Omgaan met zelfmoord van een vriend.

Ik wilde hier eigenlijk een topic over maken omdat ik op 5 december een vriend verloren heb aan zelfmoord.

Hij heeft zich opgehangen , en zijn moeder vond hem.

Ik vind het heel moeilijk. Aan een kant wist ik het, had er tijdens uitgaan waar ik hem van kende wel eens gesprekken over die je afdoet als dronkemanspraat .

Het rare was dat het voor mijn gevoel wat beter met hem ging , maar ik denk dat dat komt omdat hij zijn besluit al had gemaakt en uit dingen die hij zei achteraf kan zien als afscheid nemen.
In zijn rouwadvertentie stond ook, als het leven zo'n strijd voor je is dan is de dood een bevrijding en ik denk dat het voor hem zo was.

Bij mij is een wirrewar van gevoelens, ik hoop dat die de rust gevonden heeft die hij zo zocht en wilde.
Aan de andere kant had hulp gezocht (zou geregeld worden door werk, zou intake krijgen maar daar was die trots voor en schaamde zich om professionele hulp te zoeken) of blijven proberen want dingen kunnen veranderen en soms kom je juist sterker uit situaties.
Ik had hem nog zo graag bij me willen hebben en gewoon met hem in de kroeg gezeten en gepraat.

29 is te jong en helemaal wanneer het anders kan.
Vanavond ben ik in de kroeg waar hij altijd was met de vrienden die hem kennen , we kenden hem van de kroeg dus en dat sterkt aan een kant ook wel.

Als ik daar in janken uitbarst vanwege hem, weet ik dat niemand raar opkijkt omdat andere waarschijnlijk met precies hetzelfde gevoel zitten.

Nu is mijn vraag zijn er hier meerdere die iemand verloren hebben aan zelfmoord en hoe gingen jullie er mee om ??

Bedankt. Dit is toch heel anders dan het verwerken van een gewone dood merk ik want het is zo oneerlijk.
Het had niet gehoeven.

Het rare is ik zou met hem naar 2012 gaan en 2 weken terug zaten na het stappen in de shoarmatent een broodje doner te eten en dan ineens dit .
Het is zo plots en ok hij sprak erover maar dan nog is het toch onverwachts.
Je hebt geen afscheid kunnen nemen en ik weet gewoon dat ik hem onwijs ga missen.

Dat vind ik eigenlijk niet , het is een hele moedige beslissing om juist besluiten om een eind aan je leven te maken en echt met de dood in de ogen te staan.

Ik keur het niet goed omdat ik het graag anders gewild had, maar zoals ik hem kende , hij was op en kon niet meer en voor hem was de dood een verlossing.
Het trieste is dat een hoop mensen hem zullen missen en hij toch niet zo onmisbaar was als hij dacht .

Gisteren ook juist een hyves ter nagedachtenis aan hem opgezet, waar vrienden van hem en familieleden zodat die toch herinnerd word.
Ik heb net wat foto's van hem via anderen ook en moet ook zeggen dat dat ook helpt want het helpt je hem toch te herinneren en wat die voor anderen betekend heeft.

Dat is heel mooi voor je dat jij er zo over denkt maar niet iedereen denkt daarover zo.
Het is niet niets dat iemand zelfmoord pleegt .
Wees blij dat jij positief erover denkt maar sommige denken daar anders over.
Iemand is er niet minder om dat die zelfmoord pleegt.
Ik wil eigenlijk deze discussie niet hebben in dit topic.
Als je gaat neuzelen over of het laf is of niet en daar een discussie over wil hebben maak daar een topic over ofzo maar niet hier.

Hier gaat het om iemand die ik kende die zelfmoord pleegde, en die was alles behalve laf. Ook al is zijn einde minder en is het niet een weg die andere zouden kiezen , het maakt hem er niet minder om.
Het is en blijft een verlies.

De reden van zijn zelfmoord was het niet kunnen verwerken van vriendschappen die over waren (van 10 jaar terug) het uitgaan met zijn vriendin, dat zijn vriendin hem negeerde en deed alsof die niet bestond.
Misschien wel meer waar ik niet van weet.

Ik weet wel dat die goed met zichzelf in de knoop zat en dingen gewoon niet kon accepteren. Hij voelde zich ongewenst en ongewaardeerd terwijl hij dat eigenlijk niet was.

Hij was niet makkelijk in de omgang en ik kon soms hele discussies met hem hebben en kon mensen echt het bloed onder de nagels vandaan halen , maar je wist ook hij bedoelde het goed.

Hij bleef veel langer met dingen zitten dan nodig was en juist ook achteraf was die uit de gesprekken die ik herinner met mij al afscheid aan het nemen en dat heeft die bij meerdere gedaan.

Vanochtend sprak ik met iemand die hem die laatste nacht heeft gezien en die vertelde dat de nacht dat het gebeurde juist heel vrolijk was en dat maakt het best raar.

Net via hyves ook gesprek met een andere vriendin van hem die hem ook de laatste avond heeft gezien. En dus ook al vertelde dat die heel vrolijk was juist in die nacht heb die het gedaan.
Hun hadden ook achteraf het gevoel dat die eigenlijk toch al afscheid aan het nemen was.
Het is wel fijn met mensen te praten die hem kenden en ook juist missen. Het geeft toch rust en je weet dat je niet de enige bent, die met die gevoelens zit.

Het is wel wrang achteraf blijkt dat die juist meer vrienden had dan die dacht.

Ik vind het ergst dat ik hem niet meer zie en dat het zo abrupt geeindigd is zonder afscheid.

Ik zag hem elke week tijdens het uitgaan en als we uit waren geweest ondernamen we nog weleens wat, we gingen ergens wat eten, of hij kwam bij mij of ik bij hem.
Hem heb ik ook leren kennen in een dorpskroeg.

We konden goed overweg met elkaar maar ook soms niet. Hij schijnt ook een poosje verliefd op mij geweest te zijn wat niet wederzijds was.
We konden ook heftige discussies hebben waarbij we elkaar het bloed onder de nagels vandaan konden halen maar ook juist toch weten dat we met elkaar het beste voor hadden.

We hebben er ook over gesproken voor hij stierf , en uit die gesprekken achteraf denk ik dat hij al afscheid aan het nemen was door juist te zeggen dat hij het beste voor me wilde en ook te zeggen dat hij van mij ook wist dat als er iets zou gebeuren met hem dat ik het erg zou vinden, maar dat zou hij ook met mij hebben.

Schuldig voelen doe ik niet echt , juist omdat ik voor mezelf ook weet dat iemand die echt niet meer wilt je die ook niet tegen kan houden.
Ik heb zelf een poos met zelfmoord gedachtes jaren terug rond gelopen en ben er voor in behandeling geweest en dat heeft geholpen.

Wat ik mij juist herinner uit die tijd is dat ik voor mezelf de dood als rust zag en ook bevrijding en ik weet juist doordat ik die gedachtes heb gehad dat ik me ook makkelijker kan begrijpen hoe hij zich gevoeld moet hebben.

Het ergste vind ik eigenlijk dat ik hem niet meer zie en dat ik hem juist nog gelukkig had willen zien en willen praten . Het had fijn geweest dat die de rust in zijn leven had gevonden in plaats van in zijn dood.
Ik had hem een leuke vriendin gegund , eventueel dat die ging settelen en kinderen gewoon omdat ik dat graag voor hem wou.

Gisteravond dus geweest.
Ik ben doordat anderen mijn telefoonnummer niet hadden juist later achtergekomen en op de dag dus dat de wake was en de volgende dag de begrafenis.
Toen ik het hoorde ben ik naar de kroeg gegaan waar hij kwam en de eigenaar vertelde me wat er gebeurd was en vertelde dat met een groep naar de wake gingen en hij probeerde of me te overtuigen om ook te gaan , maar op dat moment was ik te geschrokken en wilde ik naar andere die hem ook kenden.
Na de wake zijn een boel terug gegaan naar zijn stamkroeg en hoorde dus van mij.

Zijn beste vriend zat ook al aan mij te denken maar wist niet hoe die me moest bereiken.
De vriendengroep die echt met hem omgingen wat eigenlijk zo'n beetje vijf mensen waren waaronder ik waren er allemaal gisteren en waren bezorgd om mij.
Juist omdat ik niet naar de wake ben geweest en volgens hun geen afscheid heb kunnen nemen.
Ik heb gehoord hoe de wake was Ramses Shaffy Laat me werd gedraaid en was ook typerend voor hem en op het laatst Linkin Park the End wat ook eigenlijk precies hem was .
Er was een open kist en zo kon je dus afscheid nemen, maar daardoor denk ik eigenlijk voor mij dat het goed is dat ik niet gegaan ben.

Ik wil Leon herinneren hoe die was levend en mijn afscheid voor mijn gevoel was 2 weken terug toen we met zijn allen gezellig bij mama"s (shoarmatent) zaten te eten en hij voor mijn gevoel ook fijn vond en dat is de herinnering die ik aan hem wil houden.

We hebben met zijn allen over Leon gepraat en herinneringen opgehaald en zijn beste vriend zei ook al kom alsjeblieft langs als je met mij over hem wil praten.
Ik moest ook eigenlijk als eerste aan hem denken toen ik het hoorde ook en wilde ook bij hem langs gaan maar het was donker in zijn huis.

Juist doordat dit gebeurd is denk ik dat ik hem vaker zal opzoeken en andere vrienden van mij ook omdat we toch allemaal dezelfde persoon missen en nog met zoveel vragen zitten.

Ik ga zelf wel later naar het graf om daar een bloemetje leggen en heb dat ook gevraagd om dat met die vriendengroep te doen omdat wij allen het meest met hem omgingen.

Ook gevraagd voor foto's (ik had er maar een) maar de vriendengroep hebben er meer omdat ik toch iets tastbaars van hem wil hebben en dus een daar voor mezelf een soort fotoboek van hem maak en bij de hema kan je collage met foto's maken en ik wil die dus ook laten maken om in huis te hangen ter nagedachtenis aan hem .

Ik denk dat dit toch een poos gaat duren om te verwerken en ik zal hem zo missen.
Het contact met mij en hem was ook soort knipperlicht vriendschap, we konden het bloed onder elkaar nagels vandaan halen en discussies maar zochten elkaar toch steeds weer op.
Ergens zal ik onze discussies nog het meeste missen.