Depressief door de hormonen, deel 9

Davinia, wat fijn dat je psych meedenkt ook om de tijd te overbruggen!

Ik meld mij hier ook maar een keer.

Ik ben nu ongeveer 10 weken zwanger. En een week of 8 beroerd waarvan 6 echt ziek.
In 1e instantie kreeg ik niets van de HA later emesafane. Afgelopen ma mijn vriend de HAP laten bellen omdat ik bloed aan het spugen was. Toen primperan gekregen.
Omdat moment spuug ik nog steeds meerdere keren per dag en ben ik de hele dag heel er misselijk. Mijn gedachtes zijn op dit moment alles behalve positief.
Ik schaam mij er eigenlijk heel erg voor maar op dit moment denk ik meer van ik wil het niet. En ik moet nog zolang.
Daarbij word ik ook steeds onzekerder ik heb geen vaste baan en was mentaal nog niet voorbereid op de komst van een kindje. Het is zeker welkom maar ik voel wel de angst voor straks hoe moeten we alles betalen? zal ik wel een goede moeder zijn? Krijgt het iets mee van hoe ik mij voel?

Do moet ik weer naar de VK en dan wil ik het hier zeker over hebben.

Sorry dat ik zo egoïstisch dit forum kom binnen denderen maar wilde gewoon even mijn verhaal kwijt.

Davinia, dat afsluiten voor je gevoel komt ook door medicijnen. Dingen die daardoor anders hard aankomen, doen nu weinig. En wie weet is het bij mij voor eeuwig zo (ik ben aan het afbouwen, maar weet niet of ik ooit zonder kan), dan is dat zo. Liever zo, met minder emoties en dat ik het leven dan volhoud, dan zoals het was. Niet terug naar toen, dat nooit. Dan maar zo'n dunne sluier.

Prima toch, zo tijdens de meet. Een veilige plek, ik gok dat iedereen op de hoogte was van je depressie en je bent eerlijk geweest. Dat is goed.
Mijn emoties masker ik soms nog steeds en eigenlijk vind ik dat helemaal niet erg. Er zijn nu eenmaal situaties waarin ik niet eerlijk kan zijn. Op mijn werk zijn de collega's waar ik wat meer contact mee heb op de hoogte. En een paar externe contacten, maar de 'klanten' niet. Dat zou mijn positie ook onderuit halen. Eventueel kan ik wel vertellen dat ik de ppd heb gehad, maar niet dat ik nu met het afbouwen zit en de twijfels daaruit. Dan zou ik mijn werk niet goed meer kunnen doen.

Die psycholoog klinkt goed. Fijn dat ze wat extra moeite voor je wil doen ook.

ferrari_rood. Gedeeltelijk zijn de gevoelens die je beschrijft heel normaal. Dat je zwanger bent en dan twijfel. Kan ik het wel? Hoe moet ik oooooit tegen de luierstank kunnen??? Hoe weet ik nu wat dat huilen betekent? Hebben we genoeg geld? Is het huis goed? En dan heb jij nog de onzekerheid van een vaste baan en dat je lichamelijk op aan het raken bent.
Verstandig om het bij de vk aan te kaarten. Juist omdat je meer risico's op een depressie is het heel goed dat o.a. zij je extra in de gaten houdt. Heb je een partner die extra op je let? En/of een goede vriendin? Dat je hen vraagt om heeeeel eerlijk tegen je te zijn als ze iets aan je merken?

quote:

Op zondag 28 november 2010 19:00 schreef ferrari_rood het volgende:
Ik meld mij hier ook maar een keer.

Ik ben nu ongeveer 10 weken zwanger. En een week of 8 beroerd waarvan 6 echt ziek.
In 1e instantie kreeg ik niets van de HA later emesafane. Afgelopen ma mijn vriend de HAP laten bellen omdat ik bloed aan het spugen was. Toen primperan gekregen.
Omdat moment spuug ik nog steeds meerdere keren per dag en ben ik de hele dag heel er misselijk. Mijn gedachtes zijn op dit moment alles behalve positief.
Ik schaam mij er eigenlijk heel erg voor maar op dit moment denk ik meer van ik wil het niet. En ik moet nog zolang.
Daarbij word ik ook steeds onzekerder ik heb geen vaste baan en was mentaal nog niet voorbereid op de komst van een kindje. Het is zeker welkom maar ik voel wel de angst voor straks hoe moeten we alles betalen? zal ik wel een goede moeder zijn? Krijgt het iets mee van hoe ik mij voel?

Do moet ik weer naar de VK en dan wil ik het hier zeker over hebben.

Sorry dat ik zo egoïstisch dit forum kom binnen denderen maar wilde gewoon even mijn verhaal kwijt.

Over die onzekerheden die je hebt heb ik wel wat tips voor je, hoor. Je kunt ook best terecht om samen eens een bakkie te doen als je weer eens in de buurt bent. Je weet waar mijn huis woont.

Dank je. Ik hou het in gedachten.
Voorlopig ben ik niet echt in de buurt. Werken en slapen nou ja in bed liggen. dat is het

quote:

Op zondag 28 november 2010 20:58 schreef ferrari_rood het volgende:
Dank je. Ik hou het in gedachten.
Voorlopig ben ik niet echt in de buurt. Werken en slapen nou ja in bed liggen. dat is het

Nou ja.... kijk maar. De uitnodiging staat. Ik deed het ooit alleen en met weinig geld en had toen een postnatale depressie. Knap klote, maar achteraf gezien heeft het goed uitgepakt en kind is nu bijna volwassen.

ferrari_rood, wat rot dat je je zo voelt! Geef bij je vk ook echt nog even aan dat het vele spugen niet is opgehouden. Die primeran is volgens mij alleen maar tegen de misselijkheid en doet weinig voor je slokdarm. Ergens ook wel logisch dat genieten er zo echt niet bij is.

F_R, ik heb je ergens anders al advies gegeven over je volgende VK bezoekje.
Mefke heeft gelijk. Primperan doet niks om je slokdarm te beschermen. Echt balen dat het voor jou niet werkt. Kersjes en ik hebben veel baat bij primperan (gehad).
Verder is alles wat je zegt zo herkenbaar. Ik kan alleen maar hopen dat voor jou de tijd na het eerste trimester wel fijn is.
Sterkte

Ten eerste, ik vind het altijd heel bijzonder als mensen hier reageren.
Het is een emotioneel beladen onderwerp, voor sommigen meer herkenbaar dan ze willen toegeven (zowel aan zichzelf als aan anderen). Tsja, en post dan maar eens iets...
Dat wilde ik ff zeggen. Dat ik het erg waardeer.
Ik reageer niet snel, maar dat is ook omdat ik hiervoor ff rustig de tijd wil nemen. En dat lukt niet altijd. Is dus geen desinteresse naar jullie reacties.

chaca, ik vind je sig ook zo mooi "emotioneel sta ik als een huis. alleen is het een bouwval."
wat vind je er zelf van dat het sterkzijn zo wisselt? ik had stiekem de hoop dat dat tzt wel weg zou gaan...

DF, het gaat idd vooruit. En het gaat (hopelijk) voorbij. Langzaam. Maar inmiddels heb ik geduld gekregen! Ik zit al zo lang thuis, die paar weken zullen het verschil niet meer maken.

YPPY, in principe is er ook niets mis met maskeren zoals jij het gebruikt. Dan doe je het bewust en is het een (positieve) keuze. Dan is het eigenlijk alleenmaar nuttig. Ben ik te optimistisch als ik hoop dat de sluier helemaal verdwijnt? Hopelijk niet. Onze situaties zijn natuurlijk niet vergelijkbaar wegens mijn bipolaire component, dus ik hoop ook op ander herstel.

F_R, ik hoop dat je je inmiddels fysiek beter voelt (spugen en slokdarm). Heb je eea met de vlos besproken? Hoe gaat het nu?

DML, hoe gaat het met jou?

Gister weer gesprek gehad met de bedrijfsarts, en telefonisch consult met psychiater. Ik zou dinsdag een afspraak hebben, maar door problemen met mn elleboog heb ik die afgezegd. De psychiater had voor de vervolgtherapie (bij een psycholoog) nog niet definitief iets gevonden, maar heeft me wel alvast op een wachtlijst gezet. Iedere week telt, nietwaar?
Gesprek met de bedrijfsarts was dus zeer nuttig. Had eigenlijk weinig te vertellen anders dan dat het langzaam vooruit gaat en we nog steeds wachten op het begin met de vervolgtherapie.
Over 7 wk weer afspraak met de bedrijfsarts. Dan kijken of de vervolgtherapie al begonnen is, en zo ja, wanneer we eens kunnen gaan denken aan herintegratie.
Krijg al de zenuwen bij de gedachte...
Hopelijk over 7 wk niet meer.

[ Bericht 13% gewijzigd door DaviniaHR op 02-12-2010 16:05:44 ]

Ik moet zeggen, het begint me een beetje de strot uit te hangen, dat hele depressie-gebeuren. Ben er wel klaar mee, eigenlijk. Alles gaat goed, tot er een (echte) belasting op me komt. Een paar weken slecht slapen (Aviva had dubbele oorontsteking, is alweer een week of 2 geleden), of een sociale gelegenheid, de belastbaarheid blijft superlaag.
Eergister een lunch gehad met veel mensen. Ging allemaal goed. Gister en vanochtend bijna weer een borstontsteking gehad (details verder niet belangrijk, die riedel kennen we nu wel), geeft ook stress. En weer geen rust omdat de kinderen in het weekend thuis zijn.
En dan is het weer vandaag… En gebeurt er weer niets. Ik vlucht weer in een chicklit-romannetje, en heb me misselijk gevroten aan M&M’s , en kan me wederom nergens toe zetten. Misschien ga ik maar het huis schoonmaken of zo. Of niet.

En dan die sneeuw en de kou. Ik verlies al het gevoel in mijn vingers bij het zien van die sneeuw. Het brengt zoveel herinneringen van vorig jaar terug. De doffe ellende van de laatste weken zwangerschap, waarbij ik eigenlijk de deur niet uitkon, omdat ik met goed fatsoen niet door de sneeuw kon lopen, door de bekkenklachten. En sowieso het feest dat zwangerschap heet. Aviva is dus bijna jarig. Er is alweer een jaar voorbij. Waarvan ik minstens 7 maanden ziek ben geweest. En nog steeds ben.

Hoe moet ik zo weer mijn leven oppakken? Iedere week krijg ik (de groep) mailtjes van de baas van onze afdeling, hoe goed de afdeling loopt en dat we zulke geweldige resultaten boeken. Hij supertrots, natuurlijk. Wat heb ik eraan bijgedragen? Niets. Zij gaan door, en ik sta stil. Tenminste op werkgebied.
Hoe moet ik nou proberen iets van een sociaal leven op te pakken als iedere sociale gelegenheid eindigt in een baggerdag? Of twee? Ik weet het allemaal even niet meer. Ik ga maar een wasje draaien of zo. Moet ook gebeuren.

Davinia,

Ik hoop zo voor je dat het snel de goede kant op gaat.. Al is het eerst maar wat meer weerbaarheid, wat minder baggerdagen.

December is ook een rotmaand, met slecht weer, virusjes, sociale verplichting etc. Over 2 weekjes is dat allemaal weer voorbij. Misschien dat je dan wat meer rust krijgt in je hoofd?

Is er geen manier om die werk-mailtjes niet te lezen? Dat je het alleen bekijkt als het jou uitkomt?

Och, lieve Davina. Het is zo'n strijd. Hoe krijg je jezelf weer op de rit. Dat is de vraag die dan in je hoofd blijft dwalen. Hoe moet ik dit nu toch doen? Daar is geen pasklaar antwoord op. En de vraag is en blijft, gaat het ooit nog goed komen? Eerlijk gezegd....als ik naar mezelf kijk, kan ik alleen maar zeggen: ja en nee. Het wordt niet meer zoals vroeger. Dit draag je mee. Het zorgt voor een bescherming. En soms is dat fijn, maar soms kun je je er ook flink aan ergeren. Dan hoor je jezelf roepen: ja, maar vroeger...toen...toen kon ik het wel!

Het hier schrijven is een manier van actief ermee bezig zijn. Het accepteren van de situatie. Dat is goed! En dit geldt ook voor de andere meiden. Door hier te schrijven en te delen, maak je het voor jezelf tastbaar. Iets waar je aan kunt werken. En uiteindelijk op een punt komt waarbij je tegen jezelf kunt zeggen: ok, dit ben ik. Misschien niet helemaal zoals ik was, maar wel iemand die ik weer in de spiegel kan aankijken en tegen kan zeggen: hoi, fijn om je te zien. We gaan vandaag weer wat doen!

Mijn sig....ja, dat ben ik. Dat is niet altijd zo geweest. Ik was voor de zwangerschap van Fleur (en het overlijden van mama) anders. Ik was niet zo emotioneel labiel. Maar nu ben ik dat wel. Ik kan het niets anders formuleren. De ene dag maak ik de goede deur open bij een gebeurtenis en zie ik weer wie ik was. Dan kan ik wel logisch denken en reageren, maar op het andere moment pak ik de verkeerde deur en stort alles in. Dan kan ik janken, schreeuwen onlogisch reageren en moet ik alle zeilen bij zetten om weer logisch te worden. Of dat ooit verandert? Misschien als ik de overgang heb gehad, want ik ben er van overtuigd dat het hormonaal is bij mij. Ik kan het in elk geval niet anders verklaren. En of ik het lastig vind...ja absoluut, maar omdat het zo wisselt, probeer ik ook de goede deur te zoeken. Het is alleen zo jammer dat er geen bordjes op staan: "flits-reactie" deze dus niet nemen!!!

Maar ik kijk nu na 7 jaar wel in de spiegel 's ochtends en zeg tegen mezelf: vandaag wordt een goede dag!

Dames, step by step. Echt, leg de lat niet te hoog.
_{Anders spring je er alleen maar tegenaan.}

En DF, ik ben het niet met je eens hoor, dat december een rotmaand is.
Mss als je niet lekker in je vel zit...

Ik bedoelde vooral dat je in december wat meer momenten hebt dat je van je padje geduwd kunt worden.. En dat gaat makkelijk als je niet zo in je vel zit inderdaad..

Ik gooi er gewoon nog een voor iedereen die hem nodig heeft..

DF, op zich zijn de werkmailtjes wel leuk. Blijf je een beetje op de hoogte. Voor de echte roddels heb je de secretaresse, uiteraard het feit dat ik niets heb bijgedragen aan het succes, dat steekt.

Chaca, dat ik na dit hele gebeuren niet meerdeElfde ben als voorheen, lijkt me niet meer dan logisch. Dit laat zeker (emotionele) littekens achter, en dat hoeft helemaal niet slecht te zijn. Gewoon anders.
Ik vond het vooral naar dat je op een gegeven moment gaat vertrouwen op bepaalde vooruitgang, en dat dat vertrouwen/hoop keer op keer de grond ingedrukt wordt. Word ik een beetje flauw en moedeloos van. Maar opgeven is nog steeds geen optie. Dus we baggeren/modderen maar door.

Wat je beschrijft over die deuren herken ik niet helemaal, maar dat klinkt ook zwaar/moeilijk. Zeker als je verwacht dat het nog een tijd gaat duren voor het voorbij is.

December is niet zo'n hele nare maand an sich. Alleen Sinterklaas en O&N. De kou is een ander verhaal... Maar in februari is het ook koud

Nu heb ik pijn aan m'n vingers van typen op een iPhone

nu weet ik dus waarom ik geen I-phone heb.

Dat aan modderen werd bij mij wel minder naar mate ik meer in gesprek was met de psycholoog. Zij wist mij inzicht in mezelf te geven waardoor ik de valkuilen beter kon zien. En ook meer en meer leerde te ontwijken. Tuurlijk val ik er soms nog in, maar ik merk ook dat ik dan eerder zie dat het een valkuil is en dan eerder iemand (mijn lief) kan vragen om een touwtje te gooien zodat ik er uit kan klimmen en het niet meer op eigen kracht hoef te proberen als ik al op de bodem zit.

Dat het bij mij nog wel even kan duren voordat ik uit die hormonale achtbaan ben, weet ik. Maar ik heb dan ook de stille hoop dat ik net als mijn moeder vervroegd de overgang in ga. Ik weet dat het risico's met zich meebrengt, maar die wil ik wel accepteren als ik daardoor sterker in mijn doen en laten wordt.

Het belangrijkste is toch wel dat ik geleerd heb, dat niemand perfect is en dat je dat ook niet van jezelf mag verlangen om te zijn. Ik probeer dan ook die spreekwoordelijke lat zoveel mogelijk op de grond te laten liggen.

Dikke en sterkte met O&N. Mijn minst favoriete feestdag. Ik heb het nooit wat gevonden en zal het waarschijnlijk ook nooit leuk gaan vinden ook. Dat nieuwe jaar komt vanzelf....dat hoef ik niet te vieren.

Ik heb veel gedacht over die laatste paragraaf en vind het ergens best triest of zo. Het is zeker correct, maar het gevoel erachter voelt verdrietig. Ik weet niet.

Zometeen wordt er een jaar afgesloten. Op zich is morgen niet heel anders dan vandaag, maar toch. het was toch het meest bizarre jaar uit mijn leven. Van enorme roze wolk naar en nog veel zwarter diep dal. En dan vind ik het moeilijk om in mijn gevoel over het afgelopen jaar ook die mooie eerse maanden te laten meetellen. Want als ik dat nietdoe, voel ik me schuldig naar Aviva...

Volgend jaar wordt iig heel anders. De vervolgtherapie gaat snel van start (kan zo snel omdat ik al in ht systeem stond. Heeft het toch z'n nut gehad ) en dan tijdens de echte therapie zal ik gaan beginnenmet de reïntegratie. Op dit moment word ik nog fysiek benauwd van de gedachte.
Veel over denken, dus. Dan verzwakt de respons vanzelf, heb ik gemerkt. Maar eng blijft het wel...

Naja, rest me om een ieder een zo gelukkig en volledig mogelijk nieuwjaar te wensen!

Davinia hopelijk wordt 2011 een topjaar voor je! _{Ik ga je morgen pm-en... Vakantie, maar retedruk met alles...}

Chaca, hoe was je Nieuwjaar?

Mij 2011 is tnt al best heftig. Te beginnen met Nieuwjaar. Alle emoties van het afgelopen jaar kwamen nog even dunnetjes terug. Dat is best veel voor een dag.

Ik denk dat mede vanwege het heftige Nieuwjaar mijn emotionele achtbaan rondom Aviva’s verjaardag wel meeviel. Daar zitten maar 6 dagen tussen, dus de ontlading was nog vers. Ook het herbeleven van de bevalling ging een beetje moeilijk, omdat het echt heftig deel maar een half uur heeft geduurd. Maar toen ze om 20:37u bij me lag te drinken (had het allemaal een beetje gerekt) had ik wel een emo-moment. Voornamelijk door het grote contrast met vorig jaar. Ze werd geboren en de donkergrijze waas verdween samen met de placenta (of eerder). Kind eruit, enter roze wolk. En nu? Nu is het nog steeds bagger. Om 20:30u net zo bagger als om 20:40u.
En dan kwam de vraag "Zal ik ooit weer zo gelukkig zijn als toen?" Waarschijnlijk niet. Is dat erg? Weet ik niet. Maar het blijft wel een moeilijke vraag om aan jezelf te (moeten) stellen.

Aviva's verjaardag was vrijdag. Het weekend 8 en 9 januari was ook erg druk. Lunch en kinderfeestje, en alls wat erbij hoort.
Na het weekend dacht ik een dagje rust te kunnen hebben. ’s Avonds werd ik al beroerd, en maandag heb ik de hele dag rillend van de koorts op de bank gelegen, dvd’s kijken. Fijn, overbelasten. Maar we gaan vooruit! Overdag bleef mijn stemming goed. Fysiek over de zeik ipv psychisch. Wat een vooruitgang.

Dinsdag was ook moeilijk. Privéredenen.

Woensdag had ik intake bij de vervolginstelling (psycholoog). Die begon met mijn dossier door te nemen, om het verhaal kloppend te krijgen. En dat begon dus met de intake van vorig jaar mei. Dat viel me erg zwaar. Ineens kwam het hele jaar me weer terug in die paar minuten. Het gevoel van begin mei, het wachten, de aanmelding bij de nieuwe instelling, de diagnose, de behandeling, de onzekerheden, alle gevoelens van die termijn. En toen begon ik te janken. En hield niet meer op. Was een beetje jammer. Vraagt hij "zie je jezelf weer aan het werk gaan?" ik zeg "nee, ik moet er niet aan denken!" "Waarom moet je er niet aan denken?" "ik ben 3 dagen druk bezig, en ik krijg direct 39oC koorts ervan. Wat denk je zelf?" "ik denk niet, ik schrijf het op!" LOL

Drie snotlappen later hadden we het verhaal weer compleet, en zou de meneer terugkoppelen met de psychiater (kennelijk verantwoordelijk voor intakes, weet het nog niet precies hoe het zit) en ik moest even wachten. Ik word na een paar minuten weer teruggeroepen, en die psychiater stelde nog een paar vragen. Ik weer janken. Tsja, als de sluizen open zijn, gaan ze niet zo snel meer dicht. "Goh, ik hoef maar *dit* te doen en u gaat al huilen." "jaahaahaaa*brul* " ahum. "Nou mevrouw, ik twijfel nu wel of de diagnose wel goed gesteld is en of de medicatie voldoende voor u werkt" Dus ik uitleggen dat ik een hele zware week had gehad, etc. "Ik heb toch het gevoel dat u meer depressieve klachten heeft dan u nu rapporteert" Zucht. Krijgen we dat weer. Heb ik dus even helemaal geen zin in. Daarna zegt ze "u oogt slank, bent u afgevallen?" Ja, 6 kg of zo "Waar zijn die kilo’s gebleven?" Weet ik veel! In de WC, denk ik. (heb ik letterlijk gezegd )
Maar ze vindt iig wel dat ik snel geholpen moet worden met de vervolgtherapie, ongeacht of ze de diagnose in twijfel trekt. Dat is dan wel weer fijn.

In mijn optiek is er een groot verschil tussen acute depressiviteit (somber, geen eetlust, slechte gedachtes, geen gevoel, enz.) en herstellen van de totale cognitieve, danwel emotionele verwoesting die dat heeft aangericht. Ach ja, die mevrouw gaat alleenmaar uit van wat ze ziet, en dat was een jankende Davinia, dus ik kan het haar niet kwalijk nemen, ik hoop alleenmaar dat ze inziet dat de intake op een enorm slecht moment was, en dat het eigenlijk best goed gaat.

* Mompelt iets over lattenbodems

Davina. Wat goed! Wat goed zul je misschien zeggen? Nou, uhm gewoon. Dat je het allemaal hebt doorstaan, dat je je emoties hebt kunnen tonen bij de psych. Dat je dit allemaal hebt opgeschreven en vooral en dat is wat ik tussen de regels lees dat je meer en meer in ziet dat het een ziekte is, dat het niet jouw schuld is dat je dit doormaakt. Dat je minder boos op jezelf bent. Of het zo is, weet ik natuurlijk niet zeker, maar zo lees ik het.

dat de intake misschien op het verkeerde moment is geweest omdat de waterlanders zo rijkelijk stroomde, kan zijn. Maar aan de andere kant zorgt het ook voor meer druk bij de artsen en een notitie dat je voorlopig niet werkt.

Succes de komende tijd in elk geval...

Mijn O&N zoals gewoonlijk..... op de bank wachten tot het 12 uur is. Dan - in dit geval met een slapende Maud - op mijn schoot vuurwerk kijken en daarna heerlijk slapen. Het is geen vervelende avond geweest. Ik denk ook dat het kwam omdat ik het als een gewone avond behandeld heb. Ik heb geen terugblikken gezien op tv enz. Dat scheelt voor mij al erg veel.

Ja, het boos op mezelf zijn heb ik maar opgegeven. Gaf niet echt een nuttige uitkomst.

Tsja, ik zal wel binnen 4 mnd moeten gaan beginnen met herintegreren, anders krijg je weer gezeik met UWV. Maar ja, nog 4 mnd volledig thuis is ook niet leuk meer. De therapie moet juist in 'het echte leven' toegepast worden, dus dat zal wel los lopen.

Over die notitie bij hun, ik vond het eerrder vervelend dat ik niet echt gehoord werd in mijn uitleg, en dat zij mij na 5 min. maar ff ging herdiagnostiseren. Maar wat ik al schreef, eerste indruk en zo. Ik moet weer die diagnostische vragenlijst invullen, dan blijkt eea vanzelf wel.

Fijn dat je O&N relatief goed was. Heb wel veel aan je gedacht.

quote:

Op vrijdag 14 januari 2011 20:56 schreef DaviniaHR het volgende:
Ja, het boos op mezelf zijn heb ik maar opgegeven. Gaf niet echt een nuttige uitkomst.

mooi zo!

Tsja, ik zal wel binnen 4 mnd moeten gaan beginnen met herintegreren, anders krijg je weer gezeik met UWV. Maar ja, nog 4 mnd volledig thuis is ook niet leuk meer. De therapie moet juist in 'het echte leven' toegepast worden, dus dat zal wel los lopen.
dat zal vast wel gaan lukken, want reintegreren is niet meteen full-time

Over die notitie bij hun, ik vond het eerrder vervelend dat ik niet echt gehoord werd in mijn uitleg, en dat zij mij na 5 min. maar ff ging herdiagnostiseren. Maar wat ik al schreef, eerste indruk en zo. Ik moet weer die diagnostische vragenlijst invullen, dan blijkt eea vanzelf wel.
dat is dan wel fijn, dan kun je het in elk geval even relativeren voor ze

Fijn dat je O&N relatief goed was. Heb wel veel aan je gedacht.

davinia, je klinkt een beetje dwarsig
dat klinkt mij enkel goed in de oren

ik weet wederom niet goed hoe me uit te drukken. je beschrijft periodes van intens geluk en periodes van intens verdriet. dat is heel, heel heftig

en toch is het in mijn ervaring beter dan niks voelen. want als je je nooit ongelukkig voelt, hoe zou je dan moeten herkennen dat je je gelukkig voelt?

Ik meld me hier omdat ik het op dit moment even niet meer weet en ook niet weet waar ik anders terecht kan. Ik zal proberen uit te leggen wat er aan de hand is.

Mijn kleine meisje is nu 7 weken. Na een vlekkeloze zwangerschap, ben ik met 38,5 week opgenomen in het ziekenhuis vanwege een iets te hoge bloeddruk. Na een periode van 5 dagen iedere dag in spanning te hebben gezeten of ik die dag wel of niet ingeleid zou worden ben ik uiteindelijk ingeleid en ben ik supersnel bevallen van een gezond kindje. De bevalling heeft in totaal 5 uur geduurd. Als ik geen ruggeprik gehad had zou het binnen 1,5 uur gepiept zijn geweest.

Omdat het erg druk was in het ziekenhuis moest alles snel snel gebeuren en lag ik voor ik er zelf erg in had gedoucht en wel op de kraamafdeling met allemaal bezoek om mij heen. Toen het bezoek en mijn man wegging, werd ik om de 3 uur wakker gemaakt, werd de baby aangelegd en werd ze een uur later weer weggehaald en in haar bakje gelegd waar ze ging liggen piepen. Al met al geen beste eerste nacht omdat er niemand tijd had om uit te leggen wat ik moest doen en waarom zij moeite had met slapen.
Toen ik de dag erna naar huis mocht was er geen kraamhulp beschikbaar en we waren de eerste nacht thuis dus helemaal alleen. Ook kregen we ons kleintje niet stil. We waren rond 17:00 thuis en om 4:00 hield ze op met gillen. Het aanleggen lukte voor geen meter en ik had het idee dat zij helemaal niks binnenkreeg.

De kraamweek heeft uiteindelijk alleen in het teken gestaan van het op gang krijgen van de borstvoeding, het ging nergens anders over. De kraamhulp deed verder niks in huis omdat die borstvoeding goed op gang moest komen. Ik heb alles geprobeerd, uiteindelijk lag ze 's nachts 6 uur achter elkaar op mijn tepels te zuigen. Toen ben ik tepelhoedjes gaan gebruiken en vervolgens gaan kolven. Toen bleek dat er 's nachts geen druppel uitkwam. De kraamhulp heeft toen aangegeven dat we alles geprobeerd hebben maar dat het niet ging lukken. Op dat moment had ik kunnen weten dat het niet goed met me ging. Ik sliep overdag niet, en 's nachts lag ik ook voortdurend wakker. En dat is nu nog steeds niet anders.

Ik wordt steeds meer gestresst/gespannen, huil om niks en raak helemaal verkrampt als ze een kik geeft omdat ik bang ben dat ze gaat huilen. En iedereen zegt dat het zo genieten is deze periode. Genieten is wel het laatste dat ik op dit moment doe. En het is gewoon niet eerlijk naar haar toe. Ze doet het hardstikke goed. Slaapt nu 's nachts zo'n 6-8 uur en huilt weinig. Wel had ik geen idee hoe ik haar overdag aan het slapen kon krijgen. Waardoor ik de hele dag met mijn pink in haar mond op de bank zat. Meestal sliep ze zo'n 8-12 uur achter elkaar niet. Ze had veel last van krampjes en was heel onrustig waardoor ze, als ze eindelijk in slaap viel, zichzelf wakker maakte door maaiende armpjes.

Afgelopen vrijdag heb ik dan ook in tranen het CB gebeld en 's middags is er meteen iemand langs gekomen. Zij heeft ons laten zien dat we haar kunnen inbakeren. Het lijkt erop dat dit voor haar wel werkt. Ze slaapt meer, maar we zijn pas op de derde dag en omdat ik in een boekje heb zien staan dat ze dan een dip kunnen krijgen en in het oude 'gedrag' terug kunnen vallen zit ik nu al de hele ochtend verkrampt te luisteren naar alle geluidjes die ze maakt in de hoop dat ze tot de volgende voeding slaapt.

Toen het kdv vorige week belde om een afspraak te maken voor de wendagen heb ik de hele dag gehuild. In eerste instantie omdat we eigenlijk nog geen leuke periode hebben gehad en ze over 2,5 week al moet gaan wennen. Daarna omdat ik het ergens ook wel fijn vind dat ik niet de hele dag met haar bezig hoef te zijn. En daar voel ik me dan weer ontzettend schuldig over waardoor ik de hele dag in huilen uitbarst.

Ik wilde zo graag een kindje, en alles gaat goed. Dus er is geen reden om me zo te voelen en niet blij te zijn met het lieve meisje dat ik gekregen heb. Maar het gaat met mij, lijkt het, steeds slechter. En ik weet niet goed hoe ik hieruit moet komen. Als mijn man thuis is, dan gaat het beter. Maar het moment dat hij weer moet werken vind ik zo moeilijk. Ik word dan zo bang voor wat er misschien kan gebeuren dat het een soort van vastloopt in mijn hoofd.

Afgelopen weekend hebben we er veel over gepraat en heb ik besloten de huisarts te bellen. Daar kan ik vanmiddag terecht. Ik kan niet omschrijven hoe zeer ik hiervan baal. Ik heb het gevoel dat ik iedereen teleurstel en teveel op anderen moet leunen om de dag door te komen. Dat iedereen zegt dat dat niet erg is maakt het er ook niet beter op. Ik hoop dat de huisarts me vanmiddag een duwtje in de goede richting kan geven zodat ik snel kan gaan genieten en haar de aandacht en liefde kan geven die ze verdient. Het lucht weer even op om het te 'vertellen'. Hoop dat ik jullie er niet te erg mee verveel want het is een debiel lang verhaal geworden.

EssentialM, wees eens niet zo streng voor jezelf!... als iemand je verhaal niet wil lezen dan lezen ze het maar niet toch... doorscrollen is zo gepiept, dus ga je daar alsjeblieft niet ook nog druk over zitten maken.
Heel goed dat je naar de huisarts gaat, verwacht geen toverstokjes, die bestaan niet...
Het bang zijn voor wat er misschien kan gebeuren is heel herkenbaar, mijn kindjes zijn al groter, maar ik herken het wel. En dat bang zijn voor het gaan huilen is ook erg herkenbaar uit de eerste periode bij de tweede hier.

Ik hoop dat je met de juiste hulp weer stukje bij beetje ontspannener kan worden. En dan komt dat genieten vast ook wel. Pas goed op jezelf!
En geen idee of je iets voor jezelf doet, maar misschien is het wel fijn om bv een avond in de week iets voor jezelf te gaan doen. Sporten of theeleuten bij iemand of.... dan ben je er even uit, misschien geeft dat ook wat rust. Sterkte en probeer een beetje lief te zijn voor jezelf!

Essential, het is inderdaad niet altijd een roze/bluwe wolk waar je opkomt na je bevalling.
Je bent natuurlijk al 'vervelend' begonnen zonder informatie, zonder kraamzorg en ga zo maar door.
Dat moet je sowieso eerst verwerken om het zo maar te zeggen.
Uit je verhaal begrijp ik dat het je eerste kindje is, het is normaal om bezorgd en bang te zijn of je het allemaal goed doet, of je ukje wel gelukkig is en ook voeding kan in het begin drama zijn.

Ontzettend goed van je dat je al gelijk aan de bel hebt getrokken! hoe sneller je dit doet, hoe sneller je uiteindelijk de hulp krijgt die je nodig gaat hebben. EN nee, het is geen makkelijke weg, en natuurlijk hoop ik met je mee dat het snel op te lossen is!

Cijfer je zelf niet weg, ook jij hebt je rust en regelmaat nodig, net als je ukje, ben jij nerveus en gespannen neemt je ukje dit vrij snel over en blijf je in een cirkeltje hangen.
Je bent inmiddels begonnen met inbakeren, dit kan een paar dagen duren voor het echt goed aanslaat kwa doorslapen en ga zo maar door. probeer ook voor jullie samen 2 ritueeltjes te vinden, 1 voor het tussendoor slaapje, en 1 voor het 'nacht' slapen. Ukje zal het niet onmiddelijk snappen, maar als je het volhoud weet hij/zij wel vrij snel wat er van hem/haar verwacht wordt.
Probeer inderdaad wel (hetzij met aangepaste afspraak) toch gebruik te maken van de wendagen. Dan heb je even tijd voor jezelf, tijd die je nu ontzettend hard nodig hebt, net als een schouder en vriendelijke woorden van je directe omgeving.

Heb je mensen in je omgeving waar je goed mee kan praten? wellicht iemand die een uurtje/ twee uurtjes op zou kunnen passen zodat jij even een wandeling kan maken, je kop leeg maken en er met frisse moed even tegen aan kan?

Dikke knuf,
Maffe

EssentialM, ik vind het goed van je dat je je zo durft te uiten en het niet wegstopt! En idd wat Nijna zegt, diegene die het niet wil lezen, doet het niet, punt.
Goed van je dat je naar de huisarts gaat! De eerste stap is iig gezet!
Je verhaal is (helaas) op heel veel punten erg herkenbaar. Maar het gaat goedkomen, echt!
Verwacht niet dat het snel over is, neem de tijd, het komt goed. Ik ben er zelf ook nog lang niet, verre van, het gaat nog steeds met vallen en opstaan, maar er wordt aan gewerkt! Ik ga hier nu verder niet over mezelf uitwijden.
Voel je niet schuldig, wees lief voor jezelf en ik hoorlees graag hoe je gesprek met je huisarts is verlopen!

,
Elmo

simmu, ik heb het vlgs mij wel vaker gezegd, maar je bent een wijs mens en idd, liever negatieve emoties voelen, dan helemaal niets. Oef, wat vond ik da een vreselijke zin in het zeiknummer van Lady Antebellum "i'd rather hurt than feel nothing at all' maar ergens klopt het wel. Ergens. Helaas.

EssentialM, mijn eerste gedachte bij je post was "die heeft het vast niet droog gehouden toen dit schreef" Maar dat is meer vanuit herkenning. Wat een heftige periode heb je achter de rug! En zit je nog steeds in. (oke, wazig Nederlands, maar ach) Het is heel goed dat je je gevoelens nu al voor jezelf onderkent en dat je hulp zoekt. Krijg je steun vanuit je omgeving?
Bedenk je wel, er is geen enkele moeder die niet twijfelt of het wel goed gaat. Je moet half heilig zijn om nooit te denken "ah, lekker! de kids slapen! Rust!" Ja, je baby is pas 7 wk, maar toch.

Enneh, zwangerschap is ook een droom, waarin je alleenmaar moet genieten. is ook niet waar. De eerste weken zijn ingewikkeld. De een valt het zwaarder dan de ander. Soit. Voel je niet verplicht om te genieten, en voel je al helemaal niet schuldig als je niet op een roze/blauwe/paarse/oranje/groene wolk zit. Wellicht is het fijn/nuttig voor je om eens door het kleine babietjestopic te bladeren. Dan lees je hoe andere verse mama's eea ervaren. Relativeert hopelijk ook de droom dat alles rozengeur en manschijn is de eerste weken (maanden) na de bevalling.

Verder, heel praktisch, en je hebt er vast niets aan, maar je kindje gaat toch wel jammeren op een gegeven moment. Honger, luier, whatever. Als je gaat zitten stressen wanneer het komt, komt het moment niet sneller of langzamer. Probeer voor jezelf iets van een afleiding te zoeken.

En als je kindje erg onrsutig is, je zou een draagdoek kunnen overwegen. Kind zit vast, jij kan bewegen, werkt prima.

Ja, ik blijf op het praktische, want emotioneel komt het verder iets te dichtbij. Nogmaals, goed dat je hulp hebt gezocht!

Elmo, ik durfde niet te vragen hoe het met je gaat. Fijn om te lezen dat jij jezelf er ook uit krabbelt.

Ik heb vandaag 2 afspraken gehad achter elkaar. En dat was dan ook weer meer dan voldoende. Lees: net teveel. Of op het randje.
Alles komt nu ineens heel snel, bij de vervolginstelling wordt vanalles in gang gezet, de komende weken afspraken met alle partijen die wat met mijn ziekte/herstel te maken hebben. En dan weet je niet wat er gezegd gaat worden, allemaal onduidelijk. Allemaal onrust. Allemaal zwaar irritant.
En dan was de koffiemelk ook nog op!

quote:

Elmo, ik durfde niet te vragen hoe het met je gaat. Fijn om te lezen dat jij jezelf er ook uit krabbelt.

Je mag altijd vragen hoor Davinia! Ik heb zo vaak hier willen posten, maar dan had Tirza weer net aandacht nodig, of ik zat weer te of het kwam er gewoon niet van. Maar ik heb jouw updates wel gelezen en ik ben blij dat er bij jou nu ook van alles in gang gezet is! Ook had ik bij heel veel dingen wat jij schreef het gevoel alsof ik het zelf had geschreven. Het klinkt me bijna allemaal bekend in de oren en het voelt al helemaal bekend!

quote:

Ja, ik blijf op het praktische, want emotioneel komt het verder iets te dichtbij.

Ook dit ja.

Aanstaande zaterdag wordt Tirza 1. _{best handig die emoticons, scheelt heel wat typwerk over hoe ik me voel en wat er de laatste tijd door me heen gaat.}
Het jaar is voorbij gevlogen. Ik zie alles nog zo voor me als de dag van gisteren. En vooral de laatste weklen zit ik echt terug te kijken, oh vorig jaar op deze dag was dit en vorig jaar op deze dag was dat en zus en zo. Pffffffffff. Ik kijk er echt naar uit dat mijn (allang geen) baby (meer) 1 wordt, maar van de andere kant wenste ik dat die dag voorbij was en dat het gewoon allemaal z'n gangetje zou gaan. Zo klaar, weer genoeg gesnotterd.

quote:

Op maandag 17 januari 2011 16:06 schreef DaviniaHR het volgende:
Ik heb vandaag 2 afspraken gehad achter elkaar. En dat was dan ook weer meer dan voldoende. Lees: net teveel. Of op het randje.
Alles komt nu ineens heel snel, bij de vervolginstelling wordt vanalles in gang gezet, de komende weken afspraken met alle partijen die wat met mijn ziekte/herstel te maken hebben. En dan weet je niet wat er gezegd gaat worden, allemaal onduidelijk. Allemaal onrust. Allemaal zwaar irritant.
En dan was de koffiemelk ook nog op!

Om je laatste zinnetje moest ik dan toch wel ff lachen!
Enne, hoe snel het ook allemaal gaat en men wil dat het gaat, JIJ bepaalt het en het gaat er om wat JIJ aan kan!

quote:

Op maandag 17 januari 2011 16:06 schreef DaviniaHR het volgende:
8< knip >8
En dan was de koffiemelk ook nog op!

Verder ben je keihard op weg in de goede richting
En voor Elmo ook n knuf!

quote:

Op maandag 17 januari 2011 16:33 schreef maffemuts het volgende:

[..]

[ afbeelding ]

Verder ben je keihard op weg in de goede richting
En voor Elmo ook n knuf!

Ik doe het met Halvamel

/offtopic

quote:

Op maandag 17 januari 2011 16:35 schreef DaviniaHR het volgende:

[..]



Ik doe het met Halvamel

/offtopic

_{ook al is 't offtopic, ik moest er wel weer ff om lachen!}

En dat mag ook best zo af en toe in dit topic!

Elmo, jammer dat je er nog niet helemaal ben, voor jou en toch een hele fijne verjaardag gewenst met Tirza.

En Davina, alweer een grens ontdekt! Top!

Lieve EM,

Meisje toch. die al eerste want een goede schouder en een arm om je heen - hoe virtueel die ook mag zijn - die heb je nu even echt verdiend. Wat ontzettend stoer en knap dat je dit allemaal hebt op kunnen schrijven en dat je zo snel al aan de bel durft te trekken.!

En nee, de HA zal inderdaad geen toverstafje voor je hebben, maar als het goed is wel een luisterend oor en de eerste stappen naar een oplossing. Een voor jou weer een stapje in goede richting. Een richting waarin jij weer thuis bent in je eigen huis en niet op eieren rond loopt uit angst voor wat gaat komen.

Al veel praktische adviezen zijn gegegeven. Ik kan je er nog eentje bij geven. Als jouw meiske slaapt: dan slaap jij ook. En geen gejamaar over het huishouden of de was of ga zo maar door. Lekker belangrijk....daar kun je hulp bij krijgen en vragen.....moet je dus wel echt echt echt echt doen. Een (iets meer) uitgeruste mama kan meer verdragen dan een vermoeide mama. En tot slot, betrek je man in je strijd. Alleen als jij aangeeft waar jouw grenzen liggen, dan pas kan hij hierin helpen (en deze zijn beide uit eigen ervaring en hebben bij mij enige tijd geduurd voordat ik het doorhad...)

Ik wens je vooral heel veel kracht toe bij deze strijd om weer terug te vinden wat je kwijt was en vooral te kunnen genieten van je grietje. Want dat is iets wat ik iedereen wens die in deze rotplek zit.... eruit! en weer kunnen genieten!

Dank jullie wel voor de lieve reacties. Nee, ik heb het inderdaad niet droog gehouden. Maar dat is eigenlijk op dit moment meer 'normaal' dan een uitzondering. De huisarts schrok toen hij mij zag. Ik ben er namelijk 3 weken geleden nog geweest en ben sindsdien hard achteruit gegaan. 3 weken geleden was ik overigens voor uk bij de huisarts en niet voor mijzelf.

We hebben het erover gehad en hij heeft mij nu slaapmedicatie voorgeschreven. Die heb ik afgelopen nacht genomen, maar mijn lijf was het er niet mee eens. Ging er flink tegenin waardoor ik misschien evenveel geslapen heb als de afgelopen weken/maanden. Verder heeft hij aangegeven dat hij verwacht dat ik hulp nodig ga hebben om dit weer om te keren. Jammergenoeg is de mogelijkheid om terug te vallen op familie/vrienden minimaal. We wonen namelijk nogal ver weg van familie en vrienden hebben we vooral vanuit werk e.d. Vanmiddag moeten we samen terug naar de huisarts om de mogelijkheden te bespreken. Hij gaf al aan dat het mogelijk is dat we hulp vanuit de thuiszorg gaan krijgen. Dat gaan we straks bespreken.

De huisarts vroeg of ik zelf een idee had waar dit vandaan kwam. En het stomme is, ik weet precies wat dit veroorzaakt heeft. En als ik er rationeel naar kijk, kan ik het ook allemaal wel aan. Alleen heeft mijn hoofd geen zin om hier voortdurend rationeel mee om te gaan.

Gelukkig komt mijn moeder zo nu en dan een dagje naar ons toe. Donderdag komt ze weer. Maar dat is niet iets dat structureel kan, helaas.

En wat mijn man betreft, die doet alles wat hij kan. Ik ben zo blij dat ik hem heb! Hij zegt ongeveer hetzelfde als jullie. En hij heeft graag dat ik mij naar hem uit zodat hij mij kan helpen. Hij gaat vandaag op zijn werk bespreken wat de mogelijkheden zijn qua zorgverlof of ouderschapsverlof zodat hij iets meer thuis is. Gelukkig zijn ze op zijn werk ook erg flexibel.

Tja, dat slapen als zij slaapt. Ik heb sinds de bevalling niet meer gerust overdag. De kraamzorg liet daar geen ruimte toe en toen in de tweede week mijn moeder hier was en ik een aantal keer 's middags geslapen heb, werd ik altijd zo in paniek wakker dat ik daarmee opgehouden ben. Was misschien al een klein alarmbelletje als ik er op terug kijk. Ik heb dat toen wel bij de vk aangegeven, maar die gaf alleen als tip om toch maar te gaan slapen. Nu durf ik dat niet omdat ik alleen thuis ben, als ik dan helemaal in paniek raak weet ik niet wat ik moet doen.

Ben in ieder geval blij dat ik hier mijn ei een beetje kwijt kan.

Blijf van je af schrijven als dat je helpt EM . Hier of in een dagboek ofzo, maakt niet uit.
Wat naar om zo in paniek wakker te worden, kan me voorstellen dat dat het niet zo aanlokkelijk maakt om dan toch te gaan slapen.
En op de bank wat tv kijken of wat lezen? Dan rust je misschien toch een beetje uit...?

Stiekem vind ik het wel gezellig, gezelschap hier

EM, fijn dat je man je zo goed steunt. Idd, praten-praten-praten, uitleggen hoe je je voelt, hij kan het niet ruiken. En, wederom praktisch, als je bang bent om in paniek wakker te worden, kan je dan mss je man bellen, zeggen dat je gaat slapen, en dat hij dan zijn telefoon bij zich houdt, zodat je hem kan bellen als je idd weer zo naar wakker wordt? Of staat zijn werk(situatie) dat niet toe?
Hoe zit je eigenlijk met je wendagen op het kdv? Kan je in deze 'staat' (sorry voor het nare woord) wel gaan werken? Moet je dat wel willen? Als je zwanerschapsgerelateerd ziek bent, moet dat ingaan direct na je zwangerschapsverlof. Als je gewerkt hebt, telt het niet meer. Of zo. Er was iets mee. Is wellicht handig om nu uit te (laten) zoeken.

elmo, ik vind het wel grappig dat jij zo graag wil dat tirza 1 jaar wordt. Voor mij is ze nog steeds een baby. Klein ding, loopt niet, heeft überschattige babyspekjes, zachte wangetjes, ja, baby! Maar dat heeft wellicht ook te maken met het feit dat zij mijn tweede kindje is, dan vergelijk je toch met de oudste, en is ze nog HEEL klein. (Letterlijk en figuurlijk. Tenger, petite dametje vs. grote, stevige beer)

Goedzo EM, al meteen actie vanuit de HA. Dat is echt super! Ik hoop dat je snel concrete hulp krijgt. En heb je bij HA ook aangegeven dat je in paniek wakker wordt? Fijn dat je man je zo goed steunt. Dat scheelt al zoveel. Succes!

Davina ik kan het me voorstellen een beetje 'gezelligheid' hier is ook niet raar om gezellig te vinden. Dan sta je ook niet zo alleen in de strijd.

We hebben gister een gesprek gehad bij de huisarts. Omdat het op dit moment nog geen 'nood' situatie is gaan we het eerst proberen op te lossen met slaapmedicatie zodat ik op die manier weer iets weerbaarder word. Daarnaast heeft mijn man vandaag geregeld dat hij komende week halve dagen werkt. Deze week is dat nog niet nodig omdat mjn moeder morgen komt. De week erna bekijken we even tegen die tijd. De tweede week van februari gaan we een weekje op vakantie en de week erna ben ik bij mijn ouders omdat mijn man dan in het buitenland zit. Tegen die tijd zijn we alweer een maand verder en hoop ik dat ik in ieder geval de onverwachte dingen die uk doet, iets beter op kan vangen.

Het weer gaan werken was een onderdeel van het probleem. Ik heb vanaf mijn 15e altijd gewerkt. Haal daar ook een soort van eigenwaarde vandaan. Voordat ik met verlof ging kreeg ik het nieuws dat mijn contract niet verlengd zou worden. Omdat ik breed inzetbaar ben, was de kans wel 99% dat ze mij wel een nieuw contract zouden kunnen aanbieden. Ik ben dus op een hele rare en onzekere manier met verlof gegaan. De onzekerheid dat ik geen werk heb waar ik naar terug kan heeft bijgedragen aan hoe ik mij nu voel. Vandaag kreeg ik het, voor mij belangrijke, telefoontje dat ik weer terug mag/kan komen. Dat lucht, voor nu, even op.
Uk gaat al wat eerder naar het kdv dan dat ik weer zou gaan werken. Nu heb ik nog zo'n 1,5 maand vrij als zij naar het kdv gaat. Heb ik tijd om dat rustig op te bouwen zodat zij goed kan wennen en ik heb iets meer tijd om het zelf allemaal op een rij te krijgen voor ik ga werken.

Hoop dat ik de komende nachten ook even goed kan doorslapen, dat zou iig iets moeten schelen.

Essential, helpt de slaapmedicatie? Voel je je al iets beter?

Essential, ik ben ook wel benieuwd hoe het met je gaat?

Twee maanden terug heb ik geprobeerd mijn medicijnen af te bouwen. Dat was, laten we het netjes houden, geen succes. Inmiddels weer op mijn oude dosis en *wow* wat doet zo'n extra dosis veel!

Dames, ik klikte dit topic aan, geheel per ongeluk, maar bleef hangen. Ondanks dat ik er niet over mee kan praten, wel over depressie, maar niet (post)nataal, wil ik even zeggen dat ik diepe bewondering voor jullie heb. Dat wilde ik even kwijt

Ik ga me afmelden in dit topic.

Bij de laatste afspraak bij de psychiater hebben we nu een volledige en complete diagnose gekregen. Conclusie: het is/was een klinsche depressie, en het begon een paar maanden na de bevalling, maar dat was eigenlijk toeval (min of meer). De rest van de diagnose is best heftig, dus dat ga ik niet zo open en bloot op Internet zetten. Ik schaam me er niet voor, het is gewoon een ziekte. Dus als mensen het willen weten, mogen ze PM'en en zal ik antwoord geven.

Het is geen post-partumdepressie, dus hoort mijn verhaal hier niet (meer) thuis.

Ik vond het wel fijn om hier te (kunnen) posten. Hoewel er niet altijd veel reacties waren, was het fijn om een platform te hebben waarvan je weet dat veel mensen het lezen. Wellicht zijn mijn gedachtespinsels en frustraties iemand tot steun geweest. En anders was het gewoon lekker ventileren mijnerzijds.

Davina, fijn dat je nu een definitieve diagnose hebt. Ik pm je nog.

Yypy Je blijft een bijzonder persoon voor me. En ik ben blij om te lezen dat je nu toch gemerkt hebt dat je met medicatie meer jezelf bent dan zonder. Nogmaals

Davinia, fijn dat je nu een definitieve diagnose hebt!

Yppy, dan maar lekker met medicatie hoor!

Sorry sorry sorry! Ben enorm druk bezig geweest en helemaal vergeten het topic in de gaten te houden.
Ja het is met de slaapmedicatie beter gegaan. Ik heb het een aantal weken gebruikt en soort van bij kunnen slapen.
Zodra ik stopte met de slaapmedicatiem merkte ik wel dat de nachten weer korter werden. Slaap op dit mijnt zo'n 5 uur per 24 uur. Maar kan het wel beter aan! Beebje heeft tussendoor flink wat problemen met ontlasting en drinken gehad en merk dan dat ik weer onrustiger word. Zit een beetje in mijn karakter ;-). Nu gaat het met beebje ook beter en dan met mij meteen ook weer.

Als ik langzaamaan die 5 uur slaap wat kan verlengen dan trekt het wel bij denk ik. De huisarts heeft met mijn man afgesproken 1 x per maand even contact te hebben. Hij vertrouwt er niet helemaal op dat ik meteen weer aan de bel trek als het weer minder gaat. Heeft ie misschien ook wel gelijk in.

Ik begin in iedergeval binnenkort weer met werk. Beebje is goed gewend op kdv dus daar maak ik me geen zorgen over. Misschien dat als ik weer met iets buitenshuis bezig ben ik 's avonds mentaal wat meer moe ben en dan ook weer iet beter slaap. I hope so! het had in eerste instantie dus met oververmoeidheid te maken. Maar word nu dus goed in de gaten gehouden!

EssentialM, fijn wel zo'n vinger aan de pols!

Het is al even geleden dat in dit topic gepost is, maar ik heb een vraag die toch wel thuis kan horen hier. Een goede vriendin van me kampt momenteel met een hele zware postnatale depressie, en ik maak me erge zorgen. Vraag me af wat ik nou kan doen om haar te helpen. Ik woon niet zo dichtbij dus ik kan niet veel directe praktische hulp bieden, maar misschien wel wat tips verzamelen hier van ervaringsdeskundigen. Ze heeft al medicijnen, verder weinig begeleiding heb ik de indruk. Het gaat echt helemaal niet goed, ze wil de baby niet meer en ziet alles zo verschrikkelijk somber in. Waar zijn jullie nou goed mee geholpen, heeft iemand tips?
Zijn er veel varianten op de medicatie eigenlijk? want tot nu toe helpt de medicatie die ze nu krijgt niet zo (alleen vervlakkend).

Iets wat je bijv. kunt doen is via de fam./partner je zorgen uitten en zorgen dat de fam. de behandelend arts informeert

de arts deelt de info met familie (partner) en kan jou als vriendin alleen aanhoren, maar ik weet niet of hij hier dan direct iets mee kan doen en of jij weet welke arts ze heeft. Vaak werkt een belletje van familie sneller.

Med. die vervlakt kan mensen ook een minder prettig gevoel geven omdat ze dan weinig meer voelen. De depri gevoelens niet, maar ook de blije gevoelens niet meer.
Ze zou een ander medicijn kunnen uitproberen als ze er voor open staat, maar hier staat vaak ook een inwerkingstijd voor van bijv]. 6 - 12 weken

En als ze al moeilijk/niet kan genieten van haar baby.. dan lijkt me dat dubbel vervelend voor haar. Ik vind het wel raar dat ze weinig begeleiding krijgt..

(ben geen ervaringsdeskundige maar ben wel bekend met de medicatie en gevoelens als depresiviteit door mn werk in de zorg)

dank voor je reactie!

ik ben behalve vriendin ook familie van haar, en ik was inderdaad van plan om ook contact op te nemen met haar zus en partner. ze heeft in elk geval een huisarts die er heel stom op reageerde "tsja, aard van 't beestje he", (!) dus ik wil graag dat ze van huisarts wisselt. via de gyneacoloog heeft ze een afspraak met een psychiater gehad, die heeft haar ± een maand geleden deze medicijnen voorgeschreven. dus inderdaad wat kort om al te kunnen beoordelen of 't de goede zijn. maar ik krijg de indruk dat ze maar weinig begeleiding daarin krijgt. zelf voelt ze zich te lamlendig om daar dan weer om te vragen, ze heeft toch het gevoel dat niks helpt, dat maakt het extra lastig.
maar ik weet eigenlijk weinig van de mogelijkheden om thuiszorg te krijgen in dit soort situaties, of op een andere manier wat praktische ondersteuning. voor haar partner is het ook heel zwaar, dit allemaal op te moeten vangen.

Ik zou zeker van huisarts wisselen. Is hij nou helemaal?
Mijn psychotherapeut reageerde zo en ik heb aangegeven een ander te willen om deze reden.

Ik herken de situatie, inclusief mega zwaar voor de partner.
Medicijnen kunnen altijd opgehoogd, dus goed vinger aan de pols houden hoe dat gaat. Als je zo ver in de put zit helpt wellicht de normale dosering niet.
Verder is het goed om toch met iemand te gaan praten. Wellicht via een andere huisarts een verwijzing voor een instantie als Psych? Zo hebben alleen wel redelijke wachttijden.
Een eerstelijnspsycholoog is een optie.
Voor wat hulp en handvatten thuis is het wellicht niet gek om dit eens bij het cb aan te kaarten. Ik weet dat velen het hier zien als de duivel zelf met een dossier dat je voor eeuwig achtervolgt maar bij ons in de stad hebben de cb's wel projecten lopen voor mensen die een steuntje in de rug nodig hebben.

huisarts inwisselen idd..
ze kan (neem ik aan) ook een verwijzing krijgen naar bijv. maatschappelijk werker of iemand anders die hiervoor geschikt is. En die kan eventueel ook bij iemand thuis komen.

Als de ernst ervan goed duidelijk wordt gemaakt door partner/familie zou er wel iets mee gedaan moeten worden.

Trui, zit ze in Utrecht of de buurt daarvan? Daar zit ook http://www.babyblues-domstad.nl/ Een psychologe die zich gespecialiseerd heeft in zwangerschaps-gerelateerde depressies.
In Delft zit http://zwangerschap-en-psychiatrie.nl/ een (eerstelijns) psychiater gespecialiseerd in zwangerschaps-gerelateerde klachten.

Verder zijn er verspreid over het land een flink aantal POP-poli's (psychiatrie-obstetrie-paediatrie)
bijvoorbeelde deze in Amsterdam, http://www.poppoli.nl/smartsite.dws?id=11735 , maar ze zitten over het hele land, kijk hier voor een overzicht. http://www.lkpz.nl/behandelcentra.php

Nouja mijn bijdrage, dit zijn allemaal mensen die in ieder geval gespecialiseerd zijn in de combinatie psychologie/psychiatrie en zwangerschapsgerelateerde depressiviteit. Ik zou zeker aanraden om als ze bij een reguliere psychiater loopt, naar zo'n gespecialiseerde te gaan. De POP-poli's werken met een multi-disciplinair team waarbij ook het kind eventueel wat in de gaten gehouden wordt. (hoewel dat waarschijnlijk meer is voor moeders die tijdens de zwangerschap medicatie gebruikten).

Verder ga ik mee met bovenstaande dames.

Heel veel succes ermee, het valt niet mee om toe te moeten kijken naar hoe iemand met zichzelf worstelt Je bent een lieve vriendin dat je zo probeert te helpen!

Als ze in (de buurt van) Amsterdam zit, is er in het VU ook een dergelijk iets als mignonne hierboven aanhaalt: http://www.vumc.nl/zorg/nieuws/4210667/

Succes trui, het is heel moeilijk om het te zien en niet echt iets te kunnen doen

quote:

Op maandag 17 oktober 2011 16:22 schreef Zoë23 het volgende:

ze kan (neem ik aan) ook een verwijzing krijgen naar bijv. maatschappelijk werker of iemand anders die hiervoor geschikt is. En die kan eventueel ook bij iemand thuis komen.

Als de ernst ervan goed duidelijk wordt gemaakt door partner/familie zou er wel iets mee gedaan moeten worden.

Duh! Ik heb indertijd een wanhoopsbrief aan mijn huisarts en aan de psych bij wie ik op de wachtlijst stond geschreven, dat ik mezelf en mijn kind van het leven wilde beroven . Maar no way dat ik hoger op de wachtlijst kwam. 12 weken wachten. Ik werd gék, letterlijk.
Ik word er wéér boos van. _{Gelukkig heeft mijn oude therapeute onmiddellijk plek gemaakt en kreeg ik medicatie die snel werkte, dus het is godzijdank nooit zo ver gekomen....}

Trui, wat mij door die allerrotste tijd heeft getrokken is wandelen. Met mijn moeder. En 'het kind' lag dan te slapen in de wagen. Uren heb ik gewandeld. En gezeurd en geklaagd en gejankt. Ik ben een aantal malen zonder Thies bij mijn zus gaan logeren. Ik ben alleen naar de sauna gegaan. En regeldingen deed mijn man. Dat trok ik echt niet.
Dus wellicht kun je je vriendin bij dit soort zaken tot steun zijn. Veel sterkte.

_{Bah, heb het nooit zo expliciet geschreven, komt toch wel even dichtbij nu... Wat een afgrijselijke tijd was dat. En nu ga ik even spelen met die heeeeerlijke zoon van me!}

Trui, je kan een aantal dingen doen:
- luisterend oor/troostende schouder
- even met de baby op stap
- regeldingen uitvoeren
- structuur aanbrengen in haar dagen

Daar had ik iig het meest baat bij

Sterkte!

ontzettend bedankt voor al jullie reacties. ik ga er mee aan de slag. wil zo graag dingen kunnen doen. ik heb er een grote steen van in m'n maag, dit gun je niemand.

Wat ontzettend naar om te lezen, laat staan om erin te zitten. Moonah, wat heftig!

Ik hoop dat je haar kunt helpen trui!

Wat een fantastische vriendin ben je trui!

Ik word er helemaal emo van, zeker door jouw post weer Moonah, om het nu hier in het openbaar te lezen. Zo echt. Bij mij was het zo anders. Ik snap het nog steeds niet. Binnen een week van de huisarts bij de psychiater. En toen het na het afbouwen mis ging, weer heel snel.

Veel tips zijn al gegeven, wat ik nog wil zeggen: spreek d'r niet tegen, luister wel. Niet zeggen dat ze geen slechte moeder is, niet zeggen dat ze geen rotmens is, niet zeggen dat ze geen gelijk heeft. Dat maakt de slechte wereld die er nu is ook nog eens kapot. Bevestigen hoeft (natuurlijk!!) ook niet, maar accepteer dat ze zo denkt en voelt. Ben niet bang voor wat ze denkt en zegt, dat is er nu eenmaal, door de ziekte. En dat gaat weg, maar nu is het zo. Als je een paar keer te horen krijgt dat je glashard zit te liegen, laat je het wel om later bij iemand aan te kloppen.

En om te doen, wat concreter: af een toe een kaartje, een smsje, een berichtje, iets kleins. Om te laten weten dat je aan d'r denkt en er bent. Ook al kan ze het niet aan zelf contact te zoeken, zoiets komt wel binnen.

En voor hem: bespreek de optie van mantelzorgondersteuning. Op het eerste gezicht niet het eerste om aan te denken, maar vaak een kortere wachtlijst en zo iemand kan veel doen, het kan heel wat druk van de ketel nemen. Via mezzo.nl kun je adressen vinden. Kan soms extra uitleg vergen voor een aanmelding. Als je daar meer van wilt weten, hoor ik het wel.

Nogmaals: fantastisch dat je dit wilt doen. Maar let ook op jezelf.

Trui wat heftig voor je vriendin het meeste is al gezegd.
Ze heeft dus een gyn? die kan in het ziekenhuis maatschappelijkwerk regelen. Medicatie/andere medicatie is dan sneller geregeld.

Is het mogelijk dat haar kindje eens een dagje bij een ander slaapt of zij zelf een nachtje ergens anders slaapt?

quote:

Op maandag 17 oktober 2011 20:27 schreef YPPY het volgende:
spreek d'r niet tegen, luister wel. Niet zeggen dat ze geen slechte moeder is, niet zeggen dat ze geen rotmens is, niet zeggen dat ze geen gelijk heeft. Dat maakt de slechte wereld die er nu is ook nog eens kapot. Bevestigen hoeft (natuurlijk!!) ook niet, maar accepteer dat ze zo denkt en voelt. Ben niet bang voor wat ze denkt en zegt, dat is er nu eenmaal, door de ziekte. En dat gaat weg, maar nu is het zo. Als je een paar keer te horen krijgt dat je glashard zit te liegen, laat je het wel om later bij iemand aan te kloppen.

Nou, dát dus! Ik was er nog over na aan het denken, maar inderdaad, niet proberen te relativeren. Dat voelt heel bagatelliserend, alsof je niet serieus wordt genomen in je gevoelens. Rationeel wist ik héus wel dat eea niet klopte, dat de hormonen met me op de loop gingen, maar dat maakte de gevoelens niet minder echt.
_{En ik wilde het topic niet kapen hoor, toch bedankt voor de lieve woorden, hier en per PM.}

ah, da's een goede tip. ik had uiteraard wel die neiging vanmiddag... (niet zozeer relativerend, maar wel dat ik haar ervan probeerde te overtuigen dat er ook nog betere dagen in 't verschiet liggen.)

quote:

Op maandag 17 oktober 2011 20:46 schreef trui het volgende:
ah, da's een goede tip. ik had uiteraard wel die neiging vanmiddag... (niet zozeer relativerend, maar wel dat ik haar ervan probeerde te overtuigen dat er ook nog betere dagen in 't verschiet liggen.)

Natuurlijk zijn er betere dagen in het verschiet, maar dat is nog heel ver weg en de weg ernaar toe is een hele grote, steile berg die niet te overzien is. Althans, niet voor haar. Niet nu.

Alles is kut nu. De wereld, de omgeving, vooral zijzelf. Totaal kut. En dat verandert niet. Ze moet nu per dag verder en elke dag dat ze leeft (letterlijk!) is een dag verder. En wat het 'verder' is? Dat bestaat niet, kost teveel energie om daar aan te denken. En het kan niet, dat het kutte weg gaat, dat is er, misschien verdient ze het wel, misschien is het wel d'r eigen schuld dat ze depressief is, misschien verdient ze het wel om te verdwijnen, misschien heeft ze het wel over zichzelf afgeroepen. Misschien is ze het niet waard om te leven, om een lieve man te hebben, een kind en familie. Ze is toch kut? Er kan zoveel in d'r omgaan. Betere dagen, dat 'bestaat' dan niet. Alleen het nu is er en het feit dat het kut is om op te staan, kut om je bed open te slaan, kut om te moeten lopen naar de douche, kut om het douchegordijn open te moeten schuiven, kut om een handdoek te pakken, kut om het licht aan te doen. Alles zeg maar.

Ik hoop dat zij het niet zo voelt, maar daar valt niet tegenin te brengen. Dat lukt niemand. Dus acccepteren, aanhoren en laten weten dat je er voor haar bent. Dat doet zoveel. Dat je ergens, voor 0,000001% iemand hebt die om je geeft.

ik knoop het in m'n oren!

quote:

Op maandag 17 oktober 2011 21:15 schreef trui het volgende:
ik knoop het in m'n oren!

Ik wilde een grapje maken met het woord 'kut', maar dat is zeker niet gepast?

quote:

Op maandag 17 oktober 2011 21:18 schreef Moonah het volgende:

[..]

Ik wilde een grapje maken met het woord 'kut', maar dat is zeker niet gepast?

knoop in je kut?


Trui je bent een lieverd!

Hij was wel erg flauw hè...
Ik zal de woordgrapjes maar weer gewoon aan ons aller trui overlaten!

Wat dapper dat jullie zo open durven te zijn

Ik krijg op t moment "therapie" niet vanwege depressie ( Al was het dat initieel wel Maar dan prenataal ) dat gaat goed en Ben stabiel! Maar wel even begeleiding in mijn grens aangeven en bewaken. Met name tov. Moeder die zwaar psychisch patiente is en op e.o.a. Manier Ik de matriarchnogwattesrol in de fam heb.. En dat moet afgelopen zijn.
Door erfelijkheid en deels verleden heb Ik een groter risico op ppd. Ik wordt dus iig binnenkort keer gezien door psychiater en heb mijn voet bij ggz binnen zodat ze mits nodig ( en we gaan uit van niet) direct kunnen ingrijpen!
Ik vind t fijn dat ze iig alert zijn.

@Moonah, ik moest er wel om grinniken eigk maar Trui kan daar vast meer mee ja haha

/offtopic

ochja, voor een beetje kutgrap draai ik m'n hand niet om. (maar eerlijk, ik zit momenteel zo met dit verhaal in m'n maag dat ik 'm in eerste instantie niet eens snapte moonah.)

evenstar, goed dat jij & je omgeving er inderdaad alert op zijn. hopelijk valt het mee straks natuurlijk, maar toch.

Ik denk dat de begin periode vooral kut was door t enorm ziek zijn , en zoveel herinneringen van de zwangerschap van Arwen en hoe t daarna liep..

Maar mijn superduo Arwen en D. Hebben mij er doorheen geslagen. En D. Nam en neemt waar nodig alle zorgen weg. Hij laat mij mij zijn, spoort mij aan om voor mezelf op te komen ook al is dat voor hem minder voordelig
Mijn steun en toeverlaat

Ik Ben niet bang dat t misgaat , vol vertrouwen en zou het toch misgaan heb Ik mijn superduo

En trui idd het feit dat je hier vraagt wat je zou kunnen doen is al zo'n grote hulp voor je vriendin want je erkent haar probleem.

Ook al heb je je superduo, een professioneel vangnet is toch wel érg belangrijk als je kwetsbaar bent Evenstar. Ik hoop van harte met je mee dat je het niet nodig zult hebben.

Daarom Ben Ik daar ook heel blij mee dat ze liever preventief signaleren zodat wanneer t nodig is gelijk aangepakt kan worden. Maar daarbij is ook de steun van superduo van belang

Gisteren ook al geprobeerd te reageren. Maar mijn hormonen zaten me even dwars.. Yppy, die kut-post ( ) van jou raakte me gisteren een beetje.. Ook al heb ik het niet zo heftig gehad, het is wel herkenbaar. En zo onbegrijpelijk voor buitenstaanders soms dat je er niet uit kunt komen. En veel mensen (waaronder mijn moeder) snappen nog niet dat het echt niet even een vlaag vermoeidheid was. Dat met een paar nachtjes slapen over is.

Ik sta nu een stuk sterker in mijn schoenen dan de vorige bevalling. Dus verwacht niet zoveel problemen. Maar heb al bij mijn oude psych aangegeven dat ik zwanger ben. Hij is alleen een studentenpsycholoog, en heb ik daar straks geen recht meer op. Maar als ik niet snel genoeg hulp in het reguliere circuit kreeg, dan kon ik direct bij hem terecht tot de hulp er wel was. Dus dat is een fijne buffer voor mijn gevoel..

quote:

Op maandag 17 oktober 2011 18:26 schreef Moonah het volgende:

[..]

Duh! Ik heb indertijd een wanhoopsbrief aan mijn huisarts en aan de psych bij wie ik op de wachtlijst stond geschreven, dat ik mezelf en mijn kind van het leven wilde beroven . Maar no way dat ik hoger op de wachtlijst kwam. 12 weken wachten. Ik werd gék, letterlijk.
Ik word er wéér boos van. _{Gelukkig heeft mijn oude therapeute onmiddellijk plek gemaakt en kreeg ik medicatie die snel werkte, dus het is godzijdank nooit zo ver gekomen....}

Trui, wat mij door die allerrotste tijd heeft getrokken is wandelen. Met mijn moeder. En 'het kind' lag dan te slapen in de wagen. Uren heb ik gewandeld. En gezeurd en geklaagd en gejankt. Ik ben een aantal malen zonder Thies bij mijn zus gaan logeren. Ik ben alleen naar de sauna gegaan. En regeldingen deed mijn man. Dat trok ik echt niet.
Dus wellicht kun je je vriendin bij dit soort zaken tot steun zijn. Veel sterkte.

_{Bah, heb het nooit zo expliciet geschreven, komt toch wel even dichtbij nu... Wat een afgrijselijke tijd was dat. En nu ga ik even spelen met die heeeeerlijke zoon van me!}

Heftig moonah..

quote:

Op dinsdag 18 oktober 2011 08:49 schreef Deepfreeze het volgende:
Gisteren ook al geprobeerd te reageren. Maar mijn hormonen zaten me even dwars.. Yppy, die kut-post ( ) van jou raakte me gisteren een beetje.. Ook al heb ik het niet zo heftig gehad, het is wel herkenbaar. En zo onbegrijpelijk voor buitenstaanders soms dat je er niet uit kunt komen. En veel mensen (waaronder mijn moeder) snappen nog niet dat het echt niet even een vlaag vermoeidheid was. Dat met een paar nachtjes slapen over is.

Ik sta nu een stuk sterker in mijn schoenen dan de vorige bevalling. Dus verwacht niet zoveel problemen. Maar heb al bij mijn oude psych aangegeven dat ik zwanger ben. Hij is alleen een studentenpsycholoog, en heb ik daar straks geen recht meer op. Maar als ik niet snel genoeg hulp in het reguliere circuit kreeg, dan kon ik direct bij hem terecht tot de hulp er wel was. Dus dat is een fijne buffer voor mijn gevoel..

Das idd wel fijn om te weten dat je daar terecht kunt mocht het nodig zijn,

even een update. het gaat niet goed met m'n vriendin. de depressie is alleen maar erger geworden en op een gegeven moment in een psychose overgegaan. vandaag is ze opgenomen, onder dwang. ik hoop zo dat ze nu even wat rust krijgt, al is het maar doordat ze d'r platspuiten. het is echt zo'n hel waar ze in zat/zit.... als ze de kans gekregen had was ze er al niet meer geweest. ik weet niet in hoeverre dit nou allemaal puur hormoongerelateerd is, maar wat is het moeilijk zeg, om iemand zo te zien/horen lijden en zo weinig te kunnen doen. weten jullie of ze in zo'n ziekenhuis wel gedwongen medicijnen kunnen geven, ook al wil ze het niet?

Trui geen raad of informatie maar wil je sterkte wensen met je vriendin, lijkt me vreselijk als je zo langs de zijkant staat

lief dank je! en ja, ik weet ook niet of het wel zin heeft om 't hier op te schrijven maar ik voel wel behoefte om 't een beetje te delen. al praat ik ook al veel met de andere mensen om haar heen. hoe dan ook, dit wens je niemand toe... wat een gemene rotziekte.

Trui, sterkte. Wat klinkt dat heftig. En ja bij een IBS kan gedwongen medicatie gegeven worden.
link: http://www.dwangindezorg.(...)gen/?searchterm=None

Gedwongen medicatie kan inderdaad. Ik heb ooit eerder van nabij zo'n heftige zwangerschapspsychose meegemaakt. Ook daar een gedwongen opname en alles bij elkaar heeft het best een tijd geduurd.
Het is enorm heftig voor iedereen die er bij betrokken is want het komt zo onverwachts. Tenminste dat was zo bij degene die ik ken.

Heel veel sterkte voor alle betrokkenen en ook voor jou Trui.

Hier ook een keer gehoord van iemand, daar is het dus ook bij één kindje gebleven

Wat heftig trui.. heel veel sterkte, hoop dat 't snel beter met haar gaat..
een opname is sowieso erg ingrijpend,. voor wie dan ook.. hoop dat ze een goede behandeling & nabehandeling krijgt..

Trui, wat ontzettend heftig. Maar ze krijgt nu hulp en hopelijk gaat het vanaf hier de goede kant op!

Och Trui, wat heftig en wat verdrietig. Hopelijk komt ze tot rust en tot zichzelf tijdens de opname.
Sterkte jij hoor...

dank jullie allemaal, ik hoop ook zo op betere tijden voor hen. en hoe dan ook, dit geeft de omgeving nu gelukkig ook even wat rust, dat was hard nodig. iedereen was op aan 't raken.

Trui heftig om van de zijlijn toe te kijken en zo weinig te kunnen doen.

Ik hoop dat ik dit topic een schop mag geven!

Ik ben niet depressief maar zit wel ontzettend in de knoei met mezelf. Het makkelijkste is dat ik begin bij het begin. Ik ben mijn hele leven al wat zwaar op de hand geweest zoals ze dat zeggen. Rond begin middelbare school heb ik voor het eerst begeleiding gekregen om wat dingen uit mijn verleden te accepteren en hierna ging het beter.
Toen ik 15 was overleed mijn moeder plotseling, ze was nog geen 2 weken 48 jaar! Ik vond haar op de bank in coma en dezelfde avond overleef ze. Mijn zus vertrok vrij snel daarna uit huis omdat het niet meer ging tussen haar vriend die bij ons woonde en mij en ik bleef alleen achter met mijn vader. Hij kreeg een alcoholprobleem na het overlijden van mijn moeder en ik ging me vol op school storten. In eerste instantie ging dat goed maar ik kreeg steeds meer last van depressieve gevoelens en angstklachten. Ik heb uiteindelijk de stap naar de huisarts durven zetten en werd direct doorgestuurd. Ik heb een paar jaar therapie gehad waarbij gesproken werd van opname maar zover is het nooit gekomen. Ik krabbelde op, leerde mijn moeders dood een plekje te geven en mijn vader zijn alcoholprobleem te vergeven. Wel kreeg ik medicijnen want er was een angststoornis vastgesteld. Die sloegen aan en eindelijk, na jaren verdriet, woede en heel veel angst herkende ik mezelf terug. Ik kon mijn gevoel beter beheersen en ik voelde me goed!
Begin vorig jaar ging het al een paar jaar goed met mij en mijn man en ik gingen aan kinderen denken. Maar omdat ik nog medicijnen gebruikte ging ik eerst bij de huisarts langs om te controleren of het veilig was. Gelukkig mocht het veilig gebruikt worden en september vorig jaar stopte ik met de pil. Januari dit jaar bleek ik al zwanger te zijn! Ik was dolgelukkig en voelde me zo sterk, ik dacht dat ik de hele wereld aan kon. We kregen een echo bij 6 weken en 6 dagen en die zag er oké uit. Er zat een kindje met kloppend hartje, wel wat kleiner dan verwacht maar dat zou moeten kunnen. 2 weken later weer een echo en het was mis. Uiteindelijk heb ik mijn lichaam op zijn beloop gelaten en ik verloor het kindje bij 15 weken. Ik was woedend op mezelf en mijn lichaam. Het voelde alsof ik faalde en ik heb vaker geroepen dat ik mijn kindje vermoord had. Diep van binnen wist ik dat dat niet zo was maar ik was zo boos en verdrietig.
Ruim 4 maanden later was ik weer zwanger! Maar weer ging het mis, dit keer bij ongeveer 5 weken al. Het vertrouwen in mijn lichaam zakte naar het dieptepunt en ik dacht dat het me nooit zou lukken. En de angst voor een nieuwe zwangerschap groeide met de dag.
Meteen de eerstvolgende maand was ik weer zwanger. En dit keer was ik niet blij, ik kon alleen maar denken dat ik dit kindje vast ook zou verliezen. Zoals hier bekend bleef ik testen om te zien of het streepje bleef en ik raakte compleet in paniek als hij naar mijn mening te licht was. Rond de 6 weken had ik vertrouwen in mijn lichaam gekregen en voor de eerste echo was ik helemaal niet zenuwachtig. Ik wist dat het goed zat en dat was ook zo.
Nu denk ik op momenten dat ik me rustig voel nog steeds dat deze zwangerschap goed gaat maar ik hen zulke verschrikkelijke paniekaanvallen. Het overvalt me, ineens weet ik zeker dat het mis is en huil ik, kan ik moeilijk ademen en moet ik bijna braken. Ik herken de aanvallen van mijn eerdere uiting van mijn angststoornis. Het is tot nu toe pas 2 keer voorgekomen, 1 keer na heftige krampen en 1 keer zomaar. Het ziekenhuis heeft me op het hart gedrukt te bellen bij zoiets en dan mag ik direct komen en tot nu toe mag het ook. Maar het is niet gezond, ik zit mezelf in de weg en ik wil genieten van het zwanger zijn. Ik ben nu constant bang dat het weer mis gaat, ook al ben ik eind deze week al 12 weken. Reëel weet ik dat mijn angsten nergens op slaan maar in een paniekaanval kan ik niet meer reëel denken, ik kan geen onderscheid meer maken of de angst echt is of door angst komt. Ik weet op dat moment zeker dat het echt is en het dus mis is.
Hoe dan ook, ook al is het nu pas 2 keer voorgekomen, morgen bel ik de huisarts om dit door te spreken. Ik ben in de afgelopen jaren zo ver gekomen, ik krijg een kindje, ik wil genieten!
Zo, nu zal het ook ineens duidelijk zijn waarom ik zo weinig post in Z&G. Eigenlijk schaam ik me om dit op te biechten, ik heb wat ik wil en dan voel ik me zo. Aan de andere kant ben ik ook trots op mezelf dat ik de kracht heb om ergens een grens te stellen en nu hulp te zoeken. Nu ben ik nog sterk en kan ik alles aan, als ik door blijf lopen niet meer..

Wat een verhaal hè?

Wat een verhaal idd, Sparkling. Heftig lijkt me dat, die paniekaanvallen.
Goed van je dat je op tijd aan de bel hebt getrokken bij ziekenhuis en huisarts. Heel veel sterkte en hopelijk komt het genieten straks vanzelf

Heftig Sparkling..
Goed dat je al hulp ingeschakeld hebt, niet iedereen zweeft tijdens de zwangerschappen op een roze wolk. En met 2 miskramen en je voorgeschiedenis is het toch goed dat je dat nu al aan pakt..

Je zegt nu dat de eerste problemen begonnen in de puberteit, het kan zijn dat je buien nu weer aangewakkerd worden door de hormonen/hormoonschommeling.

Sterkte in ieder geval met de situatie en kun je alsnog op die roze wolk springen

Kam iemand mij vertellen hoe lang na een bevalling je nog kan spreken van ppd en hoe lang een ppd kan duren? Ik geloof dat ik een heel stuk op de verkeerde weg ben.. :-(

Sparkling, je klinkt alsof je jezelf heel goed kent en je omschrijft je gevoel zo goed... Knap, vind ik!

Sparkling, heftg. Begrijpelijk dat je onzeker bent over de zwangerschap, of het wel goed gaat, met 2 miskramen in je voorgeschiedenis. En ik vind het ook niet heel raar dat die paniekaanvallen weer de kop opsteken... Goed dat je aan de bel trekt. Ik hoop echt dat je je beter in je vel kan gaan voelen

Mikoxx, geen idee hoe lang dat nog kan na een bevalling, maar als je niet lekker in je vel zit, ga alsjeblieft naar de huisarts! Wat de oorzaak ook is... zijn het wel of niet hormonen... ik hoop dat ook jij je gauw beter gaat voelen!

quote:

Op dinsdag 13 november 2012 10:35 schreef Nijna het volgende:

Mikoxx, geen idee hoe lang dat nog kan na een bevalling, maar als je niet lekker in je vel zit, ga alsjeblieft naar de huisarts! Wat de oorzaak ook is... zijn het wel of niet hormonen... ik hoop dat ook jij je gauw beter gaat voelen!

ik vind de huisarts zo'n stap, in de zin van 'toegeven'. Want ik kan altijd alles..... :-(. Ik hoop steeds dat het vanzelf beter gaat, over een paar dagen of over een maand.... Maar dat is niet zo.... :-(. Blegh.

Lief jullie reacties! Ik denk inderdaad dat de hormonen het gevoel versterken, wel heel moeilijk. En mezelf kennen, ja, na jaren behandeling en groepstherapie ken ik mezelf wel goed en ik heb daar ook moeten leren mijn gevoelens uit te pluizen. Soms lastig hoor, ik kan heel druk zijn met mijn gevoel te analyseren, de hele dag door. Maar in situaties als dit is het heel fijn, het is toch veel makkelijker hulp zoeken als je goed kan benoemen waar het probleem ligt.

Mikoxx, ik heb er geen verstand van maar als je je zo voelt moet je echt aan de bel trekken! niet schamen, zoals mij meerdere malen gezegd is afgelopen dagen: hulp vragen is juist heel erg dapper!!

Sparkling, ik vind het een duidelijk verhaal, hoor. Heel goed dat je aan de bel trekt!
Hopelijk kan eea getemperd worden dmv therapie of medicatie. Leven met een angststoornis lijkt me vreselijk.

mikoxx, er zijn bakken vol mensen wiens werk het is om jou te helpen. Naar de huisarts gaan is een enorme stap, maar je hebt niets te verliezen... Misschien wil je partner mee ter ondersteuning?