Kinderen na je 35e...

Voor iedereen is dit een heel persoonlijk onderwerp.

Ik wil zelf namelijk het liefst voor me 30e.
Na me 40e zou ik het zowiezo niet meer doen, tenzij (en hier ga je al) de situatie toch er toe lijdt.

Maar goed

Ik vind het gezeik. Iemand van 30 is geen kind meer. En verder hou je alleen rekening met eventuele gezondheidsrisico's.

quote:

Op zaterdag 2 januari 2010 23:52 schreef Hechter het volgende:
Te oud of niet? Als ik kinderen neem is dat tussen mn 25e en 35e. Ouder dan dat echt niet meer. Vind dat ergens gewoon zo egoistisch. Ja, JIJ wil perse een kind, maar hoe is dat voor je kind als het 20 is en pa en ma bijna met pensioen zijn? Als het op zijn 30e al bezig moet zijn met een begravenis? Of jonger? Kijkend naar bijvoorbeeld Patricia -Lijk-Paay die misschien nog een kind wil op d'r 50e... En dan de kans dat het een mongooltje wordt...

Op zich vind ik inderdaad de 35 leeftijd een leeftijd waarvan je zegt, daarna geen kinderen meer. Nou ben ik er ook zeker niet fel op tegen, maar je moet er als ouder zijnde wel rekening mee houden hoe je kinderen het later gaan krijgen...

Nou moet die Patricia sowieso geen kinderen nemen, kan niet veel goed uit komen...

Achja me pa was ook 29 toen hij mij kreeg.. En toch heb ik zijn crematie al moeten regelen.. Ik ben nu 28..
Dus dat is niet echt een argument..

Ik ben nu echt niet aan kinderen toe..
En ik de kans is groot dat ik nooit aan kinderen begin.. Maar sowieso niet voor mijn 33ste.

Mijn oma was 42 toen m'n vader werd geboren en 44 toen ze m'n tante kreeg. Ze was echt een topwijf! Eerst nog wat van d'r vrije leven genoten voordat ze ging settelen. Ze ging pas dood op haar 94e, dus ik heb haar nog heel lang meegemaakt.

Mijn moeder kreeg mij toen ze net 19 was en dat vind ik heel wat stommer. Biologisch gezien misschien niet, maar ze was er geestelijk nog niet bepaald aan toe.

En als je boven de 35 bent, krijg je automatisch allerlei onderzoeken om te kijken of het kind al dan niet gezond is.

Ik denk dat de ideale leeftijd om kinderen te krijgen voor een vrouw zo rond de achtentwintig/dertig ligt, maar dat wil niet zeggen dat het per definitie onmogelijk is om er op latere leeftijd aan te beginnen.

quote:

Op zaterdag 2 januari 2010 23:58 schreef Hechter het volgende:
Iemand van 30 is waarschijnlijk net getrouwd, net een paar jaar aan het werk en het lijkt me dat zo iemand ook nog gewoon steun wil van ouders.

Dat zijn ook de mensen die nog even een jaar of 10 wachten voor ze aan kinderen beginnen.

quote:

Op zaterdag 2 januari 2010 23:52 schreef Hechter het volgende:
...Kijkend naar bijvoorbeeld Patricia -Lijk-Paay die misschien nog een kind wil op d'r 50e...

quote:

Patricia Anglaia Margareth Paaij (Rotterdam, 7 april 1949) is een Nederlands zangeres.

Dan moet ze snel in de teletijdmachine stappen.

on-topic:
Je kan niet alle plannen. Ik zie het probleem niet zo. Te jonge ouders (als papa zijn verantwoording al neemt) lijkt mij een groter risico.

quote:

Op zaterdag 2 januari 2010 23:52 schreef Hechter het volgende:
Als ik kinderen neem is dat tussen mn 25e en 35e.

Zal ik .......

Kinderen neem je niet, die krijg je

Mja, kinderen heb ik wel interesse in (getalenteerde voetballende jongetjes en wat leuke meisjes) na mn 31/32e. Jonger echt niet.

gemiddelde vrouw wordt 84, gemiddelde man wordt 79.

Als een vrouw dus een kind op zijn 40ste krijgt, dan wordt het kind 44 wanneer de moeder uiteindelijk sterft.

Een kind nemen is per definitie egoïstisch. Je doet het niet voor het kind, want dat bestaat nog niet.
Verder is je redenering vette flauwekul, want elk kind roeit gewoon met de riemen die het krijgt. Je kunt ook wel wat zeggen over mensen in Afrika of Bangladesh; die gaan massaal dood, en hier vind jij het al erg als pappa een paar grijze haren heeft.

Op één punt heb je trouwens wel helemaal 100% gelijk: Patricia Paay zou zich met terugwerkende kracht niet voort moeten planten en een chirurg moeten zoeken die haar mediageile bakkes uit de publiciteit weet te halen.

ieder moet dat voor zichzelf beslissen
zelf vind ik 35 niet heel oud om een kindje te krijgen
de moeder van mijn vriend heeft op haar 46e nog een kind gekregen, dat vind ik wel heel oud, er zitten dan ook heel wat risico's aan vast

quote:

Op zondag 3 januari 2010 00:11 schreef Hechter het volgende:[/b]
Als je aan de pil zit neem je ze.

en dan stopt ze met de pil, lukt het niet om zwanger te worden en dan als nog God op je blote knieen smeken of al alstublieft nog kinderen mag krijgen....

quote:

Op zaterdag 2 januari 2010 23:55 schreef Seven. het volgende:
Ik vind het gezeik. Iemand van 30 is geen kind meer. En verder hou je alleen rekening met eventuele gezondheidsrisico's.

inderdaad, ben ik met je eens Seven

Is het bij jullie wel eens opgekomen dat als je na je 40e nog kinderen 'neemt' die kinderen al bij het afstuderen het risico lopen jullie als ouders te moeten begraven ? Ik was me daar altijd heel erg van bewust als kind en heb veel moeten missen hierdoor. Mijn vader stierf op m'n 23e. Je kan mazzel hebben met ouders die tot ver in de 80 gezond van lijf en leden blijven maar niet iedereen treft dat geluk.

Gun je kinderen een beetje sportieve ouders en wil je op latere leeftijd nog zorgen... koop dan een kat.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 01:00 schreef SickPuppiesNeedLove2 het volgende:
Is het bij jullie wel eens opgekomen dat als je na je 40e nog kinderen 'neemt' die kinderen al bij het afstuderen het risico lopen jullie als ouders te moeten begraven ? Ik was me daar altijd heel erg van bewust als kind en heb veel moeten missen hierdoor. Mijn vader stierf op m'n 23e. Je kan mazzel hebben met ouders die tot ver in de 80 gezond van lijf en leden blijven maar niet iedereen treft dat geluk.

Gun je kinderen een beetje sportieve ouders en wil je op latere leeftijd nog zorgen... koop dan een kat.

Uhm? Er gaan genoeg ouders voor de 70 dood hoor. Uitgaan van een gemiddelde wat betreft leeftijd vind ik altijd maar gevaarlijk.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 01:00 schreef SickPuppiesNeedLove2 het volgende:
Is het bij jullie wel eens opgekomen dat als je na je 40e nog kinderen 'neemt' die kinderen al bij het afstuderen het risico lopen jullie als ouders te moeten begraven ? Ik was me daar altijd heel erg van bewust als kind en heb veel moeten missen hierdoor. Mijn vader stierf op m'n 23e. Je kan mazzel hebben met ouders die tot ver in de 80 gezond van lijf en leden blijven maar niet iedereen treft dat geluk.

Gun je kinderen een beetje sportieve ouders en wil je op latere leeftijd nog zorgen... koop dan een kat.

Iedereen zijn ouders gaan dood. En no offence aan mensen die hun ouders op jongere leeftijd verloren zijn maar wat in vredesnaam doet jullie denken dat het minder erg wordt naarmate je zelf ouder wordt? Met begin 20 ben je zelfstandig genoeg om je alleen te redden, halverwege de 20 ben je volwassen. Alsof het op je 40ste niet enorm kut is om je ouders te verliezen.

Feit is dat je je in zekere mate afhankelijk opstelt naar je ouders tot ze zelf hulpbehoevend worden. Daarna kan men er pas 'vrede mee hebben' als iemand doodgaat. Oudere mensen moeten eerst aftakelen, de zin in het leven verliezen en zich neerleggen bij het feit dat dat het 'binnenkort afgelopen kan zijn' wegens ouderdom. Blijkbaar moet je je kinderen eerst tot last zijn zodat zij het makkelijker los kunnen laten, nadat je je halve leven krom hebt gelegen voor hun.

Als je naar je levensloop kijkt: de puberteit is voor veel mensen best een kutperiode waarin je niet eens bewust stilstaat bij de aangenamere dingen in het leven omdat je met jezelf overhoop ligt. Dan volgt een 4 tot 6 jaar studententijd waarin je kunt genieten maar geen geld voor de écht leuke dingen. En tegen de tijd dat je volwassen bent heb je dus nergens bewust van genoten omdat je anders al te oud wordt voor kinderen. Sorry people, maar dan geniet ik liever bewust van mijn twenties en begin thirties, want dat zijn de enige jaren waarin je vrij zorgeloos kunt genieten alvorens je alles opzij moet zetten voor je kinderen en je hypotheek en je pensioen.

quote:

Op zaterdag 2 januari 2010 23:52 schreef Hechter het volgende:
Te oud of niet? Als ik kinderen neem is dat tussen mn 25e en 35e. Ouder dan dat echt niet meer. Vind dat ergens gewoon zo egoistisch. Ja, JIJ wil perse een kind, maar hoe is dat voor je kind als het 20 is en pa en ma bijna met pensioen zijn? Als het op zijn 30e al bezig moet zijn met een begravenis? Of jonger? Kijkend naar bijvoorbeeld Patricia -Lijk-Paay die misschien nog een kind wil op d'r 50e... En dan de kans dat het een mongooltje wordt...

Ga je ervan uit dat iedereen met 65 doodgaat? Dat is wel erg pessimistisch.
Ik zou zeggen, boven de 45 dan is het niet meer aan te raden.
Als je ouder bent dan ben je financieel ook in een betere situatie, en ben je ook wijzer.
Zo kun je het kind een beter leven geven.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 06:27 schreef koffiemokje het volgende:

[..]

Als je ouder bent dan ben je financieel ook in een betere situatie, en ben je ook wijzer.
Zo kun je het kind een beter leven geven.

precies mijn gedachte.
al hoewel ik zelf geen kinderen heb mogen krijgen ben ik er van overtuigd dat ik nu, op mijn 40ste en misschien vanaf mijn 35ste, een betere vader zou kunnen zijn dan op mijn 25ste.

Het gaat over vroeg of laat kinderen en het énige argument is wanneer de kinderen de ouders moeten begraven.

De ene ouwe lul is de andere niet he. Mijn vader kreeg op zijn 40e zijn eerste kind, deed altijd erg jong aan op z'n grijze kop na, en liep op z'n 70e nog een marathon. Ik had genoeg klasgenoten met veel jongere ouders die alleen maar op de bank zaten, altijd moe waren en voor hun vijftigste al allerhande kwaaltjes ontwikkelden.

Ik ben op mijn 23e vader geworden. In principe een bewuste keuze. Vanaf jongs af aan wilde ik al vroeg vader worden. Vooral om het feit dat als mijn kinderen 15/16 zijn, ik nog vitaal genoeg ben (hoop ik dan) om leuke dingen met ze te blijven doen zonder fysieke ongemakken te maken te hebben.

Misschien ook omdat ik zelf een vader type thuis heb gemist (hij was er wel, maar hij was er nooit zeg maar) en ik 100% zeker wist dat ik beter zal dan als mijn eigen vader. En daar slaag ik tot nu toe (naar eigen zeggen) met vlag en wimpel in Vind het heerlijk om lekker met ze te ravotten en met ze op stap te gaan. Als ik met mijn kinderen over straat loop staat er alleen een smile op mijn face en echt gevoel van "jaaaaah, die zijn van mij"

Maar (opnieuw) vader worden na mijn 35e? Zie ik eigenlijk niet zo zitten