Depressief door de hormonen, deel 9

Ook al heb je je superduo, een professioneel vangnet is toch wel érg belangrijk als je kwetsbaar bent Evenstar. Ik hoop van harte met je mee dat je het niet nodig zult hebben.

Daarom Ben Ik daar ook heel blij mee dat ze liever preventief signaleren zodat wanneer t nodig is gelijk aangepakt kan worden. Maar daarbij is ook de steun van superduo van belang

Gisteren ook al geprobeerd te reageren. Maar mijn hormonen zaten me even dwars.. Yppy, die kut-post ( ) van jou raakte me gisteren een beetje.. Ook al heb ik het niet zo heftig gehad, het is wel herkenbaar. En zo onbegrijpelijk voor buitenstaanders soms dat je er niet uit kunt komen. En veel mensen (waaronder mijn moeder) snappen nog niet dat het echt niet even een vlaag vermoeidheid was. Dat met een paar nachtjes slapen over is.

Ik sta nu een stuk sterker in mijn schoenen dan de vorige bevalling. Dus verwacht niet zoveel problemen. Maar heb al bij mijn oude psych aangegeven dat ik zwanger ben. Hij is alleen een studentenpsycholoog, en heb ik daar straks geen recht meer op. Maar als ik niet snel genoeg hulp in het reguliere circuit kreeg, dan kon ik direct bij hem terecht tot de hulp er wel was. Dus dat is een fijne buffer voor mijn gevoel..

quote:

Op maandag 17 oktober 2011 18:26 schreef Moonah het volgende:

[..]

Duh! Ik heb indertijd een wanhoopsbrief aan mijn huisarts en aan de psych bij wie ik op de wachtlijst stond geschreven, dat ik mezelf en mijn kind van het leven wilde beroven . Maar no way dat ik hoger op de wachtlijst kwam. 12 weken wachten. Ik werd gék, letterlijk.
Ik word er wéér boos van. _{Gelukkig heeft mijn oude therapeute onmiddellijk plek gemaakt en kreeg ik medicatie die snel werkte, dus het is godzijdank nooit zo ver gekomen....}

Trui, wat mij door die allerrotste tijd heeft getrokken is wandelen. Met mijn moeder. En 'het kind' lag dan te slapen in de wagen. Uren heb ik gewandeld. En gezeurd en geklaagd en gejankt. Ik ben een aantal malen zonder Thies bij mijn zus gaan logeren. Ik ben alleen naar de sauna gegaan. En regeldingen deed mijn man. Dat trok ik echt niet.
Dus wellicht kun je je vriendin bij dit soort zaken tot steun zijn. Veel sterkte.

_{Bah, heb het nooit zo expliciet geschreven, komt toch wel even dichtbij nu... Wat een afgrijselijke tijd was dat. En nu ga ik even spelen met die heeeeerlijke zoon van me!}

Heftig moonah..

quote:

Op dinsdag 18 oktober 2011 08:49 schreef Deepfreeze het volgende:
Gisteren ook al geprobeerd te reageren. Maar mijn hormonen zaten me even dwars.. Yppy, die kut-post ( ) van jou raakte me gisteren een beetje.. Ook al heb ik het niet zo heftig gehad, het is wel herkenbaar. En zo onbegrijpelijk voor buitenstaanders soms dat je er niet uit kunt komen. En veel mensen (waaronder mijn moeder) snappen nog niet dat het echt niet even een vlaag vermoeidheid was. Dat met een paar nachtjes slapen over is.

Ik sta nu een stuk sterker in mijn schoenen dan de vorige bevalling. Dus verwacht niet zoveel problemen. Maar heb al bij mijn oude psych aangegeven dat ik zwanger ben. Hij is alleen een studentenpsycholoog, en heb ik daar straks geen recht meer op. Maar als ik niet snel genoeg hulp in het reguliere circuit kreeg, dan kon ik direct bij hem terecht tot de hulp er wel was. Dus dat is een fijne buffer voor mijn gevoel..

Das idd wel fijn om te weten dat je daar terecht kunt mocht het nodig zijn,

even een update. het gaat niet goed met m'n vriendin. de depressie is alleen maar erger geworden en op een gegeven moment in een psychose overgegaan. vandaag is ze opgenomen, onder dwang. ik hoop zo dat ze nu even wat rust krijgt, al is het maar doordat ze d'r platspuiten. het is echt zo'n hel waar ze in zat/zit.... als ze de kans gekregen had was ze er al niet meer geweest. ik weet niet in hoeverre dit nou allemaal puur hormoongerelateerd is, maar wat is het moeilijk zeg, om iemand zo te zien/horen lijden en zo weinig te kunnen doen. weten jullie of ze in zo'n ziekenhuis wel gedwongen medicijnen kunnen geven, ook al wil ze het niet?

Trui geen raad of informatie maar wil je sterkte wensen met je vriendin, lijkt me vreselijk als je zo langs de zijkant staat

lief dank je! en ja, ik weet ook niet of het wel zin heeft om 't hier op te schrijven maar ik voel wel behoefte om 't een beetje te delen. al praat ik ook al veel met de andere mensen om haar heen. hoe dan ook, dit wens je niemand toe... wat een gemene rotziekte.

Trui, sterkte. Wat klinkt dat heftig. En ja bij een IBS kan gedwongen medicatie gegeven worden.
link: http://www.dwangindezorg.(...)gen/?searchterm=None

Gedwongen medicatie kan inderdaad. Ik heb ooit eerder van nabij zo'n heftige zwangerschapspsychose meegemaakt. Ook daar een gedwongen opname en alles bij elkaar heeft het best een tijd geduurd.
Het is enorm heftig voor iedereen die er bij betrokken is want het komt zo onverwachts. Tenminste dat was zo bij degene die ik ken.

Heel veel sterkte voor alle betrokkenen en ook voor jou Trui.

Hier ook een keer gehoord van iemand, daar is het dus ook bij één kindje gebleven

Wat heftig trui.. heel veel sterkte, hoop dat 't snel beter met haar gaat..
een opname is sowieso erg ingrijpend,. voor wie dan ook.. hoop dat ze een goede behandeling & nabehandeling krijgt..

Trui, wat ontzettend heftig. Maar ze krijgt nu hulp en hopelijk gaat het vanaf hier de goede kant op!

Och Trui, wat heftig en wat verdrietig. Hopelijk komt ze tot rust en tot zichzelf tijdens de opname.
Sterkte jij hoor...

dank jullie allemaal, ik hoop ook zo op betere tijden voor hen. en hoe dan ook, dit geeft de omgeving nu gelukkig ook even wat rust, dat was hard nodig. iedereen was op aan 't raken.

Trui heftig om van de zijlijn toe te kijken en zo weinig te kunnen doen.

Ik hoop dat ik dit topic een schop mag geven!

Ik ben niet depressief maar zit wel ontzettend in de knoei met mezelf. Het makkelijkste is dat ik begin bij het begin. Ik ben mijn hele leven al wat zwaar op de hand geweest zoals ze dat zeggen. Rond begin middelbare school heb ik voor het eerst begeleiding gekregen om wat dingen uit mijn verleden te accepteren en hierna ging het beter.
Toen ik 15 was overleed mijn moeder plotseling, ze was nog geen 2 weken 48 jaar! Ik vond haar op de bank in coma en dezelfde avond overleef ze. Mijn zus vertrok vrij snel daarna uit huis omdat het niet meer ging tussen haar vriend die bij ons woonde en mij en ik bleef alleen achter met mijn vader. Hij kreeg een alcoholprobleem na het overlijden van mijn moeder en ik ging me vol op school storten. In eerste instantie ging dat goed maar ik kreeg steeds meer last van depressieve gevoelens en angstklachten. Ik heb uiteindelijk de stap naar de huisarts durven zetten en werd direct doorgestuurd. Ik heb een paar jaar therapie gehad waarbij gesproken werd van opname maar zover is het nooit gekomen. Ik krabbelde op, leerde mijn moeders dood een plekje te geven en mijn vader zijn alcoholprobleem te vergeven. Wel kreeg ik medicijnen want er was een angststoornis vastgesteld. Die sloegen aan en eindelijk, na jaren verdriet, woede en heel veel angst herkende ik mezelf terug. Ik kon mijn gevoel beter beheersen en ik voelde me goed!
Begin vorig jaar ging het al een paar jaar goed met mij en mijn man en ik gingen aan kinderen denken. Maar omdat ik nog medicijnen gebruikte ging ik eerst bij de huisarts langs om te controleren of het veilig was. Gelukkig mocht het veilig gebruikt worden en september vorig jaar stopte ik met de pil. Januari dit jaar bleek ik al zwanger te zijn! Ik was dolgelukkig en voelde me zo sterk, ik dacht dat ik de hele wereld aan kon. We kregen een echo bij 6 weken en 6 dagen en die zag er oké uit. Er zat een kindje met kloppend hartje, wel wat kleiner dan verwacht maar dat zou moeten kunnen. 2 weken later weer een echo en het was mis. Uiteindelijk heb ik mijn lichaam op zijn beloop gelaten en ik verloor het kindje bij 15 weken. Ik was woedend op mezelf en mijn lichaam. Het voelde alsof ik faalde en ik heb vaker geroepen dat ik mijn kindje vermoord had. Diep van binnen wist ik dat dat niet zo was maar ik was zo boos en verdrietig.
Ruim 4 maanden later was ik weer zwanger! Maar weer ging het mis, dit keer bij ongeveer 5 weken al. Het vertrouwen in mijn lichaam zakte naar het dieptepunt en ik dacht dat het me nooit zou lukken. En de angst voor een nieuwe zwangerschap groeide met de dag.
Meteen de eerstvolgende maand was ik weer zwanger. En dit keer was ik niet blij, ik kon alleen maar denken dat ik dit kindje vast ook zou verliezen. Zoals hier bekend bleef ik testen om te zien of het streepje bleef en ik raakte compleet in paniek als hij naar mijn mening te licht was. Rond de 6 weken had ik vertrouwen in mijn lichaam gekregen en voor de eerste echo was ik helemaal niet zenuwachtig. Ik wist dat het goed zat en dat was ook zo.
Nu denk ik op momenten dat ik me rustig voel nog steeds dat deze zwangerschap goed gaat maar ik hen zulke verschrikkelijke paniekaanvallen. Het overvalt me, ineens weet ik zeker dat het mis is en huil ik, kan ik moeilijk ademen en moet ik bijna braken. Ik herken de aanvallen van mijn eerdere uiting van mijn angststoornis. Het is tot nu toe pas 2 keer voorgekomen, 1 keer na heftige krampen en 1 keer zomaar. Het ziekenhuis heeft me op het hart gedrukt te bellen bij zoiets en dan mag ik direct komen en tot nu toe mag het ook. Maar het is niet gezond, ik zit mezelf in de weg en ik wil genieten van het zwanger zijn. Ik ben nu constant bang dat het weer mis gaat, ook al ben ik eind deze week al 12 weken. Reëel weet ik dat mijn angsten nergens op slaan maar in een paniekaanval kan ik niet meer reëel denken, ik kan geen onderscheid meer maken of de angst echt is of door angst komt. Ik weet op dat moment zeker dat het echt is en het dus mis is.
Hoe dan ook, ook al is het nu pas 2 keer voorgekomen, morgen bel ik de huisarts om dit door te spreken. Ik ben in de afgelopen jaren zo ver gekomen, ik krijg een kindje, ik wil genieten!
Zo, nu zal het ook ineens duidelijk zijn waarom ik zo weinig post in Z&G. Eigenlijk schaam ik me om dit op te biechten, ik heb wat ik wil en dan voel ik me zo. Aan de andere kant ben ik ook trots op mezelf dat ik de kracht heb om ergens een grens te stellen en nu hulp te zoeken. Nu ben ik nog sterk en kan ik alles aan, als ik door blijf lopen niet meer..

Wat een verhaal hè?

Wat een verhaal idd, Sparkling. Heftig lijkt me dat, die paniekaanvallen.
Goed van je dat je op tijd aan de bel hebt getrokken bij ziekenhuis en huisarts. Heel veel sterkte en hopelijk komt het genieten straks vanzelf

Heftig Sparkling..
Goed dat je al hulp ingeschakeld hebt, niet iedereen zweeft tijdens de zwangerschappen op een roze wolk. En met 2 miskramen en je voorgeschiedenis is het toch goed dat je dat nu al aan pakt..

Je zegt nu dat de eerste problemen begonnen in de puberteit, het kan zijn dat je buien nu weer aangewakkerd worden door de hormonen/hormoonschommeling.

Sterkte in ieder geval met de situatie en kun je alsnog op die roze wolk springen

Kam iemand mij vertellen hoe lang na een bevalling je nog kan spreken van ppd en hoe lang een ppd kan duren? Ik geloof dat ik een heel stuk op de verkeerde weg ben.. :-(

Sparkling, je klinkt alsof je jezelf heel goed kent en je omschrijft je gevoel zo goed... Knap, vind ik!

Sparkling, heftg. Begrijpelijk dat je onzeker bent over de zwangerschap, of het wel goed gaat, met 2 miskramen in je voorgeschiedenis. En ik vind het ook niet heel raar dat die paniekaanvallen weer de kop opsteken... Goed dat je aan de bel trekt. Ik hoop echt dat je je beter in je vel kan gaan voelen

Mikoxx, geen idee hoe lang dat nog kan na een bevalling, maar als je niet lekker in je vel zit, ga alsjeblieft naar de huisarts! Wat de oorzaak ook is... zijn het wel of niet hormonen... ik hoop dat ook jij je gauw beter gaat voelen!

quote:

Op dinsdag 13 november 2012 10:35 schreef Nijna het volgende:

Mikoxx, geen idee hoe lang dat nog kan na een bevalling, maar als je niet lekker in je vel zit, ga alsjeblieft naar de huisarts! Wat de oorzaak ook is... zijn het wel of niet hormonen... ik hoop dat ook jij je gauw beter gaat voelen!

ik vind de huisarts zo'n stap, in de zin van 'toegeven'. Want ik kan altijd alles..... :-(. Ik hoop steeds dat het vanzelf beter gaat, over een paar dagen of over een maand.... Maar dat is niet zo.... :-(. Blegh.

Lief jullie reacties! Ik denk inderdaad dat de hormonen het gevoel versterken, wel heel moeilijk. En mezelf kennen, ja, na jaren behandeling en groepstherapie ken ik mezelf wel goed en ik heb daar ook moeten leren mijn gevoelens uit te pluizen. Soms lastig hoor, ik kan heel druk zijn met mijn gevoel te analyseren, de hele dag door. Maar in situaties als dit is het heel fijn, het is toch veel makkelijker hulp zoeken als je goed kan benoemen waar het probleem ligt.

Mikoxx, ik heb er geen verstand van maar als je je zo voelt moet je echt aan de bel trekken! niet schamen, zoals mij meerdere malen gezegd is afgelopen dagen: hulp vragen is juist heel erg dapper!!

Sparkling, ik vind het een duidelijk verhaal, hoor. Heel goed dat je aan de bel trekt!
Hopelijk kan eea getemperd worden dmv therapie of medicatie. Leven met een angststoornis lijkt me vreselijk.

mikoxx, er zijn bakken vol mensen wiens werk het is om jou te helpen. Naar de huisarts gaan is een enorme stap, maar je hebt niets te verliezen... Misschien wil je partner mee ter ondersteuning?