R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Dat is onwetend. Ik kan wel gaan uitleggen waarom maar daar ben je overduidelijk te koppig voor. En sowieso, waarom zou iemand het ook maar enigszins interesseren wat jij ervan denkt, je mening werd nou niet echt gevraagd.quote:Op vrijdag 11 december 2009 16:15 schreef vosss het volgende:
Ik blijf het laf vinden om zelfmoord te plegen en ik heb geen greintje respect voor mensen die het doen, maar soit, sterkte ermee vanavond
"Een acteur is iemand die glazig voor zich uit kijkt wanneer het gesprek niet meer over hem gaat."
sorry hoor maar wil jullie juist niet over die uitspraak door blijven gaan ??
Ga die discussie ergens anders doen maar niet hier , dit is meer aangemaakt om juist om te gaan met het verlies van een vriend die zelfmoord heeft gepleegd.
De discussie of het het laf is of niet doet er niet toe en als andere degene daar de ander op aan te spreken doe dat via pm of anders maar dit is er niet de plek voor .
Ga die discussie ergens anders doen maar niet hier , dit is meer aangemaakt om juist om te gaan met het verlies van een vriend die zelfmoord heeft gepleegd.
De discussie of het het laf is of niet doet er niet toe en als andere degene daar de ander op aan te spreken doe dat via pm of anders maar dit is er niet de plek voor .
Sterkte.. 
Ik denk dat buitenstaanders absoluut het recht niet hebben om zelfmoord een laffe actie te vinden.
Je komt alleen ter wereld, je rot er ook alleen weer af.
Het is kut voor de mensen die je achterlaat ja, maar nog jaren rond blijven zeulen met een persoon die niet meer wil, pijn heeft, niet geholpen wil worden etc is ook niets..
Sommige mensen die bijvoorbeeld niet voor euthanasie in aanmerking komen plegen ook zelfmoord, is dit dan laf?
Nee. Mensen die zelfmoord plegen zijn niet laf, ze willen gewoon niet meer. Dat is nog altijd hun keus en niet de keus van iemand anders.
In dit geval is het heel sneu wat er is gebeurd en ja 29 is te jong.. maar deze persoon had voor zichzelf een goede reden om er mee te stoppen, heel kut, heel vervelend, maar het is ZIJN keus.
Waar ie nu ook mag zijn, hij zal het allicht beter hebben dan hier, waar de mensen bevooroordeeld zijn op de acties van een ander
.
Ik denk dat buitenstaanders absoluut het recht niet hebben om zelfmoord een laffe actie te vinden.
Je komt alleen ter wereld, je rot er ook alleen weer af.
Het is kut voor de mensen die je achterlaat ja, maar nog jaren rond blijven zeulen met een persoon die niet meer wil, pijn heeft, niet geholpen wil worden etc is ook niets..
Sommige mensen die bijvoorbeeld niet voor euthanasie in aanmerking komen plegen ook zelfmoord, is dit dan laf?
Nee. Mensen die zelfmoord plegen zijn niet laf, ze willen gewoon niet meer. Dat is nog altijd hun keus en niet de keus van iemand anders.
In dit geval is het heel sneu wat er is gebeurd en ja 29 is te jong.. maar deze persoon had voor zichzelf een goede reden om er mee te stoppen, heel kut, heel vervelend, maar het is ZIJN keus.
Waar ie nu ook mag zijn, hij zal het allicht beter hebben dan hier, waar de mensen bevooroordeeld zijn op de acties van een ander
.
Het helpt nu juist om te praten met mensen die hem kenden en missen.
Ik ga ook zeker bij zijn beste vriend langs want die vroeg het ook aan mij dat als ik met hem over Leon wou hebben dat ik dat ook zeker moest doen.
De hyves die ik opgezet heb ternagedachtenis van hem daar komen ook mensen die hem kennen en zoals op de wake hoorde ik dat In the End gedraaid werd op het laatst en dat was hoe hij was, die heb ik nu ook als clip-gadget bij gezet op de site ternagedachtenis aan hem.
Juist door er op die manier mee bezig te zijn dat helpt mij ook enorm.
Ik ga ook zeker bij zijn beste vriend langs want die vroeg het ook aan mij dat als ik met hem over Leon wou hebben dat ik dat ook zeker moest doen.
De hyves die ik opgezet heb ternagedachtenis van hem daar komen ook mensen die hem kennen en zoals op de wake hoorde ik dat In the End gedraaid werd op het laatst en dat was hoe hij was, die heb ik nu ook als clip-gadget bij gezet op de site ternagedachtenis aan hem.
Juist door er op die manier mee bezig te zijn dat helpt mij ook enorm.
Een aantal jaren terug heeft mijn beste vriendin zelfmoord gepleegd. Heb het alleen moeten verwerken omdat mijn ouders haar niet kenden en ik wilde ook niet dat ze dat deden, ze weten het nu nog niet.
Zelfs na een aantal jaar is het nog steeds moeilijk, vooral omdat het hun eigen keuze was. Ken meer mensen die overleden zijn, maar weinig door zelfmoord, dat is een heel ander rouwproces.
Het is inderdaad goed om met de mensen die diegene kenden te gaan zitten en praten. Met elkaar verwerk je het het beste.
Sterkte. Zulke dingen zijn erg.
Zelfs na een aantal jaar is het nog steeds moeilijk, vooral omdat het hun eigen keuze was. Ken meer mensen die overleden zijn, maar weinig door zelfmoord, dat is een heel ander rouwproces.
Het is inderdaad goed om met de mensen die diegene kenden te gaan zitten en praten. Met elkaar verwerk je het het beste.
Sterkte. Zulke dingen zijn erg.
or maybe i'm just another megalomaniac.
Het klopt dat het rouwproces heel anders is want dat merk ik nu ook al.
Schuldig voelen doe ik niet, want ik wist dat die vastbesloten was en niet meer wou.
Wel op de nacht van 4a5 december ben ik niet uitgeweest en achteraf had ik eigenlijk gewild dat ik dat toch gedaan had omdat ik hem dan nog had gezien.
Vrienden en ik hadden het er ook al over hoe zou het geweest zijn als die over een jaar nog geleefd had omdat het toch een vraag is die in je hoofd zit.
Het lijkt me heel moeilijk als je het juist verwerkt zonder dat iemand het weet want het zijn juist de momenten dat diegene nog leefde er nog toe doen en je daar juist samen over kan praten.
Schuldig voelen doe ik niet, want ik wist dat die vastbesloten was en niet meer wou.
Wel op de nacht van 4a5 december ben ik niet uitgeweest en achteraf had ik eigenlijk gewild dat ik dat toch gedaan had omdat ik hem dan nog had gezien.
Vrienden en ik hadden het er ook al over hoe zou het geweest zijn als die over een jaar nog geleefd had omdat het toch een vraag is die in je hoofd zit.
Het lijkt me heel moeilijk als je het juist verwerkt zonder dat iemand het weet want het zijn juist de momenten dat diegene nog leefde er nog toe doen en je daar juist samen over kan praten.
Naar mijn ervaring is het dat ook. Het is nu echt best lang geleden en ik heb het nog niet verwerkt. Je hebt niet iemand om op terug te vallen. Niet momenten van "hey, weet je nog dat hij/zij dit/dat deed/zei?".
Maar als ik dan kijk naar vrienden die hun vriend hebben verloren nadat hij zich had opgehangen, zie ik wel dat het uiteindelijk niet uit maakt of je het alleen doet of niet, je hebt er evenveel verdriet over.
Maar als ik dan kijk naar vrienden die hun vriend hebben verloren nadat hij zich had opgehangen, zie ik wel dat het uiteindelijk niet uit maakt of je het alleen doet of niet, je hebt er evenveel verdriet over.
or maybe i'm just another megalomaniac.
Eerlijk gezegd merk ik dat rouwverwerking van een vriend heel anders is dan gewone rouw.
Je komt juist hele rare reacties uit omgeving tegen omdat zelfmoord ook een soort taboe en angstig iets is.
Gisteren zei iemand oh je moet er niet te lang bij stil staan terwijl ik zoiets heb van het is heel vers en hij is er net niet meer en dan ook de anderen die juist zeggen misschien als ik met hem gepraat heb had het heel anders gegaan terwijl het echte vriendengroepje wat hem vast kende ,en wisten waar hij mee zat al wisten dat had niets uitgemaakt .
Zijn beslissing stond al vast, je kon hem niet op andere gedachten brengen.
Dan heb je net zo als hier maar dan ook de mensen die in het echt zeggen hij was een lul en laf want zelfmoord is egoistisch.
Terwijl ik zoiets van mezelf heb dat is totaal niet zo Leon was niet egoistisch en was niet laf , het is juist dapper om zoiets te doen ook had ik voor een andere manier gekozen.
Uiteindelijk maakt het niet uit of iemand aan zelfmoord of ziekte ,ongeluk om het leven komt. Het blijft een gemis. Een persoon is er niet minder om juist omdat die voor zelfmoord heeft gekozen.
Je komt juist hele rare reacties uit omgeving tegen omdat zelfmoord ook een soort taboe en angstig iets is.
Gisteren zei iemand oh je moet er niet te lang bij stil staan terwijl ik zoiets heb van het is heel vers en hij is er net niet meer en dan ook de anderen die juist zeggen misschien als ik met hem gepraat heb had het heel anders gegaan terwijl het echte vriendengroepje wat hem vast kende ,en wisten waar hij mee zat al wisten dat had niets uitgemaakt .
Zijn beslissing stond al vast, je kon hem niet op andere gedachten brengen.
Dan heb je net zo als hier maar dan ook de mensen die in het echt zeggen hij was een lul en laf want zelfmoord is egoistisch.
Terwijl ik zoiets van mezelf heb dat is totaal niet zo Leon was niet egoistisch en was niet laf , het is juist dapper om zoiets te doen ook had ik voor een andere manier gekozen.
Uiteindelijk maakt het niet uit of iemand aan zelfmoord of ziekte ,ongeluk om het leven komt. Het blijft een gemis. Een persoon is er niet minder om juist omdat die voor zelfmoord heeft gekozen.
ben je een man?
spreek dan af met een goede vriendin/beste vriendin
maak er een avondje van (best ergens privé)
neem er een wijntje bij, en gooi het er allemaal uit, laat de traantjes maar gaan
dat lucht op
heb zelf even serieus in de put gezeten door een situatie (geen overledene)
en toen heb ik mijn hart uitgestort bij (toen) een vriendin
die heeft me zoveel geholpen, gewoon de juiste woorden gezegd, dat mijn respect voor die vriendin gigantisch is (dit terzijde)
het luchtte echt op, een last viel van mijn schouders. de pijn was er nog, maar anders..
veel sterkte
spreek dan af met een goede vriendin/beste vriendin
maak er een avondje van (best ergens privé)
neem er een wijntje bij, en gooi het er allemaal uit, laat de traantjes maar gaan
dat lucht op
heb zelf even serieus in de put gezeten door een situatie (geen overledene)
en toen heb ik mijn hart uitgestort bij (toen) een vriendin
die heeft me zoveel geholpen, gewoon de juiste woorden gezegd, dat mijn respect voor die vriendin gigantisch is (dit terzijde)
het luchtte echt op, een last viel van mijn schouders. de pijn was er nog, maar anders..
veel sterkte
When the Boogeyman goes to sleep every night, he checks his closet for Chuck Norris
Ik ben het met je eens.quote:Op zondag 13 december 2009 17:26 schreef formerjellybean het volgende:
Eerlijk gezegd merk ik dat rouwverwerking van een vriend heel anders is dan gewone rouw.
Je komt juist hele rare reacties uit omgeving tegen omdat zelfmoord ook een soort taboe en angstig iets is.
Gisteren zei iemand oh je moet er niet te lang bij stil staan terwijl ik zoiets heb van het is heel vers en hij is er net niet meer en dan ook de anderen die juist zeggen misschien als ik met hem gepraat heb had het heel anders gegaan terwijl het echte vriendengroepje wat hem vast kende ,en wisten waar hij mee zat al wisten dat had niets uitgemaakt .
Zijn beslissing stond al vast, je kon hem niet op andere gedachten brengen.
Dan heb je net zo als hier maar dan ook de mensen die in het echt zeggen hij was een lul en laf want zelfmoord is egoistisch.
Terwijl ik zoiets van mezelf heb dat is totaal niet zo Leon was niet egoistisch en was niet laf , het is juist dapper om zoiets te doen ook had ik voor een andere manier gekozen.
Uiteindelijk maakt het niet uit of iemand aan zelfmoord of ziekte ,ongeluk om het leven komt. Het blijft een gemis. Een persoon is er niet minder om juist omdat die voor zelfmoord heeft gekozen.
Ik vind eigenlijk dat het best van moed toont om tegen je eigen overlevingsinstinct in te gaan.
or maybe i'm just another megalomaniac.
zn punt is dat mensen niet helder denken, en dat ze zelfmoord als uitweg kiezen.quote:Op vrijdag 11 december 2009 16:21 schreef Boerentrut het volgende:
[..]
Ja, want mensen moeten maar vooral verplicht ongelukkig oud worden?
Maar niet alles hebben geprobeerd om hun leven te beteren. Gewoon zielig in een hoekje kniezen, en dan jezelf afmaken. Dit hoeft niet bij iedereen zo te zijn he.
Maar evengoed, Sterkte TS!
[quote][img=12,12]http://i.fokzine.net/templates/new/i/p/1.gif[/img] Op dinsdag 2 juni 2009 02:28 schreef 8D het volgende:
Netzoals die mensen die nog aan het posten zijn rond deze tijd op Fok! Kansloos gewoon :') !
[/quote]
Netzoals die mensen die nog aan het posten zijn rond deze tijd op Fok! Kansloos gewoon :') !
[/quote]
Ik blijf dit een moeilijk onderwerp vinden.
Wat gaat er in een mens om ,zich van het leven te beroven.
Ik heb het ervaren met mijn moeder dat ik 14 jaar was,ik vond haar met doorgesneden polsen.
Alles in het werk gesteld,om haar te redden.
Mijn moeder kwam bij in het ziekenhuis,waar zij niet echt blij mee was.
Maar TS probeer het een plek te vinden,hoe moeilijk dit ook is.
Het is zijn keuze.
Heel veel sterkte
Wat gaat er in een mens om ,zich van het leven te beroven.
Ik heb het ervaren met mijn moeder dat ik 14 jaar was,ik vond haar met doorgesneden polsen.
Alles in het werk gesteld,om haar te redden.
Mijn moeder kwam bij in het ziekenhuis,waar zij niet echt blij mee was.
Maar TS probeer het een plek te vinden,hoe moeilijk dit ook is.
Het is zijn keuze.
Heel veel sterkte
Heel erg herkenbaar wat je schrijft.quote:Op vrijdag 11 december 2009 19:20 schreef formerjellybean het volgende:
Ik vind het ergst dat ik hem niet meer zie en dat het zo abrupt geeindigd is zonder afscheid.
Dit voelt voor mij precies hetzelfde. Ben zelf ook veel dierbaren verloren en toen pas gaan realiseren hoe veel waarde er aan een afscheid zit.
Allemaal erg tragisch wat je schrijft, ik wens je heel veel sterkte in deze situatie!
Chasing dreams just became a standard.
Sterkte met dit verlies TS
Ik ben door dit verlies een echte binnenvetter geworden. ik hou er niet van mijn verdriet te tonen omdat ik alles liever Blij (positief) bekijk, als ik er over begin of iets noem over mijn broer heb ik soms wel het gevoel dat ik de sfeer naar beneden haal omdat mensen niet goed weten hoe te reageren.
nu 7 jaar later heb ik het nog altijd moeilijk eigenlijk denk ik iedere dag nog aan me broer. ik kan nu alleen de vraag Waarom? beter begrijpen. wel merk ik dat herinneringen aan mijn broer steeds minder worden, maarja je moet zelf toch ook verder met leven.
ik zou TS een tip willen geven om mooie herinneringen op te schrijven en eventueel een boek met mooie herinneringen te delen met vrienden. als ik nu nog weer is een mooi verhaal over me broer krijg te horen van me vader dan kan ik daar van zo genieten. die verhalen laten me dan weer eventjes dichter bij me broer zijn.
Ik ben zelf 18 jaar en heb 7 jaar geleden mijn broer verloren aan zelfmoord. ik was toen 11 en in het begin was alles bijna niet te geloven. het leek wel alsof ik een nachtmerrie had, mijn broer en tevens beste vriend voor het leven was er niet meer.quote:Nu is mijn vraag zijn er hier meerdere die iemand verloren hebben aan zelfmoord en hoe gingen jullie er mee om ??
Ik ben door dit verlies een echte binnenvetter geworden. ik hou er niet van mijn verdriet te tonen omdat ik alles liever Blij (positief) bekijk, als ik er over begin of iets noem over mijn broer heb ik soms wel het gevoel dat ik de sfeer naar beneden haal omdat mensen niet goed weten hoe te reageren.
nu 7 jaar later heb ik het nog altijd moeilijk eigenlijk denk ik iedere dag nog aan me broer. ik kan nu alleen de vraag Waarom? beter begrijpen. wel merk ik dat herinneringen aan mijn broer steeds minder worden, maarja je moet zelf toch ook verder met leven.
ik zou TS een tip willen geven om mooie herinneringen op te schrijven en eventueel een boek met mooie herinneringen te delen met vrienden. als ik nu nog weer is een mooi verhaal over me broer krijg te horen van me vader dan kan ik daar van zo genieten. die verhalen laten me dan weer eventjes dichter bij me broer zijn.
Het is nu 2 weken verder en ben maandag naar graf geweest wat geholpen heeft en begin ook meer bij de leuke dingen aan Leon te denken niet echt meer de zware laatste periode.
Voor mezelf wil ik namelijk hem als persoon herinneren en niet de manier waarop die eindigde. Ja ik weet dat die zo geeindigd is maar juist door de nadruk voor mezelf er op te blijven leggen en meer op zijn einde te focussen maak je zelf ook allleen maar in de put.
Ik weet voor mezelf dat ik er toch wel op momenten mijn moeite mee zal hebben en accepteer dat ook.
Zijn keuze heb ik allang gerespecteerd omdat ik ook juist zag hoe hij op het laatst was en juist omdat ik het zelf in verleden voor in therapie ben geweest (Borderline) weet ik al een beetje hoe hij dacht enzo.
Mezelf ook juist geconfronteerd door gewoon te blijven gaan naar de kroeg waar ik hem leerde kennen, want ik wil ook niet dat het een soort uitwijkplaats word vanwege mijn herinneringen aan hem.
Op zich ook goed want er zijn vrienden van hem die hem ook kende en ik leer ook weer nieuwe mensen kennen.
Voor mij gaat het leven ook verder.
En ik denk ook niet dat hij gewild zou hebben dat ik mijn leven op een halt zet voor hem.
Ik merk wel juist door dit ook dat ik ook meer stil sta wat ik wil en ook juist belangrijk vind om juist te doen wat ik omdat het toch confronterend is met het leven.
Als ik ga ga ik liever in de wetenschap dat ik gedaan heb wat ik wil en waar ik me prettig bij voel , dan om er een lange lijdensweg van te maken waar je alleen maar ontevreden bent over je eigen leven.
Er zijn ook andere dingen gebeurd die totaal tegengesteld zijn aan het het verdriet over dit verlies en dat helpt me ook weer verder.
Voor mezelf wil ik namelijk hem als persoon herinneren en niet de manier waarop die eindigde. Ja ik weet dat die zo geeindigd is maar juist door de nadruk voor mezelf er op te blijven leggen en meer op zijn einde te focussen maak je zelf ook allleen maar in de put.
Ik weet voor mezelf dat ik er toch wel op momenten mijn moeite mee zal hebben en accepteer dat ook.
Zijn keuze heb ik allang gerespecteerd omdat ik ook juist zag hoe hij op het laatst was en juist omdat ik het zelf in verleden voor in therapie ben geweest (Borderline) weet ik al een beetje hoe hij dacht enzo.
Mezelf ook juist geconfronteerd door gewoon te blijven gaan naar de kroeg waar ik hem leerde kennen, want ik wil ook niet dat het een soort uitwijkplaats word vanwege mijn herinneringen aan hem.
Op zich ook goed want er zijn vrienden van hem die hem ook kende en ik leer ook weer nieuwe mensen kennen.
Voor mij gaat het leven ook verder.
En ik denk ook niet dat hij gewild zou hebben dat ik mijn leven op een halt zet voor hem.
Ik merk wel juist door dit ook dat ik ook meer stil sta wat ik wil en ook juist belangrijk vind om juist te doen wat ik omdat het toch confronterend is met het leven.
Als ik ga ga ik liever in de wetenschap dat ik gedaan heb wat ik wil en waar ik me prettig bij voel , dan om er een lange lijdensweg van te maken waar je alleen maar ontevreden bent over je eigen leven.
Er zijn ook andere dingen gebeurd die totaal tegengesteld zijn aan het het verdriet over dit verlies en dat helpt me ook weer verder.
Het is nu kerst geweest en ik ben ook dagelijks leven wat meer op te pakken. Naar zijn graf gaan heeft geholpen maar ook spreken met vrienden van hem en van mij.
Ook ben ik er achter dat je in dit soort tijden juist je echte vrienden leert kennen en even een paar zijn afgehaakt omdat die hem een poos niet gezien hebben en juist nodig vonden mij lastig te vallen met hun problemen ook over zijn dood en niet eens vroegen hoe het met mij was.
En je merkt ook rare reacties van mensen die eerst niets met hem te maken hadden juist heel erg gaan doen alsof het hun beste vriend was . Wat het ook dubbel maakt.
Ik wil er best voor mensen zijn maar het moet niet om hun draaien.
Voor mezelf heb ik gewoon ruimte nodig om het te verwerken, wat redelijk gaat en ben ook met dagelijkse dingen. Ik wil ook gewoon niet te veel mee bezig zijn want leven gaat verder en ik denk ook niet dat hij gewild had dat ons leven over is omdat hij er niet meer is.
Persoonlijk vind ik het ook moeilijker voor de familie omdat daar toch anders voor is.
Ik heb alleen nog dat ik raar slaap maar daar zal ook tijd voor nodig zijn.
Wat ik wel een moeilijk idee vind is dat straks zijn huis leeg is, want ook al ben ik er na niet langsgeweest dan is er echt niets meer van hem.
Oud en nieuw doe ik ook rustig aan , omdat ik nu gewoon even de rust nodig heb en het nog te vers is.
Het lijkt me nog iets te dubbel om iedereen te gaan omhelzen en gelukkig nieuwjaar te wensen nu hij er nog maar sinds 5 december niet meer is.
Ook ben ik er achter dat je in dit soort tijden juist je echte vrienden leert kennen en even een paar zijn afgehaakt omdat die hem een poos niet gezien hebben en juist nodig vonden mij lastig te vallen met hun problemen ook over zijn dood en niet eens vroegen hoe het met mij was.
En je merkt ook rare reacties van mensen die eerst niets met hem te maken hadden juist heel erg gaan doen alsof het hun beste vriend was . Wat het ook dubbel maakt.
Ik wil er best voor mensen zijn maar het moet niet om hun draaien.
Voor mezelf heb ik gewoon ruimte nodig om het te verwerken, wat redelijk gaat en ben ook met dagelijkse dingen. Ik wil ook gewoon niet te veel mee bezig zijn want leven gaat verder en ik denk ook niet dat hij gewild had dat ons leven over is omdat hij er niet meer is.
Persoonlijk vind ik het ook moeilijker voor de familie omdat daar toch anders voor is.
Ik heb alleen nog dat ik raar slaap maar daar zal ook tijd voor nodig zijn.
Wat ik wel een moeilijk idee vind is dat straks zijn huis leeg is, want ook al ben ik er na niet langsgeweest dan is er echt niets meer van hem.
Oud en nieuw doe ik ook rustig aan , omdat ik nu gewoon even de rust nodig heb en het nog te vers is.
Het lijkt me nog iets te dubbel om iedereen te gaan omhelzen en gelukkig nieuwjaar te wensen nu hij er nog maar sinds 5 december niet meer is.
Update:
Het begint stabieler te worden. Ik slaap wat beter want door dit sliep ik heel slecht en eindelijk ben ik wat meer op tijd wakker en zonder nachtmerries.
Ik had niet gedacht dat dit verwerken zo heftig kon zijn.
Zijn huis word deze maand leeggehaald en dat vind ik wel moeilijk omdat het dan echt is en dan is er ie echt niet meer.
Oud en nieuw rustig bij familie gevierd omdat het voor mij even te dubbel zou voelen. De avond ervoor had ik het moeilijk en op de avond zelf is op zich goed gegaan.
In deze situatie ben ik ook goed achtergekomen wie het wel goed met me voorheeft en wie niet.
Een aantal vrienden van hem waar ik mee omging , heeft het juist laten merken dat het mensen zijn die het goeed met me voor hebben want het was toch zoiets van hoe is het nu met jou en bij hun hetzelfde en kan ik ook op goede manier met hun over Leon praten en niet alleen zijn dood maar ook juist zijn leven.
Mijn ex hoorde het en schrok en wilde mij juist zien en heeft ons juist weer dichterbijgebracht ook al kende hij die jongen niet. Hij wilde er gewoon voor me zijn en dat waardeer ik juist.
Andere vrienden waar ik ook mee omging die hem kenden en maanden ook niet gezien hadden gingen er heel egocentrisch mee om, van in ene keer doen alsof het hun beste vriend was etc. mij ook constant over hem praten en dan meer steeds over de zelfmoord minder over hem als persoon. En hoe moeilijk zij het er wel niet mee had en dan ook uberhaupt niet eens aan mij vragen hoe het met mij was terwijjl ik hem recentelijk nog had gezien.
Uiteindelijk ook daar de stekker uitgetrokken en voor mezelf gekozen.
Het begint stabieler te worden. Ik slaap wat beter want door dit sliep ik heel slecht en eindelijk ben ik wat meer op tijd wakker en zonder nachtmerries.
Ik had niet gedacht dat dit verwerken zo heftig kon zijn.
Zijn huis word deze maand leeggehaald en dat vind ik wel moeilijk omdat het dan echt is en dan is er ie echt niet meer.
Oud en nieuw rustig bij familie gevierd omdat het voor mij even te dubbel zou voelen. De avond ervoor had ik het moeilijk en op de avond zelf is op zich goed gegaan.
In deze situatie ben ik ook goed achtergekomen wie het wel goed met me voorheeft en wie niet.
Een aantal vrienden van hem waar ik mee omging , heeft het juist laten merken dat het mensen zijn die het goeed met me voor hebben want het was toch zoiets van hoe is het nu met jou en bij hun hetzelfde en kan ik ook op goede manier met hun over Leon praten en niet alleen zijn dood maar ook juist zijn leven.
Mijn ex hoorde het en schrok en wilde mij juist zien en heeft ons juist weer dichterbijgebracht ook al kende hij die jongen niet. Hij wilde er gewoon voor me zijn en dat waardeer ik juist.
Andere vrienden waar ik ook mee omging die hem kenden en maanden ook niet gezien hadden gingen er heel egocentrisch mee om, van in ene keer doen alsof het hun beste vriend was etc. mij ook constant over hem praten en dan meer steeds over de zelfmoord minder over hem als persoon. En hoe moeilijk zij het er wel niet mee had en dan ook uberhaupt niet eens aan mij vragen hoe het met mij was terwijjl ik hem recentelijk nog had gezien.
Uiteindelijk ook daar de stekker uitgetrokken en voor mezelf gekozen.
Hier even een update. Gelukkig weer aan het werk gegaan en merk dat de dagelijkse dingen helpen.
Ik denk dat ik juist doordat ik zelf in therapie voor Borderline heb gezeten en dus weet hoe suicidale gedachtes kunnen zijn, helpt bij mij in de verwerking omdat ik ook weet dat het niet persoonlijk was , maar dat die niet meer kon.
Andere vrienden die ik ken hebben het er moeilijker mee en kunnen zijn keuze niet accepteren. We zagen elkaar vrijdag ( nog steeds elke week in de kroeg waar die was wat het dubbel maakt) en die vroegen of ik het al verwerkt had , voor mij is het een gedeelte maar je moet toch een plekje geven dat die er niet meer is en ook mis ik hem , want merk gewoon met een boel dingen dat je dat toch had willen vertellen of zoals een ander heeft nu vriendin gekregen en dan vind ik het toch jammer dat die er niet bij is.
Ik had erover om toch weer op juist de momenten dat ik er echt behoefte aan had hem even te zien naar zijn begraafplaats te gaan omdat ik dan juist kan doen wat ik wilde en bloemetje leggen en even tegen hem praten (ja ik ben zo iemand die tegen stenen praat).
Hun wilde dat absoluut niet omdat ze vonden dat zijn keuze egoistisch was en juist daardoor ook niet naar het graf willen.
Terwijl ik zelf zoiets had hij had een interne strijd waar niemand wat aan kon doen , en ook al waren we vrienden , juist dat kan soms niet genoeg zijn, en het zegt niets over de vriendschap die we hadden.
Wat wel raar is , hij had ervoor ook wel eens in gesprekken over dat als die er niet zou zijn hij van mij zou weten dat ik wel naar zijn graf zou gaan. En daar heb die wel gelijk in gekregen.
Ik merk wel dat het een dood met vragen blijft want je blijft je toch steeds afvragen hoe zijn toekomst had geweest als die het niet gedaan had.
Ik denk dat ik juist doordat ik zelf in therapie voor Borderline heb gezeten en dus weet hoe suicidale gedachtes kunnen zijn, helpt bij mij in de verwerking omdat ik ook weet dat het niet persoonlijk was , maar dat die niet meer kon.
Andere vrienden die ik ken hebben het er moeilijker mee en kunnen zijn keuze niet accepteren. We zagen elkaar vrijdag ( nog steeds elke week in de kroeg waar die was wat het dubbel maakt) en die vroegen of ik het al verwerkt had , voor mij is het een gedeelte maar je moet toch een plekje geven dat die er niet meer is en ook mis ik hem , want merk gewoon met een boel dingen dat je dat toch had willen vertellen of zoals een ander heeft nu vriendin gekregen en dan vind ik het toch jammer dat die er niet bij is.
Ik had erover om toch weer op juist de momenten dat ik er echt behoefte aan had hem even te zien naar zijn begraafplaats te gaan omdat ik dan juist kan doen wat ik wilde en bloemetje leggen en even tegen hem praten (ja ik ben zo iemand die tegen stenen praat).
Hun wilde dat absoluut niet omdat ze vonden dat zijn keuze egoistisch was en juist daardoor ook niet naar het graf willen.
Terwijl ik zelf zoiets had hij had een interne strijd waar niemand wat aan kon doen , en ook al waren we vrienden , juist dat kan soms niet genoeg zijn, en het zegt niets over de vriendschap die we hadden.
Wat wel raar is , hij had ervoor ook wel eens in gesprekken over dat als die er niet zou zijn hij van mij zou weten dat ik wel naar zijn graf zou gaan. En daar heb die wel gelijk in gekregen.
Ik merk wel dat het een dood met vragen blijft want je blijft je toch steeds afvragen hoe zijn toekomst had geweest als die het niet gedaan had.
Willen die gasten echt niet naar zijn graf uit woede? Wat een sukkeltjes, zou voor mij de reden zijn de vriendschap te termineren. Ontopic: zelf 2 maanden terug ook zoiets meegemakt, en juist het feit dat het zijn eigen, weloverwogen besluit was hielp mij wel. Hij was schizofreen en had er tabak van. Goed over nagedacht, kamer netjes opgeruimd, briefje erbij, moet je gewoon respecteren dan, hoe morbide het ook is. Em ook hoe moeilijk.quote:Op zondag 24 januari 2010 17:47 schreef formerjellybean het volgende:
Hier even een update. Gelukkig weer aan het werk gegaan en merk dat de dagelijkse dingen helpen.
Ik denk dat ik juist doordat ik zelf in therapie voor Borderline heb gezeten en dus weet hoe suicidale gedachtes kunnen zijn, helpt bij mij in de verwerking omdat ik ook weet dat het niet persoonlijk was , maar dat die niet meer kon.
Andere vrienden die ik ken hebben het er moeilijker mee en kunnen zijn keuze niet accepteren. We zagen elkaar vrijdag ( nog steeds elke week in de kroeg waar die was wat het dubbel maakt) en die vroegen of ik het al verwerkt had , voor mij is het een gedeelte maar je moet toch een plekje geven dat die er niet meer is en ook mis ik hem , want merk gewoon met een boel dingen dat je dat toch had willen vertellen of zoals een ander heeft nu vriendin gekregen en dan vind ik het toch jammer dat die er niet bij is.
Ik had erover om toch weer op juist de momenten dat ik er echt behoefte aan had hem even te zien naar zijn begraafplaats te gaan omdat ik dan juist kan doen wat ik wilde en bloemetje leggen en even tegen hem praten (ja ik ben zo iemand die tegen stenen praat).
Hun wilde dat absoluut niet omdat ze vonden dat zijn keuze egoistisch was en juist daardoor ook niet naar het graf willen.
Terwijl ik zelf zoiets had hij had een interne strijd waar niemand wat aan kon doen , en ook al waren we vrienden , juist dat kan soms niet genoeg zijn, en het zegt niets over de vriendschap die we hadden.
Wat wel raar is , hij had ervoor ook wel eens in gesprekken over dat als die er niet zou zijn hij van mij zou weten dat ik wel naar zijn graf zou gaan. En daar heb die wel gelijk in gekregen.
Ik merk wel dat het een dood met vragen blijft want je blijft je toch steeds afvragen hoe zijn toekomst had geweest als die het niet gedaan had.
Een enkeling kon het niet respecteren, ik vraag me dan af: neem/nam je hem eigenlijk wel serieus? Zag je hem wel voor vol aan?
Anyway: mijn advies is dus: respecteer zijn keuze, uit respect voor hem. Maar zo te lezen lukt je dat al prima
Ik heb besloten om voor mezelf binnenkort weer een keer naar zijn graf te gaan en bloemetje te leggen. Dat helpt bij mij met de verwerking.
Ik heb het met die vrienden ook al over gehad, het punt is dat ze het niet kunnen snappen en daarom er ook moeite mee hebben. Ze willen het begrijpen maar zolang je jezelf niet de gedachtes hebt gehad dan is het ook te ongrijpbaar.
Raar dat op onbewuste manier mijn vroegere ervaringen en therapie voor Borderline nu juist wel zo maken dat ik het wel snap en ook wel vrede met zijn keuze heb.
Wel heb ik vorige week ineens een flits gehad van hoe zou zijn laatste week geweest zijn , maar dat zijn toch vragen waar je geen antwoord op krijgt en als je het wel krijgt dan is het nog zoiets van wil ik het wel weten.
Ook besloten om een bedel van thomas sabo met engelvleugels te kopen ter nagedachtenis aan hem.
Ik deed dat ook na overlijden tante en van opa kregen we van mijn vader een pandora armband en nu wil ik dus ook iets bij me hebben wat me af en toe aan hem laat denken.
Het is binnenkort weer 2 maanden en toch blijft het soms even onwerkelijk omdat je toch momentopnames hebt dat je hem mist .
Je hebt wel dat je nieuwe mensen ontmoet en mee praat maar dat maakt het voor mij soms even dubbel en ik heb mezelf zaterdag toen ik tijdens het uitgaan gezellig had mezelf wel betrapt op een moment van was hij er maar bij want hij had het ook naar zijn zin gehad.
Ik denk wel dat die momenten er bij horen en je merkt achteraf pas nu hij er niet meer is wat een deel die van je leven heeft gehad.
Ik heb het met die vrienden ook al over gehad, het punt is dat ze het niet kunnen snappen en daarom er ook moeite mee hebben. Ze willen het begrijpen maar zolang je jezelf niet de gedachtes hebt gehad dan is het ook te ongrijpbaar.
Raar dat op onbewuste manier mijn vroegere ervaringen en therapie voor Borderline nu juist wel zo maken dat ik het wel snap en ook wel vrede met zijn keuze heb.
Wel heb ik vorige week ineens een flits gehad van hoe zou zijn laatste week geweest zijn , maar dat zijn toch vragen waar je geen antwoord op krijgt en als je het wel krijgt dan is het nog zoiets van wil ik het wel weten.
Ook besloten om een bedel van thomas sabo met engelvleugels te kopen ter nagedachtenis aan hem.
Ik deed dat ook na overlijden tante en van opa kregen we van mijn vader een pandora armband en nu wil ik dus ook iets bij me hebben wat me af en toe aan hem laat denken.
Het is binnenkort weer 2 maanden en toch blijft het soms even onwerkelijk omdat je toch momentopnames hebt dat je hem mist .
Je hebt wel dat je nieuwe mensen ontmoet en mee praat maar dat maakt het voor mij soms even dubbel en ik heb mezelf zaterdag toen ik tijdens het uitgaan gezellig had mezelf wel betrapt op een moment van was hij er maar bij want hij had het ook naar zijn zin gehad.
Ik denk wel dat die momenten er bij horen en je merkt achteraf pas nu hij er niet meer is wat een deel die van je leven heeft gehad.
Weer even een update .
Ben van de week voor de 2 e keer naar zijn graf geweest om daar een even een bakje met leuke bloembolletjes neer te zetten.
Een paar weken daarvoor zijn nummer verwijderd uit telefoon omdat voor mij het besef was hij is er niet meer en hij komt ook niet meer terug.
Nu merk ik ook dat naar zijn graf gaan toch echt wel iets is wat hoort bij de rouwverwerking want het drukt wel de feiten op je neus dat hij er niet meer is.
De steen was nog niet klaar en er waren niet zoveel bloemen als bij het begin en het was gewoon een plek met een boel zand waar naambordje bij stond en dan komt toch wel het besef van oh hij ligt daaronder.
Het is toch een beetje een tweestrijd tussen verstand en gevoel . Verstandelijk weet je wel wat er gebeurd is , maar gewoon ook het idee dat iemand op een dag wakker werd , uitging en zich vervolgens op te hangen is iets waar je met je gevoel niet echt bij kan en dat het dan zo is dat het juist een vriend van je is die dit deed maakt het heel onwerkelijk.
Ik heb wel vrede met wat die gedaan heeft , maar het voelt onwerkelijk aan.
Wel heb ik besloten om eens in de zoveel tijd langs te gaan en juist even een plantje of iets anders neer te zetten zodat hij een mooi rustplaatsje heeft. Het helpt bij de verwerking en ook zoiets hoe vaak hij niet voor me klaarstond als er iets was dan is het minste wat ik kan doen is even langsgaan en zorgen dat die toch een fijn rustplaatsje heeft.
Ben van de week voor de 2 e keer naar zijn graf geweest om daar een even een bakje met leuke bloembolletjes neer te zetten.
Een paar weken daarvoor zijn nummer verwijderd uit telefoon omdat voor mij het besef was hij is er niet meer en hij komt ook niet meer terug.
Nu merk ik ook dat naar zijn graf gaan toch echt wel iets is wat hoort bij de rouwverwerking want het drukt wel de feiten op je neus dat hij er niet meer is.
De steen was nog niet klaar en er waren niet zoveel bloemen als bij het begin en het was gewoon een plek met een boel zand waar naambordje bij stond en dan komt toch wel het besef van oh hij ligt daaronder.
Het is toch een beetje een tweestrijd tussen verstand en gevoel . Verstandelijk weet je wel wat er gebeurd is , maar gewoon ook het idee dat iemand op een dag wakker werd , uitging en zich vervolgens op te hangen is iets waar je met je gevoel niet echt bij kan en dat het dan zo is dat het juist een vriend van je is die dit deed maakt het heel onwerkelijk.
Ik heb wel vrede met wat die gedaan heeft , maar het voelt onwerkelijk aan.
Wel heb ik besloten om eens in de zoveel tijd langs te gaan en juist even een plantje of iets anders neer te zetten zodat hij een mooi rustplaatsje heeft. Het helpt bij de verwerking en ook zoiets hoe vaak hij niet voor me klaarstond als er iets was dan is het minste wat ik kan doen is even langsgaan en zorgen dat die toch een fijn rustplaatsje heeft.
Zo broertje? Sentimenteel man! Wat ben je nog laat op...quote:Op maandag 1 maart 2010 00:07 schreef Pas259 het volgende:
Ik heb zelf niet zoiets meegemaakt maar ik vindt het goed van je wat je allemaal doet.
[ Bericht 2% gewijzigd door #ANONIEM op 01-03-2010 00:15:49 ]
Thanx , gelukkig maar. Het is roeien met de riemen die je hebt want rouwverwerking is al persoonlijk maar het is toch anders als het om een zelfmoord gaat.quote:Op maandag 1 maart 2010 00:07 schreef Pas259 het volgende:
Ik heb zelf niet zoiets meegemaakt maar ik vindt het goed van je wat je allemaal doet.
Ik hoorde van iemand die haar vrienden waren bij hem op de laatste avond en hebben allemaal even bij mama's (shoarmatent) gezeten de laatste avond en dat lijkt me juist helemaal raar en onwerkelijk gelukkig is dat me bespaard gebleven.
Ergens kan ik me best voorstellen dat als je het niet goed verwerkt zoiets best een traumatische ervaring kan zijn en ergens ben ik ook blij dat ik mezelf de tijd gun om het te verwerken op een goede manier.
Ik wil eigenlijk Leon ook het meest herinneren als de persoon die die was en voor mij doet de manier hoe die op zijn einde kwam er niet echt toe.
Daarmee bedoel ik eigenlijk dat ik niet kwaad op hem ben voor de keuze, ik vind het wel jammer want eigenlijk had ik hem graag langer gekend want het was toch een bijzonder persoon die voor mensen klaar stond (eigenschap die je niet vaak ziet), maar ik heb er vrede mee dat het niet zo is en kan zijn keuze begrijpen en ik denk dat dat het belangrijkste is in het verwerken.
|
|
