Vruchtwaterpunctie, ja of nee?

Met abortus kies je ervoor dát specifieke kindje niet te krijgen. Je kiest dan tegen dat kind. Ik kan het niet anders zien eigenlijk.

De grote vraag is in deze kwestie natuurlijk wat TS met de info wil doen. Persoonlijk zou ik geen punctie laten doen, omdat elk kind hoe dan ook welkom is bij mij. Dat het gezond ter wereld komt wil niet zeggen dat er later geen problemen zullen openbaren die veel groter kunnen zijn dan down.
En als je echt geen kind met down wil, dan is de punctie wel een goed middel om dat uit te sluiten... Maar kan je dat, dat is ook de vraag. Kun je dat voor jezelf verantwoorden. Ik zou het zelf nooit kunnen, om deze reden misschien met bijna 20 weken een abortus laten plegen....

Moeilijke keuze TS, sterkte ermee, en volg je gevoel...

Ik denk dat we je niet kunnen helpen bij het kiezen van "het goede", maar ik denk wel dat het helpt om je gedachten op papier/scherm te zetten. Misschien komen er zo vanzelf wel argumenten bovendrijven voor het wel of niet doen van een punctie en/of een abortus.

Ik denk dat je je eerst moet afvragen of abortus een optie voor je is. Als het geen optie is dan is je keuze helder (níet makkelijk), tenminste, over het abortusgedeelte. Je kunt je dan ook afvragen of je het risico van de punctie wilt nemen. Als abortus wél een optie is dan kom je in een grijs gebied: wanneer is een kind zo gehandicapt dat jij denkt dat het beter is om het niet geboren te laten worden? Dat zal in mijn ogen altijd een subjectieve beoordeling zijn, en daarom is het juist zo belangrijk dat jij en je partner er samen helemaal achter staan.

Persoonlijk zou ik je willen zeggen: bij twijfel niet doen. Maar daar zeg ik bij: voor mij is abortus in geen enkel geval "de goede" optie.

quote:

Op woensdag 18 november 2009 22:25 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Nee, in het geval de vruchtwaterpunctie een slechte uitkomst heeft (en dat hoeft niet alleen Down te zijn, er zijn nog twee trisomie-afijwkingen waarop wordt getest), en je kiest voor een abortus, kies je niet voor een ziek kindje.

Jullie geven dus beide uiting aan je gekleurde mening.

Dat klopt, maar je kiest ook niet voor een gezond kindje en dát zei HarryP.
Je kiest voor géén kindje.

Wat een belangrijk aspect bij abortus en "kiezen voor het kindje" is: het kind bestaat al. Je kiest dus altijd voor of tegen dat specifieke kind.

quote:

Op woensdag 18 november 2009 22:40 schreef AncientSound het volgende:
Wat een belangrijk aspect bij abortus en "kiezen voor het kindje" is: het kind bestaat al. Je kiest dus altijd voor of tegen dat specifieke zieke kind.

Een heel belangrijke toevoeging.

Maar dan blijft de opmerking van Freecell toch nog steeds staan?

Er is op dat moment geen sprake van een gezond kindje, dus er is ook geen sprake van gezond - ziek. Er is sprake van een ziek kindje, en de keuze is of je dat kind houdt of laat aborteren. Dat is de tegenstelling ziek - dood.

Volgens mij bedoelt Freecell 't tenminste zo, en ik ben dat met haar eens.

En volgens mij was het in de basis zo dat HarryP bedoelde dat je eerst moest bedenken hoe het leven er met een ziek of met een gezond kind uit zou zien en dan of je een leven met een ziek kind zou willen. En dan dus of je een abortus wil.

Maar is Down eigenlijk wel ziek. Is het een ziekte zeg maar? Een syndroom is geen ziekte toch..? Een down kindje kan verder toch gewoon gezond zijn, op de afwijking na... Even een rare vraag tussendoor...

Wat ik altijd moeilijk vind met dit soort dingen is als ouders die voor een abortus hadden gegaan bij een afwijkende punctie, een kind krijgen dat een andere ernstige afwijking blijkt te hebben of dit krijgt door bijvoorbeeld zuurstofgebrek bij de geboorte. Zou je dit kind dan ook het met terugwerkende kracht liever níet willen hebben? Of ben je dan ondanks alles blij met je kind, en ga je ervoor? En waarom dan in dit geval wel, en niet in het geval van een kindje met down. Hoe verantwoord je zoiets tegenover jezelf?


(Aan dit soort hypotetische gevallen heeft TS misschien niet direct iets, maar wie weet brengt het je op andere inzichten, of denk je hierdoor aan dingen waar je eerder niet aan dacht.)

quote:

Op woensdag 18 november 2009 22:48 schreef AncientSound het volgende:

Volgens mij bedoelt Freecell 't tenminste zo, en ik ben dat met haar eens.

jep

quote:

Op woensdag 18 november 2009 22:55 schreef miss_sly het volgende:
En volgens mij was het in de basis zo dat HarryP bedoelde dat je eerst moest bedenken hoe het leven er met een ziek of met een gezond kind uit zou zien en dan of je een leven met een ziek kind zou willen. En dan dus of je een abortus wil.

Ik denk dat we 't allebei gewoon net iets anders opvatten. Ik begrijp de keuze tussen gezond en ziek, maar als ik kijk naar wat dat inhoudt voor de TS, dan gaat het toch om een heel concrete situatie waarin de vraag is: wil ik dit kind, wat nu in mijn buik zit, houden of niet? Blijft dit mogelijk zieke kind leven of niet? Ziek of dood?

quote:

Op woensdag 18 november 2009 23:04 schreef Pyttpytt het volgende:
Maar is Down eigenlijk wel ziek. Is het een ziekte zeg maar? Een syndroom is geen ziekte toch..? Een down kindje kan verder toch gewoon gezond zijn, op de afwijking na... Even een rare vraag tussendoor...

Op zich kan dat, maar kinderen met Down hebben bijvoorbeeld vaak een hartafwijking. Doordat het kind een minder goede overlevingskans heeft omdat het lichamelijk iets mankeert, zou je het "ziek" kunnen noemen.

quote:

Wat ik altijd moeilijk vind met dit soort dingen is als ouders die voor een abortus hadden gegaan bij een afwijkende punctie, een kind krijgen dat een andere ernstige afwijking blijkt te hebben of dit krijgt door bijvoorbeeld zuurstofgebrek bij de geboorte. Zou je dit kind dan ook het met terugwerkende kracht liever níet willen hebben? Of ben je dan ondanks alles blij met je kind, en ga je ervoor? En waarom dan in dit geval wel, en niet in het geval van een kindje met down. Hoe verantwoord je zoiets tegenover jezelf?

Ik denk ook dat de mogelijkheid van abortus je hoe dan ook voor "onmogelijke" ethische kwesties stelt. Die gaan bijna allemaal over de vraag wanneer je actieve levensbeëindiging mag toepassen en wanneer niet (meer). Een kind van 20 weken mag geaborteerd worden, een kind van 30 weken niet. Waarom niet? Waarom ligt daar die grens? Wanneer is een afwijking ernstig genoeg om te kiezen voor abortus? Wat als je kind toch een afwijking blijkt te hebben die je, als je het van tevoren had geweten, niet acceptabel had gevonden? Mag je dan nog aan actieve levensbeëindiging doen? Waarom dan niet, en voor de geboorte wel? Ik vind dat beslissingen die je niet zou hoeven moeten nemen.

quote:

(Aan dit soort hypotetische gevallen heeft TS misschien niet direct iets, maar wie weet brengt het je op andere inzichten, of denk je hierdoor aan dingen waar je eerder niet aan dacht.)

Ik denk dat het altijd goed is om de tijd te nemen om over dit soort dingen na te denken. En als je, zoals de TS, in deze situatie zit, is het denk ik wel heel belangrijk voor jezelf om echt helder te krijgen wat je diep van binnen vindt, waar jíj mee kunt leven. Want wat je ook beslist, het zal je leven lang bij je blijven.

quote:

Op woensdag 18 november 2009 23:04 schreef Pyttpytt het volgende:
Maar is Down eigenlijk wel ziek. Is het een ziekte zeg maar? Een syndroom is geen ziekte toch..? Een down kindje kan verder toch gewoon gezond zijn, op de afwijking na... Even een rare vraag tussendoor...

Wat ik altijd moeilijk vind met dit soort dingen is als ouders die voor een abortus hadden gegaan bij een afwijkende punctie, een kind krijgen dat een andere ernstige afwijking blijkt te hebben of dit krijgt door bijvoorbeeld zuurstofgebrek bij de geboorte. Zou je dit kind dan ook het met terugwerkende kracht liever níet willen hebben? Of ben je dan ondanks alles blij met je kind, en ga je ervoor? En waarom dan in dit geval wel, en niet in het geval van een kindje met down. Hoe verantwoord je zoiets tegenover jezelf?


(Aan dit soort hypotetische gevallen heeft TS misschien niet direct iets, maar wie weet brengt het je op andere inzichten, of denk je hierdoor aan dingen waar je eerder niet aan dacht.)

Het verschil is denk ik dat je het van tevoren weet of niet. En op basis daarvan maak je een keus. Net als dat je op een echo te zien krijgt dat jou kindje geen armen en benen heeft, of dat je een siamese tweeling draagt. Ik noem maar wat. De beslissing wat er mee te doen is voor iedereen persoonlijk.

quote:

Op woensdag 18 november 2009 23:04 schreef Pyttpytt het volgende:
Maar is Down eigenlijk wel ziek. Is het een ziekte zeg maar? Een syndroom is geen ziekte toch..? Een down kindje kan verder toch gewoon gezond zijn, op de afwijking na... Even een rare vraag tussendoor...

Ze hebben naast een chromosoom te veel vaak ook een hartafwijking en worden geloof ik vaak ook niet zo oud.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Down_syndroom

quote:

Op woensdag 18 november 2009 23:04 schreef Pyttpytt het volgende:
Maar is Down eigenlijk wel ziek. Is het een ziekte zeg maar? Een syndroom is geen ziekte toch..? Een down kindje kan verder toch gewoon gezond zijn, op de afwijking na... Even een rare vraag tussendoor...

Wat ik altijd moeilijk vind met dit soort dingen is als ouders die voor een abortus hadden gegaan bij een afwijkende punctie, een kind krijgen dat een andere ernstige afwijking blijkt te hebben of dit krijgt door bijvoorbeeld zuurstofgebrek bij de geboorte. Zou je dit kind dan ook het met terugwerkende kracht liever níet willen hebben? Of ben je dan ondanks alles blij met je kind, en ga je ervoor? En waarom dan in dit geval wel, en niet in het geval van een kindje met down. Hoe verantwoord je zoiets tegenover jezelf?


(Aan dit soort hypotetische gevallen heeft TS misschien niet direct iets, maar wie weet brengt het je op andere inzichten, of denk je hierdoor aan dingen waar je eerder niet aan dacht.)

Ik zou het zelf niet doen, maar het kan toch best zo zijn dat iemand zegt 'als het me gebeurt, gebeurt het me en dan zal ik er het beste van maken, maar als ik het kan voorkomen dan zal ik dat zeker doen'.
Daar lijkt me nou niet echt iets slechts aan toch? Mss is het zelfs wel een vrij logische keuze. Waarom zou je, als je het weet, er wél bewust voor kiezen een gehandicapt kindje op te voeden? Wat is daar nobeler aan dan er voor kiezen een zwangerschap in een vroege (wat is vroeg) termijn af te breken...

Je hoort ook altijd die mooie opmerking 'hij/zij had zich geen betere ouders kunnen wensen, wat heeft hij/zij het met jullie getroffen'.
Ik kan me goed voorstellen dat er mensen zijn die denken 'ik weet nog niet zo zeker of dat bij ons ook wel het geval zou zijn'.

quote:

Op woensdag 18 november 2009 23:39 schreef AncientSound het volgende:
*knip*
Op zich kan dat, maar kinderen met Down hebben bijvoorbeeld vaak een hartafwijking. Doordat het kind een minder goede overlevingskans heeft omdat het lichamelijk iets mankeert, zou je het "ziek" kunnen noemen.
[..]

Ik denk ook dat de mogelijkheid van abortus je hoe dan ook voor "onmogelijke" ethische kwesties stelt. Die gaan bijna allemaal over de vraag wanneer je actieve levensbeëindiging mag toepassen en wanneer niet (meer). Een kind van 20 weken mag geaborteerd worden, een kind van 30 weken niet. Waarom niet? Waarom ligt daar die grens? Wanneer is een afwijking ernstig genoeg om te kiezen voor abortus? Wat als je kind toch een afwijking blijkt te hebben die je, als je het van tevoren had geweten, niet acceptabel had gevonden? Mag je dan nog aan actieve levensbeëindiging doen? Waarom dan niet, en voor de geboorte wel? Ik vind dat beslissingen die je niet zou hoeven moeten nemen.

Ik denk dat het voor veel mensen niet zo zwart wit is als in het vetgedrukte stukje.
Ik kan me heel goed voorstellen dat veel mensen denken 'liever niet' ipv 'niet acceptabel'.
Als je aan het dagdromen bent over dat kindje in je buik dan droom je toch liever over een diploma-uitreiking van school, een leuke baan, een fijne relatie etc. etc. En ja, er kan altijd iets gebeuren waardoor dat prachtige plaatje verstoord wordt, maar je kan het (in mijn ogen dan) mensen niet kwalijk nemen als ze zeggen dat ze, als ze dan toch de keuze hebben en het van te voren weten, dat ze dan zeggen 'liever niet'.

Het gaat niet alleen om voor een gehandicapt kindje moeten zorgen he? Er is mss wel een broertje of zusje in de picture en wat als jullie er zelf later niet meer zijn, wie zorgt er dan voor je kindje?
Ik kan me heel goed voorstellen dat iemand die verantwoordlijkheid liever niet bewust op zich neemt, maar zich er tegelijkertijd wel van bewust is dat het leven zelf geen garanties geeft.

quote:

Op donderdag 19 november 2009 09:26 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Ik zou het zelf niet doen, maar het kan toch best zo zijn dat iemand zegt 'als het me gebeurt, gebeurt het me en dan zal ik er het beste van maken, maar als ik het kan voorkomen dan zal ik dat zeker doen'.
Daar lijkt me nou niet echt iets slechts aan toch? Mss is het zelfs wel een vrij logische keuze. Waarom zou je, als je het weet, er wél bewust voor kiezen een gehandicapt kindje op te voeden? Wat is daar nobeler aan dan er voor kiezen een zwangerschap in een vroege (wat is vroeg) termijn af te breken...

Je hoort ook altijd die mooie opmerking 'hij/zij had zich geen betere ouders kunnen wensen, wat heeft hij/zij het met jullie getroffen'.
Ik kan me goed voorstellen dat er mensen zijn die denken 'ik weet nog niet zo zeker of dat bij ons ook wel het geval zou zijn'.

Ik kan me tot op zekere hoogte best voorstellen dat mensen denken 'we maken er het beste van'. Maar zo'n uitspraak vind ik meer passen bij een stomme baan dan bij het krijgen van een kind. En het voorkomen, moet vooral mogelijk zijn (al vind ik dat abortussen tot erg laat mogen hier, maar dat terzijde). Maar ik vind het dan zo inconsequent. Lastig uitleggen, want het is echt een gevoel dat me bekruipt zeg maar. Stel je aborteert 1 kind omdat het down heeft, en kind '2' heeft zuurstofgebrek bij de geboorte en is meervoudig gehandicapt. Dan ga ik er voor het verhaal maar even van uit dat de ouders dit kind houden en er ook van houden. Stel, je bent die ouder. Voelt dat niet gruwelijk slecht tegenover je eerste kind? Had je daar dan niet voor kunnen zorgen, terwijl het kennelijk wel gaat met kind '2'? Hoe verantwoord je zoiets tegenover jezelf, en tegenover je eerste kind? Ik zou daar niet mee kunnen leven, eigenlijk. Daarbij: kijk je dan naar downkinderen met een gedachte van: goh, nou, we hebben de goede keus gemaakt zo'n kindje niet te laten komen. Pff lijkt me heftig, om daar voor te kiezen.

En waarom zou je bewust kiezen een gehandicapt kind op te voeden.. Nou, omdat dat kind toevallig op weg was naar jullie? Omdat dat kind daar gewoon recht op heeft, ook al is het wat anders dan de rest? En niet om nobel te zijn hoor, want de buitenwereld staat hier buiten. Maar gewoon omdat dat kind kennelijk naar je op weg was. Ik zou daar wel bewust voor kiezen. Ik zou ook in staat zijn om een gehandicapt kind te adopteren bijvoorbeeld. Die kinderen hebben net zoveel recht op liefde en zorg, dus waarom het ze niet gewoon geven? Dat is niet nobel, maar rechtvaardig, zou ik haast zeggen.

Lastig om dit met woorden uit te leggen trouwens, het is zo'n sterk gevoel.

Ik kan me voorstellen dat het een lastige afweging is, hier is het wel de bedoeling dat er een vwp gedaan wordt, maar ik sla de vlokkentest waarschijnlijk over.
Waarom?? Omdat een vlokkentest voornamelijk Down kan aantonen en dat vind ik niet ernstig genoeg om de zwangerschap te laten afbreken; zaken die wel zo ernstig zijn worden aangetoond met een vwp, en dus sta je dan voor een erg laat testmoment, en een nog veel later uitslagmoment

Als je Down ernstig genoeg vindt om de zwangerschap zo laat nog te laten afbreken dan is het laten doen van een vwp een logische stap, als je dat niet vindt of je hebt twijfels of je het afbreken in die fase nog wel aankunt dan zou ik het laten voor wat het is....

quote:

Op woensdag 18 november 2009 22:37 schreef freecell het volgende:

[..]

Dat klopt, maar je kiest ook niet voor een gezond kindje en dát zei HarryP.
Je kiest voor géén kindje.

Je geeft jezelf een nieuwe kans op een gezond kind.
Niet veel mensen met een ziek kind hebben nog tijd voor zichzelf of een 2e.

Zelf hebben we een miskraam bij 13 weken gehad. Maar nu dat Iris er is denken we echt niet meer dat we een ander kind gehad zouden hebben. Nee, Iris is onze dochter en de eerdere zwangerschap telt niet meer mee.

Mijn vrouw heeft in de gehandicapte zorg gewerkt en weet dus wat het is voor de cliënten en ouders.
Wij zeiden al aan het begin van de zwangerschap dat wij niet voor een ziek kind zouden kiezen. Dan kun je je beter op een 2e poging richten.

quote:

Op donderdag 19 november 2009 10:31 schreef Pyttpytt het volgende:

[..]

Ik kan me tot op zekere hoogte best voorstellen dat mensen denken 'we maken er het beste van'. Maar zo'n uitspraak vind ik meer passen bij een stomme baan dan bij het krijgen van een kind. En het voorkomen, moet vooral mogelijk zijn (al vind ik dat abortussen tot erg laat mogen hier, maar dat terzijde). Maar ik vind het dan zo inconsequent. Lastig uitleggen, want het is echt een gevoel dat me bekruipt zeg maar. Stel je aborteert 1 kind omdat het down heeft, en kind '2' heeft zuurstofgebrek bij de geboorte en is meervoudig gehandicapt. Dan ga ik er voor het verhaal maar even van uit dat de ouders dit kind houden en er ook van houden. Stel, je bent die ouder. Voelt dat niet gruwelijk slecht tegenover je eerste kind? Had je daar dan niet voor kunnen zorgen, terwijl het kennelijk wel gaat met kind '2'? Hoe verantwoord je zoiets tegenover jezelf, en tegenover je eerste kind? Ik zou daar niet mee kunnen leven, eigenlijk. Daarbij: kijk je dan naar downkinderen met een gedachte van: goh, nou, we hebben de goede keus gemaakt zo'n kindje niet te laten komen. Pff lijkt me heftig, om daar voor te kiezen.

En waarom zou je bewust kiezen een gehandicapt kind op te voeden.. Nou, omdat dat kind toevallig op weg was naar jullie? Omdat dat kind daar gewoon recht op heeft, ook al is het wat anders dan de rest? En niet om nobel te zijn hoor, want de buitenwereld staat hier buiten. Maar gewoon omdat dat kind kennelijk naar je op weg was. Ik zou daar wel bewust voor kiezen. Ik zou ook in staat zijn om een gehandicapt kind te adopteren bijvoorbeeld. Die kinderen hebben net zoveel recht op liefde en zorg, dus waarom het ze niet gewoon geven? Dat is niet nobel, maar rechtvaardig, zou ik haast zeggen.

Lastig om dit met woorden uit te leggen trouwens, het is zo'n sterk gevoel.

Bij ons was de uitslag van de combinatietest goed, dus hebben we verder geen stappen ondernomen. Als het anders was geweest, zouden wij een vwp hebben laten doen. En als die uitslag niet goed was geweest, zouden wij gekozen hebben voor afbreken van de zwangerschap. En alleen al de gedachte daaraan deed me pijn. Dat wil niet zeggen dat ik er neit achter zou staan. En dat wil ook niet zeggen dat wij dus uitgingen van een gezond kind en absoluut geen "niet 100% gezond" kind wilden.

We wilden er echter niet bewust voor kiezen, als uit een vwp zou blijken dat ons kind niet gezond was. Niet voor ons en niet voor ons kind. En omdat dit kindje toevallig onderweg was naar ons, klinkt voor mij een beetje te zweverig. Er was al twee keer een kind onderweg geweest naar mij en dat was ook niet gekomen. Bovendien heeft een ongeboren vrucht imo geen recht op leven.

We kunnen niet alles voorzien in het leven, en dat is maar goed ook. Soms moeten we het beste maken van wat we voorgeschoteld krijgen, maar dat hoeft niet negatief te zijn, zoals jij het kennelijk interpreteert. Maar dat we proberen om bepaalde zaken uit te sluiten als we besloten hebben die niet te willen, vind ik helemaal niet verkeerd.
Ik vind het vooral jammer dat mensen die een andere mening hebben over zoiets als het afbreken van een zwangerschap in zo'n geval, vaak de mening van de ander veroordelen en ook vaak heel subjectieve, emotionele dingen zeggen om maar duidelijk te maken hoe slecht de keuze van de ander is.

quote:

Op donderdag 19 november 2009 12:07 schreef miss_sly het volgende:
Ik vind het vooral jammer dat mensen die een andere mening hebben over zoiets als het afbreken van een zwangerschap in zo'n geval, vaak de mening van de ander veroordelen en ook vaak heel subjectieve, emotionele dingen zeggen om maar duidelijk te maken hoe slecht de keuze van de ander is.

Heel mooi gezegd

quote:

Op donderdag 19 november 2009 10:31 schreef Pyttpytt het volgende:
Lastig om dit met woorden uit te leggen trouwens, het is zo'n sterk gevoel.

Daar herken ik mezelf wel in, het maakt in mij ook veel los. Zowel gevoelsmatig als ethisch kan ik de kwestie gewoon niet klein krijgen. Tegelijk moet ik accepteren dat er mensen zijn die er andere gevoelens over hebben, voor wie de keuze daarom anders is dan voor mij. Maar aanvoelen of aanmoedigen, nee, dat kan ik gewoon niet.

quote:

Op donderdag 19 november 2009 12:18 schreef Leandra het volgende:

[..]

Heel mooi gezegd

Wie doet dat dan?

quote:

Op donderdag 19 november 2009 12:41 schreef AncientSound het volgende:

[..]

Wie doet dat dan?

Kijk naar het oordeel in je eigen post erboven.

quote:

Op donderdag 19 november 2009 12:07 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Ik vind het vooral jammer dat mensen die een andere mening hebben over zoiets als het afbreken van een zwangerschap in zo'n geval, vaak de mening van de ander veroordelen en ook vaak heel subjectieve, emotionele dingen zeggen om maar duidelijk te maken hoe slecht de keuze van de ander is.

Ik veroordeel helemaal niemands mening, en dat doet niemand hier naar mijn idee, ook andersom niet. Om vóór het afbreken van een zwangerschap te zijn om deze reden, worden door degenen die daar achter staan toch evengoed emotionele dingen gezegd? Die ook nog wel eens hard aan kunnen komen bij mensen met een kind met down? Zoiets gaat twee kanten op. Kan me namelijk heel goed voorstellen dat het voor ouders met een kindje met down zeer pijnlijk tot bijna grof is om te horen dat anderen de zwangerschap hadden afgebroken als er een vergelijkbaar kind op komst had geweest, of dat ouders 'er dan het beste maar van maken'. Dat anderen hun kindje kennelijk niet als goed genoeg, of 'liever niet' beschouwen. Voor henzelf wel te verstaan, maar het lijkt me bijzonder pijnlijk om zoiets te horen.


Edit: Miss-sly je zei dat voor jou een ongeboren vrucht geen recht heeft op leven. Hoe ver wil je dat doortrekken? Tot wanneer is een kind een vrucht? Had jouw dochter de dag voor de bevalling geen recht op leven, en de dag er na wel? Het was toen toch eigenlijk exact hetzelfde kindje?

bahbah, jullie zeggen allemaal eigenlijk wel dingen die voor een ander heel naar klinken/lezen.

er maar het beste van maken, zwangerschap die in miskraam eindigt die niet telt, geen recht op leven..... wat jammer dat een topic wat iemand opent om toch een beetje hulp zo misbruikt wordt om ieders mening maar te ventileren. ts, uiteindelijk zijn jullie degenen die de keuze mogen maken, da's een hele lastige die je niet zomaar terug kan draaien als het niet bevalt. neem om te beginnen gewoon rustig de tijd om over alles na te denken!

quote:

Op donderdag 19 november 2009 13:10 schreef Pyttpytt het volgende:

[..]

Ik veroordeel helemaal niemands mening, en dat doet niemand hier naar mijn idee, ook andersom niet. Om vóór het afbreken van een zwangerschap te zijn om deze reden, worden door degenen die daar achter staan toch evengoed emotionele dingen gezegd? Die ook nog wel eens hard aan kunnen komen bij mensen met een kind met down? Zoiets gaat twee kanten op. Kan me namelijk heel goed voorstellen dat het voor ouders met een kindje met down zeer pijnlijk tot bijna grof is om te horen dat anderen de zwangerschap hadden afgebroken als er een vergelijkbaar kind op komst had geweest, of dat ouders 'er dan het beste maar van maken'. Dat anderen hun kindje kennelijk niet als goed genoeg, of 'liever niet' beschouwen. Voor henzelf wel te verstaan, maar het lijkt me bijzonder pijnlijk om zoiets te horen.


Edit: Miss-sly je zei dat voor jou een ongeboren vrucht geen recht heeft op leven. Hoe ver wil je dat doortrekken? Tot wanneer is een kind een vrucht? Had jouw dochter de dag voor de bevalling geen recht op leven, en de dag er na wel? Het was toen toch eigenlijk exact hetzelfde kindje?

Vooral hier zit ik mee. Vaak worden deze zwangerschappen pas laat afgebroken, rond de 20 weken. Als je je dan bedenkt dat een kindje vanaf 23 weken zwangerschap levensvatbaar is.... Een kindje van 20 weken is geen vruchtje meer, maar een echt kindje met alles erop en eraan..