Gelogen over land van herkomst. Opbiechten of niet?

Hallo allemaal, ik zit met een moreel dilemma en ben erg nieuwsgierig naar jullie mening hierover.

Voor de context, ik ben geboren in Nederland maar mijn moeder is Schots en ik spreek dus vloeiend Engels, inclusief accent. Verder spreek ik op mijn werk veel Engels, lees in het Engels enz enz.

Enkele weken geleden was ik uit in Amsterdam. Ik stond vrolijk te dansen en zag uit mijn ooghoek een meisje herhaaldelijk mijn kant op kijken. Ik had al wat gedronken dus het leek me niet zinnig daar iets mee te doen. Maar enkele minuten later stond ze op twee stappen afstand, en vond ik toeval geen redelijke gedachte meer. Dus ik loop naar haar toe en vraag haar naam. In een opwelling doe ik dit in het Engels. Ik kan achteraf niet zeggen waarom. Ik had dan ook geenszins de intentie om dat vol te blijven houden, maar een paar minuten leek me wel amusant.

Ze verteld me haar naam, maar het is luidruchtig dus ik stel voor dat we even de zaal uitlopen zodat we kunnen praten. Zo gezegd, zo gedaan. Eenmaal daar vraagt ze of ik op vakantie ben en ik zeg nee, ik ben hier voor mijn werk. In realiteit was ik net terug uit Engeland, waar het bedrijf zit dat de zaken voor het bedrijf waar ik voor werk regelt op niet-Europese markten. Kort gezegd vervang ik alleen de plaatsen in mijn verhalen/herinneringen. Alles speelt zich af in Schotland i.p.v. Nederland.

We zijn nog geen vijf minuten in gesprek als ik vraag 'are you impulsive?'. Ze glimlacht 'yes'. Dus ik vraag 'why don't you kiss me then?' in de verwachting dat ze zal lachen en weer naar de dansvloer zal vertrekken. 'No, not here. We'll do that at my place'. Ik kan alleen maar verbaasd glimlachen. Ik ben geen Don Juan dus de situatie komt me wat surreëel voor. Ze drukt me een kaartje voor de garderobe in handen en zegt dat ze me daar zo ziet. Het kaartje levert twee jassen op en korte tijd later verschijnt ze samen met een vriendin. Ze stelt me voor, we lopen al babbelend (nog steeds in het Engels) naar buiten, springen op hun fietsen en we vertrekken.

Halverwege de rit nemen we afscheid van haar vriendin en eindigen uiteindelijk bij haar thuis. We brengen de nacht en het gros van de volgende dag in bed door, vrijend en pratend. Dan, geheel in lijn met mijn leugen, moet ik mijn vlucht halen, en vertrek ik.

Het moge duidelijk zijn dat het een geweldige ervaring was, maar ik voel me erg schuldig dat ik tegen haar gelogen heb. Ik heb haar telefoonnummer niet, maar ik weet nog wel waar ze woont.

Mijn vraag aan jullie is, moet ik het aan haar opbiechten, en zo ja hoe? (aanbellen, brief achterlaten enz)

Wat dat telefoonnummer betreft, toen ze me naar het station bracht heeft ze gevraagd of ik nog contact wilde houden, maar ik heb gezegd dat me dat niet nuttig leek aangezien ik niet wist wanneer ik weer in Nederland zou zijn.