Depressief door de hormonen, deel 9

dank voor je reactie!

ik ben behalve vriendin ook familie van haar, en ik was inderdaad van plan om ook contact op te nemen met haar zus en partner. ze heeft in elk geval een huisarts die er heel stom op reageerde "tsja, aard van 't beestje he", (!) dus ik wil graag dat ze van huisarts wisselt. via de gyneacoloog heeft ze een afspraak met een psychiater gehad, die heeft haar ± een maand geleden deze medicijnen voorgeschreven. dus inderdaad wat kort om al te kunnen beoordelen of 't de goede zijn. maar ik krijg de indruk dat ze maar weinig begeleiding daarin krijgt. zelf voelt ze zich te lamlendig om daar dan weer om te vragen, ze heeft toch het gevoel dat niks helpt, dat maakt het extra lastig.
maar ik weet eigenlijk weinig van de mogelijkheden om thuiszorg te krijgen in dit soort situaties, of op een andere manier wat praktische ondersteuning. voor haar partner is het ook heel zwaar, dit allemaal op te moeten vangen.

Ik zou zeker van huisarts wisselen. Is hij nou helemaal?
Mijn psychotherapeut reageerde zo en ik heb aangegeven een ander te willen om deze reden.

Ik herken de situatie, inclusief mega zwaar voor de partner.
Medicijnen kunnen altijd opgehoogd, dus goed vinger aan de pols houden hoe dat gaat. Als je zo ver in de put zit helpt wellicht de normale dosering niet.
Verder is het goed om toch met iemand te gaan praten. Wellicht via een andere huisarts een verwijzing voor een instantie als Psych? Zo hebben alleen wel redelijke wachttijden.
Een eerstelijnspsycholoog is een optie.
Voor wat hulp en handvatten thuis is het wellicht niet gek om dit eens bij het cb aan te kaarten. Ik weet dat velen het hier zien als de duivel zelf met een dossier dat je voor eeuwig achtervolgt maar bij ons in de stad hebben de cb's wel projecten lopen voor mensen die een steuntje in de rug nodig hebben.

huisarts inwisselen idd..
ze kan (neem ik aan) ook een verwijzing krijgen naar bijv. maatschappelijk werker of iemand anders die hiervoor geschikt is. En die kan eventueel ook bij iemand thuis komen.

Als de ernst ervan goed duidelijk wordt gemaakt door partner/familie zou er wel iets mee gedaan moeten worden.

Trui, zit ze in Utrecht of de buurt daarvan? Daar zit ook http://www.babyblues-domstad.nl/ Een psychologe die zich gespecialiseerd heeft in zwangerschaps-gerelateerde depressies.
In Delft zit http://zwangerschap-en-psychiatrie.nl/ een (eerstelijns) psychiater gespecialiseerd in zwangerschaps-gerelateerde klachten.

Verder zijn er verspreid over het land een flink aantal POP-poli's (psychiatrie-obstetrie-paediatrie)
bijvoorbeelde deze in Amsterdam, http://www.poppoli.nl/smartsite.dws?id=11735 , maar ze zitten over het hele land, kijk hier voor een overzicht. http://www.lkpz.nl/behandelcentra.php

Nouja mijn bijdrage, dit zijn allemaal mensen die in ieder geval gespecialiseerd zijn in de combinatie psychologie/psychiatrie en zwangerschapsgerelateerde depressiviteit. Ik zou zeker aanraden om als ze bij een reguliere psychiater loopt, naar zo'n gespecialiseerde te gaan. De POP-poli's werken met een multi-disciplinair team waarbij ook het kind eventueel wat in de gaten gehouden wordt. (hoewel dat waarschijnlijk meer is voor moeders die tijdens de zwangerschap medicatie gebruikten).

Verder ga ik mee met bovenstaande dames.

Heel veel succes ermee, het valt niet mee om toe te moeten kijken naar hoe iemand met zichzelf worstelt Je bent een lieve vriendin dat je zo probeert te helpen!

Als ze in (de buurt van) Amsterdam zit, is er in het VU ook een dergelijk iets als mignonne hierboven aanhaalt: http://www.vumc.nl/zorg/nieuws/4210667/

Succes trui, het is heel moeilijk om het te zien en niet echt iets te kunnen doen

quote:

Op maandag 17 oktober 2011 16:22 schreef Zoë23 het volgende:

ze kan (neem ik aan) ook een verwijzing krijgen naar bijv. maatschappelijk werker of iemand anders die hiervoor geschikt is. En die kan eventueel ook bij iemand thuis komen.

Als de ernst ervan goed duidelijk wordt gemaakt door partner/familie zou er wel iets mee gedaan moeten worden.

Duh! Ik heb indertijd een wanhoopsbrief aan mijn huisarts en aan de psych bij wie ik op de wachtlijst stond geschreven, dat ik mezelf en mijn kind van het leven wilde beroven . Maar no way dat ik hoger op de wachtlijst kwam. 12 weken wachten. Ik werd gék, letterlijk.
Ik word er wéér boos van. _{Gelukkig heeft mijn oude therapeute onmiddellijk plek gemaakt en kreeg ik medicatie die snel werkte, dus het is godzijdank nooit zo ver gekomen....}

Trui, wat mij door die allerrotste tijd heeft getrokken is wandelen. Met mijn moeder. En 'het kind' lag dan te slapen in de wagen. Uren heb ik gewandeld. En gezeurd en geklaagd en gejankt. Ik ben een aantal malen zonder Thies bij mijn zus gaan logeren. Ik ben alleen naar de sauna gegaan. En regeldingen deed mijn man. Dat trok ik echt niet.
Dus wellicht kun je je vriendin bij dit soort zaken tot steun zijn. Veel sterkte.

_{Bah, heb het nooit zo expliciet geschreven, komt toch wel even dichtbij nu... Wat een afgrijselijke tijd was dat. En nu ga ik even spelen met die heeeeerlijke zoon van me!}

Trui, je kan een aantal dingen doen:
- luisterend oor/troostende schouder
- even met de baby op stap
- regeldingen uitvoeren
- structuur aanbrengen in haar dagen

Daar had ik iig het meest baat bij

Sterkte!

ontzettend bedankt voor al jullie reacties. ik ga er mee aan de slag. wil zo graag dingen kunnen doen. ik heb er een grote steen van in m'n maag, dit gun je niemand.

Wat ontzettend naar om te lezen, laat staan om erin te zitten. Moonah, wat heftig!

Ik hoop dat je haar kunt helpen trui!

Wat een fantastische vriendin ben je trui!

Ik word er helemaal emo van, zeker door jouw post weer Moonah, om het nu hier in het openbaar te lezen. Zo echt. Bij mij was het zo anders. Ik snap het nog steeds niet. Binnen een week van de huisarts bij de psychiater. En toen het na het afbouwen mis ging, weer heel snel.

Veel tips zijn al gegeven, wat ik nog wil zeggen: spreek d'r niet tegen, luister wel. Niet zeggen dat ze geen slechte moeder is, niet zeggen dat ze geen rotmens is, niet zeggen dat ze geen gelijk heeft. Dat maakt de slechte wereld die er nu is ook nog eens kapot. Bevestigen hoeft (natuurlijk!!) ook niet, maar accepteer dat ze zo denkt en voelt. Ben niet bang voor wat ze denkt en zegt, dat is er nu eenmaal, door de ziekte. En dat gaat weg, maar nu is het zo. Als je een paar keer te horen krijgt dat je glashard zit te liegen, laat je het wel om later bij iemand aan te kloppen.

En om te doen, wat concreter: af een toe een kaartje, een smsje, een berichtje, iets kleins. Om te laten weten dat je aan d'r denkt en er bent. Ook al kan ze het niet aan zelf contact te zoeken, zoiets komt wel binnen.

En voor hem: bespreek de optie van mantelzorgondersteuning. Op het eerste gezicht niet het eerste om aan te denken, maar vaak een kortere wachtlijst en zo iemand kan veel doen, het kan heel wat druk van de ketel nemen. Via mezzo.nl kun je adressen vinden. Kan soms extra uitleg vergen voor een aanmelding. Als je daar meer van wilt weten, hoor ik het wel.

Nogmaals: fantastisch dat je dit wilt doen. Maar let ook op jezelf.

Trui wat heftig voor je vriendin het meeste is al gezegd.
Ze heeft dus een gyn? die kan in het ziekenhuis maatschappelijkwerk regelen. Medicatie/andere medicatie is dan sneller geregeld.

Is het mogelijk dat haar kindje eens een dagje bij een ander slaapt of zij zelf een nachtje ergens anders slaapt?

quote:

Op maandag 17 oktober 2011 20:27 schreef YPPY het volgende:
spreek d'r niet tegen, luister wel. Niet zeggen dat ze geen slechte moeder is, niet zeggen dat ze geen rotmens is, niet zeggen dat ze geen gelijk heeft. Dat maakt de slechte wereld die er nu is ook nog eens kapot. Bevestigen hoeft (natuurlijk!!) ook niet, maar accepteer dat ze zo denkt en voelt. Ben niet bang voor wat ze denkt en zegt, dat is er nu eenmaal, door de ziekte. En dat gaat weg, maar nu is het zo. Als je een paar keer te horen krijgt dat je glashard zit te liegen, laat je het wel om later bij iemand aan te kloppen.

Nou, dát dus! Ik was er nog over na aan het denken, maar inderdaad, niet proberen te relativeren. Dat voelt heel bagatelliserend, alsof je niet serieus wordt genomen in je gevoelens. Rationeel wist ik héus wel dat eea niet klopte, dat de hormonen met me op de loop gingen, maar dat maakte de gevoelens niet minder echt.
_{En ik wilde het topic niet kapen hoor, toch bedankt voor de lieve woorden, hier en per PM.}

ah, da's een goede tip. ik had uiteraard wel die neiging vanmiddag... (niet zozeer relativerend, maar wel dat ik haar ervan probeerde te overtuigen dat er ook nog betere dagen in 't verschiet liggen.)

quote:

Op maandag 17 oktober 2011 20:46 schreef trui het volgende:
ah, da's een goede tip. ik had uiteraard wel die neiging vanmiddag... (niet zozeer relativerend, maar wel dat ik haar ervan probeerde te overtuigen dat er ook nog betere dagen in 't verschiet liggen.)

Natuurlijk zijn er betere dagen in het verschiet, maar dat is nog heel ver weg en de weg ernaar toe is een hele grote, steile berg die niet te overzien is. Althans, niet voor haar. Niet nu.

Alles is kut nu. De wereld, de omgeving, vooral zijzelf. Totaal kut. En dat verandert niet. Ze moet nu per dag verder en elke dag dat ze leeft (letterlijk!) is een dag verder. En wat het 'verder' is? Dat bestaat niet, kost teveel energie om daar aan te denken. En het kan niet, dat het kutte weg gaat, dat is er, misschien verdient ze het wel, misschien is het wel d'r eigen schuld dat ze depressief is, misschien verdient ze het wel om te verdwijnen, misschien heeft ze het wel over zichzelf afgeroepen. Misschien is ze het niet waard om te leven, om een lieve man te hebben, een kind en familie. Ze is toch kut? Er kan zoveel in d'r omgaan. Betere dagen, dat 'bestaat' dan niet. Alleen het nu is er en het feit dat het kut is om op te staan, kut om je bed open te slaan, kut om te moeten lopen naar de douche, kut om het douchegordijn open te moeten schuiven, kut om een handdoek te pakken, kut om het licht aan te doen. Alles zeg maar.

Ik hoop dat zij het niet zo voelt, maar daar valt niet tegenin te brengen. Dat lukt niemand. Dus acccepteren, aanhoren en laten weten dat je er voor haar bent. Dat doet zoveel. Dat je ergens, voor 0,000001% iemand hebt die om je geeft.

ik knoop het in m'n oren!

quote:

Op maandag 17 oktober 2011 21:15 schreef trui het volgende:
ik knoop het in m'n oren!

Ik wilde een grapje maken met het woord 'kut', maar dat is zeker niet gepast?

quote:

Op maandag 17 oktober 2011 21:18 schreef Moonah het volgende:

[..]

Ik wilde een grapje maken met het woord 'kut', maar dat is zeker niet gepast?

knoop in je kut?


Trui je bent een lieverd!

Hij was wel erg flauw hè...
Ik zal de woordgrapjes maar weer gewoon aan ons aller trui overlaten!

Wat dapper dat jullie zo open durven te zijn

Ik krijg op t moment "therapie" niet vanwege depressie ( Al was het dat initieel wel Maar dan prenataal ) dat gaat goed en Ben stabiel! Maar wel even begeleiding in mijn grens aangeven en bewaken. Met name tov. Moeder die zwaar psychisch patiente is en op e.o.a. Manier Ik de matriarchnogwattesrol in de fam heb.. En dat moet afgelopen zijn.
Door erfelijkheid en deels verleden heb Ik een groter risico op ppd. Ik wordt dus iig binnenkort keer gezien door psychiater en heb mijn voet bij ggz binnen zodat ze mits nodig ( en we gaan uit van niet) direct kunnen ingrijpen!
Ik vind t fijn dat ze iig alert zijn.

@Moonah, ik moest er wel om grinniken eigk maar Trui kan daar vast meer mee ja haha

/offtopic

ochja, voor een beetje kutgrap draai ik m'n hand niet om. (maar eerlijk, ik zit momenteel zo met dit verhaal in m'n maag dat ik 'm in eerste instantie niet eens snapte moonah.)

evenstar, goed dat jij & je omgeving er inderdaad alert op zijn. hopelijk valt het mee straks natuurlijk, maar toch.

Ik denk dat de begin periode vooral kut was door t enorm ziek zijn , en zoveel herinneringen van de zwangerschap van Arwen en hoe t daarna liep..

Maar mijn superduo Arwen en D. Hebben mij er doorheen geslagen. En D. Nam en neemt waar nodig alle zorgen weg. Hij laat mij mij zijn, spoort mij aan om voor mezelf op te komen ook al is dat voor hem minder voordelig
Mijn steun en toeverlaat

Ik Ben niet bang dat t misgaat , vol vertrouwen en zou het toch misgaan heb Ik mijn superduo

En trui idd het feit dat je hier vraagt wat je zou kunnen doen is al zo'n grote hulp voor je vriendin want je erkent haar probleem.