[Prijsvraag] Win kaarten voor de film Hachi

Alle katten waarvoor ik blikopener heb mogen zijn, zijn speciaal, dus de keuze voor die ene huisgenoot waarmee je een extra speciale band hebt was moeilijk.

Ik heb getwijfeld tussen twee katten waarmee de klik nét iets groter is dan met de rest.
Siepke (1995-2005) was mijn eerste grote katteliefde.

Maar om niet in het verleden te blijven hangen presenteer ik u: Yoko.


Deze dame kwam op een bijzondere manier in mijn leven.
Sinds een paar jaar werk ik als vrijwilliger voor Redcat , een organisatie die zwangere zwerfkatten opvangt en hun bij gastgezinnen laat bevallen en hun kittens tot 8 weken grootbrengen.

Begin juli 2009 werd ik gebeld: of ik plek had voor een zwangere zwerfpoes. Toen ik haar ging ophalen in het asiel hoorde ik dat ze vriendelijk was, maar wat ik zag was een bange poes die zich met grote ogen achterin haar hokje verstopte. Is ook niks gek, zomaar van straat geplukt en dan al die vreemde geuren en geluiden! In de auto ontdooide ze al wat en werd er royaal kopjes gegeven door de reisbox heen.

Eenmaal thuis en geïnstalleerd in de kraamkamer kwam ze echt los: zodra ik bij haar ging zitten ging de motor aan en al spinnend krulde ze zich aan alle kanten (voor zover de zwangere buik dat toeliet) om zoveel mogelijk kriebeltjes te ontvangen. Omdat ze zo sociaal was en de kraamkamer ook maar eenzaam is, mocht ze 's nachts in huis lopen en bij me slapen. Dan wandelde ze rond om van tijd tot tijd naast me op bed te kruipen. Overdag was het huis voor mijn andere kat Naartjie.

Op een nacht kwam ik thuis en werd blij begroet door mevrouw. Yoko werd links en rechts gekriebeld en we gingen slapen. Een uur of 2 later werd ik wakker door gepiep. En daar, recht naast me op mijn bed, was ze bevallen van haar eerste kitten! Nummer twee kwam gauw genoeg er achteraan en nummer drie en vier zijn in de kraammand geboren, die ik wel maar op bed heb gezet. Helaas heeft eentje het niet gered, hoezeer Yoko (want zo had ik haar inmiddels gedoopt) en ik er ook voor gevochten hebben. Twee van de andere kittens hebben huisjes gevonden bij kennissen van me.

Tijdens deze periode was ik al aan het overwegen om er een kat (of 2) bij te nemen en Redcat was dan de logische weg. Yoko bleek zo lief, sociaal en gezellig dat ik mijn keuze snel gemaakt had. Deze dame mocht blijven! Gelukkig was mijn andere kat Naartjie het er ook mee eens.
Samen met haar zoon Satsu woont ze nu bij ons. Ze is een goede moeder geweest voor haar kinderen. Satsu is nu bijna 5 maanden oud maar mag af en toe nog lurken bij moeders.



En terwijl ik dit typ liggen ze bij me, Satsu in zijn 'tentje' (onder mijn deken) en Yoko houdt mijn voeten warm.

Ze heeft haar eerste levensjaar rondgezworven, maar is desondanks nooit het vertrouwen in de mens verloren.
Sinds kort mag ze met haar zoon naar buiten, rondstruinen in de tuin. En elke avond staat ze me trouw op te wachten als ik thuiskom. Wat meer kun je van je huisvriend verwachten?

Voor degenen die haar verhaal mogelijk herkennen: Yoko en haar gezin hebben een eigen topicreeks: Gastgezin Redcat: Cat's 3e nestje - The Japanese connection

Naja, Laat ik mijn verhaaltje er dan ook maar even op zetten...

Dat is mijn hondje, Flokkie, heeft 9 jaar bij mijn opa en oma gewoond, is 3 jaar goed verzorgd geweest..maar mijn opa en oma deden bijna niks met de hond..Na het overlijden van mijn oma,..Kon mijn opa niet meer voor de hond zorgen.., Zo heeft hij 5 jaar van zijn leven in een hokje achter op de plaats gewoond..
Toen mijn opa naar een bejaardentehuis moest, Zou Flokkie naar een asiel moeten,
Dit wou Ik echt niet laten gebeuren, na 5 jaar in een hok achter op de plaats...
dus ik heb mijn ouders voorgesteld dat wij die hond in huis gingen halen, anders ging ik op mijn eigen wonen en nam ik de hond wel in mijn eigen huis,..
Toen mochten we de op dat moment 9 jarige flokkie een weekje in huis nemen, om te kijken hoe het ging,
Hij deed het perfect..en toen namen we hem in huis..
Ik (De martin gaus hier in huis) dacht, laat ik de hond trucjes leren, en iedereen riep dat is onbegonnen werk, Omdat hij nooit commando's heeft geleerd..het enigste wat hij kende was zijn naam,
binnen een maandje had ik hem de Commando's zit, poot, en andere poot, geleerd..Kort daarop volgde de trucjes Liggen..Omdraaien (op zijn zijkant liggen), Rollen (doorrollen) het was echt wonderlijk om te zien hoe een verwilderde hond van 9 jaar, nog zo Leergierig was, sinds dien zijn flokkie en ik de beste maatjes...
Maar, Dit verhaal heeft ook nog zijn slechte kanten..Flokkie die op dat moment 11 was..kreeg een raar bultje in zijn wang...en het werd groter en groter..Hij bleek kanker te hebben..
Zijn situatie verslechterde..en gelukkig werd de kleine tumor uit zijn wang weg gehaald...
nog geen 6 maanden later..ging de situatie van flokkie weer achteruit..hij had koorts..en bewoog bijna niet meer..we zijn met spoed naar de dierenarts gegaan..Ik..met flokkie in een dekentje gewikkeld te hebben..heb een paar keer de woorden ''Vol houden maatje, Je mag nog niet gaan'' toegefluisterd..
het ging alsmaar slechter...todat..er iets gebeurden...ik weet niet wat het was..maar hij begon weer zachtjes te blaffen..en zijn staartje begon te bewegen...hij is nu weer kerngezond..
Het is de liefste hond die we ooit hebben gehad...

[ Bericht 3% gewijzigd door Snaavel op 10-12-2009 21:33:18 ]

Hoe kan ik nu kiezen tussen Otis en Jip?

Ik kan wegens bepaalde omstandigheden geen enorme details geven omdat ik anoniem moet blijven hier......

Verstand en gevoel gingen tegen elkaar in toen ik koos voor mijn kleine meiske. Wij hadden reeds een hond maar omdat hij wat eenzaam werd besloten we een vriendinnetje te gaan zoeken voor hem.
Dat zoeken wilde ik netjes via de reguliere wegen doen zodat ik geen broodfok zou stimuleren. Tot ik op een dag wat nonchalant op een advertentiesite snuffelde en een heel lief, bangig klein wolletje zag staan.
Dit meiske was gekocht en in een hok gezet om pups te baren. Helaas voor de eigenaar en gelukkig voor mij bleek ze dit niet te kunnen en dus moest ze gaan.
Twijfel twijfel want eigenlijk kon dit niet. Toch maar gaan kijken dan.
De man zette een bolletje wol op mijn arm. Het beestje kroop in me, likte mijn gezicht en nestelde zich veilig en wel in mijn armen. Ik heb nog nooit zo'n hoopvol kopje gezien; een beetje aandacht en liefde!

Ik wilde niet impulsief handelen en vroeg bedenktijd. In de auto, net de straat uit, belde ik al dat ik haar wilde hebben. Het moment dat ik haar aankeek wist ik dat het mijn hondje was.
En gelijk had ik. Deze prinses ziet mij als moeder gans en volgt me overal. Zij en ik kunnen lezen en schrijven met elkaar. Ik hoef niks te zeggen of ze weet het al. Elke dag is ze weer gelukkig met alle aandacht, kambeurten, lekkere hapjes en lange wandelingen. Ze maakt kirgeluidjes en draait pirouetjes als ze me ziet. Ik heb nog nooit zo'n bizar beest meegemaakt
Wat ook erg bijdraagt is het feit dat ze mijn vader, die steeds verder wegzakt in zijn eigen wereld, uit zijn schulp haalt. Waar hij nergens aandacht voor heeft en zich afsluit, opent hij zich volledig als die kleine wollebaal mee is. Kroelen, geluidjes maken en spelen, ze laat hem weer opbloeien. Daar ben ik haar heel dankbaar voor.

Ze blijkt ook nog eens heel slim en kende binnen no time een aantal commando's. Ze is ook zo op mij gericht dat ze niet eens wil wandelen met mijn partner
Zij en ik zijn echt een team en as we speak ligt ze in een hoekje van de bank naast me, naar me te kijken.
Ik hoop dat ze nog jaren bij me blijft want ze verrijkt mijn leven en ik hoop ik dat van haar.

Overigens heeft de dame wel netjes een stamboom en komt ze oorspronkelijk van een goede fokker vandaan...Uiteindelijk toch nog bij een liefhebbende baas terecht gekomen dus.

- edit: doe eens ff normaal joh -

[ Bericht 30% gewijzigd door ElisaB op 11-12-2009 13:35:35 ]

Opgeschoond. Vriendelijk verzoek: doe ff normaal

Game on

Ik heb al jááren een hele bijzondere kip, ze heet Klaartje. Volgens mij is ze al wel 10 of 11 jaar oud. Toen ik haar voor het eerst kreeg, was ik nog heel klein en wilde haar telkens knuffelen en oppakken. Gelukkig liet ze dat altijd toe . Ze heeft al verschillende generaties kuikentjes opgevoed, is al vaak meegeweest met spreekbeurten op school en heeft al een verhuizing meegemaakt. Maar het vreemdste was toch wel de kippenpest. Toen we hoorden dat de kippenpest ook bij ons in het dorp was uitgebroken, waren we erg geschrokken. Maar toen we toen ook nog doorkregen dat onze kippen geruimd moesten worden, waren we helemaal van slag. In die tijd hadden we een mooi rennetje met drie kippen en een haantje en een paar kleine kuikentjes. De dagen vóór onze kippen geruimd zouden worden, kregen we een plan: we zouden Klaartje met haar kuikentjes verstoppen, zodat ze niet geruimd hoefde te worden. Toen de 'ruimmannen' aankwamen zat Klaartje veilig met haar kroost op zolder, in een wasmand. Ze had zelfs de kippenpest overleeft en loopt nu nog steeds parmantig rond in ons rennetje, samen met een andere oude kip, een oud konijn en 3 cavia's. Ze hebben het erg naar hun zin en ik ook, ik wil Klaartje nooit meer kwijt

Binnenkort plaats ik een foto

Edit: haha, ik ben erg anoniem hier Maar je ziet in ieder geval Klaartje..


[ Bericht 9% gewijzigd door Groenmetmadeliefjes op 11-12-2009 16:49:22 ]

Helaas gaat het niet meer om een levend huisdier, maar het was net als het verhaal van bovenstaande een verhaal over een kip.

Als kind heb ik altijd dieren om me heen gehad, huisdieren, vogels, knaagdieren... en ook enkele boerderijdieren als schapen, geiten en inderdaad op een bepaald moment wilden we ook kippen.

En wat is er nu leuker dan een paar kippen uit een legbatterij te halen (kopen) en ze thuis de ruimte te geven.
Na een paar weken begonnen de kippen er beter uit te zien, alle 12.... of nee, eentje niet. Dat was de lelijke wat ondermaatse kip die ik Beauty had gedoopt. Beauty was mijn kip en door het een naam te geven hoopte ik dat het uiteindelijk niet in de soep zou belanden.
Elke kip deed z'n plicht en we raapten meer eieren dan we op konden, maar welke kip ook eieren legde, Beauty niets of hooguit een per maand. Beauty was een echte deugniet, mevrouw was al snel de leidster van de bende. Zij mocht als eerste eten en als de kippen eens uit de ren ontsnapten dan liep mevrouw monter voorop. Ook een haan kon haar dominantie niet doorbreken en kon weinig anders dan achteraan aansluiten. Elke week werden wel weer nieuwe avonturen van Beauty bij de keukentafel besproken, zoals die keer dat ze aan de deur klopte met haar snavel. Moeder deed de deur open en zag niemand. Toen ze de deur weer dicht deed, had Beauty zich al gemoedelijk genesteld in de woonkamer.

Hoe oud Beauty uiteindelijk geworden is zullen we nooit weten, maar ze is van ouderdom gestorven. En nu nog ruim 20 jaar later komt haar naam nog steeds zo nu en dan voorbij, aan de keukentafel.

Hoewel ik gek ben op mijn twee levende poezels, wil ik toch Bounty in de picture zetten

Bounty is slechts 8 maanden oud geworden, hij is gestorven aan FIP, de droge variant. Bounty was echt een beestje met een uniek karakter. Toen we hem met 8 weken kregen, was ie een onverschrokken, klein etterbakje. Ik zat toen niet heel goed in mijn vel en de eerste 4 weken haalde hij echt het bloed onder mijn nagels vandaan. Hij had echt nul respect, pestte Poes en je kon tien keer nee zeggen maar meneer ging door Maar na de eerste maand kwam ineens de omslag en werd hij rustiger. Hij luisterde goed en wilde eigenlijk het liefst de hele dag bij je zijn. Dus als je in de badkamer stond, zat meneer in de deuropening te kijken, in de keuken lag hij op de prullenbak, en als je thuiskwam kon je niet eens je jas uitdoen want dan zat hij al op je schoot Hij had zoveel kleine typische gedragingen, moet nog altijd glimlachen als ik eraan terug denk. De manier waarop hij door het huis tippelde, zijn schore miauw, zijn beledigde kat-act

Maar de mooiste herinnering is die van de nacht dat ik alleen thuis was. Mijn vriend moest voor zijn werk een nachtje weg en stiekem zag ik best op tegen de nacht alleen in dat grote bed, niemand die je rug masseert zodat je lekker in slaap valt... Dus de katten maar op de slaapkamer (doorgaans was dat geen succes als je een goede nachtrust wilde). Maar die nacht was anders, alsof die beesten aanvoelden dat ik niet alleen wilde slapen.

Poes kwam direct op bed liggen, maar niet achter aan het voeteneind. Ze nestelde zich dicht tegen mijn benen aan zodat ik haar warmte door de deken heen kon voelen. Bounty kwam ook op bed. Ik lag op mijn buik en ineens voelde ik zijn voorpootjes op mijn rug 'tappen'. Hij masseerde verschillende plekjes op mijn rug, met een lichte druk en zachtjes spinnend Alsof hij wilde zeggen: nu ben ik de man in huis. Ik schat dat hij dit zeker tien minuten vol heeft gehouden, toen ging hij aan de andere kant van mijn benen liggen en nestelde zich net als poes dicht tegen me aan. Zo hebben ze de hele nacht bij me gelegen

Met een half jaar werd Bounty geholpen en na een maand bleek hij te zijn afgevallen. Hij was minder speels, at veel minder, had koorts. Maar de arts kon niets vinden. Verschillende dingen geprobeerd, niets hielp. Even leek het beter te gaan, maar toen ging het pas echt hard achteruit. De laatste weken hebben we hem moeten dwangvoeren en stom genoeg realiseerde ik me toen pas hoe gek ik op dat kleine monstertje was.

Ondanks zijn ziekte bleeft hij wel vrolijk en wilde bij ons zijn, al had hij soms vlagen dat hij van de wereld leek. 27 februari 2008 kwam hij 's ochtends aangetippeld, staat fier in de lucht, luid miauwend, maar wankel op zijn pootjes. We gingen voor de zoveelste keer naar de dierenarts en die wilde hem ter observatie die dag in de kliniek houden. Toen we hem 10 uur later ophaalden, schrokken we ons wild. Bounty kon niet meer op zijn poten staan. De dierenarts dacht aan een acute auto-immuunziekte of FIP. Hij kreeg een flinke dosis medicatie en we kregen te horen dat als dit niet zorgde voor een ommekeer en de toestand zou verslechteren, hij het weekend niet zou halen.

Die avond kreeg hij verschillende keren vage aanvallen waarbij hij niet meer leek te weten waar hij was en weg wilde naar het licht. Volgens mij zag hij niet meer goed, slechts licht en donker. Voor het slapen gaan wilden we hem nog wat water en voer toedienen, maar hij slikte totaal niet meer en alles liep uit zijn bek. Om kwart voor een die nacht hebben we hem laten inslapen. Het was duidelijk dat hij had opgegeven en toch wilde hij nog niet bij ons weggaan, zijn hartje heeft nog ruim 5 minuten doorgeslagen.

Ik mis die kleine etterbak nog steeds



Bounty, omdat het gewoon een ontzettend stoere kat was, een lieve kat. Omdat ik het gevoel had dat hij aanvoelde als ik me kut voelde en me kwam troosten. Omdat hij onoverwinnelijk is

en..en en..!!!??
Zijn er al mensen die naar die prachtige film mogen?

quote:

Op zondag 13 december 2009 12:58 schreef Snaavel het volgende:
en..en en..!!!??
Zijn er al mensen die naar die prachtige film mogen?

quote:

Op donderdag 10 december 2009 14:53 schreef pussydeluxe het volgende:


Wil jij graag naar deze film? Vertel ons in dit topic wat jouw bijzondere band is met je huisdier. Inzenden kan t/m zondag 13 december. De drie leukste inzendingen worden gekozen door ElisaB en Senesta en krijgen elk 2 bioscoopkaarten om deze mooie film te zien.

Nog even geduld dus.

Nou vooruit

Otis en Jip zijn mijn maatjes, schooiers, kroelpoezels en redders in nood . Ze laten me schaterlachen en halen soms het bloed onder mijn nagels vandaan. Maar ik ben blij dat ze er zijn, ze hebben mijn leven verrijkt en ondanks dat ze zo verschillend zijn vind ik het heerlijk dat ze zo goed met elkaar op kunnen schieten.
Vorig jaar woonde ik samen met mijn zus in een prachtig huis in het hart van Almere. Zij had al 2 katten waar ik gek op was. Ik zat vaak alleen thuis, maar eigenlijk ook weer niet want haar mormeltjes Vito en Bijoux hielden me gezelschap, ik vond het heerlijk. Als ik thuis kwam van een dag werken rende er al een kat naar de voordeur toe om me te verwelkomen.
Toen besloot mijn zus om samen te gaan wonen, en op een zondagavond in augustus 2008 haalde ze haar katten op. Ik vond het vreselijk, ik zat in dat mooie huis waar ik uiteindelijk uit moest en ik was verdomme ook nog alleen!
Nog geen 24 uur later was daar Jip, een een ontzettend bang, lelijk zwart pluizebolletje. Voor slechts een fles Lidl wijn was hij van mij. Als laatste uit een nestje bleef hij over. Ik dacht eigenlijk niet na toen ik hem zag, dit schatje is van mij . Het is echt een maatje, een heerlijke maar makkelijke knuffelkat. Toen ik in december dat jaar terug verhuisde naar mijn ouders was ik zo ontzettend blij dat ik Jip had, want ‘thuis’ was hij eigenlijk het enige wat echt van mij was. Hij sliep bijna elke nacht bij me, tegen me aan onder de dekens. En hij kon het nog goed vinden met dikke kater Punky ook.
Een maand later las ik in F&F het topic van BadAssBitchSmut dat zij een nest van 4 piepjonge kittens onder haar hoede had genomen. Ze waren in een doos, langs de weg gevonden. Ze woonde toen op het warme Curacao. Helaas overleed een van de poezels, maar BABS hielp de 3 overlevertjes op te laten groeien tot prachtige, speelse en lieflijke kittens. Broertjes Morris en Otis lieten samen met zusje Boelie een overweldigende indruk achter op menig Fok!ker die het topic volgde.
Toen BABS besloot om in april 2009 terug naar Nederland te komen vond zij het een strak plan om de katten onder te brengen in Nederland. Uiteindelijk bleef Boelie op Curacao (om later weer te verhuizen naar Nederland), kwam Morris zelf bij haar wonen en bleef Otis over. Toen zat ik met een dilemma. Ik zou elk moment verhuizen naar mijn nieuwe huis, maar het was nogal een gedoe. Zou ie geen stress krijgen van de reis? En 3 keer verhuizen in 1 week, is dat wel goed? Overleeft Jip dit allemaal? Vinden mijn ouders het goed? What to do? .
Uiteindelijk besloten we ervoor te gaan. Otis werd opgehaald uit Arnhem, verbleef 1,5 week in mijn ouderlijk huis en zou dan naar mijn nieuwe huis gaan. En oooh wat is dat goed gegaan . Jip was boos, heel boos. Maar 4 dagen na binnenkomst lagen ze samen op de vensterbank, of heerlijk te kroelen op het bed. A brotherhood was born . Langzaamaan groeiden mijn Hollandse boer en enthousiaste Antiliaan naar elkaar toe, en toen ze eenmaal een nieuw huis voor zichzelf hadden gingen ze los.
Otis is een ontzettende sloerie, een kat waar je van MOET houden! Hij slaat zijn pootjes om me heen als ie wilt kroelen en kan dan wel in me kruipen, wil me wel opvreten als ik op een kauwgompje kauw en kan niet afblijven van de kerstboom. Ik heb geen kerel, woon alleen en lig vroeg in bed, maar als ik ergens gelukkig van kan worden is het wel van mijn 2 kanjers van katten.
Ik vond het verschrikkelijk toen Jip niet meer kon plassen en hij een nacht bij de dierenarts moest blijven, voelde me schuldig toen Otis een uur of 9 in de badkamer opgesloten zat. Maar ze zijn nooit boos of beledigd (hoe boos ik ook kan zijn :’) ) en zitten me op te wachten als ik thuiskom, om me te overweldigen met hun eindeloze liefde.

Spannend hoor! Wanneer is het bekend? * zit hier op nagels te bijten *

Ok dan hier mijn meisje.

Ja ze is echt mijn meisje, Mr.Lief had bedacht dat er ondanks zijn allergie een kater moest komen, een grijs monster en verrassend genoeg kan hij ertegen. Alleen dat grijze monster wil graag een vriendinnetje dus na lang nadenken en rondkijken via het asiel via een linkje een mooie dame gevonden. Iedereen viel voor de kleintjes maar ik was op slag verliefd op haar.



We zijn gaan kijken bij haar, ze zat op dat moment in een gastgezin haar kittens op te voeden. De gastmevrouw was stomverbaasd toen ze ons de kittens liet zien en wij zoiets hadden van: doe ons de mama maar. Dat gebeurd tenslotte niet vaak en zeker niet als je bent zoals deze mama is.

Ze is aangereden voordat ze gevonden is, heeft een schedelbreuk en een kaakbreuk gehad en is helemaal vanzelf genezen, op straat in de kou..... Nu is alles wat je ervan ziet een oog dat niet sluit (en ws niet ziet), een oor dat compleet scheef staat en af en toe verschijnt er een klein tandje. En een heel grappig miauwtje dat klinkt als het iep-iep van een muisje.

Ze is zo ongelooflijk lief, komt al vanaf dag 1 elke dag zeker een uur op schoot zitten melken om vervolgens heerlijk te gaan liggen slapen. Dat is vaste prik iedere avond zit ze eerst een uur bij mij op de bank en vervolgens een uur bij Mr.Lief. Ze zet ons grijze monster mooi op z'n nummer wat hij wel gebruiken kan. En is onvoorstelbaar tolerant naar kinderen toe. En met die twee van mij is dat een giga pluspunt.

Inmiddels is ze helemaal ontdooit en heeft ze ontdekt dat spelen met lego of k'nex leuk is. Dat een bal kan rollen, dat je speelgoedjes van de trap kunt mikken en dat ze dan stuiteren en dat als moeders vlees klaarmaakt er altijd een stukje voor haar over is.

[ Bericht 2% gewijzigd door nieslief op 13-12-2009 20:08:47 (typo's hersteld......) ]

quote:

Op zondag 13 december 2009 18:38 schreef Groenmetmadeliefjes het volgende:
Spannend hoor! Wanneer is het bekend? * zit hier op nagels te bijten *

Gewoon; morgen

(mits ik Senesta nog te pakken krijg, maar daar ga ik voor het gemak maar even van uit)

en....
enn...!!
ENNN!!!!
Het is nu al 22 uur over tijd en komen de winnaars, hier in dit topic te staan..
of krijgen die alleen een pmtje, zal wel leuk zijn als je even wist wie er heeft gewonnen...

- Snaavel

quote:

Op maandag 14 december 2009 22:01 schreef Snaavel het volgende:
en....
enn...!!
ENNN!!!!
Het is nu al 22 uur over tijd en komen de winnaars, hier in dit topic te staan..
of krijgen die alleen een pmtje, zal wel leuk zijn als je even wist wie er heeft gewonnen...

- Snaavel

Ja, ik begin nu ook wel érg benieuwd te worden..

Misschien hebben de modjes een leven buiten Fok.

quote:

Op maandag 14 december 2009 22:53 schreef Cat22 het volgende:
Misschien hebben de modjes een leven buiten Fok.

Leven.... hoe spel je dat?

Sorry, we kunnen niet kiezen

*taptaptap*

quote:

Op maandag 14 december 2009 23:03 schreef Chanty het volgende:

[..]

Leven.... hoe spel je dat?

L-O-G [spatie] U-I-T