even mijmeren, hoor...
het is zo bijzonder deze dagen!

aan de ene kant rommelt het, rugkrampen, harde buiken, steekje hier, steekje daar, doodvermoeiend allemaal, want het is net niks, maar teveel om echt niks te zijn, zeg maar (ik tel het iig niet als bevalling, en nu is er nog niks echt begonnen of zo. ik begin met tellen als er gepuft moet worden, dit is nep

) dus dan zit je wel steeds te kijken of er al regelmaat in komt, even voelen of het sterker wordt, het houdt me wel bezig.
Aan de andere kant ben ik nu zo ontzettend gewend aan het bankhangen en niks doen, dat mijn dagen zo om zijn voordat ik het weet, niet echt veel nuttigs gedaan heb, en het helemaal niet erg vind. echt gewoon geaccepteerd, en dat (bij vlagen lichtelijk venijnige) gerommel en de algehele onrust helpt ook wel bij het denken dat het einde in zicht is.
je zou bijna zeggen dat ik bijna zou kunnen genieten van het zwanger zijn. Bijna. En dat is toch al een stuk verder dan ik de afgelopen 6 a7 maanden gekomen ben, en dat is dan wel weer fijn. maar ja, dan is het ook weer bijna voorbij.
Maar het kan zo nog eventjes duren. Wanneer komt ze? Waar is Eli dan? Hoe gaat hij reageren als ze er is? (we hadden gister feestje thuis met een baby, en daar werd best heftig op gereageerd (lees: zeer argwanend staren wat het kind allemaal uitspookte. het duurde best een kwartier tot eli weer ontdooid was,en dat is lang voor zijn doen, zeker in eigen huis) ) Wat blijft er van mijn onderkant over? Hoe gaat de borstvoeding? gewoon alles...
Ja, ik weet het niet, het is gewoon bijzonder, en daar sta ik dan de hele dag bij stil

/dagboekpost