Depressie & Angst #1

quote:

Op zaterdag 31 juli 2010 17:01 schreef keesjeislief het volgende:

[..]

Een goede vriend (ervaringsdeskundige) had het laatst over het boek 'Pil' van Mike Bodde als een goede laagdrempelige introductie tot mentale ziektes in het algemeen. En er zijn bijv. een aantal youtube-filmpjes waarin Ruby Wax over haar depressie vertelt: klik.

lekker herkenbaar wel wat ze zegt

QB: succes morgen! knap van je!

Ik ben er ook over aan het denken om in september weer in therapie te gaan. Dan begint mijn studie en heb ik waarschijnlijk iets meer tijd. Ik weet alleen niet of cognitieve gedragstherapie voor mij wel de oplossing is. Dat heb ik eerder namelijk gehad, en het was het gewoon niet. Het voelde niet goed... Ik weet ook niet waar het probleem precies zit eigenlijk. Kort samengevat voel ik me sociaal snel opgelaten, niet capabel. Small talk is een ramp voor mij. Zolang het zakelijke gesprekken zijn ben ik juist weer helemaal niet verlegen, in vergaderingen durf ik ook gewoon te zeggen wat ik vind. Het is echt puur de 'gezellige' omgang met mensen. Ik kan alleen als een robot functioneren, heel serieus, zo lijkt het wel. Ik heb zelf het idee dat dat te maken heeft met mijn pestverleden, en dat ik bang ben dat in de gewone omgang met elkaar iemand iets zal zeggen waarop ik niet berekend ben en dat ik dan niet adequaat reageer. Dat kan een grap zijn, of een vervelende opmerking. Ik wil dan niet blokkeren. Ik voel me vaak heel anders. Eigenlijk spelen deze dingen al sinds zolang ik me kan herinneren. Ik voetbalde in mijn jeugd, en daar klikte ik al niet. Ik was toen een jaar of 8. Ik had daar geen vrienden en vaak onenigheid of ruzie met anderen. Ik was serieuzer en 'verder' dan veel leeftijdsgenoten. Dat patroon heeft zich eigenlijk continu herhaald in mijn leven, met daar vervolgens ook nog eens gepest worden op de basis- en middelbare school bij ivm. mijn dik zijn toentertijd. Inmiddels ben ik flink afgevallen en zie ik er best goed uit vind ik zelf, maar zelfvertrouwen heb ik niet echt. Het lijkt ook maar niet te komen; op het werk ben ik een van de beste van mijn team, zoals ik al zei sport ik en zie ik er best goed uit, toch is mijn zelfvertrouwen 0,0. Waarschijnlijk door het gebrek aan sociale skill / aansluiting en het feit dat ik nooit een relatie heb gehad. Ik merk ook dat wanneer ik dan eindelijk eens iemand tegenkom waarmee ik een echte klik heb, ik diegene meteen aanklamp en continu met die persoon wil afspreken waardoor die natuurlijk zoiets heeft van: jeetje, chill eens, we zijn niet getrouwd. Klopt natuurlijk ook, en ik probeer me in te houden, maar ik denk dat dit met bindings-/verlatingsangst te maken heeft.
Nou weet ik niet goed wat ik moet. Zoals ik al zei heb ik niets met die cognitieve gedragstherapie. Ik vroeg me af in hoeverre EMDR een optie is... iemand enig idee?
Ben het zwaar zat, ik wil niet eens gelukkig zijn maar gewoon af van het disfunctioneren.

Q_B, fijn dat je al zo snel terecht kan op de dagbehandeling. Veel succes!

Gestiech, ik denk niet dat EMDR iets voor jou is als ik het zo lees. EMDR is meer als je een traumatische ervaring hebt gehad en daar ga je dan naar terug en het steeds opnieuw herhalen van de situatie en wat je dan voelt, zodat de herinnering steeds minder heftig wordt. Ik heb een tijdje EMDR gedaan, maar ik had zoveel traumatische herinneringen dat het voor mij niet rendabel was, aangezien er maar een aantal sessies vergoed werden door mijn verzekering en ik dus lang niet alles kon behandelen. Toen ben ik dus maar gewoon in groepstheapie gegaan, waarin alles wel aan bod kon komen.

De huisarts is weer terug van vakantie, dus morgen maar een afspraak maken.

quote:

Op zondag 1 augustus 2010 14:31 schreef Gestiech het volgende:
Ik ben er ook over aan het denken om in september weer in therapie te gaan. Dan begint mijn studie en heb ik waarschijnlijk iets meer tijd. Ik weet alleen niet of cognitieve gedragstherapie voor mij wel de oplossing is. Dat heb ik eerder namelijk gehad, en het was het gewoon niet. Het voelde niet goed... Ik weet ook niet waar het probleem precies zit eigenlijk. Kort samengevat voel ik me sociaal snel opgelaten, niet capabel. Small talk is een ramp voor mij. Zolang het zakelijke gesprekken zijn ben ik juist weer helemaal niet verlegen, in vergaderingen durf ik ook gewoon te zeggen wat ik vind. Het is echt puur de 'gezellige' omgang met mensen. Ik kan alleen als een robot functioneren, heel serieus, zo lijkt het wel. Ik heb zelf het idee dat dat te maken heeft met mijn pestverleden, en dat ik bang ben dat in de gewone omgang met elkaar iemand iets zal zeggen waarop ik niet berekend ben en dat ik dan niet adequaat reageer. Dat kan een grap zijn, of een vervelende opmerking. Ik wil dan niet blokkeren. Ik voel me vaak heel anders. Eigenlijk spelen deze dingen al sinds zolang ik me kan herinneren. Ik voetbalde in mijn jeugd, en daar klikte ik al niet. Ik was toen een jaar of 8. Ik had daar geen vrienden en vaak onenigheid of ruzie met anderen. Ik was serieuzer en 'verder' dan veel leeftijdsgenoten. Dat patroon heeft zich eigenlijk continu herhaald in mijn leven, met daar vervolgens ook nog eens gepest worden op de basis- en middelbare school bij ivm. mijn dik zijn toentertijd. Inmiddels ben ik flink afgevallen en zie ik er best goed uit vind ik zelf, maar zelfvertrouwen heb ik niet echt. Het lijkt ook maar niet te komen; op het werk ben ik een van de beste van mijn team, zoals ik al zei sport ik en zie ik er best goed uit, toch is mijn zelfvertrouwen 0,0. Waarschijnlijk door het gebrek aan sociale skill / aansluiting en het feit dat ik nooit een relatie heb gehad. Ik merk ook dat wanneer ik dan eindelijk eens iemand tegenkom waarmee ik een echte klik heb, ik diegene meteen aanklamp en continu met die persoon wil afspreken waardoor die natuurlijk zoiets heeft van: jeetje, chill eens, we zijn niet getrouwd. Klopt natuurlijk ook, en ik probeer me in te houden, maar ik denk dat dit met bindings-/verlatingsangst te maken heeft.
Nou weet ik niet goed wat ik moet. Zoals ik al zei heb ik niets met die cognitieve gedragstherapie. Ik vroeg me af in hoeverre EMDR een optie is... iemand enig idee?
Ben het zwaar zat, ik wil niet eens gelukkig zijn maar gewoon af van het disfunctioneren.

Een slag in de lucht hoor, maar ik herken wel een deel van je verhaal, en voor mij was het ontzettend leerzaam om bijles te gaan geven. Behalve dat het een leuk verdienende bijbaan is, zit je in een bijzondere situatie: het is sociaal tot op een hoogte die jij bepaalt. De controle die je over de situatie hebt zorgt ervoor dat je veel minder ten prooi valt aan je gebruikelijke problemen. Je kunt heel veel observeren (hoe en wat doen anderen?) en een beetje experimenteren (praatje doen als je dat wilt, als het vastloopt: 'ok, laten we aan het werk gaan') en vooral dat gevoel van onvermogen onder controle krijgen. Het komt op, maar er gebeurt je niets vervelends (want jij controleert), en even later maak je zelfs nog even gauw als vanzelf een kort praatje. Kortom, het doet je op een diep niveau beseffen dat er eigenlijk niets 'mis met je is' en zorgt ervoor dat het je sociaal ongemakkelijk voelen minder voorkomt, en waar het nog wel voorkomt een stuk minder vervelend wordt omdat het niet meer zo'n automatische spiraalwerking veroorzaakt.

quote:

Op maandag 2 augustus 2010 17:38 schreef Quickie_Butt het volgende:
Ok ik schaam me diep. Ik had me vanmorgen moeten melden bij de dagbehandeling... maar ik ben niet gegaan . Ik weet niet waarom maar het lukte me niet. Ik kon me er niet toe zetten .

Ik heb straks met ze gebeld en het leek ze verstandig als ik morgen toch weer probeerde om te komen. Ze zullen ook wel vaker met dit bijltje gehakt hebben. Nou ja ik weet het even niet meer ook. Ik zie morgen wel weer.

Wat mij betreft hoef je je echt niet te schamen ik kan me heel goed voorstellen dat dit heel moeilijk voor je is. Maar probeer toch te gaan morgen, ookal is het zeer en zeer moeilijk. Iig veel sterkte enzo

quote:

Op maandag 2 augustus 2010 17:38 schreef Quickie_Butt het volgende:
Ok ik schaam me diep. Ik had me vanmorgen moeten melden bij de dagbehandeling... maar ik ben niet gegaan . Ik weet niet waarom maar het lukte me niet. Ik kon me er niet toe zetten .

Ik heb straks met ze gebeld en het leek ze verstandig als ik morgen toch weer probeerde om te komen. Ze zullen ook wel vaker met dit bijltje gehakt hebben. Nou ja ik weet het even niet meer ook. Ik zie morgen wel weer.

Je moet je niet schamen hoor Quickie_Butt, lijkt me een heel logisch gevolg van de lastige weken die je hebt gehad en dat zal iedereen die zich er wat in verdiept heeft begrijpen! Ik kan me voorstellen hoe waardeloos je je zult voelen, maar probeer te blijven bedenken dat het een ziekte is die je dwars zit en dat die de oorzaak van dit soort zaken is. Wees een beetje lief voor jezelf, en morgen gewoon een nieuwe poging doen. Als je iemand hebt die voldoende dichtbij je staat en waar je voldoende vertrouwen in hebt, kun je misschien afspreken dat diegene je morgen komt ophalen en met je meereist? Veel succes! En laat morgen even weten hoe het gegaan is, want ik ben zeker niet de enige hier die met je meeleeft! .

quote:

Op maandag 2 augustus 2010 17:38 schreef Quickie_Butt het volgende:

Ik kan het me inderdaad ook goed voorstellen! Heb je er geen vertrouwen in of vind je het moeilijk om er naartoe te gaan? Maar goed, misschien lukt het je morgen wel! Veel sterkte in ieder geval!

Je hoeft je echt niet te schamen hoor Q_B, ik snap best dat het moeilijk was om te gaan. Idd misschien wel een goed idee om iemand te vragen of hij/zij mee wil morgen. Sterkte iig

Ik ga dit topic ook maar even volgen. Ik weet niet of ik depressief ben, ik weet wel dat ik al bijna een jaar (sinds sep 09) niet gelukkig ben. In oktober was het zelfs zo erg dat ik het niet voor elkaar kreeg om op te staan en de hele dag op bed ben blijven liggen uit pure ellende, omdat ik het nut van leven niet meer zag.

Toen heb ik gelukkig aan de bel getrokken bij familie en vrienden, en ben heel goed opgevangen, alleen ben ik nog lang niet uit het dal. Het waren allemaal zware maanden, in april en mei ging het iets beter omdat ik een leuk baantje heb gevonden, maar in juni ben ik weer flink afgegleden. Ik heb vaak gedacht aan zelfmoord, en zelfs over hoe mijn begrafenis eruit zou zien, wie er allemaal zouden komen enzo. Heel bizar om dit nu te typen, maar ik zit gewoon in een lang klote-kut jaar en ik ben er nog niet uit, hoewel ik wel goede vooruitzichten heb, in september start het tweede jaar van mijn studie en ik heb veel leuke dingen (bestuur, studentenverenigingen) geregeld die ik eromheen kan doen.

Wat ik het afgelopen jaar heb gehad/gevoeld is dus elke dag ongelukkig zijn, altijd maar de negatieve dingen zien, heel emotioneel zijn (er hoeft maar iets te gebeuren of ik jank al), een zwaar hoofd krijgen, continu moe zijn terwijl je die dag niks vermoeiends hebt gedaan, veel slapen en alleen nog maar vermoeider worden, totaal geen energie meer, totaal geen concentratie zijn, eigenlijk emotioneel uitgeput zijn waardoor ik het ook niet meer kon opbrengen de laatste tentamens te halen (gelukkig heb ik de rest van het jaar wel gehaald, ik heb me er echt doorheen geslagen, achteraf weet ik niet hoe ik dat heb gered).

En het ergste is dat mensen zeggen 'och wat heb je een zwaar leven', als ik vertel dat ik net een paar dagen naar Berlijn ben geweest en een weekje naar Frankrijk. Dat doet me echt heel veel pijn, ze zien totaal niet hoe ongelukkig ik ben. Ja ik heb dan wel een paar leuke vakanties, maar ik voel me al bijna een jaar als een zak stront, een robot, iemand die op automatische piloot staat en wanhopig op zoek is naar de betere tijden

quote:

Op maandag 2 augustus 2010 23:17 schreef Eva4Evah het volgende:

-heel verhaal-

Dit klinkt wel als een depressie. in ieder geval iets psychisch. Wel lastig. Toch knap dat je het nog zonder proffessionele hulp lijkt te redden voorlopig. Maar als dit nog langer aanhoudt en je je ongelukkig blijft voelen, lijkt het me toch verstandig om te over wegen hulp te zoeken

Quickie_Butt, ik zie je nog niet posten dus ik hoop dat je 2^e poging om naar de dagbehandeling te gaan, geslaagd is!

Eva4Evah: Ik lees een hele rij symptomen van depressie. Volgens het handboek wat door artsen wereldwijd gebruikt wordt om de diagnose te classificeren. Het is fijn dat je familie je zo goed opvangt maar ik denk dat je er baat bij zou hebben als je professionele hulp ging zoeken.

En dat je je tijdens dat baantje beter staande houdt is logisch. Dagstructuur is heel belangrijk om depressie onder de duim te houden. Ik wens je heel veel sterkte! En blijf vooral actief in dit topic want mensen daarbuiten kunnen keihard oordelen terwijl ze geen flauw idee hebben waar ze over praten.

Eva4Evah:, de symptomen die jij beschrijft klinken wel als een depressie. Fijn dat je zo goed bent opgevangen door je omgeving en werk is idd erg belangrijk, want dan heb je een vaste structuur. Maar als het al zolang duurt is het misschien wel verstandig om professionele hulp te zoeken. Sterkte ermee!

Net mijn dossier van de groepstherapie van een paar jaar geleden ingezien. Was best confronterend om dat allemaal te lezen en vooral de mening van de therapeuten te lezen

Ik heb morgen een begrafenis en kan dan dus niet werken. Wacht op telefoontje van werk wanneer ik dan moet werken ( donderdagmiddag of vrijdagochtend) Als ik dat weet kan ik ook een afspraak met de huisarts maken.

quote:

Op maandag 2 augustus 2010 17:38 schreef Quickie_Butt het volgende:
Ok ik schaam me diep. Ik had me vanmorgen moeten melden bij de dagbehandeling... maar ik ben niet gegaan . Ik weet niet waarom maar het lukte me niet. Ik kon me er niet toe zetten .

Ik heb straks met ze gebeld en het leek ze verstandig als ik morgen toch weer probeerde om te komen. Ze zullen ook wel vaker met dit bijltje gehakt hebben. Nou ja ik weet het even niet meer ook. Ik zie morgen wel weer.

schaam je niet. Ik heb hetzelfde een aantal jaar geleden gedaan. Zat in groepstherapie voor mensen met een Sociale Fobie. Vond het verschrikkelijk en heb me vaak 'ziek' gemeld. Toch heeft het zeker wel geholpen en ben ik zeker niet meer depressief. Af en toe heb ik nog een angstaanval maar deze weet ik vaak wel te controleren en om te zetten. Hoe moeilijk het ook is, ga wel. Het is niet erg om eens niet te gaan want het is ook verschrikkelijk en echt niet een leuk thee kransje ofzo. Maar ookal zeg je niets, je zult er veel van opsteken en als je geweest bent, geef jezelf dan een schouderklopje dat je WEL bent gegaan. Ga je niet? ga jezelf dan niet schamen maar zeg: volgende keer beter.