quote:
Lieve volgers van mijn hyves,
De afgelopen week hebben jullie kunnen merken dat het niet zo goed met me gaat. Ik krijg zo ontzettend veel lieve en leuke reacties, dat ik jullie via deze blog wat meer info wil geven wat er nou precies met me is.
Het begon vorige week dinsdag toen ik aan het sporten was. Het zat niet helemaal lekker in mn rug en ben gestopt met de oefeningen en wat yoga gaan doen om het eruit te krijgen.
Later die dag toen ik 's avonds van een stoel opstond stond ik hartstikke scheef. Ik kon mn rug niet strekken en het deed goed zeer.
Gelukkig kon ik de volgende ochtend direct bij de fysio terecht.
Mijn heiligbeen bleek scheef op mn ruggenwervel te staan, dus klik-klik-klak en voila, Liekje stond weer recht!
Echter kwamen de klachten steeds terug en in ernstigere vormen. 2 dagen later stonds ik weer krom en was de hele bende van zn plek. Ik kon 's nachts niet slapen van de pijn en de fysio kon het ook niet oplossen. Elke dag ben ik bij hem geweest, maar over ging het niet...
Inmiddels kon ik niet meer tillen, trekken of enige weerstand op mijn lichaam verdragen...
Zaterdagnacht was weer 1 van die nachten dat ik wakker lag en continue lag te draaien van de pijn. Liggen en zitten gaan namelijk niet en is ontzettend pijnlijk, dus probeer ik zoveel mogelijk bezig te blijven en mn aandacht te verleggen.
Het enige wat enigszins ontspannend is, is een zo bol mogelijke rug. Stel je maar eens voor... Heel charmant. Wat wel relaxed is, is op de motoe zitten. Ik zit dan niet op mn botten en kan lekker vooroverhangen. Lekker op de kuip. Dus ben de laatste dagen veel op de motor weggeweest. Heerlijk met dit zonnetje, heerlijk voor mn rug en ook mentaal heerlijk ontspannen :-d
Nou goed... Na 3 uurtjes van halve slaap besloot ik eruit te gaan, het voelde niet goed en ik kon het ook niet meer verbijten. Ik besloot een warme douche te nemen, maar het hielp niet. Ik probeerde wat te eten en een frisse neus op mn balkon te halen. Even de focus op wat anders...
Even later stond ik op en ben voorover gevallen tegen de muur aan, ik kon mn gewicht niet dragen met mijn armen en ben op mn handen en knieen op de grond gezakt. Ook dat hield ik niet en ben op de grond in elkaar gezakt....
Daar lag ik dan, schreeuwend, krijsend en huilend van de pijn, helemaal alleen.
Ik kon me niet meer bewegen en de combinatie van het slaapgebrek, de pijn en de hulpeloosheid maakte het een vreselijke ervaring.
Uiteindelijk is de politie binnengekomen en de ambulance kwam. Me verplaatsen was een drama en enorm pijnlijk. Ik ben op mn buik op bed gelegd, omdat ik ander niet liggen kan.
Ik heb piijnstilling gehad en slaapmedicatie en het bericht maandag naar de huisarts te gaan.
CRAP!!
Na 3 uurtjes stond ik alweer naast mn bed. LEuk die slaaptabletten, maar mijn lichaam en geest zijn zo sterk, daar ga ik dwars doorheen. Niet arrogant bedoeld, maar wil je mij plat krijgen heb je een hoop nodig.
Dus maandag naar de huisarts en die heeft me met niets weggestuurd. Ik HAAT huisartsen, ze nemen me nooit serieus.
Die avond ben ik weer in elkaar gestort op de grond en kon me weer niet bewegen, gelukkig had ik mn gsm bij de hand en heb een Nood-sms naar mn vader gestuurd.
Lang verhaal kort te maken, ik ben door de ambulance meegenomen naar het ziekenhuis. Sinds maandag slaap ik bijna helemaal niet meer en verslechter ik elke dag.
Ik kan niet liggen of zitten, mijn rechterbeen is uitgevallen. Als ik al de kracht heb om te ' lopen' doe ik dat hangend over een fucking rollator. Tis echt drama. Ben je een jonge, fitte meid van 26 loop je er zo bij!
Ik krijg de hele dag door zware morfinepreparaten, maar die werken niet afdoende, na een uur heb ik alweer helse pijn. De slaapmedicatie werkt ook niet, omdat die niet zwaar genoeg is.
Voor jullie beeldvorming; had de hele week al minimaal geslapen, maandag op dinsdag 43uur wakker geweest van de pijn, dinsdag op woensdag gebroken 4 uurtjes geslapen met steeds wakker worden en weer slaaptabletten krijgen
(welke bij mij niet werken) gister 3 uurtjes gebroken geslapen en vannacht 1.
Elke dag ben ik weer op grond beland als ik het plots niet meer trok.
Inmiddels kan ik niet veel meer. Lopen is niet te doen en erg vermoeiend, ik sleep me voort. Ik kan niet zelfstandig in bed komen en inmiddels begint het slaaptekort zijn tol te eisen. Ik zie dubbel, hoor dingen in gesprekken die niet gezegd worden, heb moeite met typen en praten. Zeg alles 6x.
Tis gewoon KUT! Ook mn gewicht gaat drastisch achteruit. Ik krijg geen hap door mn keel en als ik al eet dan is het (3x raden) Ben & Jerry's... haha.
Ik verga van de pijn, maar krijg geen sterkere medicatie. De morfine is iets opgehoogt, maar goed... Ik mag dan een klein meisje van 61 kilo van buiten zijn, maar er zit een beer van en vent in me. Ik ga dwars door de morfine en slaapmedicatie heen...
Tot nu toe ben ik elke dag weer op de grond beland, dat alles uitvalt.
Vannacht was de pijn zo ondraaglijk dat ik zwaar huilend en kermend over de gang strompelde naar een rustige ruimte. Ik wil de anderen hier ook niet lastigvallen.
Uiteindelijk ben ik weer in elkaar gezekt en lag ik op de grond.
Het gaat zo gewoon niet langer. En eindelijk... Eindelijk, Eindelijk! Hebben ze dat hier ook door.
Ik lig nu op een prive-kamer en heb zwaardere medicatie gehad. Ik kan weer helder zien, het randje van de pijn is eraf, dus kan iets langer op bed blijven, maar in slaap krijgt t me nog steeds niet...
Om half 11 krijg ik een MRI, want tot op heden weten ze niet wat het is en is het pappen en nathouden!
Het kan een hernia zijn of iets met het SI-gewricht en mn zenuwen. De MRI moet uitsluitsel geven.
Dus dat... Heel verhaal, maar dat is wat er is. Ik voel me vreselijk, ben echt kapot moe, mn ogen hangen, zijn dik en tranen van de moeheid, maar slapen gaat niet omdat de pijn me zo wakker houdt en ik niet lang in 1 houding kan liggen.
Ik kijk iedere dag weer uit naar het bezoek. Dat doet me echt goed en kan soms mee naar buiten. Mn dinnetjes hebben me gister naar een bankje gedragen waar ik dan met mn knieen op de grond op steun. Als mn rug maar bol is...
Mijn mama is ookecht de beste van de wereld. Ze neemt eten voor me mee wat ik wel lekker vind. Schone kleertjes en ze is er voor me, zoals alleen een mama dat kan!
Ik merk hoe geliefd ik ben en hoeveel de mensen om me heen van me houden. Dat is zoiets moois en waardevols en het zijn die kleine positieve dingen die het me hier mogelijk maken tot mezelf te komen.
Dus lieve mensen... Duim voor me, nog 4 uurtjes en dan weten we iets meer.
Voorlopig zal ik hier nog wel moeten blijven, want zo kan ik niet voor mezelf zorgen.
Ik hou jullie op de hoogte via www.
Bedankt voor alle lieve reacties!
Liefs,
Oma Lieke
Een sterke geest in een sterk lichaam, voortbewogen middels een rollator.