Hoe gaat het met de OUD-users? Deel 89 (was: moeders-topic)

Estrys wat fijn! En wat is nou de truc om op dit punt te komen? Heb je een receptje? Dan wil ik em heel graag lenen!
Al gaat het hier ook vooruit hoor, ik moet volgende week terug naar de huisarts en ik heb al een lijstje met vragen klaarliggen waar ze hopelijk antwoord op heeft. Kan ik daarna weer verder met mezelf worden.
Oeke, 17 uur zonder je uk, je hebt het overleefd. En Chan, fijn dat het beter gaat en dat je oplossingen gevonden hebt. Komt vast goed op den duur!

wat fijn, er is gewoon een hoop positieviteit hier! meiden, ik ben blij dat het zo goed gaat met jullie en met jullie kindjes!

quote:

Op vrijdag 30 oktober 2009 13:39 schreef Estrys het volgende:
Ik heb mezelf weer gevonden! Niet hetzelfde als voorheen maar aangepast aan het moederschap. En die ik is leuk vind ikzelf. Ik merk het aan de manier waarop ik loop, de manier waarop ik praat en de manier waarop ik dingen zie Ik ben er weer

wat fijn!

Chan ook fijn dat je een (tijdelijke) oplossing gevonden hebt. Klinkt als een goeie middenweg, een beetje wentijd voor allebei.

quote:

Op vrijdag 30 oktober 2009 13:39 schreef Estrys het volgende:
Ik heb mezelf weer gevonden! Niet hetzelfde als voorheen maar aangepast aan het moederschap. En die ik is leuk vind ikzelf. Ik merk het aan de manier waarop ik loop, de manier waarop ik praat en de manier waarop ik dingen zie Ik ben er weer

Wat geweldig Estrys! Goed gedaan dame!

Fijn Estrys!

Goed idee Chan, lekker wat meer tijd om met Timo te zijn en te wennen om zonder hem te zijn.

Spannend Miss, op kantoor zijn, klinkt als een fijne werkplek. Maar ik snap heel goed dat je er eigenlijk nog geen zin in hebt.

Hopelijk weet ze de antwoorden, Mefke. Dan kan je weer verder.

quote:

Op vrijdag 30 oktober 2009 13:39 schreef Estrys het volgende:
Ik heb mezelf weer gevonden! Niet hetzelfde als voorheen maar aangepast aan het moederschap. En die ik is leuk vind ikzelf. Ik merk het aan de manier waarop ik loop, de manier waarop ik praat en de manier waarop ik dingen zie Ik ben er weer

Hóe doe je dat toch? Ik ben al ietsje meer dan een jaar verder en het lijkt wel alsof ik mezelf steeds meer kwijtraak ipv dat ik mezelf weer hervind

_{met het risicio dat ik hier ook iedereen over me heen krijg...} ik mis mijn oude leven af en toe zo erg terwijl ik zo'n lief, leuk, grappig meisje er voor terug heb gekregen. Boehoe

Geppie, praat je daar wel eens over met iemand? Ik bedoel IRL... Dat kan toch niet fijn zijn voor je, dat je dan dus niet zo lekker kan genieten van je leventje met je mooie lieve leuke grappige meisje erbij...
sterkte!

quote:

Op vrijdag 30 oktober 2009 19:49 schreef geppie het volgende:

[..]

Hóe doe je dat toch? Ik ben al ietsje meer dan een jaar verder en het lijkt wel alsof ik mezelf steeds meer kwijtraak ipv dat ik mezelf weer hervind

_{met het risicio dat ik hier ook iedereen over me heen krijg...} ik mis mijn oude leven af en toe zo erg terwijl ik zo'n lief, leuk, grappig meisje er voor terug heb gekregen. Boehoe

Ik zat blijkbaar niet zo heel ver verstopt. Maar ik ben zo blij dat ik snel ermee aan de slag ben gegaan. Anders was het misschien veel erger geworden. Moet zeggen dat de haptotherapie echt geweldig is geweest. Het heeft me echt geholpen om in te zien waarom ik bepaalde keuzes maak of dingen juist niet doe. Ik ben me veel meer bewust van mezelf zeg maar. Je moet echt hulp zoeken hoor want soms lukt het zelf gewoon even niet.

Ik mis mijn oude leven niet (welk leven ) maar ik mis wel eens het kunnen gaan en staan waar ik wil zonder met iemand rekening te houden. Maar ik weet wel dat het zo weinig zin heeft om daar bij stil te staan. Het is er niet meer, klaar. Het heeft geen zin om vast te houden aan wat ooit was.

Geppie, jezelf kwijtraken klinkt niet goed. Hoe leuk je meisje ook is. Blijf je daar niet te lang mee lopen? Je bent er zelf ook nog!

Lief van je mijsje! Zou me heel goed kunnen voorstellen dat jij denkt: mens wat zeur je nou...

Ik probeer er wel over te praten maar het is een soort taboe lijkt het soms wel. Voel me vaak onbegrepen en vooral ondankbaar. Heb al aan de bel getrokken hoor, maar soms moet ik het even van me afschrijven en als ik het lees van Estrys vind ik het zó tof voor iemand maar dat wil ik zelf ook!

Oh ik was nogal sloom aan het typen, kwam niet uit mijn woorden. Maar Estrys en Yppy ook bedankt voor jullie woorden!

quote:

Op vrijdag 30 oktober 2009 20:51 schreef geppie het volgende:
Lief van je mijsje! Zou me heel goed kunnen voorstellen dat jij denkt: mens wat zeur je nou...

Ik probeer er wel over te praten maar het is een soort taboe lijkt het soms wel. Voel me vaak onbegrepen en vooral ondankbaar. Heb al aan de bel getrokken hoor, maar soms moet ik het even van me afschrijven en als ik het lees van Estrys vind ik het zó tof voor iemand maar dat wil ik zelf ook!

Je zeurt niet hoor, echt niet. Jeetje weet je hoeveel er veranderd als je een kind krijgt. Er zou eigenlijk veel meer begeleiding moeten zijn voor nieuwe moeders

Bij jou komt het echt, zeker als je al aan de bel hebt getrokken hoor, dat is toch de eerste stap

quote:

Op vrijdag 30 oktober 2009 20:51 schreef geppie het volgende:

Ik probeer er wel over te praten maar het is een soort taboe lijkt het soms wel. Voel me vaak onbegrepen en vooral ondankbaar. Heb al aan de bel getrokken hoor, maar soms moet ik het even van me afschrijven en als ik het lees van Estrys vind ik het zó tof voor iemand maar dat wil ik zelf ook!

Hoe heb je aan de bel getrokken? Wat voor hulp krijg je? Helpt dat je? Je schrijft dat het steeds slechter gaat. Als de hulp niet genoeg is, zorg dan dat je meer krijg!
En dat taboe, dat is stom. Zoek mensen waar je wel eerlijk kunt zijn en besteed daar je energie aan. Is het al zo sinds je bevalling?

Maar

quote:

Op vrijdag 30 oktober 2009 20:56 schreef Estrys het volgende:

[..]

Je zeurt niet hoor, echt niet. Jeetje weet je hoeveel er veranderd als je een kind krijgt. Er zou eigenlijk veel meer begeleiding moeten zijn voor nieuwe moeders

Bij jou komt het echt, zeker als je al aan de bel hebt getrokken hoor, dat is toch de eerste stap

Hier even op inhakend.

Dat vind ik dus reuze meevallen! Tijdens mijn zwangerschap werd ik van alle kanten gewaarschuwd: "Geniet nog maar even van je vrije leventje, straks is het voorbij!" en: "Een kind zet je hele leven op z'n kop".

Door dit soort opmerkingen had ik de verwachting dat ik in een totaal ander omniversum terecht zou komen zodra Lente geboren werd. Maar ik ons huis staat nog steeds, ik ben nog steeds dezelfde, zoveel is er eigenlijk niet veranderd. Behalve natuurlijk dat er een lief klein meisje in de wieg ligt.

Grappig is dat als ik dit tegen die mensen zeg, ze stuk voor stuk roepen: 'Wacht maar, dat komt nog wel! Nu slaapt ze nog veel, maar straks als ze ouder is..."

We zullen zien..!

Niet om jullie problemen te bagataliseren hoor. N. en ik hadden het hier toevallig vandaag over en moest er aan denken zodra ik deze post zag.

quote:

Op vrijdag 30 oktober 2009 21:10 schreef YPPY het volgende:

[..]

Hoe heb je aan de bel getrokken? Wat voor hulp krijg je? Helpt dat je? Je schrijft dat het steeds slechter gaat. Als de hulp niet genoeg is, zorg dan dat je meer krijg!
En dat taboe, dat is stom. Zoek mensen waar je wel eerlijk kunt zijn en besteed daar je energie aan. Is het al zo sinds je bevalling?

Dat dus! En uiteraard een . Want Geppie zorg voor jezelf. Praat en zoek hulp hierin. Jij mag jezelf niet kwijtraken.

En voor de anderen een voor zij die zich weer gevonden hebben en een sterkte voor hen die het nodig hebben.

En zelf ga ik morgen met twee hele lieve meisjes op wereldavontuur. We gaan met de bus en trein naar mijn vader. En het duurt maar 3 uur voordat we op het station staan. Daar komt opa ons gelukkig halen. Het wordt een raar weekend. Vol van gezellige dingen, maar ook een weekend van herrineren. We herdenken mama dit weekend. maar op een leuke manier met spelletjes en gourmetten.

quote:

Op vrijdag 30 oktober 2009 20:51 schreef geppie het volgende:
Lief van je mijsje! Zou me heel goed kunnen voorstellen dat jij denkt: mens wat zeur je nou...

Ik probeer er wel over te praten maar het is een soort taboe lijkt het soms wel. Voel me vaak onbegrepen en vooral ondankbaar. Heb al aan de bel getrokken hoor, maar soms moet ik het even van me afschrijven en als ik het lees van Estrys vind ik het zó tof voor iemand maar dat wil ik zelf ook!

fijn dat je aan de bel hebt getrokken Geppie! Het is gewoon heel naar als je je zo voelt! En ik denk helemaal niet: mens wat zeur je nou! ik kan me wel voorstellen dat het ook wel eens echt moeilijker gaat dan je eigenlijk had gehoopt! Ik hoop dat je je gauw wat beter voelt! En ik deel met je dat van je afschrijven af en toe gewoon heerlijk kan helpen! gewoon doen hoor! (ik lijk die energie-reclame wel...)

Weet je Geppie, als ik je post lees, vraag ik me af wat je van je oude leven mist. Misschien is dat iets om voor jezelf te ontdekken. En als je weet welk aspect je mist dan kun je dat misschien weer in je leven terug brengen. Dan hoeft het niet zo radicaal anders te voelen. En ik zou zeker hulp zoeken. Het is niet goed je zo slecht te voelen.

Ik voel het zelf meer als Serpente en Estrys het beschrijven. Er is niets veranderd en dat wat er veranderd is is niet meer terug te draaien. Ik kan het accepteren zoals het is en ik ben er erg gelukkig mee. Af en toe moet ik nog zoeken naar een evenwicht tussen zorg en werk.
En ik geloof dat ik me daar gelukkig mee mag prijzen als ik het hier soms lees.
Sterkte mama's die zo moeten wennen aan hun nieuwe rol.

Chacama, ik hoop dat je een mooi herdenkingsweekend hebt, vol liefde, gezelligheid en avontuur.

Geppie hulp kan heel goed helpen. Als om wat voor een reden ook een verandering in je leven komt kan je idd jezelf kwijt raken. En dat lukt soms niet alleen, helemaal niet als iedereen over je heen valt voor jouw gevoel. Denk aan jezelf! Sterkte!

Hoe is het met jou Anitra?

quote:

Op vrijdag 30 oktober 2009 21:44 schreef chacama het volgende:

[..]

En zelf ga ik morgen met twee hele lieve meisjes op wereldavontuur. We gaan met de bus en trein naar mijn vader. En het duurt maar 3 uur voordat we op het station staan. Daar komt opa ons gelukkig halen. Het wordt een raar weekend. Vol van gezellige dingen, maar ook een weekend van herrineren. We herdenken mama dit weekend. maar op een leuke manier met spelletjes en gourmetten.

Geniet ervan, denk idd aan de goede mooie dingen die jullie samen hadden.

Chacama, hoe was je weekend? Heb je kunnen genieten van de herdenkingstijd?
Heeft je moeder je kinderen meegemaakt?

Estrys, wat fijn dat je jezelf weer gevonden hebt!

Geppie, je bent echt niet de enige die het zo voelt, hoor! (Ik niet, maar je leest het hier vaak genoeg) Probeer goede hulp te zoeken, en hopelijk kom je er snel uit.

ssserpente, wat fijn dat het zo goed gaat! ik vond het ook niet zo wereldschokkend, maar voor sommige mensen heeft de verandering toch een hele grote impact.

chacama, hoe was je weekend?

Bedankt voor jullie woorden! Ik heb aan de bel getrokken bij het CB ( ) huisarts (doorverwezen naar psych)en via mijn werk praat ik af en toe met een bedrijf maatschappelijk werker.

Wat ik precies mis aan mijn oude leven kan ik niet goed verwoorden, maar het is meer de druk van de gigantische verantwoordelijkheid die ik nu voel. Misschien ben ik gewoon egoistisch en moet ik er niet zo over malen.

Chacama dat klinkt als een mooie manier om iemand te herdenken, ik hoop dat jullie een mooi weekend hebben gehad!

Knap Geppie, dat je aan de bel hebt getrokken! Ken het gevoel van het oude-leven-missen niet helemaal, al heb ik soms weleens heimwee naar het kunnen gaan en staan waar je wilt...

quote:

Op vrijdag 30 oktober 2009 21:43 schreef Ssserpente het volgende:
Maar
[..]

Hier even op inhakend.

Dat vind ik dus reuze meevallen! Tijdens mijn zwangerschap werd ik van alle kanten gewaarschuwd: "Geniet nog maar even van je vrije leventje, straks is het voorbij!" en: "Een kind zet je hele leven op z'n kop".

Door dit soort opmerkingen had ik de verwachting dat ik in een totaal ander omniversum terecht zou komen zodra Lente geboren werd. Maar ik ons huis staat nog steeds, ik ben nog steeds dezelfde, zoveel is er eigenlijk niet veranderd. Behalve natuurlijk dat er een lief klein meisje in de wieg ligt.

Grappig is dat als ik dit tegen die mensen zeg, ze stuk voor stuk roepen: 'Wacht maar, dat komt nog wel! Nu slaapt ze nog veel, maar straks als ze ouder is..."

We zullen zien..!

Niet om jullie problemen te bagataliseren hoor. N. en ik hadden het hier toevallig vandaag over en moest er aan denken zodra ik deze post zag.

Wacht maar, dat komt nog wel!

_Echt!

Het is hier niet echt dat ik mijn oude leven mis, ik mis eerder mijn oude ik en dan lichamelijk en de invloed van de hormonen. En ik vind het heel lastig dat ik Driekus niet meteen het liefste van het liefste vond en dat ik het kereltje echt moet leren kennen.
En Geppie, dat van dat taboe dat herken ik. Ik vond de drempel heel hoog om tegenover mijn man toe te geven dat ik me zo voelde. Daarna ging het bij de huisarts al beter, maar de rest van mijn omgeving weet het niet eens. Die weten alleen dat ik deels gestopt ben met bv omdat ik daar zo'n moeite mee had. Oke, dat was/is deel van het probleem, maar ik heb dus nooit uitgesproken waar ik precies mee zat. Al vermoed ik dat bijvoorbeeld mijn ouders en zusje het wel vermoeden. Het is zo lastig om toe te geven hoe je je voelt, dus des te knapper dat je het gedaan hebt, dat is vast stap 1 naar een oplossing!

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 22:08 schreef mefke79 het volgende:
Het is hier niet echt dat ik mijn oude leven mis, ik mis eerder mijn oude ik en dan lichamelijk en de invloed van de hormonen. En ik vind het heel lastig dat ik Driekus niet meteen het liefste van het liefste vond en dat ik het kereltje echt moet leren kennen.

Dit alleen al heeft bij mij een maand of vier, vijf geduurd Toen ze bijna zes maanden was, viel het kwartje: ik ben gewoon iemands moeder, M. is míjn kind, ík heb gewoon een kind
En toen ging ik denken dat ik geen goede moeder was omdat ik geen 'oermoeder' ben of althans me niet zo voel. Leuk hoor, zo'n eerste tandje, fruithapje etc. maar ik heb er gewoon niet veel mee. Ik ben het pas leuk gaan vinden toen ze zelfstandig is gaan zitten, gaan kruipen. Dus het goede gevoel komt wel, ooit. Omdat ik het nu pas geloof als mensen zeggen: "het wordt steeds leuker".

@Mefke: misschien vervelend voor jou maar ik ben zó blij dat ik niet de enige ben. Jij ook veel succes/plezier met het leren kennen van je kindje!

Dames, juist open proberen te zijn en blijven en dan kijken wat nodig is. Eerlijk durven zijn over je gevoel, echt. Wat YPPY zegt ook verder.

Estrys, wat fijn hoe jij je nu weer voelt! Wat zul je opgelucht zijn!

mefke en geppie wat goed dat jullie hier zo open zijn. Ik herken t wel een beetje.

Jamie is een heerlijk ventje, heel tevreden... huilt bijna niet, drinkt goed aan de borst, en slaapt s nachts ongeveer 5 tot 6 uur aan één stuk. Donderdag is hij op de weegschaal geweest en was 340 gram aangekomen in 1 week tijd. Als hij komt voor de voeding 's nachts heb ik er echt moeite mee, dan denk ik is het weer zover, ik wil slapen en dat terwijl ik echt niet mag klagen.

Gister avond was hij aan t huilen, hij had krampjes. Ik kan dan dus gewoon slapen en dan zit mn lief met hem en dan is mn lief ten einde raad. Uiteindelijk lag Jamie in zn wieg toen begon hij te spugen, het zat tot op zn voeteneind onder. Mn beide mannen in tranen. Ik kan dan alleen maar rationeel handelen, wieg verschonen, Jamie schone kleren aan, en hup terug in de wieg... toen viel hij in slaap. Ik voel me dan zo'n
ontzettende ongevoelige moeder.

Wat ik ook niet kan uitstaan is dat ik lichamelijk gewoon nog niet zo sterk ben... (Jamie is nu 2 weken en 2 dagen oud) Heb nog veel last van mn onderkant. Als ik een stuk gelopen heb, is het net alsof ik een trap in mn kruis heb gehad. In een opwelling heb ik kaarten besteld voor de jonge gezinnen beurs ( 8 nov), ik wil er heel graag heen... maar ik hoop dat ik t trek.

Genoeg geklaagd... al met al hou ik wel ontzettend veel van mn kleine mannetje en vind t heerlijk om met hem te knuffelen.

Martine: dat praktische is toch gewoon ook heel handig?
Baby spuugt alles onder. Wat moet er gebeuren? Bed schoon, baby schoon, baby weer in bed.
Wat heeft dan meer zin, meehuilen of aanpakken?

En dat moeë door gebroken nachten is ook doodnormaal. Ik denk niet dat er één moeder is die denkt "yay, ik mag weer een nachtvoeding geven!" (ok, ok, gevalletjes stuwing niet meegerekend )

De eerste tijd is gewoon zwaar joh, het wordt écht-echt beter! En dat je het af en toe zwaar vermoeiend vind is logisch. Je bent net bevallen (nee, 2 weken geleden is niet lang geleden ) Je lijf is nog echt niet wat het was en je baby kost nog heel veel tijd en aandacht.

8 November naar de jonge gezinnenbeurs... Gewoon heengaan en kijken of het lukt? Lijkt mij wel een plan Is het een beetje dichtbij of moet je eerst een paar uur reizen?

Hier gaat het ruk Mama zijn is leuk, zwanger zijn is ook leuk, maar mama zijn terwijl je zwanger bent en je lichaam je laat vallen als een baksteen is vrij stom
Ik krijg steeds meer oeite met de vraag 'zo en hoe gaat het met jou en je buik' enzo... Waarom vragen mensen dat überhaupt... Als is eerlijk ben gaat deze zwangerschap gewoon niet lekker. Hoe blij ik ook ben dat er weer een baby komt. Maar mensen die stralend en kijkend naar je buik vragen hoe het gaat, daar zeg je ook niet tegen "beroerd, ik wou dat ik een maand of 4 verder was"