het voelt om letters op het toetsenbord in te drukken.

Hoelang hou je dit vol voordat de prestatiedrang van je ego het overneemt ?

quote:

Op dinsdag 23 maart 2010 13:35 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Hoelang hou je dit vol voordat de prestatiedrang van je ego het overneemt ?

Niet erg lang, een paar seconden tot een paar minuten. Neemt niet weg dat het een fijn gevoel is

Doen wat je doet, maar dan met volledige aandacht, is een goeie manier om bewust te worden van het moment

quote:

Op dinsdag 23 maart 2010 14:22 schreef Thrackan het volgende:

[..]

Niet erg lang, een paar seconden tot een paar minuten. Neemt niet weg dat het een fijn gevoel is

Doen wat je doet, maar dan met volledige aandacht, is een goeie manier om bewust te worden van het moment

Maar als je dus aan het letten bent op wat je doet, ben je dus niet met de volledige aandacht bij je werk.

quote:

Op dinsdag 23 maart 2010 14:23 schreef Metalfreak het volgende:

[..]

Maar als je dus aan het letten bent op wat je doet, ben je dus niet met de volledige aandacht bij je werk.

Hoezo niet?

quote:

Op dinsdag 23 maart 2010 14:36 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Hoezo niet?

Je denkt namelijk steeds "ik moet nu opletten bij wat ik aan het doen ben" en "wat voel ik nu?", dat is een bewustwording en dat lijkt me geen onderdeel van je werk.

quote:

Op dinsdag 23 maart 2010 14:38 schreef Metalfreak het volgende:

[..]

Je denkt namelijk steeds "ik moet nu opletten bij wat ik aan het doen ben" en "wat voel ik nu?", dat is een bewustwording en dat lijkt me geen onderdeel van je werk.

Nee, wat je beschrijft is proberen op te letten.

quote:

Op dinsdag 23 maart 2010 14:38 schreef Metalfreak het volgende:

[..]

Je denkt namelijk steeds "ik moet nu opletten bij wat ik aan het doen ben" en "wat voel ik nu?", dat is een bewustwording en dat lijkt me geen onderdeel van je werk.

nee hoor; je doet gewoon wat je altijd al doet, alleen je concentreert je daar juist volledig op. ik merk b.v. zelf op dat ik tijdens mijn werk mij soms meer richt op het gewenste resultaat (dat nooit klopt met de werkelijkheid), in plaats van het proces waarmee je wel echt resultaat kunt behalen.

maar ik dacht ook altijd dat het onmogelijk zou zij om mij altijd bewust te zijn van mijn gedachtes terwijl ik iets anders deed. is onzin; je kunt je makkelijk op meerder dingen tegelijkertijd focussen. dit doe je al de hele tijd, maar je doet het onbewust en ongecontroleerd waardoor je je er niet van bewust bent.

quote:

Op dinsdag 23 maart 2010 14:38 schreef Metalfreak het volgende:

[..]

Je denkt namelijk steeds "ik moet nu opletten bij wat ik aan het doen ben" en "wat voel ik nu?", dat is een bewustwording en dat lijkt me geen onderdeel van je werk.

Bij bewust zijn denk je juist niet 'ik moet dit en dat'
En werken vanuit bewustzijn en concentratie werkt vaak beter dan werken naar de 'perfecte' uitkomst met alleen visie op de toekomst... Denk ik. Ik ben persoonlijk meer een 'het moet af'-werker

Tsja, als je een gejaagde levensstijl gewend bent is het maar moeilijk in te beelden dat je een dag ook best zonder mopperen door kunt komen, en dat dat eigenlijk helemaal zo vervelend niet is

Hetzelfde geldt niet alleen voor een dag, maar ook voor een uur, een minuut, een potje afwassen, de trap op lopen, een keer ademhalen.

Zo lang je niet bezig bent met wat je:
- erna moet doen
- op dit moment had willen doen
- hiervoor had moeten doen
- al af had moeten hebben
- had kunnen doen als je dit niet hoefde te doen
kortom, allerlei dingen die buiten je vermogen liggen, waar je niks aan kunt doen, en die dus de moeite van het ergeren niet waard zijn.

Als je niet met die dingen bezig bent, kun je bewust bezig zijn met je huidige bezigheid.

@ lookingforhappiness..

T lijkt wel of jij mijn levensverhaal hebt geschreven hier haha, zoveel lijkt het op elkaar.

Waar ik momenteel mee bezig ben is echt alleen op mezelf letten en niet op wat anderen vinden.
Ik heb de neiging me te laten meeslepen door mijn emoties en door wat anderen zeggen.
Een paar weken geleden liepen mijn emoties zo hoog op, dat ik totaal de controle over mezelf kwijt was, het is dan heel moeilijk om mezelf bij elkaar te pakken.
Nu de emoties weer gezakt zijn, kan ik weer helder nadenken en dan merk ik dat ik helemaal niet HOEF na te denken. Alles is nu weer ok.
Als er nu een tegenvaller op mijn pad komt, kan ik het ook makkelijker loslaten weer. Komt wel goed...

Ik heb ook een aantal therapieen gevolgd, en eraan begonnen toen t echt 'crisis'was. Als de crisis dan weer voorbij is, laat ik de handvaten van de therapie ook weer vallen. Tot dat er weer een nieuwe crisis volgt en ik weer met alle geweld therapie nodig heb omdat ik me zo depri voel.
Ik heb me weer aangemeld voor nu -ook- een therapie waarmee ik gewoon vooruit kan, en waar ook een stukje acceptatie in zit, en niet alleen wanneer t ff slecht gaat. Ben benieuwd, ik sta op de wachtlijst.

Waar ik nu wel 'last' van heb, is dat ik - nu ik niet meer zoveel de controle overal op hou - dat ik veel vergeet.
Iemand komt terug op een onderwerp waar we t in een vorig gesprek over hebben gehad, en ik weet niet meer waar ik het over heb gehad of wat er gezegd is...
Of ik ben boterhammen aan t smeren en ik zet de spullen verkeerdom terug in de kast / koelkast.
Als ik mezelf bewust wordt van deze dingen, schrik ik, omdat ik de controle dus niet meer heb over alles.
Is dit herkenbaar??

quote:

Op woensdag 24 maart 2010 14:49 schreef NouMooiNiet het volgende:
<knip>

Waar ik nu wel 'last' van heb, is dat ik - nu ik niet meer zoveel de controle overal op hou - dat ik veel vergeet.
Iemand komt terug op een onderwerp waar we t in een vorig gesprek over hebben gehad, en ik weet niet meer waar ik het over heb gehad of wat er gezegd is...
Of ik ben boterhammen aan t smeren en ik zet de spullen verkeerdom terug in de kast / koelkast.
Als ik mezelf bewust wordt van deze dingen, schrik ik, omdat ik de controle dus niet meer heb over alles.
Is dit herkenbaar??

Zijn het dan geen dingen die totaal niet belangrijk zijn? Ik merk dat ik belangrijke dingen nog wel onthoud, maar een hoop onzin, koetjes en kalfjes en geklaag vooral, heel even aanhoor en daarna weer van me af laat glijden.

quote:

@ lookingforhappiness..

T lijkt wel of jij mijn levensverhaal hebt geschreven hier haha, zoveel lijkt het op elkaar.

Waar ik momenteel mee bezig ben is echt alleen op mezelf letten en niet op wat anderen vinden.
Ik heb de neiging me te laten meeslepen door mijn emoties en door wat anderen zeggen.
Een paar weken geleden liepen mijn emoties zo hoog op, dat ik totaal de controle over mezelf kwijt was, het is dan heel moeilijk om mezelf bij elkaar te pakken.
Nu de emoties weer gezakt zijn, kan ik weer helder nadenken en dan merk ik dat ik helemaal niet HOEF na te denken. Alles is nu weer ok.
Als er nu een tegenvaller op mijn pad komt, kan ik het ook makkelijker loslaten weer. Komt wel goed...

Ik heb ook een aantal therapieen gevolgd, en eraan begonnen toen t echt 'crisis'was. Als de crisis dan weer voorbij is, laat ik de handvaten van de therapie ook weer vallen. Tot dat er weer een nieuwe crisis volgt en ik weer met alle geweld therapie nodig heb omdat ik me zo depri voel.
Ik heb me weer aangemeld voor nu -ook- een therapie waarmee ik gewoon vooruit kan, en waar ook een stukje acceptatie in zit, en niet alleen wanneer t ff slecht gaat. Ben benieuwd, ik sta op de wachtlijst.

Waar ik nu wel 'last' van heb, is dat ik - nu ik niet meer zoveel de controle overal op hou - dat ik veel vergeet.
Iemand komt terug op een onderwerp waar we t in een vorig gesprek over hebben gehad, en ik weet niet meer waar ik het over heb gehad of wat er gezegd is...
Of ik ben boterhammen aan t smeren en ik zet de spullen verkeerdom terug in de kast / koelkast.
Als ik mezelf bewust wordt van deze dingen, schrik ik, omdat ik de controle dus niet meer heb over alles.
Is dit herkenbaar??

Hallo NouMooiNiet,

Fijn dat je schrijft "t lijkt wel of jij mijn levensverhaal hebt geschreven", want wat jij schrijft lijkt ook erg veel op mijn levensverhaal!! Vooral de zin: "tot dat er weer een nieuwe crisis volgt en ik weer met alle geweld therapie nodig heb omdat ik me zo depri voel". Zo ging het bij mij ook de afgelopen jaren. Ik leefde in hoogte en diepte punten (als het goed ging dan ging alles ook supergeweldig goed (althans dat dácht ik achteraf gezien...) en als het slecht ging dan ging het ook depri-slecht......

Echter ben ik op dit moment die hoogte en diepte punten en de daarbij horende (continue) stress zó ontzettend moe dat ik er nu super open voor sta om aan mezelf te werken zodat ik me stabiel ga voelen en ermee leer om te gaan.
Dit patroon herkennen, inzien dat je niet voor andere mensen kunt denken, dat andere mensen niet in jouw hoofd kunnen kijken, en dat ik eigenlijk altijd naar de verwachtingen van anderen heb geleefd, noem ik één van mijn nieuwe inzichten.

Ook deze zin is heel herkenbaar voor mij:
"Een paar weken geleden liepen mijn emoties zo hoog op, dat ik totaal de controle over mezelf kwijt was, het is dan heel moeilijk om mezelf bij elkaar te pakken. Nu de emoties weer gezakt zijn, kan ik weer helder nadenken". Wat bij mij er dan bijv. bijkomt is dat ik achteraf schuldgevoelens heb als ik mijn emoties weer zo erg heb laten uiten in het bijzijn van mensen..... (mezelf bijv. onbewust 'klein' maken t.o.v. de ander, veel verantwoorden/verontschuldigen, of aan de andere kant soms fel overkomen).

Je zegt: "Waar ik nu wel 'last' van heb, is dat ik - nu ik niet meer zoveel de controle overal op hou - dat ik veel vergeet. Iemand komt terug op een onderwerp waar we t in een vorig gesprek over hebben gehad, en ik weet niet meer waar ik het over heb gehad of wat er gezegd is... Of ik ben boterhammen aan t smeren en ik zet de spullen verkeerdom terug in de kast / koelkast. Als ik mezelf bewust wordt van deze dingen, schrik ik, omdat ik de controle dus niet meer heb over alles. Is dit herkenbaar??"

Jaaa, ook dit is voor mij herkenbaar. Op beide aspecten: gesprekken, spullen terugzetten. Ik denk dat ik dit in lichte mate volgens mij altijd wel al heb gehad. ik denk zelf dat dit komt omdat ik dan niet echt met de taak bezig ben, maar wegzak in mijn gedachten...... Zo kan ik bijv. soms geen programma op TV volgen. Dan ben ik maar wat aan het kijken maar ondertussen ben ik aan het peinzen over alles wat in mn hoofd omgaat. Of dan betrap ik me erop dat ik niet echt aan het luisteren ben naar de ander. En dit is niet omdat ik het onderwerp ofzo niet interessant vind, maar dan ben ik met heel andere dingen bezig (meer met non-verbaal gedrag lijkt het wel, of met hoe ik verwacht wordt te reageren in een bepaalde situatie). Heel vaak mijn sleutels, telefoon vergeten. Dan kom ik thuis en ligt de telefoon in mijn kledingkast (!)..... En zo heb ik nog wel meer voorbeelden.

In ieder geval blijkbaar herkenbaar voor ons beide (en wellicht nog wel voor meer mensen hier op dit topic). Geeft wel een beetje steun he? Maargoed, de oplossing........

Groetjes.

quote:

Op woensdag 24 maart 2010 22:22 schreef lookingforhappiness het volgende:

[..]

Hallo NouMooiNiet,

<knip>

Jaaa, ook dit is voor mij herkenbaar. Op beide aspecten: gesprekken, spullen terugzetten. Ik denk dat ik dit in lichte mate volgens mij altijd wel al heb gehad. ik denk zelf dat dit komt omdat ik dan niet echt met de taak bezig ben, maar wegzak in mijn gedachten...... Zo kan ik bijv. soms geen programma op TV volgen. Dan ben ik maar wat aan het kijken maar ondertussen ben ik aan het peinzen over alles wat in mn hoofd omgaat. Of dan betrap ik me erop dat ik niet echt aan het luisteren ben naar de ander. En dit is niet omdat ik het onderwerp ofzo niet interessant vind, maar dan ben ik met heel andere dingen bezig (meer met non-verbaal gedrag lijkt het wel, of met hoe ik verwacht wordt te reageren in een bepaalde situatie). Heel vaak mijn sleutels, telefoon vergeten. Dan kom ik thuis en ligt de telefoon in mijn kledingkast (!)..... En zo heb ik nog wel meer voorbeelden.

In ieder geval blijkbaar herkenbaar voor ons beide (en wellicht nog wel voor meer mensen hier op dit topic). Geeft wel een beetje steun he? Maargoed, de oplossing........

Groetjes.

Hmm, als NouMooiNiet dat bedoelde, dan gaat mijn idee niet erg op.

Al moet ik wel zeggen dat ik, toen ik net een beetje doorkreeg dat mijn gedachten niet mezelf zijn, ook wel erg wazige momenten heb gehad, die enigzins in de buurt komen bij wat jij omschrijft.

Misschien komt dat omdat je, terwijl je doet wat je normaal ook al doet, nu óók nog eens bewust met je gedachten probeert bezig te zijn, en dat dat allemaal net even teveel is om overal de aandacht bij te houden.

( met alle respect ik ben soms wat bot in mijn bewoording dus vast excuus ) aan Nou MooiNiet en Lookingfor happiness denk ik ten eerste dat als jullie beiden die terugkerende momenten hebben, hebben jullie dan niet verkeerde therapie-en gehad? Of wellicht wel is jullei ego te groot geweest nog, zo van hah ik kan het allemaal zelf wel. t gaat nu toch goed, fuck therapie.
Dat je zodra het goed gaat je alles loslaat want je ( ego) weet het allemaal toch wel.
Maar je in essentie alleen de staat bereikt hebt, maar nog niet de controle beheerst over de handvaten?

Is het dan niet juist key om nu gewoon door te blijven gaan, ook op het moment dat het qua depressie goed gaat, maar je nog niet bij de kern bent.
Volledige acceptatie.

Zonder die volledige acceptatie blijf je nl. altijd ( wellicht wel onbewust en op den duur ook weer bewuster) in een verleden/toekomst hangen.

quote:

Op woensdag 24 maart 2010 16:13 schreef Thrackan het volgende:

[..]

Zijn het dan geen dingen die totaal niet belangrijk zijn? Ik merk dat ik belangrijke dingen nog wel onthoud, maar een hoop onzin, koetjes en kalfjes en geklaag vooral, heel even aanhoor en daarna weer van me af laat glijden.

Ja dat wel, maar soms ook belangrijke dingen. Dan heb ik ondertussen zoveel andere dingen gedaan dat ik niet meer kan terughalen waar een gesprek met iemand over ging. Als die dat ff benoemt, dan weet ik t wel weer.
Bij mij is t NU juist zo dat het komt omdat ik JUIST NIET aan t piekeren ben over andere dingen...
Ik loop gewoon te dromen denk ik, OMDAT ik me nu ff niet druk maak.

quote:

Op donderdag 25 maart 2010 09:39 schreef _evenstar_ het volgende:
( met alle respect ik ben soms wat bot in mijn bewoording dus vast excuus ) aan Nou MooiNiet en Lookingfor happiness denk ik ten eerste dat als jullie beiden die terugkerende momenten hebben, hebben jullie dan niet verkeerde therapie-en gehad? Of wellicht wel is jullei ego te groot geweest nog, zo van hah ik kan het allemaal zelf wel. t gaat nu toch goed, fuck therapie.
Dat je zodra het goed gaat je alles loslaat want je ( ego) weet het allemaal toch wel.
Maar je in essentie alleen de staat bereikt hebt, maar nog niet de controle beheerst over de handvaten?

Is het dan niet juist key om nu gewoon door te blijven gaan, ook op het moment dat het qua depressie goed gaat, maar je nog niet bij de kern bent.
Volledige acceptatie.

Zonder die volledige acceptatie blijf je nl. altijd ( wellicht wel onbewust en op den duur ook weer bewuster) in een verleden/toekomst hangen.

Klopt, ik denk ook dat ik de -verkeerde- therapie heb gehad, en ben op de wachtlijst voor een andere, waar een heel stuk acceptatie in zit. zodat ik er voor de rest van mijn leven mee kan doen...

Bij mij is t niet zo dat mijn ego t 'allemaal wel weet', (of juist wel?!) maar meer dat ik maar wat aanklooi als t goed gaat, en als t dan weer bergafwaarts gaat, ik vergeten ben dat ik op de rem had moeten stappen. Dan ben ik vaak al te ver afgegleden om grip te hebben.

Niet bewust genoeg geweest dus..

Heb de laatste weken wel veel nieuw inzicht verkregen, nu dus zaak om op te blijven letten!!

quote:

Op woensdag 24 maart 2010 22:22 schreef lookingforhappiness het volgende:

[..]

Hallo NouMooiNiet,

...
[quote]Echter ben ik op dit moment die hoogte en diepte punten en de daarbij horende (continue) stress zó ontzettend moe dat ik er nu super open voor sta om aan mezelf te werken zodat ik me stabiel ga voelen en ermee leer om te gaan.
Dit patroon herkennen, inzien dat je niet voor andere mensen kunt denken, dat andere mensen niet in jouw hoofd kunnen kijken, en dat ik eigenlijk altijd naar de verwachtingen van anderen heb geleefd, noem ik één van mijn nieuwe inzichten.

Dit is een heel belangrijke voor mij ook!!

quote:

Ook deze zin is heel herkenbaar voor mij:
"Een paar weken geleden liepen mijn emoties zo hoog op, dat ik totaal de controle over mezelf kwijt was, het is dan heel moeilijk om mezelf bij elkaar te pakken. Nu de emoties weer gezakt zijn, kan ik weer helder nadenken". Wat bij mij er dan bijv. bijkomt is dat ik achteraf schuldgevoelens heb als ik mijn emoties weer zo erg heb laten uiten in het bijzijn van mensen..... (mezelf bijv. onbewust 'klein' maken t.o.v. de ander, veel verantwoorden/verontschuldigen, of aan de andere kant soms fel overkomen).

Hier heb ik niet zoveel last van, ik denk dan wel ooit: dat had ik niet moeten zeggen, maar verder trek ik me terug en ga ik daar in mijn eentje mee zitten, ben niet goed in confrontaties..

quote:

In ieder geval blijkbaar herkenbaar voor ons beide (en wellicht nog wel voor meer mensen hier op dit topic). Geeft wel een beetje steun he? Maargoed, de oplossing........

Tja je kunt ervaringen uitwisselen, is wel prettig om te weten dat je niet alleen bent met dit soort dingen (ik zeg expres geen problemen hahaha), maar oplossingen zitten alleen in jezelf, heb ik gemerkt. Je leert pas iets als je zelf t inzicht hebt gekregen. Veel stoten dus (bij mij dan)....

quote:

Op maandag 22 maart 2010 13:13 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Ik denk dat dit verhaal voor veel mensen herkenbaar is, dit gebeurt namelijk heel vaak. Ik had altijd zelf behoefte aan een naam voor mijn ´psychische toestand´, totdat ik een keer de term ´disthyme stoornis´ kreeg. Maar dat was tussen neus en lippen door. Nu maakt het me echt geen zak meer uit. Het doet er allemaal niet toe.

Bedankt voor je reactie. Je schrijft "nu maakt het me echt geen zak meer uit. Het doet er allemaal niet toe". Dit gaat over het wel/geen 'etiket' labelen aan psychische toestand.

kzelf ben helemaal niet zo van de etiketten.Was er altijd bang van. Misschien wilde ik dingen van mezelf ook nooit onder ogen zien / accepteren.

Ik zit nu echter in de fase dat ik aan de ene kant denk 'ik zit in een identiteitscrisis', maar tegelijkertijd aan de andere kant 'misschien heb ik toch wel echt iets 'zieks'.... Omdat het nu al de zoveelste keer is dat ik me nu zo voel!! Ik ben nog nooit écht mezelf geweest, en heb nog nooit het gevoel van stabiliteit en rust gekend. Ja, toen ik kind was wel. En nu ik daarover nadenk had ik toen ook al al overgevoelige reacties en ging ik op een 'foute' manier om met de dingen die voor anderen o zo normaal zijn.

Wat ik aan jou wilde vragen is hoe je gekomen bent tot nu. Ik maak uit de zin "nu maakt het me echt geen zak maar uit. Het doet er allemaal niet toe" op dat je jezelf geaccepteerd hebt. Doe je nu de dingen anders dan vroeger? Heb je bepaalde personen / situaties uit je verleden los gelaten? Doe je nu echt de dingen die je leuk vind om te doen? Etc..... Kortom: hoe ben jij gekomen tot nu?

quote:

Op donderdag 25 maart 2010 10:03 schreef NouMooiNiet het volgende:

[..]

Ja dat wel, maar soms ook belangrijke dingen. Dan heb ik ondertussen zoveel andere dingen gedaan dat ik niet meer kan terughalen waar een gesprek met iemand over ging. Als die dat ff benoemt, dan weet ik t wel weer.
Bij mij is t NU juist zo dat het komt omdat ik JUIST NIET aan t piekeren ben over andere dingen...
Ik loop gewoon te dromen denk ik, OMDAT ik me nu ff niet druk maak.

Dit heb je mooi omschreven, zo ervaar ik het ook.......

Ik moet hierbij denken aan een tijdje terug. Toen zei een collega tegen me dat ze dacht dat ik vaak in 'mn eigen wereldje' zit. Ik schrok daarvan want ik vond zelf van niet!!! Ben juist altijd heel bewust (dacht ik) bezig met mn omgeving... Dat had me echt aan het denken gezet. Als ik nu terugkijk dan heb ik heel vaak dat ik aan het dromen ben.

quote:

Op donderdag 25 maart 2010 09:39 schreef _evenstar_ het volgende:
( met alle respect ik ben soms wat bot in mijn bewoording dus vast excuus ) aan Nou MooiNiet en Lookingfor happiness denk ik ten eerste dat als jullie beiden die terugkerende momenten hebben, hebben jullie dan niet verkeerde therapie-en gehad? Of wellicht wel is jullei ego te groot geweest nog, zo van hah ik kan het allemaal zelf wel. t gaat nu toch goed, fuck therapie.
Dat je zodra het goed gaat je alles loslaat want je ( ego) weet het allemaal toch wel.
Maar je in essentie alleen de staat bereikt hebt, maar nog niet de controle beheerst over de handvaten?

Is het dan niet juist key om nu gewoon door te blijven gaan, ook op het moment dat het qua depressie goed gaat, maar je nog niet bij de kern bent.
Volledige acceptatie.

Zonder die volledige acceptatie blijf je nl. altijd ( wellicht wel onbewust en op den duur ook weer bewuster) in een verleden/toekomst hangen.

Evenstar, tnx voor reactie. Als antwoord op jouw vragen:
Ja, weet bijna zeker dat ik verkeerde therapie heb gehad. Ik ben uiteindelijk nu zelf tot bepaalde inzichten gekomen, die ontzettend belangrijk zijn voor het slagen van een therapie. Ik had als 'Ad-hoc-beslissing' antidepressiva gekregen, terwijl ik gewoon op dezelfde voet doorging!! Nu ik er (bijna 4 maanden) van af ben, ben ik dus helderder aan het worden.... De psycholoog die ik toen had luisterde naar mijn verhalen, maar dat was het verder dan ook (ik beschouwde dat als therapie toen). Ik heb bijv. nooit cognitieve therapie gehad, eigenlijk alleen medicatie-therapie en wat gesprekjes.......

Zeker weten speelt dat 'ego' ook mee ("het gaat nu weer goed, dus er is geen probleem"). Maar dat kan ook niet anders als je nooit tot nieuwe inzichten bent gekomen!! Nu wil ik niet meer dat dat 'ego' zo denkt van: "het gaat nu weer goed, dus vergeet alles maar".

Ja, precies: "nog niet de controle beheerst over de handvaten". Als ik er nu over nadenk heb ik wel een aantal handvaten voor op dit moment.... Meer kan ik nu ook niet.... Maar ik wil ook handvaten voor in bepaalde situaties, die ik als problematisch zie. En hopelijk krijg ik daar nu de juiste begeleiding in..... Indd wat je zegt: " ook op het moment dat het qua depressie goed gaat, maar je nog niet bij de kern bent". Dat zeg je precies goed! Als het bij mij goed ging dan ging het ook Supergoed, en ging het bij mij minder dan ging het ook Superslecht.... Op dit moment (kan dadelijk weer anders zijn) voel ik me oke, maar ik schreeuw dit nu niet meer van de daken zoals ik dit voorheen misschien zou doen (bij wijze van). Ik heb het idee dat ik nu wat voorzichtiger met mezelf begin om te gaan.......

quote:

Op woensdag 24 maart 2010 09:22 schreef Thrackan het volgende:
Tsja, als je een gejaagde levensstijl gewend bent is het maar moeilijk in te beelden dat je een dag ook best zonder mopperen door kunt komen, en dat dat eigenlijk helemaal zo vervelend niet is

Hetzelfde geldt niet alleen voor een dag, maar ook voor een uur, een minuut, een potje afwassen, de trap op lopen, een keer ademhalen.

Zo lang je niet bezig bent met wat je:
- erna moet doen
- op dit moment had willen doen
- hiervoor had moeten doen
- al af had moeten hebben
- had kunnen doen als je dit niet hoefde te doen
kortom, allerlei dingen die buiten je vermogen liggen, waar je niks aan kunt doen, en die dus de moeite van het ergeren niet waard zijn.

Als je niet met die dingen bezig bent, kun je bewust bezig zijn met je huidige bezigheid.

Dat is mooi gezegd, en zeker de kracht van het nu

Lukt het jou goed om hier mee bezig te zijn? Hoe sta jij er nu in?

quote:

Op dinsdag 23 maart 2010 07:56 schreef Metalfreak het volgende:

[..]

Denk je Sterk

[ afbeelding ]

Helder en duidelijk geschreven, absoluut niet zweverig

Ja, ik heb dit boek ook. Ongeveer 3 jaar geleden gekregen van de pscyholoog van het 'faalangst-groepje' waar ik toen in zat..... Grappig is dat ik nu pas begrijp wat erin staat. 3 jaar geleden las ik het omdat ik het MOEST lezen.... Ik snapte verstandelijk gezien toen ook al wat er stond, maar VOELDE het nog niet. Nu wel omdat ik dus tot bepaalde inzichten gekomen ben... Dat is wel mooit om te beseffen nu. Maar nog steeds moeilijk om in de praktijk toe te passen!! Je moet je hersenen echt trainen he........