OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Oh, nou, ik vind dat niet zo vreemd dat dat je troost. Ik vind het mooie gedachten. Ontroerend ook.quote:Op maandag 14 december 2009 19:52 schreef Soneal het volgende:
Er zijn twee dingen die me op een vreemde manier enorm troosten:Het kindje was echt een dag voor op het gemiddelde qua groei, en had het dus erg goed bij me. De medicijnen doen niets, dus doet mijn lichaam er alles aan om de zwangerschap te beschermen.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Soneal, ik vind je sterk overkomen, dat kan je helpen straks met de currettage. Ik hoop dat de ingreep woensdag net zo meevalt als bij mij het geval was, maar dat je er geestelijk sneller weer uitkomt...
Was gistermiddag pas laat aan de beurt en ipv half 3 werd het een uur of 4 maar ik was vrij snel weer bij en helder, dus dat viel mee.
Dankzij de pjinstillers viel de pijn ook wel mee, dat was vanmorgen tijdens het plassen wel even anders; het voelt alsof m'n baarmoeder in elkaar geslagen is, en daar zal het ook wel zo ongeveer op neerkomen.
Nog maar even aan de pijnstillers dus, zolang het allemaal zo beurs voelt.
Verder gaat het inmiddels wel, ik was de laatste dagen zo ongeveer the wicked witch of the west door m'n frustratie, en vooral m'n lief was daar de dupe van, maar ik geloof dat ik inmiddels weer wat meer mezelf begin te worden.
Dankzij de pjinstillers viel de pijn ook wel mee, dat was vanmorgen tijdens het plassen wel even anders; het voelt alsof m'n baarmoeder in elkaar geslagen is, en daar zal het ook wel zo ongeveer op neerkomen.
Nog maar even aan de pijnstillers dus, zolang het allemaal zo beurs voelt.
Verder gaat het inmiddels wel, ik was de laatste dagen zo ongeveer the wicked witch of the west door m'n frustratie, en vooral m'n lief was daar de dupe van, maar ik geloof dat ik inmiddels weer wat meer mezelf begin te worden.
Son, sterke vrouw!
Neem wel je verdriet, sterke vrouwen huilen ook
dank dat je in deze tijd ook nog zo met mij meeleeft!
Heel veel sterkte, ik denk aan je...
Neem wel je verdriet, sterke vrouwen huilen ook
dank dat je in deze tijd ook nog zo met mij meeleeft!
Heel veel sterkte, ik denk aan je...
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
Ach Soneal wat is het toch verdrietig. Dikke
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Dank voor alle medeleven
Het was de afgelopen dagen vooral voor de ingreep psychisch wat lastiger; ik heb er eigenlijk altijd alleen voorgestaan en hoewel ik mijn vreugde makkelijk kan delen, is dat met verdriet een beetje anders, maar dat komt denk ik omdat je een stuk kwetsbaarder bent als je alleen en "gewond" bent en er niemand is om je tegen de buitenwereld te beschermen....
Mijn manier van omgaan met verdriet is dus meestal me opsluiten in m'n grot en m'n wonden likken tot ik voldoende hersteld ben om me weer alleen in de grote boze buitenwereld te begeven.
Als je er echter niet meer alleen voorstaat dan betekent het ook dat je het je partner erg moeilijk maakt als je je in je eentje in je grot verstopt, ondanks het feit dat je je partner dan wel om je heen kunt/wilt hebben.
Ik wilde de dagen voor de ingreep dan ook vooral naar huis, omdat dat voor mij de plek is waar ik me veilig kan verstoppen van de buitenwereld (dat mijn zoon daar is geeft niet, die is eigen en kan ik altijd goed om me heen hebben), maar dat was gezien de afspraak in het ziekenhuis simpelweg even geen optie.
Hoe dan ook: het veroorzaakte nogal wat spanning.
Ondertussen gaat het zowel psychisch als fysiek wat beter; vandaag nog geen pijnstiller gehad en ik voel wel wat trekken bij m'n baarmoeder maar het is niet pijnstillerwaardig, het pijnlijkst is op dit moment m'n linkerhand, die is flink blauw en beurs van het infuus.
Waarschijnlijk gaan we dit weekend wel even naar mijn huis, al was het maar zodat ik m'n grote kind weer even kan zien nu ik dit kleine kindje moet missen.
Het was de afgelopen dagen vooral voor de ingreep psychisch wat lastiger; ik heb er eigenlijk altijd alleen voorgestaan en hoewel ik mijn vreugde makkelijk kan delen, is dat met verdriet een beetje anders, maar dat komt denk ik omdat je een stuk kwetsbaarder bent als je alleen en "gewond" bent en er niemand is om je tegen de buitenwereld te beschermen....
Mijn manier van omgaan met verdriet is dus meestal me opsluiten in m'n grot en m'n wonden likken tot ik voldoende hersteld ben om me weer alleen in de grote boze buitenwereld te begeven.
Als je er echter niet meer alleen voorstaat dan betekent het ook dat je het je partner erg moeilijk maakt als je je in je eentje in je grot verstopt, ondanks het feit dat je je partner dan wel om je heen kunt/wilt hebben.
Ik wilde de dagen voor de ingreep dan ook vooral naar huis, omdat dat voor mij de plek is waar ik me veilig kan verstoppen van de buitenwereld (dat mijn zoon daar is geeft niet, die is eigen en kan ik altijd goed om me heen hebben), maar dat was gezien de afspraak in het ziekenhuis simpelweg even geen optie.
Hoe dan ook: het veroorzaakte nogal wat spanning.
Ondertussen gaat het zowel psychisch als fysiek wat beter; vandaag nog geen pijnstiller gehad en ik voel wel wat trekken bij m'n baarmoeder maar het is niet pijnstillerwaardig, het pijnlijkst is op dit moment m'n linkerhand, die is flink blauw en beurs van het infuus.
Waarschijnlijk gaan we dit weekend wel even naar mijn huis, al was het maar zodat ik m'n grote kind weer even kan zien nu ik dit kleine kindje moet missen.
Dit is echt zo enorm herkenbaar, paar dagen 'ondergronds' gaan en als je zelf het licht aan het end van de tunnel weer ontdekt pas weer boven water komen. Kin in de lucht en vooruit kijken...quote:Op vrijdag 18 december 2009 12:48 schreef Soneal het volgende:
Dank voor alle medeleven
Het was de afgelopen dagen vooral voor de ingreep psychisch wat lastiger; ik heb er eigenlijk altijd alleen voorgestaan en hoewel ik mijn vreugde makkelijk kan delen, is dat met verdriet een beetje anders, maar dat komt denk ik omdat je een stuk kwetsbaarder bent als je alleen en "gewond" bent en er niemand is om je tegen de buitenwereld te beschermen....
Mijn manier van omgaan met verdriet is dus meestal me opsluiten in m'n grot en m'n wonden likken tot ik voldoende hersteld ben om me weer alleen in de grote boze buitenwereld te begeven.
Als je er echter niet meer alleen voorstaat dan betekent het ook dat je het je partner erg moeilijk maakt als je je in je eentje in je grot verstopt, ondanks het feit dat je je partner dan wel om je heen kunt/wilt hebben.
Ik wilde de dagen voor de ingreep dan ook vooral naar huis, omdat dat voor mij de plek is waar ik me veilig kan verstoppen van de buitenwereld (dat mijn zoon daar is geeft niet, die is eigen en kan ik altijd goed om me heen hebben), maar dat was gezien de afspraak in het ziekenhuis simpelweg even geen optie.
Hoe dan ook: het veroorzaakte nogal wat spanning.
Ook het buitensluiten herken ik, pas idd op dat je hem niet wegduwt in je onmacht om dingen te kunnen delen. Martijn vond het verdriet van de miskramen steeds al erg genoeg zónder dat hij het gevoel kreeg dat ie mij uit de 'planeet flugeltje' moest terughalen... Hij vond het al fijner als ik alleen maar aangaf dat ik niet kón praten ipv dat ik hem zo buitensloot dat ik niet eens meer tegen hem sprak.
Fijn dat het nu wat beter gaat, ik vond de fysieke pijn eigenlijk wel prettig, alsof m'n lichaam zo fysiek uiting gaf van de emotionele pijn die ik voelde.quote:Ondertussen gaat het zowel psychisch als fysiek wat beter; vandaag nog geen pijnstiller gehad en ik voel wel wat trekken bij m'n baarmoeder maar het is niet pijnstillerwaardig, het pijnlijkst is op dit moment m'n linkerhand, die is flink blauw en beurs van het infuus.
Och meiske toch, wat klinkt dit eenzaamquote:Waarschijnlijk gaan we dit weekend wel even naar mijn huis, al was het maar zodat ik m'n grote kind weer even kan zien nu ik dit kleine kindje moet missen.
Heul, heul veel sterkte
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
Dat is vrijwel letterlijk wat ik gisteren tegen m'n lief zei....quote:Op vrijdag 18 december 2009 12:54 schreef flugeltje het volgende:
Fijn dat het nu wat beter gaat, ik vond de fysieke pijn eigenlijk wel prettig, alsof m'n lichaam zo fysiek uiting gaf van de emotionele pijn die ik voelde.
Maar het komt hier allemaal wel goed, het gaat al stukken beter
Soneal
Misschien een domme vraag. Maar ben je nu niet thuis dan bij je andere kind, of begrijp ik het gewoon verkeerd.
Misschien een domme vraag. Maar ben je nu niet thuis dan bij je andere kind, of begrijp ik het gewoon verkeerd.
Fijn om te horen.quote:Op vrijdag 18 december 2009 13:22 schreef Soneal het volgende:
Dat is vrijwel letterlijk wat ik gisteren tegen m'n lief zei....
Maar het komt hier allemaal wel goed, het gaat al stukken beter
Maar het is nogal wat wat je doormaakt dus neem de tijd en overhaast het niet hè.
Je hebt alle recht op verdriet.
Mijn andere kind is 18 en ik ben vrijwel permanent bij m'n lief thuis.quote:Op vrijdag 18 december 2009 13:25 schreef ymme het volgende:
Soneal
Misschien een domme vraag. Maar ben je nu niet thuis dan bij je andere kind, of begrijp ik het gewoon verkeerd.
De oudste is dus groot genoeg om voor zichzelf te zorgen en het is niet zo dat er ergens een kindje eenzaam en alleen zit te zijn
Ok nu snap ik het 
Ik wil je heel veel sterkte wensen. Het is niet niets allemaal.
En probeer je zelf niet zo te sluiten, praten lucht vaak heel erg op
Of schrijf alles van je af hier op fok! Dat heeft mij toen der tijd geholpen (al was ik maar 6 weken zwanger en is het vanzelf gegaan allemaal).
Ik wil je heel veel sterkte wensen. Het is niet niets allemaal.
En probeer je zelf niet zo te sluiten, praten lucht vaak heel erg op
Of schrijf alles van je af hier op fok! Dat heeft mij toen der tijd geholpen (al was ik maar 6 weken zwanger en is het vanzelf gegaan allemaal).
Soneal, het meeste is al gezegd, maar ik sluit me er helemaal bij aan...ik vond de fysieke pijn ook prettig om te voelen. heel raar voor mensen die het niet mee hebben gemaakt en die er anders in staan, maar ik zei tegen mijn lief: als dit het enige is dat ik voel van dit kindje, wil ik het helemaal voelen... ik wilde er dan ook geen pijnstilling voor hebben, en dat was iets dat mijn man niet kon begrijpen... hij wilde me gewoon van de pijn afhelpen, want pijn is vervelend...
Toch maar niet naar huis dit weekend... de (lange) autorit leek na vannacht geen goed idee meer 
Na de curettage had ik wel wat pijn maar tot gisteravond vrijwel geen bloedverlies.
Terwijl het gisteren overdag goed genoeg ging om het zonder pijnstillers te doen, ging het gisteravond qua pijn redelijk fout, maar ik gok dat dat met het bloedverlies te maken heeft wat er sinds gisteravond ineens wel is.
Vandaag dus maar een hangdag, beetje op de bank zitten, zappen en FOK!ken onder het genot van een regelmatige dosis Paracetamol.
Hoewel het fysiek dus even wat minder gaat dan ik verwacht had, gaat het mentaal vrij goed, en ben ik met de (eindelijk) opgetuigde kerstboom toch een beetje in de kerstsfeer aan het raken.
Na de curettage had ik wel wat pijn maar tot gisteravond vrijwel geen bloedverlies.
Terwijl het gisteren overdag goed genoeg ging om het zonder pijnstillers te doen, ging het gisteravond qua pijn redelijk fout, maar ik gok dat dat met het bloedverlies te maken heeft wat er sinds gisteravond ineens wel is.
Vandaag dus maar een hangdag, beetje op de bank zitten, zappen en FOK!ken onder het genot van een regelmatige dosis Paracetamol.
Hoewel het fysiek dus even wat minder gaat dan ik verwacht had, gaat het mentaal vrij goed, en ben ik met de (eindelijk) opgetuigde kerstboom toch een beetje in de kerstsfeer aan het raken.
Soneal, dat is naar, dan ben je klaar met alles, klaar om te gaan verwerken, dan kun je dat niet eens doen op de manier die je zelf voor ogen hebt... sterkte meid.
Hallo dames, ik denk dat dit voorlopig even de laatste post van Soneal wordt...
Nadat het bloedverlies en buikpijn zaterdag steeds erger werd, en vooral als ik even gestaan had, besloten we dat ik zondag maar zoveel mogelijk in bed zou blijven.
Onder het genot van regelmatig een flinke dosis paracetamol was het gisteren aardig te handelen, tot gisteravond laat.... ik moest nog even naar de WC en toen kwamen er zoveel en zulke grote stolsels los dat mijn lief vroeg of er ook ontlasting bijzat toen hij het zag.
Niet dus, en het deed ZEER, dus toen maar even het ziekenhuis gebeld, het niet bellerige type belt op zondagavond om 22.30... zo erg was het dus.
Men dacht dat de pijn was omdat die stolsels eruitgewerkt moesten worden en ging er vanuit dat de pijn minder zou worden. Dat duurde nog even.. met een nieuwe dosis paracetamol weer naar bed gegaan, en ik heb het idee dat ik op dat moment ergere pijn had dan ik op welk moment dan ook tijdens m'n bevalling 18 jaar geleden gehad heb.
Vannacht en vanmorgen ging het wel weer qua pijn en het bloedverlies lijkt beduidend minder te worden.
Zo te zien hebben we het ergste nu gehad (fysiek) en geestelijk zal het ook wel goedkomen.
Dank voor jullie steun
Nadat het bloedverlies en buikpijn zaterdag steeds erger werd, en vooral als ik even gestaan had, besloten we dat ik zondag maar zoveel mogelijk in bed zou blijven.
Onder het genot van regelmatig een flinke dosis paracetamol was het gisteren aardig te handelen, tot gisteravond laat.... ik moest nog even naar de WC en toen kwamen er zoveel en zulke grote stolsels los dat mijn lief vroeg of er ook ontlasting bijzat toen hij het zag.
Niet dus, en het deed ZEER, dus toen maar even het ziekenhuis gebeld, het niet bellerige type belt op zondagavond om 22.30... zo erg was het dus.
Men dacht dat de pijn was omdat die stolsels eruitgewerkt moesten worden en ging er vanuit dat de pijn minder zou worden. Dat duurde nog even.. met een nieuwe dosis paracetamol weer naar bed gegaan, en ik heb het idee dat ik op dat moment ergere pijn had dan ik op welk moment dan ook tijdens m'n bevalling 18 jaar geleden gehad heb.
Vannacht en vanmorgen ging het wel weer qua pijn en het bloedverlies lijkt beduidend minder te worden.
Zo te zien hebben we het ergste nu gehad (fysiek) en geestelijk zal het ook wel goedkomen.
Dank voor jullie steun
