06-08-2010
De weerstand van een zwart gat
Snaartheorie verklaart supergeleiding
Supergeleiding is al een eeuw hot in de natuurkunde, maar wordt nog steeds slecht begrepen. Nu komt er hulp uit onverwachte hoek. De snaartheorie kent een model voor zwarte gaten dat bijna perfect aansluit op het gedrag van elektronen in een supergeleider.
Het is op een jaar na een eeuw geleden dat de Leidse fysicus Heike Kamerlingh Onnes supergeleiding ontdekte. Hij was erin geslaagd om helium af te koelen tot bijna het absolute nulpunt (0,9 Kelvin) en wilde weten of hij onder die omstandigheden kwikdraad kon gebruiken als geleider van elektrische stroom. En of dat kon: de weerstand van het kwik was nul geworden en de stroom ging er zonder verliezen doorheen.
Keramisch
Later bleek dat ook andere metalen supergeleidend konden worden, maar van groot praktisch nut leek het allemaal niet. Supergeleiding trad alleen op bij extreme koeling. Pas in 1986, driekwart eeuw na de ontdekking van Kamerlingh Onnes, maakte het vakgebied een grote sprong voorwaarts. Bepaalde keramische materialen vertoonden het kunstje ‘al’ bij 90 Kelvin. Dat is nog steeds erg koud (ruim 180 graden onder nul), maar technisch niet meer zo lastig.
Theoretisch leverde dat wel een probleem op. In de jaren vijftig was voor de metalen een bevredigend model bedacht om supergeleiding te verklaren, maar de vreemde keramische baksels plaatsen materiaalfysici tot op de dag van vandaag voor een raadsel.
Theorie van Alles
Nu krijgen ze steun van collega’s van wie ze dat vermoedelijk het laatst verwachtten, de snaartheoretici. Deze zijn eigenlijk op zoek naar een zogeheten Theorie van Alles, een theorie die alle krachten uit de natuur met elkaar verbindt.
Dat lukt nog niet zo best, vooral omdat de snaartheorie zeer abstract is en nauwelijks experimenteel te toetsen. Maar de wiskunde die ervoor nodig is (en ervoor ontwikkeld moest worden) heeft soms al wel nut op een heel ander terrein.
Zoals nu met supergeleiding. Amerikaanse snarenfysici van het fameuze MIT in Cambridge, Massachusetts, reiken hun vakbroeders in Science een model aan van een zwart gat, dat ook gebruikt kan worden voor supergeleiding. Wellicht kunnen daarmee materialen worden ontwikkeld die bij nog hogere temperaturen hun weerstand verliezen, voorspelt de voorlichter van MIT in een bijgaand persbericht.
Vreemd metaal
Zo ver is het nog niet, tempert één van de onderzoekers, Hong Liu, de verwachtingen. “Dat is wel het doel, maar een verklaring voor supergeleidende keramieken hebben we nog niet.”
Juist boven de temperatuur waarbij de keramische materialen supergeleidend worden, komen ze in een fase die fysici omschrijven als ‘vreemde metalen’. Normaal is in die fase de weerstand van het materiaal evenredig aan het kwadraat van de temperatuur. Maar in vreemde metalen is die relatie er met de temperatuur zelf. “Geen theorie die dat kan verklaren”, zegt Liu.
Maar ze hadden een model liggen dat de zwaartekracht in en rond een zwart gat beschreef en dat opmerkelijke overeenkomsten vertoonde met het gedrag van elektronen in een vreemd metaal. Zo was ook de elektrische weerstand van het zwarte gat evenredig met de temperatuur.
Algemene relativiteitstheorie
Dat is minder curieus dan het oogt. De snaartheorie poogt een verbinding te leggen tussen de wereld van het grote, waarin de zwaartekracht regeert en die beschreven wordt door de algemene relativiteitstheorie, en de wereld van atomen en elektronen waarin de wetten van de kwantumtheorie gelden.
De hoop is nu dat ook andere eigenschappen van vreemde metalen hun evenknie hebben in het zwarte gat. De fysici denken bijvoorbeeld dat de grootte van het elektromagnetisch veld in zo’n zwaartekrachtsysteem correspondeert met de dichtheid van elektronen in de kwantumwereld. Zo zouden de geheimen van de supergeleiding kunnen worden ontsluierd door de eigenschappen van een zwart gat te berekenen.
Ptolemaeus
De snaartheoretici die al dertig jaar ploeteren op hun Theorie van Alles, kunnen dit succesje wel gebruiken, maar over de waarde van de theorie zelf zegt het weinig. Critici verwijzen graag naar het wereldbeeld van Ptolemaeus, die de aarde in het centrum van het heelal plaatste en een ingewikkeld stelsel van cirkels en epicykels nodig had om de bewegingen van de planeten te kunnen verklaren. Ptolemaeus zorgde voor een geweldige bloei van de goniometrie, maar zijn stelsel ligt al lang op het kerkhof van de wetenschap.
Joep Engels
Thomas Faulkner e.a., ‘Strange Metal Transport Realized by Gauge/Gravity Duality’, op 5 augustus 2010 verschenen op Sciencexpress, de online versie van Science
(Noorderlicht)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...