Er wordt wel eens gezegd dat schoonheid subjectief is en 'iedereen wel mooi is' etc, maar wat als je zelf niets moois aan jezelf kunt zien? Niet willen dat mensen foto's nemen, en als ze toch genomen worden denken dat je zo'n misschepsel bent dat geen mens over je lelijkheid heen zal kunnen kijken.
Ik heb hier zelf veel last van, al zal ik het in het openbaar nooit zeggen omdat ik het zelf zo irritant vind wanneer mensen zeggen dat ze zichzelf lelijk vinden (vaak gewoon valse bescheidenheid).
En ik begrijp hoe zinloos en dom het is je over dit soort dingen zorgen te maken ipv wereldproblematiek enz maar ik hoef maar een foto van mezelf te zien en mijn stemming draait gelijk om en ik voel me kut en vooral lelijk. Ik snap ook wel dat schoonheidsidealen niet reeel zijn en dat verhaal maar ik kan niets 'goeds' in m'n uiterlijk zien, ik voel alsof ik abnormaal ben.
Het gaat een beetje voorbij het op een barbie willen lijken, ik vind mezelf er echt raar uitzien: verhoudingen en gezicht kloppen niet, slechte zieke huid, lelijk haar etc. Het is dus niet één ding wat ik evt zou kunnen laten fixen (kromme neus ofzo). Het hele plaatje klopt niet.
Ik vind het zielig van mezelf dat ik zo denk, ik zou zo niet over anderen willen spreken en uiterlijk is ook maar oppervlakkig, er zijn ergere dingen..Maar: ik lijk gewoon niet anders te KUNNEN denken?
Ik zie wel meer herkenningstopics in r&p, en ik wil eigenlijk zo graag weten of ik niet de enige gek ben en of mensen ervaring hebben met therapie oid? Gezien het bij mij niet om één specifiek lichaamsdeel of anorexia ofzo gaat, valt het al buiten een hoop psychische 'hokjes' en 'alles is subjectief'-praatjes heb ik intussen ook al gevoerd.
Ik besef nl wel hoe zinloos het is om dit zon negatieve impact te laten hebben op mn leven, maar ik kan de gedachten niet stoppen en het kut-en-altijd-minderwaardig-gevoel blijf ik houden. Het verpest toch aardig wat dingen in mn leven.
Ik post geen fotos