Snelste weg naar een falende relatie, zeker als het werk iets speciaals is voor een persoon.quote:Op donderdag 5 november 2009 15:52 schreef JustSoraya het volgende:
Maar, tot nu toe, heb ik hem gevraagd niet over zijn werk te praten.
quote:Op vrijdag 6 november 2009 17:10 schreef Ladylicious het volgende:
Ik vind mannen in het leger wel![]()
Doe me zn nummer maar dan fiets ik even langs
quote:Op woensdag 4 november 2009 15:51 schreef JustSoraya het volgende:
Mijn vriend zit sinds 14 september [mijn verjaardag! >_<] in de AMO in Assen. Ik zat hier al sinds het tussen ons aanging enorm tegenop.
Hij zit daar nu haast 2 maanden en nu ik heb gehoord wat ze daar allemaal leren begin ik een steeds grotere afstand tussen ons te voelen en als ik hem in uniform zie, en als hij zijn verhalen verteld, ben ik totaal van slag. De liefde die ik eerst voelde, is dan in 1 klap weg. Ik heb het er wel met hem over gehad, en hij houd er ook goed rekening mee, maar toch voel ik me er niet prettig bij.
Ik knap af op het idee dat hij met wapens omgaat, en dit leuk vind. Ik vind het walgelijk dat hij granaat moet werpen, dat hij zijn haar gemillimeterd heeft, dat hij gasmaskers moet dragen, dat hij steeds meer op een soldaat gaat lijken, dat ik mijn vriend amper meer terugzie, dat hij uitgezonden kan worden etc.
Vooral ook omdat ik zeker weet dat ik een toekomst met hem wil en hij dit zo lang mogelijk wil doen. Ik ben bang dat ik het op deze manier niet lang met hem volhoud en dat de toekomst, die ik zo graag met hem wil, er niet zal zijn. Ik zie het niet zitten om mijn vriend weetikveelhoelang alleen maar in het weekend te zien en hem misschien wel 6 maanden niet te zien ivm uitzending.
Natuurlijk wil ik hem zijn toekomst en opleiding niet afpakken, en ik wil hem daarbij ook zeker niet in de weg staan. Daarom houd ik me ook zoveel mogelijk aan de zijlijn en wil ik er zo min mogelijk over praten, waardoor hij weer verdrietig wordt dat ik hem er niet in steun. Maar, als ik er wel over praat, maak ik mezelf alleen nog maar meer zorgen en ga ik er alleen maar meer tegenop zien.
Hierbij heb ik ook nog een stelletje "schoonouders" die me hierbij vreselijk in de weg staan. Ik móet mijn vriend complimenteren om wat hij doet, ik móet hem ophalen als hij in uniform is, ik mag niet zeggen hoe ik me voel over zijn baan, ze pushen me om het uit te maken omdat ik alleen maar in de weg sta voor hem etc.
Ik wil zolang ik het volhoud zoveel mogelijk de situatie accepteren, maar ik hoop op wat tips om dit wat makkelijker te doen. Zijn er misschien meiden met dezelfde ervaring en "problemen" als ik?
Xoxo
Ja mijn vriendin heeft het een plaats kunnen geven, ze heeft kunnen accepteren dat ik dit als mijn leven zie en dit als mijn leven wil. Ook hebben we het heel erg veel over ethiek gehad, welke bij dit werk hoort. Misschien ook een aanrader.quote:Op donderdag 5 november 2009 11:36 schreef JustSoraya het volgende:
Esses, hoe heeft jouw vriendin het dan een beetje een plaats kunnen geven? Alleen door informatie opzoeken?
Ik probeer dat namelijk wel een beetje, maar zodra ik dan mannen in uniform met geweren zie, heb ik meteen al zoiets van "shit". Mijn vriend wil de panserinfanterie in, en daar heb ik ook plaatjes en info over opgezocht. Niet echt motiverend. >_<
Over het uitmaken:
Ik wil absoluut niet dat het uitgaat, ik vraag niet voor niks om hulp om het te "verwerken". Het punt uitgaan is mij natuurlijk ook niet ontgaan en ik heb hier ook wel aan gedacht. Maar, dit is echt hetgene wat ik wil vermijden.
Wat ik stiekem had gehoopt is dat mijn vriend dit maar een aantal jaar zou gaan doen en dan een "normale" baan zou gaan nemen, maar als hij dit tot zijn pensioen wil, betekend dit dus eigenlijk dat ik weetikveelhoelang moet missen. Ik heb echt enorm veel respect voor de vrouwen die dit kunnen, want het lijkt mij dat je je vriend eigenlijk zo veel mogelijk bij je zou willen hebben.
mijn vriendin en ik zijn ook tegenpolen. Soms werkt het even niet, maar als je van elkaar houd, werkt het uiteindelijk welquote:Op woensdag 4 november 2009 18:00 schreef TimMer1981 het volgende:
Sowieso is het mij een raadsel dat je met iemand een relatie kunt hebben die compleet anders dan jij is. "Tegenpolen trekken elkaar aan."; my ass, dat zie je maar weer.
JIj maakt nou zo'n domme fout. Je maakt afstand door een deel van zijn leven te negeren. Je wilt er niets meer van weten, dat is zo ongelovenlijk jammer. Ga over de ethiek achter die lessen praten (ik weet niet of je vriend geschikt is om over dat soort dingen te praten) en ga met hem praten over het waarom hij dit wil.quote:Op donderdag 5 november 2009 15:52 schreef JustSoraya het volgende:
Ik heb nooit echt een afkeer tegen het leger gehad, maar zodra je eigen vriend ermee bezig is, ligt alles toch wel ietsjes anders.
Mijn probleem met het leger is, dat ik inderdaad bang ben dat hij veranderd. Dat hij een ander wordt dan hoe ik hem ken, en ja, dat merk ik nu ookal. Ook ben ik gewoon bang voor de dingen die hij doet. Ik heb me nooit goed gevoeld bij wapens en alles, en nu is degene waarvan je zo houd daar mee bezig. Het geeft een soort van afkeer naar hem.
Maar, tot nu toe, heb ik hem gevraagd niet over zijn werk te praten. Elke keer als ik maar iets hoor over schietles, gasmaskers snel opdoen weetikveel, dan barst ik weer spontaan in huilen uit omdat ik er zo'n afstand door krijg. Ik snap dat die afstand er ook komt door er niet over te praten, maar door erover te praten herken ik hem niet meer terug.
Ik ken mijn vriend als een enorm lief mens. Nooit vechten en ook geen behoefte toe en dat gaf me juist zo'n fijn gevoel bij hem. Ik houd echt niet van macho's x'D
Maar, dat is nu helemaal zo anders..!
Het is gewoon allemaal zo moeilijk te accepteren.. >_<
Ik?quote:
Pumatje, echt... Als ik wist wie je was, zou ik je na dit soort reacties zelfs professioneel niet meer serieus kunnen nemen...quote:Op vrijdag 6 november 2009 19:30 schreef Pumatje het volgende:
[..]
zo, ik verwacht binnenkort een topic in pub, of een ander subforum met
Het is uit, boe-hoe , hoe krijg ik hem terug.. of iets in die trant
Nou ja, helemaal onrealistisch is het natuurlijk niet he. We kunnen hier wel koek en ei spelen, maar het zou niet de eerste relatie zijn die hierop stukloopt.quote:Op vrijdag 6 november 2009 20:45 schreef Esses het volgende:
Pumatje, echt... Als ik wist wie je was, zou ik je na dit soort reacties zelfs professioneel niet meer serieus kunnen nemen...
Nou ja, begin eens met het leger gewoon als baan zien in plaats van iets verschrikkelijks zou ik zeggen.quote:Op zaterdag 7 november 2009 11:13 schreef JustSoraya het volgende:
Ik heb dit topic geplaatst omdat ik tips wil om het te accepteren.
Dit heb ik al meerdere malen gezegd, want ik wil het niet uitmaken.
Daarom vraag ik tips enz om er wat meer rust bij te krijgen, ik vraag het niet voor niets!
Zoals bijvoorbeeld boodschappenlijstjes die in afkortingen wordt gedicteerd: habu's en knawo'squote:Op woensdag 4 november 2009 16:53 schreef Northside het volgende:
Legervrouwen zijn een apart type vrouw. Jij bent het niet.
Oh, en het wordt alleen maar erger, straks gaat hij in voor jou onbegrijpelijke afkortingen praten en lachen om dingen die jij totaal niet begrijpt. En dan trekt hij nog meer naar z'n maatjes toe en wordt de afstand nog groter.
Aanpassen of stoppen.
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |