quote:
Op maandag 23 november 2009 15:52 schreef sandycoast het volgende:ik vroeg mij pas af.... wat John, Paul, George en Ringo van elkaars solo werk vonden.
hebben ze daar ooit iets over gezegd in interviews? wat ze mooi vonden en wat juist niet?
dat lijkt mij leuk om te lezen
weet iemand misschien waar ik dat kan vinden? en of ze er überhaupt ooit wat over gezegd/geschreven hebben?
Eigenlijk zijn alleen de meningen over het werk in de jaren '70 relevant, na de dood van John speelde er natuurlijk andere dingen mee.
Ringo bezit een neutrale plek
. John heeft nooit een slecht woord over hem gesproken, integendeel. En de andere bandleden ook niet. Andersom ook niet. George speelt op een aantal singles en één album van John mee, maar hebben elkaar vanaf 1974 nooit meer (op niveau) gesproken. John sprak wel eens behoorlijk cynisch over de prekerigheid van de solo-nummers van George, om nog maar te zwijgen over zijn shows waarin Ravi Shankar een hoofdrol vertolkte. Hij vond "All Things Must Pass" als album redelijk, maar veel te lang duren, de plagiaat-kwestie rondom "My Sweet Lord" erg naïef van hem, en "The Concert For Bangladesh" noemde hij "caca". En hun relatie is in 1980 alleen maar erger geworden toen er heel wat oud zeer bovenkwam, waarschijnlijk wederzijds. Let wel, dit zijn allemaal losse uitspraken, en waarschijnlijk zou hij een paar jaar later weer iets anders hebben gezegd. Paul is wat dat betreft véél meer behouden in al zijn uitspraken.
George heeft vooral in de jaren '80 behoorlijk nare dingen over Paul gezegd. Eén van Paul's favoriete nummers aller tijden is "Beautiful Boy" van John uit 1980. Paul heeft eens geopperd om dit nummer als ode te coveren. George's reactie was: "
Dat komt waarschijnlijk omdat hij zelf geen goede songs meer kan schrijven"... Over het geflopte "Give My Regards To Broad Street"-project was George dan juist weer stukken milder. Paul heeft in 2004 op een speciale CD-compilatie voor Glastonbury het George-nummer "Marwa Blues" geplaatst.
Paul heeft John door de jaren '70 flink aangepakt, maar is nog best redelijk gebleven. Hij heeft Lennon er in de jaren '70 meerdere malen van beschuldigd een masker op te houden, maar waardeerde zijn eerlijkheid in de pers. Ik weet dat hij geen fan was van "Plastic Ono Band". Hoe John over Paul dacht is bekend, en daar is ook het meeste over te vinden. Wat hij rond 1970 allemaal heeft gezegd is niet erg representatief. Als je de complete interviews leest en het in de tijd weet te plaatsen, snap je waarom. Een paar jaar later sprak hij heel anders over The Beatles, en vertelde een stuk trotser over die periode in zijn leven. Dat was in 1980 nog steeds zo, al bleef hij zoals altijd eerlijk.
De paar laatste interviews voor de dood van John geven een veelzeggende kijk in zijn relatie met Paul op dat moment. Hij heeft altijd gezegd dat hij sinds het opbreken van The Beatles niet meer echt gecommuniceerd heeft met hem, en hij geen enkele ex-Beatle heeft gevolgd, geen platen van ze kent, en het hem ook niets kon schelen. Dat lag aan Paul, omdat hij "25 kinderen" heeft en "20 miljoen platen" had uitgebracht, en alleen maar aan het werk zou zijn geweest. "The Long And Winding Road" noemde hij zelfs Paul's "laatste adem". Wel is het belangrijk om te weten dat dit allemaal interviews zijn ten tijde van de promotie van z'n nieuwe solo-plaat, en hij natuurlijk een slimme PR-man was.
Zo zegt hij in interviews dat hij de laatste plaat van McCartney ruk vond ("McCartney II"), maar zich toen besefte dat hij behalve "dat depressieve nummer", alleen "Coming Up" goed gehoord had. En daar was hij inderdaad zeer van onder de indruk. Vergelijk deze uitspraken eens met een 'geheime' opname van hem uit 1980, waarin hij in de studio relaxed verteld hoe fantastisch hij de nieuwe single van McCartney vind, en het beter vind dan de live-versie uit Glasgow van één jaar eerder. Lijkt alsof hij er toch wat meer van op de hoogte was dan hij liet merken
. Zie ook het volgende:
Lennon zei ook dat hij de manier waarop McCartney zijn solo-carrière heeft opgebouwd bewonderd, maar dat hij het nooit op die manier had willen doen. Ook prees hij hem voor z'n bas-spel tijdens The Beatles, hij noemde hem één van de meest innovatieve en invloedrijke basspelers. Een egotripper, dat dan weer wel... Over "Ram" zei Lennon vlak na de release dat hij het vreselijk vond, totdat hij z'n platenspeler wat beter afstelde
. Onder andere "My Dog It's Got Three Legs Or Something" en het eerste gedeelte van "Uncle Albert" noemde hij. En hij zei toen dat hij Paul's eerste album beter vond. Hij heeft "Ram" toch iets beter beluisterd dan hieruit blijkt denk ik, kijk maar eens de referenties op de hoes en natuurlijk op "How Do You Sleep" van het album "Imagine". In 1975 noemde John "Band On The Run" een "geweldig" album, en Wings "goede muziek". Een paar jaar later, maar toch een wereld van verschil. En in 1980 zei hij dat "het album van die hoes met die roos in z'n mond" ("Red Rose Speedway", 1973) het laatste album was wat hij beluisterd had van hem.
Hieruit kun je dus concluderen dat tot aan z'n break uit de muziek-industrie hij de releases van Paul wel degelijk (sporadisch) heeft gevolgd, en mede door Paul's hit-single "Coming Up" uit 1980 wilde hij zichzelf weer bewijzen in de muziek. Maar volgens persoonlijke assistent Fred Seaman moest hij elke keer de platenzaak in om de nieuwste albums van Paul te halen
.