Vriend in het leger

Hygiene en preventieve gezondheidszorg alsk t nog goed wist kort gezegd, jezelf verzorgen, tandjes poetsen enz. enz.

quote:

Op woensdag 4 november 2009 21:56 schreef Esses het volgende:
Ik ga hier denk ik maar een stukje schrijven over mijn leven. Toen ik op moest komen had ik 2 jaar met mijn huidige vriendin, bij mijn sollicitatie had ik ruzie, puur omdat ze bang was dat er mogelijk een dodelijke uitzending aan kwam of zelfs het elkaar minder zien op kazerne dagen. Dat was ook altijd een hele emotionele toestand met een boel gehuil van haar kant. Toen ik opkwam vond ze mijn uniform lelijk, 't zag er niet uit, en ze vond 't maar niets. 'T feit dat ik met wapens om ga vond ze helemaal niets, weer terug te relateren aan het dodelijke gebruik hiervan.

Ik mis even de zin waarin je zegt dat het jullie gelukt is en dat jullie al jaren gelukkig samenleven...

Northside, ik zeg al dat 't mij gelukt is, maar t is gelukt idd, we zijn al een aantal jaartjes samen, en hebben idd toekomstplannen. Zo beter? Jaloers omdat ik met een betere opmerking kom dan "maak t uit"?

quote:

Op woensdag 4 november 2009 22:21 schreef Esses het volgende:
Northside, ik zeg al dat 't mij gelukt is, maar t is gelukt idd, we zijn al een aantal jaartjes samen, en hebben idd toekomstplannen. Zo beter? Jaloers omdat ik met een betere opmerking kom dan "maak t uit"?

"en ik denk zelf dat het helemaal goedkomt" is het enige in die richting dat ik in jouw verhaal lees. Ik vraag ernaar omdat het, als jij jouw verhaal als voorbeeld voor haar wil gebruiken, wel zo leuk is als jouw verhaal goed afloopt.

quote:

Op woensdag 4 november 2009 22:27 schreef Northside het volgende:

[..]

"en ik denk zelf dat het helemaal goedkomt" is het enige in die richting dat ik in jouw verhaal lees. Ik vraag ernaar omdat het, als jij jouw verhaal als voorbeeld voor haar wil gebruiken, wel zo leuk is als jouw verhaal goed afloopt.

Ah ok, maar dat liep het

"And we happily lived ever after"

quote:

Op donderdag 5 november 2009 11:36 schreef JustSoraya het volgende:

Wat ik stiekem had gehoopt is dat mijn vriend dit maar een aantal jaar zou gaan doen en dan een "normale" baan zou gaan nemen, maar als hij dit tot zijn pensioen wil, betekend dit dus eigenlijk dat ik weetikveelhoelang moet missen. Ik heb echt enorm veel respect voor de vrouwen die dit kunnen, want het lijkt mij dat je je vriend eigenlijk zo veel mogelijk bij je zou willen hebben.

Dikke kans dat dit alsnog gaat gebeuren. Heel veel soldaten doen het een paar jaar en dan begint het ook "gewoontjes" te worden. Qua doorgroei, salaris en secundaire arbeidsvoorwaarden is het dan ook allemaal niet zo bijzonder meer en ze stappen dan weer terug in de burgermaatschappij. Dat "tot zijn pensioen" zou ik dus nog maar even afwachten.

Legervrouwen zijn in mijn ervaring trouwens meestal vrij zelfstandige vrouwen met een eigen sociaal netwerk.

Niet iedere militair blijft tot zijn pensioen in dienst, maar dat is natuurlijk een open deur. Het is best een goede werkgever, dus er is zeker wat voor te zeggen.

Ik denk dat vooral jij een switch zult moeten maken als je eraan wilt werken.
Verder moet je goed nadenken over het feit dat er iets je stoort/vervelend, terwijl je vriend het juist belangrijk/mooi vind.

Blijf jij je storen aan het Ding (ongeacht of het defensie of iets anders is) of kan je inzien dat je vriend het belangrijk vind en kan je hem daarin steunen. Je hoeft niet het Ding te ondersteunen, maar wel je vriend en achter hem staan.

Als je niet achter je vriend kan gaan staan, dan gaat het (heel) zwaar worden. Niet alleen nu, maar ook in de toekomst. Want daar draait het mede om in een relatie: elkaar steunen.
Nu klink je een beetje als: ik, ik en ik.

En over het missen. Ja, dat hoort er soms bij. En ja, het is zéker zwaar. Maar het kan je/jullie ook sterken. Niets is mooier dan na een periode van elkaar missen, in elkaars armen te vallen.

Het viel mij trouwens wel mee, die oefeningen en weekeinden weg. Lekker de ruimte voor mij alleen, diagonaal in een tweepersoonsbed, op stap met vriendinnen, lekker eigengereid je eigen ding doen. vond ik best heerlijk. Was soms zelf blij als ie weer even vertrokken was.

Maar die uitzending was goddomme pittig. Ik had sowieso een zware periode: ik raakte arbeidsongeschikt, had een hernia, en het bedrijf waar ik werkte ging over de kop en ik lag in de clinch met mijn schoonmoeder.
Geen woord van gelogen. En toch. Toch kwamen we er doorheen en waren we sterker dan ooit.

Mijn ervaring is dat je zelf stevig in schoenen moet staan, en niet afhankelijk moet zijn van je partner. Als je er zelf van overtuigd bent dat je, op jezelf, en dus zonder je partner, lekker je ding kan doen, door het leven kan gaan, dan komt het vanzelf goed.
Maar als je je vriend nodig hebt om door het leven te komen en je handje vast te houden, dan werkt het gewoon niet. Normaal ook niet, maar in jouw situatie al helemaal niet.

Ga niet zitten 'wachten' tot je liefje bijdraait. Wachten kan duur bekocht worden.

Ow ja, die van mij is na 11 jaar militair geweest te zijn, vertrokken naar het burgerleven. Heeft een mbo tijdens dienst gedaan, en zit nu in het laatste jaar HBO.

[ Bericht 8% gewijzigd door jack4ya op 05-11-2009 12:02:31 ]

Hoe lang zijn jullie al samen eigenlijk?

quote:

Op donderdag 5 november 2009 11:36 schreef JustSoraya het volgende:
want het lijkt mij dat je je vriend eigenlijk zo veel mogelijk bij je zou willen hebben.

Er zijn wel meer banen waar dat niet mogelijk is

Wat mij niet helemaal duidelijk is, is waarom jij zo'n afkeer tegen defensie hebt? Ben je bang dat hij gewelddadiger wordt? Dat zijn karakter verandert?

Wat Esses zegt klopt namelijk helemaal. Betrokken blijven is zooo belangrijk. Als je je afzijdig houdt en niet weet wat hij met termen bedoelt of hoe zijn dag er uit ziet, dan gaat er echt een afstand tussen jullie komen. Maar ik kan me ook voorstellen dat jij je per se in iets wilt verdiepen waar je een afkeer tegen hebt. Daarom is het belangrijk om precies te herkennen wat het probleem is..

Je creeert zelf die afstand inderdaad door er niet over te willen praten. Bovendien vind ik het oneerlijk van je. (Ik zeg dit met de goede bedoelingen, ik wil je zeker niet afkatten,) want je vriend gaat door een bijzondere periode. Leert veel nieuwe dingen, krijgt een ander karakter, maar mag daar niet over praten. Hij is waarschijnlijk vol van al het nieuws, (de roze bril bij de aanvang van een bepaalde levensfase) maar kan het niet eens delen met degene met wie hij het waarschijnlijk het liefst wil delen.

En natuurlijk veranderd hij. Iedereen verandert gedurend zijn leven. Jij toch ook mag ik hopen. Dat is groei en heel natuurlijk. Je bent bang voor verandering, maar sluit je je af voor iedere verandering in je leven, of stel je je open op? Of is het alleen deze verandering.

En echt, ik heb best wat militairen gezien, en ik kan er geen 1 *] bedenken die een domme macho was. Ik denk dat je een heel verkeerd beeld heb bij militairen? Als je het echt wilt proberen, dan zul je ook echt je moeten verdiepen, wat je nu doet werkt contra productief.

Heb toch vertrouwen in je vriend dat hij lief voor je blijft. Wat meer kan je nu wensen?

_{*] Als je goed zoekt, vind je natuurlijk altijd lui die wel zo zijn. Maar dat heeft weinig met militair zijn te maken}

Wat doe je eigenlijk zelf voor werk?

Hoever is het tussen Plaats van AMO en jullie woonplaats?
Ik weet nog dat mijn vrouw (toen nog mijn vriendin) het ook niet echt geweldig vond. Maar toen ik klaar was met mijn AMO en naar mijn paraate onderdeel ging, was ik gewoon elke avond thuis en leek het net een gewone baan. Natuurlijk afgezien van de oefeningen en de uitzendingen... maar zelfs dat viel nog wel mee als je het gemiddelde per jaar nam...

quote:

Op donderdag 5 november 2009 16:07 schreef jack4ya het volgende:

En echt, ik heb best wat militairen gezien, en ik kan er geen 1 *] bedenken die een domme macho was. Ik denk dat je een heel verkeerd beeld heb bij militairen?

_{*] Als je goed zoekt, vind je natuurlijk altijd lui die wel zo zijn. Maar dat heeft weinig met militair zijn te maken}

Ken je alleen officieren ofzo? Ik bedoel... zelfs de militairen zelf ontkennen niet dat er flink wat aardappels tussenlopen.

Aah kijk nu is het mij iets duidelijker .

Ik snap je angst voor dat hij verandert, maar wanneer jij hem al zeven jaar kent en echt een toekomst met hem wilt, dan weet je waarschijnlijk ook wel hoe hij in elkaar steekt. Hij zal heus niet opeens een compleet ander mens worden. Hij zal uiteraard wel een beetje veranderen. Dat is ook niet per se slecht. Wat ik in mijn vriend eigenlijk merkte was dat hij in no-time veel volwassener werd.

Je kunt het werk bij het leger ook anders proberen te gaan zien dan rondrennen met wapens en gasmaskers. Denk bijvoorbeeld aan het feit dat hij later misschien echt mensen kan gaan helpen .

Hij is waarschijnlijk ook oud en wijs genoeg om werk en privé te scheiden hoor . Dat hij op zijn werk geacht wordt om op een bepaalde manier te reageren, betekent niet per se dat hij thuis ook zo gaat zijn. Het is maar zijn werk, dat determineert hem niet als persoon.

Nogmaals, het beste is om het er met hem over te hebben. Ik vind het wel goed van je dat je hiervoor uitkomt . Dat geeft inderdaad aan dat jij om hem geeft.

Dat zou kunnen, ja, een stapel onder officieren, enkele officieren.
Ik zei ook dat ík de macho's niet veel gezien had.

Maar goed, dat zijn óók militairen. Waarmee ik wilde aangeven, dat niet iedere militair soldaat blijft.
Soldaten zijn vaak ook jonge honden, net als meeste jonge jongens. Maar om daar defensie de schuld van te geven lijkt me niet reel.

De mánnen daarintegen: niets mis mee hoor. Meestal heerlijke kerels. Kunnen prima voor zichzelf en hun omgeving zorgen, kunnen hun zooi ruimen, niet te beroerd om hun handen uit de zakken te halen. Wat hierboven gezegd wordt: jongens worden mannen. Zelfstandiger en volwassener. (Ik hoef niet weer een disclaimer te plaatsen he?)

Alleen LUMB-ers vond ik een apart slag vent. Maar ook dat is op zich wel logisch.

Maar goed, misschien heb ík een vertekend beeld. Dé standaard militair bestaat niet. Ieder is anders, en heel gek: net een mens

Die van mij, was ook 's avonds vaak thuis hoor. Behoudens de oefeningen, weekendjes en een uitzending, was de tijd samen behoorlijk normaal. En ook hij is geen macho. Wel een heerlijke vent, die weet wat ie wil en hoe hij dat wil bereiken. Defensie heeft 'm best gevormd. Prima normen en waarden, sterk karakter. En goed ook mag ik wel zeggen.

het is en blijft gewoon een lastige kwestie met een vriend of vriendin in het leger,
ik ben op het moment zelf uitgezonden naar africa met de evertsen mijn vriendin zit nu ook thuis, ze vind het ook niet leuk dat ik weg ben maar je zoals de anderen al zeiden defensie wordt word nu eenmaal welles uitgezonden en het heeft een eigen wereld en cultuur zeg maar, in de 3,5 jaar dat ik er nu bij zit ben ik ookal 3 keer 6 maanden weggeweest het is niet altijd even leuk.

Maar op het moment dat je elkaar weer ziet ben je echt weer blij het is alsof je elkaar weer voor het eerst verliefd aankijkt

als hij eenmaal er echt mee bezig is zal hij wel veranderen met karakter maar dat hoeft niet slechter te zijn of een macho of iets te worden, veel mensen zijn juist blij met het karakter van de meeste militairen.

ze zijn beschermender, hij zal altijd voor je opkomen, zorgzamer, goedgemanierd, en de meeste hebben een grote morele waarde meegekregen en respect.

maar ook de oefeningen die hij doet zullen niet altijd even prettig zijn voor hem, en dan is het fijn om er met iemand over te kunnen praten, zijn hart luchten.

als je wat meer met hem gaat praten zul je meer inzicht krijgen in hoe het er allemaal aan toe gaat en dan zul je wel bijdraaien, hij is waarschijnlijk ook zo enthousiast over het schieten en met gasmaskers spelen.
als je iets nog nooit hebt gedaan en dan ga je ineens schieten en allerlei dingen doen die iemand in de burgermaatschappij nooit zal doen maakt het toch weer een speciale ervaring en dat is leuk om over te vertellen.

en 2,5 uur is niet zo ver met de trein als hij dan straks een auto heeft dan is het al een stuk mindere reistijd dat scheelt een hoop, als ik kijk naar mijzelf mijn vriendin woont bij maastricht en ik ben geplaatst in den helder , dat is 300 km even 5 uur reistijd en op vrijdag is het helemaal een grote chaos.

groeten en succes